27 Ιανουαρίου.... ημέρα μνήμης για τα θύματα του Ολοκαυτώματος των Εβραίων από τους Ναζί.

Απάνθρωπο φρικιαστικό γεγονός του 20ου αιώνα που επιχείρησε την εξόντωση ενός ολόκληρου λαού, και δεν πρέπει ποτέ να διαγραφεί από την μνήμη μας. Ούτε το γεγονός ούτε οι συντελεστές του ούτε οι συνθήκες και η προπαγάνδα της μισαλλοδοξίας και του φασισμού που μετέτρεψαν απλούς ανθρώπους σε απάνθρωπα κτήνη-εκτελεστές άλλων ανθρώπων.

Πολλά έχουν γραφτεί... πολλά έχουμε διαβάσει... πολλά έχουμε ακούσει... Ολοι μας.

Η πρώτη δική μου επαφή ήταν εξ αιτίας ενός μικρού πορτατίφ.  Μου το έβαζε η μητέρα μου σ΄ένα τραπεζάκι για να γράφω και να διαβάζω όταν ξεκίνησα να πηγαίνω σχολείο. Ηταν το πορτατίφ της Κλάρας... νιόπαντρη εβραία γειτονοπούλα που πριν φύγει τότε με το "μάζεμα" των εβραίων της Θεσσαλονίκης μοίρασε κλαίγοντας όλη την προίκα και το νοικοκυριό της στη γειτονιά, κι έτσι βρέθηκε στα χέρια της γιαγιάς μου ύστερα στης μητέρας μου και τώρα -ακόμη- βρίσκεται σε μένα. Το πορτατίφ και μια νυφική φωτογραφία. Απλό παλιό και ασήμαντο, αλλά με ιστορία και μνήμες από την πρώτη μου επαφή με το "μαζεύαν τους εβραίους και τους κάνανε σαπούνι" που με στοίχειωνε απ΄τα πρώτα σχολικά μου. Η Κλάρα δεν γύρισε ποτέ για να το πάρει πίσω......

Σήμερα 27 Ιανουαρίου -ημέρα μνήμης- ένας διαδικτυακός μου φίλος ο Μάριος Ιακώβ Ιεχασκέλ (Χασκίλ) ανάρτησε στο fb ένα οικογενειακό του βίντεο.

Πρόκειται για μια συνέντευξη που έδωσε με αφοπλιστική απλότητα ο πατέρας του Ιακώβ Ιεχασκέλ (σύζυγος της πασίγνωστης Στέλλας Χασκίλ)  για το "μάζεμα" και τις συνθήκες διαβίωσής του στο Αουσβιτς και σε διάφορα άλλα στρατόπεδα συγκέντρωσης.

Ο Ιακώβ Ιεχασκέλ  για κάποια χρόνια είχε πάψει να είναι και να αισθάνεται άνθρωπος...

Ηταν μόνο ένα μαύρο εξαψήφιο νούμερο σε ένα 24χρονο μπράτσο.... το νούμερο 1 0 9 5 1 9

Ακούστε την συνέντευξη... θα βοηθήσει την διατήρηση της μνήμης και την διαμόρφωση απόψεων........................

Από την περιγραφή που συνοδεύει το βίντεο:

 Για τα Στρατόπεδο συγκέντρωσης Άουσβιτς ο Αριθμος 109519

Οι ναζί ίδρυσαν το διαβόητο Άουσβιτς, το μεγαλύτερο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Όσβιετσιμ, κοντά στην Κρακοβία, στην Πολωνία. 
Οι φρουροί επιθεωρούσαν τις νέες αφίξεις στο στρατόπεδο συγκέντρωσης για να αποφασίσουν ποιοι από τους αφιχθέντες μπορούσαν να δουλέψουν σε προγράμματα καταναγκαστικής εργασίας. Οι περισσότεροι δεν μπορούσαν και για αυτό τους έστελναν κατευθείαν στους θαλάμους αερίων. 
Τα κτίρια όπου στεγάζονταν οι θάλαμοι αερίων επεκτείνονταν διαρκώς κατά τη διάρκεια του πολέμου. Μέχρι το τέλος του πολέμου είχαν κτισθεί τέσσερα μεγάλα κτίρια, στα οποία βρίσκονταν όλοι οι θάλαμοι αερίων και τα κρεματόρια. 
Τα υπάρχοντα των θυμάτων δημεύονταν και επέστρεφαν στη Γερμανία. 
Οι συνθήκες διαβίωσης στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ήταν απάνθρωπες. 
Πολλοί κρατούμενοι μοιράζονταν ένα κρεβάτι και όλα τα κρεβάτια αποτελούνταν από ξύλινες κουκέτες. 
Οι κρατούμενοι στοιβάζονταν ο ένας δίπλα στον άλλο για να ζεσταθούν το χειμώνα και υπέμεναν τις συνθήκες του καύσωνα το καλοκαίρι.

Φούρνοι 
Έπειτα από αρκετούς πειραματισμούς μαζικής εξόντωσης, οι ναζί κατέληξαν στο Ζικλόν Β, ένα χημικό αέριο που εχρησιμοποιείτο αρχικώς για απολύμανση στο Άουσβιτς. 
Τα θύματα πέθαιναν κατά δεκάδες στους θαλάμους αερίων, που έμοιαζαν από έξω με ντουζιέρες, και μετά καίγονταν σε φούρνους που είχαν κατασκευαστεί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό. 
Κυλιόμενα φορεία βρίσκονταν έξω από τους φούρνους για την ταχύτερη μεταφορά των πτωμάτων. 
Τα παιδιά που ήταν πολύ μικρά για να χρησιμοποιηθούν στα προγράμματα καταναγκαστικής εργασίας σκοτώνονταν αμέσως μόλις έφταναν στο Άουσβιτς. 
Ωστόσο, μερικά παιδιά που φορούσαν στολές του στρατοπέδου, βρέθηκαν και φωτογραφήθηκαν από τους στρατιώτες του σοβιετικού στρατού όταν απελευθέρωσαν το στρατόπεδο. 
Ομάδες γιατρών, υπό την καθοδήγηση του διαβόητου Τζόζεφ Μενγκέλε, πραγματοποιούσαν διάφορα ψευδοεπιστημονικά πειράματα σε δίδυμα. 
Έκαναν διάφορες μεταγγίσεις αίματος και ορισμένες μυστήριες ενέσεις και έριχναν στα μάτια σταγόνες που προκαλούσαν προσωρινή ή μόνιμη τύφλωση. Ορισμένα παιδιά ευνουχίζονταν τους και άλλα πέθαιναν κατά τη διάρκεια των πειραμάτων.

_________________________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΗ : Ο Μάριος Ιακώβ Ιεχασκέλ (Χασκίλ) διατηρεί στο youtube κανάλι με πληθώρα αυθεντικών ρεμπέτικων (και όχι μόνο) δημιουργιών που αξίζει τον κόπο να έχουν υπ΄όψιν τους οι ενδιαφερόμενοι του είδους και όσοι "ψάχνουν". Ο ίδιος σαν άτομο είναι ιδιαίτερα προσιτός και πάντα με διάθεση να μοιραστεί τους "θησαυρούς" του.

https://www.youtube.com/user/1iakov/videos?view=0&flow=grid

Η «κουλτούρα» είναι στην Ελλάδα μια έννοια παρεξηγημένη.

Δυο κατηγορίες την κακοποιούν, οι κουλτουριάρηδες και οι άλλοι.

Οι μεν την οικειοποιούνται σαν οικοσκευή, έχουν μονάχα εκείνοι το κρυφό χάρισμα να τη γνωρίζουν, κλείνονται ο ένας μέσα στον άλλο σα σε στρείδι, γίνονται κάστα αφόρητα σνομπ και σκωπτική, κι έπειτα χάνουν αυτό που απαιτεί η ίδια η κουλτούρα, την ικανότητα να αναγνωρίσουν το νέο και καινοτόμο και να το εντάξουν στο παλιό.

Οι δε κάθονται απέξω και γελούν, χαρούμενοι μες στην άγνοια και την αδιαφορία τους∙ δεν είναι απλό πράγμα να νιώθεις ξεκομμένος, πολιτισμικά απαίδευτος και για αυτό οι περισσότεροι αντιδρούμε σπασμωδικά, αυτό που δεν καταλαβαίνουμε το γελοιοποιούμε.

Βαριέμαι και τις δυο κατηγορίες. Ή μάλλον τους πρώτους τους βαριέμαι, τους δεύτερους τους φοβάμαι λιγουλάκι γιατί είναι πιο πολλοί και διαμορφώνουν μια κατάσταση που επιτάσσει να θεωρείται της μοδός η κάθε σκυλού, αλλά να είναι ξεπερασμένοι ο Καζαντζάκης και ο Ντοστογιέφσκι.

Διάβαζα από μικρή πολύ, τότε έβλεπα και θέατρο αρκετό και σινεμά, κι όμως ποτέ δε θέλησα να ενταχθώ σε μια κουλτουριάρικη παρέα, σχεδόν κανένας από τους κολλητούς μου δε διαβάζει∙ δεν αποτελεί η τέχνη κριτήριο φιλικό.

Οι άνθρωποι που διαβάζουν πολλά τείνουν να είναι πιο ανοιχτόμυαλοι, λέει η λογική. Στην πράξη αυτό πολλές φορές το είδα να καταργείται, εξαρτάται από το τί διαβάζεις και γιατί, κυρίως από το ποιός είσαι.

Αρνούμαι να καταπιεστώ και να δω τέχνη εκεί που το συναίσθημά μου αποκοιμιέται, όμως το ίδιο έντονα νιώθω για αυτούς που χλευάζουν γιατί δεν προσπαθούν.

Η τέχνη, η όποια τέχνη, απαιτεί λίγη παιδεία, αγάπη και όρεξη να ασχοληθείς, κέφι. Δεν αρκεί να μπορείς να μιλήσεις για ένα βιβλίο που δεν έχεις διαβάσει σα να το είχες, σε κύκλους κοσμικούς, μάλλον πρέπει να στρωθείς και να αρχίσεις την ανάγνωση. Κι αυτό ακόμα δε σε καθιστά «καλύτερο άνθρωπο», «ανώτερο απέναντι στους αδαείς», έτοιμο με το φουλάρι στο λαιμό να κατακτήσεις τα λογοτεχνικά σαλόνια (τα ποιά;), κάποτε σε κάνει γραφικό.

Τη φιλαναγνωσία μου αναγκάστηκα κάποιες φορές να την κρύψω- στο σχολείο, σε παρέες, στη δουλειά. Άλλες τόσες συγκρατήθηκα για να μην μπω σε συζητήσεις περιεχομένου φιλολογικού, να μην πω έχω διαβάσει τον τάδε ή τον δείνα χωρίς να το έχω κάνει, υπό το ολίγον τι ειρωνικό βλέμμα ενός γνώστη.

Τούτο το τελευταίο μου συνέβη ομολογουμένως περισσότερο με το θέατρο και το σινεμά, στο βιβλίο τα πράγματα είναι πιο αχανή και δικαιούσαι λίγη άγνοια. Όμως ακόμα κι έτσι, δε βρίσκω κανέναν απολύτως λόγο να το κάνω, αν κάτι είναι αναζωογονητικό στην κουβέντα για τη λογοτεχνία είναι η ανακάλυψη του νέου, του παλιού που ήτανε χαμένο, του αριστουργήματος που κρυβόταν στη γωνία.

Εξάλλου η μεγαλύτερη απώλεια που θα είχα από την προσποίηση θα ήταν πως δε θα μπορούσα κάποτε να κοκορευτώ πως «επιτέλους το διάβασα» (οποιαδήποτε ομοιότητα με τον «Οδυσσέα» ή το «Ουράνιο τόξο της βαρύτητας» κρίνεται εντελώς τυχαία και παραπλανητική)

[Το κείμενο δημοσιεύτηκε πρώτη φορά στο ηλεκτρονικό λογοτεχνικό περιοδικό bookstand, που αξίζει τον κόπο να τσεκάρετε κάθε Τρίτη.... ] 

Σήμερα το πρωί και παρέα με το αχτύπητο τρίδυμο "καφές_τσιγάρο_μισόκλειστο μάτι" έπεσε τυχαία στην αντίληψή μου το βιντεάκι που πόσταρε ένας φίλος.

Αυτός δηλωμένος αντι-τουρκοσηριαλ-ιστής.

Το βιντεάκι τουρκικής παραγωγής.

Η έκπληξη και η περιέργειά μου στο ζενίθ....

Ασφαλώς μπήκα με χίλια να το δω...  και διαπίστωσα ότι αν για μια στιγμή αφήσουμε στην άκρη την περιρρέουσα απέχθεια για τις τουρκικές σειρές που -κακώς- έχουν κατακλύσει τα ελληνικά κανάλια και αφιερώσουμε 4-5 λεπτά σε κάτι διαφορετικό, θα δούμε ότι και οι γείτονες δεν είναι μόνο Σουλεϊμάν και Σιλά, γιατί πρόκειται για ένα απολαυστικό και εμπνευσμένο βιντεάκι.

Η  φανταστική ιστοριούλα του Σινάν Τσετίν ( http://www.sinancetin.com ) τοποθετείται χρονικά στα 1934 σε κάποιο χωριό της Ανατολίας, και στηλιτεύει την προσπάθεια της τότε κυβέρνησης  Κεμάλ να εξευρωπαίσει τον λαό επιβάλλοντας δυτική κουλτούρα εις βάρος της παράδοσης....

 Όπως λέει ο ίδιος: «Εκείνα τα χρόνια η Κυβέρνηση της Τουρκικής Δημοκρατίας (Κεμάλ Ατατούρκ) απαγόρευε να ακούγεται στο ραδιόφωνο η τουρκική μουσική. Σκοπός της ήταν η διάδοση της ευρωπαϊκής μουσικής. Η νεοσύστατη Δημοκρατία επεδίωκε να εδραιωθεί η δυτική κουλτούρα εις βάρος της τοπικής παραδοσιακής κουλτούρας».

Η παράδοση είναι η βαθειά ρίζα όλων των λαών ανεξαιρέτως... Κι εδώ σ΄εμάς με πολλούς ήπιους τρόπους -και όχι τόσο εμφανείς όπως στους γείτονες- έγιναν προσπάθειες (π.χ. lifestyle) που ευτυχώς όμως όσο υπάρχουν παραδοσιακοί τραγουδιστές συγκροτήματα και τραγούδια, έπεσαν και θα πέφτουν στο κενό!!!

Απολαύστε το κι εσείς 

Χαρείτε !!!... είναι ΔΙΑΤΑΓΗ (του Σινάν Τσετίν)