Μιλούσε κάποιος σήμερα για άνοιξη, για λουλουδάκια και χαδάκια.  Δεν θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που ένιωσα στο σώμα ή στα μαλλιά μου, χάδι. Και δεν είναι ότι με νοιάζει...δεν μου λείπει. Χρειάζομαι να ερωτευθώ για να αρχίσει να φαίνεται άδεια η συγκεκριμένη γωνιά. Φυσικά με τόσο χιόνι, πως να ζεσταθεί και η καρδούλα για μέλι;

Όσο για λουλουδάκια, έχει καιρό να δω κρίνα και ίριδες,ή γιασεμί και μαργαρίτες, πόσο μάλλον να τα μυρίσω. Σνιιιιιιιιιιιιιφ (μυρίζω τώρα αλλά... τπτ)

Για μελισσοούλες ,δεν ξέρω... Δεν κατάλαβα ποτέ τον παραλληλισμό έρωτα με έντομα. ’κου έντομα! χμ...Τόξο και κεντρί; ίσως...  τέσπα!  Όχι, δεν έχει τέσπα τώρα. Το ΄χω, το ΄χω... Και τα δύο μπορεί να σου χαλάσουν τον ύπνο! Ούτε... Όχι, άλλο το νέκταρ! Τους θεούς τους κάψαμε στο Βατικανό και κανέναν θνητό της εποχής δεν γνώρισα που να τρελλαίνεται για νέκταρ. Για μέλι με καρύδια ή γιαούρτι, ναι... Αλαβουρνέζικες σκέψεις πολλές... τώρα: ΤΕΣΠΑ!

Ξέρεις τί άλλο πέρασε τόσο καιρό και το ξέχασα;

Να σας καληνυχτίσω με τραγούδι!

ναι...

Ααααααχ, διάλεξα ένα τραγούδι του Μιλτιάδη Πασχαλίδη. Μια φωνή που αγαπώ πολύ διότι με νανούριζε τις πρώτες νύχτες που ζούσα μόνη στη Γερμανία. Ξάπλωνα στο κρεββάτι με ολόκληρο το άλμπουμ "Κακές συνήθειες" στο πλέιερ να παίζει...αν ερχόταν και κάποιο τηλεφώνημα στο μεταξύ, καλώς. Όταν τελείωνε, απλά ξανάβαζα το άλμπουμ να παίζει, πάλι από την αρχή...

Το αποψινό μας τραγούδι δεν ανήκει σε αυτόν τον δίσκο, όμως μιλάει τόσο όμορφα για ...

Εσείς να μου πείτε...

Το βάζω και στα ηχεία, ελπίζω να το ακούτε...

Δεν πίνω μονάχος

Αλλάζω το δέρμα μου
κι ό,τι μου ζήτησες σου δίνω
ετούτη η άνοιξη χαρές κερνάει
μα εγώ δεν πίνω

Δεν πίνει θάλασσα ο βράχος
και 'γω δεν πίνω πια μονάχος
δεν πίνει θάλασσα ο βράχος
δεν πίνω μάτια μου μονάχος

Αλλάζω την ρότα μου
κι όσα μου πήρες χάρισμά σου
τα χάδια τα πρώτα μου
έτσι κι αλλιώς ήταν δικά σου

Στην ερημιά δε ζει τ' αηδόνι
και 'γω δε θέλω να 'σαι μόνη
στην ερημιά δε ζει τ' αηδόνι
και γω δε θέλω να 'σαι μόνη...

Καληνύχτα για όσους πάνε στο κρεββατάκι τους,

καλό ξημέρωμα σε όσους μείνουν εδώ,

όμορφη Τέλεια μέρα σε όσους ήδη ξύπνησαν..

 και πολλά πολλά πολλά πολλά σας...

μμμμμμΜΜΜΜΜΜμμμμμΜΜΜΜμμμμμμάάάάάάάάκια!!!!

Τρεις μέρες φορούσε τις ίδιες ψηλοτάκουνες μπότες. Τα πόδια της απόψε είχαν μουδιάσει.

Στο κλαμπ γινότανε χαμός. Ασφυκτικά γεμάτο αφού την επομένη ήταν γιορτή. Προσπάθησαν να χορέψουν μα ολοένα και τις έσπρωχναν, τις άγγιζαν καταλάθος λαίμαργα χέρια ή απρόσεχτα τσιγάρα.Και η μουσική χάλια! Το μπιτ τόσο δυνατό, που νόμιζες πως θα σταματούσε η καρδιά ξαφνικά! Κατάφεραν όμως να συνεννοηθούν.

-          ΔΕΝ αντέχω άλλο! Πάμε να φύγουμε!

-          Περίμενε, να πιούμε κάτι πρώτα...

-          Καλά...πονάνε τα πόδια μου, δεν τα νιώθω.

-          Αφού έχει 3 μέρες που διανύεις χιλιόμετρα με αυτές τις μπότες!

-          Χαζομάρα μου... ουφφφ...

-          Αν με αγγίξει ακόμα ένας θα τον χαστουκίσω!

-          Ελεύθερα! Θυμάσαι την άλλη φορά;

-          Χαχαχαχα, ναι!!!

-          Η Ν πού είναι;

-          Εμ, την χάσαμε μήπως;

-          Δεν είχε πάει πριν μισή ώρα στην τουαλέτα; Πάω να την βρω, πάρε χρήματα για τα ποτά. Έρχομαι!

-          Καλά...

Η Ν είχε αποκλειστεί στην ουρά για την τουαλέτα. Εμ βέβαια, 5 τουαλέτες και 300 γυναίκες στον ίδιο χώρο. Κάνε την αναλογία. Χωρίς υπερβολή! Περίμενε η καημένη ήδη 20 λεπτά και όταν έγιναν 30 αποφάσισε πως κι αυτή την βόλευε η άμεση επιστροφή στο σπίτι.

Στο μπαρ, τα παγάκια στα ποτήρια είχαν ήδη λιώσει. Διψασμένες, ρούφηξαν το αλκοόλ σα να ήτανε αναψυκτικό.

Κι αμέσως έτρεξαν, σπρώχνοντας σαν παίκτες του ράγκμπι, προς την έξοδο, στο δρόμο, στον αέρα! Φρέσκο οξυγόνο, επιτέλους! Με λίγο καυσαέριο, εννοείται!

Το χιόνι είχε απλώσει άνετο στο πεζοδρόμιο για τα καλά. Πεντακόσια μέτρα αργότερα, παρολίγον να λυποθυμήσει από τον πόνο στον αστράγαλο. Μετρήσανε τα χρήματα τους, δεν έφταναν για ταξί. Ούτε καν για εισιτήριο τραμ, που δεν υπήρχε κιόλας τέτοια ώρα...

Κάθισε στο παγκάκι και έβγαλε τις μπότες. Για τα επόμενα 3 χιλιόμετρα, περπατούσε στο χιόνι με μόνη προστασία τις μάλλινες κάλτσες. Περίεργη η αίσθηση του να καίει ο πάγος την πατούσα. Μα τουλάχιστον είχε απαλλαγεί από τον πόνο στον αστράγαλο, ο οποίος στο μεταξύ είχε φουσκώσει επκίνδυνα... Οι άλλες δύο, ολοένα ρωτούσαν αν είναι εντάξει κι αυτή απαντούσε θετικά μα σχεδόν έτρεχε.

Όταν έφθασαν στην κεντρική είσοδο της πολυκατοικίας, άρπαξε τα κλειδιά, άνοιξε και έτρεξε στο διαμέρισμα, στο μπάνιο. ’νοιξε το ζεστό νερό, πέταξε τις κάλτσες στο καλάθι, έβγαλε το θεόστενο τζιν, κάθισε στην άκρη της μπανιέρας και άφησε τα πόδια της να ηρεμήσουν στο καυτό νερό, που της έμοιαζε χλιαρό.

Ενώ έτριβε τα πόδια με σαπούνι, μπήκε η Ε και τράβηξε μια φωτογραφία.Μια γελοία φωτογραφία.  Κορίτσι σε «ενδυμασία και μακιγιάζ κλαμπ» διπλωμένο σε μια μπανιέρα.

-          Τί κάνεις εκεί;

-          Την παπαράτσι!

-          Έτσι αρχίζουν οι λανθρασμένες φήμες, το ξέρεις κυρία παπαράτση;

-          Ω, ναι!

Αυτά θυμούνται τώρα οι δύο και γελάνε. Πεθυμάνε το Ντ και την εποχή που κάνανε το τέλειο Τρίο. Όμως στο μεταξύ την κυρία Παπαράτση την διαγράψανε αφού ο συγκεκριμένος ρόλος της ταίριαζε γάντι! (Και στολή ολόκληρη, με τα υπόλοιπα απαραίτητα αξεσουάρ μην σου πω! :Ρ)

"Τί μου τα στέλλεις τα ήμειλς κι εσύ, βραδυάτικα, καλή μου; Θα βρεθούμε στο Ντ, να κατακτήσουμε ξανά τα παλιά λημέρια! :))))))))"

Με μια γεμάτη μέρα (τώρα δύο) αργοπορία θα πω ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ κι ας φαίνεται πικρό αστείο...

39 κεράκια κυριακάτικα σου τα άναψαν φίλοι, αγαπημένοι κι αναγνώστες που προσπαθήσαμε να σε νιώσουμε μέσα από τους στίχους σου, ή να σε τραγουδήσουμε κυρίως μέσω της "Νεράιδας"...
Δεν είμαι σε θέση να γράψω για σένα όπως οι δικοί σου άνθρωποι...Για αυτό προτιμώ να δώσω λίγα δικά σου θραύσματα σε όσους κοπιάσουν...Θραύσματα που χάρισες ως Πηγή ντυμένη κάποτε Πυθία, κάποτε Ανδρομέδα και στο Μιουζικοχωριό μας ως AlienP, με τα όμορφα παραμύθια...




Χαλιά

μου αρέσουν οι λέξεις
που παίρνουν σημασία
από τον τόνο
στο παρακάτω
βάλε τον τόνο
όπου θες:
στρώνω χάμω
τα χαλια μου
να πατάς πάνω τους
να τα λιώσεις!

.......

Διαβάτη

’κου πως τραγουδάει

στον άνεμομια ανέμελη τούφα

φεγγαριού

τη φίλησα

της μίλησα για σένα

χάδι να έχεις κάθε νύχτα

εκεί που η ανάμνηση γρατζουνά

εκεί που δε σε φτάνε

ιό,τι η ανάσα μουσου οφείλει

’κου πως νανουρίζωτα θαύματα

που μου ξύπνησε

η σκιά σου

πάνω στο μπαλκονάκι

της καρδιάς μου
 

εκεί στο λιακωτό

του ατσαλάκωτου

ατρόμητου

μα ταπεινού Αίματος!

...............

Βυθός

Μιλώ στο δεύτερο ενικό μα δε μιλώ σε σένα,

σε μένα τα λέω και τα καλά και τα στραβά

Κι αν μοιάζει πως απόλυτα μιλώ

είναι που υποστηρίζω με σθένος όσα μαθαίνω

ώσπου να με μάθουν κι εκείνα...

...

Όταν σταθείς στην ίδια θέση με το άγνωστο

όταν ξεβολευτείς από τη σταθερότητά σου

κάποτε το κερδίζεις!

Σαν τη ζωή ας πούμε που δεν είναι ευθεία,

που αν δεν πάρεις το δρόμο της

δε θα μάθεις ποτέ τις εναλλακτικές της

Θα δεις μονάχα την κατάληξη

μα έτσι θα έχεις ακυρώσει τη ζωή...

..

Σε μένα τα λέω, κάθε ομοιότητα σύμπτωση απλή...

Μην κουραστείς ποτέ στην ανηφοριά,

μα μη διστάσεις και να βουλιάξεις

Στον κύκλο της ζωής κι ο βυθός μια κορυφή είναι

Πάρε το δρόμο ταπεινός με καρδιά ανοιχτή,

για νέες Ατλαντίδες, νέα Ιμαλάια...

..............................

Ένα τραγούδι

..

Σε όποια άκρη της καρδιάς μου κι αν κοιτάξω

ένα τραγούδι θα απλώνει τα φτερά του

πάνω στην πλάτη του μαζί του θα πετάξω

κι αν κουραστώ θα κοιμηθώ στην αγκαλιά του...

Ένα τραγούδι, μια αγάπη, ένας κόσμος,

μία ζωή, λίγες ανάσες δρόμος.

ένα χαμόγελο, ένα δάκρυ, μια ελπίδα,

ένα τραγούδι να ‘χει το όνειρο πατρίδα.

..

Σε όποια πόρτα της ψυχής μου κι αν χτυπήσω

ένα τραγούδι απαλά θα ξεκλειδώνει

να μπαίνω μέσα θα μ’ αφήνει ν’ ακουμπήσω

ό,τι αγάπησα και ό,τι με πληγώνει.

...

Οι τελευταίοι της στίχοι ως Ανδρομέδα:

σ΄αγαπώ

μα δε χωράει

πουθενά

να σου το γράψω

θα στο πω

κι ύστερα

άλλο να μιλώ

θα πάψω

.........

Όνειρα γλυκά...

Καλησπέρα σας!!!

Στα εκεί:Καλή βδομάδα και καλά να περάσετε αύριο!!

Χρόνια Πολλά φυσικά, στον Ευάγγελο και στην Ευαγγελία, στη Μαρία και στο Μάριο, στον Παναγιώτη και στην Παναγιώτα και σε όλα τα άλλα παιδάκια που γιορτάζουν αύριο!!!

:))))))))))))))))))))))))))))))))

Στα εδώ: η γκαντεμιά είναι πολλών ειδών αλλά της α(λλε)ργίας μόνο μία (όχι και τόσο πετυχημένο, ξέρω...)

Δηλώνω ότι έπεσα θύμα απαγωγής για τους εοαρτασμούς του Πάσχα. Ναι, ναι οι Γερμανοί ήδη ανέστησαν τον Χριστό, ενώ εμεις αύριο περιμένουμε με αγωνία τον Αρχάγγελο να δώσει το κρίνο στην παρθένο Μαρία (την Όμορφη) και τον Γερμανό της Παλιάς Πάτρας να σηκώσει τη σημαία της Επανάστασης.

Καλή η απαγωγή, με κράτησαν σε ξύλινο σπιτάκι ΧΩΡΙΣ ΙΝΤΕΡΝΕΤ, γύρω γύρω δέντρα ψηλά και λευκά αφού χιονίζει σα να ντύθηκε το Πάσχα αρνάκι άσπρο και παχύ αντί να το σουβλίσει... Δεκάωρα χωρίς ίντερνετ, εθισμός, απεξάρτηση και πιθανότητα καρδιακού; μπα....

Δεν έπαθα το καρδιακό, ένα ωραιότατο αλλεργικό σοκ όμως ήρθε και τρέχαμε στα δάση για γιατρό...Το μυστικό συστατικό της συνταγής Γερμανίδας γιαγιάς είναι το Γκρέιπφρουντ κι αυτό επιβεβαίωσα μόλις ανελήφθηκα το μούδιασμα στα χείλη, και στόμα... Όου μπόι... τα χείλη μου γίνηκαν προκλητικά αράπικα, ψάχναμε για ιατρό, είχα και την έγνοια να μην κάνουμε κανένα λάθος και έρθει τίποτα χειρότερο αφού η αλλεργία φατάλε μου είναι η πενισιλλίνη ΟΛΕ!

Δυστυχώς χάλασα στα παιδιά το Πάσχα, όμως με πειράζανε ότι αναστήθηκα μαζί με τον Χρηστό κι εγώ το έπαιζα παραδοσιακή αποκαλώντας τους ιερόσυλους. Ευτυχώς τα χειρότερα τα αποφύγαμε, ενώ την βγάλαμε με μπαλμ,φάρμακα, ΝΕΡΟ και φανερές συνταγές...Φοβήθηκαν και οι υπόλοιποι τα "μυστικά υλικά"...

Και η διευκρίνηση: Δεν έχω πολλές αλλεργίες. 2 έχω κι αυτές τις ανακάλυψα πριν χρόνια με μεγάλη Τύχη, σε μορφή αντιβίωσης για κρυολόγημα, που παρολίγον να με στειλει στον άλλο κόσμο και σε χυμό γκρέιπφρουντ από το ψυγείο της γιαγιάς, που είπε να με ντύσει πουά πολύ πριν οι υπόλοποι αρχίσουν να ψάχνουν στολές για τα Καρναβάλια!

Ευτυχώς, δεν μου άρεσε το φαγητό και αρκέστηκα σε 4 κουταλιές. Γκλουπ Πλουρπ Παφ Ευτυχώς!  Υποχωρήσανε όλα...

Όμως το καλό νέο από την καθηγήρια μου, με περίμενε ανυπόμονο. Σε μια βδομάδα θα ειμαι σε βαυαρική ακτή στο Δούναβη, παρέα με το βουρτσάκι και ένα τεράστιο τρυπητό! :))))))))))) Για 3 βδομάδες, ωσότου αρχίσουν και τα μαθήματα δηλαδή, θα καθαρίζω χώμα. (Τώρα που κανονικά θα άνοιγε ο καιρός...)

Αλλά εκεί θα ΕΧΟΥΜΕ ίντερνετ! Να έχουμε ενέργεια και βλέπουμε, δηλαδή...

Και για όσους λατρεύουν το γκρέιπφρουντ, η συνταγή:

Φτιάχνεις για ένα μεγάλο κομμάτι χοιρινό, τη μαρινάρα: 2 ποτήρια λευκό κρασί, 1 λίτρο χυμό γρέιπφρουντ, αλατάκι, 2 κουταλιές ζάχαρη, δενδρολίβανο ψιλοκομμένο και λευκό πιπέρι... Βάζεις το κρέας στη μαρινάρα και το τοποθετείς στο ψυγείο για τη νύχτα...

Σήμερα το ποστ είναι καθαρά για τα κορίτσια της παρέας! Ελπίζω να υπάρχει κάτι για όλες... ε; ;))))

Τα αγόρια όμως, δεν βγαίνουν χαμένα! Διότι όλα ανεξαιρέτως!!! κερδίζουν από ένα φερμουάρ στόματος! :Ρ χρησιμοποιείστε το, σωστά! :))))))))))))))))

 χμ... να μην αρχίσουμε από τον Γιώργο Κλώνο; (Καλά θα ήταν αν ίσχυε το "Κλώνος")

Είναι ένας, μόνο ένας, ο Μεγάλος της πόλης ΝΥ!

Ποιός άλλος; Ποιός; Καταπληκτικός ηθοποιός, που επιμένει γαλλικά...γκρρρ :ΡΡΡΡ

Κι ένας Έλληνας, που τον πετυχαίνουμε και στην κυπριακή τηλεόραση;

Φυσικά και δεν ξέχασα τον Ντάρσι! Καταρχάς, κατάφερα και ξεκόλλησα τον Κόλιν από την Ιταλίδα του! Μα πόση UHU φοράει αυτή η γυναίκα πια; τς τς τς... :))))))))))))))))))))

Ο δρόμος για το σπίτι είναι μια στενή λωρίδα ανάμεσα στο βουνό και τον Νέκαρ... Με άλλα λόγια το λεωφορείο περνάει ξυστά από «Μπρος γκρεμός και πίσω ρέμα» και ανάποδα, ανάλογα την κατεύθυνση που ακολουθεί...

 Ένα αναίμακτο ευτυχώς ατύχημα,που συνέβησε μπροστά μας σήμερα το πρωί, έκλεισε το τσιμεντένιο μονοπάτι για αρκετή ώρα.  Η δυνατότητα μεταβολής αδύνατη για το λεωφορείο. Να μας ανοίξει τις πόρτες να κατέβουμε, παράνομο... Περιμέναμε λοιπόν να έρθει η αστυνομία.

Μπροστά το ατύχημα, στα αριστερά ο γκρεμός, στα δεξιά ο Νέκαρ και μια υποψία πεζοδρομίου... Και πίσω το απόλυτο χάος... Κόρνα πλακέ τα αυτοκίνητα όλα, γκρίνια πλακέ και τα αφτάκια μας... Βιαζόμουνα να επιστρέψω σπίτι; Λίγο.  Όμως ο δρόμος κλειστός, η αστυνομία άφαντη (πώς να έρθει κιόλας; Με ελικόπτερο ή με ποταμόπλοιο; Τελικά ήρθανε μοτοσυκλετιστές τροχονόμοι, οι πιο κουλ από τους τροχονόμους και καθαρίσανε. )

Σαράντα λεπτά κίνησης, κόρνας και γκρίνιας... Πώς τα άντεξα; Σε τέτοιες φάσεις, το παίρνω απόφαση από την αρχή: Μάταιη η οποιαδήποτε έλλειψη ψυχραιμίας και η γκρίνια τουλάχιστον αστεία... άρα; Μουσική, φυσικά! ’νοιξα το μιπι μου και ταξίδευα στην Ελλάδα... και σε αρκετά σπιράλ συσχετισμών...

Όταν ήμουν μικρό μικρό μικρό κοριτσάκι (διότι τώρα είμαι μικρό μικρό κοριτσάκι) και τύγχαινε να κολλήσαμε στην κίνηση,το αυτοκίνητο έμοιαζε πλέον με φυλακή πλας μικρό αδερφό, αντί για μέσο βόλτας προς εξοχή και παγωτό. Αλλά χαμογελούσα ευτυχισμένη, χαμένη στην φαντασία μου αφού ήξερα πως μέχρι να μεγαλώσω εγώ (Πππππππι ως τότε! :Ρ) θα οδηγούσαμε όλοι μικρά αεροπλάνα και η κίνηση απλά δεν θα υπήρχε. Τώρα, που ο ακόμα μικρότερος αδερφός μου λέει ότι μεγάλωσα, θέλω να του φέρω ένα αεροπλάνο στο κεφάλι (’κου μεγάλωσα! :Ρ) και να δυναμώσω τη μουσική... Με τη μελωδία, ξανασκέφτομαι τα ίδια που σκεφτόμουνα κοριτσάκι. Δεν μπορεί, μέχρι να κλείσω τα τριάντα, θα έχω αεροπλανάκι για την πόλη! :Ρ

Όταν ακούγαμε για την μακρινή, εξωτική Κίνα, παρέα με τον αδερφό και τον ξάδερφό,βρίσκαμε αφορμή να μιμηθούμε τα νιντζάκια.  Ξεσηκώναμε νέα κόλπα για επίθεση και άμυνα, μέρα με τη μέρα...Κι ονειρευόμασταν να πάμε στο Πεκίνο... Τώρα που η ευκαιρία δίνεται, δεν θέλω. Πνίγομαι να πάω σε μια χώρα που κλείνει θρασύτατα τα σύνορα για να εκτελέσει με την ησυχία της, εντός των θυρών. Κι αν με ρωτάτε, μεγάλο Αίσχος να γίνουν εκεί οι Ολυμπιακοί Αγώνες!  Χίλιες φορές στις ΗΠΑ! Μποϊκοτάζ στα Σπριγκ Ρολλς! (Τί εννοείς ότι δεν είναι μόνο κινέζικα;) Πάντως, κάτι πρέπει να γίνει! Αλλά ποιά από τις Μεγάλες 8 θα έχει το θράσος να την πει στην Κίνα και να μην λάβει κόκκινο post-it  κάποιας Γενοκτονίας; Όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο λυπάμαι... Και με κυνηγάει κι αυτό το Αρχαίο Πνεύμα το Αθάνατο με το βουρτσάκι...

Διότι...

Όταν μας πήγε η μαμά μου στο Αρχαιολογικό Μουσείο της Αθήνας, χαλάσαμε τον κόσμο. Στιγμιαία μας έχασε. Πέντε χρονών ο αδερφός μου, κλώτσησε τον Βουκεφάλα, να δει αν είναι αυθεντικός. Πόνεσε το πόδι του κι αποφασίσαμε να καθίσουμε...στον βωμό της Ιφιγένειας! Και παράλληλα, ρωτούσα με όλη την αφέλεια των γεμάτων έξι χρόνων «Μα τί πορτοφόλια χρειάζονταν για αυτά τα τάλαντα;» Τώρα, τα αγάλματα με εκδικούνται κι εγώ οφείλω  να ψάξω τις αλήθειες πίσω από τη γύμνια τους. Αυτήν, που οι ζωντανοί  την κρύβουμε πίσω/κάτω από τόσην ύλη.

Κι άλλα τόσα «Όταν του τότε και τώρα»...Ξεχνούνται τα παιδικά ονειροταξίδια; Με τίποτα!

Μόνο την ύλη μπορεί να εξατμίσει  η ναφθαλίνη!

(βασικά η συνέχεια):

" Στο Παρρρρρρρρρρρρίσι, ο κόσμος οδηγάει σαν στα μέρη μας. ΚΟΚ μπανάνα και όχι ΚΟΚ ο βαν. Μπήκα στο κλίμα με τη μία. Παρανομία στην παρανομία, μονόδρομο στον μονόδρομο κι έτσι φτάνεις κάποτε στο Λούβρο...Τίποτα δεν πρόλαβα να δω δύο μέρες επισκέψεων...Κι αυτός όλη την ώρα να φύγουμε, να πάμε στον φούρνο του Παύλου.  

Εμ βέβαια, ήρθε με το σχολείο πόσες φορές! Εμάς στο σχολείο μας πήγανε να δούμε την Χοιροκιτία, άντε και μια ματιά στο Κυπριακό Αρχαιολογικό Μουσείο (Λευκωσίας)! Ευροπαϊν!

Μην με βάλεις να συγκρίνω γιατί θα αρχίσω να κάνω κατάλογο με τα κλοπιμαία να σου κοπεί η πολιτισμική περηφάνεια! Κομπρρρρρρέ; Κομπρρρρρέ να λαλείς! ... Στο χωριό του Αστερίξ δεν πήγαμε, ξέρεις το;!!!!! Δεν είναι δυνατόν να μην γνωρίσω τον Αστερίξ, ήρθαμε ως εδώ!!! Λες εκεί να έχουνε αγριογούρουνο στα κάρβουνα; ( Κολλήσαμε στα μπιστρό τα παριζέ) ... Ουφφφ...  

’σε που το πιο φθηνό φαγητό στο κέντρο του Παρρρρρισιού είναι ο ελληνικός γύρος! Νοστιμότατος αλλά.... ΕΛΕΟΣ! Μα έφερες με στην πόλη του σουφλέ για να δοκιμάσω αν πέτυχε το τζατζίκι; Τς τς τς....Αν και τα κρουασάν και οι σοκολατίνες σε κάποια καφέ αξίζουν όσο δέκα ρομαντικά δείπνα στο φως των κεριών με φόντο τον ’ιφελ... Πώς είναι ο γαλλικός ρομαντισμός; ...Μάλλον σαν το φιλί, που για κάποιο λόγο επιμένουμε να το λέμε γαλλικό..." (Πότε έγινα τόσο γκρινιάρα; από τότε που ό,τι γαλλικό = εκνευρισμός γκράντ;) 

Και μετά ήρθε η απογείωση της Γαλανόλευκης!  

Πήρε και η Ελλάδα το τιμημένο, έγιναν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, κέρδισε και η Παπαρίζου την Γιουροβίζιον.. η ελληνίαση στη Γερμανία ήταν μαστ, τα είδε όλα γαλανόλευκα (ντεκολόρε) το ευροπαϊν...Ξυπνούσε τις νύχτες αφού δεν έχανε επεισόδιο σε εφιάλτες το «Γάμος αλά ελληνικά» και μάλιστα όχι την ταινία αλλά την σειρά... Το σιπρέ αποφάσισε να ρίξει την αυλαία γιατί σχέση κι εφιάλτες με χαζές ταινίες, σχέση δεν λογιέται! Αυτή δηλαδή γιατί δεν έβλεπε την Αμελί ντυμένη Φαντομά; Ε; Ή έστω μια ισπανική μελιτζάνα να μιλάει γαλλικά;  

Κάπως έτσι ήρθε η 4η Ανάσταση...(και οι αναλαμπές!) Το ευροπαϊν αποφάσισε τελευταία στιγμή να πεταχτεί με παρέες στο Στρασβούργο... Το συπρέ (δεν έχει ένα λακ με αυτό το όνομα;τς τς τς) πήγε με την παρέα του φοιτητικού γκέτο στην Ανάσταση και στο γλέντι.  

Ανακάλυψαν με πίκρα ότι ο ποταμός είχε πλατύνει επικίνδυνα και η γέφυρα τους δεν ήταν τελικά από ατσάλι αλλά από σχοινί. Ο καθένας είχε περάσει τέλεια, μόνος του. Στη δική του όχθη... 

Ένα απόγευμα δύο ζευγάρια δακρισμένα μάτια, κήδεψαν μια αγάπη μικρή και πήρε ο καθένας τον δρόμο του, έχοντας πολύτιμες αναμνήσεις, τρυφερές κι ευτράπελλες. Σαν όλα τα ζευγάρια που χωρίζουν αγαπημένα με ένα φιλί  και παρά τα χρόνια, μένουν φίλοι καρδιακοί.  

Και τώρα;  

Αυτός ακόμα παθιασμένος με την μεσογειακή κουζίνα ψάχνει ένα ήσυχο κορίτσι από την νότια Γαλλία, με όμορφα μάτια, που ν΄αγαπάει τα ρομαντικά φορέματα και που να θέλει να γίνει σύντομα, μητέρα. (και να ξέρει να φτιάχνει μουσακά!)  

Κι αυτή; Ε, αυτή ψάχνει ένα ψηλό Γκρεγκ, που να χορεύει ζεϊμπέκικο, να γελάει με κέφι και να αγαπάει την ποίηση...(Μαζί με ένα σωρό άλλα, που δεν τα γράφουμε γιατί ακόμα ανανεώνεται η λίστα)  

Τόσο απλά. Τόσο πεζά. Πλησιάζει και το Γιούρο...

    -  Ευγοπαϊν, χαίγω πολύ...

    -  Ελλαδιστάν Κυπρρριστάν, κι εγώ χάρ(ρρρρ)ηκα...

Κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία τους. Μια μικρή ιστορία αγάπης, σαν όλες τις άλλες που αρχίζουν και τελειώνουν καθημερινά. Δεν είχε κάτι το ουάο μπόνους έξτρα για να περάσει στο τηλεοπτικό έπος σε μορφή τηλενουβέλας. Δυο παιδιά ήταν, που βρέθηκαν κάπου στο κέντρο της Ευρώπης κι αγαπήθηκαν. Μεγάλωσαν ουσιαστικά, μαζί.

Χωρίς μεγάλες διαφορές. Όχι από αυτές που μπορούνε ν΄ανάψουν τα αίματα και να βγάλουν τα μαχαίρια. Ούτε συνδιασμός Τουρκιστάν Κυπριστάν για μεγάλα κλάματα, ούτε καν Ζιντάν με τσαρλού φανατική οπαδό του Μπέκχαμ...Τίποτα το ενδιαφέρον σας λέω!

Στην αρχή όλα τέλεια, όλα μελένια. Ερωτευμένος με το γέλιο και την παιδικότητα, τρελλαμένος με την ξεροκεφαλιά και τη μαγειρική της..Γοητευμένη από την προφορά του, ερωτευμένη με το ύψος, το βλέμμα του, που δεν είχε τίποτα το ξενερουά, την ψυχραιμία και το ζεστό χαμόγελό του.

Στον τέταρτο χρόνο όμως η εσωτερική αντίδραση-σκέψη στα « μον μπεμπέ» πεταγόταν σαν χειροβομβίδα αλά «Αν ξαναπεις κιχ και δεν είναι ελληνικό δεν ξέρω τί θα έρθει να σε βρει στο κεφάλι!»

-Με άλλα λόγια,σούπα βελουτέ με κρεμ φρες και τρούφα βέρσους Σεφταλιά στα κάρβουνα και κόκκινο ξηρό κρασί βέρσους ζιβανία!-

"Την πιάσανε τα πατργρργγγιωτικά της την πουπέ. Είχανε πάει στην Πασχαλινή γιογτή της ομογένειας μετά την εκκλησία. Τγίτη φορά που την συνόδευε, βαγέθηκε τα ίδια και τα ίδια. Και εκείνοι οι χογοί τους, τί μπανάλ! Αγοί ή γήγογοι, όλοι σχεδόν σε ένα κύκλο σαν τους ινδιάνους που παγακαλάνε τα πνεύματα για την βγοχή και την ειγήνη... Αχ, πόλεμο θα του έκανε πάλι ότι την έκανε γεζίλι..

Σε ένα χογό σολίστ, που δεν τον κατάλαβε ποτέ, του κτυπούσανε παλαμάκια να χογέψει... Είχε δει και τον άλλο πγιν, που χόγευε με το τσιγάγο στο στόμα και το ποτήγι ουίσκι στο πάτωμα.. Πήγε να τον μιμηθεί... Και τα κατάφεγε τέλεια αν εξαιγέσεις πως δεν κανπίζει για αυτό πνίγηκε, του έφυγε το τσιγάγο και έπεσε στα μαλλιά μιας κοπέλας... Κλώτσησε και το ποτήγι με το ουίσκι...Η πγοσπάθεια δεν μετγάει καθόλου τελικά... και μετά;

ΕεΕ, ας μην τον τγαβούσανε να χογέψει αυτά τα τούγκικα τα τσιφτετέλια... Τί ήθελε να ανοίξει το στόμα του και να πει «Μα αυτό το χογέψαμε και στην Ιστανμπούλ!» Και καλά ο χογός είναι τούγκικος, άντε, να το παγαδεκτούν οι Ινδιάνοι του Ελλαδιστάν... Πώς θα ξέπλενε το στόμα του τώγα που απεκάλεσε την Κωνσταντίνουπολη ΤΟΥΣ με την τουγκική ονομασία; Και η συπγέ του, με τίποτα δεν επγόκειτο να του το συγχωγέσει... όχι μετά από τόσον καιγό... "

       -   Ο μον ντιέ, πού έμπλεξα!

       -   Πού έμπλεξες; Τώρα να δείς κύριε! Θα βάλω Ξυλούρη και μάλιστα στη διαπασών!

(βασικά συνεχίζεται)

ΥΓ: Αλήθεια, περνάς καλά ΄κει πάνω;

ΥΓ2: 51 και 20. Σας θυμόμαστε, πάντα με θαυμασμό.

Επέστρεψα αλλά ο νους μου ακόμα πάει κι έρχεται ταξιδάκια...όχι μεγάλα... σαν το μπαλάκι του ping pong, επιτραπέζιου τέννις. Λίγο από τη μια λίγο από την άλλη...

Δεν μπορώ να συγκεντρωθώ... Καμιά επικοινωνία με τη συγκεκριμένη μελέτη που πρέπει να ετοιμάσω! Γιατί νομίζεις την άφησα τελευταία, ε;

Κάνω προσπάθειες... Ανοίγω το ένα βιβλίο, το κοιτάω, χασμουριέται...είναι και κολλητικό. Μετά από πέντε λεπτά, οι γραμμές αρχίζουν να μετατρέπονται σε σπιράλ και να μου βγάζουν τη γλώσσα!

Ε, με πιάνει κι εμένα η ψωροπερηφάνειά μου, το παρατάω κι ανοίγω άλλο βιβλίο... Αλλά αυτά τα συγκεκριμένα, μου βγήκανε πολύ σνομπ...Και με τους σνομπς ποτέ δεν τα πήγαινα καλά... Βρε πιάσε κανένα παλιό τεύχος του Κοσμοπόλιταν και άσε μας στην ησυχία μας!

Έτσι, πέρασαν τρεις μέρες και ακόμα είμαστε στις αρχές... Αλλά τα διαβάζω όλα ταυτόχρονα, ναι, βέβαια! Κάποιες αρχαίες, ιδιαίτερες γυναίκες, κάτι ανασκαφές στις Κυκλάδες, κάτι αρχαίες τελετές, μάσκα με αβοκάντο για τα μαλλιά, απολέπιση για τις πατούσες, τις περσινές γόβες, τον πιο χοτ άγνωστο. Χμ... μπααααααααα δεν είναι χοτ, δεν έχει τίποτα το άγριο, τσου! ’λλο;

Ο καφές τελείωσε. Δεν μπορώ να καταλάβω πως πίνω τσάι και τελειώνει ο καφές...

Μου κόλλησε κι αυτό το «Τάάάάκη, τελείωσες με το σιδέρωμα;»... Ευτυχώς έχω κλειστό το κινητό, αλλιώς ο Αλ  μου, θα το άκουγε για πέντε λεπτά συνεχόμενα! ’σε καλύτερα, μην κάνει τίποτα σε κανένα ασθενή και τρέχει μετά! «Τάάάάκη»-Μα είναι υπέροχο! Αλλά σπάζει μου την άγρια, φακκά μου  (μου την δίνει, μου την σπάει) να κολλάνε φράσεις στο κεφάλι μου και να μην βγαίνουν... (βλ «Πόμπα ο τραχανάς!») ....  Τάαααααααακηηηηηηηηη.... και ο μόνος Τάκης που γνωρίζω είναι ένας θείος, που σίγουρα δεν έχει αγγίξει ποτέ του σίδερο ή πιάτο... Λες να τηλεφωνήσω στη γυναίκα του; Βρε, κόλλησα σας λέω! Ππιιιιι αναλαμπή! και ο τατάς (νονός) μου είναι Τάάκης!!!... Μα να τηλεφωνήσω στην εγγλέζα τη νούνα μου, και της το τραγουδήσω «Τάάάάάάκη;» θα καταλάβει τίποτα; Το πολύ πολύ να μου πει ότι πάλι χάλασε τη δίαιτά του... Πάει, τελείωσε... Το «Τάάάάάάκης» μας κόλλησε για τα καλά..  ....

Θέλω επειγόντως έναν καφέ! Και μάλιστα irish! Αχ τί κούκλοι που είναι αυτοί οι Ιρλανδοί! Αυτός ο Κόλιν (όχι ο δικός μας Συνκόλλινσες μου! ’λλος!) θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ένας μετανάστης Greek God! Με μια χαριτωμένη μπιροκοιλίτσα βέβαια... είναι ζεστές όμως οι μπιροκοιλίτσες...σου προσφέρουνε ασφάλεια... και όμορφη αγκαλίτσα για τον χειμώνα! Δεν έχει σημασία όμως, γιατί ο χειμώνας πέρασε σχεδόν διάφανος φέτος...

Αν και σήμερα  ήταν γκρίζος ο ουρανός. Απειλούσε να βρέξει αλλά έφτυνε μόνο.. Καλά να μας κάνει! Ουφφφφφφφφφουξίξ!Μόλις άκουσα βροντή. Ή αστραπή; ’κουσες βροντή και είδες αστραπή, βλόλο! Α , ναι... Αστερίξ, δεν πιστεύεις ότι θα πέσει ο ουρανός στα κεφάλια μας απόψε, έτσι; Ρε κανεί να αστράφτεις και να βροντάς!Ουφφφ...

«Τάάάάάάκη!! Φέρε μου καφέ!» Ποιόν φωνάζω; Ούτε Ανδρέας, ούτε Γιώργος, ούτε καν Γιούργκεν δεν υπάρχει εδώ τώρα...

Ένα παιχνίδι που κυκλοφορεί ανάμεσα στους bloggers.

Είπα να το μεταφέρω στο ΜΗ και αν κάποιος το έχει ήδη αρχίσει, δεν πειράζει, γίναμε διπολικοί!

Οι κανόνες;

1. Πιάσε το βιβλίο που βρίσκεται πιο κοντά σε σένα.
2. ’νοιξε το βιβλίο στη σελίδα 123 (αν το βιβλίο διαθέτει λιγότερες από 123 σελίδες, άφησέ το και πήγαινε στο επόμενο κοντινότερο).
3. Βρες την πέμπτη περίοδο (=από τελεία σε τελεία, αν θυμάσαι) της σελίδας.
4. Ανάρτησε τις επόμενες τρεις περιόδους (δηλ. την έκτη, την έβδομη και την όγδοη*).
5. Ζήτα από πέντε ανθρώπους να κάνουν το ίδιο.

.............

Τα βιβλία που διαβάζω αυτήν την περίοδο, ξαπλώνουν στο γραφείο και με κοιτάνε περιπαιχτικά... Ξέρω τί λέω, δυστυχώς δεν πρόκειται για μυθιστορήματα αλλά για πονήματα ακαδημαϊκών....

Πλησιέστερο στον Μπέμπο (το νέιμ του λάπτοπ μου αυτές τις μέρες), το "Οι Γυναίκες στην Αρχαία Ελλάδα" σε επιμέλεια της Giampiera Arrigoni.

123 σελίδα λοιπόν....5η περίοδος:

"Αν η πολιτική γυμναστική στόχευε στη γέννα, η τελετουργική αντιθέτως στόχευε στον γάμο, στον οποιό η νεαρή Σπαρτιάτισσα έφτανε εκτός των άλλων με τέλεια φυσική κατάσταση."

Και 6η 7η 8η;

"Στη Σπάρτη, ωστόσο, αν το να τρέχουν σαν την Ελένη είναι μια υπόθεση που αφορούσε μεγάλο αριθμό κοριτσιών, Σπαρτιαστισσών και Περιοικίδων, το να τρέχουν για το Διόνυσο ήταν ένα προνόμιο ή, καλύτερα, ένα καθήκον το οποίο προοριζόταν αποκλειστικά για λίγα κορίτσια.  Στα ανατολικά της ακρόπολης της Σπάρτης και προς την πλευρά του Ευρώτα οι σύγχρονοι γεωγράφοι και τοπογράφοι τοποθετούν το λόγο Κολώνα πάνω στον οποίο υψωνόταν το ιερό του Διονύσου Κολωνάτα' Σε μικρή απόσταση -γεγονός μάλλον ασυνήθιστο για τη Σπάρτη τουλάχιστον ως τον 3ο αιώνα- βρισκόταν το σπίτι της εταίρας Κοττίνας. Δίπλα στο Διονύσιον πάνω στο λόφο Κολώνα βρισκόταν το ιερό τέμενος ενός μυστηριώδη ήρωα, που σύμφωνα με την τοπική παράδοση, πρέπει να είχε οδηγήσει τον Διόνυσο στο δρόμο προς την Σπάρτη."

Και τώρα οι 5 προσκλήσεις!!!

- neerie

- kithara-woman

- blacksad

- Mpara

- thank

 Ελπίζω αν πάρω ακόμα μια πρόσκληση για το συγκεκριμένο παιχνίδι, το βιβλίο που θα βρίσκεται πιο κοντά, να είναι κάτι πιο ανάλαφρο! τραλαλα; τραλαλό!!!

Καλά παιχνίδια!!!

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Συναντηθήκαμε για καφέ. Είναι χλωμός. Όσο χλωμός μπορεί να είναι ένας Αφρικάνος... Το χαμόγελό του κουρασμένο, προσπαθεί να κρύψει μια λύπη, που τα καραμελένια ματια του προδίδουν αμήχανα.

- Όλα καλά;

- Όλα καλά.

- Σίγουρα;

- Σίγουρα!

 - Τί έχεις;

- Δεν άκουσες ειδήσεις;

- Εμ, όχι..

- 110 δολλάρια το βαρέλι!

- ...

- Θυμάσαι που μου είπες για εκείνη την πρόγνωση των 180 δολλαρίων;

- Ναι...

- Θυμάσαι πόσο είχα φρικάρει...

- Τί σημασία έχει τώρα αυτό με το πως είσαι;!!!

- Στα επεισόδια στο Καμερούν, πέθανε ένας ξάδερφος μου.

- Λυπάμαι... λυπάμαι πολύ...

- Εγώ είμαι περήφανος! Σου είπα πριν κάτι μήνες, ότι δεν αρχίζω κάποια δουλειά στο Καμερούν γιατί φοβάμαι τον πόλεμο, που μπορεί να έρθει. Την αλλαγή που χρειάζεται η γενιά μου! Ενάντια σε αυτό το κτήνος, που δεν λέει να το κουνήσει από την θέση του! Έλεγες πως λανθάνομαι, πως είμαι καχύποπτος. Η περίπτωση της Κένυας με κρατάει ξύπνιο. Κι ας λένε πως στην χώρα μου, είναι καλύτερα τα πράγματα... νομίζω πως η ώρα πλησιάζει...

- Είχες δίκαιο τελικά;

- Δεν ξέρω... Πολύ φοβάμαι πως ναι. Με τις τελευταίες εξελίξεις, με τα επεισόδια, με τους νεκρούς, τί άλλο να περιμένουμε; Οι τιμές εξευτελίζουν την ποιότητά μας! Οι γονείς μας το άντεξαν, εμείς όμως όχι! Ο κόσμος πεθαίνει από την πείνα κι αυτό το τέρας, μιλάει για δημοκρατία, ενώ ταυτόχρονα θέλει να πειράξει κι άλλο το Σύνταγμα, για να μπορέσει να παρατείνει κι άλλο την παραμονή του στην προεδρία!

- ...Μακάρι η γενιά στον τόπο μου να έμοιαζε λίγο στη δική του τόπου σου...

- Πού ξέρεις; Παγκόσμιο το κακό, Χάρι! Απλά οι πιο απελπισμένοι, αντιδράνε πρώτοι!

- Όντως... Θα μπορούσατε να αρχίζατε από την καταστροφή του Σπα, που έχει στο Μπάτεν Μπάτεν...

 - Μην αστειεύεσαι... Μπορεί να είναι στα σχέδια...Πού ξέρεις; Εγώ δεν είμαι ήρωας. Αν θέλουν χρηματοδότηση, θα την έχουν! Είμαι πλέον αποφασισμένος. Γιατί χαμογελάς;

- Διότι είσαι ήρωας. Απλά με διαφορετικά όπλα.

- Σαν ποιά;

- Εσύ δεν είσαι που επέμενες να συγκεντρώνετε χρήματα από τις συνεστιάσεις και ν’ αγοράζετε γραφική ύλη για κάποια ξεχασμένα σχολεία της επαρχίας... αντί να τα επενδύσετε για προσωπικούς λόγους... Ξέχασες πόσα περνάς κάθε χρονιά για να τους πείσεις;

- Ναι... κάτι είναι κι αυτό... Εξάλλου για αυτό ήθελα να σε δω. Νέα εκδήλωση, νέος προγραμματισμός. Ο σκοπός ίδιος. Οι δυσκολίες περισσότερες...

Χάθηκε στις σκέψεις του. Δεν είναι ήρωας λέει, όμως προσπαθεί με τις δυνάμεις που έχει. Μέχρι και απειλές για τη ζωή του δέχτηκε για αυτά τα 1000 ευρώ, που ξοδεύτηκαν για τετράδια, βιβλία, μολύβια και χρωματιστά. Πίνει τη ζεστή σοκολάτα σιωπηλά. Και μετά αρχίζει την αφήγηση, τον ξάδερφό του έχει να τον δει από τότε που ο τελευταίος πήγαινε στο δημοτικό. Φέτος θα τελείωνε το Γυμνάσιο. Μα προτίμησε να τελειώσει την εφηβεία του αλλιώς. Πεθαίνοντας για ένα καλύτερο μέλλον, που ο ίδιος δεν θα γευτεί ποτέ...

Κι εμείς χωνόμαστε καθημερινά, όλο και περισσότερο στην κουβερτούλα των ατομικών αναγκών.

Μέχρι πότε; ...

θα δείξει...

Δευτέρα νύχτα κι ακόμα να φέρω το νου μου...

Μεγάλη η χθεσινή ταλαιπωρία. Όλα τα ανάποδα κτύπησαν κάρτα υπερωρίας και φλουυυυπ! Απεργούν και τα τρένα, χαμός!... 

Καθαρά Δευτέρα. Ο χώρος σχετικά ασυγύριστος. Ανέγγιχτος.

Βαριέμαι αφάνταστα.

Ο καιρός απαίσιος. Το τραπέζι της μέρας όμως στρώθηκε πλουσιοπάροχα. Στην κουζίνα κάποιας εστίας...Δεν πήγα να το δω, δεν είχα δύναμη.

Μου χάλασε και τη διάθεση ο γιατρός...."Κόψε τους πολλούς καφέδες, δεν γίνεται κάθε δεύτερο μήνα να ζηρώνει το σίδηρο και η πίεση και να μας λιποθυμάς. Εν θα είναι κάθε φορά κάποιος εκεί να σε μαζεύει!"

Δίκαιο έχει. Τώρα όμως που είμαι μακριά, ο καφές με προκαλεί υπερβολικά!...

Βάλε πράσινο τσάι και βλέπουμε...

ευτυχώς που έφερα την ταχινόπιττα μαζί μου, τώρα που το σκέφτομαι...

Τί να κάνουνε οι παίδες; Πάλι θα καλέσανε κανέναν Γερμανό να τον σοκάρουνε με την "Αρχή της νηστείας" ;

χαχαχαχαχαχα.... κάθε χρονιά τα ίδια.

Πάνω στο τραπέζι γίνεται πόλεμος συνόρων ανάμεσα στους τόνους λαχανικών, πίττας, θαλασσινών και φυσικά των ντιπς. Αν τύχει να καλέσουμε κάποιον φίλο, που να μην είναι Έλληνας, ένα πολιτισμικό σοκ το παθαίνει βλέποντας τα εδέσματα... ειδικά αν δοκιμάσει και χαλβά!!!

Αναρωτιέται ο καημένος που κολλάει  η νηστεία με εκείνη όλη τη βουλιμία...

’δικο έχει;

Νόστιμο αυτό το πράσινο τσάι...

Εσείς πώς περάσατε;

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

υγ: βρήκα ένα καταπληκτικό μπλογκ συνταγών, μεταξύ των οποίων και αυτή της κυπριακής ταχινόπιττας! Για ρίξτε μια ματιά (και δυο και τρεις κοκ)εδώ:

http://confectionaryingreek.blogspot.com/2008/01/blog-post_1903.html

Η βραδιά ήταν περίφημη. Βοσκή μαρουλιού (μμμμμμμμμουυυυυυυυ), ποτάκι, μπλαμπλαμπλα…

Ώρα προχωρημένη. Μεταμεσονύκτια. Η πιο όμορφη ώρα για να οδηγήσεις στην πρωτεύουσα…

Στο αυτοκίνητο. Στο δρόμο για το σπίτι. Η μουσική δυνατή.

Δεν άντεχα να επιστρέψω αμέσως. Ήθελα να απολαύσω τη Λευκωσία, που προσπαθεί να μας πείσει ότι κοιμάται.

Στην τελευταία στροφή για το σπίτι, έμεινα ευθεία, στην λεωφόρο. Ανέβασα την ταχύτητα, βρέθηκα σε μια άλλη λεωφόρο.

Πάνω στους λόφους της Μακεδονίτισσας, χαίρεσαι τα αστέρια των δρόμων μα πιάνεται και η καρδιά σου με την καρναβαλίστικη ψευδοσημαία που χαρακώνει τον Πενταδάκτυλο. Σταμάτησα για λίγο. Τελικά για λιγότερο από όσο ήθελα, αφού ένα ζευγαράκι ήρθε στον λόφο για «στιγμές».

Συνέχισα τη διαδρομή…Αρχάγγελος, Στρόβολος, Λακατάμεια, ξανά Στρόβολος, πέρασα μέσα από το σχολείο μου. Ακρόπολη, Λυκαβητός.

Οι δρόμοι σχετικά άδειοι.

Η μουσική δυναμώνει.

Αναρωτιέμαι αν υπάρχει φεγγάρι…δεν ξέρω…

Σε κάποιες γειτονιές, ο κόσμος ακόμα διασκεδάζει…

Κτυπάει το τηλέφωνο! Ο αιώνιος Α, που θέλει να σιγουρευτεί πως πήγα κατευθείαν σπίτι και δεν έπιασα τους δρόμους… Ντα ναι!!! :Ρ

Φώτα αναβοσβήνουν…Το πελλόπλασμα με ακολούθησε σε όλη τη διαδρομή και δεν πήρα χαμπάρι… χαχαχαχα «αχ ρε φίλε μου καλέ!»

…

Αποφασίζουμε να φάμε εκείνο το submarine και να συζητήσουμε όσα δεν συζητήσαμε στην παρέα…

Περνάει η ώρα, σχεδόν ξημερώνει…

Και η Λευκωσία τώρα κοιμάται για τα καλά.

Δεν υπάρχει περίπτωση να την ξυπνήσουμε…είναι τόσο όμορφη όταν ονειροβατεί…

Ξημερώνει Σάββατο... κρίμα...

Λευκωσία, αγάπη μου γλυκιά!

Ήθελα χρόνο. Ήθελα ησυχία. Ήθελα τρόπο.

…

Δύο μήνες σιωπής μου.

Δύο μήνες εκατοντάδες κλήσεις σου έμειναν αναπάντητες.

Και εν τέλει, αποφάσισα να σε ακούσω.

Η συγγνώμη σου πηγαία, ειλικρινής. Για όλα…

Μα σε είχα συγχωρέσει προ πολλού. Δεν θα κρίνω τα λάθη που έκανες εσύ ωριμάζοντας.

Απλά έχει φορές, που ο πόνος πηγαινοέρχεται.Συνοδεύεται ακόμα με εικόνες. Με αγαπημένα τραγούδια που πια δεν υποφέρονται. Με λέξεις μαχαίρια. Με βλέμματα που ψάχνουν κάποιο άρωμα χυδαίο.

Δεν θα άντεχα κάποια επανάληψη.

Μιλούσαμε έξι ώρες… Ανέφερες τις νέες παραμέτρους, τις νέες καταστάσεις. Θέλεις ακόμα να μην υπάρχει κάτι το αντίστοιχο για μένα... Αυτή η κτητικότητά σου... αν και με εξοργίζει, κρύβει μια γουλιά κομπλιμέντου...Κάποιες στιγμές δάκρυζες, κάποιες στιγμές γελούσες.

Δεν μπορώ να σε ακούω να κλαις, προτιμώ να γελάς, δυνατά!

Μου είπες και για το ταξίδι στην Αθήνα. Τόσα χρόνια δεν την είχες καταδεχτεί. Και σε άγχωσαν οι άλλοι, αν είναι δυνατόν, για το Μετρό!

- Μα γιατί να αγχωθείς για το Μετρό;

- Ε…μην χαθώ…

- Αφού ταξίδεψες την Ευρώπη χωρίς κανένα πρόβλημα, χωρίς χάρτη, χωρίς να γνωρίζουμε τις γλώσσες! Στην Αθήνα θα φοβηθείς μην χαθείς;

- Χάρις, στην Ευρώπη ήμουνα μαζί σου!

- Και ποια η διαφορά;

- Εσύ!

’ργησα πολύ… Μα κατάλαβα το σημαντικότερο των «γιατί», που είχα λησμονήσει…

Προστατευτικότητα - Δυναμισμός.

Ποιος τα δίνει, ποιος τα εισπράττει.

Σημαντική παράμετρος σε ένα ζευγάρι.

… Χαμόγελα πολλά…

Αγάπη άνευ όρων. Αγάπη χωρίς έρωτα. Αγάπη ουσιαστική.

Αυτό είσαι για μένα.

Αλλά… συγχώρα με, θα προτιμήσω πάλι την σιωπή…

Ελπίζω να με καταλάβεις…και αν χρειαστεί, να με συγχωρέσεις.

Καθόμαστε στον καναπέ των Φλο σα να είμαστε στο σπίτι μας. Τρεις φίλες. Και βουτάμε τόσο στις κοσμάρες μας, που νιώθω ότι σε λίγο θα βγάλω και τα παπούτσια, θα γείρω και το κεφάλι μου στο χέρι του καναπέ και θα αποκοιμηθώ… Τι σου κάνουν αυτές οι συναθροίσεις…

Δύο ελεύθερες κι ωραίες και μια σχεδόν αρραβωνιασμένη. Τον καλό της φυσικά, ακόμα να τον γνωρίσουμε. Βαριόμαστε γενικώς, τελευταίως… Προτιμούμε να βρισκόμαστε και να λέμε τα τελευταία ανέκδοτα των εξελίξεων στη ζωή μας. Όχι των σοβαρών. Τα ανέκδοτα είναι οι γνωριμίες που θα σβήσεις μόλις τελειώσει το πρώτο ή το δεύτερο ραντεβού.

Εγώ σύντομα θα συμπληρώνω τα κενά με αποσιωπητικά. Τρεις τελείτσες μωβ. Μπορεί να είναι σε μορφή νότας δηλαδή…

- Κόρη, ο τελευταίος που γνώρισα είχε 3 κινητά και πολλαπλές προσωπικότητες. Μου συστήθηκε ως Αλέξανδρος και δικηγόρος, μετά το γύρισε σε Χρήστος και χειρούργος, στην πορεία μου αποκάλυψε ότι τον λένε Ανδρέα και είναι μεσίτης…σε μια βδομάδα είχα γνωρίσει και τον Γιώργο που είναι οικονομολόγος… Όλοι το ίδιο άτομο…

- Γιατί τόσες προσωπικότητες;

- Δεν έχει εμπιστοσύνης τις γυναίκες…

- Και τελικά πώς τον λένε;

- Ε… Μάρκο και είναι νομικός σύμβουλος.

- Για σήμερα;

- Όχι κόρη!!!

- Χαχαχαχαχαχα …

- Επακετάραμεν τον τούτον…

- Γιατί αυτός που εγνώρισα προχτές;

- Ποιος ρε Χάρις;

- Ο σκηνοθέτης!

- Μα ο Κώστας;

- Τούτος! Ποια μου τον εσύστησεν είπαμε; !

- Γιατί;

- Κόρη, έβγαλε το τυλιχτό μέσα στο καφέ! Εζάβωσεν ο σερβιτόρος που το είδε…

- Μα σοβαρά;

- Ναι… και έδωσε μου ένα να του το φυλάξω…διότι είμαι η μόνη μη καπνίστρια που γνωρίζει… ξέρει ότι δεν θα το καπνίσω χαχαχαχαχαχαχαχα Πώς θα το ξεφορτωθώ είναι το θέμα...

- Κόρη θυμάσαι τον άλλον που μου εγνώρισεν η Μαίρη; Το καλό το παιδί, με τη φοβερή δουλειά τζαι το τέλειο αυτοκίνητο χαχαχαχα…

- Ναι, το παιδί, με τις πολλαπλές προτιμήσεις, τα κοννέ στην αστυνομία και το σκληρό εμπόρευμα στο ντουλαπάκι της κουζίνας, πίσω από τον καφέ χαχαχαχα

- Απαναγία μου ναι!!!!

- Κόρη, μα τι ανέκδοτα γνωρίζουμε!!!

- Δεν θέλω να σκέφτομαι τι λέει για μας αυτό, πάντως…

- ….

- Εσύ γιατί δεν μας γνωρίζεις τον δικό σου, είπαμε;

- Νομίζω είναι όντως καλό παιδί και φοούμαι ότι αν γνωρίσει αυτήν την τριάδα θα βγει κάτι στη φόρα που δεν μου αρέσει…

- Ένναιν καλύτερα τωρά παρά μετά;

- Μα θέλω τον κόρη! Και ενναιν τσιγκούνης σαν τον πρώην!

- Απαπαπαπα …Καλά εκείνος… Χάρις ξέρεις τί της έκαμεν;

- Όι… Τι; Χαχαχαχαχα

- Τι γελάς κόρη μου αφού δεν ξέρεις;

- Είδα το ύφος σου μόλις τα εθυμήθηκες χαχαχαχαχαα

- Εν πράμα; Να το παίζει χάικλας και να πληρώνει με σελινούθκια στο εστιατόρειο;

- Έσπαζε το κουκουμά (κουμπαρά)του πριν βγείτε; Χαχαχαχαχαχαχα

- Όι κόρη χαχαχαχαχα, μια χαρά λεφτά είχε.. Μια χαρά δουλειά… άσε!!

- Χαχαχαχα έλεος!!!

- Μα πού τους βρίσκουμεν;

- Στα τσίπιτος! (γαριδάκια)

- Η απάντηση παραμένει η ίδια από το δημοτικό, βλέπω… Πάμεν πολλά καλά, τί να μας πω!

- Κόρη, εβαρέθηκα τους ούλλους!!!

- Τζαι εγώ!

- Εγώ ούλλους εκτός που τον δικό μου, χαχαχαχαα

- Κακούργα!

- ’πονη!

- Σιωπή!...

Γελώντας παίρνω τον καφέ μου και οι ματιές μας συναντώνται. Βρε, αυτή λάμπει από ευτυχία! Γιατί να της το χαλάσουμε; Μια χαρά παιδί θα είναι αλλιώς δεν θα έλαμπε έτσι μετά από τόσο καιρό… Η ευτυχία σε ομορφαίνει…

Καλά κάνει που δεν μας τον γνωρίζει. Τα καλά παιδιά εξελίσσονται πάντα σε ανέκδοτα όταν γνωρίσουν μία εκ των άλλων δύο της τριάδος. ’ρα, καλά κάνει και τον κρύβει…

- Τον Λεμεσιανό θυμάστε τον;

- Χαχαχαχαχαχαχα ουυυυυυυυυυυυ ξεχνούνται οι απόπειρες αιμομιξίας;

- Σιωπή, ούτε που με φίλησε! Διότι εγώ κυρίες μου, άκουσα τον παππούλη μου, όταν μου έλεγε να ρωτώ και από πού είναι το παιδί, όταν τριγυρνώ στα μέρη του άγνωστου σογιού μου.

- Ναι ρε…

- Ήταν και είναι όντως ο Κύριος Τέλειος πλυν δεύτερος ξάδερφος…

- Χαχαχαχαχαχαα

- Ξέρετε ότι πίνουμε καφέ και γελάμε σα να ήπιαμε από 15 σφηνάκια η μία;

- Αμάν εσύ και οι υπερβολές σου!

- Ε κόρη!!!! Δες γύρω σου!!!

Μόνες μας. Σε ένα ιμιτασιόν καθιστικού.

Μπαμ μπουμ ξοξ!

Να πετάαααααααααω στα σύννεφα

να Θέλω να μιλήσω σε κάποιον

και όλοι να ...κοιμούνται!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

Εγώ έχω άδικο βασικά...

Είναι και δύο το πρωί...

Τώρα χάρηκα όμως! Αφού τώρα έγινε!..

ουφφ.... στην κολλητή θα απολογηθώ αύριο το πρωί...

στον αδερφό μου αύριο το μεσημέρι... (Το πώς γλύτωσα τους πάτσους μεγάλο ερώτημα!)

...ουφφφφφ.... 

...πρέπει να προσαρμόσω  (προσαρμώσω;) τις φάσεις χαράς στα ωράριά του κόσμου του νορμάλ...

:(((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((

Είσαι χρόνια αναγνώστης.

Μα γνώστης έγινες; Θα γίνεις ποτέ;

Ζεις μέσα στα βιβλία. Αναπνέεις μέσα από τα μυθιστορήματα. Παρακολουθείς το παρελθόν και το παρόν του πλανήτη μέσα από τις ειδήσεις. Αύριο θα μάθεις και το μέλλον του σημερινού πρωτοσέλιδου.

Γελιέσαι αν πιστεύεις πραγματικά ότι αυτή είναι η ζωή.

Σκιές και θραύσματα είναι, κάποιου που τα άκουσε. Απόηχος κάποιου που τα έζησε και τα νοσταλγεί ή προσπαθεί να τ’ αποτάξει...

Αν περνάνε τα χρόνια και δεν έχεις ζήσει ούτε ένα πάθος, ούτε μια σταγόνα έρωτα τότε δεν θα ξέρεις και πώς να περιγράψεις τον πόθο.

Αν περνάνε τα χρόνια και δεν έζησες ποτέ τον πόνο και δεν έκλαψες πικρά, τότε καυτό δάκρυ δεν έχει τσουρουφλίσει το αραχνοΰφαντο δέρμα γύρω από τα μάτια σου. Πώς λοιπόν θα το νιώσεις στις περιγραφές της συγγραφέως;

Κι αν προσπερνάς τη φτώχεια και την ανάγκη του ανήλιαστου ζητιάνου, τι σημασία έχει αν κλαις με το μικρό κοριτσάκι που στο παραμύθι πουλάει σπίρτα;

Διαβάζεις στην εφημερίδα για πολέμους. Τη νύχτα στοιχειώνεσαι με εικόνες φρίκης και στατιστικές ντροπής. Ε και; Όταν ξεβράζανε τα καράβια Λιβανέζους πρόσφυγες, γιατί δεν έκανες τη φρίκη σου βοήθεια, έστω και στη μορφή μιας κονσέρβας με φασόλια;

Θορυβείσαι με τον ρατσισμό αλλά όταν συναντήσεις κάποιο επιχειρηματία ή ακαδημαϊκό με αφρικάνικο δέρμα, πιάνεις τον εαυτό σου να ψάχνει τη τσάντα με τις κόπιες… Γέλα πικρά εις βάρος σου, σε παρακαλώ, διότι κόπια είναι μόνο η εντύπωση που έχεις εσύ στον μικρόκοσμό σου για τους απόγονους των μαύρων φαραώ.

Αποποιείσαι την ουσία ψάχνοντας τη φαντασία…Γιατί;

…

Ακολουθείς τη μοντέρνα ορθογραφία και κυνηγάς αδίστακτα την παλιά, που μέσα της φυλάει τον πλούτο της ιστορικής μνήμης. Θες να απλουστεύσεις κι άλλο τις λέξεις για να σκεπάσεις την πολυπλοκότητα της πραγματικότητας; Ή για να καλύψεις την αδυναμία να ενδυναμώνουμε τη μνήμη μας;

Γραμμένο κάποιο ξημέρωμα αμνησίας.

Είμαι πολύ θυμωμένη!

Το παρακαλώ μου για ηρεμία δεν το σεβάστηκες!

Δεν θέλεις να διαβάσεις τις λέξεις της σιωπής μου!

Επιμένεις!

Γιατί όμως να εκμεταλλευτείς την ευαισθησία άλλων ατόμων;

Δεν θέλω να σε κλωτσήσω!

Μου αρέσει η ελευθερία μου!

Δεν ξαναμπαίνω στον εφιάλτη που άρχισες το καλοκαίρι!

ΑΚΟΥΕΙΣ;

ΒΑΛΕ ΤΟ ΚΑΛΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΣΟΥ!

ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ!

ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ!

Είναι τόσο τέλεια η ζωή χωρίς εσένα! Ναι, είναι! Γιατί δεν χαστουκίζομαι συνέχεια από τα θέλω σου! Οι μαύρες σκέψεις έφυγαν μακριά! Είμαι χαρούμενη που ζω! Είμαι χαρούμενη που οι φίλοι μου, έδειξαν κατανόηση που ένα χρόνο έπρεπε να είμαι στην κοσμάρα που μου έφτιαξες! Είμαι καλά! Δεν θέλω να ξαναγίνω σκιά! Τόσο απλά!

Το ξαναγράφω! Η ζωή χωρίς εσένα ΕΙΝΑΙ ΤΕΛΕΙΑ!!!!!!!

.................

Έχω βγει εκτός εαυτού.

Απολογούμαι αλλά ήθελα να ξεσπάσω κάπου.

Οι πιέσεις πολλαπλασιάστηκαν και από άλλα μέτωπα.