(φωτ.angie)

Μετά απο πολύ καιρό κάθησα να φτιάξω φωτογραφίες μου.Διάλεξα μια αγαπημένη,όπως είναι όλες άλλωστε,και άρχισα να την πειράζω.Είχα τόσες εναλλακτικές,τόσους διαφορετικούς τρόπους να την αλλάξω.Να την φτιάξω σαν να είναι ζωγραφισμένη απο χέρι έμπειρου ζωγράφου.Σαν να είναι σκαλισμένη στο ξύλο.Η σαν ένα όμορφο ψηφιδωτό.Λες και την βλέπω μέσα απο ένα τζάμι την ώρα που βρέχει ή όταν τρέχω γρήγορα με το αυτοκίνητο.Να είναι πρωί,μεσημέρι ή σούρουπο.Χαρούμενη,λυπημένη ή μελαγχολική.Τόσα χρώματα.Τόσα σχέδια.Τόσες διαφορετικές οπτικές.
Έμεινα με τις ώρες να την πλάθω.Ξανά και ξανά.Ώσπου ήρθε ο κορεσμός.
Σταμάτησα και άπλωσα τον καμβά μπροστά μου.
Πολλά τετράγωνα.Το ένα δίπλα στο άλλο.Τόσο κοντά.Και τόσο διαφορετικά μεταξύ τους.Παρόλο που είχαν το ίδιο θέμα.Διαφορετικές αντιλήψεις.Διαφορετικά πιστεύω.Διαφορετικές ευαισθησίες.Διαφορετικά θέλω.




Κάτι σαν τους ανθρώπους.Απο το ίδιο υλικό φτιαγμένοι και όμως τόσο ξεχωριστοί.Και αυτό το ξεχωριστό δεν μπορούμε να το δεχτούμε.Ίσως το φοβόμαστε.Και προσπαθούμε να το αλλάξουμε.Να φτιάξουμε τους άλλους στα μέτρα μας.Να είναι σαν και εμάς.Γιατί εμείς στα μάτια μας είμαστε οι σωστοί.
Και πόσο πιο όμορφο θα ήταν να μπορούσαμε να δεχτούμε τους άλλους όπως ακριβώς είναι.Να ανεχόμαστε τα ελαττώματα τους,να καταλαβαίνουμε τις αδυναμίες τους,να απολαμβάνουμε τα χαρίσματα τους,να χαμογελάμε με την ιδιαιτερότητα τους.Να σεβόμασταν το μοναδικό 'είναι' τους




Απόμεινα να κοιτάζω τις ζωγραφιές μου μην μπορώντας να διαλέξω ποια μου άρεσε πιο πολύ.
 

...αν και μέσα μου ήξερα...
 

Η αρχική φωτογραφία.Ανέγγιχτη