«Φοβάμαι όλα αυτά που θα γίνουν για μένα

Χωρίς εμένα…

…

Το μέλλον μου δώσανε αντιπαροχή!»

Καλά οι άλλοι, οι μεγάλοι, οι πολιτικοί…

Εγώ η ίδια,

Πόσες φορές έδωσα το μέλλον μου αντιπαροχή;

Πόσες φορές ακόμα θα υπάρξει στη ζωή μου το ρήμα «μετανιώνω;»

Πόσες ακόμα μάχες θα αφήσω να σβήσουν λόγω …. του εαυτού μου και μόνο αυτού;

Πόσες ακόμα στιγμές δημιουργίας, απεξάρτησης και ελευθερίας πρόκειται να προσπεράσω αδιάφορα;

Οικογενειακή θαλπωρή. Ερωτήσεις γεμάτες έγνοια γονική, αγάπη, στοργή…απαιτήσεις, προσδοκίες, άγχος, θυμό, έκπληξη, διάθεση νοσταλγίας, σύγκριση….γουφσλαρπ και μμμμμματς! Κάποιες είναι πραγματικές απορίες, κάποιες μεταμφιεσμένες δηλώσεις ή πάροδοι για να σου θίξουν το ένα ή το άλλο….

Ερωτήσεις που με επιστρέφουν δέκα χρόνια πίσω τουλάχιστον, ενώ βρισκόμαστε στο 2008, στο τώρα… Ντεζαβού, επαναλήψεις, κόλλησε η βελόνα σε μερικά…

Η μμάμμα μου:

- Βρήκες κανένα καλό παιδί;

- Μα δεν κρυώνεις;

- Μα γιατί έβαλες μπρόκολο στην καρμπονάρα;

- Μα γιατί δεν θέλεις να παντρευτείς;

- Μα γιατί δεν σου αρέσει η σάρπα που σου έφτιαξα;

- Ξέρεις ότι εγώ στην ηλικία σου……………….(∞ μπλα μπλα);

- Πού είναι ο αδερφός σου;

- Γιατί δεν πήρες λίγο από μένα;

- Μα γιατί δεν θέλεις να παντρευτείς;

- Μα τί μουσική ακούεις πάλι;

- Γιατί δεν σκέφτεσαι πιο πρακτικά;

- Ξέρεις ότι αν με άκουγες και σπούδαζες νομικά…..;

- Τι σκοπεύεις να κάνεις του χρόνου;

- Τελικά, θέλεις να παντρευτείς;

Ο παπάς μου:

- Πιστεύεις ότι οδηγείς αυτοκινητάκι πόλης ή αεροπλάνο; Ξέρεις ότι δεν πρέπει να τρέχεις με ένα τόσο μικρό αυτοκίνητο;

- Ξέρεις που έκρυψε τις σοκολάτες η μάμμα σου;

- Τα βιβλία που σου έδωσα, εδιάβασες τα ή ακόμα;

- Τι σκοπεύεις να κάνεις του χρόνου;

Ο αδερφός 1:

- Πότε θα μου μαγειρέψεις κινέζικα;

- Είδες που έκρυψε τις σοκολάτες η μάμμα;

- Ετάισες τον Μάγκνουμ;

- Επήρες τον Μάγκνουμ περίπατο;

- Πότε θα μου μαγειρέψεις κινέζικα;

- Μα είδες το καινούριο μοντέλο του τάδε αυτοκινήτου;

- Γιατί έκρυψες τους δίσκους του Στελλάρα; (Του ποιού;)

- Εκείνο το κινέζικο, έχει κόκκαλα;

Ο αδερφός 2:

- Δεν φαντάζομαι να θέλεις το αυτοκίνητο σήμερα! (ερωτηματικό γιοκ!)

- Μα τούτη η μάμμα σου, γιατί κρύβει τις σοκολάτες;

- Μπορείς να σταματήσεις να κτυπάς το πιάνο;

- Έχεις τίποτα σχέδια ή φωτογραφίες για μια μελέτη που έχω;

- Κανένα κάρρυ, πότε θα φάμε από τα χεράκια σου;

- Πάλι άλλαξε τόπο για τις σοκολάτες η μάμμα σου;

Η γιαγιά:

- Έκαμα σου κουπέπια !Πότε θα έρτεις να σε δούμεν;

- Πότε θα παντρευτείς;

- Μα πότε θα μου κάμεις δισέγγονο;

- Γιατί δεν φοράς ποτέ φούστα;

- Στην ηλικία σου εγώ ξέρεις ότι….; (Αυτό τελικά το έχουν όλες;!)

- Ξέρεις ότι εγύρευκε σε η μιτσιά μας; Πότε θα έρθεις να της παίξεις;

- Έδωσα σας μαρμελάδα;

Ο Μάγκνουμ:

- Πότε θα με ταϊσετε;

- Μα υπάρχουν κι άλλα πράγματα που τρώγονται εκτός της ξηρής τροφής;

- Πότε θα σταματήσετε να με ταϊζετε αυτές τις αηδίες/ξηρή τροφή;

- Πότε θα καταφέρω να πηδήσω πάνω από τον φράκτη;

- Γιατί πρέπει να μάθω το «sit» για να μου δώσεις μια μπουκιά ζαμπόν;

- Γιατί δεν με βάζετε μέσα στο σπίτι;

- Πώς λέγεται αυτό το μεγάλο, άσπρο κουτί, που έχει φαγητό μέσα; Γιατί εγώ δεν έχω ένα;

- Γιατί πρέπει να με πάρεις στην κτηνίατρο; Γιατί μου την κουβαλάτε και στο σπίτι; Φίλη σου; Γκρρρρρρρρρρρ…….

- Γιατί θυμώνεις που βγάζω δόντια και τα δοκιμάζω στο χέρι σου;

Σας θυμίζει τίποτα;

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))) 

Η σχέση του Κυπραίου οδηγού με τους μονόδρομους όσο πάει, γίνεται και πιο παθιασμένη!

Κάτι που το σήμα που εννοεί « Απαγορεύεται η είσοδος!» είναι στρογγυλό κι ολοκόκκινο με ένα χοντρό πλυν, λευκού χρώματος στη μέση και ξυπνάει ο ταύρος μέσα του, κάτι που οι περισσότεροι μονόδρομοι μας φοράνε 3 αυτοκίνητα ενώ οι περισσότεροι διπλής κατεύθυνσης χωράνε ένα αυτοκίνητο και μια γάτα σε δίαιτα…Κάτι που γενικά ο κυπραίος οδηγός θεωρεί την στράταν βασίλειον του, είτε οδηγάει Audi είτε καβαλάει μια χαλασμένη μοτόρα…

Όπως και να έχει! Το θέμα παραμένει πως ο Κυπραίος βλέπει «πόρτα» και τον πιάνει το κόμπλεξ του «έφαγα πόρτα!» και τρέχει να προλάβει…να μπει, να αλέσει και να βγει κύριος/κυρία! Και οι υπόλοιποι ας κόψουν τον λαιμό τους, αυτός/ή να κάνει τη δουλειά του/της! Χαλλόου, εν δρόμος όχι κλαμπ ή κοινωνική τάξη! Ούτε καν ουρά στην τράπεζα!!!

Μα τον Θεό και τον Αλλάχ! (Βαδίζουμε σε πορεία λύσης, οφείλω να επικαλούμαι και τους δύο αλλιώς είμαι εθνικίστρια! :Ρ)

Παλιό στάδιο ΓΣΠ, στο μονόδρομο που ξεκινάει από την πλατεία Ελευθερίας, περνάει από το Πετράκης Σπορτς και καταλήγει σε 30 φανάρια και μια νησίδα… Πάω να στρίψω δεξιά και έρχεται πετώντας, ένας τύπος με BMW ανάποδα! Για να μπει από τη νησίδα στον μονόδρομο, χρειάστηκε να κάνει περίπου ανάποδη στροφή 50º…κι όλα αυτά για να μπει σε δεύτερο μονόδρομο ώστε να σταθμεύσει κάπου εκεί σε μια χωράφα! Έμεινα στήλη άλατος! Το αυτοκίνητο σταματημένο, ο νους μου να μην χωράει ότι ακριβώς αυτό θέλει να κάνει, αυτό που φαντάστηκα!!! Και να έρχονται από πίσω μου δεκάδες αυτοκίνητα… Να κορνάρει, να με βρίζει κι εγώ να βλέπω κόκκινα παντού! Σταματώ το αυτοκίνητο. Ούτε οι πίσω μου προχωρούν, ούτε αυτός. Συνεχίζει να με βρίζει αλλά δεν πρόκειται να τον αφήσω να περάσει πάνω από το αυτοκίνητό μου, παρανομώντας τόσο επικίνδυνα! Μα πάμε καλά; Τι το κάναμε εδώ μέσα; Αν ήταν μεσάνυχτα και πήγαινες στη Νιου, άντε, να σε αφήσω…Αλλά μέρα μεσημέρι με τόση κίνηση ρε Λιλήκα; (Νεοελληνοκυπριακό θερμό χιούμορ)

Και τι κάνει;

Κατεβαίνει από το αυτοκίνητο! Σαραντάρης, με σκούρα μάτια, μπουνιαρισμένο χαμόγελο, με κουστούμι από κάποια πανάκριβη Ιταλική μάρκα, παπούτσι λουστρίνι και ύφος 1000άδων Επισκόπων!... Θέλει να με δείρει τώρα; Μα πάει καλά; Να πάρω τώρα το 112 ή να περιμένω τον κύριο στο αυτοκίνητο πίσω μου, που κατέβηκε να τον δείρει; Λέω να περιμένω… Είναι τριαντάρης, 2μιση μέτρα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη….

Τον πακέταρε παιδιά μέσα στο αυτοκίνητο, τον ανάγκασε να ξεκινήσει και έτσι λυτρώθηκαν καμιά 100στή μέτρα κίνησης στο κέντρο της Λευκωσίας…

Λίγο αργότερα, σε ένα μονόδρομο, μεταξύ του Εθνικού Ωδείου και του φούρνου «Μαραγκός». Φτάνω στο αλτ και ευτυχώς βρίσκομαι στην αριστερή πλευρά του δρόμου γιατί από τον κύριο δρόμο, μπαίνει μια κυρία και μου φωνάζει κιόλας να πιάσω πιο αριστερά!!!! Κατέβασε κιόλας το παράθυρο…Την αγνοώ, διότι προσπαθώ να βγω στη λεωφόρο. Μου κορνάρει…

- Κορούδα μου, πιάσε λίγο πιο αριστερά να χαρείς! Θέλω να πάω στον Μαραγκό!

- Να πιάσω πιο αριστερά εντάξει…Ότι μπαίνετε μονόδρομο ξέρετε το;

- Ναι αλλά σιγά μεν κάμω τον γυρό του Πελλόμαρκου γιατί ο Δήμαρχός μας όπου του έρτει, κάμνει μονόδρομους!

….

I rest my case…their case δηλαδή…

Και τα δύο σημερινά περιστατικά δεν με εκνεύρισαν όσο ένα τραγούδι που μου κόλλησε από το πρωί και δεν λέει να αποδημήσει από τον εγκέφαλο! Μια διαφήμιση με ένα παπαγάλο, την γνωρίζετε; Παπαπαπαγάλος! Τραγουδούν τα Ζουζούνια… Όλη μέρα τραγουδώ αυτήν την λέξη σαν τραυλό, νευρόσπαστο…Παπαπαπαγάλος! Βοήθεια! Πρέπει να ξεκολλήσω…Όχι, το Κακακακαναρίνι και το Μια Καμήλα δεν βοηθούνε!!! Γκρρρρρρρ…..

Έφυγες άνευ προειδοποίησης.

Ακατανόητο μα δεκτό.

Μου κόστισε.

Χαμόγελο, όνειρα, αγάπη.

Η συγγνώμη σου

Τρεις τελείες

Χωρίς ανάσα,

Χωρίς παύλα.

Το δάκρυ μου

Σ’ εξόργισε!

Οι φωνές σου

Με ξυπνήσανε!

Κι αν έψαχνα τους λόγους

Τώρα τους γνωρίζω.

Κι αν ζητούσα τα γιατί

Τώρα τα λυπάμαι.

Θες επιστροφή άνευ λόγου.

Κατανοητό μ' απαράδεκτο.

Σου κόστισε

Αδιαφορία, θυμό, τη σιωπή μου.

Συλλεκτική μορφή

Δεν είμαι.

Η αγάπη σου…

Ούτε!

Επιμένεις σχεδόν βίαια,

Χωρίς αγάπη.

Το βλέπεις ήττα.

Μα δεν είναι.

Η Συνέχεια του δρόμου

Είναι απλά…

η Σιωπή

και

ΤΕΛΟΣ!

Οι Προεδρικές Εκλογές 2008 έλαβαν ΤΕΛΟΣ!

Η ομάδα ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ-ΕΔΗ-ΟΙΚΟΛΟΓΟΙ έδωσαν τη νίκη στον Δημητράκη με ποσοστό 53,37%.

Ο Γιαννάκης κατάφερε, παρά την κομματική "μοναξιά" να αυξήσει κατά 13% το ποσοστό του και να φθάσει το 46,63% . Το ποσοστό αύξησης ανήκει κυρίως σε πολίτες όλων των παρατάξεων που ψήφισαν πραγματικά κατά συνείδηση, απαλλαγμένοι από τη γραμμή των κομμάτων τους.

Συγχρητήρια στον νέο μας Πρόεδρο κο Χριστόφια!

Ελπίζω Δημητράκη, ότι αυτή τη φορά θα μείνεις πιστός στο εθνικό. Αν άλλους τους ενδιαφέρει περισσότερο το οικονομικό, μου είναι αδιάφορο. Αν πάλι, κάποιοι άλλοι φοβούνται για την διάσωση της ελληνικότητά τους, πρόβλημά τους. Ευτυχώς η καρδιά και το μυαλό δεν φυλακίζονται.

Η ιδιαίτερη μας πατρίδα όμως είναι στα χέρια σας.

Η πορεία θα είναι δύσκολη. Μνήμη χρυσόψαρου ευτυχώς, δεν έχουμε όλοι. Για αυτό, φροντίστε να μην παραδώσετε στη γενιά μου την πατρίδα μας, μικρότερη και πιο εύθραυστη. Αρκετή ζημιά έγινε από τον προηγούμενο απορρηπτικό πρόεδρο δεν χρειαζόμαστε κι άλλη! Κρατήστε το λόγο σας, βοηθήστε την πατρίδα μας. Διότι αυτή τη φορά δεν θα μπορείτε να ρίξετε σε κανέναν άλλον την ευθύνη!

Φροντίστε και κρατήστε το λόγο σας για Ενότητα! Την χρειαζόμαστε!

Και τα "Η κορού σου" , " τα sms απαγορεύονται". " Είμαι ενωτικός" άσε τα γιατί εκτός Κύπρου εν περπατούν!

Τετάρτη πρωί στη Λεμεσό. Στην παραλιακή λεωφόρο, κοντά στην εκκλησία των Καθολικών. Δρόμος διπλής κατεύθυνσης και στη μεριά της θάλασσας, απέναντι δηλαδή, πεζόδρομος, ποδηλατόδρομος, βράχια κι αμμουδιά. Γκρίζα αμμουδιά.

Πέρασα απέναντι και περπάτησα στον πεζόδρομο με τις φοινικιές. Κρύο με δυνατό ήλιο. 9 παρά και η παραλία είχε αρκετό κόσμο. Κάποιος έκανε γυμναστική, κάποιος άλλος κολυμπούσε. Κάποιοι τουρίστες κλασσικοί έκαναν ηλιοθεραπεία.

Και μια ξεκάρφωτη που φορούσε σακάκι , τζιν, μπότες και κρατούσε στο ένα χέρι μια μεγάλη δερμάτινη τσάντα και στο άλλο ένα πλαστικό ποτήρι φραπέ. Έψαχνε για ένα άνετο βράχο πάνω στην αμμουδιά.

Η οποία αμμουδιά ήτανε ευχάριστα στεγνή.

Βγήκα στα βράχια, έβγαλα το σακάκι, όμως ακόμα ζεσταινόμουνα έτσι έβγαλα και το τρικό. Έμεινα με το μαύρο κοντομάνικο φανελάκι.

Το φραπέ υπέροχα παγωμένο.

Το γερμανικό αρχαιολογικό περιοδικό, υπέροχα γεμάτο με λεπτομερή άρθρα και γνώσεις, που ακόμα δεν είχα καν αγγίξει. Διαπίστωση πρώτη; Πρέπει να εμβαθύνω λίγο στη γεωλογία. Διαπίστωση δεύτερη; Ο τούρκος συνεργάτης του περιοδικού, έγραφε για κάποια ευρήματα στο τουρκοκρατούμενο Βασίλι, με πηγαία προπαγάνδα και μίσος για την ελληνική ιστορία του νησιού. Του έστειλα μερικές βρισιές, που εννοείται ότι δεν τις άκουσε αλλά το email ετοιμάστηκε για τον Αρχισυντάκτη του περιοδικού και εστάλη Πέμπτη πρωί. Ή είσαστε σοβαρό, επιστημονικό περιοδικό ή δεν είστε! Ε, μα πια!!! Τι μας λένε τόσα χρόνια στη σχολή για γράψιμο επιστημονικό με ουδετερότητα πάνω από οποιαδήποτε πολιτική κι εθνική κατάσταση; Και πάντα με βλέπουνε καρφωτά! Μα είναι τρελοί αυτοί οι αρχαιολόγοι!

Το αεράκι έδενε τη φλογέρα του με το τσέλο του δειλού κύματος, η πιο χαλαρωτική μελωδία στην πλάση. Ο ήλιος με έκαιγε λίγο αλλά δεν πειράζει. Πήρανε λίγο χρώμα τα μάγουλα, ενώ τα μαλλιά μου έγιναν λίγο άφρο σε όλες τις κατευθύνσεις.

Αν ποτέ έφτιαχνα βιβλιοθήκη-σπα, σίγουρα θα της έδινα νερό και ιώδιο, λίγο ήλιο, λίγο φραπέ. Όνειρα…

Δεν μπορώ να κλείνομαι άλλο σε πόλεις δίχως παραλία. Αυτό είναι το μόνο που ξέρω για το μέλλον. Θάλασσα σε απόσταση 3 τραγουδιών. Όχι πολύ μεγαλύτερη. Μικρότερη γίνεται, ναι!

ΥΓ: Στο εορτολόγιο του ΜΗ, παρατήρησα ότι υπάρχει και το όνομα Θάλασσα... Νομίζω, αν κάνω κόρη, θα με αγαπάει αρκετά για να μου το συγχωρέσει...χαχαχαχα :))))))))

Αν η Θώδη σας άφησε χώρο στις ειδήσεις, μπορεί να είδατε ότι το Κόσσοβο ανεξαρτικοποιήθηκε και ότι στην Κύπρο έχουμε Προεδρικές Εκλογές.

Ναι, πάμε και για τον δεύτερο γύρο πίττας.

Δημήτρης Χριστόφιας Vs Γιαννάκης Κασουλίδης

Το σκίτσο περιγράφει με ακρίβεια τις δυνάμεις των δύο υποψηφίων. Αφαιρούμε βεβαίως τα ουσιαστικά υπέρ και κατά τους, τόσο στο εθνικό όσο και στο κοινωνικοοικονομικό πρόγραμμα του κάθε υποψηφίου.

Από τη μια ο Δημητράκης παρέα με το Τασσουλίνι και τον Γιαννάκη Όου σε μια αναδόμηση της τριμερούς (τετραμερούς και βάλε πάλι!)

και

από την άλλη ο Γιαννάκης Κέι με όπλα τον φόβο του Κυπραίου και του Αρχιεπισκόπου Τόμμυ Β', που δεν είναι άλλος από την στέρηση της Ελληνικότητάς μας σε περίπτωση που βγει πρόεδρος ο Δημητράκης. (τονίζω ότι είναι φόβος κι όχι απαραίτητα ρεαλιστική πιθανότητα).

Τα αποτελέσματα; Την Κυριακή. Μόνο η τενέκκα μπορεί να ξέρει τελικά τί υπάρχει στην άβυσσο που λέγεται κυπριακή λογική. (ο Γιάγκος την αποκαλεί "της πούγκας")

Δεν είναι τίποτα το σπέσιαλ, το καταπληκτικό.

Περπατάει όμως γρήγορα, περήφανα, το κεφάλι λίγο ψηλά, τα βήματά της πάντα μεγάλα.

Στα 23 της έχει γνωρίσει την αθωότητα, την αγάπη και τον έρωτα. Τουλάχιστον έτσι νομίζει.

Όμως...

Αναρωτιέται αν ποτέ θα δεκτεί να ζήσει μαζί με κάποιον. Για το τώρα, το μετά και το πάντα.

Της αρέσει να περπατάει μόνη, να καθορίζει αυτή το ρυθμό, το δρομολόγιο, τις ανάσες.

Ένα μόνο αγόρι είχε το θάρρος να προσπαθήσει να την πάρει από το χέρι.

Έσφιξε τον καρπό της στη χερούκλα του και την τράβηξε προς το δρόμο που ήθελε αυτός.

Το κορίτσι των 23 χρόνων σοκαρίστηκε.

Η κίνησή του, ταυτόχρονα γλυκιά και δυναμική, ρομαντική και συνάμα ένδειξη κυριαρχίας, ήτανε πιο έντονη από το πρώτο της φιλί. Πιο ισχυρή από την πρώτη φορά που έκανε έρωτα.

Ρίγος διαπέρασε ολόκληρο το σώμα που ήθελε να τρέξει. Μακριά από αυτόν που τόλμησε να της αγγίξει το χέρι. Που είχε σχεδόν καταφέρει να την κερδίσει.

Έμεινε ακίνητη,αντιστάθηκε.

Θυμωμένος προσπάθησε να της εξηγήσει ότι αυτός θέλει το καλό της. Για αυτό πρέπει να τον ακολουθήσει στο δρόμο του, που σύντομα θα γινότανε δικός τους. Να τον συνοδεύει με μικρά βήματα, υποταγμένη, γυναίκα που θα ανήκει στον άντρα της.

...

Ελευθέρωσε το χέρι της και άρχισε να περπατάει σε ένα παράλληλο δρόμο από τον δικό του. Γρήγορα, πιο γρήγορα, με ολοένα και μεγαλύτερο βήμα, ολοένα και πιο γάργαρο ρυθμό, ολοένα και πιο κοντά στο μέλλον που ήθελε.

Για αυτό φοβάται αν θα μπορέσει κάποια στιγμή να γίνει το μισό ενός ονείρου.

Πρέπει να δοθεί, να αφήσει να την πάρει από το χέρι κάποιος...

Μα ποιός θα είναι τόσο δυνατός και συνάμα τόσο ήπιος;

Περιμένει τροφή, φροντίδα, αγάπη προσοχή από τον άνθρωπο.

Περιμένεις τα πάντα από εσένα, τους άλλους ή τον Θεό;

Φοράει κολάρο κι αλυσίδα κάθε φορά που το βγάζουν για περίπατο.

Φοράς προσεγμένο ρούχο κι ακριβά αξεσουάρ κάθε φορά που θα βγεις.

Γαβγίζει κάθε φορά που τον ενοχλούν τα γατιά της γειτονιάς.

Παρεκτρέπεσαι καμιά φορά μα ψάχνεις τα διάφορα γιατί;

Κουνάει ξέφρενα την ουρά κάθε φορά που θέλει χάδι.

Απαιτείς το χάδι, ζαλίζοντας τον ρυθμό με φιδίσια χάρη.

Ξαπλώνει ανάσκελα στη γη με καμώματα, υποταγμένο στον άνθρωπο.

Δοσμένη στα πάθη και στα λάθη, κόσμο υποτάσσεις και σε κόσμο υποτάσσεσαι..

Πού αρχίζει η σκάλα, που καταλήγουν τα όνειρα;

Τις νύχτες κοιμάσαι σε κλουβί ή σε πολύχρωμο σύννεφο στον ουρανό;

’σχετο ΥΓ: Το πρωί μπορεί να δούμε και τη Λευκωσία λευκή! Έστω τον Πενταδάκτυλο! Χιονίζει... :))))))))))))

ε όόόόόόι!!!

Χιόνισε!

Γούρλωμα ματιών...Μπα...

Χιόνισε!

Όντως...Για αυτό παγώσαμε χθες τη νύχτα και κοιμήθηκα σα μούμια τυλιγμένη στο πάπλωμα...ιιιιιιιιιιιι! Ανατριχάλα στην σκέψη της μούμιας...Δεν ξαναπατώ στη βιβλιοθήκη της Αιγυπτιολογίας....

Χιονίζει!

Πανέμορφες, αφράτες νιφάδες πέφτουνε ασταμάτητα από νωρίς το πρωί.

Χριστούγεννα Λευκά ήθελε ο κόσμος, Βαλεντίνο λευκής σοκολάτας θα πάρουμε...

Τα παράθυρα μοιάζουν ξαφνικά με πίνακες... "Βρέχει χιονίζει...." ό,τι θέλω θυμάμαι πάλε....τς τς τς

Αν είχα τώρα κάποιον για να παίζαμε χιονοπόλεμο και να κάναμε και snowangels...

Ούτε χρόνο έχω, τώρα που το σκέφτομαι...Ίσα ίσα για καμιά μπαλίτσα...Μα σήμερα;

....Ετοιμάστηκα, φεύγω!

Καλή σας μέρα παιδάκια!!!

μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμάάάάάάάάάάάκια!!!!

Θέλω να σας γράψω για ένα μάτσο πράγματα και δεν μπορώ...Ματσουκώθηκα με όλα συμβαίνουνε και θα συμβούνε. Φταίει και αυτό το  «Φοβάμαι» που κάθισε με μια παρτιτούρα και ένα repeat στο μυαλό μου και ΔΕΝ ΦΕΥΓΕΙ!!! Ξεκόλλα λέμε!!! 

Ίσως να φύγει με κανένα Σαρμπέλ...χμ, θα δείξει! Πάντως μας χρειάζεται επειγόντως κέφι!  

Κέφι για να βγούμε αύριο στο δρόμο, που θα μας χαρίζουνε τριαντάφυλλα, κέφι που θα πάω στο τρένο και θα έχουνε ειδικό βαγόνι για τους σιγκλς! Καλά, θα κόβουνε και ειδικά εισιτήρια, εννοείται! Όποιος θέλει θα πηγαίνει. Και ας είναι ελεύθερος, ωραίος, πετυχημένος και ας είναι δεσμευμένος, άσχημος, απελπισμένος...Μπορεί όμως σε δέκα βαλεντίνους, να είσαι αναγκασμένος να κάθεσαι εκεί που οφείλει η κοινωνική σου τάξη να κάθεται... Θα πηγαίνεις στον σταθμό, θα περνάνε τα προσωπικά σου δεδομένα από τα μάτια ΤΟΥΣ και αναλόγως στέιτους, θα παίρνεις και τη θεσούλα σου...Δεσμευμένοι από δω, σίνγκλς από εκεί...Χωρίς πριγκλς! Χρειαζόμαστε αναπαραγωγή λέμε! Χρειάζονται κι άλλους σκλάβους λέμε! Τί χασομεράς; Γνώρισε κάποιον και φτιάξε ένα ...ανταλλακτικό ακόμα! 

Χρειαζόμαστε κέφι και λίγο ποτό, για να μετριάσουμε την ένταση των σκέψεων όταν θα μιλάνε γύρω μας για τις εκλογές. Οι δημοσκοπήσεις λένε πολλά. Οι δημοσκοπήσεις όμως έγιναν και σε ένα δείγμα 1000 ανθρώπων... Τί είναι 1000 άνθρωποι;  Και οι δημοσκοπήσεις τί κάνουνε στην ουσία; Δείχνουνε τους σκοπούς του δήμου ή χρησιμοποιούνε το δήμο για τους σκοπούς των μεγάλων;

Βρε, καλύτερα ήτανε τον καιρό της χούντας, Τότε τουλάχιστον ήξερες πως πρέπει να φυλάγεσαι. Ήξερες από ποιόν έπρεπε να φυλάγεσαι. Υπήρχε πού και πού  κανένας προδότης, αλλά στο γενικό κλίμα φόβου, έκλεινες το στόμα συνέχεια, οπόταν δεν φοβόσουνα κιόλας για το άμεσο μέλλον σου.Τώρα όμως από ποιόν να φυλαχτείς και πώς; Και τώρα τί έχουμε; Πούντα έχουμε! Τόσο ψυχρούς εκτελεστές πατρίδας, μαζεμένοι σε ένα νησάκι...Για αυτό σας λέω, πούντα μας έπιασε και θα χαθούμε! Να χιόνιζε και λίγο...πάλι καλά...τουλάχιστον θα όμορφαιναν οι ασχήμες μας... 

Κέφι χρειάζεται για να σας πω και το παράκατω..Το μάγκο ωρίμασε, κοκκίνισε...Και το έφαγε κάποιος άλλος! Ακόμα και το μάγκο μας πρόδωσε! Προσθέτω λοιπόν και το μάγκο, σε όσα περίμενα να ωριμάσουν και τελικά φαγώθηκαν από άλλους...Δεν πειράζει, οι φραουλίτσες μου έμειναν πιστές! Και δεν χρειάζονταν καν χρόνο ωρίμανσης....

Μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμάκια σας πολλά!!!!

Υπέροχος ο καιρός σήμερα. Ήλιος με κρύο, τί τέλειος συνδιασμός! Περπατάς χωρίς να βρέχεσαι, περπατάς χωρίς το φόβο του ιδρώτα ή της ηλίασης. Για αυτό περπατάς και για ώρα...για ώρες.

Το μεσημέρι με μια φίλη στο σπίτι για φαγητό, της έκανα τα σουτζουκάκια που λέγαμε. Τα είπαμε με το κρασί να ρέει άφθονο και τη μουσική σε κέφια ταβερνούλας. Κατεβήκαμε στο κέντρο για βόλτα και καφέ. Μαζί με όλους τους υπόλοιπους. Το λεωφορείο φίσκα σαρδελέ. Ο πεζόδρομος φίσκα ακαρφιτσωτέ. Τα καφέ και τα εστιατόρεια φίσκα με ζελέ...  Γιατί με ζελέ; Επειδή έτσι! Τούτη η λέξη μου κατέβηκε, τούτη επιλέχτηκε. Πρέπει να έχει νόημα; 

Καφές με γλυκό, σε ένα καφέ με ταπετσαρία της ελισαβούς. English tea style και φίσκα γιαγιαδέ! Όχι, δεν είναι ιν τα καφέ με τις γιαγιάδες αλλά διαθέτουνε τον καλύτερο καφέ και τα πιο νόστιμα γλυκά! Δεν μπορείς να πουλήσεις στις γιαγιάδες ό,τι κι ό,τι! Εξάλλου αυτές δεν είναι χτεσινές...ούτε καν προχτεσινές! (μπορεί και να σας το ξαναείπα αυτό!)

 Σάββατο θα βρισκόμασταν με τη φίλη μου αλλά αποφασίσαμε να μην ξαναβρεθούμε μέρα που είναι τα καταστήματα ανοικτά.  Αυστηρά μέτρα κατά του shopping therapy!  Κυριακές θα βρισκόμαστε με τις πόρτες των μαγαζιών ασφαλισμένες από μέσα, και τα πορτοφόλια μας ασφαλή από τα θέλω του δευτερολέπτου. Εναλλακτικές θεραπείες...σαν την παραϊατρική/ομοιοπαθητική ένα πράμα... Πώς να τις πούμε αυτές; Παρατραπεζιτικές ή παρακαταστηματικές; Χμ...αν σκέπαζαν και τις βιτρίνες τί καλά που θα ήτανε! Υπήρχανε και τόσες καρδιές,λουλούδια υφασμάτινα, πλαστικά και ατόφια... τόσα σοκολατάκια...ο ρομαντισμός του κουτιού ποτέ δεν πεθαίνει! 

Γύρισα νωρίς το βράδυ στο σπίτι. Διάβασμα και τραγούδια. Και διαλείμματα για χορό. Όχι χορό...κάτι άτσαλο,άρυθμο, επικίνδυνο...Να σου ο Λάκης Παπαδόπουλος με την τσίχλα χωρίς ζάχαρη να και το σπαγγάτ χωρίς προειδοποίηση στο πάτωμα...Να ‘μουνα και μπαλαρίνα... Θαυμάζω τη χάρη με την οποία κινούνται οι μπαλαρίνες...Εγώ είμαι σαν το τουμπερλέκι όταν γλυστράει και πέφτει χάμω...ταφ ταφ μπουμ! 

Τώρα, βρέχει απαλά κι ακούω Μπουλά. Σε ένα ρομαντικό τραγούδι, γραμμένο από τον Ζουγανέλη, από τον δίσκο τους «Έκθεση Ιδεών».  Ο στίχος και οι σταγόνες της βροχής σε ταξιδεύουν στο Λονδίνο. Σε ένα Λονδίνο, που πέρσι, μια μέρα του Μάρτη, εντός δεκαπέντε λεπτών ζήσαμε ήλιο,χαλάζι,χιόνι και βροχή...Κοίτα που ως και ο Παυλίτος κατάφερε να γλυκάνει το Λονδίνο μας...  Στοπ!

’λλο τραγούδι άλλες σκέψεις, πίσω στο διάβασμα ΤΩΡΑ ΟΜΩΣ! Βάλε παιδί μου κάτι που δεν σου ξυπνά τίποτα... Χμ, υπάρχει τέτοιο τραγούδι; Το κρασί το ήπιαμε όλο τελικά; Όχι! Τί καλά!!! Ένα ποτηράκι ακόμα! 

Πάλι αλλού ξεκίνησα, αλλού πάω...δεν κατέληξα πουθενά... δεν πειράζει. Το μάγκο κοκκίνησε περισσότερο σήμερα. Τα βρήκανε με τον ήλιο φαίνεται...

ΥΓ: στο σκίτσο, μια ιδέα για το τί σας περιμένει αγόρια...αν δεν το σκεφτείτε από μόνοι σας... ;))))))))

Όμορφη βδομάδα και πολλά πολλά σας μμμμμμμμμάάάάάκια!!!

Στο πλάι της κουζινίτσας, δίπλα από ένα παραθυράκι είναι το τραπέζι μου. Για φαγητό το προόριζα, περισσότερο το βλέπουνε τα περιοδικά και το λαπτοπ.

Την περασμένη βδομάδα αγόρασα ένα πράσινο μάγκο. Έτσι, τοποθέτησα το μωβ μπουκάλι με την λευκή ορχιδέα πιο πέρα και στο κέντρο του ακούμπησα ένα μπεζ πιατάκι. Και μέσα του το πράσινο μάγκο. 

Σάββατο απόγευμα το μάγκο κοκκίνησε στο ένα μάγουλο μόνο. Δεν πειράζει, μπορώ να περιμένω κι άλλο. Υπομονή μέχρι να ντραπεί το μάγκο και να κοκκινίσει ολόκληρο. 

Χίλιοι παραλληλισμοί.Χιλιάδες εικόνες. 

Τόσες ιστορίες μείνανε ατέλειωτες γιατί δεν πρόλαβαμε να ωριμάσουμε. Τόσες ιστορίες τελειώσανε τον κύκλο τους άδοξα λόγω υπερβολικής υπομονής.  

Δεν σκοπεύω να περιμένω άλλον άνθρωπο άνω των 20 να ωριμάσει για να μάθει να σκέφτεται και τους άλλους. Δεν είναι έλλειψη υπομονής, είναι καθαρή αγανάκτιση. ’μυνα για τυχόν απογοητεύσεις.

 Ένα φρούτο καταφέρνει να ωριμάσει στην ώρα του κι εσύ, τόσων δεκατιών παπουτσόσυκο δεν κατάφερες ακόμα να βγάλεις τα αγκάθια σου; Ντροπή! 

Τώρα που το σκέφτομαι και το μάγκο έχει χρόνο μέχρι την Τετάρτη. Αλλιώς θα γίνει χυμός θέλει δεν θέλει... 

Καλά να περάσετε απόψε ό,τι και να κάνετε!Όμορφη μας Κυριακή παιδάκια μου!

μμμμμμμμμμμμμμμμάάάάάάάάκια σας πολλά!!

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Πάντα είχα έγνοια για αυτό το αίσθημα... Διότι τα αισθήματα μεταφέρονται κι αυτά ως πληροφορίες...κληρονομιά στους επόμενους... 

Δεν έχω βιώσει ποτέ το μίσος.

Προσπαθώ να μην το νιώσω ποτέ,γιατί φοβάμαι.

Φοβάμαι

Μη γίνει έστω κι ένας κόκκος του,  κομμάτι μου.

Φοβάμαι μη

Φτιάξει κουκούλι σε κάποιο χρωματόσωμα...

Και να περιμένει...Ύπουλα...

Τον καιρό να περάσει,

Εμένα να γίνω μάνα

Για να μπορέσει να ξυπνήσει

Στο παιδί μου.

Γονίδιο.

Και πάλι να περιμένει,

Τα χρόνια να περάσουν,

Μια κατάσταση,

Μιαν αφορμή χαζή ή σοβαρή,

Για να εκδηλωθεί...

......... 

Τη μέρα των καρναβαλιών πέθαναν 9 άνθρωποι. Σε ένα σπίτι φλεγόμενο. Από ότι φαίνεται η φωτιά ξεκίνησε από κάποιο ρατσιστή ή κάποιο χαζό παιδί, που νομίζει ότι είναι ρατσιστής. Ή μάλλον από κάποιον που απλά απαιτεί από τους ξένους να επιστρέψουνε στα σπίτια τους...

Έγινε πανικός! Βλέπετε η σκάλα ήτανε ξύλινη, οπόταν η μοναδική πρόσβαση της πυροσβεστικής ήτανε τα παράθυρα. Δεν θυμάμαι αν υπήρχε μπαλκόνι. Μέσα στο χάος,ένας άνδρας πέταξε από το παράθυρο ένα μωρό, στο σακάκι κάποιου αστυνομικού. Το έσωσε ο άνθρωπος, να είναι καλά...Χαμός...9 κηδείες..διότι δεν είχανε χρόνο να τους γλυτώσουνε όλους...

Κατηγοράνε την πυροσβεστική πως άργησε...Κλειστοί οι δρόμοι από τον κόσμος και τους καρνάβαλους...Οι πυροσβέστες δώσανε και τη ζωή τους...Δυστυχώς δεν τους σώσανε όλους...

«Τί λυπάσαι Κυπραία κορούδα για τους παλιότουρκους;» με ρώτησε ένας γνωστός...Βλέπαμε παρέα τις ειδήσεις...

Δεν με ενδιαφέρει τί εθνικότητα έχουνε οι άνθρωποι. Με ενδιαφέρει ότι υπάρχει τόση τρέλλα και ... «απελπισία» που να οδηγεί κάποιον στη μαζική δολοφονία...

Ξέρεις τί μου άρεσε σε αυτήν την ιστορία; Ότι η κυβέρνηση της Τουρκίας δεν κάθισε με σταυρωμένα χέρια να περιμένει τα αποτελέσματα της έρευνας που άρχισε η τοπική αστυνομία...Όχι! Έστειλε και δικούς της! Έτσι! Ναι, χαίρομαι τη στάση τους! Δεν με ενδιαφέρει αν θίκτηκε η γερμανική αστυνομία...

Πριν λίγα χρόνια ένας Καμερουνέζος φοιτητής έχασε το πόδι του γιατί κάποιος τον έριξε στις γραμμές του τρένου...Πρόλαβε ο οδηγός να σταματήσει... Και ο θύτης ως σήμερα άφαντος... ΑΦΑΝΤΟΣ! Η πράξη σχολιάστηκε καταδικαστικά από διάφορους παράγοντες...Τίποτα περισσότερο όμως...Εξάλλου ο πρόεδρος της χώρας του, έχει άλλες έγνοιες από τους πολίτες του εντός του Καμερούν, πόσο μάλλον για τους όσους ζούνε στο εξωτερικό...Κάτι μου θυμίζει....’σχετο;

Θυμώνω πολύ με τον ρατσισμό. Δεν τον καταλαβαίνω, δεν μπορώ να τον κατανοήσω. Έχω πιάσει πολλές φορές την αύρα της ξενοφοβίας μέσα από ερωτήσεις ντόπιων,γνωστών μου. Στην αρχή μου κακοφάνηκε, μετά σταμάτησα να δίνω και σημασία.

Με ενοχλεί ότι η παλιά γενιά, αυτή που υπήρξε παιδάκι ή νέα στο τέλος του Δεύτερου Παγκοσμίου, είναι φιλική, φέρει σεβασμό, δίνει απλόχερα το γλυκό χαμόγελό της, ενώ η νεότερη γενιά, η συνομήλική μας όχι...Μας έχει φάει η καχυποψία, ο εγωισμός, ο σκοταδισμός...

Σα να αφηνόμαστε παθητικά σε μια επιστροφή σε μεσαιωνικό ψυχισμό...Με φοβίζει αυτή η κατάσταση...

Και μίσος...Γιατί τόσο μίσος;

Παραδέξου το να τελειώνουμε! Διαφέρουμε! Ευτυχώς! 

Στα όσα αναμασάς δεν μπορώ να υπακούσω, λυπάμαι.

«Αισθητική» το αποκαλείς...Γεωμετρία, Αρμονία, Συμμετρία!

Αυτό που ο ένας θεωρεί κομψό, ο δεύτερος το πετάει σαν σκουπίδι...κι ένας τρίτος δεν κινεί καν το δακτυλάκι του...ανάξιο λόγου...

«Ομορφιά!» επιμένεις. 

«Ελευθερία» ψελλίζω...Αντιδράς!

Καρφώνω τα γυάλινά σου μάτια που θεωρείς έμπνευση κάλλους.

«Ελευθερία!» - πιο δυνατά! 

«Χωρίς την ελευθερία τί θα ήταν ο αισθητισμός;» 

Πού θα ήσουν κι εσύ...κι εγώ;

Μα... 

Πεθαίνει ποτέ η ανάγκη του ανθρώπου για διακρίσεις;

Το αποκλείω...

ίσως κάπως,

κάποτε ....

σε κάποια ουτοπία...

Πόσες ηλιόλουστες Κυριακές, ακούγαμε Χατζιδάκη...Σαν δεύτερη λειτουργία...

Μου το έλεγες ότι το συγκεκριμένο τραγούδι σκιαγραφεί τον πόνο πιο μελωδικά κι από τους επικήδειους θρήνους...

’ργησα να το καταλάβω...όχι. ’ργησα να το νιώσω...

Πόσο δίκαιο έχεις... για πολλοστή φορά...

Φέρτε μ' ένα μαντολίνο
για να δείτε πως πονώ
κι ύστερα θα γίνω κρίνο
κι ύστερα πια θα χαθώ
Τι με νοιάζει κι αν χαθώ
αφού θα 'χω γίνει κρίνο
φέρτε μ' ένα μαντολίνο

Το παιδί που μ΄ αγαπάει
όλο θέλει να ρωτά
τι σημαίνει Κυριακή
Σκέφτομαι γιατί ρωτάει
και φοβάμαι ότι ξεχνά
πως τον είδα Κυριακή

Φέρτε μ' ένα μαντολίνο
για να δείτε πως πονώ
κι ύστερα θα γίνω κρίνο
κι ύστερα πια θα χαθώ
Τι με νοιάζει κι αν χαθώ
αφού θα 'χω γίνει κρίνο
φέρτε μ' ένα μαντολίνο

Το παιδί που μ΄ αγαπάει
όλο θέλει να ρωτά
που πηγαίνουν τα πουλιά
Μα το δάκρυ μου κυλάει
και καθώς αυτός κοιτά
τον σκεπάζω με φιλιά

Πειράζει που προτιμώ αυτή την ερμηνεία που ακούγετε,από την αυθεντική;

Ροζ Δευτέρα σήμερα και οι Γερμανοί ξεσαλώνουν μασκαρεμένοι...Κι ως συνήθως κατεβάζουν λουκάνικα με τη συνοδεία μπίρας...Τί πρωτότυπο! Οκ, έχω τα νεύρα μου γιατί όλο το κέντρο είναι αποκλεισμένο από την υπόλοιπη πόλη, τον υπόλοιπο κόσμο...δεν μου αρέσουνε τα καρναβάλια...γκρρρρρριν! 

Θα ήθελα να ήμουνα στην Κολωνία και συγκεκριμένα στην Διεθνή Έκθεση...Γλυκών! Τσα, πού αλλού μπορείς αυτή τη στιγμή να γλυκανθείς τόσο που να τα ξεχάσεις όλα εκτός από ένα καλό υπεργλυκαιμικό σοκ; Η αλήθεια είναι ότι η έκθεση θα ήτανε ανοικτή μέχρι χθες...Δεν αποκλείεται, σήμερα θα τρέχανε στα καρναβάλια...Υπάρχει και η αιώνια βεντέτα μεταξύ Κολωνίας και Ντούσελντορφ, βλέπετε... Κακά τα ψέμματα, σαν το Ντούσελντορφ καμιά άλλη πόλη της Γερμανίας δεν ξέρει τί θα πει γλέντι! Και άσε τους Κολωνούς να κάνουν τούμπες για τη βεντέτα! «’λτες Μπίαρ»λέμε!!!!  

Η βιομηχανία σνακς που λέτε, φέτος αποφάσισε να αποδείξει στους καταναλωτές ότι η υγεία μας, είναι η πρώτη της έγνοια! Βέβαια, βέβαια...Οικολογικά προϊόντα, σοκολάτες με αρκετά ψηλά ποσοστά κακάο, λόλιες χωρίς ζάχαρη, τσιπς από φρούτα και ο κατάλογος ατελείωτος...«Δεν παχαίνουν, δεν χαλάνε τα δόντια....»  σας πιστέψαμε!

Ειλικρινά δεν είδαμε και κάτι  καινούριο αφού αυτά τα προϊόντα εδώ και χρόνια κυκλοφορούν στην αγορά. Πανάκριβα προϊόντα βέβαια, στην "ψαγμένη" αγορά... Και γιατί να χρυσοπληρώσω ένα σακουλάκι τσιπς φράουλας όταν μπορώ να αγοράσω φρέσκες, ζουμερές, λαχταριστές φραουλίτσες; Τς τς τς, μάλλον μας προετοιμάζουνε για την επόμενη γενιά φρούτων, κατά τη διάρκεια των πολέμων για το νερό... Μια σκέψη είναι... 

Χμ... λιγουρεύτηκα τη σοκολάτα με κύμινο... Μετά το τσίλι, το θαλασσινό αλάτι, το τζίτζερ και πολλά άλλα, το κύμινο είναι μια εξαίσια επιλογή για την κουζίνα. Αν τελικά έρθει το Σάββατο μια φίλη για φαγητό, τα σουτζουκάκια που της υποσχέθηκα θα είναι σε σάλτσα ντοματοσοκολάτας με κάααααααμποσο κύμινο βεβαίως βεβαίως...Όχι που θα είμαστε ένα με τα λουκανικομπυράκια!

 Μουρμουρένια Όμορφη Βδομάδα σας!!!

μμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμμάάάάάάάάάάκια σας πολλά!!! Χωρίς κύμινο!!!

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Ατελείωτο σου φαινόταν το ταξίδι

 Και η Σαλονίκη απάνθρωπη νύμφη, 

Μα τώρα, χαμογελάς 

Αφίλητες έμειναν οι πληγές, 

Μα κλείνουν. 

Το μόνο βοτάνι

Δάκρια πικρά. 

Τις καυστηρίασαν. 

Χαμογελάς Γιατί τα δάκρια  

Σκότωσαν κάθε πιθανότητα μόλυνσης.

 Ευτυχώς...

συμφιλιώθηκες και με την πανέμορφη νύμφη..