"Αγαπητοί Τζον Μπον Τζόβι, Ντέϊβιντ Μπράϊαν και Τίκο Τόρες,

Συχνά στο παρελθόν έχω γράψει επιστολές, λεπτομερείς και μερικές φορές με αρκετή πειθώ, σε συναδέλφους μου στη μουσική βιομηχανία, ενθαρρύνοντάς τους να μην υποστηρίζουν τις πολιτικές Απαρτχάϊντ της Ισραηλινής κυβέρνησης, παίζοντας στο Ισραήλ.

Έχοντας διαβάσει τα σχόλια του Τζον την περασμένη βδομάδα, στην ισραηλινή εφημερίδα Yedioth Ahronoth, δε θα χάσω το χρόνο μου.

Ώστε η απόφαση είναι ειλημμένη, έχετε αποφασίσει να πραγματοποιήσετε τη συναυλία σας στο Τελ Αβίβ στις 3 Οκτωβρίου.

Έχετε διαλέξει πλευρά.

Υπερασπίζεστε,

Τον έποικο που έκαψε το μωρό,

Τον οδηγό της μπουλντόζας που συνέθλιψε τη Ρέϊτσελ Κόρρυ,

Τον στρατιώτη που πυροβόλησε το πόδι του ποδοσφαιριστή και το έκανε κομμάτια,

Το ναύτη που έριξε την οβίδα στ' αγοράκια στην παραλία,

Τον ελεύθερο σκοπευτή που σκότωσε το παιδί με το πράσινο πουκάμισο,

Αυτόν που άδειασε το όπλο του πάνω στο 13χρονο κορίτσι

και την Υπουργό Δικαιοσύνης που κάλεσε σε γενοκτονία.

Είχατε την ευκαιρία να είστε με την πλευρά,

Της Δικαιοσύνης,

Του πιλότου που αρνήθηκε να βομβαρδίσει το στρατόπεδο προσφύγων,

Του έφηβου που αρνήθηκε 8 φορές να υπηρετήσει στο στρατό, και προτίμησε τη φυλακή,

Του φυλακισμένου που έκανε απεργία πείνας επί 266 μέρες για την ελευθερία του,

Του γιατρού που του απαγορέψανε την είσοδο για να σώσει ζωές,

Του αγρότη που τον σκότωσαν επειδή διαμαρτυρόταν για το Τοίχος,

Του παιδιού χωρίς πόδια που μεγαλώνει στα χαλάσματα,

Και των 550 που δε θα μεγαλώσουν ποτέ,

Εξ αιτίας των πυραύλων και των οβίδων από τα τανκς και των σφαιρών που ρίξαμε.

Οι νεκροί δεν μπορούν να σας θυμίσουν τα εγκλήματα που αγνοείτε. Αλλά, ας μην ξεχνάμε,

"Το να σιωπάς και το να είσαι αδιάφορος, είναι το μεγαλύτερο έγκλημα απ' όλα"."

Ρότζερ Γουότερς

https://omniatv.com/blog/5611-%CF%81%CF%8C%CF%84%CE%B6%CE%B5%CF%81-%CE%B3%CE%BF%CF%85%CF%8C%CF%84%CE%B5%CF%81%CF%82

"Μωχάμετ, Σαάντ, Αμίν, Αχμέτ, πρόσφυγα, μετανάστη, άγνωστε, αριθμέ, το χώμα είναι το μόνο που είχαμε να σου δώσαμε.

Δεν καταδέχτηκες τη φιλανθρωπία μας.

Δεν ανακυκλώσαμε πάνω σου τα παλιά μας αθλητικά, τα παντελόνια που δεν μας χωράνε, τις μπλούζες που δεν φοράμε πια.

Δεν σου δώσαμε ένα σάντουιτς ή μια μερίδα φαγητό, δεν ήπιες το νερό μας.

Δεν είσαι τίποτα για μας, κι εμείς δεν είμαστε τίποτα για σένα.

Δεν ξέρω τίποτα, δεν θα μάθω ποτέ :

- Αν η μάνα σου έβαζε τα χείλη της στο μέτωπό σου, μην έχεις πυρετό.

- Αν ο πατέρας σου σε μάθαινε να φυτεύεις ή σ' έδερνε με τη λωρίδα.

- Αν έπαιζες πόλεμο με τα παιδιά της γειτονιάς.

- Αν πρόλαβες να κάνεις έρωτα, αν ο ιδρώτας της έτρεξε στο πρόσωπό σου.

- Αν και πόσο κοντά πέρασε μια σφαίρα από τον ώμο σου.

- Αν είχες γδαρμένα γόνατα, αίματα στις παλάμες.

- Αν σιχτίρισες τον Θεό σου.

-Αν μίσησες, αν έκλεψες, αν σ' έκανε να κλάψεις η ομορφιά. Τι έκανες το φοβό σου. Πώς τον τάιζες. Πώς τον κοίμιζες. Πώς τον ξυπνούσες".

(Το συγκλονιστικό κείμενο που ολοκληρώνει τις ανταποκρίσεις του συγγραφέα Χρήστου Αγγελάκου για το LIFO.gr)