ΓΙΑΤΙ ΕΤΣΙ!

Για τους νεκρούς της Marfin

Κείμενο 4 μελών της ομάδας Αυτονομία ή Βαρβαρότητα*

«Οι φασίστες, εκατό εναντίον ενός, δολοφονούν, ξυλοκοπούν, βασανίζουν, προσβάλλουν γυναίκες, παιδιά, αδύναμους και ανυπεράσπιστους ανθρώπους, πυρπολούν, καταστρέφουν περιουσίες που υπήρξαν προϊόν μεγάλων θυσιών των εργαζομένων, σκλαβώνουν ολόκληρους πληθυσμούς (…) και παρόλα αυτά, τα χείριστα, θεωρούνται πολιτικά όντα, αγωνιστές ενός σκοπού και πολλοί έντιμοι άνθρωποι, που σίγουρα δεν θα διέπρατταν αυτά τα εγκλήματα, δεν αποστρέφονται να τους σφίγγουν το χέρι και να διατηρούν επαφές μαζί τους. Μιλούν πολύ για τη βία και λίγο για την ηθική και το φυσικό αποτέλεσμα ήταν πως όταν μετήλθαν βίαιων πράξεων με περισσή ιταμότητα, δεν συνάντησαν ούτε φυσική αντίσταση, ούτε ηθική καταδίκη.» (…)

«Αν, προκειμένου να νικήσουμε, θα έπρεπε να στήσουμε κρεμάλες στις πλατείες, θα προτιμούσα να χάσουμε»

Ερρίκο Μαλατέστα

——————————————

Προχθές, κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης διαδήλωσης ενάντια στα νέα οικονομικά μέτρα της κυβέρνησης, μερικοί διαδηλωτές έκαψαν τρεις εργαζόμενους σε μια τράπεζα. Απείλησαν να κάψουν και όσους βρίσκονταν μέσα στο (κλειστό λόγω της απεργίας) βιβλιοπωλείο Ιανός περιλούζοντας τρεις απ’ αυτούς με βενζίνη. Δε θέλουμε να σταθούμε πολύ στις ευθύνες των άλλων, όπως επιτάσσει η κυριαρχούσα ανευθυνότητα που φτάνει μέχρι τα όρια της συνέργειας στη δολοφονία αυτών των ανθρώπων. Εμείς προτιμάμε να σταθούμε στις δικές μας ευθύνες. Γιατί πρώτα διαπιστώνουμε μια ασυμμετρία ανάμεσα στις αντιδράσεις για τη δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου το Δεκέμβρη του 2008 και στις αντιδράσεις για τη δολοφονία των τριών υπαλλήλων της Marfin από τους αναρχικούς. Γι’ αυτούς τους τρεις δε θα γίνουν πιθανότατα διαδηλώσεις, δε θα καεί η Αθήνα, δε θα φωνάξουμε «αναρχικοί, γουρούνια, δολοφόνοι». Γι’ αυτό το γεγονός είμαστε βέβαιοι από τη στιγμή που το απόγευμα της Τετάρτης, το συγκεντρωμένο πλήθος των διαδηλωτών στη Σταδίου προτίμησε να πιστέψει πως δεν υπάρχουν νεκροί και πρόκειται για προπαγάνδα του «Κράτους» και να φωνάξει «αλήτες, ρουφιάνοι, δημοσιογράφοι» ενώ δεν τόλμησε και ούτε θα τολμήσει ποτέ να φωνάξει «αλήτες, δολοφόνοι, αναρχικοί». Κι αυτό γιατί ο κόσμος είναι χωρισμένος σε μανιχαϊκά ιδεολογικά στρατόπεδα. Η βία της μιας μεριάς είναι ηθικά απονομιμοποιημένη ενώ η βία της άλλης είναι νόμιμη «αντιβία» καθαγιασμένη από τον ιερό αγώνα ενάντια στο κράτος και στον καπιταλισμό και από την κατοχή της απόλυτης Αλήθειας.

Ας διευκρινίσουμε, πως όλα τα παραπάνω συνθήματα είναι απαράδεκτα επειδή βασίζονται στη λογική της συλλογικής ευθύνης που βρίσκεται στον πυρήνα της μανιχαϊκής ιδεολογίας. Δεν είναι όλοι οι δημοσιογράφοι ρουφιάνοι, δεν είναι όλοι οι αναρχικοί και οι αστυνομικοί δολοφόνοι. Αλλά ας εξετάσουμε πόσο λίγο δολοφόνοι είμαστε όλοι μας.

Όσοι από μας ανεβαίναμε τη Σταδίου γύρω στις 2, είδαμε αυτό το κτίριο να φλέγεται και τους ανθρώπους απεγνωσμένους στα μπαλκόνια. Μερικοί δίπλα μας είπαν «καλά να πάθουν, αφού δούλευαν σε μέρα απεργίας», άλλοι τους κορόιδευαν, άλλοι έβγαζαν φωτογραφίες με τα κινητά τους, κάποιος έπαιρνε τηλέφωνο την πυροσβεστική. Οι περισσότεροι ήμασταν απαθείς, απλά κοιτούσαμε πιστεύοντας πιθανόν ότι τους χρειαζόταν ένα μάθημα και πως τελικά ένας από μηχανής θεός -και όχι εμείς- θα τους σώσει. Μερικά λεπτά αργότερα, κοιτάζοντας πίσω διαπιστώναμε ότι η φωτιά είχε επεκταθεί και πως οι άνθρωποι δύσκολα θα γλίτωναν. Λίγο παραπάνω, Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου, ένας εξαγριωμένος νεαρός απαγόρευε στην κρατική εξουσία, δηλαδή στην Πυροσβεστική, να περάσει στο άβατο της Πανεπιστημίου για να προσεγγίσει -πιθανότατα- το σημείο.

Όλο αυτό ήταν το χρονικό μερικών προαναγγελθέντων θανάτων, η συνέχεια του Δεκέμβρη του 2008, όπου μια αντιπροσωπεία αυτοκινήτων της Opel, στο ισόγειο μιας πολυκατοικίας στην Αλεξάνδρας, είχε πυρποληθεί και οι ένοικοι της πολυκατοικίας φώναζαν έντρομοι από τα μπαλκόνια να κάνει κάποιος κάτι. Κανένας δεν έκανε τίποτα όμως. Κανένας από όσους συμμετέχουμε στις διαδηλώσεις δεν ανέλαβε το βάρος να διαχωρίσει τη θέση του με αυστηρότητα, όλοι πορευόμαστε μαζί με αυτούς τους μικρούς ναζί γιατί θεωρούμε ότι βρισκόμαστε στο ίδιο στρατόπεδο, πως είναι «παραστρατημένοι σύντροφοι», πως δεν πρέπει «να κάνουμε δήλωση νομιμοφροσύνης στο κράτος», πως «το κράτος είναι ο μόνος τρομοκράτης», πως οι ρίζες του Κακού βρίσκονται αλλού, πως «φταίει ο Βγενόπουλος που δεν είχε βάλει ρολά» και άλλες μπούρδες που κρύβουν κάτω από το χαλί τις δικές μας ευθύνες.

Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε ποτέ πόση ευθύνη έχει η βία των «εξεγερμένων» για το θάνατο του Αλέξη Γρηγορόπουλου και του Μιχάλη Καλτεζά. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν τα παιδιά αυτά θα ζούσαν αν οι ίδιοι δεν είχαν επιλέξει τη στρατηγική της βίας. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν η στρατηγική της έντασης δημιουργεί Κορκονείς και Μελίστες. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν αυτή η στείρα λογική της αντιπαράθεσης μπορεί και θέλει πραγματικά να αλλάξει την κοινωνία και να την κάνει ανθρωπινότερη. Κανένας και καμία δεν αναρωτήθηκε αν το δίπολο «αναρχικός» και «μπάτσος» πάει μαζί, όπως μαζί πάει και το γενικότερο δίπολο που τους οπλίζει τα χέρια και τους «στέλνει» στην αρένα εξ ονόματός μας, το δίπολο της «αθώας κοινωνίας» που πολεμά το «διεφθαρμένο κράτος».

Τώρα, για όσους από εμάς αισθανόμαστε ακόμα άνθρωποι, η διαχωριστική γραμμή έχει χαραχτεί, δυστυχώς με αίμα, από τα γεγονότα τα ίδια, και χαράχτηκε έξω από αυτά τα δίπολα. Πρέπει απλά αλλά επιτακτικά να μπορέσουμε να την διακρίνουμε: χρειάζεται να αποφασίσουμε αν είμαστε με τη βία ή αν είμαστε εναντίον της. Αν το πρόβλημά μας είναι να «καεί το μπουρδέλο η βουλή» ή αν θέλουμε να φτιάξουμε μια κοινωνία που κανένας δε θα καίγεται ζωντανός. Αν θέλουμε να κρεμάσουμε τους βουλευτές και να κάψουμε τις τράπεζες ή να φτιάξουμε έναν κόσμο χωρίς κρεμάλες. Πρέπει, για να σταματήσουμε να θρηνούμε θύματα, να σταματήσουμε να τροφοδοτούμε με παρακλήσεις μίσους και οργής την ατμόσφαιρα, πρέπει να αποφασίσουμε αν θα έρθουμε σε ρήξη με το κομμάτι αυτό του εαυτού μας που ζητάει αίμα, φωτιές, κρεμάλες, και που όταν τα καταφέρνει στέκει αμήχανα και καταδικάζει υποκριτικά τη βία. Πρέπει να βρούμε το θάρρος (κυρίως απέναντι στους εαυτούς μας) και να τολμήσουμε να διαδηλώσουμε ενάντια στην αριστερή και την αναρχική τρομοκρατία, στη μνήμη όλων των θυμάτων της. Γιατί, ναι, πρόκειται για τρομοκρατία. Πρόκειται για πτώματα, για αίμα και πόνο. Πτώματα που δεν πάψαμε να ζητάμε, τραυλίζοντας ύμνους οργής, δημιουργώντας αντίπαλα στρατόπεδα εκεί που θα έπρεπε να υπάρχουν απλά άνθρωποι, δίνοντας δικαιολογίες στο ακρο-αριστερό και αναρχικό φασισταριό να δολοφονεί. Πρέπει να διαδηλώσουμε ενάντια σε αυτήν την τρομοκρατία για να καταλάβουν κάποιοι ότι δεν δεχόμαστε να δικαιολογούν τις μακάβριες πρακτικές τους στο όνομά μας, ότι ονειρευόμαστε έναν κόσμο διαφορετικό, όχι απλά από αυτόν που υπάρχει, αλλά και διαφορετικό από αυτούς τους ίδιους. Υπάρχει και άλλη τρομοκρατία; Υπάρχει. Υπάρχουν τα τουμπανιασμένα πτώματα των μεταναστών στο Αιγαίο. Υπάρχει όμως και το ακρωτηριασμένο σώμα του Χαμίντ Νατζαφί.

* Γιάννης Κορομηλάς,

Κώστας Μπακόπουλος,

Θανάσης Πολλάτος,

Παναγιώτης Σιαβελής

(μέλη της ομάδας Αυτονομία ή Βαρβαρότητα)

ΠΗΓΗ: 7 Μαΐου 2010,

http://autonomyorbarbarism.blogspot.com

ΤΕΤΟΙΟΙ ΑΠΟΤΕΛΕΙΩΣΑΝ ΕΡΓΟΛΑΒΙΚΑ ΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΜΑΣ

Ζείς καλώς ή κακώς δύο αιώνες κάπου, έχεις γίνει μοιραία ένα με τις πέτρες τις γειτονιάς σου ή και του χωριού σου, δεν σε ξερίζωσε ούτε ο "εθνάρχης" Καραμανλής που αφυδάτωσε, ο ελεεινός και απαίσιος, την πάμπλουτη και ζηλευτή ελληνική ύπαιθρο προκειμένου να έχει συσσωρευμένη φτηνή εργατική δύναμη στα αστικά κέντρα για τους φίλους του τούς βιομηχάνους, και τώρα, ύστερα από τόσες μπόρες και δωσιλογισμούς ήρθαν τα άγρια να διώξουν, να αποτελειώσουν, τα ήμερα.
Ήρθαν τέτοιοι. Τί εμετικό.
Οι τέτοιοι, είναι δίχως μεγάλες διαφορές το ίδιο σχεδόν πράγμα με αυτό που σατύριζε κάποτε ο Χάρυ Κλυνν: Οι "έτσι των έτσι", μωρέ.

Την δεκαετία του '80, οι "έτσι των έτσι", λεξιπένητες, ξενομανείς και άδειοι, ήταν οι τάχατες "πολύ μπροστά". Οι "πολύ προωθημένοι" έναντι του σπασίκλα "γέρου" (πατέρα) και της γενιάς και παράδοσης που εκείνος αντιπροσώπευε, οι της ντισκοτέκ, του "μου την σπας", του "έλα μωρέ δικέ μου", και εν γένει οι της ρεμαλιώδους ρέκλας, του "μοδάτου" πανκ, της καφετέριας και της λοιπής παραφιλολογίας που περιγράφουν οι υποτιθέμενες "ρετρό" και "καλτ" βιντεοταινίες της πλάκας οι οποίες αποτυπώνουν μια χαρά την πολιτισμική πεμπτουσία της φιλότιμης προσπάθειας του Αντρέα Παπαντρέα Β' να βγάλει για τα καλά το μάτι της ελληνικής κοινωνίας και δή της ελληνικής νεολαίας.

Από τότε κύλισε πολύ νερό στο αυλάκι και οι σημερινοί "έτσι των έτσι", δηλαδή οι μοντέρνοι "πολύ ψαγμένοι" "δικέ μου", είναι μηδενικά πανομοιότυπου μεν διαμετρήματος αλλά ανήκουν σε μια εντελώς διαφορετική τάξη. Ωστόσο το ίδιο ξενομανείς και συμπλεγματικοί, απαίδευτοι, τυχάρπαστοι, μηδαμινοί και εγωπαθείς.

Οι πιο "εκλεκτοί" τέτοιοι, ζούνε συνήθως στα συνασπισμοκρατούμενα Ψυχικά και πέριξ αλλά ντρέπονται οι τραγικά γελοίοι να το πουν. Το κρύβουν. Στην "αριστερή" τους "μόδα" η άμεση επίδειξη δεν είναι αμάρτημα αλλά πρωτογονισμός και "βλαχιά" και "πολιτική μη ορθότης". Είναι ερασιτεχνικά ή και επαγγελματικά "καλλιτεχνίζοντες", ανεξαρτήτως συνυπάρχουσας ιδιότητας. Κυρίως επιδιώκουν να δείχνουν περισσότερο "του λιμανιού". Έχουν λέει και τον δικό τους γαλλικό "Μάη". Τον "Δεκέμβρη" των χαφιέδων και της ουτσεκάδικης σωματεμπορίας, με τις φόρα παρτίδα πλάτες της "επάρατης" Δεξιάς. Συνοπτικά είναι "μποέμ ρομαντικές υπάρξεις", πολύ "πιο πάνω" από την "λαϊκατζίδικη" -και "ρατσιστική" πλέον- "πλέμπα". Είναι τάχατες κουλτουριαρέοι, "αισθητικά" υπεράνω, "με αναζητήσεις" και έχουν το αιώνιο ελιτίστικο μίσος για τούτο τον τόπο και τα λαϊκά στρώματά του που πάντοτε έκαιγε ασίγαστο και μοχθηρό στα πατρογονικά τζάκια τους. Είναι πάντοτε σπουδαγμένοι στα Λονδίνα και στις Νέες Υόρκες και εν γένει στους εκάστοτε "Παρισίους".
Βλέπουν τα πάντα "όπως Αμερική", με "μελαγχολικά γκέτο" και "πολυπολιτισμικές Βαβέλ".
Αποκρύπτουν μεθοδικά τους τόπους μόνιμης διαμονής τους γιατί αυτοί "ήταν εκ γεννετής μποέμ". Ως -κατά βάθος- "αυθεντικοί" "προλετκούλτ" εμπροσθοφύλακες της "διανόησης" είναι υποτίθεται "ένα και το αυτό" με τις λαϊκές μάζες αλλά -προς θεού!- όχι τις εγχώριες, που βρωμοκοπούν "μισαλλοδοξία" και "αγραμματοσύνη" αλλά τις αλλοδαπές, αυτές με το άρωμα "εξωτισμού" και την αποικιοκρατική μελαγχολία της αγγλοσαξωνικής ντεκαντάνς. Το τριτοκοσμικό ρόχαλο, η αφρικανική διάρροια και το αφγανικό ξεντέριασμα τους προκαλεί συνειρμούς από την "προοδευμένη" Δύση. Θυμίζει Μπρονξ, Χάρλεμ, Αμέρικα. Τί ωραία. Όταν όμως σφίγγουν τα γάλατα, από κάθε άποψη, καθαρίζει εξ ορισμού ο μπαμπάς. Υπόθεση ενός-δυό τηλεφωνημάτων είναι εξάλλου όλο κι όλο.

Αποτελούν μάνα εξ ουρανού για κάτι παρακμιακά καφενεδάκια Πομάκων της συνοικίας που έπνεαν τα λοίσθια και τώρα χέζονται στο χρήμα, κατάμεστα από "αρτίστες" θαμώνες που τούς έχει ανατεθεί ο πρωταγωνιστικός ρόλος του εξευτελισμού του ιερού χώρου της Επιδαύρου και το ανέβασμα "αντιεθνικιστικών" εκδοχών τραγωδιών του "εθνικιστή" Αισχύλου.
Όντως, αρχαίοι "εθνικιστές" που υπερασπίστηκαν την γη του πατέρα τους και μετά εξιστόρησαν τον άθλο τους, είναι πράγματι πολύ επικίνδυνοι, γι΄αυτό εντάσσονται και αυτοί στο "αναμορφωτικό" πολυπολιτισμικό στόχαστρο. Πόσο μάλιστα όταν τα ίδια τα αδέρφια τους και οι γείτονές τους, οι ουσιαστικοί συμπολίτες της Δημοκρατίας, καθήλωσαν τις περσικές τριήρεις με τα χέρια τους για να ανακόψουν την υποχώρηση των πανικόβλητων εισβολέων της τότε Νέας Τάξης και να εκδικηθούν μέχρι κεραίας την προσβολή και το απύθμενο θράσσος. Και όταν τους τα έκοψαν, μάγκωσαν τον έντρομο αυτοκρατορικό φασισμό με τα δόντια.
Μεγάλο έγκλημα η υπεράσπιση της πατρώας γης.
Μεγάλο έγκλημα και η παράδοση, η συνοχή και ο λαϊκός χαρακτήρας των λαϊκών ηθών των λαϊκών συνοικιών.


Δεν είναι τυχαίο ότι η ίδια αυτή τάξη, η ίδια αριστοκρατία ακόμη και η ιδεολογική ουρά της, που αφοδεύουν με εργολαβία και ελέω "θεού" στα κάθε λογής πνευματικά ιερά του τόπου μας είναι η ίδια που αλαλάζει ηδονικά και υστερικά, σαν ύαινα, για τον αφανισμό των πραγματικών παραγωγικών στρωμάτων, συνοικία προς συνοικία, σπίτι προς σπίτι, σπιθαμή προς σπιθαμή, όπως ο Χάρος που βγαίνει παγανιά και τα σαρώνει όλα. Γνήσια Κατοχή. Νεοταξικό Θανατικό. Γρυλίζει αυτή η εμετική τάξη από ζωώδη ευχαρίστηση για τον αφανισμό του λαϊκού στοιχείου και των ανθρώπων του μόχθου και μετά, για να επικυρώσει το πούστικο έγκλημα της αστικής θρασυδειλίας επισκέπτεται τον επίκεντρο του εγκλήματος για να εξετάσει τα συντρίμια και να πιστοποιήσει την επιτυχία του ολοκαυτώματος.
Η "καλλιτεχνικότερη" ρέκλα, η ηδονικότερη ρέμβη του κομπάζοντος συνασπισμένου Τίποτα στις πρώην λαϊκές γειτονιές συντελείται.
Πολλαπλασιάζεται από το θεσμοθετημένο γκέτο των πακιστανών, αφρικανών, αράβων, αφγανών, βαλκάνιων που εξόρισαν για δεύτερη φορά, μετά τον "εθνάρχη" Καραμανλή Α', τους ιθαγενείς ξανά από τον τόπο τους.

Με το παρακάτω, το οποίο τράκαρα τυχαία στο διαδίκτυο και συνιστά αφορμή για να θίξει κανείς μια γενοκτονία που συντελέστηκε μπροστά στα μάτια του και την οποία απέφευγε να περιγράψει γιατί του ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι, παίρνει κανείς μια ιδέα για το ειδεχθές συνασπισμένο έγκλημα που συντελέστηκε και έδωσε την χαριστική βολή στο λαϊκό Μεταξουργείο και στο κάθε Μεταξουργείο:

Γαβριάς

23 Απρ, 2010

http://patari.org/forum/