Έχουμε γίνει όλοι Καραγκιόζηδες

μ' αυτή την κατάσταση που επικρατεί.

Οδηγούνε τα χέρια μας

στη σφαλιάρα τη σκληρή

ή το γλυκό χάδι.

Μιλούνε με το στόμα μας

αν και θέλουμε να σωπάσουμε.

Λένε πράγματα που αρέσουν 

σ' αυτούς κι όχι σε μας.

Τα λένε γιατί αρέσουν

και σε όσους τους ακούνε

γιατί βλέπεις,έχουν το κοινό τους.

Κάνουν αστείο το ουρλιαχτό μας από πείνα

γελοιοποιούν τον κολλημένο μας από αγωνία και στρες ουρανίσκο.

Ποθούν μια Αϊσέ

και κάνουν το δικό μας όργανο

να φαίνεται όρθιο.

Το φως φανερώνει μόνο εμάς, αυτοί κρύβονται

πίσω από έναν αιώνιο βουλευτικό μπερντέ.

Μας πάνε όπου θέλουν, μια από δω και μια από κει

κι όταν αποφασίσουν κλείνουν την παράσταση.

Μας διπλώνουν και μας πετούν

στη βρώμική τους βαλίτσα

και κλείνουν το φως της σκηνής.