Μόλις ξύπνησα!

Και προσπαθώ με όλη μου την δύναμη να σηκωθώ απ'το κρεβάτι.

Αλλά ποιος διαβάζει Μπετόβεν πρωινιάτικα...?Μπρρρρρ

-Ελα Αντζούλα μου...σήκω...

-ΌΧΙ

-Έλα κοριτσάκι μου...πρέπει να διαβάσεις...

-ΑΣΕ ΜΕ ΝΥΣΤΑΖΩ

-Έλα ψυχούλα μου και σε περιμένει ο Μπετοβινούλης να τον τελειώσεις επιτέλους..

-ΝΥΣΤΑΖΩ ΛΕΜΕ

-Σηκω παιδάκι μου γιατι αρχίζεις να με νευριάζεις...

-ΟΧΙ ΟΧΙ ΟΧΙ

-ΣΗΚΩ ΤΩΡΑ ΑΜΕΣΩΣ!

-Καλά...καλά...σηκώνομαι...όλο μου φωνάζεις..σου κάνω χειλάκια....

 ΥΓ.Στην φωτογραφία ένα ζωάκι που νυστάζει μάλλον όσο και εγώ...:)

YΓ2.Καλημέρα σας είπα?

                                                          Καλημέρα!!!

                                                                                                           φωτ.angie

Ο πρίγκηπας ερωτεύεται την πριγκίπισσα του άλλου βασιλείου και εκείνη παθιάζεται μαζί του.Ζουν μερικές μέρες απόλυτου έρωτα και αγάπης.Βόλτες στο δάσος χεράκι-χεράκι τραγουδώντας και ανταλάσσοντας όρκους αιώνιας πίστης και αφοσίωσης.Μέχρι που ένας μάγος που φθονούσε την αγάπη τους ρίχνει την πριγκίπισσα σε βαθύ ύπνο.Ο πρίγηπας κάνει τα αδύνατα δυνατά να την σώσει.Περνάει εμπόδια,σκοτώνει δράκους,παλεύει με τον Μάγο,πληγώνεται απο τα αγκάθια και καταφέρνει να την βρει.Της δίνει το φιλί της αγάπης και ....έζησαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα...

ΈΖΗΣΑΝ?

ΕΙΣΤΕ ΣΙΓΟΥΡΟΙ?

Ή μήπως τα χρόνια πέρασαν,η πριγκίπισσα έκανε δυο-τρια κουτσούβελα,ο πρίγκηπας σταμάτησε να την κοιτάει στα μάτια και άρχισε να γλυκοκοιτάει τις παλακίδες του παλατιού,ο έρωτας χάθηκε,το πάθος εξανεμίστηκε και βρέθηκαν δύο άγνωστοι άνθρωποι με κάποιες κοινές αναμνήσεις?

Γιατί οι περισσότεροι γάμοι καταλήγουν σε διαζύγια?

Γιατί οι μεγαλύτεροι έρωτες τελειώνουν με χωρισμό?

Γιατί το πάθος νεκρώνεται?

Είμαστε εγωιστές?

Συμφεροντολόγοι?

Αχάριστοι?

Ανικανοποίητοι?

Η είμαστε πολύ αδύναμοι να αγαπήσουμε για μια ζωή?

Μεσημεράκι στην Αθήνα περίμενα υπομονετικά στην στάση.Ο ήλιος έκαιγε,το λεωφορείο αργούσε και εγώ ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου.Συγκεκριμένα σε τρείς μπάλες παγωτό που λαχταρούσα απο το πρωί να αποκτήσω στα χέρια μου..και κατ'επέκταση στο στόμα μου..

Χαμένη λοιπόν στα γευστικά ταξίδια μου,παίρνει το μάτι μου να με πλησιάζει ένας καλοντυμένος κύριος που απ'οτι κατάλαβα είχε ανοδική πορεία στην δεκαετία των πενήντα.

-Καλημέρα! μου λέει

-Καλημέρα σας! του απαντάω

-Μπορώ να σου κάνω μια ερώτηση?

-Εννοείται,πείτε μου!  πάντα έτοιμη να βοηθήσω έναν συνάνθρωπό μου

-Πόσα χρήματα θέλεις για να περάσεις μια νύχτα μαζί μου?

-Συγγνώμη? μπορεί να άκουσα λάθος η γυναίκα.Τόση ώρα που με βαράει ο ήλιος,μπορεί να

έπαθα καμμία παράκρουση

-Είμαι ναυτικός...Μπαρκαρισμένος οκτώ μήνες...Γύρισα χθες Έλλάδα..και μου αρέσεις.Όποτε..σε ρωτάω..πόσα χρήματα θέλεις..?Γύρω στις 3000-4000 ευρω?Είναι καλά?Όσα μου ζητήσεις..

-Καλά δεν ντρέπεστε?΄ήταν το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω εκείνη την ώρα.Είχα μείνει

 άναυδη

-Γιατί να ντρέπομαι κορίτσι μου?Μια πρόταση σου κάνω και αν δεχτείς να κλείσουμε συμφωνία.

-Όχι,ευχαριστώ. απάντησα πολύ ψύχραιμα και με ένα παγωμένο χαμόγελο στα χείλη

-Κρίμα..πολύ κρίμα...αν αλλάξεις γνώμη..

-Δεν υπάρχει τέτοια περίπτωση.Καλή σας μέρα. α..όλα και όλα..ο πληθυντικός..πληθυντικός!

Πως με βρίσκετε? Ευγενέστατη πάντως...

ΥΓ.Η φωτογραφία δείχνει το μέρος που ταξίδευα μαζί με το παγωτό...πριν δεχτώ την ψυχρολουσία...

Χθές εντελώς τυχαία βρέθηκα σε μάθημα πρώτων βοηθειών.Πάντα με ενδιέφερε αλλά δεν είχα κάνει κάποια κίνηση να παρακολουθήσω κάτι τέτοιο.Η ευκαιρία δόθηκε χθες και χωρίς να το καταλάβω πεσμένη στο πάτωμα έκανα στάση ανάνηψης σε ένα συμπολίτη μας που τάχα είχε λιποθυμήσει.Παρόλο που ήταν όλα εικονικά,μόνο η αίσθηση οτι βοηθάς κάποιον που σε έχει ανάγκη σου δίνει μεγάλη ικανοποίηση και σε γεμίζει δύναμη.

Μάθαμε να αντιμετωπίζουμε τον πνιγό,την λιποθυμία,το κάψιμο,μεταφορά τραυματία και φυσικά τεχνητή αναπνοή.(Και για τους περίεργους,...όχι δεν έδωσα σε κανέναν το φιλί της ζωής!)

Και μετά απο τέσσερις ώρες και τον ενθουσιασμό μου στο κόκκινο ακούω την ομάδα να συζητάει για τα μαθήματα κατάδυσης που θα ξεκινούσαν το Σάββατο.Μόνο που άκουγα την λέξη με έλουζε κρύος ιδρώτας.Κατάδυση!Το μυαλό μου άρχισε να δημιουργεί εικόνες.Άνθρωποι με στολές και τεράστιες μπουκάλες,πέφτουμε απο μια μικρή βάρκα στην παγωμένη και άγρια θάλασσα.Βαθιά στο νερό,να τους κυνηγούν οι καρχαρίες,να κόβεται το σωληνάκι του οξυγόνου,να μην μπορούν να αναπνεύσουν,να χάνουν τα βατραχοπέδιλα,να μην καταφέρνουν να βγούν στην επιφάνεια,να βουλιάζει η βάρκα και να μένουν μόνοι και έρημοι τριγυρισμένοι απο τεράστια κύμματα.Ναι..ξέρω πολλές ταινίες βλέπω.

Και εκεί που έλεγα οτι δεν θα μπορούσα ποτέ να κάνω κάτι τέτοιο,μου καρφώνεται μια ιδέα στο μυαλό.Τριγύριζε στο κεφάλι μου πολύ ώρα και στο  τέλος την ξεστόμισα....

-Φωτογραφίες στον βυθό μπορούμε να τραβάμε..?

Και ήρθε η πολυπόθητη απάντηση...Εννοείται!Και βγαίνουν πεντακάθαρες και υπέροχες!

Αυτό ήταν.Όλα εξανεμίστηκαν και το μόνο που σκεφτόμουν  ήταν μια λέξη..φωτογραφίες!φωτογραφίες!φωτογραφίες!

Απίστευτο και όμως αληθινό!Ξεκινάω!Σε ένα μήνα είναι η πρώτη κανονική βουτιά στην θάλασσα!Αν δεν με φάνε οι καρχαρίες θα σας έχω πολλά νέα και φυσικά φωτογραφικό υλικό!

Άντε..γιατί κάποια στιγμή πρέπει να αρχίσουμε να ξεπερνάμε τους φόβους μας! 

(Στην φωτογραφία απεικονίζεται κάποιος συνάδελφος.Και εγώ έτσι θα είμαι..?Απίστευτο!!!)