* " Αγκουσεμένος, με τα κορακάτα κατσαρωτά γένια του, με τα τσόχινα σαλβάρια του, με τα μαύρα στιβάνια, αργός, αλαφροπάτης, περνούσε ο θεόρατος άντρας, και τα κρόσσια του κεφαλομάντηλου του σκέπαζαν τα φρύδια. Πήγαινε τοίχο τοίχο κι είχε απλωμένη την απαλάμη του στη φαρδιά ζώνη και κατασκέπαζε, χωμένο βαθειά, το μαυρομάνικο μαχαίρι. Πέρασε ξυστά από την πόρτα οπού τον παραμόνευαν γύρισε μιά στιγμή κι άστραψε στο σούρουπο το ασπράδι των ματιών του..."

[....]

** "Ο Νουρήμπεης δεν αποκρίθηκε.  Γυρισμένος όπως ήταν, κοίταζε πλάϊ του το Ρωμιό και τα μάτια του γέμισαν παλληκάρι.

Τι άντρας, συλλογίζουνταν, τι περφάνια, τι λεβεντιά !!!

Δε λέει ποτέ λόγο περίσσιο, δεν καυχιέται, δεν τα βάζει με παρακατιανούς, δεν είναι μπαμπέσης. Δεν προσκυνάει μήτε το Χάρο...

Χαρά στον άνθρωπο που ΄χει τέτοιον οχτρό..."

(Ν. Καζαντζάκης, Καπετάν Μιχάλης)