Ο Πέτρος έγινε ….λούης, ε και?? Πιάσε Μελωδία….

Ξαφνικά, θυμήθηκα αυτήν την παλιά διαφήμιση… Τόσο παλιά που τότε ακόμα ο σταθμός Μελωδία εξέπεμπε στους 100ΜΗ. Μετά πήγε λιιιιιιιιιιιιιιίγο πιο αριστερά (σιγά μην πήγαινε δεξιά, από τον 902 Αριστερά στα Fm ξεκίνησε!) και πλέον εκπέμπει από την συχνότητα 99,2. Όχι δεν ανέλαβα να τους κάνω ανέξοδη διαφήμιση (μιας και ζούμε σε δύσκολους καιρούς!), απλά αφού εδώ και παραπάνω από μια δεκαετία καθημερινά ακούω Μελωδία μου δίνει αρκετά ερεθίσματα…

Τις τελευταίες μέρες τυχαίνει να ακούω συχνά το παρακάτω τραγούδι.

Και μου κάνει εντύπωση, πώς μερικές γυναίκες φοβόμαστε το χωρισμό. Και εννοώ τον χωρισμό μετά από μια «κακή» σχέση.. Αυτή, που ενώ νοιώθουμε πως «δεν πάει άλλο» συνεχίζουμε να την θέλουμε και να μαχόμαστε υπέρ αυτής.

Τι φοβήθηκες ψυχή μου?
Που θα μείνω μοναχή μου? Ή το δρόμο που θα ταξιδέψω;
Έχω τόσο πόνο ακόμα να ξοδέψω, έχω και τα λάθη μου, μαζί μου.

(Στίχοι: Χαρούλα Αλεξίου)

Τι είναι αυτό που μας φοβίζει, οέο?

Το να μείνουμε μόνοι μας? Ε, και? Τι πειράζει? Ίσα ίσα θα έχουμε χρόνο για να δούμε τους φίλους μας, για να βελτιώσουμε τον εαυτό μας, για να ασχοληθούμε με τα χόμπι μας και τόσα άλλα που όταν είμαστε σε μια σχέση (το τονίζω, κακή) μας αναλώνει το χρόνο μας…

Το να μας βλέπουν οι άλλοι μόνους μας? Ε, όχι… Δεν θα μείνω σε μια κακή σχέση μόνο και μόνο να μη με βλέπουν οι άλλοι σαν την κακομοίρα και να μπορώ να παρευρίσκομαι στα «dinner for 4,6,8,10» κλπ.

Το πώς θα πορευτούμε ξανά (και ξανά και ξανά και ξανά) απ’ την αρχή? Αυτό, για να πω την αλήθεια φοβίζει (τουλάχιστον, εμένα). Και μάλιστα φοβίζει πολύ… Άααααααααντε, πάλι από την αρχή. Ψάξε, γνώρισε, μάθε, αγάπησε, πίστεψε και μετά πααααάλι απογοήτευση…

Το αν μάθαμε από τα λάθη μας? Τι να μάθεις καλέ μου? Αυτό που λένε πολλοί και εκνευρίζομαι? «Τώρα θα μάθεις να κρατάς μια πισινή!!!» Ε, όχι ρε φιλαράκι… Δεν θέλω να κρατήσω πισινή… Να νοιώσω θέλω… Δυνατά και έντονα. Και για να το επιτύχω πρέπει να ΜΗΝ κρατάω πισινή…!

Το αν θα ξανά-πάθουμε τα ίδια στο μέλλον? Και εδώ κρύβεται το πραγματικό νόημα όσων λέω.. (ανάθεμά με και αν ξέρω τι λέω… Μη δίνετε σημασία, απλά προσπαθώ να ανεβάσω την επισκεψιμότητα του blogιού μου. Έχω να γράψω σε αυτό το έρμο από το Μάιο!) και συνεχίζω ακάθεκτη το παραλήρημα μου. Λοιπόν… Ρε χαζή, ρε ηλίθια, ρε πανίβλακα δεν μπορείς να ξέρεις τι θα πάθεις στο μέλλον. Ούτε αν θα είναι για καλό ή για κακό. Και πολύ καλά θα κάνεις να μην κρατήσεις ΤΙΠΟΤΑ για σένα! Αλλά… Μάθε ρε @:#$@$#%#% να αξιολογείς ανθρώπους! Αυτό, υποχρεούσαι να το κάνεις! Μην εθελοτυφλείς…

Το αν θα πονέσουμε? Χαχαχαχαχαχαχα! Η καλύτερη ατάκα ΟΛΩΝ των ενηλίκων ανεξαρτήτου φύλλου! Τι λέμε ρεεεεεεε? Δεν θυμάμαι να άκουσα ποτέ κανέναν να λέει: «Δεν θα μάθω ποδήλατο, μην τυχόν και πέσω!», «Δεν θα γεννήσω ποτέ μου, γιατί θα πονέσω», «Δεν θα βγω από το σπίτι μου, γιατί μπορεί να σκοτωθώ». Δεν νομίζω κανένας μας να πράττει έτσι, όμως όταν έρχεται η ώρα για τα συναισθηματικά, εκεί όλοι μας κοτούλες!

Οπότε τι και αν Ο Πέτρος έγινε λούης, ρε βλάκα?? Θα βρεις τον Γιόχαν ή τον Φρανς ή οποιονδήποτε άλλον. Ξύπνα! ;-)

Νομίζω πως το συμπέρασμά μου είναι αυτό που λέει ο Περίδης…

εφτά φορές να πέφτεις, να σηκώνεσαι οκτώ!