Την Κυριακή ξυπνήσαμε νωρίς κι ενώ έφτιαχνα πανκεϊκς, ο Λάβης πετάχτηκε για εφημερίδα. Ανάγνωση ο καθένας το δικό του μισό, ανταλλαγή, με τον Λάβη να τελειώνει το δεύτερο μισό κι εμένα να πετάει το αθλητικό και το οικονομικό μέρος. Αγανάκτησα πἀλι που οι ελληνικές κυριακάτικες συνεχίζουνε να φθάνουν στην Παγόχωρα τις Δευτέρες, παρολίγο να τσακωθούμε που είχα στη διαπασών τον Μελωδία, μου πέταξε πόσο άτσαλη του ακούγεται η ελληνική μουσική, φλέρταρα με την ιδέα να του πετάξω το βαζάκι με τη μαρμελάδα στο κεφάλι αλλά λυπήθηκα την μαρμελάδα-είναι ελληνική, από τα χεράκια μιας γυναικείας συντεχνίας ενός χωριού. Θυμήθηκε πως ακόμη δεν αγοράσαμε ούτε ένα πίνακα για το διαμέρισμα, του είπα πως δεν βρήκα τίποτα που να κάνει κλικ στη καρδιά και στην τσέπη, μπήκε στο ίντερνετ και βρήκε κάτι βαρετά πονήματα ζωγράφων χωρίς φαντασία, μπήκα στο ίντερνετ και του έδειξα τί περίπου μ΄αρέσει και ...τέλος. |
Είχε περάσει το μεσημέρι, κόντευε μία, και είχαμε πει πως θα πηγαίναμε επιτέλους στο Γερμανικό Ιστορικό Μουσείο για την έκθεση "Ο Χίτλερ και οι Γερμανοί". Άρα δεν υπήρχε άλλος χρόνος για να τσακωθούμε ποιού το γούστο είναι ορθό. Είπε. Διαφώνησα πως υπάρχουν ορθά και λανθασμένα γούστα, ίσως καλαισθησία κι αναισθησία, συγγνώμη, ακαλαίσθησία αλλα όντως δεν υπήρχε χρόνος για διαφωνίες. Προγραμματισμένος σαν ρομπότ, άρχισε να ντύνεται. Απρογραμμάτιστη, θυμήθηκα πως η μπαταρία της φωτογραφικής δεν μπήκε στον φορτιστή της εγκαίρως...
(http://germanhistorydocs.ghi-dc.org/images/30010675-r1.jpg) |
Για την ίδια την έκθεση θέλω να σας γράψω αργότερα.
Ενδιαφέρον και περιέργεια, απορίες και σκιές, τραβάνε πολύ κόσμο στο Μουσείο για αυτή τη συγκεκριμένη συλλογή εκθεμάτων που προσπαθούνε να σε βάλουν στη σφαίρα των παραγόντων που οδήγησαν τον λαό στην Δημοκρατία της Βαϊμάρης να παραδώσει την ψυχή και το μέλλον του σε μία φιγούρα χωρίς ιδιαίτερη προσωπικότητα όπως ήταν αρχικά ο Αδόλφος Χίτλερ.
(περισσότερα είπαμε, αργότερα)
(http://www.hagalil.com/01/de/media/1/entartete-kunst.jpg0) |
Ήδη καταβεβλημένη από τις προηγούμενες γιγαντοαφίσες, να πνίγομαι από την παρέλαση γεγονότων και συνθηκών... τα δικαιώματα που ολοένα και μειώνονταν, τις γυναίκες που στο παρελθόν είχαν πολεμήσει για την οικονομική, πολιτική και πολιτιστική τους οντότητα και τώρα δέχονταν τον εγκλεισμό στην κουζίνα, τα λαμπρά μυαλά που σιωπούσαν για να επιβιώσουν νόμους Ευθανασίας που σκότωναν ασθενείς, εβραίους, κομμουνιστές, σοσιαλιστές, ειρηνιστές, τσιγγάνους, φεμινίστριες, ομοφυλόφιλους, κλπ κλπ κλπ ...
Τελευταίος ασπασμός για τη Δημοκρατία, πρώτος για την Δικτατορία οι διωγμοί κατά των καλλιτεχνών. Ο εξπρεσσιονισμός που γεννήθηκε στις αρχές του 20ου αιώνα στη Γερμανία, στην πατρίδα του τώρα θα καιγόταν, προδωμένος.
Ευθανασία για το σώμα, το μυαλό και την ψυχή.
Διότι αν απαγορευτούν με ποινή θανάτου τραγούδια που σε αγγίζουν και ποιήματα που σε θεραπεύουν, χρώματα που σε σώζουν από τη λάσπη της καθημερινότητάς σου, τί θα έχεις πια να σε προστατεύει από την πλήρη παράδοση στο καθεστώς;
(http://5gym-irakl.ira.sch.gr/news/images/stories/MunchScream.jpg) |
να σου μια αφίσα έκθεσης που έλαβε χώρα το 1937 στο Μόναχο και σε άλλες 12 πόλεις (αν δεν λανθάνομαι), με θέμα την ....entartete Kunst... Άτεχνη Τέχνη;
(http://germanhistorydocs.ghi-dc.org/images/highres_00014214%20copy1.jpg) |
Υπάρχει έντεχνη κι άτεχνη τέχνη; Κι αν είναι το έργο άτεχνο ή έντεχνο, δεν είναι αντίφαση ή πλεονασμός να κολλήσεις τη λέξη τέχνη δίπλα στο έκαστο επίθετο; Μήπως να καθάριζα επιτέλους το μυαλό μου από τα αγγλικά όταν διαβάζω γερμανικά και σκέφτομαι στα ελληνικά;
(http://www.berlinonline.de/berliner-zeitung/foto/_img/foto/entartete_kunst_neu/entartete_kunst_neu-012.jpg) |
Ο όρος "entartete Kunst" στα ελληνικά αποδίδεται ως " Έκφυλη Τέχνη". Έκφυλη! Μπορείς να καταλάβεις τη λογική με την οποία δανείστηκαν τον όρο από την Ιατρική...αλλά... Αν είναι δυνατόν! Πώς μπορεί κανείς να δώσει μια τέτοια ...απόκλιση ως όρο περιγραφής της οποιασδήποτε Τέχνης;
(http://www.geschichte-mitmachen.de/wp-content/uploads/Rohlfs-Tanzversuch.jpg) |
Φυσικά αφορά την τότε Μοντέρνα Τέχνη, που οι Ναζιστές δεν αποδέχονταν ως καθαρή, Γερμανική Τέχνη. Κριτική κι ελεύθερη δημιουργία, κυβισμός, σουρεαλισμός, γλυπτά που δεν ακολουθούσαν την Κλασσική (άλλος λανθασμένος όρος) γραμμή της Ελληνικής και Ρωμαϊκής Αρχαιότητας. Έργα μερικών από των σπουδαιότερων καλλιτεχνών του 20ου αιώνα, μαζεύτηκαν σε αυτή την Έκθεση, με λεζάντες γελοιοποιήσης. Πόσο οικτρή μπορεί να είναι μια κοινωνία που ήδη δέχεται να πληρώσει για να περιπαίξει την Τέχνη;
(Ναι, ξαναφτάσαμε σε αυτά τα χάλια!)
(http://vimu.info/files/10/img/large/10_8_55_fo_noldealtar.jpg) |
Η συγκεκριμένη έκθεση Γελοιοποίησης, επισκίασε την έκθεση Γερμανικής Τέχνης, που παράλληλα λάμβανε χώρα στο ίδιο μουσείο.
Να πήγαν πραγματικά όλοι για να κοροϊδέψουν τα ...τερατουργήματα έμπνευσης ανθρώπων επηρεασμένων από την μαϊμουδιστική τέχνη των αφρικάνων και την εβραϊκή τιποτένια υποκουλτούρα; Σίγουρα θα υπήρχαν κάποια πνεύματα ...αντιλογίας που πήγαν γιατί είχαν επιτέλους την τύχη να θαυμάσουν από κοντά, χρώματα και μηνύματα απευθυνόμενα στην Ιέρεια της Ζωής, την Ελευθερία. Έστω, μέσα στα κλουβιά του φόβου και της σιωπής, μπορούσε στα κρυφά η ψυχούλα τους να κάνει παύση, να ταξιδέψει μακρυά από την κόλαση του απολυ (-ι) τισμού.
(http://diepresse.com/images/uploads/a/d/a/461530/thumbDi_Dix_M_nnerkopf_1919_VBK20090316165003.jpg) |
Να φανταστούν πως θα ήταν άραγε η ζωή εκτός.Αλλού. Μακρυά.Οπουδήποτε εκτός από το εδώ τους.
(http://ccit300-f06.wikispaces.com/file/view/fig_264-_self_portrait_as_a_soldier.jpg/30249754/fig_264-_self_portrait_as_a_soldier.jpg) |
Να θυμηθούν ή να προσπαθήσουνε να αφουγκραστούν με την φαντασία τους τα μπλουζ, κι ας επέμεναν τα πλυντήρια εγκεφάλου-κολλ με πόστερ γίγας- πως ήταν του γούστου κατώτατων ρατσών ενώ αυτοί ήταν οι Εκλεκτοί κι έπρεπε ν΄αγαπάνε τη ...σωστή και καθωσπρέπει μουσική.
(http://germanhistorydocs.ghi-dc.org/images/EM%20highres_000040551.jpg) |
Να κάνουν μνημόσυνο για τους ζωγράφους που ανήμποροι να το σκάσουν στην εξορία,αυτοκτόνησαν ή έφυγαν στην επαρχία για να ζωγραφίζουν λειβάδια και σπιτάκια, λίμνες και πάπιες. Κύκνους. Μπανάλ Γαλάζιους ουρανούς με την ελπίδα να επιβιώσουν τους κτηνώδεις ελεγχους της Γκεστάπο-διότι όπου και να αποσύρθηκαν οι καλλιτέχνες, στο ναζιστικό κράτος οι αιφνιδιαστικοί έλεγχοι ήταν μέρος της ρουτίνας τους.
(http://www.kreiszeitung.de/bilder/2009/09/05/460349/1636862352-341_008_1627789_schmidt.9.jpg) |
Γαλάζιο ουρανό άνευ ορίων.
(http://dreierdesigngroup.com/Test_Images/vangogh01.jpg) |
Σαν αυτόν που χωράει όλα τα όνειρα όλων των ανθρώπων, οι οποίοι δεν παραδίδουν ποτέ τα όνειρά τους, ακόμη κι αν έχει ψοφήσει το τελευταίο ψίχουλο της ελπίδας για ομορφιά ή έστω απλά ...βελτίωση.
5 σχόλια - Στείλε Σχόλιο(photo from http://www.actuabd.com)
Κόμικς και εικονογραφημένα μυθιστορήματα δεν ανήκουν στα βιβλία που αγαπώ. Αν εξαιρέσεις τον Αστερίξ δηλαδή, που αγόρασα μέχρι και βέρσιονς σε αρχαία ελληνικά και τοπικές παγοχωρίτικες διαλέκτους. Τα μοιραζόμασταν με τον κατά έξι χρόνια νεαρότερο αδερφό μου, τον μπέιμπι μπρο, ο οποίος εν τέλει έγινε και ιδιοκτήτης της Άστεριξοβιβλιοθήκης μας.
Α, και μερικές σκόρπιες αναγνώσεις, καλοκαιρινές, των Κλασσικών εικονογραφημένων.
Πέρσι αγόρασα το περίφημο "Logixomix" των Δοξιάξη, Παπαδημητρίου και Παπαδάτου, που τόσο αγαπήθηκε και στο εξωτερικό. Επιφανειακή αναγνώστις εικονογραφημάτων λοιπόν.
Πιιιιιιιιιιιιιιιιιιι, να! Πώς τόλμησα να ξεχάσω τον λατρεμένο μου Αρκά; ...Επειδή κι αυτές οι συλλογές πέρασαν στην κατοχή του μπέιμπι μπρο; ... Έχω να τις δω 2-3 χρόνια τώρα που το σκέφτομαι...τς τς τς
Τέλοσπάντων.
Το κείμενο σήμερα άρχισε λόγω του "Ρεμπέτικο"υ. Το παρέγγειλα μόλις χτες, μέχρι την Παρασκευή θ΄αφιχθεί στο βιβλιοπωλείο.
Ρεμπέτικο, εικονογραφημένο. Το φαντάζεστε; Δυο τρεις εικόνες που βρήκα στα παγοχωρίτικα, το φτιάχνουν ακόμη πιο σκοτεινό και απόκοσμο από ότι το φαντάζεται ο μέσος Ευρωπαίος. Δεν ξέρω αν δένει μουσικά και ιστορικά με την πραγματικότητα, ο γάλλος David Prudhomme όμως έχει βραβευτεί για το συγκεκριμένο του βιβλίο σε 3 διεθνή φεστιβάλ κόμικς.
Επιπλέον το βιβλίο κυκλοφορεί ήδη σε αρκετές γλώσσες, νομίζω από τον Δεκέμβριο κυκλοφορεί και στα ελληνικά, ενώ από τον Ιούνιο του 2010 κυκλοφόρησε και στα παγοχωρίτικα.
Εμπνεύσμένος από τη γαλλική έκδοση του βιβλίου της Γκέιλ Χολστ «Ο δρόμος του ρεμπέτικου», που εκδόθηκε στα αγγλικά και στα ελληνικά, το 1975, ο David Prudhomme, μας ταξιδεύει στην Αθήνα του 1936. Δικτατορία Ιωάννη Μεταξά στην Ελλάδα, οι πρώτες παράνομες μαζώξεις με τραγούδια που έφεραν την Ανατολή μέσα στη νύχτα της Δύσης, την ίδια στιγμή που το μπουζούκι και ο μπαγλαμάς διώκονται από το δικτατορικό καθεστώς για χάρη μιας Ελλάδας που θ' ανήκει στην Ευρωπαϊκή Δύση.
Η αναρχική ζωή των πρωταγωνιστών, με χασίς, καβγάδες, σεξ και μουσική στους τεκέδες, και ό,τι άλλο ανήκει στις μορφές του χώρου, όπως μπορεί να την φανταστεί ο γάλλος καρτουνιστ.
(photo from http://www.graphic-novel.info)
Για να δούμε..
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιοαρτικ grow-ups as in push-ups Απορίες Απορίες εκτός τόπου και χρόνου αρτίκ επέτειος ημερολογιακά ημερολογιακα ιδεογραφικά Κύπρου εικόνες Κύπρου είκονες μεταφράσεις της Μωβ μορφές Μορφές Παράφωνοι διάλογοι Σκέψεις σΤίχΟι συνείδηση συνταγές Σφηνάκια σφηνάκια Σφηνάκια! τραγούδια για καλημέρα τραγούδια για καληνύχτα τσάγια Τσάγια! τσάγια! Τσάγια Χαμόγελα