Είναι από εκείνες τις φορές

που ακούς ένα τραγούδι και σε αγγίζει αμέσως..

Που θες να το ξανακούς και να το ξανακούς πάλι και πάλι!

Αυτό έχω πάθει από χθες με το"Νυχτερινό"από το νέο δίσκο του Μάλαμα.

Κατά τη γνώμη μου οι στίχοι είναι αριστούργημα που ομολογώ ότι ζήλεψα..!

Μουσικά επίσης υπέροχο και με τη γνώριμη ποιότητα του Μάλαμα.

Νυχτερινό



Την πέτρα ρώτησα να πει
τι ξέρει και αντέχει
κι εκείνη μου 'πε τη σιωπή
για μυστικό της έχει...

Τ'αστέρι ρώτησα μετά
τι έχει μάθει ως τώρα
τα χίλια χρόνια μ'απαντά
περνάνε σε μιαν ώρα.

Και πάνω ο ήλιος μια πηγή
μια κόκκινη κηλίδα
λάβα το φως αιμορραγεί
να κάψει ότι είδα.

Το χώμα ρώτησα ξανά
παλιά αν ήταν σώμα
και μου πε τα ψηλά βουνά
κι αυτά θα γίνουν χώμα..

Κι ύστερα εσένανε ρωτώ
το νόημα του κόσμου
και λες το χέρι σου κρατώ
κι εσύ είσαι δικός μου..

Και πάνω ο ήλιος μια πηγή
μια χρυσαφένια βρύση
νερό το φως του να πνιγεί
όποιος θέλει να ζήσει..


Στίχοι:Δημήτρης Παπαχαραλάμπους

Όοοχι...δεν βρήκα καμία τέτοια πηγή,μην πανηγυρίζετε!!

Βρήκα όμως ένα παλιό τεύχος ΝΤΟΝΑΛΝΤ ΝΤΑΚ με αυτό τον τίτλο.

Κάπου ήταν ξεχασμένο μαζί με διάφορα βιβλία και χαρτιά.

Δυστυχώς λείπει το μισό.. αλλά δεν πειράζει!

Στην τελευταία σελίδα γράφει:

ETOΣ Β - Νο 7 - ΑΠΡΙΛΙΟΣ 1977 - ΔΡΧ 30 (!!!!)

Τυπωμένο φυσικά με το πολυτονικό σύστημα,

με τα πνεύματα και τις περισπωμενες του!

Το περίεργο είναι ότι αν και διάβαζα Μίκυ και Ντόναλντ εκείνη την εποχή

δεν θυμάμαι ότι υπήρχαν σε αυτή τη μορφη!

(Είναι μικρούλι βιβλιαράκι με κείμενο στην αριστερή σελίδα και σχέδιο στη δεξιά)

Eσείς τα θυμάστε?(οι παλιότεροι..)

Πάντως κατάφερε να μου φέρει ωραίες αναμνήσεις από τα παιδικά μου καλοκαιρινά μεσημέρια ξαααπλα και παρέα με τους παιδικούς ήρωες σε τρομερές περιπέτειες!

: )

Όπως τα παιδιά μας φέρνουν τα σπασμένα τους παιχνίδια

με δάκρυα,για να τα διορθώσουμε,

έτσι έφερα κι εγώ τα σπασμένα μου όνειρα στο Θεό.

Γιατί ήταν Φίλος μου.

Αλλά αντί να Τον αφήσω

να δουλέψει μόνος Του ήρεμα,

γύριζα γύρω Του και προσπαθούσα να βοηθήσω

με το δικό μου τρόπο.

Στο τέλος τα άρπαξα από τα χέρια Του και φώναξα:

"μα πως μπορείς να είσαι τόσο αργός;"

"Παιδί μου",μου είπε,"τι μπορώ να κάνω;

Δεν τα άφησες ούτε στιγμή ελεύθερα".

Λ.Μπερνς

Όταν τα χρώματα αγγίζουν την ακουαρέλα

το τοπίο παίρνει το σχήμα της επιθυμίας μου

γίνεται η καρδιά μου μια ήρεμη χώρα

που δεν χωράει το μαύρο

δεν χρειάζεται τη θλίψη

δεν αποζητά την εξέγερση

μόνο τα χρώματα της Γης είναι αρκετά

κι εγώ γεμάτος κι ευτυχισμένος νιώθω.

: )

Δύο μωρά είναι μέσα στη μήτρα της μάνας τους και συζητούν μεταξύ τους.

Για να τα ξεχωρίζουμε ας ονομάσουμε αυτά τα δίδυμα

Εγώ και Πνεύμα.

το Πνεύμα λέει στο Εγώ:

"Ξέρω ότι θα σου είναι αρκετά δύσκολο να το παραδεχθείς,αλλά ειλικρινά πιστεύω πως υπάρχει ζωή μετά τη γέννηση."

Το Εγώ απαντάει:

"Mην είσαι ανόητο.Κοίταξε γύρω σου!

Αυτά που βλέπεις είναι τα μόνα που υπάρχουν.Γιατί πρέπει πάντοτε να σκέφτεσαι κάτι πέρα από αυτή την πραγματικότητα?

Αποδέξου τη μοίρα σου στη ζωή.Ηρέμησε και ξέχνα όλες αυτές τις ανοησίες για ζωή μετά τη γέννηση.."

Το Πνεύμα ησυχάζει για λίγο,αλλά η φωνή μέσα του δεν το αφήνει να μείνει για πολύ σιωπηλό.

" Εγώ,

μην μου θυμώσεις τώρα,αλλά έχω και κάτι άλλο να σου πω.

Πιστεύω ακόμα ότι υπάρχει και μια Μητέρα"

"Μια Μητέρα!"

καγχάζει το Εγώ.

"Πως μπορείς να είσαι τόσο ανόητο!Ποτέ δεν έχεις δει μια Μητέρα.

Γιατί δεν μπορείς να παραδεχτείς πως όλα όσα βλέπεις είναι όσα υπάρχουν?

Η ιδέα ότι υπάρχει μια Μητέρα είναι εντελώς τρελή.Είσαι μονάχο σου εδώ μαζί μου.Αυτή είναι η πραγματικότητά σου.Τώρα αρπάξου γερά από αυτό το λώρο.Πήγαινε στη γωνιά σου και πάψε να είσαι τόσο ανόητο.Πίστεψέ με δεν υπάρχει καμία Μητέρα."

Το Πνεύμα,απρόθυμα,σταματά τη συζήτηση,αλλά σε λίγο το ξαναπιάνει ανησυχία..

'Εγώ,-εκλιπαρεί-,σε παρακαλώ άκουσέ με και μην απορρίπτεις την ιδέα μου.

Νομίζω ότι αυτές οι συνεχείς πιέσεις που νιώθουμε και οι δύο,αυτές οι κινήσεις που τόσο μας ξεβολεύουν μερικές φορές,αυτή η διαρκής μετακίνηση και ο χώρος που όλο στενεύει γύρω μας καθώς μεγαλώνουμε,μας προετοιμάζει για έναν τόπο λουσμένο σε ένα ολόλαμπρο φως,που θα τον γνωρίσουμε πολύ σύντομα."

"Ε λοιπόν,τώρα ξέρω ότι είσαι εντελώς τρελό" απαντάει το Εγώ..

"Το μόνο που γνωρίζεις είναι το σκοτάδι.Ποτέ δεν έχεις δει το φως.Πως είναι δυνατόν έστω και να σου περνάει από το νου μια τέτοια ιδέα?

Αυτές οι κινήσεις και οι πιέσεις που νιώθεις είναι η πραγματικότητά σου.

Είσαι ένα εντελώς απομονωμένο ον, που είναι χωρισμένο από τους πάντες και τα πάντα.

Αυτό είναι το ταξίδι σου.

Το σκοτάδι ,οι πιέσεις και η αίσθηση ότι είσαι φυλακισμένο

είναι όλη σου η ζωή.

Με αυτά θα παλεύεις,όσο ζεις.

Τώρα κάτσε ήσυχο σε παρακαλώ."

Το Πνεύμα ηρεμεί για λίγο αλλά στο τέλος δε μπορεί πια να συγκρατηθεί.

"Εγώ,ένα πράγμα θα σου πω ακόμα και δεν θα σε ξαναενοχλήσω ποτέ πια."

"Λέγε λοιπόν!"απαντάει το Εγώ ανυπόμονα.

"Δεν πιστεύω μόνο ότι όλες αυτές οι πιέσεις και όλη αυτή η ενόχληση θα μας οδηγήσουν σε ένα νέο ουράνιο φως αλλά και ότι, όταν θα γνωρίσουμε αυτό το φως,θα συναντήσουμε τη Μητέρα πρόσωπο με πρόσωπο.

Και τότε θα νιώσουμε μια έκσταση που είναι πέρα από οτιδήποτε έχουμε αισθανθεί ως τώρα."

"Πνεύμα, είσαι στ'αλήθεια τρελό..τώρα πια είμαι εντελώς σίγουρο γι αυτό!!"

(διασκευή του Γουέην Ντάιερ από μια ιστορία του Χένρυ Νούνερ)

Σνιφ..κλαψ...λυγμ!!!!!

ΜΠΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑ.....!!!!!

Έσβησα κατά λάθος ΟΛΕΣ τις φωτογραφίες

από την ψηφιακή... : (

ξέρετε μήπως αν μπορώ να τις ξαναβρώ..?

Βοήθεια...!!

Κααααποτε..

(πριν καμιά πενηνταριά χρόνια δηλαδή..)

σε ένα σπίτι στην Κωνσταντινούπολη.

Ο Λουκάς Νταράλας(που λέει σσσσσσσσσσσσ)

και ο μπαμπάκας μου σε...τρυφερή ηλικία και σε μεγάλα κέφια!

Ο μεσαίος (από αυτούς που λένε ααααααααααα!!)

Πήγε και την διακόρευσε για να την περάσει σε ένα ντοσιέ.

Και τρέχω τώρα εγώ να κλείσω τις τρύπες. : )

χααχααχααχα..!δεν ξέρω και πως γίνεται ρε παιδάκια,

περιμένω συμβουλές!

...εγώ !

είπα να κουνήσω γερά την ψηφιακή

να παίξω λίγο με τα φώτα της πόλης

και λίγο με τη φαντασία.

Προς μεγάλη μου έκπληξη

η πόλη έγινε μια νυχτερινή λίμνη

και τα φωτάκια χρωματιστοί κύκνοι !

χεχε πολύ μου άρεσε αυτό..θα το ξανακάνω : )