Είμαστε μεσούντος του καλοκαιριού.Ομορφιά της πολιτισμικής μας πλευράς,της πολιτισμικής Ελλάδας με τα νησιά,τις θάλασσες και τον ήλιο(δέλεαρ πραγματικά για τους τουρίστες).Με αφορμή λοιπόν τη καλοκαιρινή εποχή,αποφάσισα να γράψω εάν κειμενάκι-ύμνο στο νησάκι που μου έκλεψε τη καρδιά και το νού,κάθε φορά που-νοερά ως επί το πλείστον-σκέφτομαι να αποδράσω από την ''ανηλεότητα'' της καθημερινής ρουτίνας στη μεγαλούπολη,και να αποζητήσω την ''ολύμπια'' ηρεμία,κάτω από τους ήχους της ατονίας,της ψυχικής γαλήνης.Η Σύρος είναι λοιπόν η ''Ιθάκη'' της καθημερινής νοερής μου περιπλάνησης προς τη θάλασσα της ηρεμίας.

Επισκέφτηκα τη Σύρα πριν 4 χρόνια περίπου.Για να είμαι ειλικρινής,ανέκαθεν αισθανόμουν ότι δεν είχα φύγει ποτέ από κει,ότι αποτελούσα μέρος του πληθυσμού της. Άλλο ένα τέκνο που η μάνα των Κυκλάδων αγκάλιασε και έθρεψε,χωρίς κάτι να αποτελεί πρωτοτυπία για την ''αθάνατη'' ελληνική φιλοξενία όπως πρώτος ο Ολύμπιος Δίας δίδαξε στα πολυπληθή τέκνα του,κάμποσους αιώνες πριν.Θα μπορούσα να πω,ότι τα διάφορα βιβλία που επευφημούσαν τη Σύρο,με τις ομορφιές της,με τα σοκάκια της και τις γραφικές της κατοικίες,αποτελούσαν πόλο θαυμασμού και τέρψης για το κόσμο.Θα προσέθετα πως,ένα καθοριστικό στοιχείο που,κατά κάποιο τρόπο,με ενέλκυσε ώστε να λατρέψω τη Σύρο,a priori,όπως έλεγαν οι Λατίνοι,δηλαδή εκ των προτέρων,αποτελεί το γεγονός της μεγαλόπρεπης και αέναης ιστορικής προσφοράς του νησιού.Η Σύρος συνέβαλλε στην άνθηση του μεγάλου όπλου της χώρας μας προς την εμπορική της ανασυγκρότηση,μετά την Επανάσταση,που είναι η ναυτιλία.Όντας λοιπόν σημαίνον εμπορικό σταυδροδρόμι για τις μεσογειακές εμπορικές συναλλαγές,η Σύρος συνέβαλλε τα μέγιστα στην ευρωπαική μας καταξίωση.Σημαντική ευρωπαική πόλις λοιπόν η πρωτεύουσα Ερμούπολη.Το άλλο σημαντικό στοιχείο(για να μην πω το πολυτιμότερο) είναι η πολιτισμική της ιστορία και δη η μουσική.Όλα τα σημαίνοντα πρόσωπα της ευρωπαικής διανόησης,αλλά και μουσικής(με την ακμάζουσα κλασσική μουσική των αρχών του 19ου αιώνα)πέρασαν από το δέον Θέατρο του Απόλλωνα της Ερμούπολης για να εκθέσουν λίγο από το ταλέντο τους.Η Ελλάδα ωστόσο,έχει να επιδείξει άλλα ''υπερήφανα'' τέκνα,ανθρώπους που χάραξαν με τη πολυσύνθετη παρουσία και το εξαιρετικό τους έργο,τη πολιτισμική μας άνθηση.Μιλάω για το ποιητή αλλά και σατιρικό συγγραφέα Γεώργιο Σουρή,αλλά και τον πιο σύγχρονο ποητή Μάνο Ελευθερίου.

Ωστόσο θα ήθελα να σταθώ λίγο σε ένα εκπρόσωπο της Συριανής καλλιτεχνικής ιστορίας.Η μεγάλη μου αδυναμία στο κόσμο της μουσικής,ο άνθρωπος που χάραξε τις μουσικές μου ανησυχίες σε μέγιστο βαθμό.Ο άνθρωπος που αποτέλεσε ένα εκ των λιμανιών της μουσικής μου αναζήτησης.Αναφέρομαι στο Μάρκο Βαμβακάρη,τον άνθρωπο-θρύλο της Σύρου,που ακόμα και σήμερα,30 χρόνια από το θάνατό του,συνεχίζει με τη μουσική και τα τραγούδια του,να αφυπνίζει τη παιδεία και τη καθημερινότητα των Συριανών.Ο Μάρκος Βαμβακάρης,διαθέτει την προσωπική του ''πλατεία'' στην Άνω Σύρο,ένα μικρό φόρο τιμής στο όνομά του.Ένα νησί όπως η Σύρος, μπολιασμένη με τη ρίζα του λαικού τραγουδιού,και με κατοίκους με λαικό χαρακτήρα και κουλτούρα,αποτελεί αδιαφιλονίκητο σταθμό αναψυχής για τις ανασφαλείς ψυχές.Τα παραδοσιακά σοκάκια,οι ταβέρνες,η δωρικότητα του νησιού,συνδιαζόμενη με τιτιβίσματα του μπουζουκιού και του ρεμπέτικου,φάνταζαν σαν κόρη οφθαλμού για μένα.Λάτρεψα τη Σύρο,μια διαρκής αγάπη!