Πολυάριθμες συζητήσεις και ποικίλες απόψεις έχουν διατυπωθεί όσον αφορά τη ποιότητα του ελληνικού τραγουδιού στην εποχή μας και κατά πόσο μπορούν οι σημερινοί συνθέτες και τραγουδιστές να ανταγωνιστούν ή να συγκριθούν με τις δημιουργίες τους,με τους ένδοξους συνθέτες του παρελθόντος.Πολλοί μουσικολόγοι και ''ειδήμονες'' επί της ελληνικής μουσικής,παίρνουν σβάρνα τις τηλεοπτικές εκπομπές, κατακρίνοντας το παρόν και το ενδεχόμενο μέλλον της ελληνικής μουσικής βιομηχανίας και αναπολώντας τις εποχές,που το ελληνικό τραγούδι βρισκόταν στο απόγειο της ποιότητας και της διαχρονικότητάς του.

Είναι αλήθεια πως η ελληνική μουσική δεν βαδίζει και στις καλύτερες μέρες του.Δεν υπάρχει η σημαντική ποσότητα καλών συνθετών,στιχουργών όπως υπήρχε κάποτε.Οι μεγάλοι δημιουργοί του παρελθόντος,είτε έχουν αποδημήσει εις Κύριον,είτε έχουν αποσυρθεί από τα καλλιτεχνικά δρώμενα,λόγω του προχωρημένου της ηλικίας ή της άρνησης τους να υποταχθούν στις απαιτήσεις των σημερινών μουσικών εταιριών.Όσον αφορά τους τραγουδιστές,είναι γεγονός πως στην εποχή μας,δεν παίζουν ρόλο οι απαραίτητες φωνητικές δυνατότητες και προσόντα για να κάνουν ιδανική καριέρα,αλλά το γυμνασμένο σώμα,οι σφυχτοί κυλιακοί και το αψεγάδιαστο πρόσωπο.Άρα,αν ζούσαν σήμερα η Μαρίκα Νίνου ή η Σωτηρία Μπέλου για παράδειγμα,δεν θα πληρούσαν αυτές τις απαιτήσεις, παρόλες τις τεράστιες και θαυμαστές φωνητικές ικανότητες που επέδειξαν στις δικές τους εποχές.Άρα,ο τραγουδιστής κάνει καρίερα βασιζόμενος σε γεγονότα άσχετα με το επάγγελμα για το οποίο δουλεύει,συν το γεγονός ότι δεν έχει κάποιους καλούς δημιουγούς πίσω του,για να του προσφέρουν ένα καλό και ποιοτικό τραγούδι. Όταν λέω ποιοτικό,δεν εννοώ-όπως αποκαλούν πολλοί-''έντεχνο'' ή ''άτεχνο'' ή όπως άλλο λέγεται.Εννοώ να περιτυλίγεται από θαυμάσια μελωδία,από μουσικούς δρόμους και-το κυριότερο-από όμορφους στίχους που θα προσδίδουν νόημα.Θα μου πείτε,και στο παρελθόν υπήρξαν τραγούδια βδεγλύματα,όχι μόνο σήμερα.Ναι,αλλά σήμερα το κακό έχιε παραγίνει.Όσον αφορά το γεγονός ότι δεν υπάρχουν επαρκείς συνθέτες ή στιχουργοί για να προσφέρουν στο κοινό ένα όμορφο τραγούδι,υπάρχει και μια άλλη παράμετρος.Στην εποχή μας,υπάρχουν κάποιοι άνθρωποι που αντιστέκονται στο μουσικό πνεύμα της ''χαζομάρας'',της ''κουτοελαφρότητας'',και δημιουργούν τραγούδια σοβαρά,με σκοπό να αντέξουν στο χρόνο επειδή είναι μελωδικά και με θαυμάσιους στίχους.Άνθρωποι όπως ο Βαγγέλης Κορακάκης,ο Σωκράτης Μάλαμας,ο Αλκίνοος Ιωαννίδης,η Ελευθερία Αρβανιτάκη,συνεχίζουν να αντιστέκονται στο ρεύμα της εποχής,συνεισφέροντας στην ύπαρξη καλών τραγουδιών.Το θέμα είναι ότι δεν έχουν απήχηση στο κόσμο,επειδή υπάρχει η ραδιοφωνική και τηλεοπτική-εκπομπές-προπαγάνδα προώθησης του ανούσιου τραγουδιού,του ανόητου μουσικού τερατουργήματους και όχι του καλού και σοβαρού τραγουδιού επειδή ακριβώς είναι καλό.Δεν ''πουλάει'' το καλό αλλά το ανόητο τσιφτετελοχορευτικό της μιας χρήσης.Σαν τη τσίχλα,το μασάμε και το πετάμε μετά από λίγο.Σπουδαίοι συνθέτες της εποχής μας αλλά και παλαιότεροι,αλλά ακμαίοι δημιουργικά,παραγκωνίζονται επειδή είναι ταλαντούχοι και σοβαροί στη δουλειά τους.Γι'αυτό και το επίπεδο της ελληνικής μουσικής φθίνει. 

Για πολλούς αποτελεί ένα πρόσωπο-φαινόμενο στο σύγχρονο κινηματογράφο με τις αριστουργηματικές,πολυσύνθετες και αξιομηνμόνευτες ταινίες του,για άλλους δεν είναι τίποτε άλλο παρά ένας ''κενός'' σε ιδέες και δημιουργίες άνθρωπος που πραγματοποιεί άκρως αμφιλεγόμενες κινηματογραφικές ταινίες που φτάνουν ενίοτε τη διεστραμμένη οπτική.Γεγονός είναι πως ο Κουέντιν Ταραντίνο αποδεικνύει με τις δημιουργίες και τις εμπνεύσεις του,είτε αριστουργηματικά είτε διεστραμμένα,πως ο κινηματογράφος είναι πολύπλευρος και,αν μη τι άλλο βασικό εξάρτημα της ψυχαγωγίας.Θέλει με τις ταινίες του να περάσει τη διασκέδαση και όχι κάποιο προβληματισμό,χωρίς φυσικά να αποκλείει το ενδεχόμενο κάποιες από τις ταινίες του να περάσουν στη πλευρά της διαχρονικότητας και της καθολικής αποδοχής(όπως αποδείχτηκε η ταινία-ορόσημο ''Pulp Fiction'').Ναι,είναι αλήθεια πως αρκετές από τις ταινίες του είναι αμφιλεγόμενες,ακραίες σε βία και συναίσθημα.Όμως,ίσως αυτό να είναι το κάτι διαφορετικό και ενίοτε αντισυμβατικό που επιχειρεί να εκφράσει μέσα από αυτή την οπτική.Οι χαρακττήρες των ιστοριών του είναι περιθωριακοί,αντικομφορμιστές που καταφεύγουν στη βία για να επιλύσουν τα προβλήματά τους.Ο Ταραντίνο παρουσιάζει έμμεσα την αρρωστημένη πλευρά της κοινωνίας,μία πλευρά που δεν μπορεί να αποφευχθεί ούτε να αποτελέσει στοιχείο παράβλεψης.Ανέκαθεν υπήρχε αυτή η σκοτεινή πλευρά και πάντα θα υπάρχει.Και παρουσιάζεται χωρίς ίχνος ρομαντισμού ή ηρωισμού,παρουσιάζεται αληθινή.Όπως προανέφερα,δεν τον ενδιαφέρει να προσάψει προβληματισμό.Η ψυχαγωγία και η δράση μέσα από τα κινηματογραφικά του θέματα είναι ο στόχος του.Είτε ενοχλεί είτε δεν ενοχλεί.