ΜΑΡΙΑ ΜΟΥΡΖΑ

~ Σε καιρούς χαλεπούς ~

(Ι) Ή ζωή μας κάτω ἀπ᾽ τὸ χῶμα!

Καὶ ξαφνικὰ ἕνα πρωῒ
βρεθήκαμε νὰ ἐπιλέγουν ἄλλοι γιὰ μᾶς.
Νὰ αποφασίζουν ἄλλοι γιὰ μᾶς.
Νὰ νοιάζονται
νὰ ἐκσυγχρονίσουν
ὄχι τὴ ζωή,
ἀλλὰ τὸ θάνατό μας.

.
Ξαφνικὰ ἕνα πρωῒ
βρεθήκαμε ὑπὸ ζυγόν.
Περικυκλωμένοι ἀπὸ «σωτῆρες»,
ποὺ ψάχναν μὲ σπουδὴ
νὰ βροῦν τρόπους ἐξόντωσης,
ὥστε ἀπὸ τὴν κατηγορία τῶν ὄντων
νὰ περάσουμε
σ’ ἐκείνη τῶν μὴ ὄντων·
τῶν ἀπαθῶν καὶ ἀνέραστων καὶ ἄβουλων πλασμάτων,
ποὺ πρῶτα τὰ τρομοκρατεῖς
καὶ μετὰ τὰ χειρίζεσαι
καὶ τὰ διαχειρίζεσαι
ὅπως θέλεις.

.
Ξαφνικά,
χωρὶς νὰ ἀκουστοῦν ἔκτακτα δελτία εἰδήσεων,
χωρὶς νὰ φανοῦν ἐχθροί,
χωρὶς ὑποψία πολέμου,
διαπιστώσαμε ὅτι εἴμαστε ὑπὸ κατοχή.
Εἶχαν ἐπιλέξει γιὰ μᾶς
τὸν ἀργὸ θάνατο.

.
Εἶχαν ἐπιλέξει γιὰ μᾶς
μιὰ σωρεία ἐντολῶν,
ἀπειλῶν,
συμβιβασμῶν,
περικοπῶν πάσης φύσεως,
ἱκανῶν νὰ πλήξουν ἀποτελεσματικὰ
τὸ κέντρο τῆς ζωῆς,
δηλαδὴ τὴν Καρδιά μας.

.
Ἔτσι ἔγινε:
ἕνα πρωΐ,
μὲ ἑωσφορικὴ ἀλαζονεία
μᾶς φορέσανε τὸ ἑωσφορικὸ σχέδιο:
ἀπὸ τὴν τάξη τῶν ὑγιῶν
νὰ περάσουμε στὴν ἄλλη,
τῶν κλινικὰ νεκρῶν.

.
Ἔτσι τοὺς βόλευε:
κλινικὰ νεκροὶ οἱ πολίτες,
κλινικὰ νεκρὴ ἡ χώρα.
Καὶ ἡ ζωή μας
στὰ σκοτεινὰ σκοτεινιασμένη,
στὰ εὐτελῆ ἐξευτελισμένη.
Κι ἐμεῖς,
φοβισμένοι
καὶ μουγγοί…,
νὰ τρῶμε χῶμα
καὶ νὰ δοξάζουμε αὐτοὺς
ποὺ μᾶς ἐξασφαλίζουν τὸ ἔδεσμα:
χῶμα χωρὶς οὐρανό,
χῶμα ἕως θανάτου.

--------------------------
Αὐτὸς ἦταν ὁ στόχος:
ἡ ζωή μας κάτω ἀπ᾽ τὸ χῶμα!
Ἐκεῖ τὴν ὁδηγοῦν
καὶ περιμένουν χαιρέκακα
τὴν ἐκ τοῦ φόβου γενικὴ παραλυσία,
τὴν ἐκ τοῦ φόβου πλήρη ἀδράνεια,
τὴν ἐκ τοῦ φόβου ὑποταγή.

---------------------------

Εἶναι ἀλήθεια ὅτι περάσαμε ὅλοι ἕνα σόκ.
Ὅμως λειτούργησε γρήγορα ὁ νοῦς,
ὁ μέσα νοῦς.
Κι ἀνοίξανε τὰ μάτια,
τὰ μέσα μάτια:

.
Ποιὸς νὰ φοβηθεῖ;

-----------------------------
Καὶ γιατί νὰ φοβηθεῖ;

-----------------------------
Οἱ «σωτῆρες» μας δὲν ξέρουν
τὴν ἀληθινὴ καταγωγή μας.
Δὲν ξέρουν ὅτι εἴμαστε ἀπὸ κείνη τὴ γενιὰ
τῶν ἀθανάτων,
ποὺ τὸ χῶμα δὲν τὸ λέει χῶμα
ποὺ τὸ χῶμα δὲν τὸ λέει μνῆμα.
Εἴμαστε ἀπὸ κείνη τὴ γενιά,
ποὺ τὸ λέει Μήτρα:
τὰ δικά μας χώματα γεννᾶνε
καὶ γεννοβολᾶνε
καὶ βλαστάνουν ζωὴ
ἰσχυρότερη ἀπ᾽ τὴν πρώτη.
Ἱκανὴ νὰ τινάξει στὸν ἀέρα
ὅλες τὶς ταφόπετρες
ποὺ βάλαν στὰ κεφάλια μας
οἱ εὐρωφαρισαῖοι
καὶ οἱ εὐρωυποκριτές.
.
Οἱ «σωτῆρες» μας δὲν ξέρουν ὅτι
γιὰ μᾶς τὸ χῶμα ἔχει φωνή.
Γιὰ μᾶς τὸ χῶμα ἔχει ψυχή…
Μιλάει…
Κλαίει…
Ἐξιστορεῖ τὴν ἀληθινή μας ἱστορία
Ἐξιστορεῖ πῶς γίναν τὰ βουνὰ
καὶ πῶς μεῖναν ἀδούλωτα.
Μὲ πόσα δάκρυα
καὶ μὲ πόσα αἵματα!

.
Οἱ «σωτῆρες» μας δὲν ξέρουν ὅτι
τὰ δικά μας χώματα εἶναι ζωντανά.
Φυλᾶνε κατακόμβες,
κρησφύγετα,
κρυφὰ σχολειά,
τόπους λατρείας,
βημόθυρα,
θεμέλιους λίθους ναῶν,
ἀνώνυμους ἥρωες,
ἀνώνυμους μάρτυρες,
ἅγια σώματα ποὺ μυροβλύζουν,
ἅγια λείψανα ποὺ θεραπεύουν.

.
Ἐμεῖς δὲν τὰ λέμε χώματα αὐτά.
Τὰ λέμε Προζύμι!
Ποὺ σοῦ ἐνεργοποιεῖ ὅλο τὸ φύραμα.
Ποὺ σοῦ εὐωδιάζει ὅλο τὸ φύραμα.
Ποὺ σοῦ τὸ ἁγιάζει.
Ποὺ ἀπὸ κεῖ τρῶνε καὶ θὰ τρῶνε οἱ ἐπερχόμενες γενιὲς
καὶ θὰ ἀθανατίζονται:
θὰ ξέρουν δηλαδὴ
ὅτι ἀπὸ τὸν Θεὸ ἦρθαν
καὶ στὸν Θεὸ πηγαίνουν
καὶ τὸν Θεὸ μόνο προσκυνοῦν.

.
Αὐτὸς ἦταν ὁ στόχος:
ἡ ζωή μας κάτω ἀπ᾽ τὸ χῶμα!

-----------------------------------
Ὅμως
ποιὸς θὰ φοβηθεῖ;
Καὶ γιατί νὰ φοβηθεῖ;

.
Οἱ «σωτῆρες» μας δέν ξέρουν ὅτι
εἴμαστε ἀπὸ κείνη τὴ γενιὰ
τῶν ἀθανάτων
ποὺ βγαίνει ζωντανὴ ἀπὸ τὶς συμφορές,
γιατὶ ξέρει νὰ μετανοεῖ,
γιατὶ ξέρει νὰ ὁμολογεῖ:
ἔφταιξα καὶ ξαναρχίζω πάλι.

--------------------------------------
Οἱ «σωτῆρες» μας δὲν ξέρουν ὅτι
ὁ ἐνταφιασμός μας
δὲν συνεπάγεται τὸ θάνατό μας.

------------------------------------
Εἴμαστε ἀπὸ κείνη τὴ γενιὰ
ποὺ δὲν πεθαίνει ὅταν ἐνταφιάζεται.

------------------------------------
Ὁ ἐνταφιασμός μας
δὲν εἶναι τέλος.
Εἶναι ἀρχή.
Κυοφορία εἶναι…
Προσμονὴ ἐπερχόμενης ἄνοιξης…
Προσδοκία ζωῆς ἀθανάτου!
Τὰ δικά μας χώματα
εἶναι ζυμωμένα μὲ οὐρανό.
Εἶναι ραντισμένα μὲ ἁγιασμό.
Καὶ γι᾽ αὐτὸ δὲν πεθαίνουν τοὺς ζωντανούς.
Ζωντανεύουν τοὺς νεκρούς!
Φυτεύεις σπόρο
καὶ παίρνεις δένδρο!
Δύει ἕνας
καὶ ἀναδύεται Ἔθνος!

.
Ἡ ζωή μας κάτω ἀπ᾽ τὸ χῶμα!

.
Τὸ τοῦνελ ποὺ μᾶς βάλανε
ἀλλοῦ θὰ μᾶς βγάλει…
Διαμετρικὰ ἀλλοῦ!
Δὲν τὸ φαντάζονται ὅμως.

----------------------------------
Γιατὶ δὲν ξέρουν
πόσο ἐπικίνδυνη εἶναι ἡ σπίθα
ποὺ φυλάγεται ἀθόρυβα
κάτω ἀπ᾽ τὴ στάχτη!

------------------------
Γιατὶ δὲν ξέρουν
πόσο πανίσχυρη εἶναι ἡ ἄνοιξη
ποὺ κυοφορεῖται ἀθόρυβα
κάτω ἀπ᾽ τὰ μάρμαρα!

.
Δὲν ὑπάρχει περίπτωση!
Εἴτε ἀρέσει
εἴτε δὲν ἀρέσει,
θὰ ραγίσει τὸ μάρμαρο
ραγίσματα χίλια
καὶ ἡ ἄνοιξη θἄρθει!

------------------------------
Θ᾽ ἀνατείλει ὁ ἥλιος ἀπ᾽ τὰ Χώματα!

---------------------------------
Καὶ θὰ μάθουν αὐτοὶ ποὺ δὲν ξέρουν
ὅτι δὲ μποροῦν νὰ διαφεντέψουν
τὴ ζωὴ λαοῦ ἀπροσκύνητου!
Δὲ μποροῦν νὰ σκοτώσουν
τὴν ψυχὴ λαοῦ ἀπροσκύνητου!

.
Ὅ,τι κι ἂν κάνουν,
δὲν μποροῦν νὰ πειράξουν τὴν ψυχή μας!

--------------------------
Θὰ τὸ μάθουν κι αὐτοὶ ποὺ δὲν ξέρουν
πόσο ἀλώβητος εἶναι ὁ ἄνθρωπος
ὁ βαπτισμένος εἰς τὸ ὄνομα τῆς Ἁγίας Τριάδος!

Ἡ ζωή μας ἀνδρώνεται στὰ δύσκολα!
Ἡ ζωή μας φωτίζεται στὰ σκοτεινά!
Ἡ ζωή μας μεγαλύνεται στὰ ἀντίξοα!

------------------------------------
Καὶ ποιὸς θὰ φοβηθεῖ;
Καὶ γιατὶ νὰ φοβηθεῖ;

.

[...]

[...]

Οι συγγραφείς του νέου βιβλίου Γραμματική Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικού είναι οι κ. Ειρήνη Φιλιππάκη – Warburton, ομότιμη καθηγήτρια του πανεπιστημίου Reading U.K., ο David Holton γλωσσολόγος, Καθηγητής Πανεπιστηµίου Cambridge και Peter Mackridge, γλωσσολόγος, Οµότιµος Καθηγητής Πανεπιστηµίου Οξφόρδης. (Τα ονόματα των οποίων βρίσκονται στην λίστα των 140 γλωσσολόγων που υπέγραψαν για να μας πείσουν για την ορθότητα του βιβλίου και για να κατασπαράξουν, οι ανωτάτου επιπέδου καθηγητές πανεπιστημίου την ταπεινή δασκάλα της Ραφήνας, που τόλμησε να διαμαρτυρηθεί για την κακοποίηση της ελληνικής γλώσσας. Δεν αμφισβητούμε την καταλληλότητα του βιβλίου για τα ξενόγλωσσα παιδιά).

Η κυρία Φιλιππάκη – Warburton συμμετείχε ως σύμβουλος σε προγράμματα Εκπαίδευσης Μουσουλµανοπαίδων , με τον κ. Σπύρο Μοσχονά (ο οποίος συνυπογράφει στη λίστα των 140) και τις κυρίες Δραγώνα, Φραγκουδάκη κ.τ.λ. για την εκμάθηση της ελληνικής ως δεύτερης, ξένης γλώσσας

Το βιβλίο αυτό έχει εκδοθεί στα αγγλικά και απευθύνεται σε ξένους μαθητές για την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας ως ΔΕΥΤΕΡΗ Ή ΞΕΝΗ ΓΛΩΣΣΑ!

[...]

Ο τίτλος του πρωτότυπου βιβλίου είναι Greek grammar : A comprehensive grammar of the modern language.

Στην Ελλάδα κυκλοφορεί με τον τίτλο: «Γραμματική της ελληνικής γλώσσας», σε μετάφραση του Βασίλη Σπυρόπουλου, εκδόσεις Πατάκη από το 1999.

Μειώνουν τα φωνήεντα, από 7 γίνονται 5. Στη σελίδα 36 στη σακούλα με τίτλο ΦΩΝΗΕΝΤΑ (άνω φώτο) έχουν τα α,ε, ι, ο, ου και προσπαθούν να μας πείσουν οι υπερασπιστές του βιβλίου πως γράφουν ΦΩΝΗΕΝΤΑ αλλά εννοούν φθόγγους, ενώ στη σακούλα με τα ΣΥΜΦΩΝΑ έχουν 15 σύμφωνα και τα δίψηφα γκ,μπ, ντ, (Μέχρι να γίνουν g,b,d την επόμενη φορά), ενώ το ζ το γράφουν z σχεδόν παντού.

[...]

Στη σελίδα 40 στην στήλη με τα γράμματα που αντιστοιχούν στους φθόγγους λείπουν τα γράμματα ξ και ψ και δίπλα, σε παραθυράκι εξηγούν ότι προέρχονται από τα κ+σ και π+σ αντίστοιχα, γι’ αυτό και δεν τα περιλαμβάνουν στον πίνακα με τα γράμματα. (Δηλαδή δεν χρειαζόμαστε τα ξ και ψ γιατί έχουμε τα κ, σ, και π. Επιφυλάσσονται να τα καταργήσουν οριστικά την επόμενη φορά). Επίσης σημειώνουν πως το σ προφέρεται z και όχι ζ.

[...]

Μια ερώτηση

Στην λίστα των ονομάτων των 140 καθηγητών (οι περισσότεροι διδάσκουν σε ξένα πανεπιστήμια την ελληνική ως δεύτερη γλώσσα), συμπεριλαμβάνεται το όνομα της κυρίας Μάρω Κακριδή-Φερράρι, γλωσσολόγος, Επίκουρη Καθηγήτρια Ε.Κ.Π.Α.

Θα ήθελα να ρωτήσω εάν έχει κάποια συγγενική σχέση με τον καθηγητή Ιωάννη Θ. Κακριδή, ο οποίος προσπάθησε να εισαγάγει το μονοτονικό στην παιδεία και την επιστήμη το 1941-1942 και καταδικάστηκε από το Πειθαρχικό Συμβούλιο του Πανεπιστημίου Αθηνών σε δίμηνη απόλυση και αναγκάστηκε να παραιτηθεί από την έδρα του, μετά την «Δίκη των τόνων » που κίνησε εναντίον του η Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Αθηνών. Παραδόξως όμως, το 1964 τον επανέφερε ο …Γεώργιος Παπανδρέου, πρωθυπουργός τότε της Ελλάδας και …τον διόρισε πρόεδρο του Παιδαγωγικού Ινστιτούτου!

[...]

ΠΗΓΗ: http://anti-ntp.net/

Η Ζέα (Triticum dicoccum) είναι ένα από τα αρχαιότερα δημητριακά που είναι γνωστά στον άνθρωπο. Αναφέρεται και ως Ζειά, βρίζα, όλυρα, emmer (Γερμανία), farro (Ιταλία) και ορισμένες φορές συγχέεται με το ασπροσίτι (γερμαν. Dinkel) ή τη σίκαλη. Κάποιοι τη μπερδεύουν ακόμα και με το καλαμπόκι, αφού η λέξη Zea (Zea mais) είναι η επιστημονική ονομασία του αραβοσίτου. Αναφορές στην καλλιέργειά του δημητριακού κάνει και ο Όμηρος, αλλά τη Ζέα συναντάμε και στην Παλαιά Διαθήκη, στον Ηρόδοτο, στο Θεόφραστο, στον Πλίνιο και αλλού. Πόσοι από εμάς άραγε γνωρίζουν ότι η μαρίνα Ζέας είναι αρχαίο λιμάνι και πιθανότατα ονομάστηκε έτσι λόγω της διακίνησης Ζέας μέσω του λιμανιού, ή λόγω της ύπαρξης Ζέας στην περιοχή;

Δείγματά της έχουν βρεθεί σε ανασκαφές προϊστορικών οικισμών σε όλο τον ελλαδικό χώρο, με παλαιότερο αυτό της Μικράς Ασίας που χρονολογείται 12.000 χρόνια π.Χ. Ήταν ένα από τα πρώτα δημητριακά που «εξημέρωσε» ο άνθρωπος, βασικό καλλιεργήσιμο είδος στη Μέση Ανατολή κατά τη διάρκεια της Παλαιάς Διαθήκης και μια από τις κύριες καλλιέργειες δημητριακών στην Αίγυπτο και τη Ρώμη. Με το πέρασμα του χρόνου επιλέχθηκαν πιο αποδοτικές και πιο εύκολες καλλιέργειες δημητριακών, όπως το σιτάρι και το ρύζι.

Η Ζειά ήταν βασικό συστατικό της διατροφής των αρχαίων Ελλήνων. Οι Έλληνες δεν έτρωγαν ψωμί από σιτάρι, αυτό προτιμούσαν να το δίνουν στα ζώα. Έτρωγαν ψωμί από Ζειά ή Κριθάρι. Και μόνο σε μεγάλη ανάγκη έτρωγαν κριθάρι ανάμεικτο με σιτάρι. Κάποιοι υποστηρίζουν ότι στις απεικονίσεις της θεάς Δήμητρας δεν εμφανίζεται σιτάρι, αλλά Ζειά. Οι αρχαίοι Αιγύπτιοι επίσης εκτιμούσαν ιδιαίτερα «τις χάρες» του δημητριακού, αφού σύμφωνα με τον Ηρόδοτο παρασκεύαζαν ψωμί αποκλειστικά από Ζέα. Ο Μέγας Αλέξανδρος έτρεφε τη στρατιά του μόνο με Ζειά, για να είναι οι άνδρες του υγιείς και πνευματικά ανεπτυγμένοι.

Θεωρείται ένα από τα πιο υγιεινά και κατάλληλα για τον άνθρωπο δημητριακά και ας υποβιβάστηκε αργότερα σε απλή ζωοτροφή. Η Ζειά δεν φράσει τις αρτηρίες, όπως το αλεύρι από το σιτάρι που τρώμε, το οποίο περιέχει γλουτένη. Έχει υψηλή περιεκτικότητα σε πρωτεΐνες, φυτικές ίνες και μέταλλα. Βοηθάει στην απορρόφηση των θρεπτικών συστατικών, καταστέλλει τις χρόνιες φλεγμονές και θεωρείται ότι εμποδίζει την ανάπτυξη και μετάσταση του καρκίνου. Περιέχει το βασικό αμινοξύ λυσίνη (Lycin) που ενισχύει το ανοσοποιητικό σύστημα και είναι το βασικό στοιχείο στη βιοχημική λειτουργία του εγκεφάλου. Είναι κατάλληλη για όσους πάσχουν από αλλεργία στο σιτάρι ή έχουν κοιλιοκάκη. Λόγω της μεγάλης ποσότητας μαγνησίου κάνει τα προϊόντα που παράγονται από αυτήν πιο εύπεπτα. Τα προϊόντα από Ζειά είναι κατά γενική ομολογία πιο εύγευστα και σίγουρα πιο θρεπτικά. Τότε, γιατί δεν την καλλιεργούμε και δεν την καταναλώνουμε πια;

Η Ζέα εξαφανίστηκε «μυστηριωδώς» από τη διατροφή μας. Το 1928 η καλλιέργειά της άρχισε να απαγορεύεται σταδιακά και μέχρι το 1932 καταργήθηκε τελείως στην Ελλάδα. Η λέξη Ζειά, Ζέα κτλ εξαφανίστηκε ακόμα και από τα λεξικά. Η Ζέα υποβιβάστηκε σε ζωοτροφή. Οι λόγοι δεν είναι σαφείς. Το γιατί παραμένει αδιευκρίνιστο. Το σιτάρι είναι πιο ανταποδοτική καλλιέργεια, αλλά λιγότερο ωφέλιμο για τον οργανισμό. Ήταν η εισαγωγή των αλεύρων σίτου; Ήταν το οικονομικό συμφέρον ή κάτι πιο πολύπλοκο; Στα λεξικά (ελληνικά) ακόμα και σήμερα υπάρχει ως ζωοτροφή.

Στις μέρες μας, καλλιεργείται σε κάποιες χώρες και είναι ιδιαίτερα δημοφιλής στην Ιταλία (farro) και στη Γερμανία (emmer). Στη χώρα μας τη βρίσκουμε σε καταστήματα με βιολογικά προϊόντα.

Πηγές: Γ. Γ. Αυφαντής, «Ο Ιστορικός Εμπαιγμός»

ΠΗΓΗ

.

Ο ΓΑΠ προσελήφθη σε σχολή που χρηματοδοτεί η Γιαννα Αγγελοπούλου στο Harvard Kennedy School, που ουδεμία σχέση διατηρεί με το γνωστό σε όλους Harvard UniverCity .

Η εν λόγω ευεργέτης αποφάσισε να τρέξει πρόγραμμα απασχόλησης πρωην ηγετών σε συνεργασία με το ίδρυμα Μπιλ Κλιντον και το ιδρυμα club of madrid.
Το όνομα του προγράμματος Global Public Leaders Program.
ιδου ο συνδεσμος
http://www.hks.harvard.edu/news-events/news/articles/2012-clinton-visit

Πάντως ο ΓΑΠ δεν ανταμείφθηκε τόσο όσο ο τέως υπουργός οικονομικών του Μεξικού ,υπευθυνος για την ολοκληρωτική οικονομική και κοινωνική καταστροφή της χώρας του,ο οποίος μετά τον εξοστρακισμό του από τη πολιτική έγινε πρόεδρος του ΟΟΣΑ.

Τουρκικός πολιτισμός: Η τεχνική του σουβλίσματος
του Αιόλου

Ο Αθανάσιος Διάκος είναι η πιο γνωστή προσωπικότητα της Ελληνικής Επαναστάσεως που είχε την τύχη να γνωρίσει προσωπικά αυτή την πτυχή του Τουρκικού Πολιτισμού
Οι «Ελληνικές Γραμμές» ξεκινούν ένα μικρό αφιέρωμα στον Τουρκικό Ευρωπαϊκό Πολιτισμό, εν’ όψει και της ενάρξεως των συνομιλιών για την ένταξη της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο συντάκτης του κειμένου αυτού αφιερώνει τις πληροφορίες που παραθέτει σε όλους τους “οραματιστές” της Ευρωπαϊκής Προοπτικής της γείτονος, καθώς και στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, που είχε το θράσος να κατηγορήσει τον Βασίλειο Βουλγαροκτόνο για βαναυσότητα, κατά τους εορτασμούς της απελευθερώσεως της Λέσβου…

Η λεπτομερής περιγραφή βρίσκεται στο Γαλλικό Grand Dictionnaire: «To βασανιστήριο του διοβελισμού ένα από τα φοβερότερα εφευρήματα της ανθρώπινης θηριωδίας, είναι το σούβλισμα του κατάδικου σε ξύλινο πάσσαλο. Ξαπλώνουν το θύμα καταγής μπρούμυτα με τα πόδια πολύ ανοικτά και τα χέρια δεμένα στην ράχη. Για να ακινητοποιηθεί εντελώς και να μη διαταράσσεται η εργασία του δημίου στερεώνεται στη ράχη του μελλοθάνατου ένα σαμάρι επάνω στο οποίο κάθεται ένας από τους βοηθούς του. Ο δήμιος, αφού προετοιμάσει την είσοδο με λίπος, πιάνει το παλούκι με τα δύο του χέρια και το μπήγει όσο βαθύτερα μπορεί και ύστερα το χτυπάει με κόπανο ώστε να εισχωρήσει πενήντα ή εξήντα εκατοστά. Ανασηκώνει τότε τον σουβλισμένο και το στερεώνει στο χώμα αφήνοντας το θύμα να ξεψυχήσει καρφωμένο. Καθώς ο δύστυχος δεν μπορεί να κρατηθεί από πουθενά το παλούκι βυθίζεται , εξαιτίας του βάρους του σώματος , όλο και πιο πολύ και τελικά βγαίνει ή από τη μασχάλη ή από το στήθος ή από το στομάχι. Κι ο θάνατος που θα τερματίσει το αποτρόπαιο μαρτύριο αργεί. Αναφέρονται περιπτώσεις παλουκωμένων που έζησαν τρεις ημέρες σ αυτή την θέση. Η διάρκεια του βασανισμού εξαρτάται από την σωματική διάπλαση του ατόμου και την κατεύθυνση που δίνεται στον πάσαλο. Αυτό εξηγείται εύκολα. Από έναν εκλεπτυσμό της φρικαλέας θηριωδίας τους φροντίζουν μα μην είναι αιχμηρό το παλούκι αλλά αμβλύ και κάπως στρογγυλεμένο στην άκρη. Γιατί η αιχμή θα περνούσε τα όργανα κατά την διολίσθηση του παλουκιού και θα προκαλούσε τον άμεσο θάνατο. Η στρογγυλεμένη όμως απόληξη του πασσάλου παραμερίζει τα σπλάχνα, τα μετακινεί χωρίς να εισχωρεί στους ευαίσθητους ιστούς… παρά τους εφιαλτικούς πόνους που προκαλεί η συμπίεση των νεύρων η ζωή παραμένει για ορισμένο χρόνο. Γιατί είναι προφανές ότι αν το παλούκι, αντί να ακολουθήσει τον άξονα του σώματος, εισχωρήσει λοξά δεν θα βγει από το στέρνο ή την μασχάλη αλλά θα τρυπήσει το υπογάστριο. Κι έτσι αφού παραμείνει άθικτη η θωρακική χώρα και δεν πλήττονται βασικά όργανα η ζωή θα παραταθεί περισσότερο».

Στην ΑΥΓΗ το 1967 δημοσιεύθηκε πως έγινε το μαρτύριο του ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΔΙΑΚΟΥ: «Ζων ο κατάδικος ετίθετο επί ανεστραμμένου σάγματος ύπτιος, δεμένος χείρας και πόδας, δύο ρωμαλέοι δήμιοι εκάθoντο επ’ αυτού, τρίτος εστήριζεν εις τον πρωκτόν ξύλινον οβελόν όμοιον με τας σούβλας ας μεταχειριζόμεθα δια το ψήσιμον των αρνιών του Πάσχα, και τέταρτος δια σιδηράς ή ξυλίνης σφύρας εκτύπα του οβελού το οπίσθιον, εωσούν η ακωκή εξήρχετο εκ της κεφαλής ή θατέρας των ωμοπλατών καθ’ ην τυχαίως ελάμβανεν διεύθυνσιν. Εάν ο οβελός εξήρχετο εκ της αριστεράς ωμοπλάτης ο ούτω βασανιζόμενος απέθνησκε μετ ολίγον, εάν δε εκ της δεξιάς έζη και τρεις και τέσσερας ημέρας. Τρεις όλας ημέρας εβασανίσθη ούτως ο αείμνηστος Διάκος και ήθελεν βασανισθή έτι πλέον εάν οίκτου δεν τω έθραυε δια σφαίρας το κρανίον εις άτακτος». Ας δούμε πως η λαϊκή μούσα περιγράφει το γεγονός « Τον Διάκο τονε παίρνουνε και στο σουβλί τον βάζουν Ολόρθο τονε στήσανε κι αυτός χαμογελούσε».

Ο Γάλλος Guer το 1774 στο βιβλίο του « Ήθη και έθιμα των Τούρκων» περιγράφει όπως ανωτέρω με παραλλαγές το σούβλισμα στην Οθωμανική Αυτοκρατορία. Ο τρόμος του παλουκιού απλώθηκε σε όλο τον Ελληνικό χώρο και γενικεύτηκε αμέσως μετά τον ξεσηκωμό. Το 1805-1806 τουρκικές δυνάμεις πραγματοποιούσαν αιφνιδιαστικές εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στον κεντρικό Μωριά κατά των Κλεπτών… η εκστρατεία είχε αποτελέσματα, οι Τούρκοι ενεφανίζοντο στις περιοχές με χιλιάδες παλούκια και πραγματοποιούσαν δημόσιους διοβελισμούς, έσερναν σε περίοπτα σημεία τα απαίσια σύνεργα του βασανιστικού θανάτου βαμμένα μάλιστα κόκκινα για να διακρίνονται από μακριά, έτσι σκόρπιζαν τον πανικό στα χωριά, όπως περιγράφει ο Αμβόσιος Φραντζής. Ομαδική παράκρουση πάθαιναν οι κάτοικοι και έτρεχαν και κυνηγούσαν με τους Τούρκους τους Κλέπτες σε πόλεις και βουνά προκειμένου να αποφύγουν τον φοβερό και μαρτυρικό θάνατο, γράφει ο Αναγνώστης Κοντάκης. «…Κατήντησε ο πατήρ να συλλαμβάνει τον υιόν και να τον παραδίδη», έτσι έγινε ο χαλασμός των Κλεπτών του Μωριά.

Στην επικράτεια του Αλή Πασά το σούβλισμα ήταν καθημερινό μέτρο καταστολής και τρομοκρατίας, ένα δημοτικό τραγούδι λέει : «Αλή Πασάς επέρασε με δέκα οκτώ χιλιάδες, φέρνει μπαλτάδες και σουγλιά και παλουκώνει». Ο Αλή Πασάς εξανάγκαζε συγγενείς κρατουμένων, υπό το κράτος παραλυτικού φόβου, με τα χέρια τους να σουβλίζουν συγγενείς για να αποφύγουν οι ίδιοι το παλούκωμα (τους έψηναν).

Κατά την επανάσταση οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν κατά κόρον το σούβλισμα σαν μέθοδο τρομοκράτησης των Ελλήνων, υπάρχουν πολλές μαρτυρίες από Έλληνες και ξένους μάρτυρες των γεγονότων, χαρακτηριστική περίπτωση είναι του Γεώργιου Παξινού, που όπως αναφέρει ο Philip Green ο ‘Αγγλος πρόξενος στην Πάτρα, οι Τούρκοι τον άλειψαν με πίσσα και άλλες ύλες και τον έκαψαν ζωντανό.

Τα παραπάνω στοιχεία τα χαρίζω σε όσους πιστεύουν στην Ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας. Επιφυλάσσομαι δε να θέσω στη διάθεσή σας και άλλα δείγματα του «Ευρωπαϊκού Πολιτισμού» της Τουρκίας.

http://olympia.gr