Αν εν αλήθκεια όσα λαλούσειν οι παλιοί,

Τα Πάσκατα τζαι τον Ευαγγελισμό,

Του ’η Γιωρκού τζαι της Κοιμήσεως,

Ο ουρανός έσχει ορθάνοικτες τις πύλες

Τζαι τα φτερά του θανάτου εν καμμένα!

Για σέναν θαρκούμαι, εννά στρωσαν Φίλοι τζι Αγγέλοι,

Ένα χαλί, που γρυσαφένια σύννεφα καμωμένο,

με πολλές μουσικές, θνητές τζαι θείες,πλουμισμένο!

Βουττημένο τα χαράματα μες τα κύμματα του Κουρίου,

Αναστημένο με άγρια κυκλάμινα του Πενταδακτύλου.

Μιαν λαμπάδαν άσπρην εννά κρατά  ο Δημήτρης,

Μιαν αγκαλιάν με ούλλον το Αιγαίον, ο Βαγόρας.

Ο Στέλιος εννά παλεύκει με τον Γαβριήλ

Ποιός εννα χορέψει πρώτος τζαι καλύττερος

Το ζεϊμπέκικο του Αρχαγγέλου.

 Καλά εννά περνάτε τζειπάνω, μες το Φως.

Μα δακάτω στους θνητούς, μέρα νύχτα,

Μαζί με τα παιθκιά τζαι τα τραούθκια σου,

Παραπονημένο, εννα βουβώσει τζαι το πιάνο σου.

Με νότες ξένες, αργά, εννα τζυλούν οι μέρες του... 

Τα λία σου γρόνια, αγάπη

οι πολλές μουσικές, σεμνότις

ούλλα χαλάλιν!

 Έπιαες άλλην στράτα,

Τζείνην που θέλουμε να βρούμεν, ούλλοι!

Εις το καλόν! Ελπίζω να τα ξαναπούμεν!

Χριστός Ανέστη!!!!

Ευχαριστώ Γιγάντιο για τις αγκαλίτσες!

Τις είχα ανάγκη!

Ουφφφ...πολύ βιαστικά μπαίνω στο ίντερνετ αλλά από τις μάχες χάσαμε μια... δεν μπορώ να το εξηγήσω όμως αναίσανα (ανάσαινα) big time!

πολλά πολλά σας μμμμμμμΜΜΜΜμμμμμάάάάάάάάκια μωβ

και ελπίζω να περάσατε ΑΨΟΓΑ!!!

ΥΓ: Μάρα μου, πώς είναι ο τίτλος; Εκγρίνεται;

ΥΓσ: είμαι η πιο κουλ(ή;) άστεγη έβερ! λεπτομέρειες αργότερα! :))))))))))

Καλημερούδια μας!!!

 Μεγάλη Τετάρτη σήμερα!

Τις επόμενες μέρες θα έχω μερικές μαχούλες να δώσω.

Θα μου ευχηθείτε Καλή Επιτυχία;

Νομίζω χρειάζομαι τις ευχές, αν και δεν είναι τόσο σοβαρή η φύση των μαχών

Αγκαλίτσα!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!

πολλά πολλά πολλά σας μμμμμμμάάάάάάάκια μωβ!!!

ΥΓ: η φώτο δεν είναι τέλεια και απόλυτα movflower;

Η Mpara μας, μου την χάρισε!

Δεν κατάλαβα νηστεία ή προετοιμασίες για Πάσχα...μια χαρά ήμουν... και μετά άρχισε η μάμμα, η γιαγιά, κάποιοι φίλοι, η Μ, όλος ο κόσμος να φεύγει ή να μην έπιστρέφει ακόμα για τα μαθήματα...τσιμπιές, δαγκωματιές... Διαβάζω και το υπέροχα τρυφερό κείμενο της Νικόλ...αυτό ήταν... Φέτος θέλω να νιώσω Πάσχα!

Ομολογώ πως είναι τελικά η πιο ζεστή γιορτή. Μου αρέσει ο συνδιασμός οικογένειας-λειτουργίας-αγάπης-λιχουδιών.

Την αγάπη που χρειάζεται για να σταυρωθεί ο οποιοσδήποτε από μας, οικιοθελώς.  Αντλεί δύναμη και υπομονή, χάρη σε αυτήν την υπέρμετρη αγάπη. Για τα παιδιά του, για τον σύντροφό του, για τους γονείς και τα αδέρφια του, για κάποιον φίλο ή γνωστό, για κάποιον άγνωστο. Ίσως με αντίθετη σειρά να είναι μεγαλύτερης σημασίας η θυσία.

Μου λείπει το Πάσχα της Κύπρου. Όσο καλά κι αν περάσεις στο εξωτερικό με φίλους ή γνωστούς δεν έχει την ίδια ομορφιά. Κάνει κρύο, υπάρχουν πολλές σκιές. Η σούβλα γίνεται μπάρμπεκιου, τα κεφτεδάκια δεν μπορείς με καμία φαντασία να τα μετατρέψεις σε κουπέπια (ντολμάδες) της γιαγιάς, το κρασί ζιβανία δεν γίνεται! Λειτουργία στην διπλανή πόλη, άρα θα χρειαστεί τρένο. Ο αξιοθαύμαστος ιερέας, προσπαθεί να σου δώσει την αίσθηση της ζεστασιάς που έχεις στην εκκλησία της γειτονιάς σου... Μα έχει άλλες 2 ή 3 ενορίες να λειτουργήσει...Τουλάχιστον βιώνεις λίγο από το σπρώξε-πυρώνω(ζεσταίνομαι)-ουφ μα πόσος κόσμος! Και παίρνεις πάλι το τρένο.

Μέχρι τώρα δεν έχω νηστέψει. Και δεν ένιωθα τύψεις. Μέχρι που άρχισα να μιλώ με τη γιαγιά μου για τις προετοιμασίες. Μέχρι που χθες γύρεψα τη μητέρα μου και αναρωτιόμουν  γιατί δεν ήταν στο σπίτι... «Μεγάλη Δευτέρα, εκκλησία ήμουν, πού αλλού; Λείπεις φέτος...Ποιός θα δοκιμάσει την Πέμπτη αν είναι καλό το τυρί για τις φλαούνες;"

Α ναι... Εκκλησία...Η λειτουργία της Μεγάλης Βδομάδας... Παιδάκι, επέμενα να ανεβαίνω στο χωριό με τον παππού και την γιαγιά. Ανεβαίναμε την Μεγάλη Πέμπτη ή Παρασκευή, συνήθως... Το χωριό, παλιό κεφαλοκρασοχώρι στα βουνά της Λεμεσού, είναι από το 1985 διατηρητέο, οι 20 γέροι που επιμένουν να το κατοικούν, άρχισαν να φεύγουν για πάντα...Γεμίζει κόσμο στις μεγάλες γιορτές, το καλοκαίρι και κάποια τριήμερα. Απλώνει πάνω σε  7 λόφους και είναι το τέλειο μέρος για να ξεφύγεις από την πόλη. Εκεί είχα πλήρη ελευθερία κινήσεων, έπαιζα με δευτεροξάδερφα μέχρι τη νύχτα, προετοιμαζόμασταν για τους διαγωνισμούς-παιχνίδια (αυγουλοδρομίες, σακκουλοδρομίες, γαϊδουροδρομίες κλπ), που θα λάμβαναν χώρα στην αυλή του ανακαινισμένου (για κατασκηνώσεις) δημοτικού σχολείου το απόγευμα της Κυριακής, σκαρφαλώναμε για να μαζέψουμε τα πιο σπάνια αγριολούλουδα, κουβαλούσαμε ξύλα για τη λαμπρατζιά...και φτιάχναμε κροτίδες, που καμία σχέση δεν έχουν με αυτές τις αστρονομικές κατασκευές που έρχονται από το εξωτερικό!  Η κυκλοφορία στους ρωμαϊκούς, πετρόκτιστους δρόμους ήταν  και είναι πραγματικά επικίνδυνη κατά τη διάρκεια της Μεγάλης Βδομάδας. Όπου υπάρχει άδειος χώρος, ακόμα και σπασίματα στους πέτρινους τοίχους των σπιτιών ή των δόμων, τοποθετούνται κροτίδες! Μπαμ μπουμ μπαμ, από την Μ.Παρασκευή μέχρι τη Δευτέρα του Πάσχα, δεν μπορείς να κοιμηθείς τη νύχτα ανενόχλητος.

Μεγαλώνοντας προτιμούσα να μένω στη γειτονιά μας. Να πάω στην εκκλησία με τις φίλες μου. Να δούμε τους χορούς και τα έθιμα στην εκκλησίτσα απέναντι από το δημοτικό μας. Μόνο ο παππούς και η γιαγιά επέμεναν να αφήνουν την πόλη και να ανεβαίνουν στο χωριό. Ακολουθούσαμε όλοι οι υπόλοιποι για το πασχαλινό τραπέζι της Κυριακής. Και την ατελείωτη παρέλαση συγγνενών, οι περισσότεροι πρωτοξάδερφα του παπά μου.

Μια χρονιά μόνο, πριν ακόμα κλείσω τα πέντε, πέρασα τη Μεγάλη Πέμπτη στο χωριό της μητέρας μου. Ήταν και η πρώτη φορά που θυμάμαι την Σταύρωση... οι γριές ήταν πολλές, μου φάνηκαν βλοσυρές, είχανε στήσει παντού και τα μαύρα...και τον Χριστούλη πάνω στον Σταυρό! Μπαμ...κλάψε και να κλάψεις, στρίγγλισε και να στριγγλίσεις, έπεσα στο πάτωμα και χτυπιόμουν. Η γιαγιά μου ανήμπορη να με σταματήσει, με πήρε αγκαλιά και πήγαμε σπίτι... ’ρχισε να μου λέει για το έθιμο, για τον Χριστούλη, για την ομορφιά του Επιτάφιου της επόμενης μέρας.

Και όντως...μαζεύαμε τα λουλούδια για τον Επιτάφιο και ήμασταν χαρούμενες. Θα τον θάβαμε αλλά μέχρι την Κυριακή, θα νικούσε τον Θάνατο. Θα επέστρεφε, χάρη στην αυτοθυσία του. Η εκκλησία εξακολουθούσε να είναι μαυροντυμένη  όμως τα λουλούδια, με το πιο αγνό κάλλος από όλα, κέρδιζε πάντα τις καρδιές..

Στο δήμο μας, υπάρχουν οι δύο  μεγάλες εκκλησίες. Και τα τελευταία χρόνια, οι Επιτάφιοι συναντούνται στη μέση της περιφοράς. Συνήθως πάμε με τις φίλες μου στη μια εκκλησία, και μετά τη συνάντηση , ακολουθούμε τον Επιτάφιο της άλλης εκκλησίας. Μισή Λειτουργία στον ’η Γιώργη, μισή στον ’η Παύλο. Πέρσι, έβρεχε πολύ δυνατά και ματαιώθηκε η συνάντηση.  Εξάλλου, δεν πρόλαβα κιόλας να πάω στην εκκλησία. Θεώρησα πιο σωστό, να κάνουμε περιφορά του αυτοκινήτου παρέα με τον Αλ, που μόλις είχε φθάσει από Αγγλία για 2 μέρες. Εξάλλου πέρσι και πρόπερσι, δεν νιώσαμε Πάσχα.

Φέτος;...Θα είμαι μόνη μου εδώ. Αλλά είπα να φτιάξω ένα τσουρέκι. Να πάω στην Εκκλησία την Παρασκευή και το Σάββατο.Ίσως φτιάξω και αυγολέμονο...έτσι για το έθιμο!

Εδώ, συνήθως πηγαίνουμε στην χοροσπερίδα της ομογένειας. Χαλασμός, στα τραπέζια κυκλοφορούν κόκκινα αυγά, τσουρεκάκια και όλοι ρουφάνε μαγειρίτσα...Όλοι εκτός από την Μ κι εμένα, που θέλουμε αυγολέμονο εδώ και τώρα...Παίρνουμε βεβαίως μια μερίδα μαγειρίτσα και τρώμε από μια καλή λεμονάτη κουταλιά, απλά για το έθιμο. Ναι, θα φτιάξω το αυγολέμονο!

Λέω να μαζέψω και λεβάντα, που έχει γεμίσει ο τόπος...έχω απορία αν με βράσιμο λεβάντας, βάφονται τα αυγά...μωβ!

’σχετο,  

...

αλλά οι κλαμούρηδες (κλαψιάρηδες) πάντα παίρνουν από την Τύχη, αυτό που θέλουν!

Τους ακούς να κλαίνε, να γκρινιάζουν, να παραπονιούνται...και τελικά όλα να τους πηγαίνουν όπως εύχονται...ανέλπιστα γρήγορα, άδικα σύντομα...

και όλα τα παιδιά, που πραγματικά δουλεύουν, σιωπούν και κάνουν υπομονή...απλά συνεχίζουν να κάνουν υπομονή!

Αν ήμουν η Τύχη, θα έβαζα τους κλαψογκρινιαμούνιες στο mute!

 -Αλλά όχι μόνο δεν είμαι η Τύχη...είμαι και στο auto-mute!-

Έχει κάποιος την απάντηση;

Από χθες θέλω να ξυρίσω το μουστάκι του Ματσάκη! Κι αν το έχει ήδη ξυρισμένο, θα τον καρυδώσω τον ...λιλήκα! ΓκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρΕισπνοή, εκπνοή! Ήρεμα...Μάλιστα...

Πραγματικά, δεν ξέρω τί ρόπαλο βαράει αυτόν τον άνθρωπο.  Βαρύ, σίγουρα αλλά όχι αρκετά βαρύ για να τον πατήσει στο χώμα! ΓκρρρρρρΤου τα έχω πολλά και μαζεμένα εδώ και χρόνια!

Ιατροδικαστής, με το που πάτησε πόδι στη Μεγαλόνησο, έγινε εθνικός σταρ και σε λίγο, βουλευτής! Διότι ο κυπραίος θα φηψίσει αυτόν που βλέπει στην τηλεόραση και θυμάται το όνομα του...«Α, για να τον βλέπω στις ειδήσεις πάει να πει ότι κάποιος είναι! Θα μου βρει και καμιά θέση για την κόρη...»

Θυμήθηκε στα 40 του να πάει και στρατό. Ο παπάς μου και διάφοροι άλλοι συνομήλικοι πατεράδες, θόλωσαν και μας είπαν και ένα από τα γνωστά μυστικά: Όταν ο κύριος έπρεπε να πάει στρατό, κρύφτηκε, έφυγε στην Αγγλία! Βλέπετε ήταν οι χρονιές μαύρες, η γενιά τους έφαγε το παλλούκι Αττίλας-74!  Τέσπα, αφού θυμήθηκε να υπηρετήσει τη θητεία του, πάλε καλά!

Μπαμ μπαμ μπουμ! Μα είναι δυνατόν να πάει ο Ματσάκης στρατό και να μην γίνει πανικός; Τα έβαλε με το σύστημα και έκανε πόλεμο για να κρατήσει το μουστάκι ως σύμβολο αρρενωπό , βαρύ κι ασήκωτο! (Τί έκανες στον πραγματικό πόλεμο Ματσάκη;) Και χειροκρότημα ο λαός!!! Υποστήριξη στον εθνικό μας ήρωα! Τα νεύρα μου!! Του έπρεπε από τότε ένα ρόπαλο αλλά τέσπα!

Τα έβαλε μετά με τους ’γγλους, παίζοντας το πατριώτης πράσινος, έτοιμος για βοσκή πάνω στις αντένες. Ο Ματσάκης πάνω στην αντένα σαν τον Εσταυρωμένο και από κάτω κάτι παθούντες ντόπιοι να τον προσκυνούν... Οι ’γγλοι τον βάλανε στη φυλακή των Βάσεων κι αυτός νόμιζε ότι ξαναζεί το έπος της ΕΟΚΑ 55-59! Ακόμα ανατριχιάζουν τα κόκκαλα των ηρώων μας...

Σειρά είχε το ψευδοκράτος... Είπε να γνωρίσει και τις εκεί φυλακές.Αλλά δεν τον κράτησαν ισόβια, δυστυχώς. Εκούρασε τους και μας τον έστειλαν πίσω πακέτο...Με κόκκινη κορδελίτσα, σαν πασχαλινό αυγό, έτοιμο για τσούγκρισμα!

Συνεχίζει βέβαια να είναι στην πολιτική! Πάτησε το πόδι του και στην Ευρώπη, τρομάρα μας!

Μα για αυτό του το τελευταίο κατόρθωμα, θέλω να τον δώσω μια να πέσει μέσα στα πιθάρια ο αρχαιοκάπηλος (άλλο γνωστό μυστικό του νησιού)!!!

:

Την απλοποίηση της ελληνικής γραφής ζητά ο κύπριος ευρωβουλευτής Μάριος Ματσάκης, με σχετική εισήγηση που υπέβαλε προς τον υπουργό Παιδείας της Κύπρου Ανδρέα Δημητρίου. Την πρόταση του κοινοποίησε και στους Έλληνες ευρωβουλευτές.

Ο κ. Ματσάκης προτείνει στον Κύπριο υπουργό τη σύσταση μιας ολιγομελούς επιτροπής γλωσσολόγων, οι οποίοι θα μπορούσαν, εμπεριστατωμένα να ενδιατρίψουν επί του θέματος και να δώσουν μια επιστημονικά έγκυρη πρόταση για τον εκμοντερνισμό/ απλοποίηση της Ελληνικής γραφής.


Στην επιστολή του ο Κύπριος ευρωβουλευτής παραθέτει ως "τροφή για σκέψη" τα εξής:

1. Να καταργηθούν τα γράμματα "η" και "υ" και να αντικατασταθούν από το γράμμα "ι".

2. Να καταργηθεί το γράμμα "ω" και να αντικατασταθεί από το γράμμα "ο".

3. Να καταργηθούν οι εξής συνδυασμοί γραμμάτων και να αντικατασταθούν ως εξής: "αι"---> "ε", "ει"--->"ι", "οι--->ι", "υι"--->ι", "αυ"--->"αβ", "ευ"--->"εβ"

4. Να καταργηθεί η χρήση του "γγ" και να αντικατασταθεί από το "γκ".

5. Να καταργηθεί το τελικό γράμμα "ς" και να αντικατασταθεί από το γράμμα "σ".

Ως αποτέλεσμα των ανωτέρω αλλαγών, αναφέρει ο .ευρωβουλευτής, το Ελληνικό αλφάβητο θα έχει μόνο 21γράμματα (α, β, γ, δ, ε, ζ, θ, ι, κ, λ, μ, ν , ξ , ο , π, ρ, σ, τ, φ, χ, ψ) και ένα μόνο δίψηφο (το "ου").

Ο κ. Ματσάκης υποστηρίζει ότι η απλοποίηση της Ελληνικής γραφής "καθίσταται αναγκαία μέσα στα πλαίσια μιας τάσης ενωτικής πορείας των γλωσσών στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Επιπλέον, μια τέτοια αλλαγή θα καταστήσει την Ελληνική γραφή πιο απλή και πολύ πιο εύχρηστη. Ιδιαίτερα όσον αφορά την χρήση ηλεκτρονικού υπολογιστή και σε σχέση με μεγάλο αριθμό ατόμων που έχουν διάφορες μορφές δυσλεξίας". 

Αλοίμονο! Μητσόφ εδώ σε θέλω! Απόδειξε μου ότι οι «Κυπραίοι» δεν κατάγεστε από την Ουγκάντα, να χαρείς!

 Περπατώ (περπατώ μες στο δάσος όταν ο ...στοπ! Ωρίμασε!) στο δρόμο (ο δρόμος είχε τη δική του ιστορίαΣΤΟΠ, ξεκόλλα- ως και η Λήδρας άνοιξε!) και σκέφτομαι (φουυυυυ χαχαχαχαχαα. Το φου είναι η κατάληξη του ανέκδοτου με το καθρέφτη που απορροφά τα ψέμματα- μια ξαθιά κάνει το λάθος α σκεφτεί μπροστά του...) ότι αυτό το χωριό (ααααα βουρά με ο χώρκατος- Τηλεοπτική Επανάληψη μήτηρ πάσης αποβλάκωσης-αποτέλεσμα να μοιράζεσαι την τηλεόραση με τον μπράδερ) δεν το μπορώ άλλο! Η Κ συμφωνεί! Θέλει απεγνωσμένα(Μια Τοξίνωση; Μια βότκα; Ένα Μαρτίνι;) ένα κομμωτήριο! Χμ... (Τόλμησε να μπει στο κομμωτήριο του χωριού...Κατέβασε το όριο ηλικίας κατά 30 χρόνια τουλάχιστον και επανήλθε στην πραγματικότητα.)

Πεταχτήκαμε μέχρι το σούπερμάρκετ (είναι το μόνο σούπερ 8ινγκ της περιοχής) για να πάρουμε 2-3 πραγματάκια για δείπνο. Και γάλα εβαπορέ για τον καφέ! (και για τα νύχια και για τα νύχια!). Η τελευταία παρένθεση φλασιά από μια συμβουλή καλλυτικών της γιαγιάς. (Για λευκά δόντια λέει, λίγο baking powder αραιωμέο σε νερό και γουργουργουρ φτου!) Το γάλα εβαπορέ, λέει η γιαγιά (τωρά ποιού γιαγιά ακριβώς δεν ξέρω...η γιαγιά των παραμυθιών, των παραδόσεων και των αξιών-καμία σχέση με τραπεζικές αξίες) έχει συγκεντρωμένο ασβέστιο. Για αυτό, αντί για θεραπεία-ενδυνάμωση νυχιών σε αισθητικό, που είναι και πανάκριβη (είναι; Δεν ήξερα ότι υπάρχει κάτι τέτοιο) βάζεις σε ένα μπολ γάλα εβαπορέ και βουτας τα νύχια σου για λίγο...Το λίγο μάλλον θα εννοεί 10-15 λεπτά. Όταν θα είμαστε στην πόλη (κατά τα άλλα Μία είναι η Πόλη!) βλέπουμε...

Μια επιστολή (ένα ήμειλ από τον Αλ περίμενα αλλά πού! ’τιμη ιατρική γκρρρρρρ) επίσημη, με διάφορες σφραγίδες. Αγχωτικός φάκελος...Ποιό περιεχόμενο; Αύριο, μπορεί να το διαβάσω. (πώς τα καταφέρνω να αναβάλλω για αύριο αυτό που έπρεπε να κάνω χτες;)..Διαφορετικά, στο δρόμο της επιστροφής, όταν δεν θα είμαι μόνη μου και δεν θα μπορώ να αντιδράσω...Τί στο καλό έκανα πάλι; (λίστα με ζημιές- επειγόντως ανανέωση μνήμης!)...ουφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφ

Φφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφφούυυυυυυυξιξ! Τί είναι αυτό το βλακατράκ που μας έπιασε τώρα τελευταία; (παρασχοληθήκαμε με τις πετρούλες νομίζω...) Για συνειρμούς ήθελα να γράψω μα ....βλακατράκιαστηκα... Τώρα αν η τύχη μου με κλαίει ή κλαίει από τα γέλια άλλο θέμα... (πάω να τελειώσω αυτή την κατηγοροποποίηση - Ντα να τελειώσει ποττέ!)

( (Παρένθεση εντός της παρένθεσης: οι μέρες φεύγουν σαν γατί Πριν τα Πάντα τελειώσουν, θα φύγουμε Μια και καλή! Πριν ακόμα νυχτώσει!) Ονειρεύομαι την Κυριακή, σαν κλόουν της Τετάρτης)  

Από την Κυριακή διαπιστώνουμε διάφορα:

Ο κόσμος μας

Ο κόσμος είναι τόσο μικρός, που ένα μπαγιάτικο σχόλιο κοινωνικού ενδιαφέροντος είπε να ξεμουχλιάσει λίγο και να αρχίσει τρελλό τουρνέ από ένα άγνωστο χωριό της Πελοποννήσου και να κάνει το μεγάλο φινάλε σε ένα παραδουνάβιο, επίσης άγνωστο χωριό της Βαυαρίας.Γελοιοδέστατα μικρός αλλά κακός ο κόσμος, που δεν έχει με τί να ασχοληθεί... θα πιούμε κάτι στην υγειά τους, έτσι;

Η τεχνολογία τετ α τετ

 Είναι ευχάριστη η τεχνολογία που σου επιτρέπει να πίνεις τον κυριακάτικο καφέ με την κολλητή σου. Ωραίος μικρός κόσμος!

Γριές σπιτονοικοκυρές με νοικάρηδες σε απόγνωση

Η γριά σπιτονοικοκυρά με το διαμέρισμα που προκαλεί ακόμα και στις κατσαρίδες εμετό, πάντα θα έχει το λέγειν για το πως πρέπει να καθαρίζεις το διαμέρισμα που ενοικιάζεις και διατηρείς πεντακάθαρο...γκρρρρρ

Τα αγόρια δεν συμμαζεύονται από χθες τη νύχτα που ανακάλυψαν ότι τους πέταξε τις μπίρες και τη βότκα...

Η Κ κι εγώ γελάμε γιατί μας έκανε παρατήρηση ακόμα και για τα σκουπίδια! = Ότι δεν τα χωρίζουμε αρκετά προσεχτικά... Ναι, τα έψαξε, μας το διαβεβαίωσε περήφανα και πανηγυρικά!

Οι πίσσες έχουν καθαρτικές ιδιότητες

 Ένα κουτί με 42 πίσσες(τσίχλες) πολύχρωμες δεν αντικαθιστά γεύμα/απογευματινό και δείπνο όσο κι αν κτυπιέσαι στο μασούλημα σαν καμήλα... Αν πάλι τόσο καιρό έψαχνες για το τέλειο καθαρτικό βουαλά! Συγχαρητήρια, το βρήκατε! Τέτοιο κακό, είχα να το πάθω από το 2002 και το αφιλόξενο νερό της βρύσης σε ένα διαμέρισμα στον Πειραιά.

Η πιο γρήγορη αποτοξίνωση...σιγά μην πληρώσω για να μου το κάνουν σε σπα με βιολογικά καλλυντικά...Πίσσες και πάλι πίσσες!

Πόλη αγάπη μου

Θέλω μια πόλη και την θέλω τώρα!» Εδώ και κάτι μέρες το τραγουδάμε με την Κ. Λαλήσαμε δηλαδή...

Χωριάτικη τσέπη

Το μόνο καλό στα χωριά εκτός από τον καθαρό αέρα είναι η οικονομία! Δεν έχω ψωνίσει τίποτα εδώ και βδομάδες!!!!

Η τσέπη μεγαλώνει, ωραία... εκτός αν πάθουμε κάποιο παρατράκ με το πρώτο κατάστημα που θα δούμε στην Χάουπτστράσσε...τραλαλαλαλαλααα το βλέπω να έρχεται βασικά...

Διαπιστώνεις ολοένα ότι ο κόσμος πάει και μπροστά και πίσω.
Ο σκοταδισμός σκιάζει τα κοπάδια, η δύναμη συγκεντρώνεται ολοένα σε λιγοστές, διαμαντένιες χούφτες, που σχηματίζουν γροθιές και χτυπάνε όσους περνάνε στην επανάσταση.

Όποια κι αν είναι αυτή.
Όταν όμως υπάρχει παντού η θέληση για αντίσταση, ακόμα και στις πιο ήσυχες περιοχές του κόσμου μας, τότε δεν μπορεί... τα ταμπούρλα αρχίζουν να σημάνουν κάποια νέα εποχή.

Συνήθως απαιτείται ένα στρώμα στάχτης για να διαχωριστεί ο παλιός από τον καινούριο πολιτισμό.
Συνήθως...

Κι αν...όχι αν! ΟΧΙ ΑΝ!

Η ελευθερία της γυναίκας επιστρέφει στο κουτί της Πανδώρας για να κοιμηθεί. Έχουν βαλθεί να μας διαστρεβλώσουν την πραγματική ουσία της ελευθερίας και της ανεξαρτησίας ντύνοντάς την απαξιωτικά με την σεξουαλική υποταγή στη δύναμη.

Βλέπεις παντού πετυχημένες γυναίκες, που οι περισσότερες κυκλοφορούν με τη μάσκα της Νέαιρας και της Φρύνης. Μα ο χρόνος θα τις μισήσει, θα κλειστούν χωρίς σεβασμό, γριές σε κάποιο σπίτι κενό από ζωοδόχες αναμνήσεις.
Έχει σημασία όμως;
Έχει διότι καλλιεργείται αυτό το πρότυπο για όλες μας πλέον:

 Θα πρέπει να κοκεταριστείς και να κορινθιαστείς για να προχωρήσεις στα διάφορα μέτωπα της πολιτικής, της κοινωνίας, της οικονομίας!

 Το τέλος του παραμυθιού όμως, το κρύβουν εφτά κλειδαριές, περασμένες στο λαιμό ισάριθμων κέρβερων...

Γιατί άραγε;

ΥΓ:Το κόμικ του Ηλία Κυριαζή "Melody"

 http://zudacomics.com/node/289

 για όσα παιδάκια ενδιαφέρονται να το διαβάσουν ή να το ψηφίσουν ως το καλύτερο κόμικ!

ΥΓα: Διαπίστωσα ότι δεν κάνω εγώ για περιοχές με προββατάκια, αγελαδίτσες, χορταράκι παντού...Θελω ΠΟΛΗ και την θέλω τώρα!...σνιφ κλαψ

 ΟΜΟΡΦΗ ΒΔΟΜΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΔΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ!!!!!!

Σε κάποια φάση χθες, έπρεπε να μας πετάξουν στο πανεπιστήμιο στο Μόναχο. Μονάχους μονάχους, ξεκινήσαμε σαν τις χελώνες μετά που κέρδισαν το λαγό, ήπιαμε τα νουρατσελ μας σε μορφή καφέ φίλτρου και πήραμε το δρόμο. 3 ώρες πήγαινε και 3 ώρες έλα. Η μέρα μας έφυγε αλλά τουλάχιστον το βράδυ κάναμε και μια σύντομη βόλτα στο κέντρο.

Ένα γλυκό και χαμογελαστό κοριτσάκι, του οποίου η γενετική φυσιογνωμία με μπέρδεψε, μου έδωσε ένα φυλλάδιο. Βλέπω μια τουρκική σημαία αλλά γαλάζια... Αυθόρμητα καρφώθηκε στο μυαλό «ελληνοτουρκική φιλία». Κάπως έτσι θα ήταν το Αιγαίο μας αν ήταν μουσουλμανική θάλασσα. Ευτυχώς δεν είναι. Τελικά πρόκειται για μια άλλη εθνική ομάδα, καταπιεσμένη από την Κίνα.

Το Ανατολικό Τουρκιστάν. Έτσι ονομάζουν τους εαυτούς τους μα οι Κινέζοι διαφωνούν, κάτι σε «Xinjiang Uyghur » τους λένε κι αυτούς. Δεν πρόλαβα ακόμα να διαβάσω τα φυλλάδια τους μα μπορώ να υποψιαστώ τα αιτήματα και την ιστορία τους. Για την περιοχή αυτή, είχα μόνο διαβάσει, κάποτε, ένα άρθρο για το εκεί αρχαίοτατο ελληνικο στοιχείο...

Ναι, ο καθένας το πολιτι(στι)κό βιολί του... Αλλάζει ποτέ ο κόσμος; Σταματάμε να ποθούμε την ελευθερία μας; Ελπίζω όχι.

Το κοριτσάκι που μοιάζει μισό κινεζάκι-μισό μεσογειακό, μοίραζε τα φυλλάδια. Η μητέρα του, με τα ίδια περίπου χαρακτηριστικά,λίγο πιο πέρα σε ένα τραπέζι με διάφορα ενημερωτικά γραπτά, μπορούσε να σου απαντήσει στις διάφορες ερωτήσεις. Ρώτησε ο Γ, οι υπόλοιποι ακούγαμε. Το μόνο που θυμάμαι μέσα σε όλα ήταν πως ζητάνε το δικαίωμα στις παραδόσεις τους. Το δικαίωμα στην ελευθερία. Ανεξάρτητο κράτος. Καθόλου παράλογο...έτσι;

Α, δέστε κι αυτό το βίντεο... Για την ακρίβεια είναι πολιτική/ιδεολογική φάρσα που ντύθηκε διαφήμιση αυτοκινήτου!

[youtube: https://www.youtube.com/watch?v=GsCIG58PSYs]

Τσάγια!

Οι στολές που φοράω συχνά είναι μια χαμογελαστή Πάπιας Πεκίνου και μια πολύχρωμη χαζή Νταίζης Ντακ.Στις εμπαθείς προσβολές, στις κακίες, στα υφάκια, στα υπονοούμενα.

Καταλαβαίνω με τη μία, από το βλέμμα, πριν καν ειπωθεί κάτι. Κι απλά το προσπερνώ, χωρίς να δώσω σημασία. Αφήνω τους άλλους να πιστεύουν ότι είναι πιο έξυπνοι, πιο ικανοί, πιο τέλειοι. Δεν με ενδιαφέρει να φαίνομαι τίποτα  εξάλλου. Ή είμαι ή δεν είμαι. Τώρα το τί παρουσιάζει μια βιτρίνα, που ανάλογα με τα μάτια και τις ευαισθησίες του ατόμου που την γνωρίζει, αλλάζει όψη, δεν με απασχολεί ιδιαίτερα.

Όμως υπάρχουν φορές που θα ήθελα να ξεσπούσα ΜΠΑΜ ΚΑΙ ΚΑΤΩ! Να γρυλλίσω, να δείξω απειλητικά τα νύχια μου, να τους βγάλω τα μαλλιά! Μα δεν κατάλαβα ακόμα πως γρυλλίζουν. Τα νύχια μου είναι αιωνίως αρκετά πιο κοντά από αυτά των αρπαχτικών και όσο για μαλλιοτραβήγματα...ούτε καν για αστείο!

Μα δεν αξίζει... Φυσικά, όταν η προσβολή είναι μόνιμο πιάτο στο μενού της συμπεριφοράς κάποιων, το φίλτρο μου αμέσως τους διαγράφει από «καλούς ανθρώπους» και τους περνάει στους «κομπλεξαρισμένους/προβληματικούς» ’λλη κατηγορία ανθρώπων, άλλη μεταχείριση, ευγενική αλλά διάφανη. Χωρίς αγκαλιά ή χάδι. Ξέρω,έφαν τους η έγνοια! :Ρ

Τέσπα! Γέλασα πολύ χθες με τον Μάγκνουμ! Προσβλήθηκε κι αμέσως το έδειξε! Σκυλάκι 5 μηνών, δεν ξέρει ακόμα κάποια πράγματα... Του θίξανε τα δικαιώματα και πέρασε το πρώτο ψυχολογικό σοκ, που περνάνε όλα τα μεγάλα αδερφάκια με τον ερχομό των μικρών...

Όλα άρχισαν το Σάββατο όταν ο αδερφός μου, έφερε στη μαμά μας για δώρο γενεθλείων ΕΝΑ ΚΟΥΝΕΛΙ! Όχι για στιφάδο...ζωντανό! Στο κλουβάκι του, με την τροφή και την άμμο/τουαλέτα του. Και όνομα σπάνιο...Μπάνι!

Το είδε ο Μάγκνουμ και ξεσήκωσε τη γειτονιά! Αλλά μόλις αντιλήφθηκε ότι το κουνέλι ΜΠΗΚΕ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ ΜΕ ΤΟ ΚΑΛΩΣΟΡΗΣΑΤΕ ενώ αυτός ακόμα έχει κέρφιου από την ιερή αίθουσα του μεγάλου μαγικού λευκού κουτιού (ψυγείο), έγινε έξαλλος!

Το χαριτωμένο σκυλάκι, μετατράπηκε σε φονιά! Στην αυλή του, έχει καμιά δεκαριά μπούλουκκους (λούτρινα τα λένε στην Ελλάδα;), που του δώσαμε για να παίζει. Ανακάλυψε τον μπούλουκκο κουνέλι και του επιτέθηκε! Γαβχλαααπγαβ έφυγε το κεφάλι, γκρρρρρρργαβ το μπουλουκάκι έγινε χίλια κομμάτια...βαμβάκι και πούπουλα παντού!

Όλο το Σαββατοκύριακο, έκανε πόλεμο νεύρων, γάβγιζε εξοργισμένος και δεν άφησε ούτε τον αδερφό μου ούτε τη μάμμα να τον πλησιάσουν, ΟΙ ΠΡΟΔΟΤΕΣ!

Τη Δευτέρα ηρέμησε όταν επιτέλους το παλιοκουνέλι πήρε δρόμο...για το νηπιαγωγείο και την μόνιμη εξορία!

Την Τρίτη, όταν  η εξορία του Μπάνι έγινε μόνιμο γεγονός, καταδέκτηκε να φάει ξανά από το χέρι της μάμμας, λίγη τούρτα...

Φυσικά, δεν του θυμώσανε! Η μάμμα μου είναι ιδιαίτερα ευτυχισμένη και περήφανη για το σκυλάκι της! Και όντως, είναι άξιο λόγου το γεγονός ότι το σκυλάκι έκανε τον συνειρμό έμψυχο κουνέλι -πολύχρωμο κουνέλι μπούλουκκος...Το ότι ο τελευταίος πήρε το δρόμο για τον άλλο κόσμο, δεν μας ενοχλεί ιδιαίτερα...Ας του δίνανε τον Μπάνι να δείτε πως θα γινότανε στιφάδο ταρταρ εντός του δευτερολέπτου!

Πραγματικά, καμιά φορά θα ήθελα να μπορούσα να αντιδράσω κάπως έτσι...

Αλλά ο Μάγκνουμε δεν ξέρει ότι η μάμμα του βλέπει τον Μπάνι κάθε μέρα στο σχολείο... ’ρα, τί κατάλαβε; Απλώς εκτονώθηκε!..

Ε, για αυτό το τελευταίο υπάρχει η μουσική κι ο χορός, το κολύμπι και η αγκαλιά! Α, ναι! Και οι μάχες στο Facebook!

Καλημέεεεεεεεεεεεεεερααααααααααααααααα!!!!

Κυριακή νύχτα.Χιόνισε πάλι. Δεν πάμε καλά! 

Ανοίγω το γιαχού. Τετ α τετ ένα ερωτηματικό με το όνομά του... Ελευθερώνεται η πρώτη αντίδραση μα προλαβαίνω να την παγιδεύσω στα βλέφαρα.

«Γιατί;» ... Το διαβάζω και θολώνω. Γράφω, σβήνω, γράφω, σβήνω και δεν μπορώ να εκφράσω τίποτα απολύτως. Η τρικυμία καλά κρατεί στο μέσα μου. Πηγαινοέρχομαι στην κουζίνα, μα δεν μπορώ, θέλω να βγω έξω.

Η ώρα περασμένη, το μικρό χωριό κοιμάται. Εκτός από την γριά σπιτονοικοκυρά, που με βλέπει πίσω από την κουρτίνα. Την είδα κι εγώ ενώ έκλεινα απαλά την καγκελόπορτα. Δεν πειράζει, ας πιστέψει ό,τι θέλει.

Περπατώ κι αναπνέω επιτέλους. Σκοτάδι πυκνό και πλακόστρωτο υγρό.Πηγαινοέρχονται σε ταξιδάκια οι εικόνες, η αρχή, το τέλος, τα μεταξύ και τα μετά. Δεν αντέχω άλλο! Το κινητό είναι ξεχασμένο στην τσάντα, πηγαινοέρχεται μαζί μου, κλειστό εδώ και μήνες. Αλλά να πρέπει να απολογηθώ κιόλας; Τί στο καλό με έπιασε τώρα και κλαίω; Πώς τολμά;

Θέλω μια μηχανή του χρόνου, να γίνω πέντε χρονών και να τρέξω στον παπάκη μου να με σηκώσει σε αγκαλιά σβούρα και όλα μα όλα να είναι τέλεια! ... ή έστω, οκτώ χρονών, να του δείξω τί θα πει νιντζάκι χωρίς την εγκρατή φιλοσοφία του καράτε! Μα είμαι στο τώρα και το μόνο που μπορώ να κάνω είναι να σκεφτώ μια αγαπημένη μελωδία και να περπατήσω μέχρι τελικής πτώσης.

Επιστρέφω και βρίσκω στην κουζίνα τον Γ. Ανανεώνει τις σημειώσεις του.

-          Καλά είσαι;

-          Ναι.

-          Κάνει θαύματα το περπάτημα!

-          Όντως!

-          Δυο ώρες λείπεις.

-          Έκανα γυμναστική.

-          Δεν θες να μιλήσεις, σεβαστό. Ετοίμασα κακάο, να σου βάλω;

-          Ευχαριστώ... ναι... Πώς παει η μελέτη;

-          Δεν τα βλέπεις; Δεν προλαβαίνουμε!

Κάθομαι απέναντι και ανοίγω τον Μπέμπο. Γράφω δύο λέξεις: «Δεν μπορώ!»... το στέλλω και σκέφτομαι να το στείλω και στον Αλ να το δει, να πεθάνει και το επίθετο «Charity»! Μα όχι, δεν γίνεται...

Ο Γ σερβίρει χαμογελαστός το κακάο, φέρνει και blueberry muffins. Το κακάο είναι δυνατό, έχει προσθέσει και σναπς μέσα, έλεος! Διαβάζει αυτός τις σημειώσεις του, εγώ τις δικές μου, πέφτει σιωπή. Ευχάριστη ησυχία, επιτέλους!

Πήγε η Κυριακή, ήρθε η Δευτέρα, με τον ήλιο, τη βροχή και το χιόνι να παίζουν πατητό!Και στο ΜΗ; Χαχαχα

..ανακαλύπτω με ενθουσιασμό ότι ο Κόλιν Φερθ έχει γίνει ο Θεός στον κοριτσόκοσμο του ΜΗ. Υπάρχει ηθοποιός με τόσα ποστς αφιερωμένα εξαιρετικά; Ακόμα και ο Κινέζες έτρεξε με τις πιτζάμες για να του αφιερώσει ποστ...και ο Μπρίζας έλιωσε είτε με Σελίν Ντιόν είτε με Ντι Κάπριο αλλιώς δεν εξηγείται η επιμονή στο Παγόβουνο του Τιτανικού :ΡΡΡΡΡΡ (σιγά που θα το άφηνα έτσι ! :Ρ :)  )

Χάλια ξεκινήσαμε τη βδομάδα! Θα περάσει κι αυτή, πού θα πάει;

Την θυμήθηκα πρόσφατα όταν ένας φίλος  μου έστειλε το application «Σε είδα» στο facebook, εξηγώντας μου και περί τίνος πρόκειται...

Αυτή δεν ήταν η στήλη, που διαβάζαμε με την Μ και πεθαίναμε στα γέλια; Εκείνο το απόγευμα δεν ήταν που σκοτώθηκα όταν στην ρουτίνα μου να πηδήξω πάνω από τα κάγκελα, γλύστρησε το χέρι και έχασα την ισορροπία; Το σημάδι υπάρχει ακόμα στο γόνατο αλλά το είχα ξεχάσει. Αργότερα τη νύχτα δεν ήταν που η Μ κάποιον είδε και αποφάσισε ότι η στήλη δεν ήταν τόσο αστεία; Και την κορόιδευα «Σε είδα στο περίπτερο, φορούσες μια γαλάζια φανέλα και κρατούσες την Κεανίτα σα να΄ταν  ομπρέλλα! Φορούσα μαύρα σορτς και κρατούσα μπιμπερό, με είδες;» χαχαχαχα, έτσι έτσι ακριβώς!

Δεν αλλάξαμε πολύ. Η Μ θέλει πάντα να μαθαίνει ποιός είναι ο άγνωστος που μοιραστήκανε ματιές. Εγώ προτιμώ να κρατώ τη στιγμή στο θεωρητικό βάθρο της τελειότητας και να την ξαναζώ μόνο όταν οφείλω να θυμηθώ ότι δεν είναι όλα τα αγόρια εγωκεντρικοί μαμάκηδες...Μα κάποια σύμπτωση φροντίζει ώστε το ποσοστό του «επανειδήν»  να είναι το ίδιο! Είναι κι ο κόσμος τόσο μα τόσο μικρός!!!!

«Κόοοοοοοοοοοοοορηηηηηηηηηηηηηη, κυκλοφορεί και σε σειρά στον ’λφα», κουδουνίζει στο μυαλό μου. Εντάξει, ωραία.  Σε είδε, τον είδες, σου έγραψε και του απάντησες. Μια αρχή είναι κι αυτή, που μοιάζει λίγο με προξένια... Προξένια που έκανες εσύ ο ίδιος στον εαυτό σου. Προξένησες αυτή τη σχέση μέσω αγγελίας! Αν σου βγει σε κακό, τράβα τα μαλλιά σου! Πόση απελπισία πια, κυκλοφορεί ανάμεσά μας; Δεν τον έγραφες καλύτερα;

Κράτησε τη μαγεία, τον αυθορμητισμό, Η τύχη θα ενωθεί με την μοίρα, ούτως ή άλλως.Αν είναι να γίνει, θα γίνει. Είτε το κυνηγήσεις είτε όχι.

Δεν είναι θήραμα ο Έρωτας αλλά θύτης. Για αυτό κι αποφασίζει τί θα κάνει με μας και τις καρδιές μας. Εμείς έχουμε μόνο το δικαίωμα σε μια σφαίρα για να τον σκοτώσουμε μια και καλή, αν ποτέ χρειαστεί...

Καλημερούδια μας!!! Πώς ήταν το νάνι σας;

Κατάφερα να κοιμηθώ επιτέλους σε αυτό το κρεββάτι! Δεν τα πάω καλά με άγνωστα κρεββάτια, ειδικά όταν κοιμάται στο ίδιο δωμάτιο κάποιος άλλος άνθρωπος. Κι ας είναι τόσο τέλειος όπως η Κ! Συμφοιτήτρια Γερμανίδα, που τώρα γνωριστήκαμε ουσιαστικά και όλη μέρα γελάμε!

Τώρα περιμένουμε να σταματήσει ο ποταμός που έχασε ο ουρανός πρωί πρωί μα δεν το βλέπω... Η Κ πίνει καφέ, ο Α και ο Γ τρώνε δεύτερο γύρο πρωινό, ο Κ διαβάζει και ο Φ είπε να συμπληρώσει ώρες ύπνου.

Εψές στείλαμε τα αγόρια συγκάτοικους στις 9 για ύπνο. Ήταν και τα καημένα ντεντ.

Στο κρεββάτι της η Κ να προσπαθεί να διαβάσει το ελληνικό κοσμοπόλιταν που έφερα, χρησιμοποιώντας τη γνώση της στα αρχαία ελληνικά, παρακαλώ! Λίγα εκατοστά πιο πέρα, καθισμένη στο δικό μου σέρφαρα στο ίντερνετ, την ρωτούσα αν βρήκε καμιά γνωστή λέξη, γελούσαμε, περιμέναμε να κατεβεί το s1ngles και τελικά τα αφήσαμε για να απαντήσουμε στην ονλάιν έρευνα του Κόσμο για τον ΤΕΛΕΙΟ ΑΝΔΡΑ! ...πέφτοντας στο πάτωμα από το γελόκλαμα αφού ανακαλύψαμε ότι οι δικοί μας ΤΕΛΕΙΟΙ αρχίζουν εκεί που τελειώνει η φαντασία του δημιουργού της έρευνας.

Μα είναι δυνατόν να πρέπει να διαλέξεις μεταξύ εξυπνάδας και χιούμορ; Για μας πρέπει να συμβαδίζουν! Και μεταξύ ευγένειας και καλοσύνης; Κι αυτά οφείλουν να συμβαδίζουν! Τί να κάνουμε έναν πανέξυπνο με τα χείλη μονίμως χαμηλωμένα; Και τί θα κάνεις έναν ευγενέστατο μ4Ι4κ4; Θα τους πετάξεις από το παράθυρο!!! Και η χημεία; Πού είναι η χημεία;

Αποκοιμηθήκαμε τελικά και ο Μπέμπος έμεινε ανοιχτός για να τον καλημερίσουμε πριν φύγουμε.

Και οι δύο περιποιημένες και καθαρές. Απόψε που θα επιστρέψουμε όμως η Κ θα είναι άθικτη, με το μανικιούρ (μανό) στα νύχια λαμπερό ακόμα, τα ρούχα πεντακάθαρα, τη μασκάρα στα μάτια περιποιημένη. Εγώ θα είμαι σαν να επιστρέφω από πάλη στη λάσπη, όπου φυσικά κι έχασα. Δεν προλαβαίνω να πλένω ρούχα, λέμε!!!! 

Αλλά πραγματικά, δεν είναι αξιοθαύμαστες όσες καταφέρνουν βγαίνοντας από τα σκουπίδια να μυρίζουν σαπούνι/φεσκάδα;

Ακόμα βρέχει...ουφφφ

Τελειαμέρα να έχουμε!!!!

μμμμμμμΜΜΜΜΜΜμμμμμμμμάάάάάάάάάάάάάάάάάάάκια!!!!

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Στη Λευκωσία αρχίζουν πάλι οι περικοπές νερού. Και στις υπόλοιπες πόλεις, μάλλον. Αργά ή γρήγορα θα αρχίσουν κι εκεί.

Όμως προχωράμε σταθερά με διαχρονικές αξίες, προσπαθώντας να πειστούμε ότι γλώσσα και διάλεκτος είναι ένα (βλ άσχετη εικόνα). Ανοίγουν τη Λήδρας (το θρυλικό οδόφραγμα το θυμάστε; Δεν υπάρχει πια, μάλλον! δεν ξέρω αν θα το κρατήσουν για τους τουρίστες) και κλείνουν τις βρύσες.

Ο κόσμος άγχεται και τρέχει για ένα τρίτο ντεπόζιτο αποθήκευσης νερού. «Εγκληματικό» το αποκαλούνε! Ναι, είναι εγκληματικό μα ο άνθρωπος που το κάνει κοιτάει το συμφέρον του... Αυτό δεν του μάθανε τόσα χρόνια; Το ίδιο δεν κάνουν όσοι ψηλά ιστάμενοι τολμούνε να το αποκαλέσουν "εγκληματικό";;;!!!!!

Ιδιαίτερα δεινή είναι η θέση όσων κατοικούν σε πολυκατοικίες ή σε περιοχές με μεγαλύτερο υψόμετρο. Και αυτό το γνωρίζω πολύ πολύ πολύ καλά... Τα πρώτα χρόνια στην Κύπρο κατοικούσαμε σε διαμέρισμα στον τρίτο όροφο, τώρα το σπίτι μας είναι σε μεγαλύτερο υψόμετρο από ότι πέντε δρόμους παρακάτω, που είναι το σπίτι της θείας μου. Δώδεκα ώρες νερό επί 3 φορές τη βδομάδα, σήμαινε στην ουσία για τη θεία μου όντως 12 ώρες νερό... για μας το πολύ 6 ώρες. Μέχρι να ανέβει, το κλείνανε. ’δειο το ντεπόζιτο ξανά και ξανά... Μέχρι που μια καλή γειτόνισσα, τηλεφώνησε στον Δημήτρη Μάμα και τους έβγαλε στις τηλεοράσεις.... Ο Μάμας ήταν τότε σαν τον Μάκη της Κύπρου.... Ξέρετε πόσος κόσμος έκανε τη δουλειά του απειλώντας τον ένα και τον άλλο υπάλληλο/εργάτη/τεχνίτη/αφεντικό με την θρυλική πλέον κουβέντα «Θα τηλεφωνήσω στον Μάμα!»;

Δεν ξέρω αν πέρασε πεναετία στην Κύπρο χωρίς ανομβρία. Το νησί κάποτε είχε τέτοια ξηρασία,που γέμισε φίδια. Ερήμωσε. Αγία Ελένη, γάτες, Ιουστινιανός, μετακίνηση πληθυσμού, μπρος πίσω, η ιστορία με την ανομβρία απλά επαναλαμβάνεται.

Φαίνεται όμως ότι το Τασσουλίνι και ο Μητσόφ δεν πρόσεχαν στο μάθημα, αφού έκριναν ότι στην Κύπρο δεν έχουμε ανάγκη κανένα μέτρο αποθήκευσης νερού ή έστω μια έξτρα μονάδα αφαλάτωσης... Εμ βέβαια. Κτίσαμε τα φράγματα πριν καμιά 50ριά χρόνια και τελειώσαμε. Ψεκάστε (σύννεφα), σκουπίστε (τα φράγματα), τελειώσατε (το νερό μας).

Να στερηθεί ο κόσμος το νερό, γιατί όχι; Να θυμηθούμε και πάλι την αξία του. Ναι, από μακριά μιλάω και μάλιστα από μια χώρα που το νερό δεν έχει ειπωθεί ποτέ νεράκι. Όμως θυμάμαι τουλάχιστον 5 χρονιές με περικοπές νερού, που το ντους είχε γίνει μαρτύριο με τον πλαστικό κουβά, την κατασκήνωση των πεταλούδων που μας επέτρεψαν να κάνουμε ντους μόνο μια φορά στις δέκα μέρες (εγκληματικό για κορίτσια 9 χρονών) και τον κήπο μας να πεθαίνει γιατί ο πατέρας μου δεν θεωρούσε σωστό να ποτίζουμε τα καλλωπιστικά φυτά όταν στα χωράφια οι καλλιέργειες πέθαιναν κυριολεκτικά από τη δίψα. Πριν την επόμενη ξηρασία, το γρασίδι είχε αντικατασταθεί από πέτρες και τα τριανταφυλλάκια της μητέρας μου από φυτά πιο ανθεκτικά στο κλίμα Σαχάρας. Δέντρα και κάτι άλλο που δεν γνωρίζω το όνομά του, με την βοτανολογία δεν έχω σχέσεις ακόμα.

Πάντως, όπως θα στερηθεί ο κόσμος το νερό, ελπίζω να το στερηθούν και οι προύχοντες. Και για τα γήπεδα του γκολφ να βρεθεί μια άλλη λύση και όχι το νερό, που χρειάζεται ο γεωργός για ν΄αναστήσει τα γεννήματα της γης του.Ξυπνάει μέσα μου μια κακία πικρή και θέλω να στερηθεί το νερό ιδιαίτερα, ο κάθε μαννός πολιτικός με τσέπη και γλώσσα βατραχίσια που πριν 6-7 χρόνια σταμάτησε με πείσμα την συνέχιση δημιουργίας και άλλων μονάδων αφαλάτωσης.

Και οι υπεύθυνοι είναι πολλοί! Σταμάτησαν τη μονάδα αφαλάτωσης στο Ζακάκι, ξεσηκώνοντας τον κόσμο, βγήκαν συγκυβέρνηση που έτασσσσσσσσσσσσσε, έτσι είπαν να ξανακάνουν σχέδια για μια νέα μονάδα αφαλάτωσης. Αν δεν σταματούσαν με τη βία τη μονάδα στο Ζακάκι, ( τότε βέβαια ψάχνανε για ψήφους να βγάλουν τον Τάσσο πρόεδρο) το 2003 θα ήταν έτοιμη. Αν τελικά οι συγκυβερνήτες την έφτιαχναν στην Επισκοπή θα ήταν έτοιμη το 2006.  ΑΛΛΑ ξέρεις τί έγινε; Γιατί την σταμάτησαν και αυτή; Διότι ΕΒΡΕΞΕ αγαπητοί μου... Ναι, έβρεξε!!!! Κι αυτό θεωρήθηκε λογική προγραμματισμού για το μέλλον... Να στα μούτρα σας είπαμε;

Τώρα κοιτάει ο κόσμος, που τους ψήφισε αλλά και το καημένο υπόλοιπο του κόσμου, που δεν τους ψήφισε ούτε την πρώτη ούτε την δεύτερη φορά, με πάθος τρελλό το 2010, που θα έχουμε έτοιμη την επόμενη μονάδα αφαλάτωσης. Ναι από το 2001 πάμε στο 2010. Απλά αντάλλαξαν θέση το 1 με το 0. Και το αποτέλεσμα; Ένα μεγάλο ΧΧΧΧΧΧ στα μούτρα μας!

Ως τότε αν δεν βρέξει,  νεράκι νεράκι νεριό αέρας κουπανιστός!Να μάθουμε!

Κάπως έτσι θα μπούμε σε ακόμα ένα καλοκαίρι της ερήμου. Και τα γήπεδα του γκολφ δεν μετρούνται ως οάσεις!

Πρώτη Απριλίου. Τρίτη; ναι, τρίτη.

Πρώτη Απριλίου, στην Κύπρο είναι αργία. Πρώτη Απριλίου 1955 της ΕΟΚΑ η αρχή! Ελπίζω να μην καταργηθεί, είναι η μνήμη της τελευταίας εποχής ηρώων...μέχρι την επόμενη;.;.;.;;;;...

Πρωταπριλιάτικο αστείο! Από πού ξεκίνησε η φάση με τις φάρσες και τα ψέμματα; Γνωρίζει κανείς;

Στο σχολείο με τα ευτράπελλά του και συγκεκριμένα στο μάθημα της Φυσικής, όχι δεν ήταν 1η Απριλίου... ήταν 31 Μαρτίου. Και το έφερε η κουβέντα να μας πει ένας συμμαθητής ότι είχε γενέθλεια... Με την φίλη μου, τον βγάλαμε ψεύτη. Ότι βιαζόταν να μας κάνει την πρωταπριλιάτικη φάρσα αφού την επομένη δεν θα είχε την ευκαιρία μιας και δεν είχαμε σχολείο... Μα τί χαζά πού ήμασταν!  Να σου λέει κάποιος ότι έχει γενέθλεια κι αντί να του ευχηθείς, να τον βγάζεις ψεύτη!!! Ντόιγκ μπόιγκ μπουμ;...Κάπως έτσι!

- Σήμερα έχω γενέθλεια και είπα αύριο να κάνω ένα πάρτυ στο σπίτι μου.

- Ναι, καλά!

- Τί ,ναι καλά;

- Σιγά μην έχεις γενέθλεια! Πλάκα μας κάνεις!

- Εμ.... όχι, έχω όντως γενέθλεια!

- χαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

- Μα είστε σοβαρές; γκρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρρ

- Εσύ είσαι; χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Τελικά με βρήκε ένα διάλειμμα αργότερα, και μου έδειξε την ταυτότητά του. Γελοιότητα, ενοχή, ανοησία όλα τα συναισθήματα ένα κούλλουμάκκα (ανάμιχτα, μπλεγμένα) με την ενοχή να τα εξουσιάζει! Φυσικά πήγαμε στο πάρτυ του.

...

Σήμερα έκανα πάλι το θαύμα μου. Πάλι όχι επίτηδες. Ποτέ δεν κάνω επίτηδες θαύματα. Έρχονται και με βρίσκουν.... ή μάλλον μας βρίσκουν όλους μαζί. Δεν λέω λεπτομέρειες.

Απλά μια συμβουλή:

Όταν είστε κοντά ή μέσα σε λάκκο με (αρχαία) ευρήματα, φροντίστε να μην έχετε γεμίσει την τσέπη με κέρματα... σφύριγμα, χαμόγελο, βλέπε τα σύννεφα...κάπως έτσι!

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Φιλάααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααααακια σας πολλάααααααα

και....

Τέλειο Μήνα!!! Η ’νοιξη μπήκε για τα καλά!

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

ΥΓ: Το τραγούδι του Δάντη όμως ΔΕΝ το παίζουμε με τίποτα!