Με μεγίστη και περίσσια λύπη πληροφορήθηκα σήμερα το απόγευμα τη-χθεσινή- απώλεια της ζωής ενός τεράστιας εμβέλειας ηθοποιού,και εκ των αποτελεσμάτων της ζωής του,ενός υπέροχου ανθρώπου.Μιλάω για τον Πωλ Νιούμαν,ο οποίος νικήθηκε στη μάχη με την επάρατη νόσο,μια μακροχρόνια μάχη με έναν αντίπαλο ο οποίος δυστυχώς πάντα χρησιμοποιεί τα πιο πενιχρά και ειδεχθή μέσα για να συντρίψει στο πέρασμά του.

Ο Πωλ Νιούμαν υπήρξε ένας υπέρλαμπρος ηθοποιός του αμερικανικού κινηματογράφου,διαθέτοντας ένα σπάνιο υποκριτικό ταλέντο.Απόφοιτος της διάσημης σχολής του Actor's Studio της Νέας Υόρκης(μια ξακουστή σχολή υποκριτικής που υπερηφανεύτεται για την δημιουργία μεγάλων αστέρων της έβδομης τέχνης,από το Μάρλον Μπράντο μέχρι τον Ρόμπερτ Ντε Νίρο και το Τζακ Νίκολσον)άρχισε δειλά δειλά, από τις αρχές του '60 να ξεδιπλώνει τις δυνατότητές του σε μικρής αξίας ταινίες,αλλά και κατά καιρούς σε κινηματογραφικά αριστουργήματα,όπως το ''Ο κόσμος είναι δικός μου'' όπου προτάσσεται για Όσκαρ.Όντας το αντίπαλο δέος του μυθικού Μάρλον Μπράντο(συνομίληκοι και οι δύο και με κοινή εποχή επαγγελματικής καταξίωσης),ο Νιούμαν συνεχίζει να διακρίνεται σε ταινίες-σταθμούς,όπως το αξέχαστο ''Οι δύο ληστές'' με συμπρωταγωνιστή το Ρόμπερτ Ρέτφορντ,αλλά και το ''Κεντρί'' πάλι με το Ρέτφορντ στο πλάι του(μια ταινία με εκατομμύρια οπαδούς σε όλο το κόσμο).Ωστόσο,δεν επαναπαύεται στη λάμωη του ως ηθοποιού,αλλά δοκιμάζει τις δυνάμεις του και ως σκηνοθέτης,όπου κάνει επιτυχίες(συνήθως με πρωταγωνίστρια τη σύζυγό του,Τζόαν Γκούτγιαρντ).Μετά τις αλεπάλληλες υποψηφιότητες για Όσκαρ που αποδίδονται άκαρπες,καταφέρνει το 1986 να κατακτήσει το πολυπόθητο αγαλματάκι,στη ταινία του Μάρτιν Σκορσέζε ''Το χρώμα του χρήματος'' και να μπει στο πάνθεον των μεγάλων του σινεμά.Τα τελευταία χρόνια δεν συμμετέχει σε μεγάλο αριθμό ταινιών,δίχως να περάσει απαρατήρητος απ τους σκηνοθέτες.Απόδειξη,άλλη μια υποψήφιότητά του για Όσκαρ στη ταινία ''The road to perdiction'',ένα δυνατό αστυνομικό δράμα με το Τομ Χανκς στο πλάι του.Το 2004,δήλωσε επίσημα την απόσυρσή του από το κινηματογραφικό σόου μπιζ και τις ταινίες,ζώντας απλά και λιτά με τη σύζυγό του,μακριά από τα φλας και τις κάμερες,μέχρι και τον πρόσφατο χαμό του.

Σαν άνθρωπος υπήρξε θαυμάσιος,με έντονη πολιτική και κοινωνική δράση ενώ σαν χαρακτήρας πρέπει να ήταν πρόσχαρος και εύθυμος.Απόδειξη,μια ατάκα που έκανε εντύπωση σε όλους και αφορούσε τις γυναίκες.Τον είχαν ρωτήσει ''πώς εσείς,ένας τόσο γοητευτικός και διάσημος άνδρας,στη νεότητά σας,μείνατε πιστός στη γυναίκα σας(δεύτερος γάμος τότε)χωρίς να παρεκτραπείτε?Και η απάντηση του τετραπέρατου Πωλ ''γιατί να τρέχω έξω να ψάχνω χάμπουργκερ όταν στο σπίτι μου έχω μια ζεστή και ζουμερή μπριζόλα?'' Paul Newman for ever!

Θα επιχειρήσω να καταγράψω τις σκέψεις και παρατηρήσεις μου για ένα θέμα χιλιοεξαντλημένο και μυριάδες φορές εμπεριστατωμένο,για όσον αφορά στην υφή και το νοηματικό γνώρισμα της ποίησης,μια λογοτεχνική κατηγορία την οποία λατρεύω. Εντούτοις,θα προσπαθήσω να μην καταστώ γραφικός και μανιωδώς κουραστικός σε όποιον κάνει τον κόπο να το διαβάσει.

Αλήθεια,τί είναι η ποίηση?Για την ακρίβεια,πως θα μπορούσε να οριστεί η ποίηση?Είναι ένα προδήλως μεγαλειώδες κομψοτέχνημα του λόγου που αναλύει ενίοτε φαμφάρες και άρες μάρες κουκουνάρες του εκάστοτε ''γιαλαντζί'' νεοραψωδού,αυτοαποκαλούμενου και ως ''γνήσιον τέκνον των ιερών τεράτων της ιστορίας''?Ή απλά η ποίση είναι μια απόδοση των ψυχικών ερεθισμάτων που το μόνο που καλείται να κάνει,είναι να παραθέσει και να εξωτερικεύσει το άβατο του συναισθηματικού ''πηγαδιού'' που έχει ο άνθρωπος?

Πολλοί εξαίρετοι και ξακουστοί ποιητές του παρλεθόντος,επειχήρησαν,τις περισσότερες φορές επιτυχημένα,να αποδόσουν γραφικά,άρα ποιητικά,τον συναισθηματικό τους κόσμο και τον ψυχισμό τους,με ό,τι συνεπάγεται η ψυχολογική τους υπόσταση.Θέλω να πω,ποιητές απέδοσαν ποιητικά ακόμα και τις πιο αμφιλεγόμενες,τις πιο διαταραγμένες, ακόμα και τις πιο ειδεχθείς ψυχολογικές τους υποστάσεις εν μέσω ποιητικών συλλογών οι οποίες κατέστησαν αριστουργήματα.Ο Έντγκαρ Άλαν Πόε,ο Μπωντλαίρ διέποντο από διαταραγμένες ψυχολογικές εξάρσεις κατά καιρούς,στις οποίες και προσέδωσαν ποιητικό ηχόχρωμα.Το ίδιο έπραξαν και Έλληνες συνάδελφοί τους.Η ποίηση λοιπόν,δεν καταγράφει μόνο το ζωηρόν και το αισιόδοξο ανθρώπινο γίγνεσθαι.Συμπληρώνει επίσης με σκοτεινά στοιχεία της ανθρώπινης προσωπικότητας με δυσάρεστες προεκτάσεις,ικανά να προβληματίσουν,να λυπήσουν(τραγικό παράδειγμα ο μεγάλος Κώστας Καρυωτάκης).

Ωστόσο,θέλω να διατηρώ στο νού μου τη θετική πλευρά της ποίησης,χωρίς να υπόκειται σε αρνητικές αλλοτριώσεις.Η ποίηση αποτελεί τον θαυμαστό τρόπο εξιδανίκευσης του ψυχολογικού Παραδείσου.Η ποίηση υφίσταται ως αρωγός έξαρσης της συναισθηματικής ευτυχίας,χωρίς απαραίτητα να αιθαιροβατεί.Η ποίηση υπάρχει για να περιγράφει το γαλαξία της ανθρώπινης εσωτερικής ταυτότητας,τη μαγεία των σκέψεων που δεν γίνονται πράξη με το προφορικό λόγο.Η ποίηση εξυμνεί αυτό που η ενίοτε σιωπή υποτάσσει σε προφορικό διάλογο.

Ο Βολταίρος έλεγε πως ''η χρησιμότητα του λόγου είναι ότι μπορούμε να κρύψουμε τις σκέψεις μας''.Η ποίηση όμως δεν υφίσταται ως όργανο σιωπής,αλλά ως γνώμονας συναισθηματικής έξαρσης,είτε αυτό ορίζεται ως ευτυχία,είτε ως πόνος.