Με πόθο, και καρδιά ανικανοποίητη. Να χτυπάει, και να μην ακούγεται ούτε σε σένα τον ίδιο... Αφουγκράσου... γιατί κανείς άλλος δεν ξέρει να σου πει...

Σε στίχους Λίνας Νικολακοπούλου, νότες Mc Olan , τραγουδημένο από την Μαργαρίτα Ζορπαλά...

Στην ’κρη ενός φιλιού

 Στην άπιαστη καρδιά του ουρανού
θα στείλω μια φωτιά,
με κόκκινες ανταύγεις του νου
κι ανάσες του νοτιά.

Χρυσόμυγα δεμένη η ψυχή
στην άκρη ενός φιλιού,
στα χείλια στάλες κρασί,
φάντασμα εσύ του παλιού.

Γλίστρησαν απ' τα δέντρα οι σκιές
στην πρώτη αστροφεγγιά,
μισάνοιχτες τη νύχτα οι ζωές
στου ονείρου τη σκουριά.

Χρυσόμυγα δεμένη η ψυχή
στο σώμα που αγαπάς,
καρδιά μου πάψε κι εσύ
πάντα μισή να χτυπάς.

Πόσο κάνει τόση αγάπη,
πόσα δάκρυα και πόσο ψέμα στους όρκους θέλει,
πόσο ασήμια και χρυσάφι,
για ένα χάδι, μιαν ανάσα, από άγριο μέλι.

Μη ρωτάς ποτέ τους ανθρώπους,
μη ρωτάς, κανείς δε θα πει
πόσο κάνει τόση αγάπη,
πόσα δάκρυα και πόσο ψέμα για δυο φιλιά.

Καληνύχτα και όνειρα γλυκά...

Αφού, είπαμε και στα αγόρια πως θέλουμε τον "τέλειο" άνδρα, με τον ευαίσθητο ταυρούλη, τώρα σειρά έχουμε τα κορίτσια.

Η φωτογραφία ίσως σας φανεί αστεία, η κατάσταση όμως είναι τραγική.

Στην πρώτη ματιά, άθελα πέρασαν από το μυαλό μου, συγγένισες ή οικογενειακές γνωστές, που είτε γέρασαν περιμένοντας τον πρίγκηπα με το λευκό το άτι, είτε τις μακαρίσαμε μόνες. ’τολμες μια ζωή, απλά να περιμένουν. Και να βλέπουνε το χρόνο να τις προσπερνά άσπλαχνα.

Δεν είναι κρίμα;

Σας καληνυχτίζω με ένα τραγούδι, σε στίχους και νότες του Παντελή Αμπαζή, και τη φωνή του Πέτρου Γαϊτάνου...

Μια ανάσα είναι η ζωή

Μια ανάσα είναι η ζωή
μ' ατέλειωτη η αγάπη
όσο μικρός ο άνθρωπος
τόσο μεγάλα πάθη
εκεί που λες κατάφερα
τον έλεγχό της να χω
ο έρωτας σε μια στιγμή
φέρνει τα πάνω κάτω

Είν' η ζωή εφήμερη
κι η αγάπη τ' άλλοθι της
η αγκαλιά ανήμερη
παγίδα το φιλί της

Μια ανάσα είναι η ζωή
μ' ατέλειωτη η αγάπη
όσο μικρός ο άνθρωπος
τόσο μεγάλα πάθη
άλλοτε η γη δεν τον χωρά
και θέλει να πετάξει
κι άλλοτε συμβιβάζεται
σκύβει και λέει εντάξει

Καλή σας νύχτα και όνειρα γλυκά...

Μάκια!

Έχω αγχωθεί πολύ τους τελευταίους έξι μήνες. Ποτέ δεν ήξερα τι ήθελα, και αν κάποτε ξεστόμιζα ένα θραύσμα από τα όνειρα μου, σε φίλους ή στους γονείς μου, μόνο ο πατέρας μου, μου χάριζε ένα χαμόγελο. Χωρίς σκιά πίκρας.

  Οι περισσότερες φίλες μου, ώρες ώρες, με κοιτάνε σαν να είμαι ούφο. Δεν συγκρίνω κομμωτήρια, και αισθητικούς, απλά πηγαίνω σε αυτή που μου αρέσει και στοπ. Δεν φτιάχνω σχέση με προοπτική, θα με φάει η απόσταση στο τέλος, λένε. Δεν έχω βάλει στο πρόγραμμα μου, ηλικία-όριο για γάμο. Λέω πάντα ότι αν είναι τυχερό, θα γίνει κι αυτό. Βρίσκω τον άνθρωπο μου, με την ψυχή και όχι με υπολογισμούς. Η αλήθεια, είναι ότι έχω αρχίσει να θυμώνω με αυτές που ψάχνουνε πλούσιους γαμπρούς no matter what, όπως να’ ναι. Ειδικά με αυτές, που κατά τα άλλα, θεωρούν πως είναι ανεξάρτητες, πανέξυπνες, πανέμορφες..  

Χθες, ήθελαν οι γονείς μου να μιλήσουμε για το τι σκέφτομαι να κάνω σε δύο χρόνια, Για το πού θα είμαι, ή που θέλω να είμαι. Η απάντηση τρόμαξε τη μητέρα μου, της ξέφυγε και ένα δάκρυ, που με έστειλε κατευθείαν στις Ερινύες και ας μην σκότωσα ποτέ κανένα. «Δεν ξέρω που θα είμαι. Όπου συμβεί να είμαι. Πάντως θα το γνωρίζετε, εγκαίρως.»

Γνωρίζω τι θα πει προγραμματισμός αλλά δεν καταλαβαίνω, γιατί πρέπει να ξέρω που θα είμαι σε δύο χρόνια. Ποιος λογικός άνθρωπος, γνωρίζει κάτι τέτοιο; Στο περίπου, ξέρω τι θα κάνω. Αν όλα πάνε καλά. Ένα μόνο αποκλείω, κι αυτό πάλι, με δισταγμό, γιατί ο Θεός γελάει, όταν οι άνθρωποι κάνουνε σχέδια. Σίγουρα, δεν σκοπεύω να έχω άντρα και παιδί. ’σε πρώτα, να φροντίζω εμένα και το ανύπαρκτο σκυλί μου, και βλέπουμε.

Θυμώνω μαζί τους.

Αν αυτοί, βρίσκουνε τη ζωή τους μίζερη, ενώ εγώ ακόμα δεν κουράστηκα, φταίω; Είναι αλήθεια τόσο κακό, να μαθαίνεις την 3η και την 4η ξένη γλώσσα ταυτόχρονα,  ενώ ψάχνεις για το τέλειο μυθιστόρημα;  Είναι τόσο αξιολύπητο, να μην έχεις το πρόγραμμα 9-5 για ψίχουλα, αλλά να γράφεις μελέτες για τον Ερμαφρόδιτο και να αναλύεις τους ελληνικούς μύθους στα ανάγλυφα των Ρωμαϊκών σαρκοφάγων; Εντάξει, δεν αγοράζω κάθε φορά τα παπούτσια που θέλω, και ίσως να μην το κάνω ποτέ. Αυτά, είναι επιλογές, και όπως σέβομαι τις δικές σου, που κάνεις τα λογιστικά της άλφα εταιρείας ή της βήτα, και σε σκέφτομαι όταν χτυπάς απλήρωτες υπερωρίες για τα απάνθρωπα αφεντικά σου, σεβάσου σε παρακαλώ και τη δική μου, που επιμένει να μην θέλει να είναι στη θέση σου τώρα ή σε δέκα χρόνια, που θα έχεις μετατραπεί σε ένα από τα αφεντικά.  

Θέλω να γνωρίσω τόπους και κόσμους και ας μην ξεκολλήσω ποτέ από την ελληνική κουλτούρα. Να συνεχίσω να είμαι «κλειδί» όπως λέει και η αγάπη μου. Δεν έχει πιο όμορφο πράγμα, από το να κάνεις τον κόσμο να χαμογελάει και ν' ανοίγεται.

Τον αντικειμενικά τέλειο άνδρα, δεν κάνει να τον ψάχνουμε, δεν υπάρχει. Τον σωστό και για μας τέλειο, ναι, να τον ψάξουμε. Αλλά να τον αφήσουμε να μας προσεγγίσει, μη νομίζει ότι θέλουμε να του φορέσουμε ποδιά και να καμαρώνουμε εμείς με τα παντελόνια του.

Μια φώτο που ίσως ξυπνήσει μερικά αγόρια που το χρειάζονται.

Όλα πληρώνονται. Εδώ και τώρα  ή  αλλού και μετά.

Ήθελα όσο τίποτα άλλο να φύγει το 2006. Να φύγει να ησυχάσουμε και από τις κηδείες και από τα μνημόσυνα. Από τον Μάρτη του 2006,που έφυγε η γιαγιά μου, ακολούθησαν πολλοί συγγενείς, μεγάλοι σε ηλικία, από την οικογένεια της μητέρας μου.

Το δέχεσαι, έτσι είναι η ζωή ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ ΜΠΛΑ. Πηγαίνεις στην εκκλησία, κρατάς το χέρι όποιου το έχει ανάγκη, θυμάσαι πόσο μικρή είναι η ζωή, πως αν υπάρχει η μετά θάνατον, την έβαψες, και καλύτερα να σε θάψουνε με μπικίνι, να είσαι έτοιμη για τις μεγάλες ζέστες του ’δη. Αντιηλιακό και σπρέι νερού μήπως;

Στις εννιά μέρες αρχίζει και το πολύ κύριε ελέησον.Εξάλλου, μάλλον για σαράντα μέρες, ο νεκρός, τριγυρίζει κάπου κοντά. Προσωπικά, με πιάνουνε οι τύψεις, οι νηστείες και η τάση για ποτάμια δακρύων. Μπορεί να κάνω και μέρες να κλείσω μάτι. Στις σαράντα, πρέπει να είσαι έτοιμη, για την εκκλησία, που πρέπει να εφοδιάσεις το μισό δήμο ή χωριό με κόλλυβα αλλά και για το σπίτι με την κάθοδο των μυρίων (συγγενών), που μπορεί και να μην ξαναδείς ως τον επόμενο γάμο ή μνημόσυνο. ’ντε, να κλειστείς στην κουζίνα με τις υπόλοιπες στενές θηλυκές συγγενείς, για την ετοιμασία του καφέ, (και η προετοιμασία του ελληνικού, είναι επίπονη, ψηφίζω τον γαλλικό-ετοιμάζεται ανά δέκα και ο καθένας προσθέτει ό,τι θέλει), ανακύκλωση των πιατικών, του μπουφέ, και γενικά του πάρτυ που στήνεται για να τιμήσουμε τον μακαρίτη.

Αυτό ήταν η περιγραφή για τις Κυριακές του 2006.

Έτσι, με το που μπήκε το 2007 ανάσανα. Παρόλο που έκαψα το χέρι μου και θα έχω για αρκετό καιρό παρέα το σημάδι στη βάση του αντίχειρα. Ανάσα και χαρά που τελείωσε η χρονιά των κηδειών. Ε μα πια.

Αλλά δεν ξέρω, είναι σαν να θέλουνε να πάνε όλοι παρέα από την άλλη μεριά. Μην είναι με αγνώστους στην βαρκάδα. Ίσως όταν πλησιάσει και η δική μας σειρά να καταλάβουμε περισσότερα.

Το 2007 είναι για την οικογένεια μας σαν σήκουελ του 2006. Πέρσι η χρονιά τιτλοφορούσε ως "Τα κόλλυβα της Κυριακής" και φέτος μαυρίζουνε οι κύκλοι που δημιουργήθηκαν ξαφνικά κάτω από τα μάτια, με το "Τα κόλλυβα της Κυριακής επιστρέφουν."

Χθες, είχαμε το σαραντάμερο του παππού μου. Τον πατέρα του μπαμπά μου. Και αύριο κηδεύουμε την θεία της μαμάς μου. Μεγαλούτσικη, αλλά αγαπημένη θεία. Πάντα με την μαγική τσάντα της Μαίρη Πόππινς, έτσι την βλέπαμε μικρά. Μόνο που αντί για καλόγερους και θαυμαστούς κόσμους, έβγαζε από μέσα τόνους γλυκών, ό,τι καλύτερο για ένα παιδί που σιχαίνεται τα τσιμπήματα στο μάγουλο.

Θέλαμε δεν θέλαμε, μάθαμε την συνταγή των μνημοσύνων. Φτου, που να μην ξανάχουμε για αρκετό καιρό. ’σε που ενώ πάντα τα απέφευγα, τώρα ορκίστηκα να μην τα ξαναβάλω στο στόμα μου, και να πάνε να πνιγούνε και τα έθιμα και τα πρέπει. Στα επόμενα θα κατέβω στην εκκλησία με μούσλι. Δεν περιέχουνε αυτά πάνω κάτω τα ίδια πράγματα;  

Απόψε θα σας πω καληνύχτα με ένα τραγούδι των αγαπημένων αθάνατων, Ευαγόρα Παλληκαρίδη και Δημήτρη Λάγιου.

Έτσι απλά για όνειρα με αγκαλιά την ελευθερία.

Ηρώων Γη.

Όλη η φύση κοιμάται ναρκώνει το κρύο
και γω φεύγω λαλώντας το στερνό μου αντίο
και τη μάνα φιλώντας την κοιτάζω να κλαίει
μάνα, μην κλαις της λέω μάνα, μην κλαις και κλαίω

Κι όλο πάω και τρέχω και το δάκρυ της σβήνει
για μια μόνο στιγμούλα και μιαν άλλη μανούλα
της Ελλάδας μας έχω π' όλο κλαίει κι εκείνη

Στου βουνού τη ραχούλα σ' ανθοστόλιστα πλάγια
τη γλυκειά μου μανούλα ψάχνω να βρω την άγια
θ' ανεβαίνω ραχούλες χιονισμένες κορφές
ώσπου να 'βρω ηρώων γη κι ηρώων μορφές.

Καληνύχτα σας.

Αν και με δύο μέρες αργοπορίας, κατάφερα να βρω αυτό το χρόνο που ήθελα για να γράψω μερικές γραμμές για ένα αγόρι, για το οποίο από μικρή, έτρεφα θαυμασμό.

Σκέφτηκα πολλούς λυρισμούς για να πλουτίσω την μικρή μου αναφορά, μα μου φαίνονται όλα αυτά ψεύτικα και ανάξια. Ήθελα επίσης, να γράψω μόνο για την ιδιότητα του ποιητή, που υπερείχε στην ύπαρξη του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Στα δεκαεννιά του, είχε γράψει πάνω από 300 ποιήματα.

Όμως σε περιόδους σαν αυτή, που ο αγνός εθνικισμός διώκεται από τους πολλούς, αφού συγχέεται με τον φανατισμένο και μάλλον ξενοφοβικό κλώνο του, ίσως να είναι ορθότερο, να θυμηθούμε απλά τη σύντομη ζωή ενός από τους τελευταίους, αγνούς ήρωες του 20ού αιώνα.

Τα ξημερώματα της 14ης του Μάρτη, έκλεισαν 50 χρόνια από τον απαγχονισμό του Ευαγόρα Παλληκαρίδη. Ο νεαρός και τελευταίος ήρωας που απαγχονίστηκε από τους ’γγλους, κατά τη διάρκεια του απελευθερωτικού αγώνα της Ε.Ο.Κ.Α. 1955-59.

Γεννημένος το 1938, άριστος μαθητής και ταλαντούχος αθλητής. Ένας έφηβος που κατάφερε να γίνει αγκάθι στο σώμα της Αγγλικής Αυτοκρατορίας από τα 15 του χρόνια, όταν κατά τη διάρκεια των προετοιμασιών για τους εορτασμούς προς τιμή της στέψης της Ελισάβετ, ανέβηκε στον ιστό, κατέβασε και έσκισε την αγγλική σημαία. Ως αποτέλεσμα οι διαδηλώσεις που ήδη λάμβαναν χώρα στην Πάφο, επεκτάθηκαν, και η μικρή πόλη, έγινε η μοναδική σε ολόκληρη την τότε αυτοκρατορία, όπου η στέψη δεν γιορτάστηκε. Ο μικρός Ευαγόρας συλλήφθηκε μαζί με άλλους, αλλά αφέθηκε ελεύθερος, λόγω του νεαρού της ηλικίας του.

Στις 17 Νοεμβρίου 1955 οι μαθητές του Γυμνασίου συγκεντρώθηκαν και προετοίμαζαν μια διαδήλωση από τις γνωστές που οργάνωνε η ΑΝΕ (’λκιμος Νεολαία ΕΟΚΑ) ως αντιπερισπασμό. Οι στρατιώτες είχαν διαταγή να πυροβολήσουν αδιάκριτα τους διαδηλωτές. Ο Ευαγόρας συλλαμβάνεται και οδηγείται στο δικαστήριο με την κατηγορία ότι συμμετείχε παράνομα σε οχλαγωγίες. Δεν παραδέχτηκε την κατηγορία και η δίκη αναβλήθηκε για τις 6 Δεκεμβρίου. Όμως, αντί για παρουσία στην δίκη του, ο νεαρός Παλληκαρίδης, προτίμησε να αποχαιρετήσει τον δάσκαλο και τους συμμαθητές του και να ανέβει στο βουνό.Στις 18 Δεκεμβρίου 1956 μαζί με άλλους 2 συναγωνιστές του μετέφεραν όπλα και τρόφιμα από την Λυσό. Ξαφνικά βρέθηκαν αντιμέτωποι με αγγλική περίπολο. Οι 2 συναγωνιστές του Ευαγόρα κατάφεραν να διαφύγουν αλλά ο ίδιος συνελήφθη. Στην κατοχή του είχε ένα πυροβόλο Μπρέν γρασαρισμένο. Ήταν συνεπώς ανέτοιμο για να χρησιμοποιηθεί. Επίσης κουβαλούσε 3 γεμιστήρες γεμάτες. Κατηγορήθηκε για κατοχή και διακίνηση οπλισμού και μεταφέρθηκε στη Λευκωσία και η δίκη ορίζεται για τις 15 Φεβρουαρίου. Στη δίκη του ο Παλληκαρίδης δεν άφησε περιθώρια στους δικηγόρους του να τον υπερασπιστούν, αφού παρά τις αντιρρήσεις τους` παραδέχθηκε την ενοχή του με τον εξής αξιοθαύμαστο τρόπο. «Γνωρίζω ότι θα με κρεμάσετε. Ό,τι έκαμα το έκαμα ως Έλλην Κύπριος όστις ζητεί την Ελευθερίαν του. Τίποτα άλλο.»
Την επόμενη μέρα της καταδίκης του Παλληκαρίδη οι μαθητές του Γυμνασίου Πάφου απείχαν από τα μαθήματά του σε ένδειξη διαμαρτυρίας και έστειλαν τηλεγράφημα στον Χάρτιγκ με το οποίο του ζητούσαν να απονεμηθεί χάρη στον Ευαγόρα. Όλος ο κόσμος αρχίζει μια γιγαντιαία προσπάθεια να σώσει τον νεαρό μαθητή. Η Ελληνική κυβέρνηση προσπαθεί να αποτρέψει την εκτέλεσή του. Η Κυπριακή αδελφότητα Αθηνών ζητά προσωπική παρέμβαση του βασιλιά Παύλου. Η Βουλή των Ελλήνων στέλνει τηλεγραφήματα προς την Βουλή των Κοινοτήτων και τα Ηνωμένα Έθνη. Ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Δωρόθεος, ο Χωρεπίσκοπος Σαλαμίνος Γεννάδιος, ο δήμαρχος Λευκωσίας κ. Δέρδης, 40 Εργατικοί ’γγλοι βουλευτές, συντεχνίες, ο Αρχιεπίσκοπος Νοτίου Αφρικής Νικόδημος, ο Αμερικανός Γερουσιαστής Fulton, απλοί πολίτες προσπαθούν αν ματαιώσουν αυτή την εκτέλεση. Ο Χάρτιγκ όμως και η Αγγλική διπλωματία απορρίπτει την απονομή χάριτος.

Ο Ευαγόρας δεν πτοείται. Στο τελευταίο γράμμα του δηλώνει:
«Θ΄ ακολουθήσω με θάρρος τη μοίρα μου. Ίσως αυτό να ναι το τελευταίο μου γράμμα. Μα πάλι δεν πειράζει. Δεν λυπάμαι για τίποτα. Ας χάσω το κάθε τι. Μια φορά κανείς πεθαίνει. Θα βαδίσω χαρούμενος στην τελευταία μου κατοικία. Τι σήμερα τι αύριο; Όλοι πεθαίνουν μια μέρα. Είναι καλό πράγμα να πεθαίνει κανείς για την Ελλάδα. Ώρα 7:30. Η πιο όμορφη μέρα της ζωής μου. Η πιο όμορφη ώρα. Μη ρωτάτε γιατί.»

Μεσάνυχτα της 14ης, πέρασε στο παλάτι της πανώριας κόρης για να περάσει μαζί της την αιωνιότητα.

Μερικοί από τους ωραιότερους στίχους του, έχουνε μελοποιηθεί, ενώ η αποχαιρετηστήρια επιστολή προς τους συμμαθητές του «Θα πάρω μια ανηφοριά» είναι το επίσημο μάλλον τραγούδι-μνήμη του αγώνα για την Ένωση με τη μητέρα πατρίδα, που ανέφερε, ακόμα και στα ερωτικά ποιήματα του.  

         Την Ελλάδα αγαπώ,

                   αλλά και σένα μ’ έναν έρωτα μεγάλο, αληθινό,  

τα γαλάζια σου τα μάτια τα θλιμμένα

                   τον καθάριο της θυμίζουν ουρανό.  

Ένα από τα πιο ένθερμα ποιήματα (και μάλλον το πιο γνωστό) που γράφτηκαν στη μνήμη του, ήταν του Ροδίτη ποιητή, Φώτη Βαρέλη. Ένας συγκινητικός επίλογος για τον ήρωα μαθητή.

Εψές πουρνό μεσάνυχτα στης φυλακής τη μάντρα

μες στης κρεμάλας τη θελιά σπαρτάραγε ο Βαγόρας.

Σπαρτάρησε, ξεψύχησε, δεν τ' άκουσε κανένας.

Η μάνα του ήταν μακριά, ο κύρης του δεμένος,

οι νιοι συμμαθητάδες του μαύρο όνειρο δενείδαν,

η νια που τον ορμήνευε δεν άκ'σε νυχτοπούλι.

 Εψές πουρνό μεσάνυχτα θάψαν τον Ευαγόρα.

Σήμερα Σάββατο ταχιά όλη η ζωή σαν πρώτα.

Ετούτος πάει στο μαγαζί, εκείνος πάει στονκάμπο,

ψηλώνει ο χτίστης εκκλησιά, πανί απλώνει οναύτης,

και στο σκολειόν ο μαθητής συλλογισμένος πάει.

Χτυπά κουδούνι, μπαίνουνε στην τάξη του ο καθένας.

Μπαίνει κι η πρώτη η άταχτη κι η τρίτη πουδιαβάζει,μπαίνει κι η πέμπτη αμίλητη, η τάξη τουΕυαγόρα.

- παρόντες όλοι;

- Κύριε, ο Ευαγόρας λείπει.

- Παρόντες, λέει ο δάσκαλος · και με φωνή που τρέμει:

- Σήκω, Ευαγόρα, να μας πεις ελληνική ιστορία.

Ο δίπλα, ο πίσω, ο μπροστά, βουβοί και δακρυσμένοι,αναρωτιούνται στην αρχή,

ώσπου η σιωπή τους κάμνεινα πέσουν μ' αναφιλητά ετούτοι κι όλη η τάξη.

- Παλληκαρίδη, άριστα, Βαγόρα, πάντα πρώτος,

στους πρώτους πρώτος,

άγγελε πατρίδας δοξασμένης,

συ, που μέχρι χθες της μάνας σου ελπίδα κι αποκούμπι

και του σχολειού μας σήμερα Δευτέρα Παρουσία.

Τα 'πε κι απλώθηκε σιωπή πα 'στα κλαμένα νιάτα,

που μπρούμυτα γεμίζανε της τάξης τα θρανία,

έξω απ' εκείνο τ' αδειανό, παντοτινά γεμάτο.

• Διότι πλέον μόνο "από μικρό μαθαίνεις την αλήθεια".

Οι τρελλοί έμαθαν να φυλάγονται.

8 Μαρτίου. Μέρα - "Γιορτή" της γυναίκας.

Η επίσημη «κρατική» γιορτή της γυναίκας στην Κύπρο, έλαβε χώρα σε μορφή τελετής-σεμιναρίου, με θέμα την ισότητα των δύο φύλων και τον πόλεμο κατά της βίας εις βάρος του ασθενούς φύλου. Σε αυτόν τον συγκεκριμένο εορτασμό στο όνομα της Κύπριας μοντέρνας γυναίκας, οι ομιλητές ήταν βουλευτές και ένας υπουργός. Όλοι άντρες. Όλοι όμως! 

Βασικά νιώθω τυχερή που είμαι γυναίκα, αλλά όχι για τους χώρους που υποτίθεται κατακτήσαμε. Ναι, έχουμε διπλό ωράριο, ένα στη δουλειά και ένα στο σπίτι όπου πρέπει να κάνουμε εφόρου ζωής υπερωρίες και μάλιστα απλήρωτες. Γιούπι! Θα πεθάνω δέκα χρόνια αρχύτερα. Τι ωραία! 

Τί να γιορτάσουνε στην Ελλάδα ή στην Κύπρο οι κοπέλες από το πρώην ανατολικό μπλοκ; Που από τη στιγμή που πατάνε το πόδι τους στη χώρα μας, στιγματίζονται ως πόρνες και τις μεταχειρίζονται οι περισσότεροι σαν ένα κομματάκι χαρτί τουαλέτας; Συγκεκριμένα ένας πρώην υπουργός είχε πει πως «το όνειρο κάθε  Ανατολικοευρωπαίας είναι να γίνει πόρνη» και όχι, δεν αστειευότανε. Γνωρίζουνε μήπως για την ύπαρξη τέτοιας γιορτής οι κοπέλες με καταγωγή την Αφρική και την Σρι-Λάνκα, που γεννήθηκαν όλες δούλες για κάποιες νεόπλουτες κυρίες της μεσογειακής κοινωνίας; Κι αν τη γνωρίζουνε, μήπως δεν νιώθουνε πικραμένες; Αυτές τις περισσότερες μέρες μπορεί να μην μεταχειρίζονται ως άνθρωποι. Πώς να βιώσουνε και την περισσή τρυφερότητα που χρειάζονται ως γυναίκες;

Μεγάλη πίκρα να γνωρίζουμε ότι ο ελληνικός χώρος που είναι τόσο μισογύνης σε πολλούς τομείς είναι απλά μια μικρογραφία του κόσμου. Διότι αλλού είναι σίγουρα χειρότερα. Κοριτσάκια στην Ασία, που για μισή φέτα ψωμί, δουλεύουνε από τα πέντε τους σε εργοστάσια χαλιών ή σε φυτείες ρυζιού; Δεκάχρονες στην Νότια Αμερική, που βρίσκονται μπλεγμένα σε δίκτυα πορνείας; Γυναίκες παντού, που λόγω θρησκευτικής ή κοινωνικής καταπίεσης μένουν σκιές κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στον πλανήτη. 

Για αυτές υπάρχει πραγματικά η μέρα, ως Μέρα Μνήμης και Σεβασμού. Όχι, για μας που κλαίμε με κάθε σπασμένο νύχι, ή που δακρύζουμε παρέα με την «Μαρία την άσχημη.»

Έχω πει χιλιάδες φορές στον εαυτό μου να μην συχνάζει με γκρινιάρικα άτομα. Διότι προκαλούνε κακά στον εαυτό τους και στους γύρω τους, μόνο από την κακομελετιά τους. Πως λέμε «καλομελέτα κι έρχεται»; Ε, νομίζω το «κακομελέτα και πρόσεχε γιατί σου ‘ρχεται στο κεφάλι» δεν πάει πίσω. Μα σοβαρά!

Έτσι και προχτές. Κοριτσοπαρέα, μια ολόκληρη βδομάδα γκρίνιας και συσκέψεων για να αποφασίσουν που θα φάμε την Παρασκευή τη νύχτα. Από την Δευτέρα κιόλας δήλωσα αποχή ψήφου, για ένα πιάτο φαί, δεν καταδέχομαι ν’ αρρωστήσω κιόλας από το άγχος για το αν θα πάνε όλα καλά. Αφού αρχίσαμε έτσι, φυσικά και δεν θα πάνε. Όμως μπορούμε να διασκεδάσουμε στην πορεία.

Το τραπέζι μας έφερε τον αριθμό 13, ε και; Ε μα, όφειλα να γνωρίζω πως επρόκειτο για κακό οιωνό.(χρειαζόμαστε οιωνούς για ένα δείπνο; έλεος! τι θα χρειαστούμε για τα μεγάλα σχέδια και όνειρα της ζωής μας;)  Α, αυτό έφταιγε και όχι η ανικανότητα του μαγαζιού να προσφέρει εξυπηρέτηση στο επίπεδο των τιμών που απαιτούσε για το κάθε πιάτο. Μα ήτανε και Παρασκευή. Εντάξει, ήτανε και Παρασκευή.(Τρίτη δεν έπρεπε να ήτανε για να έπιανε εμάς τους ορθόδοξους; άσχετο ε;)

Η μαργαρίτα της μιας κοπέλας, σερβιρίστηκε τόσο άγαρμπα, που χύθηκε η μισή στο τραπέζι και στο χέρι του γκαρσονιού, που δεν έσπευσε να αντικαταστήσει το ποτό, ή έστω να καθαρίσει το σημείο. Τα μενού ήτανε όχι λιγδωμένα, αλλά βουτηγμένα σε σάλσα, σωστή αηδία. Έτσι, το πρώτο μου χαρτομάντηλο το χρησιμοποίησα για να καθαρίσω. Οι άλλες περιμένανε ακόμα τα καθαρά μενού που ζήτησαν. Τους έφεραν ακόμα πιο λερωμένα από τα προηγούμενα. Ζήτησα περισσότερα χαρτομάντηλα για όλες. Τα πιάτα είχανε άλατα και το δικό μου είχε και ένα μεγάλο μαύρο λεκέ αγνώστου ταυτότητος.

Εντάξει, η εξυπηρέτηση ήτανε χάλια. Καμία από τις σερβιτόρες δεν μιλούσε ελληνικά, η μία μάλιστα, ίσως μέσα στην κούραση της, μας μίλησε άσχημα, αν όχι απότομα και η αντίδραση στις παραγγελίες δεν είχε τα καλύτερα αντανακλαστικά. Το φαγητό σερβιρίστηκε σχετικά γρήγορα, αλλά χωρίς τα συνοδευτικά που αναγράφονταν στον κατάλογο. Έπρεπε να γίνει η υπενθύμιση και μια και δύο φορές. Μόνο ο λογαριασμός ήρθε αμέσως.

Ο απολογισμός της βραδιάς ήτανε σχετικά θετικός. Πέρασα ωραία, γέλασα με τα παράπονα και την γκρίνια που της φίλης μου, και ας μας πήρε στο λαιμό της αλλά υποσχέθηκα και στον εαυτό μου ότι την επόμενη φορά θα τιμήσω την ψήφο μου με καλύτερη επιλογή εστιατορείου για να αποφύγουμε και τα παρατράγουδα περί 13 και κακοτυχίας. Διότι κακά τα ψέμματα, το τι και που θα φάω δεν με ενδιαφέρει. Φτάνει να συμβαδίζει η ποιότητα με την τιμή. Και να ακούω ελληνικά. Είμαι στον τόπο μου, δεν με ενδιαφέρει αν μιλώ ή όχι ξένες γλώσσες. Αυτές τις μιλώ στις δικές τους περιοχές. Γιατί δηλαδή πρέπει εμείς σώνει και καλά, ακόμα και στο σπίτι μας να χρησιμοποιούμε άλλες γλώσσες από την ελληνική για να συνεννοηθούμε; Και αυτή είναι η δική μου γκρίνια!

Για τις δύο παραπονιάρες από τις έξι μας ο απολογισμός δεν ήτανε και τόσο καλός. Περάσανε τώρα όλο το σαββατοκύριακο στο κρεββάτι με στομαχόπονους και τις λοιπές παρενέργειες.

Για μία όχι και τόσο ήσυχη νύχτα, θα σας καληνυχτίσω με ένα τραγούδι από τα Ξύλινα Σπαθιά.Όλα γυρίζουνε ,στο κάτω κάτω. Χρόνος, σκέψεις και μυαλά, έρωτες, τρέλλες και νοθείες, σοβαρότητα, ελευθερία και φυλακή. Εξαρτάται από εμάς τι θα διαλέξουμε;

Ρόδες.

Ρόδες τρίζουνε σίδερα γυαλίζουνε
στις μπότες πέταλα Αμέρικα μέταλλα
νέον γράμματα λέιζερ οράματα
σούπερ γκόμενες στο βούρκο κυλιόμενες
όλα γυρίζουν σαν τρελά
ρόδες που πάν στο πουθενά

Χίλια χρώματα φώτα και αρώματα
μέσ' την άβυσσο χτίζουν τον παράδεισο
και ροδες τρίζουνε σίδερα γυαλίζουνε
μπότες πέταλα Αμέρικα μέταλλα
όλα γυρίζουν σαν τρελά
ρόδες που πάν στο πουθενά

ʼσε με κράτα με ξέχνα με αγάπα με
κοίτα που χάλασα φούσκωσε η θάλασσα
και βγάζει χρώματα φώτα και αρώματα
μέσ' την άβυσσο χτίζουν τον παράδεισο
όλα γυρίζουν σαν τρελά
ρόδες που πάν στο πουθενά.

Καληνύχτα σας και πολλά φιλιά!

Καθαρίζαμε χθες το σιτάρι για τα κόλλυβά σου. Ένα κιλό και μισό. Αναρωτιέμαι ακόμα  αν οι κόκκοι του  αντιστοιχούν στις μέρες της ζωής σου.