Χθες το βράδυ φαντάστηκα την ζωή μου χωρίς εσένα...

            ...ένας μεγάλος κόμπος ανέβηκε στο στήθος και άρχισε να με βαραίνει...

      Ένα ξημέρωμα άδειο...χωρίς γαργαλητά...γέλια...παιχνίδια...έρωτα...

         ...η ανάγκη σηκώνει το κορμί...οι υποχρεώσεις που έχει να εκτελέσει...

   ...είναι γυμνό χωρίς το δικό σου...παγωμένο...δεν έχει τίποτα να περιμένει...

             Τα χείλη στεγνά...χωρίς το φιλί σου..έχουν μια στιφη γεύση...

          Τα μάτια υγρά...πρησμένα...κοιτάζουν γύρω και δεν βλέπουν τίποτα...

                       ...ο κόμπος στο στήθος με πιέζει πιο πολύ...

             Η θέληση μου τσακισμένη....

                            ...το χαμόγελο σβησμένο...

                                                     ...το γέλιο έχει χαθεί πια...

                         και είναι και αυτός ο κόμπος στο στήθος...

             Η καρδία αιμοραγει συνεχώς...δεν αντέχει που έμεινε μισή...

                  ...το άλλο μισό της χάθηκε για πάντα...και δεν θέλει να ζήσει...

             Πάντού κρύο...που κρύφθηκε ο ήλιος...?

                             ...ήταν στην αγκαλιά σου...στα μάτια σου...

                                                  ...που κρύφθηκε ο ήλιος...?

                                                              κρυώνω...

                 Δεν αντέχω την σιωπή....

                         ...που είναι τα λόγια σου...? 

                                   δεν ακούω την φωνή σου....

                                               ..ποιος θα με καθυσηχάσει...?

                                 ο κόμπος στο στήθος μεγαλώνει...

                Γιατί νύχτωσε πάλι...?....δεν θέλω να ξαπλώσω στο άδειο κρεβάτι...

                      ...τα σεντόνια είναι βαριά και το μαξιλάρι βρεγμένο...

                                        που είναι η αγκαλία σου να με σκεπάσει...?

                        Χθες το βράδυ φαντάστηκα την ζωή μου χωρί εσένα...

                        ...και ένας κόμπος ανέβηκε στο στήθος και με έπνιγε...

                          (η φωτογραφία είναι δικιά μου...δυο ερωτευμένα περιστέρια...

                            ...αν φύγει το ένα...χάνεται και το άλλο...)

Το ακούμπησε προσεκτικά στο κρεβάτι και απομακρύνθηκε λίγο ώστε να μπορέσει να το περιεργαστεί καλύτερα.

Τις σκέψεις του διέκοψε η φωνή της μητέρας του που τον καλούσε να ετοιμαστεί για το σχολείο.

Κάτι όμως τον έκανε να σταματήσει…αισθανόταν δυο μάτια να είναι καρφωμένα πάνω του ..

 Γύρισε .. είδε ότι όλα στο δωμάτιο ήταν ήσυχα .. έριξε μια περιφρονητική ματιά στο νέο του απόκτημα και έκλεισε με δύναμη την πόρτα... 

Παρατημένο σε μια γωνία του κρεβατιού ένιωσε να κρυώνει…

Ακατάστατα το ένα πάνω στο άλλο.. τα περισσότερα σπασμένα.. ήταν εκεί αμίλητα.. ακούνητα… έχοντας χάσει το νόημα και το σκοπό για τον οποίο δημιουργήθηκαν..

Είχαν προσφέρει κάποτε λίγες στιγμές ευτυχίας και γέλιου.. και τώρα ξεχασμένα.. δεν περίμεναν τίποτα πια..

θα του δινόταν η ευκαιρία να προσφέρει όλα όσα μπορούσε και ήθελε να προσφέρει..? Εκείνο το παιδί δεν φάνηκε να το συμπάθησε…

  Αισθάνθηκε πολύ κουρασμένο.. είχε κάνει τόσο μακρύ ταξίδι για να έρθει.. είχαν περάσει τόσες διαφορετικές εικόνες από μπροστά του.. άφησε για λίγο τις ανήσυχες σκέψεις του και έπεσε σε έναν βαρύ και γλυκό ύπνο..  

Ο Αλέξανδρος καθισμένος στο θρανίο του ζωγράφιζε αφηρημένος… δεν είχε όρεξη σήμερα.. ούτε να σχηματίσει αεροπλανάκια και να κάνει τον αεροπόρο.. ούτε να κάνει αστεία με τους φίλους του.. ούτε να βγει στην αυλή να παίξει…

Το μυαλό του ήταν αλλού…

     (Είναι η συνέχεια της ιστορίας που ξεκίνησε χθες ο apataggelos.Αύριο θα μάθουμε την συνέχεια της στο μπλοκ του.Πως θα εξελιχθεί άραγε...?)

ΥΓ.Αν θέλετε μπορείτε να αφήνετε σχόλια με ιδέες για την εξέλιξη της ιστορίας και να γράψουμε μαζί το τέλος.Τι λέτε..?Σας αρέσουν τα παραμύθια..?Ελάτε να δημιουργήσουμε μαζί ένα...

Μπορεί τα Χριστούγεννα να πλησιάζουν σιγά-σιγά..και όλοι να ετοιμάζονται να τα υποδεχτούν με χοντρά χαλιά και αναμμένα τζάκια..η παραλία του Φλόισβου όμως δεν το βάζει κάτω ποτέ και φωνάζει με όλη της την δύναμη οτι είναι ακόμα καλοκαίρι!!

Περπατούσα χθες λοιπόν τυλιγμένη με το χοντρό μου μπουφάν και τις ζεστές μου μποτούλες κρατώντας την καινούργια μου φωτογραφική μηχανή με σκοπό να βγάλω μερικές όμορφες χειμωνιάτικες πόζες...

Αυτο που αντίκρυσα όμως δεν μου έκανε για πολύ παγωμένο τοπίο(αν εξαιρέσετε εμένα που μόνο που τους είδα ένα κρύο ρεύμα με διαπέρασε απο πάνω μέχρι κάτω...)

Κόσμος βούταγε χαρούμενος στο νερό...συζητούσαν αμέριμνοι πάνω στην 'καυτή' άμμο...έκαναν ηλιοθεραπεία...έπαιζαν ρακέτες..!!!

Συγνώμη τι έγινε..?Εγώ είμαι εκτός εποχής....?....ή αυτοί είναι εκτός τόπου και χρόνου...?

Πάντως παραγματικά φαινόταν να το διασκεδάζουν...

Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί οι αποδημητικές χήνες πετάνε σε σχηματισμό V..?

  Όταν η κάθε χήνα κτυπά τα φτερά της,δημιουργεί ένα ανοδικό ρεύμα για την άλλη που ακολουθεί...

  Στο σχηματισμό V όλο το σμήνος προσθέτει τουλάχιστον 71% περισσότερη πτητική εμβέλεια απο το αν πετούσαν η καθεμία μόνη της...

  Αν μια αγριόχηνα ξεφύγει απ'τον σχηματισμό,ξαφνικά αισθάνεται την δυσκολία και την αντίσταση στην προσπάθεια να πετάξει μόνη της...και πολύ γρήγορα επιστρέφει στον σχηματισμό μαζί με τις άλλες...

Όπως και οι χήνες..έτσι και οι άνθρωποι που μοιράζονται μια κοινή κατεύθυνση και ένα ομαδικό πνεύμα με τους γύρω τους,μπορούν να φτάσουν πιο γρήγορα και πιο εύκολα στον προορισμό τους...αντίθετα με αυτούς που προσπαθούν να τα καταφέρουν μόνοι τους...

  Όταν μια χήνα κουραστεί παέι στο πίσω μέρος του σχηματισμού και μια άλλη παίρνει την μπροστινή θέση...

Αν οι άνθρωποι είχαν τόση λογική,θα συνηδητοποιούσαν πως τελικά η επιτυχία τους εξαρτάται απο την συνεργασία τους σαν ομάδα,αναλαμβάνοντας με την σειρά τους,την δύσκολη δουλειά της αρχηγίας...

  Οι χήνες που βρίσκονται στο πίσω μέρος του σχηματισμού,φωνάζουν για να ενθαρρύνουν εκείνες που βρίσκονται μπροστά ώστε να αυξήσουν την ταχύτητα τους...

Είναι σημαντικό οι "φωνές απ'τα πίσω" να είναι ενθαρρυντικές.Διαφορετικά είναι απλά φωνές και τίποτε άλλο...΄

  Όταν μια χήνα αρρωστήσει,δύο άλλες αφήνουν τον σχηματισμό και την ακολουθούν προς τα κάτω για να την βοηθήσουν και να την προστατεύσουν.Μένουν μαζί της μέχρι να μπορέσει να πετάξει ξανά ή να πεθάνει...

Μακάροι να είμαστε και εμείς τόσο θυσιαστικοί,ώστε να αξίζουμε τέτοιους φίλους όταν το έχουμε ανάγκη...

                    Το διάβασα κάπου και μου έκανε εντύπωση....

                    θέλω να συμπληρώσω και ένα εδάφιο απ'την γραφή...

                                   "Ρώτησε τα ζώα και θα σε διδάξουν...

                            και τα πτηνά του ουρανού και θα σου μιλήσουν...      

                                 ή μίλησε στην γή και θα σε διδάξει...

                            και τα ψάρια της θάλασσας θα σου εξηγήσουν...  

                  Ποιο απο όλα αυτά δεν γνωρίζει πως το χέρι του Κυρίου τα έκανε;"

                                                ΙΩΒ 12:7-9

Δεν πιστεύω να έχει κανείς απο σας τέτοια φατσούλα...

....και αν ναι...γιατί παρακαλώ...?

               ....επειδή ξύπνησες πρωινιάτικα να έρθεις δουλειά...?

      ....επειδή το Σαβ/κο πέρασε πολύ γρήγορα και δεν πρόλαβες να το χαρείς...?

                               ....και σου φαίνεται αιώνας να έρθει το επόμενο...?

   ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΣΚΕΨΟΥ...

       ....για να διαβάζεις αυτά τα λόγια σημαίνει οτι είσαι καλά(σωματικά τουλάχιστον...)

                  ...για να είσαι στην δουλειά..σημαίνει οτι έχεις  δουλειά

            ...μια ολοκαίνουργια βδομάδα απλώνεται μπροστά σου να κάνεις αυτα που δεν κατάφερες την προηγούμενη...

                             ....να εκπληρώσεις τους στόχους σου...

    Και το Σαβ/κο...?

                       ...δεν είναι τόσο μακριά όσο φαίνεται....

      Γι'αυτό....               

                      ....για να δω χαμογελάκια στις μουρίτσες σας...

                                   ...τι..?δεν βλέπω καλά...

                            χαμόγελο ήταν αυτό...?  Δείγμα ήταν...

                                            πιο μεγάλο....

                              ΧΑΜΟΓΕΛΑΤΕ ΕΙΝΑΙ ΜΕΤΑΔΟΤΙΚΟ

              Σάββατο σήμερα και η μέρα περνάει πολύ δημιουργικά....

                               ...είμαι στο κρεβάτι απο το πρωί και χουζουρεύω...

                  ΥΓ.όπως λέει και ο φίλος μας ο apataggelos...

                              (φωτογραφία τραβηγμένη και πειραγμένη απο την misangie)

                                                      .....

Έκανε τοσο κρυο εκείνο το βράδυ.Τα δέντρα χτυπιόντουσαν με μανια και ο παγωμενος αερας έκοβε την ανασα...

Έκείνη με το καλό της κόκκινο φόρεμα και τις μαυρες γόβες,προχωρούσε με γοργά βήματα για το μικρό,ξύλινο σπιτάκι...

Πλησιάζοντας η πόρτα άνοιξε.Πως την είχε καταλάβει..?Δεν μπορεί να την είχε ακούσει..

Μπήκε μέσα και έπεσε στην αγκαλιά του.Τόσο ζεστή..γνώριμη..

Εκείνος την περίμενε...

Σε κάθε σκαλί,ένα κεράκι..να φωτιζει τα βήματά της..

Πάνω στο καλοριφέρ,οι καινούργιες καλτσούλες που της πήρε..να ζεστάνουν τα πόδια της..

Ακουμπησμένο στο κρεβάτι,ένα χαρτί..γραμμένο με λόγια αγάπης...

Το απόσταγμα της ψυχής του....να αγγίξει την καρδιά της...

Ένας λαβύρινθος μεγάλος η ζωή....

μας βάλαν μέσα χωρίς να ξέρουμε γιατί...

Η εντολή κοινή...Προχώρα!Και πίσω μην γυρνάς...

Έτσι λοιπόν,με λίγα εφόδια ο καθένας...

μια καρδία,λίγο μυαλό,μια στάλα πίστη...

ξεκινάει να χαράξει την δική του την πορεία...

αγωνίζοντας να βρει,τον δρόμο για την ευτυχία...

Στενα πολλά...μικρές,μεγάλες αποφάσεις...

ξετυλίγοντας το νήμα οι επιλογές σου...

σε οδηγούν στην σωτηρία ή στην απώλεια..

Άλλοτε ο δρόμος είναι δύσβατος και μοχθείς..

Άλλοτε ειναι φαρδύς και ξαποσταίνεις...

Κάπου στον διάβα σου σκοντάφτεις και πονάς..

Άλλοτε έχεις ένα χέρι βοηθείας...και άλλοτε...

μαζεύεις τις δυνάμεις σου και σηκώνεσαι μόνος...

Πολλές φορές ο δρόμος δείχνει αδιέξοδο...

Άλλοι απογοητεύονται και μένουν στάσιμοι...

εκέι..εγκαταλείποντας τον αγώνα για την ευτυχία...

Άλλοι...βρίσκουν το κουράγιο,να κάνουν μια νέα αρχή..

να αφήσουν κάποιον άλλον δρόμο να τους παρασύρει..

Κάποιες φορές,βουνά τα εμπόδια απλώνονται μπροστά σου...

πρέπει να ξέρεις πως μπορείς να τα περάσεις...

με ένα κόκκο πίστη..και μια σταγόνα θάρρος...

τα όρη..θα αρχίσουν να γίνονται πεδιάδες...

Και αν σε πιάσει η τρικυμία στο ταξίδι...

και τα κύμματα παλεύουν να σε πνίξουν...

μην δειλιάς...αλλά κολύμπα...

βάλε την θέληση μπροστά και λίγο πείσμα...

Κάποτε όλοι μας θα φτάσουμε στο τέλος...

Άλλοι πληγωμένοι...άλλοι κουτσαίνωντας...

άλλοι στηριγμένοι στα δυό τους πόδια...

με διαφορετικά λάφυρα ο καθένας...

Άλλοι θα έχουν βρει τον δρόμο της ευτυχίας...

...άλλοι οχι...

 Σου έλεγα οτι τα δαχτυλάκια μου είναι κοντά και άσχημα....

                      ...και εσύ μου έλεγες οτι είναι τα πιο όμορφα στον κόσμο...

Επέμενα οτι πρέπει να χάσω πέντε κιλά,και δεν ήθελα να φορέσω εκείνο το μικρό ροζ πραγματάκι....

                     ...εσύ έλεγες οτι η ομορφιά και ο ερωτισμός δεν βρίσκεται σε λίγα λιγότερα

                                                  κιλά αλλά πηγάζει απο μέσα μου...

Σου γκρίνιαζα τότε που μας κόψαν το ρεύμα και δεν μπορούσα να ισιώσω τα μαλλιά μου.Δεν ήταν ούτε σγουρά,ούτε ίσια..έλεγα οτι δεν ήταν τίποτα...

                     ...και εσύ τα χάιδευες και έλεγες οτι αυτό που νομίζω εγώ 'τίποτα' είναι 

                                                                                υπέροχο...

Μέχρι τώρα πίστευα οτι έχω ένα απλό,συνηθισμένο χαμόγελο...

                    ...και εσύ μου έλεγες οτι είναι μαγικό...οτι θα μπορούσες να το ξεχωρίσεις

                                                      ανάμεσα σε χιλιάδες άλλα...

Θεωρούσα το γέλιο μου χαζό...

                   ...και εσύ μου έλεγες οτι όταν γελάω,αλλάζουν τα πάντα μέσα σου...

Δεν καταλάβαινα γιατί με κοιτάζεις τόσο έντονα...

                   ...και εσύ μου έλεγες οτι τα μάτια μου είναι τεράστια,φωτεινά και λάμπουν...

Νόμιζα οτι ήμουν άσχημη...

                   ...και εσύ μου έλεγες οτι είμαι οτι πιο όμορφο έχουν δει ποτέ τα μάτια σου...

Αισθανόμουν οτι δεν έχω κάτι το ιδιαίτερο,το ξεχωριστό...

                   ...και εσύ μου έλεγες οτι δεν υπάρχει άλλο κοριτσάκι σαν εμένα...οτι πολλές 

                        φορές νομίζεις οτι δεν είμαι αληθινή...οτι είμαι ένα μαγικό πλασματάκι...

                                                ...ένα σύνολο μικρών θαυμάτων...

Εγώ γέλασα και είπα οτι είσαι πολύ υπερβολικός...

                                    ....και εσύ άρχισες να με γαργαλάς...

ΝΑΙ!Σήμερα γιορτάζω!Δυο φορές το χρόνο είμαι το επίτιμο πρόσωπο της ημέρας...Μια τον Μάη στα γενέθλια μου...και μια σήμερα!

Τι σκέφτεστε...?Αν υπάρχει Αγία Αντζη...?Οχι...λίγες είμαστε και δεν νομίζω να έχει αγιάσει καμμία απο μας...

Αγγελική λέγανε την γιαγιάκα μου,που μας άφησε πριν απο ένα χρόνο...Όταν γεννήθηκα λοιπόν,στην κλασσική μάχη που γίνεται για το όνομα,υπερίσχησε θριαμβευτικά το δικό της!Έλα όμως που στην μητέρα μου,είχε κολήσει το γνωστό τραγουδι των rolling stones..'Angie'....Πείσμα και αυτή στα καθιερωμένα με φώναζε πάντα Άντζη.Έτσι έμεινε και δεν άλλαξε ποτέ.Μόνο οι παππούδες μου με αποκαλούν Αγγελική.Αν με φωνάξες έτσι στο δρόμο..δεν πρόκειται να γυρίσω..

Φυσικά το καυμένο το ονοματάκι μου είχε και άλλες περιπέτειες...Κατά διαστήματα του βγάζουν διάφορα παράγωγα...

Όπως στο λύκειο..οι φίλοι μου με φωνάζαν 'Αντζούγια'...και παρολο που έχω μια αντιπάθεια στο παστο...το έβρισκα πολυ γλυκό και πάντα μου έβαζε ένα χαμογελάκι στα χείλη..

Τώρα τελευταία ένας φίλος μου με αποκαλεί 'Αντζάκι'...δεν είμαι σίγουρη αν μου αρέσει ή όχι.Δεν ξέρω γιατί..αλλά μου θυμίζει ξωτικό..ξέρετε αυτα τα κοντά,στρουμπουλά ανθρωπάκια,με την πρησμένη κοιλίτσα και τα πράσσινα σκουφάκια....Όχι πείτε μου..σας μοιάζω με κοντό,πράσσινο πλασματάκι...?

Η κολλητή μου με λέει 'Αντζούλα'...νομίζω οτι είναι το πιο τρυφερό απο όλα!

Α!Και αυτό που αντιπαθώ πολύ,και νευριάζω όταν το ακούω..είναι το opel 'agila'..!

Aντζίλα....τι άσχημο!Λες και κάποιος ονόμασε έτσι αυτό το αυτοκίνητο για με κοροιδεύει!Πραγματικά δεν θα το αγόραζα ποτέ!!!

Αυτά με το ονοματάκι μου...

                         Εσείς μπορείτε να με λέτε...όπως θέλετε!

ΥΓ.Φυσικά μέσα σε λογικά πλαίσια..και εννοείται οτι πρέπει να περάσει απο την έγκρισή μου πρώτα...:-)

Απο το Πάσχα με ταλαιπωρεί μια φριχτή αλλεργία.Πρώτη φορά με πιάνει και έχει πεισμώσει!Δεν λέει να με αφήσει με τίποτα!Ξέρετε..φτερνίζομαι...τρέχει η μυτούλα μου..τσούζουν και κλαίνε τα ματάκια μου...και βγάζω μικρές κοκκινίλες στο σώμα που με τρώνε...

Για να πάω στον γιατρό..ούτε λόγος!Έχετε ιδέα τι φριχτά πράγματα σου κάνουνε...?Σου τρυπάνε το χεράκι τριάντα φορες και σου βάζουν διάφορες ουσίες για να δουν αν θα πρηστείς!Μα καλά ειναι σοβαροί...?Σιγα μην τους αφήσω να με τσιμπήσουν τριάντα ολόκληρες φορές!!!

Τόσο καιρό μια χαρά είμαι..Παίρνω μια φορα την ημέρα ενα μικροσκοπικό αντιαλλεργικό χαπάκι και εξαφανίζονται όλα τα συμπτώματα..που ειναι λοιπόν το πρόβλημα..?Γιατί πρέπει να κάνω αυτο το απαίσιο τεστ...?

Έλα ντε όμως που έχουν φαγωθει όλοι να πάω!Ειδικά ένας καλός μου φίλος,γνωστός σε σας ως apataggelos,τον τελευταίο μήνα δεν με αφήνει σε χλωρό κλαρί!..και να πας στον γιατρό...και να μην το αφήνεις..και μπορεί να εξελιχθεί σε κάτι χειρότερο..και δεν προσέχεις τον εαυτο σου..και κάνεις σαν μικρό παιδί...

Για να μην πολυλογώ λοιπον με έπεισε την Παρασκευή να πάμε σε έναν γιατρό που του έχουν πει οτι ειναι ειδικός για αυτές τις περιπτώσεις...Ξεκινήσαμε λοιπόν πρωί-πρωί με το αυτοκίνητο να πάμε στην Αθήνα.Φτάσαμε σχετικά γρήγορα αλλά κάναμε μια ώρα να παρκάρουμε..το αφήσαμε και κάτι χιλιόμετρα μακριά..αφήστε που μετά δεν μπορούσαμε να το βρουμέ!αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία...

-Να..εδώ είναι το νοσοκομείο

-Νοσοκομείο..?ποιο νοσοκομείο...?δεν θα πάμε σε γιατρό...?

-Ναι...εδώ έχει πολλους δερματολόγους..ειδικευμένους

-Τι...?δερματολόγους...?Μα..εγώ έχω αλλέργια...

-Ε...εντάξει....αλλά..δεν βγάζεις κοκκινίλες...?

-Οχι μόνο αυτό!Έχω και φτέρνισμα...και τρέχει η μύτη μου..και τα μάτια μου...

-Ε...τα είχα ξεχάσει αυτά...

-Ωραία...χωρίς λόγο ήρθαμε..πάμε να φύγουμε

-Ε...όχι αφού ήρθαμε..πάμε να ρίξουμε μια ματιά..μπορεί να έχει και άλλα ιατρεία

Στο νοσοκομειο μια τεράστια ταμπέλα ΄΄ΑΦΡΟΔΙΣΙΑ ΚΑΙ ΔΕΡΜΑΤΟΛΟΓΙΚΑ ΝΟΣΗΜΑΤΑ΄΄

-Παιδάκι μου εδώ έχει μόνο δερματολόγους!

-Εντάξει,δεν πειράζει..πάμε να μας πει την γνώμη του ο γιατρός

-Καλέ τι λές...?ποια γνώμη του..?

-Τόσα χρόνια σπούδασε ο άνθρωπος..κάτι θα ξέρει!

-Μα....

-Έλα..που το ξέρεις..μπορεί να έχει χόμπυ να ασχολείται με τις αλλεργίες...

Δεν άκουγε τίποτα!Ανένδοτος με βάζει μέσα με το ζόρι..έδωσε τα στοιχεία μου..πήραμε χαρτάκι και καθήσαμε να περιμένουμε την σειρά μας..Μπροστά μας άλλα πέντε άτομα

-Δεν το πιστεύω αυτό που μου συμβαίνει...τι θα πούμε στον άνθρωπο...?

-Τα συμπτώματα που έχεις...

-Μα έχω αλλεργία!Τι σχέση έχει...?

-Έλα μην αγχώνεσαι...θα του πω και εγώ για έναν πονόδοντο που έχω....

Την ενδιαφέρουσα συζήτηση που είχαμε την διέκοψε μια κυρία που μπήκε στο θάλαμο φωνάζοντας  -ΔΕΝ ΤΟ ΠΙΣΤΕΥΩ ΑΥΤΟ!ΕΧΑΣΑ ΚΑΙ ΤΟ ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΠΟΥ ΕΙΧΑ...ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΠΟΤΡΙΧΩΣΗ!!!

Περιττό να σας πω ότι λυθήκαμε στα γέλια...

Έφτασε επιτέλους η σειρά μας.Μπήκαμε μέσα προσπαθώντας να κρατηθούμε σοβαροί..και είπαμε οτι έχω αλλεργία...Το περίεργο ειναι ότι δεν μας πήραν στο ψιλο...φαίνεται έχουν δει πολλούς παράξενους τα ματάκια τους!Μας παρέπεμψαν ευγενικά σε άλλο νοσοκομείο που έχει αλλεργιολόγους...

Και μετά απο όλη αυτή την ταλαιπωρία(που μεταξύ μας είχε πολύ πλάκα...είχα χρόνια να γελάσω τόσο πολύ),ο κύριος apataggelos,προσπαθεί να με πείσει να πάμε πάλι στον γιατρό!

                                                  Αμ..δε...

                                   Κοίτα με στα μάτια...

         Η φωτιά που ανάψαμε παιδιά...εξασθένησε με το πέρασμα των χρόνων

       Τώρα μόνο λίγες αδύναμες φλόγες ξεπυδούν που και που απο τις στάχτες

              Τα όνειρα που είχαμε....γλυστράνε απ'τα χέρια μας σαν νερό

                   Το παλάτι που χτίσαμε απο έρωτα...ερημώθηκε

                           ...και αρχίζει να γκρεμίζεται...

             Θυμάμαι κουλουριασμένος στην αγκαλιά μου..με λυγμούς..

                            μου ζήταγες να μην σ'αφήσω...

                                     και έμεινα..

                    Θα μείνω και τώρα...αν μου το ζητήσεις...

                 Φτάνει να δω στα μάτια σου..την ίδια λαχτάρα...

                                  ...με τότε...

                 Το μέλλον απλώνεται μπροστά μας αβέβαιο...  

                     Ο δρόμος..στενός και δύσβατος..

                 Πιάσε με απ'το χέρι...και κράτα με σφιχτά..

                ...ίσως καταφέρουμε να μείνουμε όρθιοι...

                        ...αν είμαστε ενωμένοι..

                   Κοίτα με στα μάτια...σου μιλάω...

                                 μ'ακους...?