Μετά από 3 1/2 μέρες αποκλεισμό από τα εγκόσμια,

ετοιμάζομαι για το τελευταίο 3μερο του σεμιναρίου. Αυτή τη φορά: Παρίσι. 3 και κάτι ώρες δρόμος με το τρένο, υπέροχα. Ετοιμάζομαι να φάω χιονόμπαλες από τον πελλοαέρα της τγε σικ πόλης (ντα ΝΑΙ!!!). Εννοείται ότι δεν πρόκειται να κοιμηθώ. Έχω αγχωθεί για την ποιότητα του χόστελ- διότι τα 3 αστέρια που δίνουν στα ξενοδοχεία της πόλης δεν θα τα έδιναν ούτε με βόμβες στο κάμπιγκ της Πόλης Χρυσοχούς εν Κύπρο αλλά τέσπα. Όταν τα ξενοδοχεία εκεί είναι τόσο χάλια, πόσο χαμένα στην άβυσσο της ξενοδοχειακής καθαριότητας θα είναι τα χόστελς;

Το δωμάτιο έγινε Χάβρα των Ιουδαίων στην προσπάθεια μου να βρω το αγαπημένο μου τσιμπιδάκι. Χάθηκε για πάντα μάλλον.Το όχι και τόσο αγαπημένο ξεχάστηκε στην Κύπρο. Εκεί που ξέχασα και την κάρτα τρένου της περιοχής. 

Το απόγευμα, κατεβαίνοντας στην πόλη για ν΄αγοράσω τσιμπιδάκι (Στο κατάστημα όμως τηλεφώνησε ένας φίλος αγάπης που είχαμε να τα πούμε από τον καιρό του 2009 και αντί για τσιμπιδάκι αγόρασα μέλι και χαρτομάντηλα. Λόγω κρυολογήματος βεβαίως βεβαίως).Πάει η πρόταση, χάθηκε στην παρένθεση. Τέσπα!

Είχα φορτωθεί και μια τσάντα με γυάλινα μπουκάλια για ανακύκλωση. Δεν προλάβαινα ν΄αγοράσω εισιτήριο. Το τραμ όμως είχε έρθει. Κάνω νόημα στον οδηγό να μην περιμένει. Μου κάνει νόημα "Μπες!"

- ΔΕΝ έχω εισιτήριο.

- Πού πάτε;

- Κέντρο.

- 4 στάσεις. Κάτσε εδώ δίπλα μου και δεν έχεις να φοβηθείς κανένα. Για την ακρίβεια τα δημόσια μέσα μεταφοράς ΔΕΝ έπρεπε να στοιχίζουν τίποτα. Τόσους φόρους τους πληρώνουμε τους άχρηστους. 

- Πέστε το ψέμα! - είπε το πλάσμα με τον μισθό που χρήζει φοροαπαλλαγής.

Χάρηκα. Φυσικά το κέρασμα της διαδρομής δεν ήταν για τις καστανές μου μπούκλες μέσακάτω από το μωβροζ σκουφί . Μάλλον ο χαμογελαστός οδηγός τάιζε το σοσιαλιστικό του ήθος. Όπως και να΄χει, το χάρηκα! :))))))))))))))) Στη Γερμανία ακόμα και το Καλημέρα στο χρεώνουν. Έτσι το βιώνω μέρες μέρες. Ειδικά όσες μου λείπει η Μεσόγειος!

...

Στις βιτρίνες ήταν μπερδεμένα τα καρναβαλέ κουστούμια με τις μάσκες και τις καρδούλες. Μαζί θα πέφτουνε, ε; Νομίζω ο ’γιος Βαλεντίνος φέτος θα πέσει με τις Σήκωσες. Πολύ ωραία! 

Θα ντυθώ για πρώτη φορά μετά από πολλά χρόνια: ΑΓΑΠΗ! Και θα μοιράζω στον κόσμο καρδούλες.  Όποιος μου κλέψει την ιδέα, κερδίζει μια μεγάαααααααααααλη σοκολατένια καρδιά με γέμιση της επιλογής του! :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

ΥΓ: Τη 1/2 μέρα που θα έχουμε ελεύθερη θα την ξοδέψω στα μαγαζιά. Παρίσι σε καιρό ξεπουλημάτων-που συνήθως φτάνουνε μέχρι και 90%- δεν ξαναπέτυχα. Κι ας με πάρουν οι υπόλοιποι με τα ...όστρακα!

 ΥΓ: Φιλάκια σας πολλά πολλά του αέρα όμως για να μην κολλήσετε!!!

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Το σημείο Τζι, λένε οι τελευταίες έρευνες,είναι σαν τον πρίγκηπα στο λευκό άλογο: υπάρχει μόνο στην φαντασία των γυναικών. Η τεμπελιά των ανδρών, δεν παίρνει ευθύνη για καμιά από τις δύο "οπτασίες"; Και σε αυτό άνευ ευθυνών; Μα πόσα σας χαρίζουμε πλέον οεο; :Ρ

Αυτή ήτανε η πρώτη ερώτηση του μπλογκ για το 2010. Οι υπόλοιπες ερωτήσεις και σκέψεις έχουνε να κάνουνε κυρίως με τη Νήσο. Αλλά δεν γράφονται. Βάζουμε τον σταυρό μας και ρωτάμε "Πού στο καλό πάει η ανθρωπιά!"

Μόλις παράκουσα τον γιατρό και με την καρδιά στην παράδοση, συνόδεψα το φάρμακο για την πνευμονία με ένα καλό σφηνάκι ζιβανίας. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑχ, επιτέλους! Μια καθαρή εισπνοή χωρίς κούχουκούχουκούχου....χου χου χου!

Στην Ευρώπη γίνεται της λευκής νεράιδας όμως την πνευμονία την άρπαξα στην Κύπρο του ήλιου και των 20 βαθμών Κελσίου. Τριγυρνούσα με φανελάκια. Ακόμα και τις νύχτες. :)

Η λευκή νεράιδα που λέτε, μας σταμάτησε στο τρένο για ένα 5ωρο. Κλειστοφοβική δεν είμαι όμως ένα προβληματάκι με την έλλειψη καθαρού αέρα το έχουμε. Ευτυχώς για το 2010 αποφάσισα να ξεπεράσω κάποιες φοβιούλες. Τα φίδια, τα δωμάτια με έλλειψη φρέσκου αέρα και το περπάτημα σε γυάλινο πάτωμα.

Η τελευταία φοβία μας άφησε χρόνους σε ένα μουσείο, όπου μέρος του ισογείου αποτελείται από γυάλινο πάτωμα. Στα πόδια σου όλος ο κάτω όροφος. Δεν το είχα πάρει είδηση μέχρι που έκανα το δεύτερο βήμα. Πήδηξα αμέσως πίσω στο μπετονένιο πάτωμα, ιδρωμένη. Ο φύλακας νόμισε ότι θα λιποθυμούσα. Του χαμογέλασα και περπάτησα βιαστικά πάνω στο γυαλί πιέζοντάς με να βλέπω χαμηλά στον κάτω όροφο. Μετά πίσω στο ίδιο μοτίβο. Ξανά. Και ξανά. Οι φύλακες πίσω από τις κάμερες θα πέθαναν στα γέλια. Δεν με ενδιαφέρει. Τώρα μπορώ να ξαπλώσω και στον γυάλινο τοίχο του Πύργου της Τηλεόρασης. Δεν φοβάμαι! :))))))))))))))))))))))))))

Φίδι μούμια ξανάδατε; Θα φροντίσω να ανεβάσω μερικές φωτογραφίες σύντομα. Έβγαλα φωτογραφία κι από αρχαίο εμφιαλωμένο φίδι,το οποίο διατηρείται τέλεια - σα να ήταν μόλις χτες που το έκαναν γλυκό του κουταλιού!- για να το βλέπω συχνά και να ξεπεράσω κι αυτή τη φοβία. Τα μάτια τους πάντως έχουν αυτό το κάτι...τέσπα! Αλλαγή σκηνικού- κλαπ κλαπ!

:)))))))))))))

Στο ίδιο Μουσείο, ερωτεύτηκα για ακόμα μια φορά Πίνακες του Munch. Για πρώτη φορά, βούτηξα στα σκίτσα του Rops και δεν ήθελα να βγω. Το μικρό μέγεθος της συλλογής Κλιμτ ούτε που με ένοιαζε πλέον. Τα έργα του Schiele, με έκαναν να προτιμήσω τον μαθητή και να ξεπεράσω τον μέντορά του για τα καλά. Τέσπα... Χρειαζότανε πραγματικά ο σκοτεινός συμβολισμός για να βρούμε κάποια παλιά κομμάτια αισθημάτων;Έτσι φαίνεται...για να πλησιάσουμε την πραγματικότητα της παιδικής ηλικίας του παππού και του παπά, έπρεπε να παίξουμε με παιχνίδια, φτιαγμένα με απλά υλικά από παιδιά της Αφρικής. 

Μοντέρνα Τέχνη με ταξίδια στο Μεξικό και στα θραύσματα της Γιουγκοσλαβίας. Ένας περίπατος στην σεξουαλική ταυτότητα της Γυναίκας και στην ευαισθησία του ’νδρα (μεταξύ άλλων). Παραφράσεις γνωστών έργων παλαιότερων Εποχών. Σκληραίνει η Κοινωνία, σκληραίνει και η ψυχή. Πολύ απλό. Τόσο διάχυτα φανερό στα σύγχρονα έργα. 

Στο βίντεο που ακολουθεί, η παράφραση μου άρεσε ιδιαίτερα. Ήταν φτιαγμένη σχεδόν με τα ίδια  γλυκά υλικά του γνωστού έργου.;)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))