Πείτε "όχι" στην ανάγκη σας να έχετε πάντοτε δίκιο

Τόσοι πολλοί άνθρωποι νιώθουμε την ανάγκη να έχουμε πάντοτε δίκιο και δεν αντέχουμε στην ιδέα ότι μπορεί να κάνουμε λάθος. Μάλιστα, είναι τόσο έντονη αυτή η ανάγκη μας που δεν αντιλαμβανόμαστε τον κίνδυνο που ελλοχεύει να καταλήξουν άδοξα διάφορες σχέσεις μας, γιατί δεν αντέχουν όλοι οι άνθρωποι το άγχος που έχουμε και μεταδίδουμε.

Πραγματικά, δεν αξίζει. Οποτεδήποτε νιώσετε ξανά την ανάγκη να πεταχτείτε σε μια κουβέντα βγάζοντας την άκρη για το ποιος έχει δίκιο και ποιος άδικο, αναρωτηθείτε το εξής: "Προτιμώ να έχω δίκιο ή να έχω φίλους;". Αλήθεια, πόση σημασία έχει; Είναι τόσο μεγάλος ο εγωισμός μας τελικά;

Πείτε "όχι" στην ανάγκη σας να ελέγχετε τα πάντα

Δε χρειάζεται να έχετε τον έλεγχο για οτιδήποτε συμβαίνει με όλους, τους φίλους, την οικογένειά σας, τη σχέση σας. Είτε πρόκειται για συναδέλφους είτε για τους γονείς σας είτε για το/τη σύντροφό σας, απλώς ηρεμήστε κι αφήστε να παίρνουν κι άλλοι ευθύνες για όσα συμβαίνουν. Επιτρέψτε σε όλους να είναι ο εαυτός τους, αλλά προπαντός, κάντε αυτό το δώρο σε εσάς και θα δείτε πόσο ανάλαφροι θα αισθανθείτε ξαφνικά.

Πείτε "όχι" στις κατηγορίες

Ξεπεράστε την ανάγκη σας να ρίχνετε το φταίξιμο στους άλλους για όσα έχετε ή όσα δεν έχετε, για όσα νιώθετε ή για όσα δεν νιώθετε. Σταματήστε να μεταθέτετε τις ευθύνες και αναλάβετε όσες σας αναλογούν για πράγματα στα οποία φταίτε.

Πείτε "όχι" στην αυτολύπηση

Πόσοι άνθρωποι δεν υποβαθμίζουν οι ίδιοι τον εαυτό τους επειδή σκέφτονται αρνητικά και θεωρούν ότι δεν αξίζουν σαν άνθρωποι ή δεν θεωρούν ότι μπορούν να τα καταφέρουν; Μην πιστεύετε οτιδήποτε σας υπαγορεύει το μυαλό σας, ειδικά αν είναι κάτι αρνητικό και σας οδηγεί στην αυτολύπηση. Αξίζετε πολύ περισσότερα από αυτό.

Πείτε "όχι" στους περιορισμούς του μυαλού σας

Διώξτε μακριά τις σκέψεις σας ότι δεν είστε ικανοί να κάνετε οτιδήποτε υπάρχει στο νου σας. Μην σκέφτεστε τι νομίζετε ότι μπορείτε ή δεν μπορείτε να κάνετε, τι είναι δυνατό και τι αδύνατο. Από εδώ και μπρος, μην επιτρέψετε ξανά στον εαυτό σας να περιορίσει τις δυνατότητες σας, γιατί θα είστε πάντα κολλημένοι στο λάθος σημείο. Ανοίξτε τους ορίζοντες σας και πετάξτε!

"Πείτε "όχι" στη γκρίνια

Εγκαταλείψτε την ανάγκη σας να παραπονιέστε για τόσα πολλά πράγματα καθημερινά. Για ανθρώπους, καταστάσεις, γεγονότα που σας έκαναν δυστυχισμένους, λυπημένους και κατηφείς. Τίποτα και κανείς δεν μπορεί να σας κάνει να αισθάνεστε έτσι και καμιά περίσταση δεν μπορεί να σας δημιουργήσει αυτά τα συναισθήματα αν δεν το επιτρέψετε εσείς. Δεν είναι οι καταστάσεις που υποδαυλίζουν αυτά που νιώθετε, αλλά ο τρόπος που επιλέγετε να βλέπετε τα πράγματα. Ποτέ μην υποτιμάτε τη δύναμη που έχει η θετική σκέψη απέναντι στα πράγματα.

Πείτε "όχι" στην κριτική

Ξεφορτωθείτε το κομμάτι του εαυτού σας που ζει και τρέφεται από την κριτική που ασκεί σε ανθρώπους που είναι απλώς διαφορετικοί από εσάς ή από ό,τι περιμένατε να εξελιχθούν. Όλοι οι άνθρωποι είμαστε διαφορετικοί, κι όμως στη βάση μας είμαστε όλοι ίδιοι. Όλοι θέλουμε να είμαστε ευτυχισμένοι, όλοι θέλουμε να αγαπάνε και μας αγαπήσουν κι όλοι θέλουμε να μας καταλαβαίνουν οι συνάνθρωποί μας. Όλοι κάτι αναζητάμε στη ζωή κι όλοι κάτι ευχόμαστε, γι αυτό ας μην κρίνετε κανέναν, γιατί κάποιος άλλος θα βρεθεί να κρίνει εσάς.

Πείτε "όχι" στον εντυπωσιασμό

Σταματήστε να προσπαθείτε τόσο σκληρά να εντυπωσιάσετε τους άλλους και να παριστάνετε ότι είστε κάτι που δεν είστε για να κάνετε τους άλλους να σας συμπαθήσουν. Δεν λειτουργούν έτσι τα πράγματα. Τη στιγμή που θα σταματήσετε να προσπαθείτε τόσο σκληρά να γίνετε κάτι διαφορετικό από αυτό που πραγματικά είστε, όταν θα ρίξετε όλες τις μάσκες, τότε θα αποδεχτείτε ουσιαστικά τον εαυτό σας και θα καταλάβετε ότι οι άνθρωποι πρέπει να σας αγαπούν για τον πραγματικό σας εαυτό, όχι για έναν ιδανικό μεν, αλλά ψεύτικο εαυτό που τους παρουσιάζετε.

Πείτε "όχι" στην αντίσταση προς τις αλλαγές

Οι αλλαγές είναι καλές, μας βοηθούν να προχωρήσουμε μπροστά, ακόμα και αν στην αρχή φαίνονται επώδυνες και δύσκολες. Οι αλλαγές όμως μας οδηγούν να βελτιώσουμε τη ζωή μας και τη ζωή των ανθρώπων που μας περιβάλλουν. Συνεπώς, ακολουθήστε το ένστικτό σας, αγκαλιάστε τις αλλαγές, μην αντιστέκεστε σε αυτές και θα ανακαλύψετε το πραγματικό νόημά τους.

Πείτε "όχι" στις ταμπέλες

Σταματήστε να βάζετε ταμπέλες στους ανθρώπους, στα πράγματα και στα γεγονότα που δεν καταλαβαίνετε, λέγοντας ότι είναι περίεργα ή διαφορετικά. Αντί αυτού, προσπαθήστε να διευρύνετε τους ορίζοντές σας δειλά δειλά. Άλλωστε, το μυαλό δουλεύει καλύτερα όταν είναι ανοιχτό.

Πείτε "όχι" στους φόβους

Ο φόβος δεν υπάρχει, είναι απλώς μια ψευδαίσθηση που έχετε δημιουργήσει στο μυαλό σας. Διορθώστε τις λάθος αντιλήψεις που έχετε για τα πράγματα μέσα σας και θα δείτε τρομερές αλλαγές και στους εξωτερικούς παράγοντες που σας επηρεάζουν, γιατί πλέον δεν θα σας φοβίζει τίποτα.

Πείτε "όχι" στις δικαιολογίες

Αφήστε κατά μέρους τις δικαιολογίες, γιατί δεν τις χρειάζεστε πια. Πολλές φορές περιορίζουμε τους εαυτούς μας, καθώς προβάλλουμε συνεχώς δικαιολογίες. Αντί να ψάχνουμε πώς θα βελτιώσουμε τον εαυτό μας μεγαλώνοντας, λέμε ψέματα ακόμα και στον ίδιο μας τον εαυτό, χρησιμοποιώντας όλες τις δικαιολογίες που μπορεί κανείς να σκεφτεί, δικαιολογίες που στο 99,9% δεν είναι αληθινές.

Πείτε "όχι" στα φαντάσματα του παρελθόντος

Είναι δύσκολο, φυσικά και είναι δύσκολο να ξεκολλήσουμε από το παρελθόν, πόσο μάλλον αν το παρόν μας φαίνεται δύσκολο και το μέλλον τρομακτικό. Ωστόσο, ας θυμηθούμε ότι το παρόν είναι στην ουσία το μόνο πράγμα που έχουμε, γιατί το παρελθόν πέρασε και το μέλλον δεν έχει χτυπήσει ακόμα την πόρτα. Επίσης, το παρελθόν που τόσο επιζητάτε και επικαλείστε δεν ήταν ονειρικό όταν ήταν η καθημερινότητά σας.

Γι’ αυτό σταματήστε να παραπλανάτε τον εαυτό σας. Δηλώστε παρών σε ό,τι κι αν συμβαίνει τώρα στη ζωή σας, χαρείτε την παρούσα στιγμή, γιατί έτσι κι αλλιώς, η ζωή είναι ένα ταξίδι κι όχι απλώς ένας προορισμός. Έχετε στο νου σας μια ξεκάθαρη εικόνα του μέλλοντος που επιθυμείτε, αλλά μην ξεχνάτε να ζείτε το παρόν σαν να μην υπάρχει αύριο!

Πείτε "όχι" στην προσκόλληση

Η έννοια της προσκόλλησης δεν είναι εύκολη υπόθεση. Είναι εξαιρετικά δύσκολο να μην προσκολλάται κανείς στα πράγματα, στους ανθρώπους, στα μέρη, στο χρόνο. Ωστόσο, τη στιγμή που θα αποκολληθείτε από όλα αυτά και θα μάθετε να ζείτε ελεύθεροι από παντός είδους εξαρτήσεις και προσκολλήσεις, θα μάθετε να αγαπάτε πραγματικά, μιας και αυτές οι δυο έννοιες δεν μπορούν να συμβαδίσουν.

Η προσκόλληση συνδέεται με το φόβο, την αγωνία που μας κυριεύει να μην χάσουμε όλα όσα θεωρούμε πολύτιμα, που στην ουσία όμως δεν είναι. Από την άλλη μεριά, η αγάπη, η πραγματική αγάπη είναι αγνή, ευγενής και ανιδιοτελής, γιατί όπου υπάρχει αγάπη δεν μπορεί να υπάρξει φόβος και προσκόλληση. Διαχωρίζοντας αυτά τα δυο και ζώντας απαλλαγμένοι από την προσκόλληση, θα είστε πραγματικά ευτυχισμένοι, ήρεμοι, ψύχραιμοι και ανεκτικοί. Θα μπορείτε να συνειδητοποιήσετε τα πάντα χωρίς την παραμικρή προσπάθεια, κι αυτή είναι μια κατάσταση που δεν περιγράφεται με λόγια.

Πείτε "όχι" στο να ζείτε τη ζωή που θέλουν οι άλλοι για εσάς

Υπάρχουν πολλοί άνθρωποι εκεί έξω που δεν ζουν τη ζωή που ονειρεύτηκαν, αλλά τη ζωή που θέλουν οι γύρω τους για αυτούς. Ζουν σύμφωνα με τις απόψεις των γονιών, των δασκάλων, των φίλων, των συντρόφων τους, αγνοώντας τα δικά τους θέλω και τις δικές τους επιθυμίες. Δεν ακούν τη φωνή της καρδιάς τους που φωνάζει, γιατί είναι πολύ απασχολημένοι προσπαθώντας να ικανοποιήσουν όλους τους άλλους, ζώντας σύμφωνα με τις προσδοκίες των τρίτων κι όχι τις δικές τους.

Ξεχνούν τι είναι αυτό που τους κάνει ευτυχισμένους, αυτό που θέλουν πραγματικά, αυτό που χρειάζονται και τελικά φτάνουν να ξεχνούν τον ίδιο τους τον εαυτό. Ξυπνήστε! Ζούμε μια φορά και η ζωή που ζούμε πρέπει να είναι δική μας κι όχι των άλλων. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και ζήστε την όπως εσείς θέλετε!

http://www.news.gr/kosmos/episthmonikes-anakalypseis/article/72072/ta-15-ohi-ths-zohs-poy-odhgoyn-sthn-eftyhia.html

Από τους ανθρώπους που σημάδεψαν γοητευτικά και τραγικά την καλλιτεχνική διαδρομή στον εικοστό αιώνα, η Μαρία Καικιλία Καλογεροπούλου, μια συντηρητική κατά βάση τραγουδίστρια του μελοδράματος, γεννήθηκε σε οικογένεια μεταναστών το 1923, στις αρχές Δεκεμβρίου, στη Νέα Υόρκη. Η μεγαλύτερη συμβολή της στην τέχνη της ήταν ότι μελέτησε, εκτίμησε και παρουσίασε με έμφαση στη δραματική υπόσταση των ρόλων, ένα ρεπερτόριο ξεχασμένο, εξαιτίας του ότι είχαν εκείνη την εποχή εκλείψει οι κατάλληλες φωνές που θα σήκωναν πειστικά στην πλάτη τους μεγάλες, συγκλονιστικές ερμηνείες. Ο Ροσίνι, ο Μπελίνι και ο Ντονιτσέτι αλλά και ο Γκλουκ, της χρωστούν πάρα πολλά.

Από το 1937 που ήρθε στην Αθήνα μέχρι το 1945 που έφυγε ξανά στη Νέα Υόρκη, σπούδασε και εργάστηκε στη Λυρική μας Σκηνή. Οι 56 επιτυχείς συνεργασίες της με το λυρικό μας θέατρο αποτέλεσαν γι’ αυτήν ένα πρώτο σημαντικό δυναμικό εφαλτήριο. Τα δύο χρόνια που ακολούθησαν όμως τη δυσκόλεψαν πολύ. Η Κάλλας ήταν –έτσι κι αλλιώς– αποφασισμένη να πολεμήσει. Στην Αρένα της Βερόνα το 1947 η τύχη στρέφεται προς το φως. Με τον Τούλιο Σεραφίν, τον πιο σταθερό συνεργάτη της σε όλη τη σταδιοδρομία της, υπογράφουν την παγκόσμια αναγνώριση. Η γνωριμία της με τον πλούσιο Τζιοβάνι Μπατίστα Μενεγκίνι την ίδια εποχή την οδηγεί, παράλληλα με τη σταδιοδρομία, σε ένα γάμο (1949-1959) που παρά τα προβλήματά του, περιείχε για την ίδια και τη δουλειά της μεγάλη εύνοια της τύχης.

Από το 1951 που άρχισε η συνεργασία της με τη Σκάλα του Μιλάνου και για δέκα χρόνια η Κάλλας ήταν ο απόλυτος κυρίαρχος του μελοδραματικού παιχνιδιού παγκοσμίως.

Λέει σε συνέντευξη της σε αμερικάνικη εφημερίδα:
“Καμιά φορά με κατηγορούν λέγοντας ότι είμαι πριμαντόνα. Αυτός είναι ένας τίτλος για τον οποίο είμαι υπερήφανη. Πολύ συχνά δίνουν στον όρο λανθασμένη σημασία. Στην πραγματικότητα, ας το ξεκαθαρίσουμε, η λέξη προσδιορίζει πολύ απλά την ‘πρώτη κυρία’του έργου , την πρωταγωνίστρια”.

https://www.youtube.com/watch?v=B-9IvuEkreI

Η Κάλλας τραγούδησε στην πορεία της 84 φορές (αριθμός ρεκόρ) τη Νόρμα, ρόλο που ομολογούσε ότι την έκανε πάντα πολύ ευτυχισμένη, και 43 τη Λουτσία ντι Λάμερμουρ. 
Ας δώσουμε κι άλλα αριθμητικά στοιχεία για τη πορεία της μέσα από το ρεπερτόριό της:
Νόρμα του Μπελίνι (Νόρμα) 84 φορές, Λουτσία ντι Λάμερμουρ του Ντονιτσέτι (Λουτσία) 43, Τροβατόρε του Βέρντι (Λεονόρα) 20,Τραβιάτα του Βέρντι (Βιολέτα) 58 φορές, Τόσκα του Πουτσίνι (Τόσκα) 53, Άννα Μπολένα του Ντονιτσέτι ('Αννα) 12, Αΐντα του Βέρντι (Αΐντα) 31, Τριστάνο και Ιζόλδη του Βάγκνερ (Ιζόλδη) 12, Μήδεια του Κερουμπίνι (Μήδεια) 31, Τουραντό του Πουτσίνι (Τουραντό) 23,Υπνοβάτιδα του Μπελίνι (Αμίνα) 21, Πουριτανούς του Μπελίνι (Ελβίρα) 13, Τζοκόντα του Πονκιέλι (Τζοκόντα) 12. Είχε τραγουδήσει όμως και σε άλλες τριάντα όπερες, σε αριθμητικά λιγότερες παραστάσεις, συνολικά επομένως εμφανίστηκε 122 τουλάχιστον φορές, στα μεγαλύτερα λυρικά θέατρα.

Τα φωνητικά προβλήματα που ακολούθησαν από κοινού με τα δύσκολα προσωπικά της βιώματα εκείνη την εποχή την οδήγησαν σε  τραγικά αδιέξοδα και λάθη. Αντιμετώπισε την παραδοχή ότι δεν ήταν πια ακλόνητη στις κορυφές του Παρνασσού της Τέχνης. Αυστηρή και αγχώδης βέβαια, εκτός από εργασιομανής, ήταν ακόμα και στις στιγμές της θεϊκής επιτυχίας, απ’ όσα δηλώνει σε συνεντεύξεις η ίδια:

“Με βασανίζουν παντού και πάντα αμφιβολίες και φόβοι. ‘Δεν είμαι ικανή. Δεν έχω φωνή. Δεν έπρεπε να αναλάβω αυτόν το ρόλο’, σκέπτομαι. Καταριέμαι τον εαυτό μου, τον βρίζω. Ακόμη και όταν οι άνθρωποι με περιβάλλουν με φανερή αγάπη, εγώ εξοργίζομαι και λέω: ‘Αυτοί οι άνθρωποι σε θαυμάζουν. Γιατί; Δεν το αξίζεις!’ Αναρωτιέμαι αν αυτά τα συναισθήματα είναι ειλικρινή. Αν πηγάζουν από το ταμπεραμέντο του κάθε καλλιτέχνη, ίσως να αποτελούν συστατικά στοιχεία κάθε δημιουργικής προσωπικότητας. Ίσως πάλι αντανακλούν τον χαρακτήρα του συνειδητού καλλιτέχνη: ένας χαρακτήρας ευπαθής, που εύκολα περιπίπτει σε σύγχυση, που φοβάται μήπως γελοιοποιηθεί. Αλλά ποτέ δεν είναι ματαιόδοξος, καθόλου, μα καθόλου. Μια όπερα είναι κάτι το οποίο δε θα μπορέσεις ποτέ να γνωρίσεις απόλυτα. Αυτή είναι η μεγάλη πρόκληση και η αίσθηση του ανικανοποίητου. Επιπλέον, αυτή η επώδυνη πορεία προς την τελειότητα είναι ένας δρόμος στρωμένος με παρεξηγήσεις”. Αλλού πάλι λέει: “Η διασημότητα είναι ένα μπούμερανγκ, κάθε καλλιτέχνης που θέλει να μείνει πιστός στον εαυτό του και στην τέχνη του αισθάνεται εξαιρετικά ευάλωτος. Έτσι, το να προσεγγίσει η καλλιτεχνική δημιουργία την τελειότητα –και μιλώ για την ελευθερία του πνεύματος– είναι και το πιο δύσκολο να επιτευχθεί”.

Και να που ήρθε η ώρα να δείξει ο αμείλικτος χρόνος τις κακές του προθέσεις. Η Κάλλας επιχείρησε να πολεμήσει και πάλι, αλλά η άλλοτε μοναδική τέχνη της φωνής της ήταν, κι αυτή ακόμα, πολύ αυστηρή μαζί της. Απομονώθηκε μετά τις αποτυχημένες προσπάθειες να επανακάμψει και βίωσε μόνη της την κάθοδο και το μαρτύριο του ψυχικού πόνου. Η δύναμη και η περηφάνια, οι απαιτήσεις-τελειομανία, η αυταρχική επιλογή έργων, φίλων, συνεργατών, μεταμορφώθηκαν σε κραυγή ανασφάλειας και βαθύ φόβο. Τα φάρμακα ήρθαν για να τη βοηθούν να λυτρώνεται μέσα στην καθημερινότητά της. Ο θάνατος, που επήλθε στις 16 Σεπτεμβρίου 1977, μοιάζει στην περίπτωση αυτή με κάθαρση αρχαίας τραγωδίας.

Είναι να προβληματίζεται κανείς τι είναι αυτό που πέρα από τη λαμπερή της σταδιοδρομία την αφήνει ακόμα σήμερα, τριάντα χρόνια μετά το θάνατό της, ανίκητη στα υψηλότερα σκαλοπάτια προβολής από τα ΜΜΕ. Η ιστορία με τον Ωνάση, η θλιβερή διαδρομή από το απόλυτο της κατάκτησης στο τίποτα της κατάθλιψης και της μοναξιάς, η βαθύτερη γοητεία του ανθρώπινου σεναρίου της ζωής της, από τη χοντρούλα ασχημούλα στην πανέμορφη Diva;

Η συντυχιά της εποχής στην οποία μεγαλούργησε και έδυσε; Πώς είναι δυνατό, πενήντα χρόνια μετά να εξακολουθεί να είναι η απόλυτη Τόσκα, η απόλυτη Βιολέτα, η ακαθήλωτη Αννα Μπολένα και η Λαίδη Μάκβεθ; Είναι τυχαίο; Όχι βέβαια!

Δείτε τις σύγχρονες λυρικές διαδόχους της να πασχίζουν να παίζουν και να τραγουδούν σαν αυτήν, να κλαίνε, να καταριούνται, να μισούν, να ερωτεύονται, να πάσχουν, να θυμώνουν και να γελούν επί σκηνής με προφανείς παραπλήσιους τρόπους, κι όμως να μην καταφέρνουν να μας κόψουν την ανάσα. Αυτή δεν είναι μια τεράστια διαφορά;

Η Κάλλας ήταν ηθοποιός, τραγωδός, μουσικός, ψυχογράφος και σεναριογράφος, σκηνοθέτρια και σκληρή δασκάλα του ίδιου του εαυτού της. Τον αγαπούσε, τον θαύμαζε, τον υπεράσπιζε, τον παραχάιδευε και τον κακομάθαινε την ίδια ώρα που τον έβαζε στο σταυρό του μαρτυρίου προκειμένου να απαιτήσει από αυτόν πρωτίστως τον απόλυτο σεβασμό στην Τέχνη.

Για τη ζωή και την πορεία της στη λυρική τέχνη γράφτηκαν πολύ ωραία βιβλία. Ιδού μερικοί τίτλοι: 
Πολύβιος Μαρσάν, 1983, Μ. Κάλλας, η ελληνική σταδιοδρομία της, Γνώση 
Νίκος Μπακουνάκης, 1995, Κάλλας – Μήδεια, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
George Jellinek, 1960, Portrait of a Prima Donna, Dover
G.B. Meneghini, 1982, My Wife Maria Callas, NY
Νίκος Πετσάλης-Διομήδης, 1998, Η άγνωστη Κάλλας, Καστανιώτης
John Petitt, Callas e di Stefano, The Odda Press, Menston
Andre Tubeauf, La Callas, Assouline, Paris
Nicholas Gage, The love affair of Maria Callas and Onassis, Sidgwick-Jackson, London
Evaggelia Callas, My daughter Maria Callas, Fleet, NY
M. Monestier, Maria Callas, le livre des souvenirs, Sand-Paris

Κάλλας-Μενεγκίνι-Ωνάσης

Η δασκάλα της και ίνδαλμά της, Ελβίρα ντε Ιντάλγκο

Με τον Λουκίνο Βισκόντι στη Βενετία

Μαρία Κάλλας-Αριστοτέλης Ωνάσης

Η Κάλλας με τον Μανώλη Χιώτη, τη Μαίρη Λίντα και το δημοσιογράφο και βιογράφο του Ωνάση, Ηλία Λυμπερόπουλο, σε κοσμική νυχτερινή έξοδο

http://www.tar.gr/content/content.php?id=654