Καθισμένη αναπαυτικά σε μια καφετέρια στην Καλλιθέα,έπινα το milko μου και χάζευα στο laptop...Αφού έπιαξα καμμιά δεκαριά φορές πασιέντζα σηκώθηκα να δουλέψω.

Έκανα μια έρευνα για το γάλα.Ο ερωτόμενος έπρεπε να πείνει εβαπορέ.Έτσι λοιπόν ήμουν εγώ έξω απο το μαγαζί..ρωτούσα τους περαστικούς τι γάλα έπιναν και αν απαντούσαν εβαπορέ,τους έκανα το ερωτηματολόγιο..

Η δουλειά πήγαινα καλά..ο κόσμος απαντούσε..οι ώρες περνούσαν...και εγω άρχιζα να νυστάζω..

Έφτασε πια μεσημέρι...όλοι τρώγανε στα σπιτάκια τους..και εγώ χάζευα στην βιτρίνα ενός βιβλιοπωλείου που ήταν παραδίπλα..

Με την άκρη του ματιού μου βλέπω έναν νεαρό να έρχεται προς το μέρος μου...φοράω λοιπόν το πιο γοητευτικό μου χαμόγελο...τον πλησιάζω...και του πετάω την τρομερή ατάκα...'χαίρεται..κάνουμε μια έρευνα για βιβλία..τι γάλα πίνετε...?'

Επικράτησαν μερικά δευτερόλεπτα σιωπής..κοιτώντας με με ένα βλέμμα απορίας σαν να λέει..'μα καλά τι είπε τώρα..?'...και μετά μας πιάνει ένα απίστευτα νευρικό γέλιο...

Δεν μπορούσαμε να σταματήσουμε...ξεκαρδισμένοι μπήκαμε στο μαγαζί και μας κοιτούσαν όλοι...γελάγαμε σε όλη την διάρκεια της συνέντευξης..και μετά..

Πραγματικά πιστεύω οτι αυτη η έρευνα θα του μείνει αξέχαστη.. 

Απο μικρή μου έλεγαν οι γονείς μου οτι τίποτα δεν μένει κρυφό..

Όσες πράξεις μας προσπαθούμε επιμελώς να κρύψουμε για τον ένα η για τον άλλο λόγο,κάποια στιγμη θα φανερωθούν.

Και το παράξενο ποιο είναι..?

Απο όσο θυμάμαι τον εαυτό μου,μικρό κορίτσι,μέχρι μεγάλη κοπέλα που έγινα,κάθε φορά που έκανα κάτι που δεν έπρεπε,πάντα το ανακάλυπταν...και επιβεβαιωνόταν το ρητό..'τίποτα δεν μένει κρυφό απο τον ήλιο'

Και έρχομαι τώρα στα 26 μου να αναρωτιέμαι....

Πραγματικά τίποτα δεν μένει κρυφό...?

Δεν μπορείς να κρατήσεις κάτι για τον εαυτό σου χωρίς να βγει παραέξω..?

Χωρίς να το μάθουν πρόσωπα που δεν θέλεις είτε γιατι δεν εισαι περήφανος για τις πράξεις σου...είτε γιατί δεν θα τους οφελήσει ενω αντίθετα θα τους βλάψει..?

Ή πάντα όταν κάνεις κάτι,που δεν είναι σωστό..μια ανώτερη δύναμη το αποκαλύπτει..?

Καλοκαιράκι 2002.Ο τοτε φίλος μου ήτανε δόκιμος σε ένα επιβατηγό που πήγαινε Ιο-Νάξο-Σαντορίνη.Ε..δεν είχα τίποτα να κάνω..δούλευε συνέχεια και δεν βλεπόμασταν,οπότε πήγαινα και εγω μαζί του.

Με έβαζε κρυφά στο καράβι..μου είχε κάνει παραβάν στην κουκέτα γιατι κοιμόμασταν μαζί με άλλους τρεις ναύτες και εγώ είχα πιάσει φιλίες με τα παιδιά στην κουζίνα και μου έδιναν τσάμπα φαγητό..Αχ..ωραίες εποχές..σαν την Αλίκη στο ναυτικό αισθανόμουν!

Οπως όλα τα ωραία όμως τελείωσε και αυτό...Μας είδε μια μέρα ο υποπλοίαρχος αγκαλιά και έγινε ο πανικός.Άρχισε να φωνάζει,να βρίζει..το θέμα έφτασε μέχρι τον καπετάνιο!Υπερβολές..για μια μικρή αγκαλίτσα..

Τέλος πάντων μην σας τα πολυλογώ..είχα να πάω τρεις βδομάδες ταξιδάκι..ε..και βαρέθηκα σπιτι..

-Να σου πω...να έρθω μαζί σου αύριο...?

-Τι λες κοριτσάκι μου..?δεν θυμάσαι τι έγινε την τελεύταια φορά...?

Ελα..θα είμαι φρόνιμη..δεν θα σου μιλάω καν..

-Μα τι λες τωρα..δεν γίνονται αυτα τα πράγματα.Αν σε δει θα γίνει πανικός!

-Δεν θα με δει!!

-Και αν σε δει..?

-Σου λέω θα προσέχω..δεν θα με πάρει χαμπάρι..θα περάσω τελείως απαρατήρητη...

-Απαρατήρητη..?Εσυ..?

-ναι ναι ναι!Ούτε εσύ θα καταλάβεις οτι έχω έρθει!

Ξεκινάω λοιπόν την επόμενη μέρα με το χαμόγελο της επιτυχίας,κουνιστή,λυγιστή για το καράβι..Μπαίνω μέσα όσο πιο διακριτικά μπορούσα,αποφεύγοντας το αδίστακτο βλέμμα του υπέροχου υποπλοίαρχου που μου είχε ιδιαίτερη αδυναμία..και κάθομαι φρόνιμα στο κατάστρωμα..αγκαλία με το καινούργιο μου απόκτημα...Ενα κινητο Νοκια που το είχα αγοράσει μόλις την προηγούμενη μέρα!

Το καράβι σαλπάρησε..παντού η αλμύρα της θάλασσας..ο αέρας έπαιζε ανέμελα με τα μαλλιά μου..και εγω επιτέλους κόντευα να σπάσω το ρεκόρ μου στο φιδάκι..ναι..ναι ..άλλο λίγο..ώσπου...

ξαφνίκα βλέπω ένα χέρι να αρπάζει το κινήτο μου..και να το πετάει στην θάλασσα!Δεν κατάλαβα τι έγινε..κοίταξα τα χέρια μου και ήταν άδεια...νόμιζα οτι έβλεπα όνειρο..το κινητό μου ήταν στο πάτο της θάλασσας!Γύρισα το κεφάλι μου και βλέπω έναν ψηλό άντρα να με κοιτάζει..δεν μπορούσα να αρθρώσω λέξη..

-Τι έκανες ρε φίλε..?ρώτησε ενα μέλος του πληρώματος τον άγνωστο άντρα που με κοίταζε χωρίς να μιλάει..

-Γιατί πέταξες το κινητό της κοπέλας στην θάλασσα..?

Ο άγνωστος άντρας σε σπαστα αγγλικά και με απόλυτη ηρεμία απάντησε..

-Έτσι...ήθελα να δω την αντίδραση της...

Μαζεύτηκαν και άλλοι μέλη του πληρώματος που άρχισαν να του φωνάζουν στα ελληνικά(αυτός δεν καταλάβαινε γρι..ήταν γερμανός..),μας κύκλωσαν οι επιβάτες.και εγω να είμαι ακούνητη ως ονειρευόμενη χωρίς να λέω λέξη..

Ήρθε ο φίλος μου που με έψαχνε και με βλέπει περικυκλωμένη απο κόσμο.Απο την άλλη μεριά έφτασε ο υποπλοίαρχος..και άρχισαν να με κοιτάνε και οι δύο..απο την μια ο υποπλοίαρχος,με ένα ύφος βλοσυρό..και απο την άλλη ο φίλος μου,με ένα ύφος σαν να ήθελε να έχω την ίδια μοίρα με το κινητό μου...

Μα εγώ...δεν έκανα τίποτα....

Ο γερμανός που εξακολουθούσε να είναι εκνευριστηκά ήρεμος..έβγαλε 100 ευρώ,μου τα έδωσε και είπε

-Εντάξει..μην το κάνουμε θέμα..

Τι του λες τώρα..?

Την συνέχεια δεν σας την λέω...αφήστε την φαντασία σας να οργιάσει...

Σήμερα είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου οτι όλο το πρωινό θα το περάσω στο πιάνο..χωρίς ούτε ένα μικρούλικο διαλειμματάκι...

Έτσι λοιπόν απο τις 8 ξεκίνησα το διάβασμα...έχω πάρει φόρα και με μεγάλη όρεξη πάμε πολύ καλά!έλα όμως που οι ώρες περνούν...πήγε εννιά...δέκα...δέκα και μισή...έντεκα...έντεκα και τέταρτο...

-Να σου πω...μπορώ να σταματήσω λιγάκι...?

-Τι..?Να σταματήσεις..?άκουσα καλά...η έχουν πάθει τίποτα τα αυτιά μου..?

-Ε..όχι...τα αυτάκια σου καλά ειναι...ξέρεις κουράστηκα λιγάκι...

-Κουράστηκες..?τι σημαίνει κουράστηκες...?

-Να..ξέρεις..αρχίζει και πιάνεται η μεσούλα μου...το δεξί μου χέρι με πονάει λιγάκι...πείνασα..

-Ναι..?και αύριο που έχεις μάθημα..?τι θα πεις στην Έβελυν..?πείναγα..?

-Καλά τόσα σου είπα..μόνο την πείνα συγκράτησες...?Ξέρεις είναι και το άλλο..έχω να γράψω δυο μερούλες στο blog μου και μου έλειψαν τα μηνυματάκια...Να πάω να γράψω κάτι και να ξανάρθω..?

-Ναι..?και θέλεις να δώσεις πτυχίο το καλοκαίρι...?ποιας χρονιάς...?

Έλα μωρέ...θα τα καταφέρω..

Και ξέρεις κάτι..?τι συμφωνήσαμε το πρωί...?οτι όλο το πρωι η μοναδική μου απασχόληση θα είναι το πιάνο έτσι..?

-Έτσι..θα τηρήσεις την συμφωνία...?

-Εννοείται...με έχεις για άτομο που δεν τηρώ τις υποσχέσεις μου...?Να κοίτα με...

Πήρα λοιπόν την μηχανη...και άρχισα να το φωτογραφίζω....

Και αυτη την στιγμή μόνο για το πιανάκι μου γράφω...

Ασχολούμαι με κάτι άλλο...???

Μια νεαρή κυρία περίμενε την πτήση στην αίθουσα αναμονής ενός μεγάλου αερολιμένα.Επειδή έπρεπε να περιμένει αρκετές ώρες αγόρασε ένα βιβλίο και ένα κουτί μπισκότα για να ξεγελάσει λίγο την πείνα της.Κάθησε αναπαυτικά στον μεγάλο καναπέ,ακούμπησε τα μπισκότα της δίπλα της και άνοιξε το βιβλίο.Κοντά της μετά απο λίγη ώρα κάθησε ένας κύριος διαβάζοντας το περιοδικό του.

Εκείνη δεν έδωσε σημασία..άνοιξε το κουτί με τα μπισκότα και πήρε ένα.Προς μεγάλη της έκπληξη,ο κυριος που καθόταν δίπλα της πήρε και αυτός ένα μπισκότο.'τι θράσσος',σκέφτηκε..άν είχα την κατάλληλη διάθεση θα έκανα μια φασαρία..'

Το θέμα όμως δεν τελείωσε εκεί.Για κάθε μπισκότο που έπαιρνε η κοπέλα έπαιρνε ένα και αυτός.Η κοπέλα είχε εξαγριωθεί..'μου έρχεται να του δώσω μπουνια..'σκεφτόταν αλλά δεν ήθελε να κάνει σκηνή..

Στο τέλος  μένει μόνο ένα μπισκότο..'για να δούμε τι θα κάνει αυτός ο αναιδέστατος καταχράστης..!'Ο κυριος με ένα χαμόγελο παίρνει το μπισκότο,το κόβει στην μέση και της δίνει το μισό..Αυτο ήταν..το ποτήρι ξεχείλησε!σηκώθηκε νευριασμένη και παίρνοντας βιαστηκά την τσάντα της ορμάει στην ουρά να μπει στο αεροπλάνο.

Επιτέλους βρέθηκε στην θέση της.Είχε ηρεμήσει πια..άνοιξε την τσάντα της να βγάλει τα γυαλία της και εκεί τι βλέπει...το κουτί με τα μπισκότα της άθικτο μέσα στην τσάντα!

Είχε ξεχάσει να βγάλει τα μπισκότα της και έιχε φάει τα μπισκότα εκείνου του 'αναιδέστατου'Του είχε θυμώσει τόσο πολύ..ενώ εκείνος μοιράστηκε τα μπισκότα του μ'αυτήν χωρίς θυμό η αγανάκτηση..με χαμόγελο..

Αισθάνθηκε τόσο ντροπιασμένη και το χειρότερο ήταν οτι δεν μπορούσε να κάνει τίποτα για αυτό..

Υπάρχουν τέσσερα πράγματα που δεν μπορούμε να ανακτήσουμε..

                                                           Η πέτρα...αφού ριχθεί

                                                          Η λέξη...αφού ειπωθεί

                                                         Η ευκαιρία...αφού χαθεί

                                                        Ο χρόνος...αφού περάσει

Να βρεις ένα κουτί...

Ένα κουτί που να μην είναι απο ξύλο...θα έρθει το σαράκι και θα το καταστρέψει

                  να μην είναι πλαστικό...μπορεί να πέσει στις φλόγες της φωτιάς και να το κάψει

                  να μην είναι από γυαλί..μπορεί τόσο εύκολα να σπάσει

                  να μην είναι απο σίδερο..στο πέρασμα των χρόνων θα σκουριάσει

                  να μην είναι απο χαλκό..ο καθένας θα μπορεί να το αλλάξει

Να είναι όλο απο χρυσάφι..να μην μπορει να διαβρωθεί...και να έχει χαραγμένα τα αρχικά μας..

Να το έχεις πάντοτε μαζί σου..Να βάζεις μέσα ολες τις μαγικές στιγμες που περνάμε μαζί..

Το κάθε χάδι..το κάθε φιλί..το κάθε χαμόγελο..την κάθε λέξη που ψιθυρίσαμε ο ένας στον άλλο..που φωνάξαμε...Όλες τις μικρές και μεγάλες εμπειρίες που ζήσαμε..

Φυλαγμένες σαν μικρός θυσαυρός..που θα είναι μόνο δικός σου..κανείς δεν θα μπορεί να στον κλέψει..να στον στερήσει..

Και όταν αισθάνεσαι μόνος σου..όταν σου λείπω..όταν χρειάζεσαι λίγο φως..μην διστάζεις να το ανοίγεις..να παίρνεις προσεκτικά ένα διαμάντι και να το ξανακλείνεις ευλαβικά..

Να τον προσέχεις τον θυσαυρό μας αγάπη μου....

μην τον πουλήσεις και μην τον ανταλλάξεις ποτέ...είναι ανεκτίμητος

                          Η νύχτα έπεσε βαριά πάλι και με σκεπάζει

                       άδεια μου είναι η αγκαλία και τούτο με τρομάζει

                         το σεντονάκι μου μικρό,ίσα που με χωράει

                       κι έχω ένα δίπλα μου κενό,που μόνο κρύο βγάζει

                         Το δωμάτιο σκοτεινό,ο ύπνος δεν αντέχει

                       έρχεται,ρίχνει μια ματιά και πάλι με αποφεύγει

                        Η αλήθεια ψαχνει για να βρεί,διέξοδο να φύγει

                        μα κάτι μέσα την κρατά,και την παρεμποδίζει

                        μείνε άλλο λίγο της ζητά,ο πόθος να κοπάσει

                        να γαληνέψει ο ουρανός,ο ψίθυρος να πάψει

                      Οι σκέψεις έστησαν χορό και ποιος θα τις μετριάσει

                      σ'έναν πανήγυρο τρελό,που όλο φλόγες βγάζει

                       Αχ,να μπορούσα ένα λεπτό,όλα να τα σωπάσω

                       και σ'ένα όνειρο γλυκό,να πάω να ξαποστάσω

                                     Μες της ζωής το μονοπάτι

                                     μέσα στου δρόμου το κενό

                                     κάτι φωνάζει πως υπάρχεις

                                     και προσπαθώ να θυμηθώ

                                    πως είναι να ζεις με την ελπίδα

                                    πως είναι να ζεις με την χαρά

                                   πως η ζωή σου είναι να 'χει ευτυχία

                                     πως είναι κάποιος να σ'αγαπά

                                   Σκέφτομαι λάθη που έχω κάνει

                                   και πάντα εσύ που μ'αγαπάς

                                   με λόγια μόνο δεν αντέχω

                                 συγνώμη να ζητήσω για όλα αυτά

                                  γιατί όσο απο μένα ένα αστέρι

                                     τα λόγια είναι μακρινά

                                  Μα φτάνει να απλώσω απλά το χέρι

                                  και να 'ρθεις στην ζωή μου εσύ ξανά

                                                 . . .

                                  Γιατί όσο απο μένα ένα αστέρι

                                  οτι και αν πω είναι μακρινό

                                μα φτάνει να απλώσω απλά το χέρι

                                   να πω έλα πίσω...σ'αγαπώ

Κάνω φιλότιμες προσπάθεις εδώ και κανα τρίωρο να διαβάσω..αλλά χωρίς μεγάλη επιτυχία η αλήθεια είναι..

Το ομολογώ...ΒΑΡΙΕΜΑΙ ΝΑ ΔΙΑΒΑΣΩ!!!

Κάθομαι πέντα λεπτά στο πίανο...και κάνω δέκα λεπτά διάλειμμα...

Διαβάζω άλλα δέκα λεπτά...κάνω είκοσι λεπτά διάλειμμα...

Συγκεντρώνομαι ένα ολόκληρο τέταρτο... χαζεύω μισή ώρα στο ίντερνετ...

Πήγα να ξανακαθίσω αλλά δεν τα κατάφερα...και αυτό το σκαμπό βρε παιδί μου..πολύ μικρό είναι...ουτε την πλάτη σου δεν μπορείς να ακουμπήσεις!!Να ήταν πιο μεγάλο..πιο μαλακό..να μπορούσες να ξάπλωνες λιγάκι..θα ήταν καλυτερα τα πράγματα..

Οπότε..δεν φταίω εγώ που δεν μπορώ να διαβάσω!

Αυτοί φταίνε που όταν κατασκευάζαν το πίανο δεν σκέφτηκαν τα καυμένα παιδάκια που περνάνε ώρες ατελείωτες διαβάζοντας!

Τι να πείς...ασυνείδητοι άνθρωποι...

Τέλος πάντων..αυτό το διάλειμμα κράτησε λίγο παραπάνω...

Πάω να συνεχίσω την μελέτη μου..(ελπίζω..)

Το γεγονός οτι άρχισα να γράφω σε blog ήταν τελείως τυχαίο..

Είμαι μέλος απο τον Ιούνη και πρώτη φορά που πήρα χαμπάρι αυτήν την όμορφη συνήθεια έγινε πριν απο ένα μήνα περίπου

Μετά απο έναν μήνα μέτα λοιπόν ανακαλύπτω οτι μου αρέσει πολυ!!

θα με ρωτήσετε με το δίκιο σας..γιατί τόση χαρά καλέ..?Τώρα ένα λεπτάκι..θα σας πω..

Πρώτον γιατί..μιλάω γρήγορα-πολύ γρήγορα..και έχω πολλές σκέψεις..

Ετσι όταν πάω να τις πω σε καποίον..αρχίζω να μιλάω γρήγορα..και του τα λέω όλα μαζεμένα..με αποτέλεσμα όταν τελείωσω..να με κοιτάει με το κλασσικό βλέμμα απορίας..'τι μου είπε τώρα..?'  'πρέπει να γελάσω..να κλαψω..?'  'μήπως με έβρισε..?'  Αυτές είναι οι πιο συνηθισμένες ερωτήσεις...

Αλήθεια λέω..δεν είμαι υπερβολική!Να σας πω ένα απλό παράδειγμα..

Στο γυμνάσιο΄εξεταζόμασταν στην ιστορία..και κάθε παιδάκι έλεγε μια παράγραφο.Με σήκωσε λοιπόν εμένα η κυρία πρώτη..και άρχισα να λέω όλο το μάθημα χωρίς να με σταματήσει.Μετά απο δύο ολόκληρες σελίδες ιστορίας που τις είπα μονοκοπανιάς..με κοιταέι με αυτό το απορημένο ύφος που σας έλεγα..και είπε..'δεν κατάλαβα λέξη'...Και ήταν κρίμα..το είχα πει τόσο ωραία το μάθημα..!

Τέλος πάντων ξεφύγαμε απ'το θέμα..

Και πες πως κάποιος έκανε φιλότιμες προσπάθειες και έβγαζε λίγο νόημα απ'αυτα που του έλεγα...θα καθόταν να με ακούσει..?Όλες τι χαζές σκέψεις που κάνω..?τους ανόητους προβληματισμούς μου..?τις ιστορίες μου..?

Και εγώ θα μπορούσα να του τα πω..?χωρίς ντροπες..χωρις αναστολές..να του λέω οτι έχω στην καρδία και στο μυαλό..?

Ενώ εδω..είναι εύκολα..Δεν με κοιτάει κανείς στα ματια..εδώ δεν με γνωρίζει..

Ασε που μου αρέσουν πάρα πολυ τα σχολιά σας!δεν φαντάζεστε πόσο χαρούμενη είμαι όταν βλέπω οτι έχω μήνυμα..ένα σχόλιο!Οτι και αν είναι..είτε συμφωνείτε μαζί μου..είτε διαφωνείται..είτε είναι με δάκρυ..είτε με χαμόγελο..

Αισθάνομαι οτι μοιράζομαι πράγματα μαζί σας...και δεν αισθάνομαι μόνη

Χαίρομαι πραγματικά που ήρθα στην παρέα σας!

Σας στέλνω ολους απο ένα χαμογελάκι..

Κάποιος είπε πως η αγάπη σ'ένα αστέρι κατοικεί

      αύριο βράδυ θα είμαι εκεί

Κάποιος είπε πως ο έρωτας για μια στιγμή κρατά

      αύριο βράδυ θα 'ναι αργά

Στην ζωή πολλές φορές,για να μην πω τις περισσότερες,δεν κάνεις αυτό που θέλεις.

Γιατί πολύ απλά δεν είσαι μόνος σου.

Κάθε πράξη που κάνεις..έχει συνέπειες

Κάθε μας επιλογή..μπορεί να επηρεάσει και την ζωή άλλων ανθρώπων που βρίσκονται γύρω μας

Μια λανθασμένη κίνηση...να βλάψει κάποιους που αγαπάμε και μας αγαπούν

Ένας παρορμητισμός..μπορεί να επιφέρει καταστροφικά αποτελέσματα

Μια επιπολαιότητα..να δώσει πόνο

Ένα καπρίτσιο..προδοσία

Ένα στραβοπάτημα..ακόμη και θάνατο

Πόσο ελεύθεροι είμαστε λοιπόν...?Πως μπορούμε να νιώσουμε ελεύθεροι..?

Να αφήσουμε το βάρος των άλλων και να πετάξουμε..?

Το έχω σκεφτεί πολύ το θέμα..και η απάντηση είναι μια...

Δεν γίνεται..

Οι άνθρωποι δεν παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν...γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται

Τον θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά...αλλά η λήθη

Όταν το νεογέννητο σφίγγει στην μικρή παλάμη του το χέρι του πατέρα,για πρώτη φορά...το αιχμαλωτίζει για πάντα

Ένα ζευγάρι δεν μπορεί να επιβιώσει μόνο με την αγάπη...χρειάζεται και τον έρωτα

Το "σ'αγαπώ" πρέπει να το λες..και να το δείχνεις..με όλους τους δυνατούς τρόπους

Ένα λουλούδι δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη...ένα χαμόγελο όμως μπορεί

Με ένα βλέμμα μπορείς να φωνάξεις χίλια πράγματα..που δεν έβρισκες λόγια να εκφράσεις

Το φτερούγισμα στο στομάχι μπορεί να μην είναι μόνο απο πείνα...αλλά απο έρωτα

Πρέπει να δίνουμε αξία στα πράγματα,όχι γι αυτο που αξίζουν..αλλά γι αυτα που σημαίνουν

Μια μαντινάδα θα σας πω

μήπως και μπορέσω

ένα χαμόγελο μικρό

απ'τα χείλη σας να κλέψω..

Όνειρα...άσπρες κουκκίδες.. στην γκρίζα πραγματικότητα

            κοφτές αναπνοές..στην κυριαρχία του 'πρεπει'

            θαραλλέες πράξεις..στην αδυναμία του 'θέλω'

            τολμηρές αναζητήσεις..στο κρυσφήγετο της ντροπής

            φωναχτές επιθυμίες..στην σιωπή των κανόνων

Όνειρα...μικρές προσευχές.Προσευχές..που δεν μπορείς να απευθύνεις 

           στον θεό..γιατί ξέρεις απ'την αρχή οτι είναι καταδικασμένες