Τώρα πια το τηλέφωνο δεν κάνει υπερωρίες όπως παλιά. Καλύτερα;
Δεν έχω και τη διάθεση να τηλεφωνήσω σε κανένα φίλο. Έχουνε μείνει φίλοι; Μπα, οι περισσότεροι είναι πλέον γνωστοί με τους οποίους 2 φορές το χρόνο συναντιόμαστε για ποτό. Καμιά φορά λέμε και μερικές κουβέντες περισσότερες.
Φταίει κάποιος; Όχι. Οι δρόμοι που χωρίσανε, οι επιλογές, τα χρήματα, ο χρόνος. Και η απόσταση μεγαλώνει ολοένα. Μετριέται σε χώμα αλλά κυρίως σε ψυχή.
Και όμως, τους αγαπάω όλους. Διότι μεγαλώσαμε μαζί. Στο μεταξύ, έμαθα να ζω, χωρίς τη φωνή, το γέλιο, τον καημό τους. Τρέχω κι εγώ να προλάβω τη ζωή που επέλεξα.
Μου τη δίνει η όλη κατάσταση, η αλήθεια να λέγεται. Αλλά έτσι είναι. Μεγαλώσαμε. Όπου να΄ναι θα φάμε και κουφέτα. Για να δούμε ποιος θα κερδίσει το στοίχημα, που βάλαμε μια πιωμένη νύχτα, που ήταν όλη η παλιά παρέα μαζί.
3 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Απόψε θα σας καληνυχτίσω με ένα τραγουδάκι τραλαλά και μπλε.
-Εμπρός Στρουμφς,
γρήγορα στις τάξεις σας για μάθημα!
Λα-λα-λα......
-Έτοιμοι,αρχίζουμε.
-Μάγκες τη στρουμφίζουμε.
-Βγάλτε τα βιβλία σας.
-Σώστε την υγεία σας.
-Διάβασες το μάθημα;
-Μάθημα ανάθεμα.
-Εργασία και χαρά.
-Στρουμφ σημαίνει ξεγνοιασιά.
-Τι ήταν οι αρχαίοι θεοί;
-Το Σάββατο και η Κυριακή.
Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω.
Τετάρτη πώς βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι.
Παρασκευή πρωί,
λα-λα-λα λα-λα λα-λα,
απ' όλες τις ημέρες
η Κυριακή μ' αρέσει.
-Πρώτη ώρα "Ανάγνωση".
-Μου την δίνει η "Ανάγνωση".
-Δεύτερη "Αριθμητική".
-Ομελέτα με τυρί.
-Ποιος θα 'ρθει στον πίνακα;
-Μου την δίνει ο πίνακας.
-Μην ακούω τσιμουδιά!
-Να 'χαμε μια λιχουδιά....
-Παρακάτω ποιος θα πει;
-Σάββατο και Κυριακή.
Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω.
Τετάρτη πώς βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι.
Παρασκευή πρωί,
λα-λα-λα λα-λα λα-λα,
απ' όλες τις ημέρες
η Κυριακή μ' αρέσει.
Λα-λα-λα......
-Η ζωή είναι δύσκολη!
-Τα ίδια πάλι θα μας πει.
-Πρέπει να προσέχετε!
-Στρουμφ πώς τον αντέχετε;
-Πρέπει να διαβάζετε!
-Ασ'τον να κουράζεται.
-Σκέφτομαι το μέλλον σας.
-Βγάλτε το καπέλο σας.
-Του δασκάλου η συμβουλή.
-Σχολείο σημαίνει φυλακή.
Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω.
Τετάρτη πώς βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι.
Παρασκευή πρωί,
λα-λα-λα λα-λα λα-λα,
απ' όλες τις ημέρες
η Κυριακή μ' αρέσει.
-Θέλετε να συνεχίσουμε;
-ΟΧΙ!
-Ή προτιμάτε ελεύθερη ώρα;
-ΝΑΙ,αυτό θέλουν τα Στρουμφ!
Δευτέρα κάτι έχω,
την Τρίτη δεν αντέχω.
Τετάρτη πώς βαριέμαι,
την Πέμπτη δεν κρατιέμαι.
Παρασκευή πρωί,
λα-λα-λα λα-λα λα-λα,
απ' όλες τις ημέρες
η Κυριακή μ' αρέσει.
-Θέλετε να κλείσει το σχολείο;
-ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ!
ε, αφού όλοι και όλα είναι σήμερα στρουμφ!
Καληνύχτα σας και όνειρα γαλάζια!
Μάκια σας!
1 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
’λλη μια μέρα που πέρασε σχετικά ήρεμα, μηδενισμός φασαρίας.
Ουφ, δεν το αντέχω αυτό. Θέλω περισσότερα.
Ανυπομονώ.Το μεθαύριο δεν έρχεται. Μοιάζει τόσο μακριά, όσο το αποτέλεσμα της εξέτασης, που ακόμα δεν έγραψα, αλλά περιμένω ήδη το αποτέλεσμα. ’λλη ιστορία αυτή. Το ίδιο σπαστικά βαρετή.
Ευτυχώς, θα φύγω για λίγες μέρες. Από δω, μακριά. Θα πάω για λίγο στη θάλασσα. Και ας είναι παγωμένη. Τουλάχιστον η αμμουδιά θα είναι χρυσή. Και λουσμένη σε ήλιο, όχι σε χιόνια. Εκτός αν ο καιρός αρχίσει πάλι τα παιχνίδια. Κατίσχι του, που λέμε και στην Κύπρο. Απλά κατίσχι του.
Αχ, φεύγω !!!! Επιτέλους!
- Στείλε ΣχόλιοΠήρα απόψε διάφορα κομμάτια από διάφορα τραγούδια. Γνωστά στους περισσότερους.
Έρωτας να 'ναι η σιωπή
που όταν σε βλέπω, μου το κλεί
σφιχτά το στόμα,
που κι όταν μείνω μοναχή,
στέκω βουβή κι εκστατική
ώρες ακόμα;
Μεγάλος σαν τα μάτια σου
όταν κοιτάς τ' αστέρια
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα
Να αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα
Κράτα μου, αγάπη μου, το χέρινα ταξιδέψουμε σε μέρη
που ούτε κι ο χάρτης δεν τα γράφει.
Για στιγμές μυστικές για λάμψεις μαγικές
γι' αγκαλιές ερωτικές για νύχτες φωτεινές……..
Σ' αγκαλιάζω στο σκοτάδι
σε τυλίγω μ' ένα χάδι
Κι από τότε τ' αστέρια οι νύχτες
τα πλούτη του κόσμου
είναι όλα δικά μουαφού σε κρατώ αγκαλιά
Σε προσέχω σα δάκρυ μη χάσει το σχήμα του.
Να κλαις πάνω στη σάρκα μου
και να ρωτάς τα μάτια μου
γιατί τα λάθη είναι πολλά
κι ο πόνος κλαίει σιωπηλά,να ρωτάς
Θυμάμαι που γελούσεςνα μείνω μου ζητούσεςπαιδί.
Κι είν' ένα φως μες το σκοτάδι
που σου ταιριάζει να φοράς,
γιατί αλλιώς σε φανερώνεικι αλλιώς σε κάνει να κοιτάς,
σαν μ' αγαπάς….
Καληνύχτα σας …..
- Στείλε ΣχόλιοΤη βλέπω από μωρό στο απέναντι από το παράθυρο μου βουνό. Είναι απλά μια σημαία. Και ούτε καν ανεμίζει στον ουρανό .Είναι απλά 40 τόνοι μπογιάς στο χώμα, με κάθε φρεσκάρισμα.
Όμως σε κάθε πόντο γης που είναι χαραγμένη, αναβλύζει αίμα. Αίμα αθώων αλλά και ενόχων.
Είναι τώρα 22 χρονών, τη βλέπεις πια και τη νύχτα. Για κάθε μια από τις χίλιες λάμπες που αναβοσβήνουν κάθε σκοτάδι, αναρωτιέμαι, πόσες ψυχέςτρεμοσβήνουν και παλεύουν ακόμα να απαλλαχτούν από τον ’δη. Τον επίγειο ή τον υποχθόνιο.
Είκοσι γήπεδα ποδοσφαίρου η έκταση της. Για αυτό και θέλουνε τώρα να καταγραφεί στο βιβλίο Γκίνες ως η μεγαλύτερη σημαία του κόσμου. Δεν είναι το βιβλίο αυτό, ίσως το πρόβλημα. Είναι η αναγνώριση της ίδιας της σημαίας, ως σύμβολο κράτους και όχι ως σύμβολο προκλητικότητας. Που ισχυροποιείται και με λόγκο, τι ευτυχία να ανήκεις σε αυτό το έθνος.
Αλλά όταν τα πρόββατα κοιμούνται, οι λύκοι γλεντάνε. Και στις δύο μεριές του ποταμού.
Αποενοχοποίηση και ιδιωτισμός η μοίρα μας;
Όχι, ευχαριστώ, δεν θα πάρω. Δεν μου κάνει καρδιά.
1 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΞέρετε ποιος έχει σήμερα γιορτή; χμ, ίσως και γενέθλεια δηλαδή.
Κλείνει ίσως τα 32, επίσημα, διότι ανεπίσημα, έχει κάτι έξτρα ....χμ, χρονάκια στην πλάτη της.
Μιλώ φυσικά για τη Δημοτική!!!! Σαν σήμερα λοιπόν, το 1975,ο τότε πρωθυπουργός, Κωνσταντίνος Καραμανλής, με τον υπουργό Παιδείας, Γεώργιο Ράλλη, ανακοίνωσαν την εισαγωγή της δημοτική γλώσσας σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης και όχι μόνο.
Εννοείται, πως υπήρξε φασαρία στο πάρτι αργότερα, αφού ως γνωστό οι Έλληνες αρεσκόμαστε σε ό,τι καινούριο ξενόφερτο, αλλά επιμένουμε στα παλιά ελληνικά με όλους τους ένδοξους προγόνους και μη.
Όπως και να 'χει!!! Η Γλώσσα παραμένει ζωντανή, αν και τελευταία την έχουμε αρρωστήσει. Πολλοί την καταντήσαμε και ζόμπι αλλά είναι αυτό, νομίζω, άλλο θέμα.
Χρόνια Πολλά Δημοτική! Να ζήσεις να σε αλλάξουμε κι άλλο με τον καιρό!
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Σήμερα ξύπνησα στις έξι από το άγχος για την παρουσίαση που είχα.
Όλο το εξάμηνο ασχολούμουν βασικά, με αγάλματα. Μπλιάξ! Να σημειώσω ότι γενικά με τη γλυπτική, δεν είχα ποτέ καλές σχέσεις. Έχω και μια τάση να σπάω κατά λάθος πράγματα, τα θραύσματα από τον κόσμο τον παλιό, με έβλεπαν για καιρό σαν τον Τζακ τον Αντεροβγάλτη. Παρόλο που δεν είχανε ποτέ εσωτερικά όργανα. Και παρόλο που είναι ήδη θραύσματα.
Τέλοσπάντων, σήμερα λοιπόν είχα παρουσίαση, γύρω στο μεσημέρι. Το άγχος με κλώτσησε κάτω από το κρεββάτι στις έξι. Αν μπορούσα κιόλας να σηκωστώ (σηκωθώ, όπως επιμένουνε μερικοί μερικοί) χωρίς πρόβλημα, μια χαρά. Έλα όμως που κάτι τα παράθυρα που έχω ανοικτά, βρέξει χιονίσει (και τώρα χιονίζει ασταμάτητα), κάτι οι στάσεις που παίρνω ενώ κοιμάμαι, η φτερούγα μου δεν κινείται. Ωμοπλάτη το λέμε; Εγώ φτερούγα το λέω, και όχι, δεν με θεωρώ πετούμενο. Απλά παθούμενο.
’ου, δεν μπορώ να κουνήσω το δεξί μου χέρι. Ούτε πάνω, ούτε κάτω, ούτε κύκλους να κάνει, δεν μπορεί. Κλαψ και σνιφ. Πονάω και δεν έχω ένα άνθρωπο να μου κάνει μασάζ…. Κλαψ!
Πήγα λοιπόν στο πανεπιστήμιο, νωρίς νωρίς. Παραλίγο να ζητήσω από τον συμφοιτητή- συμπαρουσιαστή μου, να μου τραβήξει το χέρι μπας και βοηθήσει την κατάσταση, αλλά κρατήθηκα.’σε καλύτερα. Όμως είναι πρόβλημα! Διότι, οκ, πιάνεται ο λαιμός, μπορείς να βάλεις το Βολταρέλ (πάντα γελώ με αυτό το όνομα) και να αυτοθεραπευτείς. Στην πλάτη όμως, είσαι μόνη και αβοήθητη. Σαν άγαλμα….
Η εκδίκηση του αγάλματος, μάλλον. Τώρα κατάλαβα. Δεν είναι, ούτε το κρύο, ούτε ο ύπνος. Τα αμοιβαία αρνητικά αισθήματα φταίνε!!!! Καιρός να σπάσουμε και καμιά φτερούγα από το κοιμούμενο Ερμαφρόδιτο. Κακό είναι; Ένα απλό ράγισμα, ένα τόσο δα. Δεν θα καταλάβει τίποτα, αφού ξαπλώνει και κοιμάται.
Ενώ εγώ πονάω, ούτε να κοιμηθώ δεν με αφήνει. ’ου!!!!
3 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΑπόψε που θυμάμαι πάλι την αγαπημένη μου γιαγιούα, θα σας καληνυχτίσω με ένα κυπριακό παραδοσιακό νανούρισμα. Που εννοείται, πως το έλεγε η στετέ (γιαγιά) ή η μάμμα (μαμά) στο μωρούι (μωράκι) της για να έχει όνειρα γλυκά με την προστασία του θείου.
Το συναντάτε σε άλμπουμς με παραδοσιακή κυπριακή μουσική. Τελευταίος το ερμήνευσε, εξαίσια, και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης.
Αγια Μαρίνα τζιαι κυρά
που ποκοιμίζεις τα μωρά
ποτζοίμησ' το κορούδιν μου
το πκιο γλυτζύν τραούδιν μου
τζ ύπνε που παίρνεις τα μωρά
πάρε τζι' εμέναν τούτο
Μικρόν-μικρόν σου το 'δωκα
μεάλον φέρε μου το
Επάρ' το πέρα, γύρισ' το
τζαι στράφου πίσω φέρ' μου το
Να δει τα δέντρη πως αθθούν
τζιαι τα πουλιά πως τζοιλαδούν
Πως σχαίρουνται, πως πέτουνται
τζιαι πάσιν πέρα τζι' έρκουνται
Να δει του Μάη τραντάφυλλα
τ' Αούστου μήλα κότζινα
τζι α Παναγία Δέσποινα
που ποτζοιμίζεις τα μωρά
νάννι ναννά ναννούδκια του
τζι' ύπνον εις τα μματούδκια του
Καληνύχτα σας τζαι όνειρα γλυτζιά!
Φιλούθκια!!!
- Στείλε Σχόλιο
Διάβαζα ως συνήθως στη βιβλιοθήκη τα νέα και την προσοχή μου τράβηξε η είδηση θανάτου ενός από τους σπουδαιότερους δημοσιογράφους και λογοτέχνες, της εποχής μας. Μάλλον ενός από τους σπουδαιότερους ανθρώπους της εποχής μας.
Ο Ryszard Kapuściński, έφυγε προχθές στις 23 του μήνα, στα 75 του, αφήνοντας μας ,σε πλούτο ντοκουμέντων, την ύπαρξη του ανθρώπινου πόνου. Έζησε από κοντά, σαν δημοσιογράφος, αλλά περισσότερο ως άνθρωπος, πολέμους, πραξικοπήματα, ανατροπές κοινωνίας. Δεν κράτησε κάποια απόσταση, μπήκε κατευθείαν στην εστία της φωτιάς.
«Πήγαινα από τόπο σε τόπο, από επανάσταση σε επανάσταση», είχε δηλώσει. «Κοιμήθηκα σε χωριά, έφαγα σε καλύβες. Έπαθα γαστρίτιδα, φυματίωση, ελονοσία, αλλά άξιζε τον κόπο. Είδα ένα άλλο κομμάτι του κόσμου. Η τραγωδία είναι πως τα μεγάλα ειδησεογραφικά δίκτυα δεν δείχνουν αυτή την πραγματικότητα... Τα μίντια είναι παιχνιδάκια των πλουσίων, οι οποίοι τα χρησιμοποιούν για να γίνουν ακόμη πλουσιότεροι. Χρησιμεύουν για να εμποδίσουν τον κόσμο να μάθει ότι τα δύο τρίτα του πλανήτη ζουν σε ακραία φτώχεια. Αυτή είναι η πραγματική άγνοια».
Τέτοιες δηλώσεις, χτυπάνε κατάκαρδα ή απλά γρατζουνάνε ακίνδυνα το δέρμα μας;
Εμείς, που καταντήσαμε θεατές και «Μεγάλοι Αδερφοί» πολέμων και καταστροφών, τα οποία θυμίζουν ψηφιακά παιχνίδια. Που μάθαμε να ροκανίζουμε πατατάκια και ποπ-κορν, βλέποντας ειδήσεις αίματος.
Δεν ξέρω, κι εγώ μια από τα ίδια. Σε φάσεις, ξυπνώ και με σιχαίνομαι για αυτή την απάθεια. Μα τι μπορώ να κάνω;
Υπάρχει κάποια απάντηση;
3 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΚι ενώ όλα τα καμώματα της φύσης μας είχανε πείσει ότι φέτος Δεν πρόκειται να δούμε χειμώνα, αλλά ένα υβρίδιο φθινοπώρου και άνοιξης, ο αέρας πάγωσε.
Λίγη ώρα πριν, κι ενώ μελετούσα καθισμένη δίπλα από το παράθυρο, είδα την πρώτη νιφάδα χιονιού!!!!!! Αναπήδησα, φωνάζοντας "χιόοοοοονι!" και φυσικα, έκανα τη βιβλιοθήκη άνω κάτω. Μόνο που αυτή τη φορά, δεν μου θύμωσε κανείς. Κολλήσαμε όλοι στα παράθυρα. Μερικοί έτρεξαν έξω να παίξουν.
Μαντέψτε τι έκανα εγώ!!! ;))))))))
- Στείλε Σχόλιο
Καλησπέρα σας. Πώς ήταν η αρχή της βδομάδας για σας;Η δική μου Δευτέρα ήτανε κουραστική και πληκτική. Όπως οι περισσότερες Δευτέρες. Και τώρα ήρθε η νύχτα. Μια νύχτα που θα ήθελα να ήμουνα παιδί, σε καλοκαιρινές διακοπές. Στο χωριό, στο νανούρισμα της γιαγιάς μου.
Θα σας καληνυχτίσω λοιπόν, με ένα τραγούδι, σαν νανούρισμα, που άκουγα σήμερα ξανά και ξανά. Είναι ένα παιδί του Θανάση Παπακωνσταντίνου, και ονομάζεται "Ο Βασιλιάς".
Ο βασιλιάςΈλα λευκό μου σύννεφο
και γίνε προσκεφάλι
για το παιδί το χνουδαλό
που ο ύπνος το 'χει πάρει.
Να κοιμηθεί σαν βασιλιάς
και πριν καλοξυπνήσει
μέσα απ' τα βάτα της σιωπής
στ' όνειρο να βαδίσει.
Να είναι τ' όνειρο καλό
απατηλό ας είναι
κι ύστερα γύρισε ψηλά
κι αν θες βροχούλα γίνε.
Καληνύχτα σας και όνειρα καλά κι ας είναι απατηλά.
Πολλά φιλιά!!!
Και ξαφνικά, τελειώνει ο έρωτας. Δεν το ζητάς, δεν το θέλεις καν. Απλά συμβαίνει. Μια ωραία πρωία ξυπνάς και στο δωμάτιο μπαίνει φως. Ανοίγεις τα μάτια σου και θες να ουρλιάξεις. Από φόβο.
Ουρλιάζεις από φόβο. Αυτός ο άνθρωπος που κοιμότανε δίπλα σου, και τώρα σε βλέπει απορημένος, σου είναι παντελώς άγνωστος. Παγερά αδιάφορος. Ποιός είναι; Γιατί κοιμάσαι μαζί του;
Σε κοιτάζει στα μάτια, και περιμένει απάντηση. «Είναι όλα καλά;»…. Έλα μου ντε, είναι; Μήπως ο ίδιος ξέρει γιατί είναι μαζί σου; Μήπως είναι ακόμα τυφλός από έρωτα, ενώ εσύ έχεις την τύχη να ξυπνήσεις ήδη;
Προσπαθείς να νιώσεις τη γεύση του πρώτου σας φιλιού…. Το μόνο που σου έρχεται, είναι τα ρίγη και ο πόθος που βίωνες κατά τη διάρκεια του σκότους. Με ένα τέρας. Δεν θυμάσαι αν υπήρξαν χάδια. Αν υπήρχε συμπόνια ή κατανόηση…. Μα είναι δυνατόν;
Σηκώνεσαι από το κρεβάτι…
Ο χρόνος αποφασίζει να τρέξει για χάρη σου μπροστά ή και πίσω. Να σε αφήσει να συναντήσεις και να ερωτευτείς ένα άλλο άτομο.
Και πάλι, το σκοτάδι φεύγει.
Ανοίγεις τα μάτια σου και βλέπεις να κοιμάται στην αγκαλιά σου, το πιο γλυκό πλάσμα του κόσμου. Με δώρα και ψεγάδια. Θέλεις να τραγουδήσεις από ευτυχία.
Το πρώτο φιλί είναι η γεύση που έχεις κάθε πρωί ξυπνώντας... Η μορφή στην αγκαλιά σου, γαλήνια. Σου υπόσχεται όνειρα στην αιωνιότητα…
Ναι, έχει πετάξει μακριά ο τυφλός έρωτας και όμως εσύ εξακολουθείς να πλέεις σε πελάγη ευτυχίας. Αγκαλιάζεις σφιχτά την αγάπη σου και συνεχίζεις να κοιμάσαι μαζί της. Δίπλα της, στη ζεστή ανάσα της… για όσο επιτρέπει ο χρόνος…
2 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΘέλω και σήμερα μια θάλασσα!!!!!
Αυτή τη φορά, θέλω να κολυμπήσω για να εξαγνιστώ. Από όλες τις κακές σκέψεις και τις χαλασμένες μνήμες.
Θα κολυμπήσω βαθιά, όπου τα πόδια μου πια δεν θα πατούν στην υγρή άμμο και θα ξαπλώσω στην επιφάνεια. Να αφεθώ στην ηρεμία της. Να κλείνω τα μάτια και να σκέφτομαι μια πληγή που ακόμα υπάρχει μέσα μου. Να ανοίγω τα μάτια και να βλέπω την πληγή να απορροφάται στην απεραντοσύνη του ουρανού.
Αυτό θέλω σήμερα, ναι…… Να γίνω ένα με τον αφρό και την αλμύρα.
Μα δεν έχω θάλασσα κοντά μου……. Το ποτάμι είναι βρώμικο…
Αχ, Μεσόγειος!!!!!!
- Στείλε ΣχόλιοΚαλημέρα σας!!!!!
Κυριακή, για τους περισσότερους μια μέρα ξεκούρασης. Σήμερα είναι και τα 4α γενέθλεια του ΜΗ, όσοι πάτε, καλά να περάσετε!!!
Σήμερα λοιπόν, θα σας καλημερίσω με ένα τραγούδι σε μουσική του Θανάση Πολυκανδριώτη, και στίχους του Ναζίμ Χικμέτ. Πρώτη εκτέλεση από την Γλυκερία και την Παιδική Χορωδία Δημήτρη Τυπάλδου.
Έχει ένα υπέροχο τίτλο, και στα ελληνικά τουλάχιστον, απλούς στίχους, γεμάτους το κεφάτο πρωινό ξύπνημα, που εύχομαι να έχουμε όλοι μας, τις πλείστες μέρες της ζωής μας. Για να είναι οι μέρες μας παραγωγικότερες και ουσιαστικότερες.
Ύμνος στη ζωή
Τι όμορφο που είναι να ζεις
να μπορείς να διαβάζεις τον κόσμο
τη ζωή να τη νοιώθεις τραγούδι χαράς
τι όμορφο που είναι να ζεις
σαν παιδί να απορείς και να ζεις.
Κι όμως είναι ν΄απορεις πως αυτο το ωραιο τραγούδι
πως αυτη η ζωή η γεμάτη χαρά
έχει γίνει σκληρή
εχει γινει φτηνη
και τόσο πικραμένη
που είναι πονεμένη
Τί όμορφο που είναι να ζεις
να σου λεν καλημέρα του κόσμου τα χείλη
τη ζωή να την κάνεις τραγούδι αγάπης
τι όμορφο που είναι να ζείς
σαν παιδί να απορείς και να ζεις.
Και μην ξεχνάτε, πως το «Καλημέρα» είναι του Θεού, τουλάχιστον έτσι έμαθα εγώ, για αυτό και καλημερίζω πάντα όλους τους άγνωστους που συναντώ τα πρωινά στο δρόμο για τη σχολή…. Και είναι ωραίο, να σου ανταπαντάνε με ένα ακόμα πιο χαμογελαστό «Καλημέρα» από αυτό που μόλις εσύ τους χάρισες.
Πολλά φιλιά!!!!
2 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΠαρασκευή νύχτα. Την είχαμε προγραμματίσει αργά το βραδάκι, μα βγήκε αλλιώς. Δεν πειράζει, εξάλλου ποτέ δεν μου άρεσαν τα προγράμματα, ακριβώς για αυτόν το λόγο. Πάντα, θα συμβεί κάτι απρόσμενο, και θα μας αναστατώσει τη σειρά. Ένα τηλεφώνημα, ένα προηγούμενο ξενύχτι, που αναζητεί τον ύπνο, η όλη κούραση της εβδομάδας. Η μοναξιά, που ζητάει να μεγαλώσει, και άντε να της χαλάσεις τη διάθεση.
Πέρασα λοιπόν, τις τελευταίες ώρες διαβάζοντας για πολλοστή φορά, κομμάτια από το ημερολόγιο της αγαπημένης μου, «παρελθοντικομελλοντικής» οπτασίας.
Μιας γυναίκας τρυφερής και αέρινης, για την οποία από μικρή έτρεφα θαυμασμό για την ελευθερία της και φόβο για το χάος, που βασίλευε στην ψυχή της. Της αγαπημένης Μαρίας Πολυδούρη.
Μπαίνω σε πειρασμό να σας αφήσω με ένα ποίημα της, άγνωστο στους πολλούς. Μα θέλω να το κρατήσω για άλλη φορά, πιο ταιριαστή…. Για αυτό θα σας καληνυχτίσω με το πιο γνωστό μελοποιημένο, από την Δημήτρη Παπαδημητρίου, ποίημα της. Ένα τραγούδι, από τη φωνή της Ελευθερίας Αρβανιτάκη πρωτοπαρουσιασμένο, αν δεν λανθάνομαι, βέβαια.
Ίσως επειδή κι εγώ σιγοτραγουδώ τελευταία, χαρούμενη και μη……
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
Δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες
σε περασμένα χρόνια.
Και σε ήλιο, σε καλοκαιριού προμάντεμα
και σε βροχή, σε χιόνια,
δεν τραγουδώ παρά γιατί μ' αγάπησες.
Μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου
μια νύχτα και με φίλησες στο στόμα,
μόνο γι' αυτό είμαι σαν κρίνο ολάνοιχτο
κι έχω ένα ρίγος στην ψυχή μου ακόμα,
μόνο γιατί με κράτησες στα χέρια σου.
Μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες
και στη ματιά σου να περνάει
είδα τη λυγερή σκιά μου ως όνειρο
να παίζει, να πονάει,
μόνο γιατί όπως πέρναγα με καμάρωσες.
Γιατί, μόνο γιατί σε σεναν άρεσε
γι' αυτό έμειν' ωραίο το πέρασμά μου.
Σα να μ' ακολουθούσες όπου πήγαινα
σα να περνούσες κάπου εκεί σιμά μου.
Μόνο γιατί σε σεναν άρεσε.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα
γι' αυτό η ζωή μου εδόθη.
Στην άχαρη ζωή την ανεκπλήρωτη
μένα η ζωή πληρώθη.
Μόνο γιατί μ' αγάπησες γεννήθηκα.
Μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου
μου χάρισε η αυγή ρόδα στα χέρια.
Για να φωτίσω μια στιγμή το δρόμο σου
μου γέμισε τα μάτια η νύχτα αστέρια,
μονάχα για τη διαλεχτήν αγάπη σου.
Καληνύχτα σας..... και όνειρα τρυφερά....
Με την αγάπη μου.
3 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΕίναι Παρασκευή. Έρχεται Σαββατοκύριακο. Ε και; Δύο μέρες σαν τις άλλες κι αυτές. Τουλάχιστον έτσι νιώθω σήμερα. Αύριο, που θα μπορώ να μείνω λίγο περισσότερο στο κρεββάτι και να χουζουρέψω, θα νιώθω αλλιώς.
Σήμερα όμως είναι μια από τις μέρες που μου την δίνει να είμαι τόσο μακριά από την Κύπρο. Τόσο μακριά από τη θάλασσα. Τόσο μακριά από όλους όσους αγαπώ και όλα όσα τους συμβαίνουν κι εγώ τα βλέπω να με προσπερνούν.
Δεν είναι πως το βροντοφωνάζω κιόλας, μα όταν νιώθω μπλε (αυτή η απευθείας μετάφραση είναι που θα με φάει στο τέλος), μπαίνω στο αυτοκίνητο και πάω στην παραλία. Συνήθως μέρα. Θα ήθελα πολύ, να το έκανα νύχτα. Αλλά φοβάμαι. Διότι κακά τα ψέμματα, δεν ξέρω ποιος άλλος θα θέλει να είναι εκεί και τι προθέσεις θα έχει. Έτσι;
Αλλά ναι, είναι τέτοια η μέρα που θέλω να μπω στο αυτοκίνητο, με ένα μπουκάλι κρασί και ένα ποτήρι άδειο. Να φτάσω στην παραλία, να βγάλω τα παπούτσια και τις κάλτσες, να περπατήσω κατά μήκος της, βυθίζοντας τις γυμνές πλέον πατούσες μου στην άμμο. Εν τέλει, να φτάσω σε κάποια βράχια και να καθίσω στο πιο ακρινό και θαλασσοδαρμένο από όλα. Και να σκεφτώ.
Δεν έχει σημασία τι. Απλά να σκεφτώ. Να δω την απεραντοσύνη της, και να έχω τα πόδια μου στο έλεος του κύματος. Εκεί που κάθομαι συνήθως, έρχονται και σπάνε κύματα, λούζοντας με και φτάνουν αργά και σταθερά στο μεδούλι των κοκκάλων μου. Πλήρες δόσιμο στον αφρό της. Απόλαυση παθητική.
Όπως παθητική με νιώθω ώρες ώρες μπροστά στα όσα συμβαίνουν στη ζωή μου και στα όσα ακούω από άλλους για τα δικά τους. Μεγαλώνω και θέλω να βιώνω την πλήρη ελευθερία, την πλήρη γεύση ενέργειας και όμως όσο περνάει ο καιρός, τόσο πιο άπιαστα γίνονται. Γιατί;
Μάλλον φταίω εγώ. Που ονειρεύομαι ακόμα και ξύπνια, που αντί να κολυμπώ αρκούμαι στα θαλασσοδαρμένα βράχια και στον αφρό. Που δεν δέχομαι σχεδόν τίποτα στο πλαστικό ροζ-μοβ σπαθί μου. Που θέλω ή τα όλα ή το τίποτα. Φταίω που θέλω να ταξιδεύω συνέχεια και τόσο καιρό το αμέλησα, με αποτέλεσμα να μην δένομαι με τίποτα πια σε καμιά καρέκλα. Που δεν ανέχομαι την μετριοπάθεια στην αγένεια και στην κακία. Που βαριέμαι εύκολα και προσπερνώ τους όσους συναντώ και μου φαίνονται τόσο πεζοί, τόσο στεγνοί, σχεδόν παστοί με τόσο αλάτι ακόμα στην επιφάνεια τους, που δυσκολεύονται να ανοίξουν τα μάτια τους. Που απέρριψα το όνειρο της μητέρας μου, τη νομική και ένα από τα πολλά δικά μου, το θέατρο.
Δεν έχω πληγωθεί από προδοσία, δεν την έχω γευτεί σε καμία ερωτική μορφή της. Ίσως όμως να είναι η άγνοια που τα καλύπτει. Ποιός ξέρει; Έχει όμως σημασία;
Παίζω με τις παλιές αγάπες μου, ψάχνω άλλες καινούριες, δημιουργώ σε άδεια χαρτιά, και δεν πειράζει αν μετά πιστεύω πως οι αράδες δεν έπρεπε να γραφτούνε ποτέ. Το χαρτί δεν παραμένει άδειο, έτσι; Είναι τόσο ωραίο το παιχνίδι. Παρέα πάντα με αγαπημένα ή άγνωστα τραγούδια. Μετατρέπονται τόσο γρήγορα σε μούσες.
Έχω πολλά όνειρα και δεν θέλω να τα πουλήσω. Σε κανένα. Θέλω να ζήσω αρκετά ώστε να τα δω να πραγματοποιούνται. Και αν δεν πραγματοποιηθούν, θα ξέρω πως τουλάχιστον προσπαθώ. Και χαμογελώ. Έστω και αν αυτό κάνει μόνο εμένα ευτυχισμένη. Είναι το μικρό, χαϊδεμένο κι εγωιστικό μυστικό μου.
Αχ, θέλω μια θάλασσαααααααααααα και ας μην είναι παγωμένη.
Μάλλον θα πρέπει και σήμερα να αρκεστώ στην παραλία του ποταμού. Εκεί, δηλαδή, έχει και κύκνους, πάπιες και άγνωστα πουλιά γκριζόασπρα που δεν είναι γλάροι. Δεν ξέρω τί είναι, και δεν μπήκα στον κόπο να μάθω. Κακώς καλώς;
Χμ….. τώρα που το σκέφτομαι, θα μπορούσε να ήταν πολύ χειρότερη η κατάσταση. Όχι, σκέψου δηλαδή, να μην υπήρχε καν ποτάμι εδώ. Τραγική κατάληξη η απομόνωση ύπαρξης στην άκρη μιας πισίνας που βρωμάει χλώριο και δονείται σε ρυθμούς Ρίχτερ, χάρη στις φωνές πιτσιρικάδων.
Αχ Μεσόγειος μου!!!!!
- Στείλε ΣχόλιοΑπόψε θα πούμε καληνύχτα, με τραγούδι κάποιου αγαπημένου μουσικού, που σαν όλες τις οπτασίες, έφυγε απο τον κόσμο μας, πρόωρα. Στίχοι και μουσική, λοιπόν, του Δημήτρη Λάγιου, πρωτοτραγουδημένο από τον Γ.Νταλάρα.
Να ονειρεύομαι
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
Η σωτηρία μου είναι ο θάνατος και το κορμί σου
να μπαίνω μέσα σου να καταστρέφομαι και να πεθαίνω
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα
Να αγγίζω το βυθό και να ξοδεύομαι γιατί το θέλω
σ' ένα πλατύ γιαλό στην εγκατάλειψη λευκού χειμώνα
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
Η γύμνια λάμπει με του λευκού τη λάμψη
μαγεύει το θάνατο με το λευκό
απουσία κι όλα τίποτα, δαπάνη, γύμνια...
Να ονειρεύομαι απ' το παράθυρο να ταξιδεύω
με τον έρωτα γύρω και το θάνατο κάτω απ' τα μάτια
Ξόδεμα συνέχεια δεν υπάρχουν μάσκες
τ' όνειρο είναι που μαγεύει
Ανοίγω.....ξημερώνει.....
Καληνύχτα, και όνειρα μακρινά.
Φιλιά.
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Αν και μου αρέσει η ξένη μουσική, ποτέ δεν έψαξα το στίχο της. Ποτέ δεν συγκινήθηκα κιόλας, για να ψάξω βαθύτερα. Ίσως γιατί η ελληνική γλωσσική ομορφιά, παραμένει στα μάτια της δικής μου ψυχής και του μικρού μυαλού μου, άφταστη. Ακηλίδωτη. (τουλάχιστον πριν πέσει στα χέρια μου ).
Όπως και να ‘χει.
Απόψε επέλεξα το κομμάτι που αγαπάει ένας άνθρωπος της καρδιάς μου. Που καλώς ή κακώς, δυσκολεύομαι να του χαλάσω χατήρι. Με το που μου έδωσε τον τίτλο συνειδητοποίησα ότι το τραγούδι είναι γνωστό και επιλέχθηκε ως το Soundtrack της σειράς “Grey's Anatomy”. Ανήκει στο συγκρότημα Way Out West και έχει τίτλο “Don't Forget Me”.
Don't Forget Me
There's just one thing that I need to say
Before I close my eyes and walk away
There's just one thing that I need to feel
Before I walk away against my will
There's just one thing that I need to hear
Before I walk away for the last time
There's just one thing that I need to see
Before I take this chance and set us free
Don't forget me
Don't regret me
Don't suspect me
Don't neglect me
The memory of this still reminds me of you
The memory of this still reminds
The memory of this still reminds me of you
And that is where you'll find me
Stars in your eyes
Did you take the time to realize
Can you count the stars in your eyes?
Did you take the time to realize?
There's just one thing that I need to say
Before I close my eyeas and walk away
There's just one thing that I need to feel
Before I walk away against my will
Don't forget me
Don't regret me
The memory of this still reminds me of you
Don't suspect me
The memory of this still reminds me
Don't neglect me
The memory of this still reminds me of you
The memory of this still reminds me
Stars in your eyes
Did you take the time to realize?
Καληνύχτα….. Όνειρα γλυκά με μέλι και κανέλα.
Μάκια……
3 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΑχ, είναι απόγευμα και είμαι χαρούμενη!!! Κάθομαι στη βιβλιοθήκη και περιμένω να αρχίσει το επόμενο μάθημα. Παρέδωσα και την εργασία, όλα ωραία και καλά.
Ο διπλανός μου, με έχει μάθει καιρό τώρα. Μου χαμογελάει και βυθίζεται ξανά στα βιβλία του. Ξέρει ότι, μπορεί να γράφω και να διαβάζω σοβαρά, αλλά μπορώ να του την σπάω κιόλας που ενώ εκείνος, γράφει σημειώσεις για το διδακτορικό του, εγώ παρακολουθώ «παρά πέντε» και προσπαθώ να μπω στον μαγικό κόσμο της Πολυδούρη. Και εννοείται, τσάτινγκ με φίλους. Το τσάτινγκ θα μου ξέφευγε τώρα;Σε παρακαλώ! Από τη στιγμή, όμως που είχε την ατυχία να καθίσω δίπλα του, και να μην ξεκολλήσω ξανά, διότι η θέση δίπλα από το παράθυρο, είναι η καλύτερη μου σε περίπτωση που θέλω να πέσω κάτω ανενόχλητη, βελτίωσε τα ελληνικά του. Έμαθε όλα τα φωνήεντα που υπάρχουν κατ’ αρχάς. Ε, και μετά έμαθε να αφήνει τις σημειώσεις του και να γελάει με τις γκριμάτσες που κάνω, πότε για τον ένα ή τον άλλο λόγο. Σαν καλό παιδάκι, που σέβομαι την ιδιωτικότητα του γείτονα, έμαθα να τις κάνω άηχες. Τα επιφωνήματα γίνονται μόνο όταν βρίσκομαι μόνη ή με ένα άλλα δύο νυχτόβια (μεταξύ των οποίων και ο διπλανός)στην βιβλιοθήκη, κατά τις μεταμεσονύχτιες ώρες.
Όπως και να έχει.
Μια φίλη μου από το σχολείο παραιτήθηκε από μια πολυεθνική στην οποία έκανε την πρακτική της και τον τελευταίο χρόνο, δούλευε κιόλας. Είμαι περήφανη για την απόφαση της, πραγματικά! Διότι το καλοκαίρι που την είχα δει τελευταία φορά, είχε ήδη αρχίσει να πνίγεται με την αδικία και το ρούφηγμα αίματος που αναγκαστικά επιβάλλεται στους νεαρούς υπαλλήλους. Όχι, πέστε μου εσείς, δεν θα ήσασταν περήφανοι για οποιονδήποτε δικό σας άνθρωπο, που αποφάσιζε να θέσει ένα τέρμα στην καταπίεση στον χώρο εργασίας; Ειδικά, τα παιδιά της δικής μας της γενιάς, που σωστά έχουμε ήδη αποκαλεστεί «η γενιά των χίλιων ευρώ». Ε, όχι να νιώθουμε ενοχές επειδή καταγράψαμε τις μισές από τις υπερωρίες που κάναμε όλο τον μήνα. Έτσι;
Για αυτό, εύχομαι μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, να βρει στο νέο χώρο εργασίας της ανθρώπινες συνθήκες και όχι τα ίδια χάλια που υπήρχαν στην προηγούμενη θέση.
Ε και είπαμε, επειδή είμαι ακόμα λίγο(!!!)παιδί, ενθουσιάστηκα με την εμφάνιση της Φρουτοπίας στην www.greek-movies.com. Δεν είναι υπέροχο; Εγώ πάντως ενθουσιάστηκα! «είναι μία, μόνο μία, δεν υπάρχει άλλη καμία!» Και όχι, δεν έχει ο ενθουσιασμός μου καμία σχέση με την πρωινή επίθεση μπανανίας. Σοβαρά όμως, δεν έχει καμία σχέση.
Αααααααααχ. Τώρα μου λείπουνε μόνο δύο σταγόνες μέλι με άρωμα κανέλας. Υπομονή, θα γίνει κι αυτό την πρώτη του μήνα. Δύο σταγόνες μέλι με κανέλα.
Μάκια!!!!
4 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΠρωί, οκτώ και κάτι. Μετά από καιρό, αποφάσισα να μπω σε μια κυπριακή διαδυχτιακή εφημερίδα. Τόσο καιρό, την απέφευγα, διότι ένιωθα να μειώνεται η κρίση μου, μετά την ανάγνωση της. Έτσι, προτιμούσα, να μπαίνω στον διαδυχτιακό χώρο, φυσικών εφημερίδων, ή σε ελληνικές πύλες ειδησιογραφίας. Είναι η μόνη λύση, πραγματικά, αν θες να μάθεις τι γίνεται στον κόσμο.
Είπα όμως σήμερα να δώσω μια ακόμα ευκαιρία. Διότι τώρα τελευταία, ακούω από τους δικούς μου και τους φίλους μου, ότι έχω παρεξηγήσει την Κύπρο γενικότερα. Και όταν το ακούς από πολλά άτομα, δικά σου, τότε μπαίνεις πάντα στο πηγάδι της αμφιβολίας.
Η Κύπρος είναι η ιδιαίτερη πατρίδα μου, για αυτό και την αγαπάω. Δεν υπάρχει καλύτερο μέρος για να μεγαλώσει ένα παιδί, το ξέρω. Όμως αυτός ο στρουθοκαμηλισμός είναι που με πονάει. Ο καθένας κοιτά το συμφέρον του και για αυτό πάμε αλλού αντί μπροστά. Έχουμε χάσει τα τελευταία χρόνια, πολλές μάχες, παρέα με την Ελλάδα, τόσο σε πολιτικό όσο και σε ανθρωπιστικό επίπεδο. Θέλουμε την ουτοπία, ενώ για την ακρίβεια είμαστε μια φρουτοπία ή κάτι σαν μπανανία μάλλον. Πομπώδεις λόγοι και κούφια μυαλά. Κάτι σαν πατέ, ένα πράμα καταντήσαμε την κρίση μας.
Για να μην τα πολυλογώ, η πρώτη σελίδα έκανε μπαμ. Η γνωστή θεματολογία περί κυπριακού, να πουλάνε τώρα στον κόσμο θεατρικά έργα, που οι ίδιοι στην προηγούμενη προεκλογική (του χρόνου έχουμε προεδρικές) περίοδο, είχανε περιχύσει με ντοματοχυμούς. Και τότε, δεν επρόκειτο για θεατρικά έργα, αλλά για σενάρια επιλογών. Τώρα, ούτε για τραγωδία, δεν είναι εφικτά. Έλεος.
Διπλανή είδηση, για την αμερικανική ασφαλιστική εταιρεία New York Life, που έχει αρχίσει να καταβάλλει τις αποζημιώσεις προς τους παθόντες της Αρμενικής γενοκτονίας. Μετά από 92 χρόνια. Και όχι, επειδή είναι φιλάνθρωποι, αλλά επειδή έχασαν τον δικαστικό αγώνα, στον οποίο τους παρέσυραν οι ξεδιάντροποι Αρμένιοι. Φαντάζομαι την ώρα της δικαστικής απόφασης, στα υψηλά στελέχη της εταιρείας, αναδύθηκε ο Τούρκος μέσα τους. Θα ήθελα να ήμουν εκεί σε μια γωνιά, να τους βγάζω φωτογραφίες.
Όπως θα ήθελα να έβγαζα μια φωτογραφία της δικής μου μεγαλειότητας όταν πρόσεξα πως τα επόμενα θέματα της πρώτης σελίδας ήταν οι χιλιάδες Ευρωπαίοι άντρες που ταξιδεύουν στην Βουλγαρία για να αγοράσουν μια ειδική μπύρα, που μεγαλώνει το γυναικείο στήθος, η δικαστική απόφαση υπέρ μιας γυναίκας που θέλει να αποκτήσει παιδί με τα σπερματοζωάρια ενός νεκρού στρατιώτη, άγνωστου προς αυτή και ένα μοντέλο στο Λονδίνο, που εκδιώχθηκε από τον οδηγό λεωφορείου, διότι ήτανε πολύ ψηλό και εμπόδιζε την επαφή του με το καθρεφτάκι. Ναι, η κοπέλα, είναι 1,80. Δηλαδή και σιγά το ύψος, εγώ στην αρχή νόμισα ότι επρόκειτο για καμία κυριολεκτικά δίμετρη.
Δεν πάμε καλά. Πραγματικά. Κι εγώ, αντί να ασχοληθώ με τη μελέτη που έχω, κάθομαι και τσαντίζομαι με το γεγονός, ότι σε επίσημη διαδυχτιακή εφημερίδα, κάτω από την εικόνα του Πρόεδρου της Δημοκρατίας κύριου Τάσσου Παπαδόπουλου, βρίσκεται η μπίρα με τις μεγεθυντικές ικανότητες.
Πρωί, 8 και κάτι, έχω καταφέρει να τσαντιστώ. Φυσικά φταίει ότι ακόμα δεν ήπια και καφέ. Φταίει και το γεγονός, ότι σε λίγες μέρες, θα πάω Κύπρο και τέτοια χάλια κουλτούρα δημοσιογραφίας-διαφημιστικότητας θα την έχω στο πρόσωπο από το πρωί ως το άλλο πρωί. Είμαι και νυχτόβιο, που να μου ξεφύγουν τα έξτρα θεάματα της νύχτας; Τέλοσπάντων.
Πολλά φιλιά κι ας είναι τσαντισμένα
- Στείλε ΣχόλιοΑπόψε θα σας καληνυχτίσω με ένα τραγούδι σε στίχους Ναζίμ Χικμέτ και μουσική Θάνου Μικρούτσικου..Τραγουδισμένο από την Μαρία Δημητριάδη.
Αυτό είναι
Είμαι μέσα στο φως που προχωρεί
Tα μάτια μου είναι πλημμυρισμένα από πόθους
Ειν' ωραίος ο κόσμος
Ειν' ωραίος ο κόσμος
Τα μάτια μου δεν κουράζονται να βλέπουνε τα δέντρα
Τα δέντρα τα τόσο γεμάτα από ελπίδα
Τα δέντρα τα τόσο πράσινα
Ένα μονοπάτι ηλιόλουστο τραβάει μέσα απ' τις μουριές
Eίμαι στο παράθυρο του νοσοκομείου
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών
Κάπου πρέπει ν' ανθίζουν τα γαρούφαλλα
Δε νιώθω τη μυρωδιά των γιατρικών
Το ζήτημα δεν είναι να είσαι αιχμάλωτος
Το να μην παραδίνεσαι αυτό είναι…
Καληνύχτα σας…… Όνειρα γλυκά κι ελεύθερα....
4 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΘα σας ευχηθώ καλή βδομάδα με ένα τραγούδι ….ζεστό, που αγαπώ. Σε στίχους Μιχάλη Μπουρμπούλη, μουσική, Γιώργου Χατζηνάσιου και από την φωνή της Μαρινέλλας.
Είσαι ένας άνθρωπος ζεστός
Απόψε σ'ερωτεύτηκα
Βαθειά μες στ'ονειρό μου
Κι είπα να'ρθώ να στο πω
Γιατί αυτό το σ'αγαπώ
Είναι σαν χιόνι καθαρό
Σε μια γωνιά του δρόμου
Αν είσαι εργάτης ή αστός
Δεν ρώτησα κανένα
Είσαι ένας άνθρωπος ζεστός
Κι αυτό μετράει για μένα
Στα δένδρα αγέρας φύσηξε
Δεν άφησε ένα φύλλο
Κι εγώ σε ψάχνω στις γωνιές
Στα μαγαζιά τις γειτονιές
Εκεί που παν οι άνθρωποι για ξεχάσουν λίγο.
Καλημέρα και Καλή σας Βδομάδα!!! Φιλούθκια!!!!
- Στείλε ΣχόλιοΈχουμε 2007!!!!!!! Έλεος, δηλαδή! Γιατί περνάνε ΤΟΣΟ γρήγορα τα χρόνια; ουφφούξιξ!!!!! Καιρό έχει να μπω και στο διαδύχτιο. Σάμπως και τις τελευταίες μέρες του πέρσι και τις πρώτες μέρες του φέτος, να ήμουνα τσακωμένη με την τεχνολογία. Για την ακρίβεια, ήμουν και είμαι τσακωμένη με το …..ύψος του τρεχούμενου μου και τις διάφορες υποχρεώσεις που τρέχω και δεν προλαβαίνω.
Πάντως, είμαι πολύ χαρούμενη που το 2006 έφυγε ανεπιστρεπτί. Αν ήταν βρυκόλακας (καλά, από πότε γράφεται η λέξη με ιώτα; Δεν θα τα πάμε καλά με την ορθογραφία του υπολογιστή!!!) θα τον έπνιγα στην σκορδαλιά από πέρσι τον Γενάρη, μα έλα που ήταν απλά μια χρονιά και το μόνο που χρειαζότανε η κατάσταση ήταν υπομονή. Και για ένα ανυπόμονο κορίτσι σαν εμένα, δεν υπάρχει χειρότερο. Εκτός από την αφραγκία σε περίοδο εκπτώσεων.
Όπως και να έχει…. Στόλισα το δέντρο μου σαν καλό παιδί που είμαι, ανήμερα Χριστούγεννα. Λεπτό πριν. Έβαλα και το μοναδικό δώρο που πήρα στα ποδαράκια του και ως τώρα αρνιέμαι να ξεστολίσω το πρώτο και να τακτοποιήσω αλλού το δεύτερο. Και ας το άνοιξα πριν έρθει ο ‘Αη Βασίλης. Σαν ανυπόμονο κοριτσάκι που είμαι.
Οι τελευταίες μέρες του πέρσι, που προβλέπονταν να είναι μοναχικές, μετατράπηκαν σε μαγικές. Μια ωραία έκπληξη, ξαφνική, σχεδόν απρογραμμάτιστη και εν τέλει το καλύτερο τέλος για μια χρονιά τραλαλά. Σε μια χρονιά που αναγκαστικά αποχαιρέτησα τόσους ανθρώπους για πολλές δεκαετίες (μπορεί και όχι, δηλαδή, ποιος ξέρει άραγε; ), και ένιωθα κουρασμένη πριν καν έρθει το καλοκαίρι, η επίσκεψη αυτή αποδείχτηκε το καλύτερο φάρμακο. Και από εκείνη τη μέρα τραγουδώ χαρούμενη. Δεν σφυρίζω, γιατί σπανίως το καταφέρνω χωρίς να μην φανώ γελοία, αλλά αν μπορούσα θα το έκανα κι αυτό. Όπως θα έβαζα τις δέκα αυτές μέρες κάτω από το χριστουγεννιάτικο δεντράκι μου για πάντα. Μια κάμερα για αναμνήσεις παρακαλώ πολύ, δώρο για του χρόνου!!!!
Η παραμονή με βρήκε μόνη να διαβάζω πυρετωδώς. Έξω γινότανε χαμός από τα μπουμ μπαμ μπιμ μπεμ ιιιιιιιιιιιιιιιιιι των πυροτεχνημάτων. Χαμός όμως. Αλλά εγώ, εκεί, να διαβάζω, για να με βρει ο καινούριος χρόνος μελετηρή και μη σκοντούφλα. Γέλασε ο Θεός με την σκέψη, ειδικά με το δεύτερο σκέλος της, και έτσι η χρονιά με βρήκε να κοιμάμαι και να ξυπνώ από τα απανωτά τηλεφωνήματα της οικογένειας και των φίλων μου, από Κύπρο. Ναι, σηκώθηκα, επιτέλους, είκοσι λεπτά μετά τα μεσάνυχτα και έτρεξα στο κουζινάκι, να προλάβω τουλάχιστον το ψωμάκι που είχα βάλει στο φούρνο, ένα τέταρτο πριν τα μεσάνυχτα. Δεν είχε γίνει κάρβουνο, ευτυχώς, αλλά ένα ωραίο έγκαυμα στην βάση του αντίχειρα, το πέτυχα! Εννοείται, πως δεν κέρδισα το φλουρί. Εδώ με την παρουσία μου και δεν συγκινείται να μου δοθεί, και θα δοθεί όταν εγώ λείπω κάτι χιλιάδες χιλιόμετρα;
Έτσι, η χρονιά ξεκίνησε όπως κάθε άλλη. Με κάτι, τελείως ανάποδο από αυτό που είχα προγραμματίσει για τα πρώτα λεπτά, έτσι για το καλό του χρόνου, και με ένα άου αμέσως μετά, έτσι για κερασάκι. Ήθελα και το φλουρί, τρομάρα μου!
Δεν άλλαξαν πολλά στην καθημερινότητα. Όμως το 2007 είναι σίγουρα πιο όμορφο και γεμάτο από το μεγαλύτερο αδερφάκι του. Με περισσότερες αποφάσεις, υποσχέσεις και νέκταρ. Για αυτό και τραγουδώ. Μόνο γιατί τελείωσε το άτιμο το 2006!
Και αν και σας το εύχομαι, με κάτι μέρες αργοπορία (εκτός από τους αγαπητούς παλιοημερολογίτες, που γιόρτασαν το Σαββατοκύριακο την Πρωτοχρονιά τους)…….
Καλή Χρονιά σε όλους!!!!!! Με Υγεία και ένα καλό δρόμο Ευτυχίας!!!!
2 σχόλια - Στείλε Σχόλιοαρτικ grow-ups as in push-ups Απορίες Απορίες εκτός τόπου και χρόνου αρτίκ επέτειος ημερολογιακά ημερολογιακα ιδεογραφικά Κύπρου εικόνες Κύπρου είκονες μεταφράσεις της Μωβ μορφές Μορφές Παράφωνοι διάλογοι Σκέψεις σΤίχΟι συνείδηση συνταγές Σφηνάκια σφηνάκια Σφηνάκια! τραγούδια για καλημέρα τραγούδια για καληνύχτα τσάγια Τσάγια! τσάγια! Τσάγια Χαμόγελα