.

.

Το νέο ζευγαράκι πάει τις πρώτες του διακοπές μαζί. Ενθουσιασμένοι ανεβαίνουν τα σκαλιά του πλοίου χεράκι-χεράκι. Κάθονται αγκαλίτσα και κάνουν σχέδια για τις μέρες που θα περάσουν μαζί. Το πλοίο ξεκινάει. Εκείνη παίρνει την φωτογραφική της προσπαθώντας να αποθανατίσει τους γλάρους που περνάνε από δίπλα της και εκείνος αφοσιώνεται σε μια αθλητική(πως και έτσι) εφημερίδα.

-Αγάπη μου βλέπεις τους γλάρους?

-Ναι

-Κοίτα πόσο κοντά μας είναι! Απίστευτο ε?

-Ναι

-Μωρό μου? Ποιο νησάκι είναι εκεί?

-Ο Πόρος (Απαντάει χωρίς καν να πάρει τα μάτια του από την εφημερίδα)

-Και αυτό εκεί?

-Κύθηρα

-Και αυτό? Που φαίνεται από μακριά?

-Ίος

-Και εκείνο εκεί?

-Πόρος

-Μα αυτό μου το ξανάπες!

-Ναι? Τότε θα είναι τα νησιά Φίτζι

- :(

.

.

.

. 

Μεσημεράκι. Ήλιος. Ζέστη. Και κάνουν τις πρώτες τους βουτιές στην θάλασσα.

-Αγάπη μου να σου δείξω πώς να κάθεσαι περισσότερη ώρα κάτω από το νερό?

-Αμέ

-Λοιπόν άκου. Παίρνεις μια φορά βαθιά αναπνοή

-Ναι…

-Παίρνεις δεύτερη φορά βαθιά αναπνοή

-Ναι…

-Και βουτάς την τρίτη

-Τι λες κοπέλα μου? Σιγά μην περιμένω μέχρι την Τρίτη για να βουτήξω!!!

-?

.

.

.

.

Βραδάκι. Ξαπλωμένοι σφιχτά αγκαλιά σε μια μικρή σκηνούλα κάτω από τα δέντρα  

-Ξέρεις μωρό μου αρέσεις στην φίλη μου την Ματούλα?

-Ναι ε? Γιατί τι σου είπε?

-Ε, να ότι είσαι πολύ ωραίο παιδί, καλός, έξυπνος, γοητευτικός…

-Ναι ε?

-Ναι.. αλλά μου είπε τι να κάνει, αφού είσαι πιασμένος…

-Έλα μωρέ. Αν στεναχωριέται που είμαι πιασμένος το κορίτσι ας έρθει να με τρίψει

-:p     

.

.

.

(φωτ.angie)

Γύρισα το βλέμμα μου προς τα αριστερά.Και είδα τον ουρανό ροζ και μωβ να χρωματίζει απαλά την θάλασσα.Και μικρά λευκά διαμάντια να επιπλέουν στην επιφάνεια.Και είδα καράβια πολλά να στέκουν ακίνητα στα νερά.Λες και δυο παιδικά χέρια τα είχαν αφήσει για να παίξουν αλλά βαρέθηκαν.Και αυτά παρατημένα περίμεναν.Και όλα ήταν μαζί και το καθένα μόνο του.Και ένιωσα την θλίψη τους.Και την μοναξία τους.Και ήθελα να έχω μια μεγάλη αγκαλιά να τα χωρούσα όλα μέσα της.Και το μόνο που απόμεινα να κάνω ήταν να τα κοιτάω καθώς απομακρυνόμουν.Και όλο πιο πολύ γέμιζε μέσα μου η μελαγχολεία τους.

Και ήρθε ένα αεράκι και μου χάιδεψε τα μαλλιά.Πάγωσα.Και έψαξα δυο χέρια να με ζεστάνουν.Έκλεισα τα μάτια και προσποιήθηκα οτι δεν υπάρχει το ηλιοβασίλεμα δίπλα μου.Ούτε τα καράβια.Ούτε η μοναξιά...

Η πείνα χτυπά αλύπητα την πόρτα μου εδώ και ώρες.Προσπαθώ να φανώ υπεράνω και να συνεχίσω την δίαιτα που με τόσο κόπο κάνω απο το πρωί.Αλλά...η αδυναμία του χαρακτήρα μου φαίνεται ακόμα μια φορά και υποκύπτω.Μπαίνω αποφασιστικά στην κουζίνα και αρχίζω τα μαγικά μου...

Βάζω στην βαθιά κατσαρόλα το λάδι να κάψει.Καθαρίζω και ψιλοκόβω το κρεμμύδι και το σκόρδο.Τα ρίχνω με μαεστρία στο λάδι να τα σωτάρω.Σειρά έχουν τώρα τα μύδια,οι γαρίδες,το καβούρι.Τα στολίζω με αλάτι,πιπέρι,δάφνη,λευκό κρασί.Και παίρνω το μπουκάλι με τα αποφλοιωμένα ντοματάκια για τελείωμα.

Το χαμόγελο παγώνει στα χείλη μου διαπιστώνοντας οτι δεν μπορώ να το ανοίξω.Δοκιμάζω όλους τους τρόπους.Με πετσέτα,με ανοιχτήρι,χτυπώντας το στον τοίχο.Τίποτα!

Βγαίνω απελπισμένη στον δρόμο.Πάνω μου ένα φαρδύ νυχτικό με ένα τεράστιο μωβ tweety και το μπουκάλι με τα ντοματάκια στο χέρι.

-Σας παρακαλώ.Ποιος μπορεί να μου ανοίξει το μπουκαλάκι?Το φαγητό επάνω καίγεται...

Οι άνθρωποι με κοιτούν περιφρονητικά.Ενα παιδάκι τραβάει την φούστα της μαμάς του και με δείχνει τρομαγμένο .Δυο κοπελές με προσπερνούν χαχανίζοντας.Μια γιαγιά μου κουνάει την μαγκούρα της και αρχίζει να παραμιλάει..πως κατέντησαν οι νέοι σήμερα.Και εκεί που αρχίζω να χάνω τις ελπίδες μου απο το βάθος του δρόμου με πλησιάζει ένας νεαρός...

-Θέλετε να σας βοηθήσω?

Παίρνω το πιο αθώο μου βλέμμα,πεταρίζοντας ελαφρώς τις βλεφαρίδες μου και φορώντας το πιο γλυκό μου χαμόγελο...

-Αλήθεια?Μπορείτε?

Και ναι λοιπόν...ένας μεγάλος έρωτας γεννιέται!

Μπα...Που τέτοια τύχη...

Πάντως η μακαρονάδα μου έγινε καταπληκτική!

(φωτ.angie)

Το πιάνο παρατημένο σε μια γωνιά του σπιτιού.Σκονισμένο.Έχω πάνω απο μήνα να το αγγίξω.Περνάω απο μπροστά του και δεν το κοιτάω καν.Σαν να φοβάμαι.Να φοβάμαι τι?Μήπως μου θυμήσει ποια ειμαι?Τι πρέπει να κάνω?Μήπως φοβάμαι τα συναισθήματα που θα μου βγάλει αν του αφεθώ?Φοβάμαι να νιώσω?Το προσπερνάω περιφρονητικά κάθε μέρα με ένα ανόητο σφίξιμο στο στομάχι και με την σκέψη οτι αύριο ίσως μπορέσω.Ίσως να μπορέσω...

Απο το βάθος του χώρου με φωνάζει.Με μεγάλα αποφασιστικά βήματα το πλησιάζω και τραβάω το σκαμπό.Βυθίζω τα δάχτυλα μου στα πλήκτρα.Άλλοτε θα με πείραζε η σκόνη που κόλησε με αυθάδεια στα χέρια μου.Τώρα όχι.Ενα μικρό τρέμουλο και η σκέψη οτι ξέχασα.Ξέχασα?

Αρχίζω να παίζω.Μελωδίες βγαίνουν απο μέσα μου,μεταφέρονται στις χορδές και απλώνονται στον χώρο.Οι σκέψεις διαλύονται και παρασύρομαι σε ένα υπέροχο ταξίδι ονείρων.Τα μάτια κλειστά.Το κορμί συντονισμένο σε απόλυτη αρμονία.Γύρω σκοτάδι.Και η μουσική.Σαν ηλεκτρικό ρεύμα με διαπερνάει απο τα πόδια,την ραχοκοκαλιά μέχρι ψηλά το κεφάλι.Σκοτάδι.Και μουσική.

 Μερικές φορές απομακρύνεσαι απο όλα αυτα που αγαπάς και σε γεμίζουν.Κλείνεσαι στον μικρόκοσμό σου και το μόνο που κάνεις είναι να περιμένεις να περάσουν οι μέρες...

Να περάσουν οι μέρες...

Να περάσουν οι μέρες...