Κάπου υπάρχει ένας τόπος όπου κατοικεί η γαλήνη.

Μέσα εκεί τίποτα δεν είναι αδύνατο.

Μια δίοδος οδηγεί εκεί,μια δίοδος τόσο σιωπηλή..

Κι όταν περνάς το κατώφλι της,

είσαι σε θέση να αντιληφθείς

ότι ο τόπος αυτός βρίσκεται μέσα σου.   

Τι ωραιότερο από μια συναυλία δίπλα στη θάλασσα ;

Εκείνη να σιγοντάρει αφρίζοντας απαλά στην άμμο.

Τα νερά της να λικνίζονται καθώς οι νότες ακολουθούν

το μονοπάτι του σεληνόφωτος

και ταξιδεύουν μέχρι τ'αστέρια.

Τα τραγούδια ζωντανεύουν

κάτι τέτοιες βραδιές,

έχουν άλλη μυρωδιά,άλλο αέρα ..

 

Μελωδίες και λόγια

φανερώνονται κάτω απ'τον έναστρο ουρανό!

Άλλα ,γλιστρούν στη θάλασσα για κάπου μακρυά,

κι άλλα,  κρύβονται σε όμορφα όστρακα μαζί με τον ήχο του βυθού

και  μένουν εκεί για πάντα.

 

Ας μετριάσω όμως τον υπέρμετρο ρομαντισμό μου

για να μπω επιτέλους στο θέμα..


Κάπως έτσι ήταν η βραδιά με τον Παντελή Θαλασσινό και τη Γιώτα Νέγκα

στις 5 Ιουλίου στην Αρτέμιδα (Λούτσα δηλαδή)

Γινόταν ένα μπάχαλο στην αρχή μέσα στο club

(πολύς ο κόσμος,λίγη η οργάνωση..)

Σύντομα χαλάρωσαν όλοι και η βραδιά κύλησε

με σαντούρι και βιολί,

με κιθάρες και Παντελή

να λέει..

"Ήθελα να 'μαι εισιτήριο στην τσέπη σου"

την ώρα, που ένα -ένα τα αεροπλάνα

απογειώνονταν από το Ελ.Βενιζέλος

εγκαταλείποντας την Αθήνα ,ποιός ξέρει για ποιό προορισμό.

Μετά η Γιώτα.."Με τα μάτια κλειστά"..

είναι να μη συγκινηθείς ;

 

Μάλλον..,κάπως έτσι πρέπει να ήταν και η άλλη βραδιά,

στις 19 Ιουλίου, με το Σωκράτη Μάλαμα.

Ήθελα να πάω αλλά εκείνο το Σαββατόβραδο

δεν μου βγήκε τελικά.

Αυτό το Σάββατο(26 Ιουλίου)

έρχεται ο Γιάννης Χαρούλης.(φωτο)

Αυτός δε μου γλιτώνει αυτή τη φορά!

όλο το χειμώνα τον κυνηγούσα αλλά δεν κατάφερα να πάω

καμμία από τις -τουλάχιστον-τρεις φορές που το είχα κανονίσει.


Άρα..


το Σάββατο θέλουμε "θάλασσα γυαλί"

αλλά και "χειμωνανθό" μεσ' το κατακαλόκαιρο..

θέλουμε στη Λούτσα να φυσήξει αέρας Κρητικός

με παραδοσιακά και ριζίτικα ..


Θέλουμε αστέρια να τρεμοσβήνουν

και αεροπλάνα να περνούν για το δικό τους ταξίδι.

Θέλουμε τραγούδια στην άμμο ..!


:)

Υ.Γ.1


Ακολουθούν ο Haig Yazdjian στις 2 Αυγούστου

και ο Μιλτιάδης Πασχαλίδης στις 23.

Υ.Γ.2

Δείτε δίπλα το βιντεάκι με Χαρούλη και Μικρούτσικο!

Έβαλα και τους στίχους(λίγο ακατάστατα ,ΟΚ..)

Υ.Γ 3

όσοι πιστοί ,προσέλθετε το Σάββατο στον Άγιο Νικόλαο Αρτέμιδας

στο beach bar CULT - cafe bar NOSTOS

25ης Μαρτίου 28

στις 10 !

Εκείνος που φυλακίζω μέσα στο όνομά μου

κλαίει μέσα στη φυλακή του.

Δεν σταματώ να χτίζω αυτό τον τοίχο γύρω του.

Και καθώς αυτός ο τοίχος υψώνεται στον ουρανό μέρα με τη μέρα,

μέσα στη μαύρη του σκιά παύω να βλέπω την αληθινή μου ύπαρξη.

Είμαι πολύ περήφανος γι αυτό τον ψηλό τοίχο 

και τον καλύπτω με λάσπη και άμμο

μέχρι που να μη μείνει ούτε ένα τόσο δα κενό σ'αυτό το όνομα.

Και με όλη αυτή τη φροντίδα,

χάνω την εικόνα της αληθινής μου ύπαρξης.

Ρ. Ταγκόρ

Υ.Γ.

Αφορμή για να θυμηθώ αυτό το απόσπασμα του Ταγκόρ ,το άρθρο της gate στο e-περιοδικό "Οι οιηματίες"

Την ευχαριστώ

:)

Καλοκαίρι,ένα Σάββατο απόγευμα,σε έναν υπαίθριο παιδότοπο παραθαλάσσιας περιοχής .
Τέτοια εποχή είναι πάντα γεμάτος.
Τα παιδιά παίζουν χαρούμενα και οι μεγάλοι απολαμβάνουν τον καφέ τους,χωρίς να ανησυχούν ιδιαίτερα για την ασφάλεια των παιδιών.

Ξαφνικά όμως εισβάλλουν στο χώρο δύο άντρες,

πλησιάζουν έναν νεαρό,εργαζόμενοστον παιδότοπο, και του επιτίθενται.
Αρπάζουν καρέκλες και τον χτυπούν,βρίζουν,φωνάζουν..

Τα πράγματα γίνονται χειρότερα όταν ο ένας από τους δύο βγαίνει έξω και επιστρέφει σε μερικά δευτερόλεπτα κρατώντας όπλο και απειλώντας με φωνές το νεαρό υπάλληλο.

Όλα αυτά μπροστά στα μάτια δεκάδων μικρών παιδιών..

Οι γονείς αρπάζουν όπως-όπως τα παιδιά και τα απομακρύνουν,τρέχοντας προς το βάθος του παιδότοπου.Να φύγει δεν μπορεί κανένας,εφόσον η βίαιη σκηνή εκτυλίσσεται κοντά στην είσοδο.
Η ιδιοκτήτρια της επιχείρησης παρακαλώντας,προσπαθεί να ηρεμήσει τους δύο"κυρίους"..
κι ο νεαρός υπάλληλος,βρίσκει πάνω στον πανικό την ευκαιρία ,να τραπεί σε φυγή.

Μετά από λίγο φεύγουν και οι δύο δράστες και η σκηνή τελειώνει κάπου εδώ..

Η αστυνομία που έχει κληθεί ,σχεδόν άμεσα,καταφθάνει στο χώρο περίπου μία ώρα μετά το όλο συμβάν
και ρωτά για τις περιγραφές τους.

Το περιστατικό είναι δυστυχώς αληθινό
και συνέβη το προηγούμενο Σάββατο (28 Ιουνίου)
σε παιδότοπο του Πόρτο Ράφτη.

Απ' ότι ακούστηκε,
ο λόγος για την επίθεση,ήταν οτι ο νεαρός,είχε την προηγούμενη μέρα"ενοχλήσει"το παιδί ενός εκ των δύο,τραβώντας το απότομα έξω,από κάποιο χώρο παιχνιδιού του παιδότοπου !Θεώρησε λοιπόν καλό να βλάψει την ψυχή τόσων άλλων παιδιών που παρακολούθησαν τη σκηνή.

Δεν εξετάζουμε όμως το "πως" και το "γιατί"
ούτε ωφελεί να αναλύσουμε περισσότερο πάνω σ'αυτό.

Αξίζει όμως να αναρωτηθούμε...

πόσα όπλα κυκλοφορούν αναμεσά μας;
Για ποιό λόγο έχουν δοθεί 1.200.000 άδειες οπλοφορίας
στη χώρα μας;

Πόσα ακόμα όπλα αδήλωτα είναι έτοιμα ανά πάσα στιγμή να απειλήσουν ζωές και να τραυματίσουν αθώες παιδικές ψυχές;

Γιατί ο κάθε άνθρωπος που είναι ψυχικά άρρωστος ή απλά απαίδευτος ή ακόμα πιο απλά ο καθένας που εξαγριώνεται
να μπορεί να έχει στα χέρια του ένα όπλο ;