Σε μία συμβολική κίνηση με ηχηρότατο μήνυμα και πολλές προεκτάσεις ο Θεόδωρος Πάγκαλος έστειλε πίσω στον Ισραηλινό Πρέσβη στην Αθήνα τρεις φιάλες κρασί που του είχε αποστείλει με την ευκαιρία των εορτών! Η επιστροφή των κρασιών συνοδευόταν και από μία επιστολή του κ.Πάγκαλου, στην οποία μεταξύ των άλλων ο πρώην Υπουργός, παίρνοντας αφορμή από τον αναγραφόμενο στις φιάλες των κρασιών τόπο παραγωγής “υψίπεδα Γκολάν”, επισημαίνει ότι αυτά προέρχονται από περιοχές τις οποίες το Ισραήλ κατέχει παράνομα, ενώ κατηγόρησε την κυβέρνηση του Ισραήλ ότι ασκεί “πολιτική συλλογικής τιμωρίας η οποία εφαρμόστηκε από τον Χίτλερ”.

http://www.newsblog.gr/?p=1163 

ΩΡΑΙΟΣ!

========================

H επιστολή: 

« Αγαπητέ Κύριε Πρέσβη, Σας ευχαριστώ για τις τρεις φιάλες κρασιού που μου στείλατε ως δώρο εορτών.Εύχομαι σε εσάς, την οικογένειά σας και σε καθέναν στην Πρεσβεία σας ευτυχισμένο τον καινούργιο χρόνο. Υγεία και πρόοδο σε όλους σας.

Δυστυχώς παρατήρησα ότι το κρασί που στείλατε έχει παραχθεί στα Υψώματα του Γκολάν.Εχω διδαχθεί απ΄ όταν ήμουν νέος να μην κλέβω και να μη δέχομαι προϊόντα κλοπής.Γι΄ αυτό δεν είναι δυνατόν να δεχθώ αυτό το δώρο και πρέπει να σας το επιστρέψω.Οπως γνωρίζετε,η χώρα σας κατέχει παρανόμως τα Υψώματα του Γκολάν τα οποία ανήκουν στη Συρία σύμφωνα με το Διεθνές Δίκαιο αλλά και με πολυάριθμες αποφάσεις της Διεθνούς Κοινότητας.

Με την ευκαιρία αυτή εκφράζω την ελπίδα μου ότι το Ισραήλ θα βρει ασφάλεια εντός των διεθνώς αναγνωρισμένων συνόρων του και οι τρομοκρατικές επιθέσεις εναντίον του ισραηλινού εδάφους από τη Χαμάς ή οποιονδήποτε άλλον θα περιοριστούν και θα πάψουν οριστικά αλλά ελπίζω επίσης ότι η κυβέρνησή σας θα σταματήσει να εξασκεί πολιτική συλλογικής τιμωρίας η οποία εφαρμόστηκε σε μαζική κλίμακα από τον Χίτλερ και τις στρατιές του. Πράξεις όπως αυτές που συμβαίνουν τούτες τις μέρες από τους ισραηλινούς στρατιωτικούς στη Γάζα μας θυμίζουν ολοκαυτώματα όπως εκείνα των Καλαβρύτων, του Δοξάτου ή του Διστόμου και οπωσδήποτε εκείνο του γκέτο της Βαρσοβίας.

Με αυτές τις σκέψεις, επιτρέψτε μου να σας εκφράσω τις καλύτερες ευχές μου για εσάς, τον ισραηλινό λαό και όλους τους λαούς της δικής μας περιοχής του κόσμου.»

http://filopatria.wordpress.com/2008/12/31/θεόδωρος-πάγκαλος/

ΠΩ-ΠΩ!

Δεν σκοτεινιάζει...

Εμείς γουστάρουμε μονίμως να τζαμάρουμε
και να πετάμε την ψυχή μας έτσι χύμα προς τα έξω
εκεί που βγάζει αυτός ο δρόμος που θα πάρουμε
έχει μια όαση τα χείλη μου να βρέξω

Έρχεται αέρας που μας παρασύρει ανήσυχα για να πετάμε
να πετάμε σε ουρανούς
που δεν θα έχουνε ποτέ τους μαύρα σύννεφα
να σκοτεινιάζουν τα μέρη που περνάμε

Δεν σκοτεινιάζει απ' τα μέρη που περνάμε

Δεν σε τρομάζει ο ουρανός
όταν τα βλέπεις όλα αλλιώς
αν η ψυχή σου δεν γερνά
δεν σκοτεινιάζει ποτέ ξανά
Σαν τα πουλιά του ουρανού θα ταξιδεύουμε παντού

Εμείς θα κάνουμε εκείνο που γουστάρουμε
κι ας τους ειδήμονες να είναι απ' έξω
με την παρέα μου ψηλά θα πιλοτάρουμε
όσο αντέξουνε κι όσο αντέξω
Έρχεται αέρας που μας παρασύρει ανήσυχα για να πετάμε
να πετάμε σε ουρανούς
που δεν θα έχουνε ποτέ τους μαύρα σύννεφα
να σκοτεινιάζουνε τα μέρη που περνάμε

Δεν σκοτεινιάζει απ' τα μέρη που περνάμε
Ποτέ ξανά.  

*  Σύνθεση: "Κάτι Έλληνες" & "Anamaloupa"
Στίχοι: Βασίλης Μικέλης
Ερμηνεία: "Κάτι Έλληνες" & "Anamaloupa"

Πατήστε το link και βοηθήστε τους, απλά με την ηλεκτρονική υπογραφή σας.

http://december18th.org/ 

Είναι νέοι του Ισραήλ που δεν θέλουν να υπηρετήσουν στον Στρατό Κατοχής και γι΄αυτό δικάζονται και φυλακίζονται.

300 νεκροί και 750 τραυματίες 

Πρόκειται για σφαγή, γενοκτονία: τηλεφωνική επικοινωνία με τον Vittorio Arrigoni, από την Γάζα που βομβαρδίζεται τώρα (ώρα Ελλάδας 14:10)

Τηλεφωνική επικοινωνία που είχαμε με τον ιταλό Vittorio Arrigoni, που βρίσκεται στη Γάζα (ώρα 14:10)

- Τι συμβαίνει τώρα στη Γάζα;

- Τα ισραηλινά F16 βομβαρδίζουν αδιάκοπα από τις 11:30. πρόκειται για σφαγείο! Οι νεκροί ξεπερνούν τους 200. Κτύπησαν και δύο πολυκατοικίες, κοντά στο σπίτι που μένω, στην περιοχή του λιμανιού. Σκοτώνουν αδιακρίτως!

- Ορισμένα δυτικά ΜΜΕ μεταδίδουν ότι βομβαρδίζονται «βάσεις τρομοκρατών»…

- Μαλακίες! Ντροπή τους! Δολοφονούν αθώους πολίτες, κάθε άλλο από τρομοκράτες! Δεν έχω ξαναδεί τόση βία στη Γάζα… Βομβαρδίζουν με αεροπλάνα και από τη θάλασσα με πολεμικά πλοία.

- Περιμένατε τέτοια επίθεση;

- Ειλικρινά, όχι. Χθες, μάλιστα, το Ισραήλ άνοιξε τον κλοιό και άφησε να περάσουν λίγα τρόφιμα. Το έκανε επίτηδες κι έτσι σήμερα έπιασε στον ύπνο τον λαό, τα παιδιά που σχολούσαν από τα σχολεία…
Κλείνω, φεύγω για το νοσοκομείο ash-Shifa, έχουν ανάγκη από αίμα και βοήθεια… 

http://sibilla-gr-sibilla.blogspot.com/2008/12/vittorio-arrigoni-1410.html

ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ «ΞΑΦΝΙΚΑ» ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ ΣΤΗΝ ΑΛΑΣΚΑ

Κάθε χρόνο στο Anchorage της Αλάσκας έχουν την ίδια ιστορία. Ενας τεράστιος χιονάνθρωπος εμφανίζεται στην αυλή του Billy Powers και οι του Δήμου εκνευρίζονται. Ο Powers πάντα λέει ότι δεν έχει ιδέα πως βρέθηκε εκει ο SnowZilla και εκείνοι τον καλούν να τον κατεβάσει και να τον καταστρέψει, ενώ του κόβουν και πρόστιμα. Τα τελευταία χρόνια έχει μαζέψει κλήσεις για πάνω από 100,000$ αλλά δεν πτοείται.

Το πρόβλημα του δήμου είναι ότι ο χιονάνθρωπος είναι τόσο μεγάλος που προκαλεί αναστάτωση στη μικρή και ήσυχη γειτονιά ενώ κόσμος πηγαινοέρχεται στο σημείο για να τον καμαρώσει. Μόνο πρόβλημα δηλαδή δε θα έπρεπε να είναι χρονιάρες μέρες. Οι υποψίες πέφτουν στα 7 παιδιά του Powers αλλά άντε να το αποδείξει κάποιος, αφού φροντίζουν πάντα να δουλεύουν νύχτα μαζεύοντας χιόνι από τις γύρω αυλές και το πρωί που ο χιονάνθρωπος έχει φτιαχτεί κάνουν οικογενειακώς την πάπια.

 http://troktiko.blogspot.com/2008/12/blog-post_1811.html

Χριστούγεννα στο Άγιο Όρος

Έκπληξη και δέος με κατέλαβε πρώτη φορά που είδα στο Άγιο Όρος (στο Βατοπαίδι) την χριστουγεννιάτικη ακολουθία. Κρατάει από την ημέρα της παραμονής των Χριστουγέννων το πρωί (στις 9, αν θυμάμαι καλά) μέχρι την επόμενη μέρα (ημέρα των Χριστουγέννων) το πρωί γύρω στις 7. Με κάποιες διακοπές βέβαια. Ουράνια, απερίγραπτη ατμόσφαιρα. Πρέπει να δείτε για να καταλάβετε. Μπορείτε να πάτε, αν θέλετε, ευκαιρία είναι, επειδή τα Χριστούγεννα στο Άγιο Όρος είναι 13 μέρες μετά. Όμως το πράγμα που κυριολεκτικά με εντυπωσίασε τότε το περισσότερο ήταν το ακόλουθο περιστατικό:…

Μετά την ακολουθία βγήκα έξω, μαζί με άλλους προσκυνητές και ξαφνικά βρέθηκα δίπλα από ένα Βατοπαιδινό μοναχό που με κοιτούσε με ένα ιλαρό βλέμμα. Πίσω από την μεγάλη του γενειάδα κρυβόταν ένα μικρό χαμόγελο. Μάλλον κατάλαβε τι μου συμβαίνει. Προσπαθώ να είμαι ευγενικός. Του λέω: «Καλά Χριστούγεννα». Μου λέει: «Γεννήθηκε ο Χριστός ;;». Τα έχασα. Ρωτάει ξανά, με ένα αποφασιστικό ύφος: «Ο Χριστός… γεννήθηκε;;» Με κοιτάει έντονα, περιμένοντας την απάντησή μου. Γύρο πλήθος κόσμου. Που να ξεφύγω; Πρέπει να απαντήσω… Είμαι μορφωμένος. Δεν θα με νικήσει ένας καλόγερος. Και αρχίζω: «Σύμφωνα με την Αγία Γραφή και τους αγίους πατέρες…». Το χαμόγελό του μεγαλώνει και χτυπά ελαφρά το στήθος του διακόπτοντάς με: «ΕΔΩ ΜΕΣΑ… γεννήθηκε ο Χριστός;;»

 http://vatopaidi.wordpress.com/2008/12/24/xristougenna-sto-agio-oros/

Η θεωρία και η πρακτική του επαναστατικού σοσιαλισμού έχει τελεσίδικα και κατηγορηματικά καταδικάσει κάθε πράξη τρομοκρατίας: «ατομική τρομοκρατία», πράξεις μαζικών πυρπολήσεων, καταστροφών, και βανδαλισμών.
Τέτοιες πράξεις μαζικής, καταστροφικής υστερίας τις έχει χαρακτηρίσει, μάλιστα και σαν φασιστικές ψυχώσεις. Τα γραπτά του Τρότσκι ιδιαίτερα, τα οποία αναλύουν πληρέστερα την τρομοκρατική φρενοβλάβεια του φασισμού, είναι αποκαλυπτικά.

Αλλά και η ελληνική ιστορική εμπειρία είναι αποκαλυπτική.
Μετά την πτώση της Χούντας οι «σκληρές», μαζικές διαδηλώσεις αποτελούσαν καθημερινό φαινόμενο. Οι συγκρούσεις με την αστυνομία συχνότατες. Δεν είναι τυχαίο, ότι τότε υπήρχε μια μαζική «άκρα αριστερά», με πολύ προχωρημένες ιδέες και πράξεις. Τα οδοφράγματα ήταν καθημερινό φαινόμενο. Και όμως δεν είχαμε τέτοιες πράξεις. Και όταν κάποιες δυνάμεις των «αναρχικών» προβαίνανε σε τέτοιες μεμονωμένες τρομοκρατικές πράξεις, κυρίως καψίματος αυτοκινήτων, σύσσωμη σχεδόν η «άκρα αριστερά» και τα παραδοσιακά αριστερά κόμματα (ΚΚΕ, ΚΚΕες.) τις καταδίκαζαν σαν πράξεις που λειτουργούν αντικειμενικά προβοκατόρικα.

• ΣΗΜΕΡΑ, βλέπουμε ένα ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΟ αναποδογύρισμα. Να υμνολογούνται σχεδόν απ’ όλους τους «αριστερούς» (πλην ΚΚΕ, αλλά με μισόλογα) οι πράξεις αυτές και να χαρακτηρίζονται «κοινωνική έκρηξη» (Αλαβάνος)!!!
• ΣΗΜΕΡΑ που έχουν συντρίψει τα κοινωνικά κινήματα και αδυνατεί η ενσωματωμένη «αριστερά» να δώσει κινηματική διάσταση στην υποβόσκουσα λαϊκή οργή, χαρακτηρίζει κάθε τρομοκρατική έκφραση και ψύχωση καταστροφής, «λαϊκό κίνημα» και «κοινωνική έκρηξη»!!!
• ΣΗΜΕΡΑ, αυτή η «αριστερά» υποθάλπει τις τρομοκρατικές «εκρήξεις» των κουκουλοφόρων και εμπορεύεται εκλογικά τα τρομοκρατικά επεισόδια των κουκουλοφόρων.

Και ούτε είναι σε θέση να διακρίνει ότι αυτό το «κίνημα κουκουλοφόρων» είναι πλέον οργανωμένο και καθοδηγούμενο από τους καπιταλιστικούς παρακρατικούς μηχανισμούς και από τις μυστικές υπηρεσίες. Αυτοί οι μηχανισμοί, πατώντας πάνω στην εξαθλίωση, τα αδιέξοδα και την ισοπέδωση της νεολαίας, οργανώνουν το «μίσος» της και το καθοδηγούν για τα πολιτικά παιχνίδια του καθεστώτος. Τα στοιχεία και οι μαρτυρίες είναι αμέτρητες. Το ίδιο, πλουσιότατες είναι και οι ιστορικές εμπειρίες του λαϊκού κινήματος. Γνωστότατες επίσης και οι μέθοδοι του κράτους και του παρακράτους και ιδιαίτερα οι ναζιστικές μέθοδοι οργάνωσης και χειραγώγησης του κοινωνικού «μίσους» της κατεστραμμένης νεολαίας…

ΟΤΑΝ η κοινωνική οργή και ο «θυμός» των κατεστραμμένων και εξαθλιωμένων λαϊκών μαζών, ιδιαίτερα της νεολαίας παίρνει τέτοιες μορφές καταστροφικών ψυχώσεων και «εγκλωβίζεται» στις δαγκάνες των κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών, αυτό σημαίνει ΠΡΩΤΑ απ’ όλα ότι ΑΡΙΣΤΕΡΑ δεν υπάρχει. Όταν το «κοινωνικό μίσος» που γεννάει και γιγαντώνει το καπιταλιστικό καθεστώς και τα κόμματα, εκδηλώνεται με συμμορίες κουκουλοφόρων, ΤΟΤΕ την πρώτη και αποκλειστική ευθύνη την έχει η αυτό-ονομαζόμενη αριστερά.
Είναι η προδοσία και ο εκφυλισμός της αριστεράς, η νεοταξική της μετάλλαξη που ΕΠΙΤΡΕΠΕΙ στους κατασταλτικούς μηχανισμούς και τις πλανητικές υπηρεσίες να κάνουν πάρτι πάνω στην αθλιότητα, να κατασκευάζουν τα τάγματα καταστροφής και να αξιοποιούν, για τα δικά τους συμφέροντα και σχέδια, τους κουκουλοφόρους και την τυφλή νεανική οργή.

ΚΙΝΗΜΑ κοινωνικών εκρήξεων δεν μπορεί ΠΟΤΕ να είναι κίνημα κουκουλοφόρων. Το «κίνημα κουκουλοφόρων» είναι κατασκευασμένο, τρομοκρατικό «κίνημα των μηχανισμών του συστήματος.
Και γι’ αυτό το κατάντημα ευθύνεται η υπόδουλη και ενσωματωμένη αριστερά, μέρος της οποίας είναι οργανικό κομμάτι της πλανητικής εξουσίας και των οικονομικών σπονσόρων της, τύπου Σόρος. Τέτοιο κομμάτι είναι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και πολλοί «αριστεριστές» που το παίζουν υπερεπαναστάτες

"Δεκεμβριανά"  2008

[...]Η "αντιπυρική ζώνη" του συστήματος εξουσίας είναι πάντα οι "επαναστάσεις" των οργισμένων νέων. Οι νέοι, δηλαδή, είναι οι καλύτεροι "πελάτες" για το παρακράτος. Όσο κι αν αυτό το οποίο θα πούμε θα στεναχωρήσει κάποιους, οι επαναστάσεις των νέων όχι μόνον δεν προσέφεραν τίποτε θετικό στην κοινωνική λειτουργία, αλλά αντίθετα της έκαναν ζημιά. Ανυπολόγιστη ζημιά. Εκείνες οι άνευ ουσίας "επαναστάσεις" έδιναν πάντα στο σύστημα εξουσίας το "άλλοθι" να καταπιέζει τους υπόλοιπους. Του έδιναν τη δυνατότητα να παγιδεύει τους υπόλοιπους. Του έδιναν χρόνο να προσαρμόζεται στις εξελίξεις, χωρίς ν' αλλάζει συμπεριφορά. Με το χάος και τις καταστροφές που προκαλούσαν οι νεαροί "επαναστάτες", έκλειναν στα σπίτια τους εκείνους που η εξουσία δεν ήθελε στους δρόμους. Γι' αυτό πάντα η εξουσία φροντίζει, πριν βρεθεί με την πλάτη στον τοίχο, να βγάλει στους δρόμους τους νέους, πριν βγουν εκείνοι, τους οποίους δεν θέλει να έχει απέναντί της.

Αυτά τα οποία λέμε είναι εύκολο να τα καταλάβει κάποιος, παρατηρώντας τις διαδηλώσεις των διαφορετικών κοινωνικών ομάδων. Όταν διαδηλώνουν οι εργάτες ή οι αγρότες, για παράδειγμα, έχουν μια συγκεκριμένη συμπεριφορά. "Τρίβονται" με την αστυνομία και δεν "πολεμάνε" μ' αυτήν. "Τρίβονται", γιατί τους κλείνει τον δρόμο προς τον στόχο τους. Στόχος τους είναι τα πολιτικά κέντρα αποφάσεων και εκεί κατευθύνονται. Κατευθύνονται, είτε προς το Μέγαρο Μαξίμου είτε προς τη Βουλή είτε προς την τοπική Νομαρχία. Αλλαγή αποφάσεων επιδιώκουν και όχι επανάσταση. Ο ΦΠΑ τους ενοχλεί και όχι η δημοκρατία, για να πολεμήσουν με τα ένστολα όργανά της. Συγκεκριμένα αιτήματα εκφράζουν. Ζουν σε έναν πραγματικό κόσμο και αντιμετωπίζουν πραγματικά προβλήματα, τα οποία απαιτούν πραγματικές και άρα συγκεκριμένες λύσεις. Ως εκ τούτου δεν αντιλαμβάνονται την αστυνομία ως αντίπαλο. Δεν είναι η αστυνομία που τους παίρνει τζάμπα την παραγωγή. Δεν είναι οι εργαζόμενοι αστυνομικοί αυτοί που τους στερούν το δικό τους μεροκάματο.

Αντίθετα, οι νέοι, λόγω της άγνοιάς τους, κάνουν πόλεμο με την αστυνομία. Λόγω άγνοιας και ασαφών αιτημάτων, δεν στοχεύουν σε κάποια ικανοποίηση κάποιου αιτήματος. Απαιτούν έναν καλύτερο κόσμο, χωρίς όμως αυτό να έχει κάποια συγκεκριμένη μορφή μέσα στο μυαλό τους. Μη έχοντας κάποιο πραγματικό "ΦΠΑ" να πολεμήσουν, κάνουν επαναστατικές "πιρουέτες" εναντίον του ένστολου οργάνου προστασίας της δημοκρατίας. Της ίδιας της δημοκρατίας, που κάνει ασφαλείς αυτές τις "πιρουέτες". Κάνουν δηλαδή "επαναστατικές" κινήσεις χωρίς επαναστατικούς στόχους και απλά δημιουργούν εντυπώσεις μέσω της βίας, η οποία πάντα προκύπτει από την επαναστατικότητα.

Ζώντας με το χαρτζιλίκι των γονέων τους, αντιλαμβάνονται απόλυτα την κοινωνική προβληματικότητα, αλλά, ως μη εργαζόμενοι, δεν έχουν συγκεκριμένα προβλήματα, τα οποία να έχουν ανάγκη άμεσης λύσης και άρα να καθιστούν τη μαζική πίεση ένα ισχυρό μέσο για άμεση αλλαγή συγκεκριμένων πολιτικών αποφάσεων. Ακόμα κι αν φτάσουν στα κέντρα αποφάσεων, δεν έχουν να πουν ή να ζητήσουν τίποτε συγκεκριμένο. Τι θα κάνουν; Θα δώσουν συμβολικά στον πρωθυπουργό ένα τριαντάφυλλο; Θα του ζητήσουν να κάνει μόνος του τον κόσμο όπως τον θέλουν, αλλά δεν γνωρίζουν ούτε οι ίδιοι πώς ακριβώς είναι; Πριν μερικές δεκαετίες τα "έσπαζαν" όλα, για το δικαίωμα να μπουν ΟΛΟΙ στην ανώτατη εκπαίδευση. Σήμερα τα "σπάζουν" όλα, για το δικαίωμα να εργαστούν ΟΛΟΙ στο αντικείμενο που σπούδασαν. Γίνονται αυτά τα πράγματα; Θα γκρεμίζουμε κάθε δύο χρόνια τα σπίτια μας, για να έχουν οι δεκάδες μηχανικοί, που ορκίζονται κάθε χρόνο, αντικείμενο απασχόλησης;

Όλα αυτά είναι προϊόντα άγνοιας. Αυτή η αδυναμία τους, σε συνδυασμό με μια αφελή άποψη περί επανάστασης, τους κάνει να στοχοποιούν την αστυνομία. Το ένστολο και άρα ορατό μέρος της εξουσίας, η οποία γι' αυτούς είναι προφανές ότι κάτι κακό προστατεύει, εφόσον αντιλαμβάνονται την προβληματικότητα, αλλά δεν γνωρίζουν τι ακριβώς είναι αυτό το οποίο προστατεύει. Έχουν από δίπλα τους και κάποιους πονηρούς παρακρατικούς να τους "παραμυθιάζουν" για τη γενναιότητά τους και κάνουν πάντα ακριβώς ό,τι συμφέρει το παρακράτος. "Καίνε" ασκόπως —και ακίνδυνα για το σύστημα— τον "περίβολο" της εξουσίας και η κοινωνική "φωτιά" δεν φτάνει ποτέ μέχρι το παρακράτος, γιατί η εξουσία στο μεταξύ έχει πάρει το "άλλοθι" που χρειάζεται, για να γίνει βίαιη.[...]

Ολόκληρο το κείμενο, ΕΔΩ:

 http://www.eamb.gr/new_text/deke2008.htm

Όταν πρόκειται για εθνικούς, κοινωνικούς ή ιδεολογικούς αγώνες, το μίσος είναι αναπόφευκτο, γεννιέται αυθόρμητα. Θα πρέπει όμως τουλάχιστον να κατευθύνεται προς τη σωστή κατεύθυνση.

Σήμερα παρατηρώ ότι το μίσος των μαθητών ακολουθεί ένα μονόδρομο με στόχο τους αστυνομικούς, γεγονός που κατά τη γνώμη μου τους αποπροσανατολίζει στην αναζήτηση των αληθινών συνθηκών που τους οδήγησαν στη σημερινή θέση τους μέσα στο σχολείο και μέσα στην κοινωνία. Ενώ θα πρέπει να βρουν τα αληθινά αίτια και να αποκαλύψουν τους αληθινούς ενόχους και τους πραγματικούς λόγους για όσα γίνονται γύρω τους και γενικότερα γύρω μας, στη χώρα μας και στην οικουμένη. Έτσι μοιάζει σαν κάποιοι να τους έβαλαν παρωπίδες, ώστε η οργή τους να διοχετευθεί σε μια ομάδα συνανθρώπων μας, τους αστυνομικούς, που όταν δεν λειτουργούν σωστά, είναι απλά πιόνια του Συστήματος, που ΑΥΤΟ είναι υπόλογο για όλα, δηλαδή για την Παιδεία αλλά και για καθετί που αφορά τη λειτουργία της κοινωνίας, του κράτους και των υπηρεσιών του.

Και αναφέρω εδώ το παράδειγμα της γενιάς του 1-1-4 που όσον αφορά την Παιδεία έθεσε ως στόχο το 15% του Κρατικού Προϋπολογισμού. Είδαν δηλαδή οι νέοι της εποχής εκείνης τη βασική αιτία για τα χάλια της Παιδείας μας, δηλαδή το οικονομικό. Από ΄κει και πέρα παρ΄ ό,τι τότε η Ελληνική Αστυνομία είχε μια καθαρά φασιστική νοοτροπία και οι εκδηλώσεις βίας σε σύγκριση με το σήμερα ήταν εκατό φορές πιο πολλές και σοβαρές από πλευράς μαζικότητας και βιαιότητας (τα νοσοκομεία ήταν γεμάτα από νέους τραυματισμένους από την αστυνομική βία της εποχής), οι πρωτοπόροι νέοι εκείνης της εποχής, βασικά φοιτητές, μπορούσαν να δουν ελεύθερα, σφαιρικά και σε βάθος. Έτσι με το 1-1-4 έθεταν ως πρώτο καθήκον τους την υπεράσπιση του Συντάγματος, δηλαδή της ελευθερίας, της δημοκρατίας και των ατομικών δικαιωμάτων. Χτυπούσαν στην καρδιά της την αντιδραστική εξουσία (θρόνο, αστυνομοκρατία, αμερικανοκρατία). Πάλευαν για την Κύπρο και αγωνίζονταν μαζικά για την Ειρήνη. Είχαν δηλαδή μπροστά τους ανοιχτούς ορίζοντες για ό,τι πραγματικά συνέβαινε στη χώρα τους αλλά και πέρα από τη χώρα τους. Ήταν άτομα ολοκληρωμένα και ελεύθερα, αν και τότε υπήρχαν όπως και σήμερα πονηρά «κέντρα» που προσπαθούσαν να περιορίσουν την οργή τους και να τη διοχετεύσουν μόνο σε ένα λούκι, για τις δικές τους επιδιώξεις. Με μια λέξη να τους αποπροσανατολίσουν, όπως γίνεται τώρα.

Και για να πάω και πιο πέρα, εμείς οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης και του Εμφυλίου, όπου οι χωροφύλακες και η Αστυνομία ήταν απέναντί μας με όπλα που ξερνούσαν ομαδικό θάνατο, είχαμε την ψυχική και πνευματική δύναμη να βλέπουμε ότι σε πολλές περιπτώσεις αυτοί που σήμερα αποκαλούνται περιφρονητικά «μπάτσοι» ήταν παιδιά σαν κι εμάς παρασυρμένα από τη θύελλα των γεγονότων να κάνουν πράξεις που δεν ήθελαν. Δεν γενικεύαμε. Αντίθετα μπορούσαμε ακόμα και μέσα στις πιο κρίσιμες για μας συνθήκες να δούμε ότι δεν είναι το ίδιο όλοι και ότι ο πραγματικός ένοχος ήταν η Εξουσία, που είχε κατορθώσει να μας τυλίξει στα δίχτυα της, που έσταζαν αίμα και μίσος αδελφού προς αδελφό. Και πολλοί είχαν τότε ακόμα τη δύναμη να φωνάζουν μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα πριν σκοτωθούν «Αδέρφια, πεθαίνουμε και για τη δική σας ευτυχία». Αναγκάστηκα να γράψω αυτό το σημείωμα με αφορμή κάποια εκπομπή με αγόρια και κορίτσια 15-16 ετών, που μιλούσαν στο ίδιο ακριβώς μοτίβο, λες και κάποια αόρατη δύναμη να είχε κατευθύνει την οργή, το μίσος και τη σκέψη τους μόνο προς ένα στόχο. Και μάλιστα σε μια εποχή πολύπλοκη, όπου ο κόσμος έχει μικρύνει και το έξω μπερδεύεται με το μέσα και γίνονται όλα ένα κουβάρι. Πώς θα φτάσουμε έτσι στην ΑΙΤΙΑ του Κακού; Και πώς, αν δεν γνωρίζουμε τις πραγματικές αιτίες της κρίσης, θα μπορέσουμε να βρούμε τις λύσεις που πρέπει;

Και για να γυρίσω στα τελευταία γεγονότα, ο βίαιος θάνατος ενός παιδιού αποτελεί μια μεγάλη τραγωδία. Πρώτα για τη μάνα του, τον πατέρα του, τα αδέλφια του αλλά και για όλους τους νέους και τις νέες, για όλους εμάς, για όλη την κοινωνία. Ο θύτης είναι ένας αστυνομικός. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι σημερινοί αστυνομικοί είναι θύτες. Κάτι τέτοιο όχι μόνο δεν είναι αληθινό αλλά είναι και άδικο. Και μιλάει κάποιος που γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει Αστυνομία.

Γι΄ αυτό θα πρέπει να αποφεύγουμε τις γενικεύσεις, γιατί έτσι οδηγούμε τους νέους σε λάθος δρόμο. Τους κρύβουμε το δάσος της πραγματικότητας με το δέντρο μιας εικονικής πραγματικότητας.

Θα ήθελα να μπορούσα να απευθυνθώ στους σημερινούς νέους και να τους πω: Κλείστε τα αυτιά σας στις γλοιώδεις κολακείες όσων προσπαθούν ουσιαστικά να εκτονώσουν την οργή και την ενέργειά σας σε ψεύτικους στόχους απομακρύνοντάς σας από τους πραγματικούς. «Αυτούς» εξυπηρετεί να τρώμε τις σάρκες μας στρεφόμενοι ο ένας κατά του άλλου. Ο στόχος όμως δεν είναι βέβαια αυτός που έχει το μαγαζί στο κέντρο της Αθήνας και βγάζει από αυτό το ψωμί του, τα φάρμακά του, τη μόρφωση του παιδιού του, όπως οι δικοί σας γονείς. Στα Ιουλιανά, μια από τις πιο ταραγμένες εποχές της Ιστορίας μας, η νεολαία κατέβαινε κατά δεκάδες χιλιάδες στους δρόμους και ποτέ δεν είχαμε την παραμικρή καταστροφή, αν και θρηνούσαμε δύο νεκρούς, τον Λαμπράκη και τον Πέτρουλα, που σκοτώθηκαν αγωνιζόμενοι για ένα καλύτερο αύριο. Περιφρουρούσαμε τον αγώνα μας και γι΄ αυτό ποτέ δεν έγινε τίποτα, δεν αφήσαμε εμείς να γίνει τίποτα που να τον αμαυρώνει.

Και συγχρόνως η γενιά αυτή δημιουργούσε. Ίσως ποτέ άλλοτε στη νεώτερη Ιστορία μας δεν είχαμε τόσα έργα σε όλους τους τομείς, ποίηση, λογοτεχνία, μουσική, σε όλες τις τέχνες, που έγιναν όπλο του αγώνα της νεολαίας, από ανθρώπους νέους που αγωνίζονταν και δημιουργούσαν.

Βγάλτε τις κουκούλες από τους κουκουλοφόρους. Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του. Μην αφήνετε να σπιλώνουν τη μνήμη του Αλέξανδρου συνδέοντας το πρόσωπό του και το όνομά του με εικόνες φρίκης. Είναι σαν να τον σκοτώνουν για άλλη μια φορά.

Ανοίξτε δρόμους. Αντισταθείτε στα εύκολα που τόσο ύπουλα βάζουν μπροστά σας προσπαθώντας να σας ξεγελάσουν ότι είναι δήθεν δικές σας επιλογές. Πάρτε τη ζωή στα χέρια σας και προχωρήστε μπροστά.

Θετικά και δημιουργικά!

ΒΓΑΛΤΕ ΤΙΣ ΚΟΥΚΟΥΛΕΣ από τους κουκουλοφόρους. Μην τους επιτρέπετε να στιγματίζουν τον αγώνα σας. Τι θα πει «κουκούλα»; Ο πραγματικός αγωνιστής και επαναστάτης ούτε ντρέπεται ούτε φοβάται να δείξει το πρόσωπό του

 http://www.tanea.gr/default.asp?pid=10&ct=13&artID=4492875

17 Δεκέμβριος, 2008 

ΑΠΟ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΚΑΠΟΙΟΥ ΠΟΥ ΔΕΝ ΗΘΕΛΕ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΞΕΓΕΡΜΕΝΟΣ

Ημερολόγιον καταστρώματος "Μαρίας της Ψαρότρατας"
16 Δεκεμβρίου σωτηρίου έτους 2008

Συμπληρώνοντας αυτή τη σελίδα δεν γνωρίζω, αν το σαπιοκάραβο που βρισκόμαστε μέσα, φουντάρει τις επόμενες ημέρες στο βυθό, ή πάει να κολήσει σε κάποια ξέρα. Εδώ και κάμποσες εβδομάδες δεν ανήκει πλέον στους εφοπ-ληστές και κάποιοι κλητήρες της διεθνούς τράπεζας το κατάσχεσαν. Άντε όμως τώρα μέσα στα πελάγη να το μαζέψουν. Και τι να το κάνουν, άλλωστε; Αυτό επιπλέει μόνο, γιατί η σκουριά από ένα σημείο και πέρα γίνεται πολύ ελαφρυά. Τα αμπάρια έχουν γεμίσει νερό από τρύπες που άνοιξαν οι εξεγερμένοι του τσούρμου, που θέλει να ονομάζεται πλήρωμα. Κακομαθημένοι ναύτες, που μια ζωή άραζαν σε πολυθρόνες στην κουβέρτα, χωρίς να δουλεύουν, λες και η τράτα ήταν κρουαζερόπλοιο. Με κάθε ευκαιρία τρυπώνανε μέσα στο σκάφος πειρατές, για να το παίξουν πλήρωμα, με στόχο να μας βυθίσουν. Άρχισα να υποπτεύομαι με αίσθημα μελαγχολίας και σαρκασμό, ότι τελικά κάποιος αποσκοπεί να εισπράξει τα ασφάλιστρα. Μα αφού εδώ και χρόνια είμαστε ανασφάλιστοι. Και εδώ που τα λέμε, που να τα βρει τα λεφτά η εταιρία. Εδώ και χρόνια, ούτε ένα ψάρι δεν πιάσαμε. Ούτε προσπαθήσαμε ποτέ να ρίξουμε τα δίχτυα στη θάλασσα. Το χειρότερο απόλα είναι ότι κι αυτά τα έφαγαν τα ποντίκια. Όλος μας ο πλους δεν ήταν τίποτε περισσότερο από μια νωχελική πράξη φιλαρέσκειας.

Ο νωχελικότερος όλων μας είναι ο πλοίαρχος. Τον φωνάζουνε "Μπούλη". Σηκώνεται από την κουκέτα αραιά και που, για να βγάλη λογίδρια στο πλήρωμα, που έχει στο μεταξύ εξοργιστεί, αφού ο ναύκληρος μας πήρε και την τελευταία σαπισμένη γαλέττα μέσα απ΄το στόμα. -Φέρτε τα όλα εδώ, φώναζε. Έστειλαν μαντάτο οι εφοπ-ληστές από το Μάαστριχτ, ότι χρωστάμε πολλά και θα μας πετάξουν έξω από το νηολόγιο. Ποιό νηολόγιο; σκέφτομαι.Έτσι κι αλλιώς σε λίγο θα κολυμπάμε με τα σκυλόψαρα στο βυθό.

Ο ναύκληρος, εκτός από πρόστιμα, δεν έκανε τίποτε για να αντιμετωπιστεί η κατάσταση. Πλέκει μέρα νύχτα ένα τεράστιο προφυλακτικό, για το άλογο του πλοιάρχου, που βρίσκεται στο χωριό του. -Τι το θέλεις το αλογοσκούφι; τον ρωτάνε συχνά. -Κάνε κάτι επί τέλους! Ο πλοίαρχος αφήνει να εννοηθεί, ότι πρόκειται να πάρει αμέσως μέτρα, για να μας ξεγελάει. Όμως γυρνάει μόνιμα από το άλλο πλευρό και συνεχίζει τον ύπνο. Τα φιλιστρίνια είναι κλειστά, για να μην ακούγεται το ροχαλητό.

Εδώ και μήνες αφήσαμε τον Ακρωτήριο Της Καλής Ελπίδας. Το ρεύμα μας έσπρωξε κοντά στις ακτές, δίπλα στη Γή Του Πυρός. Κάθομαι τις τελευταίες μέρες στην κουπαστή και βλέπω τους ιθαγενείς να καίνε με μένος τις καλύβες τους. Διαμαρτύρονται δήθεν ενάντια στον φύλαρχο με αυτό τον τρόπο, ισχυρίζονται κάποιοι. Δεν βλέπουν τους κανίβαλους από το διπλανό χωριό, που έστειλαν οι δουλέμποροι για να τα ρημάξουν όλα. Αφού γίνουν τα χωριά στάχτη, θα τους πουλήσουν δούλους και θα φυτέψουν στις στάχτες, που ήταν πριν οι καλύβες τους, μεταλλαγμένα. Ίσως φέρει και ο αρχικανίβαλος Σορομπάν τα χασίσια και τα όπιά του. Έχει καλό σπόρο και το κλίμα της Αφρικής είναι πολύ κατάλληλο.

Το πλήρωμα πάνω στο σαπιοκάραβο μας ετοιμάζει δήθεν ανταρσία. Ήρθαν να με μυήσουν στο κόλπο. Εξοργίστηκαν όταν τους είπα, ότι δεν χρειάζεται να βάλουν και πολύ δύναμη, γιατί με την αδράνεια και το αραλίκι που δείχνουνε τόσα χρόνια, το σαπιοκάραβο γρήγορα θα πιάσει πάτο από μόνο του. Έτσι κι αλλοιώς κανείς δεν ενδιαφέρθηκε για την πορεία του σκάφους. Μια ζωή χειροκρόταγαν τον ανίκανο πλοίαρχο, για να τους δίνει ο ναύκληρος σαπισμένη γαλέττα, για να αράζουν στις πολυθρόνες τις κουβέρτας και να λιάζουν τα χαμνά τους.
Ο Σορομπάν όμως ξέρει. Μόλις φουντάρουμε, θα την πέσει στα σπίτια μας και θα πάρει τις γυναίκες και τις κόρες μας, να τις κάνει πόρνες, όπως έκανε στην Ουκρανία. Αυτούς όμως εδώ μέσα δεν τους νοιάζει καθόλου. Οι μισοί ηδονίζονται να ανοίγουν τρύπες στ΄αμπάρια και οι άλλοι μισοί να τους χειροκροτάνε.

Αλήθεια γιατί κάθομαι και τα γράφω όλα αυτά, αφού σε λίγο θα μας σκεπάσει ο μολυσμένος αφρός; Θα τα διαβάσει άραγε ποτέ κανείς;
Μου ήρθε μιια ιδέα: Τα έκοψα και τα έκανα ρολό. Θα τα αφήσω να ταξιδέψουν με μια

ΜΠΟΤΙΛΙΑ ΣΤΟ ΠΕΛΑΓΟΣ

«Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;»

Όχι μόνο τα γεγονότα, αλλά και οι ρήσεις έρχονται ιστορικά επαναλαμβανόμενες σαν φάρσα.
          Καιρός να αναφωνήσει και ο Καραμανλής ο νεώτερος τη ρήση του Κωνσταντίνου Καραμανλή: «Ποιος κυβερνάει αυτόν τον τόπο;».
           Εμάς δεν μας εκπλήσσει πλέον τίποτα. Αυτά που γίνονται σήμερα τα έχουμε επισημάνει και αναλύσει από πολύ παλιά.
 
          ΣΥΝΟΠΤΙΚΑ:
 
          α). Έχουμε αναλύσει σε όλες της τις πτυχές την ιδεολογική κυριαρχία της αυτοκρατορικής, πολυπολιτισμικής «αριστεράς» και του «εκσυγχρονιστικού» παρακράτους.
          β). Έχουμε τεκμηριώσει, πολλές φορές ότι οι κυβερνήσεις αποτελούν τους πολιτικούς διαχειριστές του καθεστώτος και ότι η πραγματική εξουσία βρίσκεται στους οικονομικούς «νταβάδες» (τους υπερατλαντικούς κυρίως) και στα ποικίλα ιδεολογικά, πολιτικά και παρακρατικά τους όργανα.
          γ). Έχουμε προδιαγράψει την τύχη της Ν.Δ., επισημαίνοντας το μεγαλύτερο κίνδυνο που αντιμετωπίζει: Την «εκσυγχρονιστική»  της πασοκοποίηση.  
          δ). Αναλύουμε ακατάσχετα και κουραστικά ότι η στρατηγική της τρομοκρατίας αποτελεί το πλέον προνομιακό μέσον άσκησης πολιτικής από το υπέρ-κράτος των ΗΠΑ και τις υπηρεσίες του που ελέγχουν και κατέχουν όλους τους μηχανισμούς του ελληνικού κράτους.
          Η στρατηγική αυτή συνίσταται στην κατασκευή και τον έλεγχο δήθεν αριστερών οργανώσεων, τύπου «17Ν», μέσω των οποίων υλοποιούνται ευρύτεροι πολιτικοί σχεδιασμοί.
          Από αυτή την κατασκευή της «αριστερής» «ατομικής τρομοκρατίας» οδηγήθηκαν οι σπόνσορές της σε μια διεύρυνση  και εξάπλωσή της: Στην κατασκευή τρομοκρατικών συμμοριών με πιο μαζικές διαστάσεις και με ποικίλους στόχους: ποσοτικές συσσωρεύσεις μαζικών τρομοκρατικών πράξεων μέσα στην κοινωνία, στα Ιδρύματα, στις Εκκλησίες, στους δρόμους κ.λπ., συσσωρεύσεις με προσχεδιασμένο στόχο την «κατασκευή» και καθοδήγηση τρομοκρατικών «κινημάτων»: σαν και αυτό που ζούμε σήμερα.
          ΟΙ συμμορίες αυτές αποτελούν τα νέα τρομοκρατικά «τάγματα εφόδου» του πλανητικού φασισμού, επανδρωμένα από ανυποψίαστους νεολαίους που έχουν πέσει σε πολιτική και ψυχική εξαθλίωση, από αλλοδαπούς που έχουν κατακλύσει την Ελλάδα και βρίσκουν κερδοφόρα εργασία στο πλιάτσικο και στην τρομοκρατία ΚΑΙ από τους συνειδητούς καθοδηγητές: Πρώην αριστερούς, μετανοημένους και εξαγορασμένους και εκπαιδευμένους ασφαλίτες και πράκτορες μυστικών υπηρεσιών
ΟΛΑ αυτά τα έχουμε αναλύσει εδώ και χρόνια διεξοδικά και κουραστικά. Κάποιοι γελάγανε όταν τα γράφαμε.
          Σήμερα το γέλιο τους έχει παγώσει και αρχίζουν να τα βλέπουν πολλοί. ..
          Δεν μας εκπλήσσει, συνεπώς, το τρομοκρατικό πραξικόπημα της κατάληψης της ΕΡΤ.
          Αυτό που μας εκπλήσσει είναι ότι κάποιοι «χρήσιμοι ηλίθιοι» ακόμα δεν τα βλέπουν και πιστεύουν ότι αυτές είναι επαναστατικές πράξεις μια «λαϊκής εξέγερσης»!!!
          Μόνο που δεν σκέφτονται ότι μια λαϊκή εξέγερση δεν τρομοκρατεί την κοινωνία, αλλά τη συσπειρώνει. Δεν αδειάζει το κέντρο της Πόλης από τους ανθρώπους, αλλά το πλημμυρίζει. Η Αθήνα και οι κάτοικοί της ζουν σε ΤΡΟΜΟ, Ούτε να κατεβούν στο κέντρο δεν τολμούν!!!
          Αυτό είναι τρομοκρατία και ΟΧΙ λαϊκή εξέγερση.
          Και από πού παίρνουν τις ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ κατάληψης της ΕΡΤ οι «εξεγερμένοι»; Υπάρχουν Λαϊκά Συμβούλια, Επιτροπές Αγώνα εκλεγμένες από τα όργανα της Λαϊκής Εξέγερσης;  Συντονιστικό  που να υλοποιεί τις αποφάσεις;  Πού είναι το «διευθυντήριο»  της Εξέγερσης; Πού είναι οι στόχοι, τα αιτήματα, οι αποφάσεις και  τα όργανα της ΕΞΟΥΣΙΑΣ των Λαϊκών μαζών;
          Μόνο τρομοκρατικές «συμμορίες» και  μαθητές για ασπίδα, το παρακράτος με κουκούλες και κάποια τμήματα μαθητών για συγκάλυψη και  άλλοθι.
          ΖΟΥΜΕ τη νέα βαρβαρότητα των φασιστικών τρομοκρατικών μηχανισμών.
          Και η κυβέρνηση επειδή γνωρίζει παρακολουθεί έντρομη!!!
          Η Νέα καθεστωτική τρομοκρατία που ετοιμάζεται για τα αυθεντικά κινήματα θα έρθει σαν μακάβριο τέρας εναντίον κάθε αγωνιστή και κάθε ιδέας ανατρεπτικής…

www.resaltomag.gr

«Εσωτερικό Κείμενο
Επαναπροσανατολισμού»:
Ζητήματα Ολοκλήρωσης Συστήματος:
Αντιεξουσιαστικός Χώρος
Ώρα Μηδέν

Κάθε σχεδόν φορά που συναναστρέφομαι με άτομα του “χώρου” με κάνουν να αισθάνομαι λιγάκι ρομποτάκι! Στον βαθμό που η παγκοσμιοποίηση ακατάσχετα προελαύνει, η απλή λογική και η διάθεση να ψάχνεις τα πράγματα μέχρι τη ρίζα τους δίνουν τη θέση τους σε μια χωρίς προηγούμενο υπνοβατική επιδερμικότητα, σε μια “βιτρινολαγνεία”, λες κι ό,τι είναι υπάρχει ακριβώς όπως φαίνεται… Κι από την ενδημική αυτή αρρώστια το αντιεξουσιαστικό κίνημα υποφέρει χρόνια τώρα, μιας και καταπίνει αμάσητο οτιδήποτε του σερβίρουν “προοδευτικά” ΜΜΕ και εταιρείες. Κι έτσι ανυποψίαστο άνοιξε την πόρτα, προσφέροντας άσκεφτα πολιτική στέγη σε μια σειρά από συντεχνιακά ιδεολογήματα που αφού γλίστρησαν στις γραμμές μας έχουν φέρει το κίνημα σε αδιέξοδο: που προκύπτει από το γεγονός πως όλα τους βρίσκονται μέσα στις “λογικές” συστήματος, που καλύπτοντας τα είτε τμηματικά είτε ολοκληρωτικά, εκθέτουν τον χώρο σε κίνδυνο μαζικής ενσωμάτωσης στο σύστημα. Το υπνωτικό χαπάκι του Μορφέα που ανεγκέφαλα κατάπιαμε μας μάγεψε: κι έτσι εθιστήκαμε να βλέπουμε τα ιδεολογήματα αυτά σαν να ήταν πραγματικά και με κάποιον άλλον τρόπο από το να αποτελούν πρακτικές ψευδαισθήσεις, απλές μόδες, αδειασμένες από κάθε άλλο περιεχόμενο, πέρα από αυτό που η αφέντρα τους η παγκοσμιοποίηση τους δίνει.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο σημείο με βραχυκυκλωμένη την κριτική μας και με αυτοματοποιημένα, ανεγκέφαλα ρεφλέξ, να τα θεωρούμε σαν κεντρικά ζητήματα του κινήματος και να συσπειρωνόμαστε, γύρω από αυτά, κάθε φορά που κάποιος μετανάστης ή κάποια γυναίκα κακοποιείται: αγκαλιάζοντας έτσι απελπισμένα έναν χιονάνθρωπο, ένα πρακτικό ολόγραμμα, ένα θέαμα που αναπόφευκτα θα λιώσει, θα χαθεί από τη στιγμή που πολιτικοί και ΜΜΕ θα ανεβάσουν τις θερμοκρασίες της τεχνητής τους “επικαιρότητας”.

Το κείμενο “αντιεξουσιαστικός χώρος: ώρα μηδέν” που ακολουθεί, δεν εισάγει κάποια καινούργια λογική στο χώρο: επανεισάγει μιαν από καιρό ξεχασμένη τέτοια: και οι λόγοι αυτής της -ολότελα προσωρινής- επαναφοράς εξηγούνται ανάγλυφα στο τέλος του. Το κείμενο με δυο λόγια περιγράφει τα συντεχνιακά κι από δεκαετίες ξεφτισμένα αυτά ιδεολογήματα, που εξάλλου συνθέτουν το δικτατορικό “politically correct” της παγκοσμιοποίησης, σαν το θεαματικό της άλλοθι, σαν την φετιχική της πανοπλία!
Και σαν φυσικό συμπέρασμα προτείνει την άμεση αποσύνδεση του κινήματος από αυτά: την άμεση αποκαθήλωσή τους από κεντρικά, από αξονικά ζητήματα του αντιεξουσιαστικού κινήματος.

Κι εγώ προσωπικά δεν βρίσκω κανέναν λόγο να διαφωνήσω, ιδιαίτερα από την στιγμή που τελείωσα το διάβασμα του κειμένου που τώρα προλογίζω.

Ιδιαίτερα οι νεότεροι σε ηλικία αναγνώστες-τριες θα εκπλαγούν μαθαίνοντας πόσα από τα ιδεολογήματα που “κάποιοι” τους έμαθαν να τα θεωρούν σαν “αυτονόητα” ή σαν “επαναστατικά” έχουν προ πολλού ενσωματωθεί μαζί με τους φορείς τους στο σύστημα και χρησιμοποιούνται από αυτό για να αποπροσανατολίσουν και να “ξεφουσκώσουν”, να αποσυμπιέσουν το ανατρεπτικό μας κίνημα.

“Οι μεγάλοι πάντα κάτι κρύβουν”, όπως λέει ο λαός κι αυτό που τώρα κρύβουν στο μανίκι τους είναι τα ενσωματωμένα κι αδιέξοδα, συντεχνιακά ιδεολογήματα του αντιρατσισμού, του αντιφασισμού, του αντισεξισμού κ.ο.κ.

Ευτυχώς αρκετός κόσμος απ’ ό,τι φαίνεται και στις επιστολές που παίρνει η Εικονομία τους έχει “μυριστεί”.

Τέλος, όσοι δεν υπήρξαν ποτέ καταστασιακοί, ίσως να εκπλαγούν από το μυστικό που έφερε στην επιφάνεια η σκαπάνη της κριτικής “ανασκάπτοντας” τις φετιχικές ιδιότητες του οικολογικού εμπορεύματος.

Το κριτικό ξεμπρόστιασμα των αφομοιωτών-πρακτόρων του συστήματος άρχισε και η μάχη θα είναι σκληρή: εμείς οι φίλοι της κοινωνικής ανατροπής ας μην την παρακολουθούμε μονάχα, ας συμμετέχουμε σ’ αυτήν.

Κάποιοι “παλιοί” αποφάσισαν επιτέλους να μιλήσουν. Οι υπόλοιποι τι περιμένουν;

Σ. Ρουκουνάκη

Απ’ ότι έγινε μέχρι τώρα κατανοητό, μέσα σ’ αυτό το κείμενο δεν προβαίνουμε σε κάποιες θεωρητικές κι ακαδημαϊκές διορθώσεις όρων, αλλά αντίθετα προσπαθούμε να απαλείψουμε κριτικά πρακτικές ολέθριες, όπως είδαμε, για το κίνημα και που ήδη κοντεύουν να το μετατρέψουν σε έναν ασυνάρτητο κι ακίνδυνο τομέα μόδας: το ίδιο σκοπεύουμε να κάνουμε με το ιδεολόγημα του “αντιφασισμού”, ενός αριστερής προέλευσης αναχρονισμού, που έχοντας εγκατασταθεί από καιρό τώρα στον χώρο σαν αξονική, συγκροτητική του φαντασίωση, τον μετατρέπει γοργά σε κάτι που ανησυχητικά αρχίζει να μοιάζει σε “νεολαία Λαμπράκη” ή σε μαοϊκό γκρουπάκι της μεταπολίτευσης.

Και η επαναφορά αυτού του πολιτικού νεαντερταλισμού από “κάποιους”, θα ‘μασταν αρκετά αφελείς να πιστέψουμε πως ανταποκρίνεται μονάχα στο πραγματικό πισωγυρισμένο και άθλιο κριτικό επίπεδο του χώρου: κι αυτό γιατί η χρήση τέτοιου είδους αρχαϊκού πολιτικού λεξιλογίου κρύβει πίσω της συγκεκριμένα συμφέροντα, που κυριολεκτικά τρέμουν μπροστά στο ενδεχόμενο ενός ριζοσπαστικού βαθαίματος του αντιεξουσιαστικού λόγου, όπως ακριβώς ο διάβολος μπροστά στο λιβάνι.

Κι ας μην ξεχνάμε πως είναι μάλλον δύσκολο να κατηγορηθούν σαν “φασιστικές”, οι εταιρείες που πουλάν “προοδευτικό” εμπόρευμα, όσο και οι αρχηγίσκοι που ασύστολα το προμοτάρουν. Κι έτσι κρατούν με την προπαγάνδα τους το επίπεδο της κριτικής σε τέτοια επίπεδα, που θα ‘ναι προφανώς ακίνδυνη για τους ίδιους και τα συμφέροντά τους: και κάπου εδώ θα παραθέσω ελαφρά παραλλαγμένο ένα σύνθημα γραμμένο στους τοίχους της θεολογικής: πως “οι ιδεολόγοι έχουν μια βασική ομοιότητα με τις πυγολαμπίδες: και οι δυο για να λάμψουν, χρειάζονται σκοτάδι…“

Και μάλλον δύσκολα μπορεί να αντικρουστεί το γεγονός πως πάντα οι κάθε λογής και χρώματος αφεντάδες, θέλοντας να κυβερνήσουν τον λαό, δεν φρόντιζαν να ανεβάσουν το δικό τους επίπεδο νοημοσύνης: βλέπεις ήταν κατά πολύ ευκολότερο να κατεβάσουν αυτό του λαού…

Και μιας και οι “υπέροχες” εκείνες εποχές που η γνώση της γραφής και της ανάγνωσης ήταν θανάσιμο αμάρτημα για το “κοπάδι” έσβησαν οριστικά, οι επίδοξοι “ελευθεριακοί” ιδιοκτήτες μας στην θέση του μεσαιωνικού σκοταδισμού χρησιμοποιούν το σύγχρονο “ψηφιακό” ομόλογό του: την ενσωματωμένη σε εμπορεύματα ιδεολογία τους, το θέαμά τους. Έτσι λοιπόν φροντίζουν να κατεβάζουν το επίπεδο εκεί που συμφέρει τόσο στους ίδιους όσο και στο σύστημα που τους προσέλαβε.

Τα από δεκαετίες αδειασμένα από νόημα αυτά ιδεολογήματα, ο “αντιφασισμός”, ο “αντιρατσισμός”, κτλ., δεν κάνουν κάτι διαφορετικό από το να αποπροσανατολίζουν το αντιεξουσιαστικό κίνημα, και να το κρατούν μέσα στις λογικές συστήματος, αφήνοντας έτσι πάντα ανοιχτή την κερκόπορτα σε μια πανεύκολη πολιτική του υπερκέρωση.

Κάθε αντιφασιστική ή παρόμοια αναχρονιστική νότα, τραβά το κίνημα κάποιες δεκαετίες πίσω, τότε που ακόμα υπήρχαν φασίστες και ο αποπροσανατολισμός του είναι “ηλίου φαεινότερος”: γιατί περιγράφοντας τον σύγχρονο καπιταλισμό σαν ρατσιστικό, φασιστικό ή εθνικιστικό, το στρέφει όχι ενάντια στις εμπροσθοφυλακές του συστήματος, αλλά ούτε καν ενάντια στις οπισθοφυλακές του, το στρέφει ενάντια στο απόλυτο κενό, ακριβώς όπως τον Δον Κιχώτη ενάντια στους ανεμόμυλους.

Αλλά το κακό δεν σταματά εκεί, γιατί χρησιμοποιώντας συνθήματα μιας ξεχασμένης μέσα στην άβυσσο του χρόνου εποχής, και ζητώντας έτσι από τον καπιταλισμό να ολοκληρωθεί την στιγμή που από δεκαετίες τώρα το ‘χει ήδη κάνει, το κίνημα βάζει από μόνο του το κεφάλι του πάνω στον πάγκο της αφομοίωσης και η υπερκέρωσή του από κει και πέρα είναι απλά στην απόλυτη δικαιοδοσία του συστήματος, που παίζοντας πια εντός έδρας μπορεί με τα ΜΜΕ και τους πολιτικούς του να εκτονώσει ακαριαία την όποια κίνησή του.

Πρακτικά το ανατρεπτικό κίνημα χρησιμοποιώντας τα παρωχημένα αυτά ιδεολογήματα αυτοϋποβιβάζεται σε δημοκρατικό: ζητά ουσιαστικά δημοκρατία, το σύστημα τού πετά ένα ψίχουλο δημοκρατίας, η κατάσταση “ξεφουσκώνει”, αποσυμπιέζεται, τέλος…

Κι ας μην ξεχνάμε κάτι βασικό: ο καπιταλισμός σε φάση καλπάζουσας παγκοσμιοποίησης είναι βαθύτατα αντιφασιστικός, αντιρατσιστικός, αντισεξιστικός ή ό,τι άλλο, γιατί έτσι τον συμφέρει: χρησιμοποιεί τα ιδεολογήματα αυτά που από δεκαετίες τα ενσωμάτωσε μαζί με τους φορείς τους, για να διαλύσει τοπικισμούς κι αρχαϊσμούς που υψώνονται στο διάβα του, και το κίνημα εγκλωβισμένο μέσα στις αξονικές αυτές αλλοτριώσεις του, το μόνο που καταφέρνει είναι το να παίζει τον ρόλο ενός ουραγού υπό διάλυση: εγείροντας δημοκρατικά ιδεολογήματα “ενάντια” στο σύγχρονο σύστημα, ο χώρος προσπαθεί μάταια να “κομίσει” γλαύκας εις Αθήνας, ή αλλιώς μοιάζει καταπληκτικά με τον εγγονό που θέλει να δείξει στον παππού πού είναι “το έτσι” της γιαγιάς.

Το σύστημα είναι εχθρός μας όχι επειδή δεν είναι δημοκρατικό αλλά, ακριβώς, επειδή είναι.

Κάποια στιγμή οι ελευθεριακοί, οι αντιεξουσιαστές και όσοι τέλος πάντων επιθυμούν την επαναστατική μετατροπή της κοινωνίας, πρέπει να καταλάβουν πως οι εργοδότες και τα ΜΑΤ που συναντούν μπροστά τους στην δουλειά και στον δρόμο, καμία δεν έχουν σχέση με κάποιον “φασισμό”, που έτσι κι αλλιώς “βούτηξε” στο χρονοντούλαπο της ιστορίας ήδη από το 1974: τα ΜΑΤ είναι τα όργανα καταστολής της σύγχρονης κοινωνίας του θεάματος, που έχει τόση σχέση με τον φασισμό, όσο το internet με κάποιο ταχυδρομικό περιστέρι: και δεν φαντάζομαι να ‘χει κανείς αντίρρηση, πως αν στα γεγονότα του Μαρτίου [σ. Θ&Δ: 2007] αντί για τα ΜΑΤ είχαμε μπροστά μας τους μελανοχίτωνες του Μουσολίνι ή τα εσ-ντε του Χίτλερ, στην περίπτωση αυτή τα κοφίνια μας ούτε η πλατεία Συντάγματος δεν θα τα χωρούσε…

Είναι ίσως λοιπόν “καλύτερη” η δημοκρατία από τον φασισμό; ΟΧΙ, είναι μονάχα διαφορετική, γιατί η κυριαρχία της δεν βασίζεται στην ανοιχτή βία, είναι πολύ έξυπνη για να κάνει κάτι τέτοιο: είμαστε άραγε κι εμείς έστω και λίγο ξύπνιοι για να καταλάβουμε τελικά πως η δημοκρατία κυριαρχεί βασισμένη στο θέαμα, στην τεχνολογικά εξοπλισμένη παραπλάνηση;

Κι όμως, τα ΟΛΕΘΡΙΑ αποτελέσματα που παράγονται από την χρήση που υφίσταται ο χώρος από τα αντιφασιστικά ιδεολογήματα, παν ακόμα μακρύτερα: γιατί επαναφέροντας ιδεολογήματα μιας παρωχημένης εποχής, φετιχικά και υποσυνείδητα ταυτόχρονα, επαναφέρεις και τις αντίστοιχες, εξίσου παρωχημένες πρακτικές τους: αντιφασισμός λοιπόν: Βαρκελώνη ‘36, συνεπώς μαθηματικά και άκριτα, ηρωικά κατά μέτωπο γιουρούσια και οδοφράγματα: το πόσο μάταια κι αναχρονιστική είναι η “μαγεμένη” επαναφορά της πρακτικής που αντιστοιχούσε στον αντιφασισμό της εποχής εκείνης το διαπιστώνεις άμεσα, συγκρίνοντας τις κραυγαλέες πολεοδομικές διαφορές του 1936 με το σήμερα: για όποιον έχει περπατήσει στις “ράμπλας” και στα “μπάριος” της Βαρκελώνης, που σαν διατηρητέα έμειναν απαράλλακτα μέσα στο πέρασμα του χρόνου, γίνεται αμέσως φανερό πως για ένα εξαιρετικά αποτελεσματικό οδόφραγμα που θα κόψει την πόλη στα δύο, ένα αναποδογυρισμένο διπλό κρεβάτι και δύο καρέκλες είναι αρκετά: το ίδιο και στην Σεβίλλη, ή στο παρισινό Καρτιέ Λατέν, όπου απλώνοντας τα χέρια σου δίχως καμιά υπερβολή, ακουμπάς τους οριοθετικούς του δρόμου τοίχους των σπιτιών: κι ας μην ξεχνάμε πως τον “παλιό εκείνο τον καιρό” πέρα από τις τεράστιες, τις πλατιές σύγχρονες λεωφόρους, ήταν εξίσου ανύπαρκτα τα δακρυγόνα, τα ελικόπτερα και τα τανκς.

Και συνυπολογίζοντας το βασικότερο, το γεγονός δηλαδή πως οι εξεγερμένοι ήσαν και πολλαπλάσιοι, αλλά και άπειρες φορές πιο αποφασισμένοι σε σύγκριση με τους σημερινούς, γίνεται ολοφάνερο το πόσο μάταιη είναι η υποσυνείδητη, η υπνωτική, επαναφορά των αντίστοιχων στον αντιφασισμό πρακτικών στις σύγχρονες συνθήκες. Γεγονός που κάθε άλλο παρά στενοχωρεί το σύστημα, που, όπως απέδειξε τα τελευταία 20 με 25 χρόνια, μπορεί λίγο-πολύ άνετα να χειριστεί στρατηγικά κάθε περίπτωση ανεγκέφαλης και μετωπικής με αυτό αντιπαράθεσης.

Λυπάμαι που σας κακοκαρδίζω φίλοι μου, δεν ξέρω αν τελικά νικήσει ο “τρόμος”, αλλά το μόνο σίγουρο είναι πως δεν θα νικήσει ο “δρόμος”, απλά γιατί διαπλατύνθηκε…

Σαν συμπέρασμα το αντιφασιστικό αξονικό του χώρου ζήτημα, το μόνο που καταφέρνει είναι να τον αφοπλίζει κριτικοπρακτικά, βάζοντάς τον να “παίξει” σε τομείς που από κάθε άποψη κι από πολύν καιρό έχει κυριαρχικά “ρεζερβάρει” το σύστημα.

Εχθρός από δεκαετίες τώρα δεν είναι πια ο ανύπαρκτος εξάλλου φασισμός αλλά ο σύγχρονος θεαματικός καπιταλισμός, και αν κάποιοι είναι κριτικά ανεπαρκείς να τον αναλύσουν ώστε να τον πολεμήσουν, ή απλά απρόθυμοι να το κάνουν, πρέπει τουλάχιστον άμεσα να σταματήσουν να καλύπτουν την προσωπική τους ανικανότητα ή τις πονηρές τους business πίσω από τον απλοϊκό αποπροσανατολισμό του χώρου, που οι ίδιοι, χρόνια τώρα, επιχειρούν, πετώντας τον από το ένα αδιέξοδο ιδεολόγημα στο άλλο.

“Καθαρές” έννοιες, όπως “φασισμός”, “ελευθερία” και “καταπίεση”, δεν υπάρχουν σαν διαχρονικές, αλλά μονάχα σε άμεση συνάρτηση με την εποχή τους: κάθε εποχή δημιουργεί την δική της επανάσταση και τους λεκτικούς όρους που την περιγράφουν: ο φασισμός είναι ένα συγκεκριμένο ιστορικό συμβάν που ξετυλίχτηκε σε εξίσου συγκεκριμένους τόπους και χρόνους, και ο όρος αυτός δεν μπορεί να χρησιμοποιείται για να περιγράψει σύγχρονα φαινόμενα, γιατί, όπως είδαμε, μονάχα σύγχυση η χρήση αυτή εγγυάται: κι άμα καμιά φορά ακούμε όρους όπως “ελευθερία” ή “καταπίεση” να αναφέρονται γενικά, διαχρονικά και αόριστα, ας είμαστε σίγουροι πως δεν προστίθενται στο μαργαριταρόστεμμα της επαναστατικής διαλεκτικής, αλλά σαν μια ακόμα φτυσιά στην σιχαμερή σαλιάρα της παπαδίστικης μεταφυσικής της ιδεολογίας.

Τα αξονικά του χώρου αυτά ιδεολογήματα αποτελούν ξεκάθαρα κομμάτια του συστήματος, που υιοθετώντας τα κινδυνεύει άμεσα, αν δεν έχει ήδη συμβεί, να ενσωματωθεί αμετάκλητα σ’ αυτό: το να υποβαθμίζεις το κίνημα σε ρόλο ψαριού-πιλότου, που ζει από τις τροφές που απομένουν στα δόντια του καρχαρία, ενέχει ακριβώς τον ίδιο κίνδυνο μιας βαρκούλας που βρίσκεται στα απόνερα ενός Τιτανικού: πρακτικά, όποιος τρέφεται από τις βραχυπρόθεσμα υπό εξαφάνιση δευτερεύουσες ανεπάρκειες του συστήματος, η ολοκλήρωση του τελευταίου de facto τον καταδικάζει σε εξαφάνιση, κάτω από τις σωρευτικές συνέπειες της διαλεκτικής του “ασιτίας”.

Εδώ κάποιος, και με το δίκιο του σε πρώτη ανάγνωση, θα αναρωτηθεί: τι είδους «μύθος» μπορεί να ‘ναι το οικολογικό πρόβλημα, αφού μπροστά στα μάτια μας ο πλανήτης μολύνεται και καταστρέφεται με γεωμετρική πρόοδο και σε άμεση συνάρτηση με τα ολοένα αυξανόμενα κέρδη των πολυεθνικών. Κάτι απόλυτα σωστά που το επαυξάνουμε διαπιστώνοντας το προφανές: το σύστημα σε αντίθεση με τα υπόλοιπα ιδεολογήματα-μύθους που κριτικά παρουσιάσαμε, αδυνατεί ολοφάνερα να επιλύσει το οικολογικό πρόβλημα μέσα στα όριά του. Ίσως όμως να μπορεί «μαγικά» να το ρυθμίσει, να φανεί πως το λύνει, παρουσιάζοντάς το σαν μόδα, σαν μια ακόμα ψεύτικη ανάγκη και η γέφυρα αυτή, που υπεραισθητά ταυτίζει την οικολογική ευαισθητοποίηση με την ψευδαισθητοποίηση, ονομάζεται «οικολογικό» εμπόρευμα. Παραφράζοντας κάπως μάλιστα «παλιά λόγια ξεχασμένα», όπως παρακάτω θα φανεί, «ο κυβερνοχώρος της οικολογικής μόδας είναι ο φρουρός του οικολογικού μας ύπνου».

Η αγορά έχει γεμίσει με κάθε λογής «οικολογικά» μαγαζιά κι εμπορεύματα, από συνθετικές γούνες και ρούχα από κάνναβη, μέχρι υγιεινές τροφές, φίλτρα για τις βρύσες, χαπάκια χημικής απολύμανσης νερού και τόνους ατέλειωτους έντυπης οικολογικής φιλολογίας, συνθέτοντας έτσι έναν ανθηρό τομέα μόδας. Στην διάρκεια του προθεαματικού καπιταλισμού η πολιτική όπως είδαμε κάλυπτε την οικονομία. Μέσα στους σύγχρονους θεαματικούς καιρούς η σχέση αυτή έχει αντιστραφεί: η οικονομική «πραγματικότητα» καλύπτει πίσω της την πολιτική, δημιουργώντας μια ψευδαισθητική παγίδα που θα πρέπει να προσπεράσεις, μόνο και μόνο για να αντικρύσεις το φανερό πρόσωπο, την φαινομενικότητα του οικολογικού ζητήματος, που με την σειρά της κρύβει στην σκιά της την ζοφερή, σχολαστικά συγκαλυμμένη πραγματικότητά του. Το ίδιο ακριβώς «χάκινγκ», η ίδια ακριβώς μέθοδος κριτικής διάτρησης των ζωνών της φαινομενικότητας, ισχύει στην ανάλυση του συνόλου των σύγχρονων εμπορευμάτων.

Όλα επικεντρώνονται στην κριτική του σύγχρονου εμπορεύματος και των φετιχικών του ιδιοτήτων, που από την εποχή του Μαρξ και του Κεφαλαίου έχουν «αναβαθμιστεί». Οι πλαστές ανάγκες, οι μόδες, αντικατέστησαν τις φυσικές διαμορφώνοντας τις δύο αυτές ζώνες άμυνας μέσα στο κλασματικής, φράκταλ διάστασης «φετιχικό» φωτοστέφανο των σύγχρονων προϊόντων: δύο ζώνες άμυνας που πίσω τους κρύβεται η πραγματικότητα.

Η εξωτερική ζώνη κάλυψης, η σχετική με την εμπορευματοποίηση των πάντων και τον εθισμό σ’ αυτήν, είναι βέβαια πανομοιότυπη με αυτήν την προθεαματικών εμπορευμάτων της εποχής του Μαρξ: με την σημαντικότατη όμως διαφορά πως πίσω της δεν καλύπτει, δεν ανταποκρίνεται σε μια φυσική, αλλά σε μια κατασκευασμένη από το σύστημα πλαστή ανάγκη, που στην περίπτωσή μας είναι η μόδα της οικολογίας. Σαν να λέμε, πως για να μπορείς σήμερα να είσαι fashion victim του «οικολογικού» τομέα πρέπει αφενός να μπορείς να πληρώσεις τα «μαγεμένα» εμπορεύματα, κι αφετέρου να εθιστείς στην ψευδαίσθηση πως η αγορά τους είναι ο μοναδικός «φυσιολογικός» τρόπος απόκτησής τους.

Σ αυτό το σημείο τελειώνει η κλασσική, η μαρξική κριτική της αλλοτρίωσης: έχοντας διαπεράσει κριτικά τον πρώτο «φλοιό», την εξωτερική ζώνη παραπλάνησης, αντικρύζουμε μπροστά μας την μόδα, εν προκειμένω της οικολογίας, που σαν κάθε θέαμα έχει πάντα δύο πρόσωπα: το φανερό, που φυσικά μαζικά προπαγανδίζεται από κόμματα και ΜΜΕ, με κεντρικό του στόχο μέσα από την εκθαμβωτική του διαφημιστική δημοσιοποίηση να πείσει το κοινό να αποσύρει την ματιά του από το υπόρρητο, το συγκαλυμμένο πρόσωπο, που δεν είναι παρά η ζοφερή πραγματικότητα του οικολογικού ζητήματος. Και διαπιστώνουμε πως η κάλυψη της τελευταίας είναι διπλή: η οικονομία, η εξωτερική ζώνη κρύβει πίσω της την δημοσιοποιημένη και λειψή «πραγματικότητα» του οικολογικού ζητήματος που το σύστημα κρίνει πως μπορεί ακίνδυνα για το ίδιο, να μας την γνωστοποιήσει. Κι αυτή η ακρωτηριασμένη «πραγματικότητα» των ΜΜΕ με την σειρά της συγκαλύπτει τα επικίνδυνα για την εξουσία ποσοστά της, που πρέπει με την χρήση από την μεριά της των κανόνων της «κοινωνικής μηχανικής», με κάθε θυσία να αποκρυβούν. Ήδη έχουμε μπροστά μας τον παλιό μας γνώριμο, που πάνω του στηρίζεται η αυτοκρατορία του θεάματος, την πλαστοποίηση.

Το τι ακριβώς κρύβεται πίσω από τα ντοκιμαντέρ του Ντι Κάπριο, πίσω από τον ποδηλάτη με το σακίδιο στον ώμο και πίσω από τις χαζοχαρούμενες διαφημιστικές «artificial personalities» που προμοτάρουν τα «οικόφιλα» εμπορεύματα, δεν είναι τίποτα διαφορετικό από την «γκρίζα ζώνη», από την πραγματικότητα του ζητήματος, και η συγκάλυψή της από την μόδα της σαν στόχο έχει την αποφυγή μιας μαζικής εξέγερσης, ή γενικευμένου πανικού. Και το υπόρρητο αυτό, γκρίζο πρόσωπο, εμπεριέχεται σε λίγες λέξεις: αν οι πολυεθνικές και τα κέρδη τους δεν σταματήσουν άμεσα, χτες, να υπάρχουν, τότε μαθηματικά σε πολύ λιγότερο διάστημα απ’ όσο πιστεύουμε, ο πλανήτης και οι ιθαγενείς του, δηλαδή εμείς, απλά game over… Κι ας πάρουμε σοβαρά υπόψιν πως πολλοί διακεκριμένοι επιστήμονες πιστεύουν ακράδαντα πως το φαινόμενο δεν είναι πια αναστρέψιμο…

Κάπου εδώ, όμως, μπαίνει ένα ερώτημα: τι είδους «συγκάλυψη» και «μυστικό» είναι αυτό, που έχει ήδη δημοσιοποιηθεί και λεπτομερειακά μάλιστα, σε μια σειρά έγκυρων και πλατειάς κυκλοφορίας εντύπων; Η ερώτηση αυτή στα σίγουρα θα είχε κάποιο νόημα, αν ο πληθυσμός δεν είχε ολοκληρωτικά ταυτιστεί με το θέαμα και την «κοινωνική μηχανική» του. Γιατί όσο περίεργο κι αν φαίνεται σε πρώτο χρόνο, το καλύτερα προφυλαγμένο μυστικό είναι αυτό που δημοσιοποιείται σε έντυπα ή και σε ηλεκτρονικά εμπορεύματα, περνώντας έτσι ακριβώς απαρατήρητο!

Μια μικρή παρένθεση: όταν αναφερόμαστε σε ηλεκτρονικά εμπορεύματα εννοούμε πρώτα απ’ όλα τις εκπομπές της t.v. κι όχι μονάχα της καλωδιακής, που είναι προφανώς προϊόντα για κατανάλωση, αλλά και σ’ αυτές της κοινής t.v., που φαίνονται να διανέμονται δωρεάν χωρίς χρηματικό αντίτιμο. Σε αυτές τις περιπτώσεις τα προγράμματα των καναλιών χρηματοδοτούνται, ουσιαστικά αγοράζονται από τις εταιρείες που διαφημίζονται σ’ αυτά: και στην συνέχεια τα προγράμματα αυτά διανθισμένα με διαφημίσεις επανακατανέμονται, πουλιούνται στο κοινό, με αντίτιμο την προσδοκία αγοράς των διαφημιζομένων προϊόντων, και με μέσο φυσικά την συσκευή και την κεραία της. Έτσι η t..v. είναι στην πραγματικότητα η ηλεκτρονική βιτρίνα των εταιρειών και οι εκπομπές της εμπορεύματα οπτικά καταναλώσιμα, με κόστος αγοράς τους από μας τις προσδοκίες των εταιρειών. Γεγονός που η σημασία του θα φανεί αμέσως παρακάτω, αφού αναγκάζει τον οπτικό καταναλωτή μιας εκπομπής που λεπτομερειακά αναφέρεται στην τελειωτική οικολογική καταστροφή, να υπόκειται στις ίδιες ακριβώς αλλοτριώσεις με έναν καταναλωτή ενός εντύπου εμπορεύματος που διαπραγματεύεται εξίσου λεπτομερειακά στις σελίδες του το ίδιο θέμα. Πιο απλά μέσα στο προτσές διαμόρφωσης ενός εντύπου σε εμπόρευμα, ακόμα και μια πέρα για πέρα αληθινή πληροφορία του, θα εκληφθεί από τους αναγνώστες του σαν μια ακόμα φετιχική του ιδιότητα, σαν «μια ακόμα άποψη», σαν μια ακόμα πλαστοποιημένη πραγματικότητα, σαν μια ακόμα μόδα που «στολίζει» το έντυπο, ώστε αυτό να πουλήσει: οι αναγνώστες της Εικονομίας μάλλον θα «γελάνε κάτω από τα μουστάκια τους», έχοντας αναγνωρίσει το φαινόμενο που ονομάσαμε «πρόκληση τεχνητής εντροπίας τομέα»: Αλλά ας τα πάρουμε τα πράγματα ένα-ένα, μιας κι έφτασε η στιγμή να λύσουμε το «μυστήριο» της γενικευμένης παθητικότητας, να μιλήσουμε για τους πανίσχυρους μηχανισμούς της υπνωτικής επιβολής του εφησυχασμού, χρησιμοποιώντας τόσο την καταστασιακή κριτική της αλλοτρίωσης, όσο και την γενικής εφαρμογής αρχή της κοινωνικής εντροπίας.

Μέσα στους μηχανισμούς αναπαραγωγής του σύγχρονου «εμπορευματικού λόγου», μια πληροφορία, μια πραγματικότητα που πλαστοποιημένη σε μόδα «φορτώνεται» στον σκληρό δίσκο των εμπορευμάτων σαν φετιχική, υπεραισθητική τους ιδιότητα, ουσιαστικά ακυρώνεται: η ακύρωση αυτή διενεργείται στην περίπτωσή μας με την αυθαίρετη απάλειψη από την «μεγάλη εικόνα» της οικολογικής μόδας κάθε επικίνδυνου για το σύστημα ανατρεπτικού στοιχείου: του γεγονότος δηλαδή, πως η οικολογία και ο καπιταλισμός είναι στην πραγματικότητα μεγέθη ασύμβατα μεταξύ τους. Από το σημείο αυτό και μετά η πραγματικότητα του οικολογικού ζητήματος ακινητοποιείται ακρωτηριασμένη σε τομέα μόδας, που το μοναδικό του πια διέξοδο, όπως κι όλα τα θεάματα, είναι η αναδίπλωση στον ίδιο του τον εαυτό, η αυτοσυσσώρευσή του. Και μ’ αυτόν τον τρόπο, η αρχική πλαστοποίηση της εικόνας του ζητήματος παραχωρεί την σκυτάλη στον άλλο παλιό μας γνώριμο: στην ταυτολογία. Ο κυβερνοχώρος της οικολογικής μόδας εξειδικεύεται πολλαπλασιάζοντας τις εμπορευματικές του εκδοχές: κι όπως σε κάθε περίπτωση μπλοκαρίσματος της φυσιολογικής χωροχρονικής ροής και «ανέγερσης» ενός θεαματικού τομέα, στην ρίζα του φαινομένου ανακαλύπτουμε μια εξωλογική αναστροφή της αιτιακής ροής, που επιχειρείται από τις πολυεθνικές και τους προπαγανδιστικούς τους πράκτορες: αφού με τον α’ ή τον β’ τρόπο και φυσικά ολότελα αυθαίρετα, η ύπαρξη του καπιταλισμού και των πολυεθνικών θεωρείται σαν «αυτονόητη» και σαν πέρα από κάθε συζήτηση, το σύστημα καλείται να συνυπάρξει με την οικολογία, συνθέτοντας έτσι ένα ντουέτο ταυτολογικά νομιμοποιημένης παραφροσύνης! Και καθώς η αιτία της μόλυνσης, ο καπιταλισμός, έχει ταχυδακτυλουργικά εξαφανιστεί, η μόλυνση του περιβάλλοντος από «φυσιολογικό» αποτέλεσμα της ύπαρξης των πολυεθνικών, μετατρέπεται σε μια παράλογη, μεταφυσική και κυριολεκτικά ουρανοκατέβατη αιτία, που προσπαθεί, στα όρια φυσικά του συστήματος, να αναιρέσει τα «αποτελέσματά» της ταυτίζοντάς τα με τα διάφορα «οικολογικά» εμπορεύματα γιατροσόφια, αναπαράγοντας έτσι την πραγματική της αιτία: τον καπιταλισμό: κάπως έτσι:

◄ Αναστροφή αιτιακού process

β) Ισχυρισμοί συστήματος:
αιτία: η μόλυνση
αποτέλεσμα: πάλι ο καπιταλισμός

Ο καπιταλισμός και πάλι, η αναπαραγωγή του, μέσω της δημιουργίας εκατομμυρίων «οικολογικών» εμπορευμάτων που υποτίθεται πως κλείνουν τις πληγές που ο ίδιος άνοιξε! «Γιάννης κερνά και Γιάννη πίνει», και η περιβαλλοντική μόλυνση βοηθά το κεφάλαιο να συσσωρευτεί ταυτόχρονα με αυτήν! Το σύστημα αυξάνεται ταυτολογικά νομιμοποιημένο από την ίδια την «εξιδανικευμένη» του εικόνα, που στην περίπτωσή μας ας μην νομιστεί πως η εικόνα αυτή είναι ένας καθαρός πλανήτης! Αντίθετα, η εξιδανίκευση της εικόνας αυτής, η μόδα της οικολογίας, είναι το παρανοϊκό αποτέλεσμα της εξωλογικής, της «ανίερης» συνύπαρξης καπιταλισμού και οικολογίας: ένας δηλαδή περιβαλλοντικά αποδομημένος, πλέρια μολυσμένος κι ακατοίκητος τελικά πλανήτης, φουλαρισμένος την ίδια στιγμή από τηλεοπτικές ή άλλες διαφημίσεις εξύμνησης «οικολογικών» προϊόντων: από φίλτρα για το νερό και λοσιόν που δήθεν «εξουδετερώνουν» τις θανατηφόρες ακτινοβολίες που εξαιτίας της ολοένα αυξανόμενης «τρύπας του όζοντος» ήδη μας σαρώνουν, μέχρι, γιατί όχι με την ευκαιρία της τήξης των πολικών πάγων, και ετοιμοπαράδοτων πλωτών σπιτιών για κάθε ενδεχόμενο… και αυτό το φετιχικά, το ταυτολογικά νομιμοποιημένο, παράλογο τερατούργημα φτάνει σε παροξυσμό από δύο αντίστοιχες παραμέτρους: α) οι ίδιες οι πολυεθνικές που ασύστολα καταστρέφουν τον πλανήτη έχουν παραρτήματα παραγωγής «οικολογικών» προϊόντων, που υποτίθεται πως θα καθυστερήσουν την καταστροφή αυτή, ή που θα μετριάσουν (!) τα αποτελέσματά της και β) τα ίδια αυτά τα παραρτήματα επίσης μολύνουν το περιβάλλον, έτσι ώστε να κάνουν εκ νέου απαραίτητη την αύξηση της παραγωγής «οικογιατρικών» προϊόντων, κι ο φαύλος κύκλος της θεαματικής ταυτολογίας επαναλαμβάνεται σωρευτικά, σαν αυτοτροφοδοτούμενη κρίση, μέχρι βέβαια την αμεσομελλοντική ολοκληρωτική οικολογική κατάρρευση…

Αυτός είναι σε γενικές γραμμές ο τρόπος που το σύστημα μέσω του «οικολογικού» τομέα μόδας του και μέσω των εμπορευμάτων του φαίνεται να λύνει το πρόβλημα. Γεγονός στο οποίο καμιά αντίρρηση δεν μοιάζουν να έχουν τα διάφορα εναλλακτικά, ελευθεριακά και λοιπά νεοαριστερίστικα έντυπα, που ήδη διαφημίζουν στις σελίδες τους μια σειρά ολάκερη «οικογιατρικών» εμπορευμάτων, θέλοντας την ίδια ώρα να μας μεταμορφώσουν σε φιλειρηνικούς «κηπουρούς του πλανήτη»! Και βέβαια επιλεκτικά «ξεχνώντας» να μας ενημερώσουν σχετικά με το ποιος ακριβώς είναι ο ιδιοκτήτης του, όσο κι ο δικός τους… Με άλλα λόγια, μας προτρέπουν να μετατραπούμε σε κάτι ακόμα χειρότερο από νοσοκόμες του συστήματος, σε εθελοντικούς δηλαδή βοθροκαθαριστές του: μέχρις ότου ασφαλώς η ανισότητα μεταξύ των εισροών και των εκροών των τελευταίων, να μας εξασφαλίσει τον ελάχιστα τιμητικό τίτλο αυτών που πνίχτηκαν μέσα στην σκατόμαζα του νεοαριστερίστικου τομέα ψευδαισθήσεων, προσπαθώντας μέχρι την τελευταία τους πνοή να δώσουν το «οικολογικό» φιλί της ζωής, στον κώλο των ιδιοκτητών αυτού του κόσμου…

Και φτάνουμε τελικά στο ζητούμενο: πώς λειτουργεί υποσυνείδητα στον καταναλωτή η αγορά του «οικολογικού» εμπορεύματος; Ή, αλλιώς, με ποιον τρόπο αυτή η δεύτερη ζώνη άμυνας, το «εξιδανικευμένο» φανερό πρόσωπο της οικομόδας, αλλοτριώνει την οπτική του; Ποια είναι η πολιτική λειτουργία των οικοπροϊόντων, και σε τι ακριβώς η κατανάλωσή τους φετιχικά εθίζει τον αγοραστή τους, ποιο αφύσικο πράγμα, ποια κατάσταση «μαθαίνουν» τους καταναλωτές τους να θεωρούν σαν «φυσιολογική»; Κάποιοι μάλλον θα έχουν μαντέψει την απάντηση: αυτό που επιδερμικά περιγράφηκε σαν «εφησυχασμός», δεν είναι παρά το αποτέλεσμα της αντικατάστασης της όποιας πρακτικής, στο εσωτερικό της θεαματικής οικονομίας: μέσα στους κυβερνοχώρους μόδας η πραγματικότητα εξορίζεται κι αντικαθίσταται ολοκληρωτικά από το ψευδαισθητικό τους ολόγραμμα: σαν φυσική συνέπεια η καταναλωτική δραστηριότητα τείνει συνεχώς να εκτοπίσει και να αντικαταστήσει οποιανδήποτε άλλη: κάποιοι υποθέτω πως θα θυμούνται το σύνθημα του γαλλικού Μάη πως «όσο περισσότερο καταναλώνεις, τόσο λιγότερο ζεις», κι ακριβώς αυτό συμβαίνει στην περίπτωσή μας. Μέσα στον οικοτομέα-κυβερνοχώρο όσο καταναλώνεις τα εμπορεύματά σου, τόσο σου περνά η διάθεση για πραγματική, για ανατρεπτική οικολογική δράση. Απλά το θεωρείς περιττό, βαριέσαι να «οικολογήσεις» παραπάνω, γιατί μέσα στον κυβερνοχώρο της οικομόδας που κυριαρχικά αντικαθιστά κάθε άλλη πρακτική, μέσα στην πρακτική ψευδαίσθηση του θεαματικού τομέα, το έχεις ήδη κάνει! Πώς; Μα… αγοράζοντας «οικολογικό» εμπόρευμα, μιας κι η οικονομική σου δραστηριότητα τείνει να αντικαταστήσει πλέρια τις υπόλοιπες! Ουσιαστικά κάθε τέτοια περίπτωση «παθητικότητας» ή «εφησυχασμού» κρύβει από πίσω της την χρήση του θεάματος της εντροπίας από το σύστημα, που μέσω αυτής «παγώνει», ακινητοποιεί και τελικά εξαφανίζει κάθε εξωκαταναλωτική δραστηριότητα. Όπως έχουμε πει, η κοινωνική εντροπία που φωλιάζει στην μνήμη μας, εμποδίζει κυριολεκτικά κι αμετάκλητα την επαναληψιμότητα των κοινωνικών σχηματισμών και συμπεριφορών, είτε εξαιτίας της συνειδητής δυσαρέσκειας, είτε εξαιτίας της δυσφορίας που προξενεί η πλήξη, ο κορεσμός: έτσι λοιπόν το σύστημα παρεμβάλλει ανάμεσα στον άνθρωπο και στην δραστηριότητά του ένα ψευδαισθητικό ολόγραμμα, μια καταναλωτική «twilight zone» που η συμμετοχή σ’ αυτήν, όχι βέβαια αυτοματικά αλλά σωρευτικά, απαγορεύει εντροπικά την επανάληψη της ανάλογης συμπεριφοράς στον πραγματικό κόσμο, ή καλύτερα σε όσον απ’ αυτόν έχει απομείνει… Πιο πρακτικά το άτομο θεωρεί πληκτικό το να επαναλάβει αυτό που νομίζει πως έχει ήδη κάνει. Αυτή ακριβώς η χρήση από το σύστημα του θεάματος της εντροπίας, είναι η βαθύτερη αιτία της κάθε λογής παθητικότητας του πληθυσμού.

Το αποτέλεσμα λοιπόν της κατανάλωσης των «οικολογικών» προϊόντων είναι η αλλοτρίωση, η αποξένωση από κάθε οικολογική ευαισθησία ή πραγματική τέτοιου είδους δραστηριότητα.: και το «σπάσιμο» αυτής της δεύτερης ζώνης άμυνας του «οικοεμπορεύματος», φανερώνει το βαθύτερο φετιχικό του μυστικό:η διαλεκτική διάτρηση της πρώτης ζώνης άμυνας, εκεί που όπως είδαμε, η οικονομία καλύπτει την πολιτική, μας έδωσε σαν συμπέρασμα κάτι λίγο-πολύ γνωστό, που προέκυψε από την απλή μεταφορά της μαρξικής οπτικής στον σύγχρονο κόσμο: τον υποσυνείδητο δηλαδή εθισμό του ατόμου στην ψευδαίσθηση πως ο μοναδικός «φυσιολογικός» τρόπος απόκτησης ενός εμπορεύματος της «οικολογικής» μόδας είναι η αγορά του. Τώρα, προχωρώντας στην δεύτερη ζώνη άμυνας της «οικολογικής» αλλοτρίωσης, και «χακεύοντας» κριτικά την κάλυψη της υπόρρητης, της συγκαλυμμένης ζοφερής πραγματικότητας της οικολογίας, από την μόδα, το λειψό φανερό της πρόσωπο, ανακαλύπτουμε το βαθύτερό του μυστικό: πως δηλαδή όσο περισσότερο καταναλώνεις οικοεμπορεύματα, τόσο περισσότερο ταυτίζεσαι υποσυνείδητα με την «οικομόδα», με την «εξιδανικευμένη», την ακρωτηριασμένη εικόνα του οικολογικού ζητήματος. Και η ταύτιση αυτή σημαίνει πως το άτομο σιγά μα σταθερά εθίζεται στο να θεωρεί σαν «φυσιολογική» την εξιδανικευμένη αυτή εικόνα, που, όπως είδαμε, είναι ένας παρανοϊκός, περιβαλλοντικά κατεστραμμένος κόσμος, ολότελα μολυσμένος και ταυτόχρονα γεμάτος από γελοία οικοπροϊόντα που μετριάζουν (!) τα αποτελέσματα της ήδη ολοκληρωτικής καταστροφής! Ή, αλλιώς, όσο περισσότερο καταναλώνεις «οικοεμπορεύματα», τόσο το λιγότερο αντιλαμβάνεσαι το μέγεθος, την σπουδαιότητα του οικολογικού ζητήματος.

Τελειώνοντας την ανάπτυξη, ας δώσουμε την απάντηση που λίγες πριν σελίδες υποσχεθήκαμε, στο ερώτημα: πώς είναι δυνατόν, ακόμα κι όταν το ζήτημα λεπτομερειακά και δίχως πλαστοποιήσεις, είναι δημοσιοποιημένο σε έγκυρα, μεγάλης κυκλοφορίας έντυπα ή ηλεκτρονικά εμπορεύματα, πώς διάβολο γίνεται, ακόμα κι έτσι, να περνά απαρατήρητο; Και η απάντηση στο κομβικό αυτό ερώτημα, έρχεται από τρεις κατευθύνσεις:

α) Μέσα στην «εξιδανικευμένη» ψεύτικη εικόνα της οικολογικής μόδας, έχουμε εθιστεί στην «αυτοματική ταυτολογία»: ή, αλλιώς, συνηθίσαμε στην ψεύτικη και ευρύτατα προπαγανδισμένη από το σύστημα κατάσταση σύμφωνα με την οποία κάθε «πληγή» αυτοματικά σχεδόν συνοδεύεται από κάποιο «οικογιατρικό» εμπόρευμα: το σύστημα υποσυνείδητα έχουμε πειστεί, πως είναι πάντα σε θέση να συγκρατήσει την οικολογική μέσα στα όρια και τις «λογικές» του, εφευρίσκοντας κάποια ακόμα εμπορεύματα-αντίδοτα. Το αποτέλεσμα αυτού του εθισμού είναι πως κι η λεπτομερειακή ακόμα, πλέρια τεκμηριωμένη και αληθινή πέρα για πέρα προαναγγελία του αναπόδραστου οικολογικού ολοκαυτώματος, φιλτράρεται στην συνείδησή μας σαν «ένα ακόμα πρόβλημα», που «μαγικά», με κάποιον καινούργιο πάλι τρόπο, το σύστημα θα διευθετήσει: η πληροφορία του ΤΕΛΟΥΣ περνά απαρατήρητη μπροστά από τα μάτια μας, μόνο και μόνο επειδή μας τύφλωσε η φετιχική, η ταυτολογική αυτοσυσσώρευση του «οικολογικού» τομέα: δεν την βλέπουμε, αφενός γιατί το θέαμα έχει ολοκληρωτικά ίσως απορρυθμίσει την κριτική μας ικανότητα, κι αφετέρου γιατί δεν θέλουμε να την δούμε: απλά έτσι μας διαμόρφωσαν.

β) η τεκμηριωμένη σφαιρικά κι αληθινή αυτή πληροφορία για το οικολογικό μας τέλος, δεν είναι επίτηδες ακρωτηριασμένη, και μιας και δεν υπάρχει συγκάλυψη κάποιου υπόρρητου από κάποιο φανερό πρόσωπο, δεν είναι μόδα, και συνεπώς δεν μπορεί να αποτελέσει φετιχική ιδιότητα κάποιου οικοεμπορεύματος: κι όμως! Αν και προφανώς δεν είναι φετιχική ιδιότητα, δηλαδή ψέμα, θα εκληφθεί σαν τέτοια γιατί εμπεριέχεται στο έντυπο εμπόρευμα! Δηλαδή, θα θεωρηθεί σαν ένα ακόμα υπεραισθητό κόλπο του εντύπου ώστε αυτό να πουλήσει, χάνοντας έτσι την εγκυρότητά της, κι υποβαθμιζόμενη έτσι «σε μιαν ακόμα άποψη»… Και, τελικά, σε μια ακόμη φήμη από τις χιλιάδες που κυκλοφορούν.

γ) Στο ίδιο ακριβώς συμπέρασμα καταλήγει και η χαοτική κριτική αντίληψη, αναγάγοντας την «ορατή αορατότητα» της εν λόγω πληροφορίας του οικολογικού ολοκαυτώματος, σε αποτέλεσμα του φαινομένου που ονομάζεται «πρόκληση τεχνητής εντροπίας πεδίου»: η πληροφορία αυτή, όσο σημαντική κι αληθινή κι αν είναι, πνίγεται κυριολεκτικά ανάμεσα σε εκατοντάδες άλλες, καταστροφολογικές ομόλογές της, που προκύπτουν από πραγματικά ανάξιες λόγου και «εκ κατασκευής» σχεδόν ελαχιστοποιημένου ειδικού βάρους θεωρίες συνωμοσίας: κι έτσι σε κάθε περίπτωση που η πληροφορία αυτή γίνει επικίνδυνη για το σύστημα, αυτό δεν έχει παρά να επικαλεστεί την προφανή αναξιοπιστία των «υπόλοιπων» θεωριών συνωμοσίας: που μ’ αυτόν τον τρόπο συμπαρασύρουν στο «άδειασμα», στην εντροπική τους, δεδομένη έτσι κι αλλιώς εκροή και τελικά κατάρρευση, και την συγκεκριμένη μας πληροφορία που υποσυνείδητα, υπεραισθητά και φυσικά αυθαίρετα κατατάχτηκε στον ίδιο τομέα-πεδίο μ’ αυτές: με αποτέλεσμα αυτής της «συμπαράσυρσης» της πιστότητας του κύρους της πληροφορίας μας στο ναδίρ και πάλι το ίδιο, τον εκ νέου εφησυχασμό του πληθυσμού.

Κλείνοντας, προσθέτω πως αυτή ακριβώς η ανάλυση που μας οδήγησε στην ανακάλυψη του βαθύτερου φετιχικού μυστικού του «οικολογικού» εμπορεύματος, μπορεί να εφαρμοστεί στο σύνολο των σύγχρονων εμπορευμάτων: και φυσικά και στα προϊόντα που συγκροτούν τα προηγούμενα τέσσερα ιδεολογήματα- παγίδες [σ.σ. «αντιρατσισμός», «ποινικοί κρατούμενοι», «αντιφασισμός», «αντισεξισμός»] που παραπάνω κριτικά παρουσιάσαμε: πραγματικά, όσο περισσότερο καταναλώνεις αντισεξιστικά (φεμινιστικά), ή αντιφασιστικά κ.τ.λ. εμπορεύματα, τόσο το λιγότερο στ’ αλήθεια ενδιαφέρεσαι, τόσο το λιγότερο στην πραγματικότητα ευαισθητοποιείσαι στα φεμινιστικά ή αντιφασιστικά ζητήματα: γεγονός ωστόσο μηδαμινής σημασίας, γιατί όπως είδαμε τα ζητήματα αυτά και το ποσοστό της πραγματικότητάς τους είναι επίτηδες εξαιρετικά υπερτιμημένο, αλλά και σαν τμήματα, σαν συστατικά του δικτατορικού «political correct» της παγκοσμιοποίησης, σαν η φετιχική της ασπίδα παραπλάνησης, ρυθμίζονται εν μέρει ή κι ολοκληρωτικά από την ίδια.

Κι όμως, η ανάλυση, η «κριτική διάτρηση» του εμπορεύματος που μόλις άρχισε, θα συνεχιστεί στο β’ τεύχος της Εικονομίας με αποτελέσματα πιστεύω ενδιαφέροντα. Ως τότε απλά θα βοηθήσουμε όσους ενδιαφέρονται να «χακέψουν» τελειωτικά το βαθύτερο μυστικό των προϊόντων του καπιταλισμού της μόδας, παραθέτοντας μιαν από τις δεκάδες φράσεις που ενώ σιγοψιθυρίζονται, σπάνια αναδύονται στην επιφάνεια της «επικαιρότητας» για λόγους ολότελα ευνόητους: κι η φράση αυτή, που σημειωτέον δεν λέχτηκε από κάποιον «επαγγελματία οικολόγο» είναι η εξής: «για κάθε καινούργιο αυτοκίνητο που αγοράζουμε, ένα τετραγωνικό χιλιόμετρο της θάλασσας μολύνεται ανεπανόρθωτα». Κατά τα άλλα, η «βαλίτσα» της οικολογίας πάει πολύ μακριά: σαν ασύμβατη με τον καπιταλισμό αποτελεί de facto κεντρικό, αξονικό ζήτημα κάθε επαναστατικού κινήματος: και όπως αποδείξαμε, «η οικολογία είναι ανατρεπτική, αλλιώς είναι ένα τίποτα».

  Πρόλογος ή Επίλογος [Αποσπάσματα]

 [...] Απέναντι σε όλα αυτά που στα υπόψιν, σιγοψιθυρίζονται όχι μονάχα στις σελίδες της “Εικονομίας”, αλλά εδώ και πολύ καιρό σε πολλούς άλλους χώρους, το αντιεξουσιαστικό κίνημα κρατά “άκραν του τάφου σιωπήν”…

Ίσως όχι μόνο γιατί δεν μπόρεσε καθηλωμένο από την κριτική του ανεπάρκεια να τα διακρίνει, αλλά και γιατί εμποδίστηκε από κάποιους να το κάνει: το γεγονός ωστόσο παραμένει, πως εξακολουθεί να αντιδρά σε αναχρονιστικούς, ανύπαρκτους εχθρούς του, με τρόπο που μονάχα σαν γραφικός μπορεί να χαρακτηριστεί:

Μόλις λίγες μέρες πριν ακούστηκαν σε πορεία, εν έτει 2007, αντιχουντικά (!!!) συνθήματα:

Αλλά εκεί που ο αποπροσανατολισμός του τομέα της “αντιεξουσιαστικής” μόδας στ’ αλήθεια “χτύπησε τα κόκκινα”, ήταν η πρόσφατη σύνοδος του G8 στην Γερμανία: κάποιοι με σύνθημα “no border”, την στιγμή που εδώ και χρόνια τα “borders” έχουν ήδη καταργηθεί από την ίδια την παγκοσμιοποίηση, συνασπίστηκαν με κάποιες χιλιάδες κλασικά ανεγκέφαλους νεοαριστεριστές, συνθέτοντας έτσι το ταυτολογικά νομιμοποιημένο θέαμα της σύγκρουσης: ποιο ήταν αυτό, ποιο τελικά είναι και θα είναι η κούφια πραγματικότητα, το θέαμα όλων των συνόδων της G8;

Δεν νομίζω πως πρέπει να ‘σαι κάποιος αρσιβαρίστας της κριτικής για να το διατυπώσεις: το φανερό του πρόσωπο δεν είναι διαφορετικό, απ’ αυτό που μας επέτρεψαν να δούμε:

Οκτώ παράσιτα συγκεντρώθηκαν για να αποφασίσουν για το μέλλον του πλανήτη:

Κι απ’ έξω κάποιες χιλιάδες fashion victims του νεοαριστερίστικου τομέα μόδας συγκρούστηκαν με τους “φασίστες” και με τους “φασίστες μπάτσους”, απλά γιατί έτσι επέβαλλε το τελετουργικό της επετείου:

Εξάλλου, λογικό δεν φαίνεται να δείρω τον μπάτσο επειδή είμαι αναρχικός, νεοαριστεριστής ή ότι άλλο, κι από την άλλη ο μπάτσος να βαρέσει εμένα επειδή είμαι αναρχικός, νεοαριστεριστής ή ό,τι άλλο;

Και τονίζω πως αναφέρομαι σε ψευδαισθητικές συλλογικές συναντιλήψεις κι όχι σε μεμονωμένες περιπτώσεις.

Κάπως έτσι διαδραματίστηκε η φαινομενικότητα του πράγματος, που με την αντιφασιστική του έξαψη μπορεί και να ενθουσίαζε την γιαγιά μου, που αν βέβαια ζούσε ακόμα θα άγγιζε τα 118 της χρόνια:

Έλα όμως που ο διαβολάκος της κριτικής, σηκώνει μιαν ιδέα το τραπεζομάντηλο, για να βλεφαρίσουμε στα πεταχτά τι κρύβεται από κάτω από το τραπέζι και το υπόρρητο, το εξαφανισμένο, επίτηδες φυσικά από την “επικαιρότητα” πρόσωπο, λέει μιαν άλλην ιστορία:

Τίποτα απολύτως δεν συμφωνήθηκε στην G8, όπως και σε καμιά από αυτές τις συνόδους, απλά γιατί όλες οι αποφάσεις έχουν παρθεί καιρό πριν αλλού, κι από πανίσχυρα κέντρα εξουσίας:

Το G8 και τα οχτώ παράσιστα που φαίνονται να κυβερνούν τον πλανήτη, δεν είναι παρά οι μαριονέτες, τα ανδρείκελα, το ανίσχυρο καμουφλάζ της πανίσχυρης “μυστικής” υπερκυβέρνησης:

Ένα εξαιρετικά χρήσιμο καμουφλάζ γιατί δίνει στην βαθύτατα δικτατορική παγκοσμιοποίηση ένα άρωμα, μια ψευδαισθητική επικάλυψη δημοκρατίας:

Και πώς θα μπορούσε να ‘ναι αλλιώς, αφού τα 8 αυτά παράσιτα μοιάζουν με δημοκρατικά παράσιτα, δήθεν εκλεγμένα από τους λαούς τους, και στην πραγματικότητα βέβαια από τις πολυεθνικές, τα ΜΜΕ τους, και την συνακόλουθη μαζική πλύση εγκεφάλου…

Έτσι η παγκοσμιοποίηση παίρνει το δημοκρατικό της χρίσμα, και νικά, θριαμβεύει έστω και υποσυνείδητα μέσα στη “μεγάλη”, μέσα στην λειψή εικόνα που η ίδια κατασκεύασε για τον εαυτό της:

Η κάθε σύγκριση είναι μάταια: τι βαρύτητα θα μπορούσαν να ‘χουν μπροστά σε 8 ηγέτες εκλεγμένους από ένα δις ψυχές, τριάντα-σαράντα χιλιάδες κολλημένοι, που φωνάζουν συνθήματα ενάντια σ’ έναν εδώ και 50 χρόνια για την Ευρώπη, και 30 για μας, οριστικά πεθαμένο και θαμμένο, δηλαδή ανύπαρκτο φασισμό;

Με άλλα λόγια κι ανακεφαλαιώνοντας, κάποιοι που νόμιζαν πως είναι κάτι που δεν υπήρχε πια, πλακώθηκαν με κάποιους που νόμιζαν πως ήταν κάτι που επίσης δεν υπήρχε πια, με φαινομενική, σχεδόν ξεχασμένη πια αιτία της σύγκρουσης μια σύνοδο που οι αποφάσεις της είχαν παρθεί μήνες ή και χρόνια πριν, από κάποιους άλλους, κάπου αλλού, άγνωστο που…

Κι αν ετούτη η αναχρονιστική παλάβρα, επινοημένη στην βάση κάποιου αρχαιόπληκτου “σκεπτικού” (!), θα πρέπει να θεωρείται σαν μια “κομβική στροφή” του αντιεξουσιαστικού κινήματος, στα σίγουρα θα προτιμούσα να αγνοώ την καινούργια του κατεύθυνση…

Σάββατο, 13 Δεκέμβριος 2008
Λεωνίδας Κύρκος."Να σταματήσουν τώρα τις καταστροφές οι προβοκάτορες"

Οι διαδηλώσεις, οι συγκεντρώσεις ήταν η αυθόρμητη απάντηση στο έγκλημα και ήταν μια υγιής, υγιέστατη αντίδραση της κοινωνίας που έδειξε πως ζει, πως υπάρχει.

Ως εδώ.

Από κει και ύστερα οι εμπρησμοί, οι καταστροφές, οι λεηλασίες ήταν μια οικτρή συνέχεια που μόνο προβοκάτορες, άθλια υποκείμενα, κινούμενα από σκοτεινές επιδιώξεις ορκισμένων εχθρών της Δημοκρατίας που έχουν σαν στόχο το ειρηνικό μαζικό κίνημα, μπορούσαν να το αποτολμήσουν.

Οι τάχατες αντιεξουσιαστές, οι τάχατες αναρχικοί, οι κουκουλοφόροι, οι ποικιλώνυμοι δειλοί ταραχοποιοί και κάποιοι ανώριμοι νεαροί που κάνουν σύγχυση ανάμεσα στα επαναστατικά γεγονότα και σε ευκαιρίες για πλιάτσικο και κάποιοι άλλοι που αρέσκονται να παίζουν τους κλέφτες και αστυνόμους ήταν οι ήρωες αυτών των ταραχών που βύθισαν στην απόγνωση εκατοντάδες καταστηματάρχες και χιλιάδες εργαζομένους, που έχασαν τις δουλειές τους και το γλίσχρο μεροκάματο.

Ολους αυτούς που τους κατηγορώ στο όνομα της ιστορίας του εργατικού κινήματος, τους ΑΠΑΓΟΡΕΥΩ να επικαλούνται το όνομα της Αριστεράς.

Δεν έχουν, ούτε μπορούσαν να έχουν καμία σχέση μαζί της.

Και τους κατηγορώ ακόμα μία φορά σαν προβοκάτορες, εχθρούς της Δημοκρατίας.

Και τους καλώ, αν έχουν κουκούτσι μυαλό και αίσθημα ευθύνης, να εγκαταλείψουν τις άθλιες μεθόδους τους και να εξαφανιστούν από τη δημόσια ζωή.

Από συνέντευξη του Λεωνίδα Κύρκου στην εφημερίδα ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ.

«Αν τρέμεις από αγανάκτηση για κάθε αδικία, είσαι σύντροφός μου. (…) Οι πραγματικοί επαναστάτες δεν κυκλοφορούν με κουκούλες, για έναν επιπλέον λόγο: Γιατί τον καιρό της επανάστασης ο λαός θα πρέπει να αναγνωρίζει στα πρόσωπα των επαναστατών την πρωτοπορία του. Ο λαός δε θεωρεί τιμή του να συναναστρέφεται με κουκουλοφόρους»

Ερνέστο Τσε Γκεβάρα

 Της ΧΡΙΣΤΙΝΑΣ ΠΑΝΤΖΟΥ
Δύο μήνες πριν από τις προεδρικές εκλογές της 19ης Μαρτίου στη Λευκορωσία ο (επίλεκτος της Δύσης) Αλεξάντρ Μιλίνκεβιτς, προδίκασε ότι «δεν θα είναι ελεύθερες και δίκαιες» και προειδοποίησε ότι «μόλις ανακοινωθούν τα αποτελέσματα ο λαός θα ξεχυθεί στους δρόμους». 

ΒΕΝΕΖΟΥΕΛΑ 2000      

   Η προειδοποίηση είναι καίρια. Οι «έγχρωμες επαναστάσεις» που σαρώνουν τις πρώην κομμουνιστικές χώρες αποτελούν την επιτομή της δράσης των αμερικανών μη κυβερνητικών οργανώσεων (ΔΜΚΟ) και του πώς ενορχηστρώνουν τον «εκδημοκρατισμό» μη φιλικών καθεστώτων.

Η άλλη CIA

Οι ΔΜΚΟ γίνονται το νέο όπλο της αμερικανικής διπλωματίας χάρη στις θεωρίες του πολιτειολόγου Τζιν Σαρπ περί πολιτικής ανυπακοής της κοινωνίας των πολιτών. Τα πειράματά του διαμόρφωσαν ένα νέο δόγμα μέσω το οποίου, με πρόφαση την προώθηση της δημοκρατίας, τα εχθρικά καθεστώτα τιμωρούνται όχι με πραξικοπήματα αλλά με «δημοκρατικές επαναστάσεις», όπως προπαγανδιστικά βαφτίστηκαν.

* Το 1983, ενώ ο Σαρπ δημιουργεί το Ιδρυμα Αλμπερτ Αϊνστάιν (στελεχωμένο με αξιωματούχους της CIA όπως ο Ρόμπερτ Χίλβι και ο Τόμας Σέλινγκ) για να θέσει σε εφαρμογή τα σχέδιά του, ο Ρόναλντ Ρέιγκαν ιδρύει το NED, Εθνικό Ταμείο Δημοκρατίας, για να χρηματοδοτήσει αυτά τα προγράμματα.

ΚΙΡΓΙΣΤΑΝ 2005         

Παρά την εμφάνισή του ως ΜΚΟ, χρηματοδοτείται κατά 97% από το Στέιτ Ντιπάρτμεντ μέσω της USAID (Αμερικανική Υπηρεσία Διεθνούς Ανάπτυξης). Με τη σειρά του χρηματοδοτεί άλλες πανίσχυρες ΔΜΚΟ όπως το NDI (Εθνικό Δημοκρατικό Ινστιτούτο για Διεθνείς Υποθέσεις), το IRI (Διεθνές Ρεπουμπλικανικό Ινστιτούτο), το IFES (Διεθνής Επιτροπή Ερευνας και Ανταλλαγών), δουλεύοντας παράλληλα και συντονισμένα με τον Freedom House (Οίκος Ελευθερίας) ή το Ιδρυμα Σόρος. Σήμερα το NED χρηματοδοτεί και διευθύνει περισσότερες από 6.000 οργανώσεις στον πλανήτη.

Βολική λύση

* Ο πρώτος πρόεδρος του NED, Αλεν Βάινσταϊν, παραδέχτηκε ανοιχτά ότι «πολλά από όσα κάνουμε, τα έκανε μυστικά η CIA πριν από 25 χρόνια». Βολική λύση. Ο ΟΗΕ απαγορεύει τη βίαιη ανατροπή ενός καθεστώτος. Αλλά η προώθηση των δημοκρατικών αξιών μεταμορφώνεται με μια «αποδεκτή» δικαιολογία για την επίτευξη του ίδιου στόχου.

* Ο Σαρπ, το NED και το διεθνές δίκτυο των ΜΚΟ τους βρέθηκαν παντού όπου διακυβεύονταν αμερικανικά συμφέροντα: στην Κίνα λίγο πριν από τα γεγονότα στην πλατεία Τιεν Αν Μεν, στη Λιθουανία εκπαιδεύοντας τους νέους ηγέτες της ανεξαρτησίας, στη Βενεζουέλα ενορχηστρώνοντας τη «λαϊκή αντίσταση» κατά του Τσάβες, στη Σερβία ιδρύοντας την Optor, την οργάνωση που συνέβαλε στην πτώση του Μιλόσεβιτς.

* Ανάλογη δράση, αλλά πιο συστηματική ανέλαβε στην κεντρική Ασία.

* Το «πράσινο φως» για τον «εκδημοκρατισμό» της Γεωργίας δόθηκε όταν η έως τότε σύμμαχος των ΗΠΑ επιχείρησε προσέγγιση με τον Πούτιν.

  ΒΕΛΙΓΡΑΔΙ 2000         

* Οι ΜΚΟ ανέλαβαν αμέσως δράση, περιλαμβανομένης και της «μύησης» του Μιχαήλ Σαακασβίλι στις επιτυχημένες τεχνικές της «βελούδινης επανάστασης» της Σερβίας, χάρη στη γενναιοδωρία του παραρτήματος Βελιγραδίου του γνωστού μας Ιδρύματος Σόρος.

Την ίδια στιγμή, το δίκτυο του NED και του Σόρος χρηματοδότησαν και εκπαίδευσαν τα μέλη της νεολαιίστικης οργάνωσης Kmara (Φτάνει).

Οι δημοσκοπήσεις που μιλούσαν για θρίαμβο της αντιπολίτευσης έγιναν από οργανώσεις χρηματοδοτούμενες από την USAID, το NED, το Ιδρυμα Ευρασίας (με διευθυντή τον πρώην διευθυντή της CIA Ουίλιαμ Μάινες) και το «ανεξάρτητο» τηλεοπτικό δίκτυο Rustavi 2 (χρηματοδοτούμενο από τον Σόρο).

* Το ίδιο σενάριο επαναλήφθηκε στην Ουκρανία το 2004. Το ουκρανικό παράρτημα του Ιδρύματος Σόρος δαπάνησε 75 εκατ. δολάρια μέχρι το 2003 για προγράμματα «ανάδειξης της κοινωνίας των πολιτών». Το 2004 δώρισε 7 εκατ. σε προγράμματα εκλογών. Τη μιντιακή κάλυψη της επανάστασης ανέλαβε έναντι 100 εκατ. δολ. η αμερικανική οργάνωση δημοσίων σχέσεων Development Associates Inc.

Η νεοφιλελεύθερη Pora ήταν αποτέλεσμα της δουλειάς που ανέπτυξε η «Συμμαχία για την Ελευθερία Επιλογής» που προωθήθηκε από την αμερικανική πρεσβεία, την Παγκόσμια Τράπεζα, το NED και το Ιδρυμα Σόρος. Το σύνολο της εκστρατείας προώθησης της «κοινωνίας των πολιτών» στην Ουκρανία στοίχισε στον αμερικανό φορολογούμενο 58-65 εκατ. δολάρια.

* Στο Κιργιστάν, η «επίθεση εκδημοκρατισμού» άρχισε όταν ο Ακάγεφ διαπραγματεύτηκε το άνοιγμα ρωσικής αεροπορικής βάσης παύοντας πλέον να εξυπηρετεί τα αμερικανικά συμφέροντά της. Η κοινωνία των πολιτών κινητοποιήθηκε. Τουλάχιστον 170 ΜΚΟ που λειτουργούν στη χώρα προωθήθηκαν από την USAID και το NED και χρηματοδοτούνται 100% από αυτές.

Ακριβοί ακτιβιστές

Δοκιμασμένο σενάριο. Το ίδρυμα Σόρος αναλαμβάνει την «πορτοκαλί επανάσταση» στην Ουκρανία και κερδίζει.               Η USAID επένδυσε τουλάχιστον 2 εκατ. δολάρια πριν από τις εκλογές σε «ντόπιους ακτιβιστές» για να καταγγείλουν παρατυπίες.

Ενας από τους επικεφαλής της αντιπολίτευσης, ο Εντίλ Μπαϊσόλοφ, ομολόγησε ότι η εξέγερση θα ήταν «αδύνατη» χωρίς τη συντονισμένη αμερικανική προσπάθεια.

Οι έγχρωμες επαναστάσεις, σαν κι αυτήν που απειλεί ο Μιλίνκεβιτς ότι επίκειται στη Λευκορωσία, αντί για τον εκδημοκρατισμό περιορίστηκαν να αντικαταστήσουν αντιδυτικές ελίτ με φιλοδυτικές.

Το επαναλαμβανόμενο σενάριο, αν ήταν τηλεοπτική σειρά, θα έγραφε στο τέλος «μια ευγενική προσφορά του Στέιτ Ντιπάρτμεν, της CIA, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου και των συνήθων υπόπτων». Οσο για τη δημοκρατία, ακόμη και με την πιο στενή της έννοια -ελεύθερες και δίκαιες εκλογές- παραμένει πάλι το μεγάλο ζητούμενο.


ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗ - 19/02/2006 

http://www.enet.gr/online/online_text/c=111,dt=19.02.2006,id=90466160

---------------------------------------------------------

Παρεμφερές άρθρο εδώ: 

http://www1.rizospastis.gr/story.do?id=2926714&publDate=3/7/2005

 ----------------------------------------------------------

Ανάξιοι εκπαιδευτικοί

Παρατηρήσαμε κάτι στις συγκεντρώσεις των καθηγητών και των δασκάλων τις τελευταίες μέρες οι οποίες συνόδευαν ανήλικα παιδιά που υποτίθεται οι γονείς τους τα είχαν εμπιστευτεί να διαδηλώσουν ειρηνικά. Τις ίδιες ανησυχίες ακούσαμε και από γονείς που βγήκαν στα ραδιόφωνα αυτές τις μέρες.

Είδαμε λοιπόν μία μερίδα μαθητών - και το διευκρινίζουμε μόνο μία μερίδα - να μιμούνται τους κουκουλοφόρους που είχαν εισβάλλει στα μπλοκ τους - και σε αυτό έχουμε πολλή μεγάλη απορία πως είναι δυνατόν να εισβάλλουν σε μπλοκ που η πλειοψηφία τους αποτελείτο από μαθητές και να μην έχουν την ανάλογη περιφρούρηση από τους εκπαιδευτικούς- και να πετούν πέτρες, νεράντζια, μάρμαρα και ότι έβλεπαν κάτω πεταμένο προς την πλευρά των αστυνομικών.

Οι εκπαιδευτικοί ΔΕΝ ΚΟΥΝΗΣΑΝ ΤΟ ΔΑΚTΥΛΑΚΙ ΤΟΥΣ ούτε να τα επιπλήξουν, ούτε να τα σταματήσουν, ούτε καν να απομακρύνουν τους παρευρισκόμενους κουκουλοφόρους μακρυά από τα μπλοκ τους, τους οποίους εμιμούντο στην κυριολεξία τα παιδιά. Ειλικρινά τα χάσαμε με αυτή τους την στάση. Κατά πως φαίνεται, τα συμφέροντα των εκπαιδευτικών δεν έχουν ούτε ιερό ούτε όσιο και μπαίνουν πάνω και από την προστασία των ανήλικων μαθητών. Είμαστε δε βέβαιοι ότι δεν θα αντιδρούσαν με τον ίδιο τρόπο αν συνόδευαν τα δικά τους παιδιά.

Αυτό διήρκεσε αρκετή ώρα και τα ΜΑΤ δεν αντιδρούσαν αλλά κάτι μας έλεγε ότι κάποια στιγμή κάτι θα γινόταν. Ήταν αδύνατον να μην αντιδράσει έστω και με τον πιο ανώδυνο τρόπο κάποιος που δέχεται καταιγισμό από προκλήσεις,ύβρεις, μεγάλες πέτρες,μάρμαρα, και ότι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς. Υπήρχε βέβαια και η πλειοψηφία των μαθητών που παρακολουθούσαν σαστισμένοι τους συμμαθητές τους να πράττουν κατ αυτό τον τρόπο και προπάντων τους καθηγητές και δασκάλους τους να επικροτούν και να ενθαρρύνουν τους ανήλικους να συνεχίσουν. Βλέπαμε ζωγραφισμένη την αγωνία -των αμέτοχων στα επεισόδια μαθητών- στα μάτια τους να μην τους πάρει κι αυτούς η μπάλα αν γίνει κάτι από την πλευρά των ΜΑΤ γιατί αυτό ήταν κάτι πλέον από σίγουρο ότι θα γινόταν κάποια στιγμή.

Και τι έγινε στο τέλος; Η εκπαιδευτικοί ως ασπίδα χρησιμοποίησαν παιδιά από 11 έως 16 χρόνων βάζοντάς τα μπροστά για να έχουν όση περισσότερη ανοχή από την αστυνομία. Οι κουκουλοφόροι όμως αργά η γρήγορα δεν θα αρκούντο στις πέτρες και άρχισαν να ρίχνουν μολότοφ. Τότε ήταν που άρχισε και ο πανικός. Ανακατεμένοι μέσα στις πορείες δασκάλων και μαθητών , στην αρχή γύρω από το μπλοκ και κατόπιν και μέσα στο μπλοκ άρχισαν να εκτοξεύουν λοστούς και στειλιάρια, οι μαθητές άρχισαν να τρέχουν εδώ και εκεί και τότε η αστυνομία άρχισε να αντιδρά και να απωθεί με τις ασπίδες και μικρά παιδιά όπου τα χρησιμοποιούσαν ως ασπίδα οι ανεγκέφαλοι υποτίθεται προστάτες -δάσκαλοί τους.
ΑΙΣΧΟΣ ΑΗΔΙΑ ΚΑΙ ΝΤΡΟΠΗ νοιώσαμε.

Το βράδυ στα κανάλια ακούγαμε να λένε ότι οι κακοί μπάτσοι τα έβαζαν ακόμα και με μικρά παιδιά και κυνηγούσαν αδιακρίτως ΑΠΟΚΡΥΠΤΟΝΤΑΣ φυσικά το ΕΓΚΛΗΜΑ που είχαν διαπράξει οι ίδιοι. ΜΙΣΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΕΝΑ ΨΕΜΑ ΚΥΡΙΟΙ ΠΟΥ ΣΑΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΟΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΣ ΝΑ ΤΑ ΠΡΟΣΦΕΡΕΤΕ ΠΑΙΔΕΙΑ.

Όταν τα μικροσυνδικαλιστικά σας συμφέροντα τα βάζετε πάνω ακόμα και από την σωματική ακεραιότητα των μαθητών σας ΤΙ ΣΟΪ ΠΑΙΔΕΙΑ είστε άξιοι να τους μεταδώσετε;

Εκείνο που αξίζει να σημειώσει επίσης κανείς, είναι ότι οι αμέτοχοι μαθητές μετά από ένα τέτοιο θέαμα εξοργίστηκαν και θύμωσαν με τους κακούς αστυνομικούς όμως και όχι με τους ανίκανους δάσκαλους τους. Ίσως κάποια από αυτά ως πιο ώριμα να το συνειδητοποίησαν ότι έχουν μεγάλο μερίδιο ευθύνης οι άνθρωποι που τους μορφώνουν και διαπλάθουν συνειδήσεις. Και μακάρι να τους το κάνουν θέμα συζήτησης μέσα στα σχολειά. Γιατί έτσι μόνο θα καταλάβουν ότι αν κάποιοι προσπαθούν να τα χειραγωγήσουν καπελώνοντας τον πραγματικό λόγο που είχαν πάει στην διαδήλωση τότε πρέπει να τους ασκήσουν όχι μόνο σκληρή κριτική αλλά και να τους δηλώσουν πόσο ανίκανοι είναι να λέγονται δάσκαλοι.

http://hellenicrevenge.blogspot.com/

-----------------------------------------

 *(Η φωτογραφία είναι από την "πολιτιστική επανάσταση" στην Λαϊκή Δημοκρατία της  Κίνας, όταν ο Μάο Τσε Τουνγκ, για να απαλλαγεί από τους κομματικούς του αντιπάλους, δημιούργησε έναν φανατισμένο στρατό εφήβων, τον οποίο και εξαπέλυσε, με το Κόκκινο Βιβλίο ανά χείρας, προς καταστροφή κάθε στοιχείου που θύμιζε την παλιά Κίνα. Αποτέλεσμα ήταν να καταστραφούν απίθανες ποσότητες έργων τέχνης και κλασσικής γραμματείας και όλοι οι μορφωμένοι Κινέζοι να συλληφθούν από τους έφηβους Ερυθροφρουρούς, να οδηγηθούν στις κρεμάλες, στις φυλακές ή στους ορυζώνες και η Κίνα για μερικά χρόνια να μην έχει επιστήμονες, γιατρούς, δασκάλους, καλλιτέχνες... Οποιος ήξερε, μπορούσε, καταλάβαινε, κάτι περισσότερο απ΄όσο ένας αναλφάβητος αγρότης, εθεωρείτο αυτόματα μπουρζουάς αντεπαναστάτης και δικαζόταν στα υπαίθρια λαϊκά δικαστήρια.)

-----------------------------------------

Τι είναι μια λαϊκή εξέγερση;


Το εφιαλτικό πλανητικό καθεστώς της Νέας Τάξης, με τα προπαγανδιστικά του φερέφωνα (ΜΜΕ), τους «αριστερούς», τύπου Αλαβάνου και Τσίπρα, καθώς και κάθε άσχετο δημοσιοκάφρο ή «αριστεριστή» που αυτό-αυνανίζεται με ανύπαρκτες «επαναστατικές εξεγέρσεις», όλοι αυτοί μαζί (εγκάθετοι ή «χρήσιμοι ηλίθιοι»), δεν ισοπεδώνουν απλώς κάθε ιστορική μνήμη και κινηματική παράδοση, αλλά δολοφονούν αγρίως και τη λογική.
άλλοι συνειδητά, άλλοι από σφετεριστική δημαγωγία, άλλοι για να βγούνε ή να δικαιολογήσουν τη χρόνια ανυπαρξία τους και άλλοι από άγνοια και απροσμέτρητη βλακεία, καρατομούν κάθε διαλεκτική των κινημάτων και κάθε έννοια, την θεωρία των εξεγέρσεων, κατασκευάζοντας τις έννοιες και τη «θεωρία» της Νέας Τάξης για τα λαϊκά κινήματα και τις λαϊκές εξεγέρσεις.
Μας προβάλλει λοιπόν το καθεστώς με τους ιδεολογικούς του μπράβους και τους «αριστερούς» σφογγοκωλάριους το «κίνημα» των κουκουλοφόρων σαν λαϊκή εξέγερση, σαν κοινωνική θύελλα!!!
Για πρώτη φορά στην ιστορία έχουμε μια «κοινωνική θύελλα» χωρίς υποκείμενα, χωρίς στόχους, χωρίς συνθήματα, χωρίς ζύμωση και διαπάλη ιδεών, χωρίς εμβρυακές καν οργανωτικές δομές βάσης.
Τα μόνα υποκείμενα που υπήρξαν, «συνεδρίαζαν» και έπαιρναν τις αποφάσεις ήταν οι κουκολοφόροι, εν κρυπτώ και μέσα στους «χώρους» των προβοκατόρικων μηχανισμών του συστήματος και των μυστικών υπηρεσιών.
Δεν είδαμε πουθενά τον κοινωνικό θυμό να έχει «κύτταρο», «έδρα» ζυμώσεων, αποφάσεων, οργάνωσης και δράσης.
Δεν είδαμε πουθενά αιτήματα και συνθήματα, έστω και θολά και συγκεχυμένα για τα συσσωρευμένα προβλήματα καταπίεσης και αποκτήνωσης της νεολαίας. Έστω και περιορισμένα πάνω στα ζητήματα της νεολαίας.
Δεν είδαμε πουθενά ούτε το κλασσικό αναρχικό σύνθημα «κάτω το κράτος» και «κάτω η κυβέρνηση», συνθήματα που σε μια πραγματική εξέγερση μπαίνουν αυθόρμητα. Απεναντίας είδαμε το σύνθημα «εκλογές τώρα»!!!
Μια κοινωνική και λαϊκή εξέγερση βάζει το ζήτημα των εκλογών τώρα!!!
Πού και πότε έχει ξαναγίνει αυτό; Πού και πότε οι λαϊκές εξεγέρσεις δεν έχουν κανένα αίτημα και σύνθημα, αλλά ψελλίζουν μόνο «κάτω οι μπάτσοι» ή «εκλογές τώρα»;
Πού και ΠΟΤΕ μια λαϊκή έκρηξη ξεθυμαίνει μόνο σε καψίματα και πλιάτσικο, σε εμπρησμούς των πάντων, ΧΩΡΙΣ σύγκρουση με το καθεστώς!!!
Πού και πότε μια λαϊκή εξέγερση διαδραματίζεται μπροστά στα απαθή βλέμματα των κατασταλτικών μηχανισμών και διαφημίζεται από το καθεστώς και όλοι οδύρονται και κλαίνε για το πόσο δίκαιο έχουν οι εξεγερμένοι;
Κάποιοι βάλθηκαν να μας τρελάνουν…
Οι λαϊκές εξεγέρσεις και οι κοινωνικές θύελλες δεν έρχονται σαν κεραυνός εν αιθρία, χωρίς συσσωρεύσεις κινητοποιήσεων και χωρίς έμβρυα πυρετικών ιδεών και οργάνωσης (υποκείμενα).
Πριν από τις εξεγέρσεις προηγούνται πυρετικές διαδικασίες: λαϊκές κινητοποιήσεις με αιτήματα, φλογερές ζυμώσεις ιδεών, καταλήψεις και χώροι συνελεύσεων, συμμετοχή στις αποφάσεις, οργανωτικά έμβρυα και Επιτροπές αγώνα, παλιρροϊκό κύμα μαζικής ανάπτυξης και πολλά άλλα.
Εδώ δεν είχαμε τίποτα από τα χαρακτηριστικά μιας Εξέγερσης: Ούτε ιδέες, ούτε αιτήματα, ούτε συνθήματα, ούτε οργανωτικά έμβρυα συντονισμού του αγώνα, ούτε συμμετοχή αυτού του κοινωνικού θυμού στις αποφάσεις και στα όργανα δράσης, ούτε προοπτική, ούτε ΚΑΜΙΑ σύγκρουση με το καθεστώς.
Όλα αυτά τα είχανε υποκαταστήσει οι κουκουλοφόροι. Αυτοί δίνανε την κατεύθυνση, αυτή αποφάσιζαν, αυτοί επιχειρούσαν να αξιοποιήσουν το διάχυτο κοινωνικό θυμό σε αγελέα τρομοκρατική και καταστροφική δύναμη.
Η μόνη σύγκρουση ήταν με τα καταστήματα, τα κτίρια, τα αυτοκίνητα: Φωτιές, καταστροφές και πλιάτσικο, υστερική ψύχωση…
Τέλος κάθε κίνημα και εξέγερση αποτυπώνεται και στους ηγέτες που αναδεικνύει: ηγέτες με πρόσωπο και κύρος βγαλμένοι μέσα από τη δράση του κινήματος, φυσικοί ηγέτες των λαϊκών αγώνων.
Και αυτό αποτελεί ιστορική πρωτοτυπία: Μια κοινωνική, λαϊκή έκρηξη χωρίς ηγέτες, χωρίς πρωταγωνιστές!!!
Αυτοί ήταν οι κουκουλοφόροι και οι καθεστωτικές πόρνες: Πολιτικάντηδες, δημοσιογράφοι και μυστικές υπηρεσίες…

Friday, December 05, 2008

Με 26σέλιδη βαρύτατη μήνυση που κατέθεσε χθές στην Εισαγγελία Αθηνών ο Πρόεδρος του Εθνικού Ινστιτούτου Χρηματοπιστωτικών Ερευνών (ΕΙΧΕ) κ. Τάκης Χριστοδουλόπουλος, άρχισε η μετωπική σύρραξη των δανειοληπτών (καταναλωτών και επιχειρηματιών) με το τραπεζικό σύστημα. Κεντρικός άξονας είναι η τραπεζική τοκογλυφία που ενυπάρχει σε κάθε δανειακή συναλλαγή και η «θεσμοθετημένη» και προκλητική αντίληψη των τραπεζιτών ότι μπορούν να λειτουργούν έξω και πέρα από τα όρια της νομιμότητας.

Ο μηνυτής είναι πρώην ανώτατο στέλεχος τραπεζών και, κατά τα τελευταία δέκα χρόνια, πρωτοστατεί στην προσπάθεια ανάδειξης της τραπεζικής πολυπαρανομίας, των ποινικού χαρακτήρα αδικοπραξιών που κάνουν κατ’ επάγγελμα οι τραπεζίτες με αποτέλεσμα, εκτός από την λεηλασία της περιουσίας των πελατών, οι τράπεζες να προσβάλλουν βάναυσα και την συνταγματικά προστατευόμενη αξιοπρέπεια κάθε συναλλασσόμενου με αυτές. Με παρέμβαση του ΕΙΧΕ ενάντια σε δικαστικές ενέργειες τραπεζών κατά δανειοληπτών, έχουν εκδοθεί μέχρι σήμερα περισσότερες από 1.000 δικαστικές αποφάσεις σε βάρος των τραπεζών με τις οποίες προστατεύτηκαν οι εμπλεκόμενοι δανειολήπτες από διαταγές πληρωμής, κατασχέσεις και πλειστηριασμούς τραπεζών.

Η χθεσινή μήνυση που αποτελεί την πρώτη από άλλες τριάντα (30) που αναμένεται να κατατεθούν πολύ σύντομα, αφορά σε δύο πιστωτικές κάρτες της A.E. ALPHA ΤΡΑΠΕΖΑ, μία VISA και μία AMERICAN EXPRESS, για τα κατάλοιπα των οποίων οι δικηγορικές εταιρείες «ΣΙΟΥΦΑΣ & ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ» και «ΜΟΥΡΓΕΛΑΣ, ΔΗΜΗΤΡΟΠΟΥ-ΛΟΣ, ΚΩΝΣΤΑΝΤΕΛΙΑΣ, ΓΑΛΑΝΟΣ» έβγαλαν διαταγές πληρωμής κατά τον οφειλετών, οι οποίες ανακόπηκαν με επιτυχία από συνεργάτες-δικηγόρους του ΕΙΧΕ.

Σύμφωνα με πορίσματα πραγματογνωμοσύνης του ΕΙΧΕ, τα νόμιμα και πραγματικά ποσά οφειλής για τις δύο επίδικες πιστωτικές κάρτες είναι σημαντικά μικρότερα από τις απαιτήσεις της τράπεζας που προσαυξήθηκαν και με παράνομους τόκους υπερημερίας που υπολόγισαν οι δικηγόροι των παραπάνω δικηγορικών εταιρειών.
Η βασική αιτία των διαφορών είναι η μεγάλη απόκλιση μεταξύ των επιτοκίων των καρτών (17-19%) και των δικαιοπρακτικών επιτοκίων (9-10,25%) τα οποία δέχονται σαν τα νόμιμα τα δικαστήρια. Οι διαφορές αυτές υπάρχουν και σε όλες τις πιστωτικές κάρτες που έχουν εκδοθεί στην Ελλάδα.

Με την 26σέλιδη μήνυση και το ογκώδες αποδεικτικό υλικό που περιλαμβάνει με σημαντικό αριθμό δικαστικών αποφάσεων από το σύνολο των 1.000 με τις οποίες το ΕΙΧΕ έχει «χαρτογραφήσει» τις εναρμονισμένες παρανομίες των τραπεζών σε βάρος των ανυποψίαστων καταναλωτών αλλά και των επιχειρήσεων, ο κ. Χριστοδουλόπουλος μήνυσε τους παρακάτω :

1. τον Πρόεδρο και τους αρμόδιους Διευθυντές της ALPHA Τράπεζας για τοκογλυφία
2. τον Πρόεδρο και τα μέλη των Διοικητικών Συμβουλίων της τράπεζας κατά την τελευταία 8ετία για την έγκριση ψευδών ισολογισμών, απάτη σε βαθμό κακουργήματος σε βάρος των μετόχων/επενδυτών και νομιμοποίηση εσόδων από κακουργηματικές δραστηριό-τητες
3. τους Ορκωτούς Ελεγκτές της τράπεζας κατά την τελευταία 8ετία για παράβαση καθήκοντος και υπογραφή ψευδών ισολογισμώνυ
4. τις ξένες εταιρείας VISA και AMERICAN EXPRESS για συνέργεια σε τοκογλυφία με τις συγκεκριμένες κάρτες που φέρουν τα σήματά των
5. τον σημερινό και των προηγούμενο Διοικητή της Τραπέζης της Ελλάδος για παράβαση καθήκοντος
6. την ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΕΝΩΣΗ ΤΡΑΠΕΖΩΝ (ΕΕΤ)Όκαθώς και τον Πρόεδρο και τον Γενικό Γραμματέα αυτής για ηθική αυτουργία στις παράνομες πράξεις της μηνυομένης τράπεζας
7. τις παραπάνω δικηγορικές εταιρείες μαζί με μία δικηγόρο εκάστης για τοκογλυφία και απάτη σε Δικαστήριο

Σημειώνεται ότι δύο εταίροι της πρώτης εταιρείας είναι οι υιοί του Προέδρου της Βουλής κ. Δημητρίου Σιούφα ενώ ο κ. Ιωάννης Μούργελας, επι κεφαλής εταίρος της δεύτερης είναι ο Πρόεδρος της «ΤΕΙΡΕΣΙΑΣ Α.Ε.» και για 10ετίες νομικός σύμβουλος της Ελληνικής Ένωσης Τραπεζών, στις εισπρακτικές δραστηριότητες των εταιρειών των οποίων εναντίον κατανα-λωτών υπήρξαν πρόσφατα δημοσιεύματα.

«Οι τράπεζες και η Τράπεζα της Ελλάδος, ως εποπτική Αρχή των καθώς και το Κράτος είχαν προειδοποιηθεί για μηνύσεις με δύο εξώδικα του ΕΙΧΕ από το 2006 και το 2007 για το σύνολο των παρανομιών των τραπεζών στην Ελλάδα, συμπεριλαμβανομένου και της νομιμοποίησης εσόδων από κακουργηματικές δραστηριότητες και για το ότι θα τους ζητηθούν ευθύνες, σύμφωνα με την κείμενη νομοθεσία. Τα εξώδικα επιδόθηκαν με δικαστικό επιμελητή στην ΕΕΤ για την ενημέρωση των τραπεζών-μελών της αλλά, μέχρι σήμερα, δεν είχαμε καμία αντίδραση» παρατηρεί ο κ. Χριστοδουλόπουλος ο οποίος είναι πρώην ανώτατο στέλεχος τραπεζών με εξαιρετικά ευδόκιμη θητεία από το 1964. Κατά την τελευταία 10ετία, διευθύνει με μεγάλες επιτυχίες το ΕΙΧΕ που είναι ένωση προστασίας καταναλωτή με εξειδίκευση στις τράπεζες.

Η χθεσινή μήνυση του κ. Χριστοδουλόπουλου είναι η δεύτερη κατά τραπεζών για τοκογλυφία. Στην πρώτη, προ ετών, για παράνομη χρέωση μικροποσού (Ευρώ 680) σε δανειακό λογαριασμό μικροεπιχειρηματία της Εθνικής Τράπεζας, ασκήθηκε ποινική δίωξη κατά τριών ανωτέρων στελεχών της στη Λάρισα. Στη δίκη των που έγινε τον Νοέμβριο 2007, οι κατηγορούμενοι αθωώθηκαν δεδομένου ότι υπέδειξαν ανώτερο κλιμάκιο της τράπεζας από το οποίο τους είχαν δοθεί οι οδηγίες για τις παράνομες χρεώσεις. Η εισαγγελική αυτή έρευνα συνεχίζεται.

Σύμφωνα με τον κ. Χριστοδουλόπουλο, θα κατατεθούν συνολικά περίπου πενήντα μηνύσεις κατά τραπεζών μέσα στους επόμενους μήνες ενώ κάθε καταναλωτής θα μπορεί με ομαδικές αγωγές που ετοιμάζει το ΕΙΧΕ να διεκδικήσει χρηματική αποζημίωση συνολικού ύψους Ευρώ 4 εκατομμυρίων για κάθε μία πιστωτική κάρτα, προσωπικό ή καταναλωτικό δάνειο και δάνειο αυτοκινήτου που είχε στο παρελθόν ή έχει ακόμα. Με ατομικές αγωγές, οι επιχειρήσεις θα διεκδικήσουν από κάθε δανείστρια τράπεζα αποζημιώσεις δεκάδων εκατομμυρίων Ευρώ για θετικές και αποθετικές ζημιές που τους προκάλεσαν με τις παράνομες χρεώσεις οι τράπεζες καθώς και μεγάλες αποζημιώσεις για ηθικές βλάβες από αδικοπραξίες.

«Όπως έχω ήδη πεί δημόσια, με την επιλογή τους να παρανομούν σύμφωνα με τις οδηγίες του 80ετούς καρτέλ των που είναι ένα από σκληρότερα του δυτικού κόσμου, οι τράπεζες έχουν αυτοκτονήσει. Απλώς, δεν το ξέρουν ακόμα», λέει ο κ. Χριστοδουλόπουλος, προσθέτοντας «Μέσα σε Γενικές Συνελεύσεις μετόχων μεγάλων τραπεζών τα τελευταία χρόνια, έθεσα προς τις Διοικήσεις το ερώτημα ποια συνέλευση εξουσιοδότησε ποτέ διοίκηση να παρανομεί χάριν της κερδοφορίας και με κίνδυνο να ανακληθεί η άδεια λειτουργίας της τράπεζας. Απάντηση δεν μου δόθηκε ποτέ γιατί κανείς τραπεζίτης δεν μπορεί να ομολογήσει ότι οι οδηγίες για τις εναρμονισμένες παρανομίες εκπορεύονται από το ιερατείο του καρτέλ».

Και καταλήγει ως εξής: «Η επιτυχία της 10ετούς προσπάθειας του ΕΙΧΕ και εμού προσωπικά να τεκμηριώσουμε και να αποδείξουμε την τραπεζική παρανομία με περισσότερες από 1.000 δικαστικές αποφάσεις κατά τραπεζών προέκυψε, όχι μόνο από την άριστη γνώση μας του τραπεζικού συστήματος από μέσα αλλά και από την εντυπωσιακή ευθυκρισία και την κορυφαία συναίσθηση καθήκοντος σχεδόν του συνόλου των Ελλήνων δικαστών. Ήρθε η ώρα, την ίδια αξιοπιστία και συναίσθηση ευθύνης να επιδείξουν και οι Εισαγγελικές Αρχές, κάτι για το οποίο, προσωπικά, δεν έχω καμία αμφιβολία. Για εκείνο που συνεχίζω να αμφιβάλω είναι ο διαχρονικός ρόλος προστάτη των τραπεζών που διαδραματίζει το Κράτος με όλες τις Κυβερνήσεις των τελευταίων 30 ετών. Πρόσφατα, η Κυβέρνηση έδωσε πιστώσεις Ευρώ 28 εκατομμυρίων στις τράπεζες οι οποίες είναι κυριολεκτικά βουτηγμένες στην παρανομία, που έχουν σωρεύσει κατασχετέα έσοδα από παράνομες δραστηριότητες τουλάχιστον Ευρώ 30 δις και πρόκειται να γεμίσουν με αγωγές τεράστιων αποζημιώσεων από κάθε θύμα τους, επιχειρηματία και καταναλωτή. Το τι θα μείνει μετά από αυτά είναι προφανέστατο. Ας πρόσεχαν και ας είχαν τον επιβαλλόμενο σεβασμό στο ρόλο αλλά και προς τον Ελληνικό. Τώρα είναι έκπτωτοι και κατηγορούμενοι με αποκλειστικά δική τους ευθύνη. Το θλιβερό για μας που είμαστε ενεργοί πολίτες έξω από κομματικούς σχηματισμούς, διαπλεκόμενα συμφέροντα και υπόγειες διαδρομές είναι ότι, οι δράσεις για να απαλλαγεί η Χώρα από την τραπεζική παρανομία έπρεπε να γίνουν από εμάς τους πολίτες ενώ αυτό αποτελεί υποχρέωση του Κράτους που, υποτίθεται, ότι οι εξουσίες που πηγάζουν από τον Λαό, υπάρχουν ΜΟΝΟ υπέρ αυτού και του Εθνους (όχι των υπόγειων συμφερόντων) και ασκούνται όπως ορίζει το Σύνταγμα. Το διαχρονικό σκάνδαλο των πολιτικών με τη διαπλοκή με τις τράπεζες είναι πολύ μεγαλύτερο από το άθροισμα όλων των σκανδάλων έχουν απασχολήσει την Ελληνική κοινή γνώμη κατά τα τελευταία πενήντα χρόνια».

Εξάλλου, με πρόσφατο εξώδικο του ΕΙΧΕ, προειδοποιήθηκαν τα τηλεοπτικά κανάλια, οι εφημερίδες-ραδιόφωνα και οι διαφημιστικές εταιρίες ότι, εάν από τις αρχές Νοεμβρίου και μετά εμφανίσουν διαφημιστικά μηνύματα τραπεζών για πιστωτικές κάρτες και εορτοδάνεια που εκτοκίζονται με τοκογλυφικά επιτόκια, θα μηνύεται η διαφημιζόμενη τράπεζα για τοκογλυφία μαζί με το μέσο και η διαφημιστική εταιρία για συνέργεια στη τοκογλυφία. Εχουν ήδη εντοπισθεί μόνο τρεις παραβάσεις που θα αντιμετωπισθούν πολύ σύντομα με την γνωστή επιμέλεια του ΕΙΧΕ. Το ανώτατο θεμιτό όριο επιτοκίου για οποιοδήποτε δανειακό τραπεζικό προϊόν είναι σήμερα 8,75%.

Για αναλυτική ενημέρωση κάθε ενδιαφερόμενου, το ΕΙΧΕ ετοιμάζει πλούσια σε πληροφόρηση ιστοσελίδα (http://www.eixe.org/) που αναμένεται να λειτουργήσει μετά τον Ιανουάριο 2009.

http://i-press.blogspot.com/2008/12/blog-post_05.html

 Ελληνικό Ινστιτούτο Χρηματοπιστωτικών Ερευνών

Οδός Ζίννη 40 & Λεωφόρος Συγγρού 102