Τα γόνατά μου κάνουν χρίτσι χρίτσι. Μεγαλώνω.
Το χάνω κάθε χρόνο το παιχνίδι με το χρόνο.

Μετακόμιζα θυμάμαι μ' ένα αμάξι
τώρα όλα τα ζητώ για να 'μαι εντάξει
όλα δικά μου κι όλα σ' άλλους τα χρωστώ και τα πληρώνω.

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοντινά, παντοτινά, παντοτινά.

Ασπρίζουν τα μαλλιά μου κάθε μέρα. Μεγαλώνω.
Τα ίδια είχε πάθει κι η μαμά μου σ' άλλο χρόνο.

Τα παιδιά με λέν κυρία Κατερίνα.
Με ενοχλεί μα τελευταίως το καταπίνω.
Θα 'ρθει σε λίγο η καρδιά και τα λεφτά και να μην πίνω..
Αααααα....

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοντινά, παντοτινά, παντοτινά.


Αυριανό ραμολιμέντα μου, συγχώρα τη σπατάλη
συγχώρα με, την ώρα που θα δίνεις τη σκυτάλη.

Πόσο αφελής θα μοιάζω στα δικά σου μάτια
σαν θα σου κόβουν το τσιγάρο και τ' αλάτια.
Η αθανασία με ξεγέλασε μου πήρε το κεφάλι.

Ήταν ανάγκη; Ήταν ανάγκη να συμβεί και σε μένα;
Όλα μου μοιάζαν παντοντινά, παντοτινά, παντοτινα....!

Υγ. Αφιερωμένο σε όλους εμάς που ΔΕΝ θέλουμε να μεγαλώσουμε...