Διάβασα ένα άρθρο πριν μερικές μέρες για τις θεραπευτικές ιδιότητες του γέλιου και μου κίνησε το ενδιαφέρον.Σκέφτηκα λοιπόν να το μοιραστώ μαζί σας(συνοπτικά βέβαια.)

Λοιπόν..ξέρατε οτι..

Έχει αποδειχτεί οτι το γέλιο έχει άμεση επίδραση στο αμυντικό σύστημα του ανθρώπου.Ειδικότερα επηρεάζει το αμυντικό σύστημα με δύο τρόπους:Αυξάνει την συγκέντρωση των αντισωμάτων στο αίμα και την συγκέντρωση των λευκών αιμοσφαιρίων,που είναι απαραίτητα για την αποτελεσματική καταπολέμηση των λοιμώξεων.Δεν νικά τις ασθένειες αλλα αποτελεί ασπίδα προστασίας,καθώς ασκεί θετική επίδραση στον οργανισμό,συμβάλλοντας στην ανάρρωση του.Επιδρά μέσω δύο φάσεων:της διέγερσης και της βαθιάς χαλάρωσης.Όταν γελάμε ο αέρας κινείται στους πνεύμονες με ταχύτητα που φτάνει τα 120 χιλ.την ώρα,με αποτέλεσμα να έχουμε πιο σωστή αναπνοή.Ακόμα πιο σημαντικό είναι πως ενεργοποιείται η έκκριση των ενδογενών οπιοειδων ουσιών που είναι γνωστές και σαν "ορμόνες της ευτυχίας" οι οποίες βελτιώνουν την ψυχική διάθεση.

Επίσης το γέλιο έχει την ιδιότητα να χαλαρώνει αυτόματα τους μυς,κυρίως των χεριών και των ποδιών.Παράλληλα ξεκουράζει και την καρδιά.Αυξάνει κατα 22% την ροή του αίματος,προλαμβάνοντας κατ'αυτόν τον τρόπο τις βλάβες στο ενδοθήλιο.Ακόμα μειώνει τα επίπεδα της αδρεναλίνης και της κορτιζόλης που προκαλούν στρες.Και βέβαια όταν γελάμε τα συναισθήματα σύγχυσης,θυμού ή λύπης εκτονώνονται κσι η αναπνοή διευκολύνεται.Δημιουργεί αλλαγές στον μεταβολισμό του οργανισμού,οι οποίες είναι ευεργετικές για την υγεία του ανθρώπου.

Δεν αρκεί να γελάμε μόνο τις στιγμές που αισθανόμαστε καλά.Το γέλιο λειτουργεί ως φάρμακο και πρέπει να παίρνουμε καθημερινές δόσεις.

Θα μου πείτε πως θα γίνει αυτό..?Θα γελάμε μόνοι μας άνευ λόγου και αιτίας..?

Να μερικοί τρόποι...

-Καθήστε και γράψτε  έναν κατάλογο με πράγματα και καταστάσεις που σας κάνουν χαρούμενους

-Παίξτε με κατοικίδια

-Αναζητήστε γελαστούς ανθρώπους να κάνετε παρέα(και όχι μουντζούφλιδες..)

-Φωτογραφήστε και βιντεοσκοπήστε σκηνές που συμμετέχετε εσείς και οι φίλοι σας.(Και μετά μπορείται ελεύθερα να γελάτε με τα χάλια σας..) 

-Αγκαλιάστε τα μωρά(και δεν εννοώ δίμετρες ξανθές με πλούσιο μπούστο..)

Και επειδή τα πολλά λόγια είναι φτώχα...κρατήστε το κεντρικό νόημα...

                                           Για να δω γελάκια στα χειλάκια σας...

Μετά απο ώρες επικοινωνίας μέσω τηλεφώνου και μερικές δεκάδες μηνύματα το πρώτο ραντεβού δώθηκε!

Στο μεγάλο δέντρο της πλατείας αριστερά απο τις κούνιες.

Από το βράδυ με είχε πιάσει το στομάχι.Σκεφτόμουν πως να κάνω τα μαλλιά μου,(σγουρά η ίσια..?Ίσια είναι πιο κυριλέ και έπειτα δεν ειναι τα φυσικά μου...ναι..αλλά ειναι πιο εντυπωσιακά,απ΄το να έχω ένα θάμνο στο κεφάλι μου!Άσε μας,σγουρά θα τα αφήσω!) Ύστερα το μεγάλο ερώτημα:Τι θα φορέσω..?Όχι κάτι καλό..(στις οκτώ το πρωί ήταν το ραντεβού) ,ούτε όμως με τα ρούχα της λαίκης.Και παπούτσια?Και τσάντα?

Σηκώθηκα πολύ πρωί με την αγωνία να χτυπάει κόκκινο.Αισθανόμουν σαν μικρό παιδί την ώρα του διαγωνίσματος που έχει κρυμμένο στο χέρι του σκονάκι.Και αναρωτιέται..να κρυφοκοιτάξω τις λύσεις?Να το κάνω τώρα?Μήπως να πετάξω το χαρτάκι στον διπλανό?Να πάω ή να μην πάω?

Τελικά ήρθα.Με είκοσι λεπτά καθυστέρηση.Πρώτη φορά αργω σε ραντεβού και πρώτη φορά είσαι στην ώρα σου(και μοναδική απο εκεί και έπειτα)

Όλου του κόσμου οι αναποδιές έγιναν εκείνο το πρωί και εγώ διασχίζω τρέχοντας την γέφυρα του τρένου για να σε προλάβω.Σου στέλνω μήνυμα..Θα με περιμένεις..?

Σε βλέπω απο μακρία.Σοβαρός με ένα τζιν παντελόνι,μια ριγωτή μπλούζα και μια μεγάλη μαύρη τσάντα.Εγώ με μια πορτοκαλί φουστίτσα,καφέ μπλούζα και ζώνη και εκείνα τα υπέροχα πεδιλάκια που μόλις χθες είχα αγοράσει(με τις πορτοκαλι και καφε χαντρίτσες!)

Συνηδητοποιώ οτι ακόμα τρέχω και είμαι λαχανιασμένη.Επιβραδύνω το βήμα μου.Ανασυγκρότηση.Βαθιά αναπνοή και πάμε.Είσαι πολυ μακριά και έχεις καρφώσει το βλέμμα σου πάνω μου.Υποθέτω οτι κατάλαβες ποια είμαι.Θα μου πεις φυσικό είναι.Ποια άλλη θα έτρεχε καταπάνω σου πρωινιάτικα με το χαμόγελο στα χείλη ?

Αισθάνομαι οτι περπατάω χαζά.Πιο θυληκά βρε παιδί μου.Κουνήσου λίγο.Σιγα μην κουνηθώ.Να με περάσει για κανένα σαχλοκούδουνο.Και αυτά τα χέρια μου..πως κρέμονται έτσι?Ε..μα τι να τα κάνω?Και αυτός ο δρόμος ατελείωτος είναι!

Επιτέλους σε έφτασα!

Άλλη μια βαθιά αναπνοή,ένα μεγάλο χαμόγελο και...

Χαίρεται!Έιμαι η Άντζη..

Πριν μερικές μέρες ρωτήθηκα πως φαντάζομαι τον τέλειο άντρα.

Και επειδή η απάντηση μου ήταν σύντομη,με πολλά κενά και παραλείψεις είπα να καταθέσω γραπτώς την άποψη μου.

Λοιπόν...

Ο τέλειος άντρας (για μένα πάντα)..

Η εξωτερική εμφάνιση δεν με ενδιέφερε ποτέ.Μπορεί να είναι ψηλός,κοντός,ξανθός,μελαχροινός,χοντρούλης,αδύνατος...φτάνει να με περνάει απαραίτητα 15 κιλά(εεε...να μην έχω και κομπλέξ) και να είναι αρκετά δυνατός ώστε να μπορεί να με σηκώνει και να με κάνει γύρω-γύρω!

Οικονομική κατάσταση δεν με ενδιαφέρει.Προτιμώ να έχουμε ένα τετραδιάκι και να υπολογίζουμε δραχμή-δραχμή που λέγαμε τα έξοδα μας,και στο τέλος του μήνα να την βγάζουμε σπιτάκι με ταινιούλες,παρά να είμαστε ευκατάστατοι και να μας λείπουν άλλα πράγματα,βασικότερα

Τώρα τα θέλω μου...

Θέλω να είναι ρομαντικός,τρυφερός,γλυκός,ευαίσθητος.Να με κοιτάει στα μάτια λες και είμαι κάτι ξεχωρίστο,μοναδικό.Να μου λέει οτι με αγαπάει και να το δείχνει με χίλιους διαφορετικούς τρόπους.Να είναι ζηλιάρης και ποτέ να μην χάνει το ενδιαφέρον του για μένα ή να με θεωρεί δεδομένη.Να έχει φαντασία,να μου κάνει εκπλήξεις και να μου γράφει ποιηματάκια.Να έχει πάθος,σε ότι και αν κάνει.Να αγαπάει την ζωή και να την ζει.Να του αρέσουν οι εκδρομές και να με βγάζει φωτογραφίες.Να ξεκινάει η μέρα μου μου με την "καλημέρα" του και να τελειώνει με την "καληνύχτα" του.Να ανακαλύπτει νέους τρόπους να μου κάνει έρωτα και μετά να με κοιμίζει στην αγκαλιά του.Να μου διαβάζει παραμύθια και να με ταίζει στο στόμα.Να τσακωνόμαστε έντονα και μετά να τα βρίσκουμε ακόμα πιο...έντονα.Να με πηγαίνει με το ζόρι στο γιατρό.Να μην χορταίνει να με φιλάει και κάθε φορά να είναι σαν την πρώτη.Να με κάνει να γελάω,ακόμα και όταν είμαι πολύ στεναχωρημένο.Να του αρέσουν τα παιχνίδια,τα ψώνια,το περπάτημα και το παγωτό.

Να μην με φωνάζει ποτέ με το όνομα μου.Να είμαι το λιμανάκι,κοριτσάκι,λουλουδάκι του όσα χρόνια και αν περάσουν!

Σίγουρα ξέχασα μερικά..

Τι..?Θέλω πολλά..? 

Με τον αγαπητό κ.Blacksad λέγαμε να πάμε σινεμά κάνα μήνα τώρα.

Αλλά πάντα κάτι γινόταν τελευταία στιγμή και ακυρωνόταν..

Μας το χαλούσαν αρρώστιες,οικογενειακά προβλήματα,αποκλεισμοί στο χιόνι,αγώνες ποδοσφαίρου(αχ αυτός ο Ολυμπιακός) και πολλά άλλα

Την Πέμπτη όμως συγχρονιστήκαμε!

Και εκεί που πήγαινα με το αμαξάκι μου να τον συναντήσω,ακούγοντας την αγαπημένη μου μουσική...αρχίζουν να αναβοσβήνουν τα φώτα μου...το αυτοκίνητο επιβράδυνε...και έμεινε...στην μέση του δρόμου...στο κεντρικό δρόμο της Θηβών έξω απ'τα Village.

Τι έγινε βρε παιδιά..?Πρώτη φορά μου χαλάει το αυτοκίνητο..

Και μπορεί να είμαι εξαίρετη οδηγός αλλα απο μηχανολογικά είμαι παντελώς άσχετη!

Το αίσθημα της αλληλεγγύης ήταν πολύ έντονο καθώς όλοι οι οδηγοί που περνούσαν με βρίζανε

Που παρκάρεις κοπέλα μου..?

Τα αλάρμ ρε..

Δεν πας να πλύνεις κανένα πιατό..?

Και άλλα πολλά που δεν μου επιτρέπει η ανατροφή μου να τα αναφέρω

Ψύχραιμη εγώ,με το χαμόγελο στα χείλη τους χαιρέταγα

Δείχνουμε και κάποια ανωτερώτητα

Ήρθε μετά απο λίγο ο Κωστής και η οδική βοήθεια

Ο ειδίκος σήκωσε τα χέρια ψηλά.Άγνωστη η αιτία της βλάβης

Μετά απο μια ευχάριστη βόλτα με το φορτηγό βρεθήκαμε σε έναν έρημο δρόμο του Μοσχάτου

Φυσικά δεν πήγαμε για ταινία..καταλήξαμε για παγωτάκι στο Φάληρο

Βρε Κώστα..μήπως δεν πρέπει να πάμε σινεμά..?

Δεν κανονίζουμε για κανένα μπιλιάρδο την άλλη φορά..?

Μην πάθουμε τίποτα χειρότερο,όχι τίποτε άλλο..:)

                                                                                                       (φωτ.angie)

Κάποιες φορές είναι αναγκαίο να αλλάξεις πορεία

Μπορεί να είναι δύσκολο να δεχτείς οτι δεν θα φτάσεις στο τέλος,οτι στα μισά του ταξιδιού πρέπει να γυρίσεις πίσω ή να ακολουθήσεις άλλο δρόμο..

Αλλά η ζωή δεν είναι μια θάλασσα γαλήνια..

Έχει τρικυμίες,και αν δεν προσέξεις το καραβάκι σου κινδυνεύει να βουλιάξει..

Και αν βρεθείς στον πάτο του βυθού,δύσκολα βγαίνεις στην επιφάνεια ξανά..

Τέρμα λοιπόν οι απαισιόδοξες σκέψεις,τα μοιρολογήματα και τα κατσουφιασμένα πρόσωπα!

Πρέπει να ανεβεί πάλι το χαμόγελο στα χείλη και τα μάτια να λάμψουν ξανά!

Και όπως μου είπε ένας φίλος μου τις προάλλες...μην κλαίς άλλο για το βασιλόπουλο,υπάρχει και ο Σκλαβενίτης

                                                                                                        (φωτ.angie) 

Οι πεταλούδες ζουν πολλά-πολλά χρόνια

Η γέυση του ανεκπλήρωτου με τον καιρό χάνεται

Το πριγκιπόπουλο κλέβει πάντα την πριγκίπισσα

Απο αύριο θα είμαι καλά

Η ραγισμένη καρδιά ξαναενώνεται

Όσο σοκολάτες κι αν φας δεν  παχαίνεις

Ο χρόνος μπορεί να γυρίσει πίσω

Οι ευκαιρίες επιστρέφουν

Ο πόνος του χωρισμού περνάει

Όταν βρίσκεις το άλλο σου μισό,γίνεσται ένα για πάντα

Οι σκέψεις θα σωπάσουν

Και ο ύπνος θα γίνει πάλι γλυκός

Όλοι  στον κόσμο είναι ευτυχισμένοι

Είμαι και εγώ

Το ποτάμι δεν ξηραίνεται ποτέ

Ο άνθρωπος μπορεί να ζήσει χωρίς έρωτα

Τα λουλούδια είναι συνέχεια ανθισμένα

Και τα φύλλα των δέντρων δεν πέφτουν

Όσο περνάνε τα χρόνια γίνεσαι νεότερος

Υπάρχει μια ανοιχτή αγκαλιά πάντα για μένα

Ο ουρανός είναι γαλάζιος κάθε μέρα

Και έχει μόνο ήλιο

Και έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...

                                                                                                         (φωτ.angie)                                                                                                                 

                                            Πόσο όμορφα κοιμάσαι..

            Τόσο γαλήνια...χωρίς καμμία σκέψη να τριγυρίζει στο μυαλουδάκι σου...

                                                    Σε ζηλεύω...

                                                                                                                 (φωτ.angie)

Γιατί η αγάπη κάνει...

                                 ...μια χούφτα κοχύλια,ανεκτίμητο θησαυρό...

                             ...και μια μικρή παραλία να'ναι ο κόσμος ολόκληρος..

                                                                                                        (φωτ.angie)

         ...σε μια χώρα πολύ μακριά απο εδώ,ζούσε μια όμορφη πριγκίπισσα.

Οι γονείς της είχαν φτιάξει ένα μεγάλο κάστρο και γύρω-γύρω είχαν υψώσει πελώρια τείχη που κανείς δεν μπορούσε να τα περάσει.Περνούσε ξέγνοιαστα και ευτυχισμένα τις μέρες της και δεν είχε σκεφτεί ούτε μια φορά πως είναι η ζωή έξω απ'τα τείχη.Της είχαν πει οτι οι άνθρωποι εκεί είναι κακοί και δυστηχισμένοι.Έτσι ποτέ δεν θέλησε να αφήσει την ασφάλεια του σπιτιού της και να γνωρίσει τον κόσμο.

Το δωμάτιο της ήταν το πιο όμορφο δωμάτιο σε όλο το κάστρο.Είχε μεγάλα παράθυρα που τα άνοιγε διάπλατα και έμπαινε μέσα ο ήλιος και όλες οι ευωδιές της φύσης.Ένα πρωινό καθώς χάζευε το ποτάμι είδε έναν νεαρό καθισμένο στην σκιά ενός δέντρου.Ήτανε σοβαρός και φαινόταν σαν κάτι να έγραφε.Λες και αισθάνθηκε το βλέμμα της,σήκωσε τα μάτια του και την κοίταξε.Δεν είχε δει πουθενά αλλού τέτοια ομορφιά.Ήθελε να την φτάσει...αλλά τα τείχη ήταν τόσο ψηλά.Έδεσε αυτό που έγραφε σε μια πέτρα και με όλη του την δύναμη το πέταξε στο παράθυρο της.Η πριγκίπισσα το πήρε στα χέρια της και το διάβασε με λαχτάρα.Τα λόγια του ήταν υπέροχα,αληθινά και άγγιξαν την ψυχή της.Κάθε μέρα της έστελνε μηνύματα αγάπης και έκανε την καρδιά της να χτυπάει όλο και πιο δυνατά.Ήθελε τόσο πολύ να τον συναντήσει,να τον δει απο κοντά

Ένα πρωινό το τόλμησε.Κρύφτηκε στην καρότσα που έφερνε φαγητό απ'το χωριό και για πρώτη φορά στην ζωή της πέρασε έξω απ'τα τείχη.Έτρεξε στην αγκαλιά του και πια δεν υπήρχαν δύο άνθρωποι.Έγιναν ένα.

Κάθε πρωί η πριγκίπισσα πήγαινε σε αυτόν και το μεσημέρι γύριζε πάλι πίσω.Ο χρόνος κυλούσε και η αγάπη τους αύξανε μέρα με την μέρα.Πλέον δεν μπορούσαν να ζήσουν λεπτό ο ένας μακριά απο τον άλλον.Ο νεαρός ήθελε να την πάρει μακριά απο εκεί.Να την αγαπάει και να την φροντίζει ως τα βαθιά τους γεράματα.Της ζητούσε συνέχεια να έρθει μαζί του αλλά εκείνη δίσταζε.Φοβόταν τον κόσμο εκεί έξω.Κάθε φορά που του αρνιόταν ήταν σαν να του μπήγει ένα μαχαίρι στην καρδιά.

Ήρθε ένα βράδυ που το κατάλαβε.Δεν μπορούσε να φανταστεί την ζωή της χωρίς αυτόν.Δεν υπήρχε ζωή χωρίς αυτόν.Το αποφάσισε.Θα πήγαινε μαζί του.Μάζεψε σε μια βαλίτσα λίγα ρούχα και πολύ θάρρος και πήγε να τον βρει.

Έτρεξε στο μέρος που τόσο καιρό φιλοξενούσε τον έρωτα τους,λουσμένη απο χαμόγελα και τα όνειρα που έκαναν μαζί.Αλλά δεν ήταν εκεί.Για πρώτη φορά δεν την περίμενε.Είχε φύγει...και δεν γύρισε ποτέ