Έγραψα τρία ποστς και τα έσβησα. Παραήταν συναισθηματικά. ...

Άλλαξα διαμέρισμα χωρίς να το θέλω. Μετακόμισα και δεν ήταν εκτός της χώρας, όπως θα ήθελα να ήταν η επόμενη μετακόμιση... Η επόμενη, με το καλό! Κουράστηκα να είμαι μακριά από όσους αγαπώ κι όσους πεθυμώ.

Στον καινούριο χώρο, δεν θα υπήρχε τίποτα που να άνηκε στο παρελθόν. Αυτό ήταν ιδιαίτερα θετικό.

Όμως είναι σαν τις φορές που αποφασίζεις να κάνεις σκληρή οικονομία. Είσαι χαρούμενη διότι έχεις καταφέρει να κρατήσεις κάποια χρήματα στην άκρη. Μα πριν φθάσει το χαμόγελο στις άκρες του προσώπου, πριν ξεπεράσεις καν τον αυτοθαυασμό για την εγκράτειά σου,ΜΠΑΜ ΜΠΟΥΜ ΜΠΙΜ ΜΠΟΜ ΜΠΑΜ! Εμφανίζονται ανάγκες και κακές εκπλήξεις που θέλουν μόνο ένα πράγμα: Πληρωμή εδώ και τώρα! Κι αυτό συμβαίνει κάθε μα κάθε φορά, που έχεις ανασάνει οικονομικά! (νόμιζες δηλαδή!)

 Έτσι, ήρθε το παρελθόν και χτύπησε δυνατά την πόρτα. Την έσπασε. Κατάφερε να μπει ξανά μέσα. Δεν ήρθε κατά κύματα...όχι, όχι! Όλο μαζί!Κοκτέιλ Βεζούβιου με κονφετί Τσουνάμι... (Είναι κι αυτή η τύχη μου!!!)

Με έσωσαν δύο φίλοι: ένας κολλητός, που τηλεφώνησε τυχαία την ίδια μέρα, για να μου βάλει κάποια τραγούδια του. Και μια απάντηση σε ένα γιγάντιο sms "εξομολόγησης/ξεσπάσματος"  μου, που ρωτούσε το αυτονόητο. Γιατί δεν αρχίζεις κάτι το καινούριο;

Φεύγει το παρελθόν. Το είδα σήμερα το πρωί,. Πακεταρίστηκε και πήρε το δρόμο για τα σκουπίδια. Εκεί που πραγματικά ανήκει. Εκεί που δεν θέλω με τίποτα να υπάρχει το μέλλον.

 Άρχισε η τελευταία φάση της κάθαρσης. Είναι ολοφάνερο.

 Άρχισε όταν συνειδητοποίησα πως δεν έγινα ποτέ το μισό κάποιου διδύμου. Δεν έπαψα ποτέ να νιώθω μόνη. Δεν αγαπήθηκα ποτέ όπως θα ήθελα...ίσως και να μην αγάπησα όπως θα όφειλα...Δεν ξέρω...

Εξάλλου...Τελείωσε και η άνοιξη! Μπαίνει το Καλοκαίρι!

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

TI MOU KANETE?????

mou leipsate poly poly poly-wwwwwwwwwwwwwwws ton ourano kai pio pera!!!

aaaaaaaaaaaaaaaax kai ouuuuuuuuuuuuuf

1) ta net cafes edw einai tragika. To prwto pou vrhka, zhtouse 3 euros thn wra, otan h timh sthn perioxh einai 1 euro thn wra. 43 pcs elege h tampela, sth diathesh tou kosmou. Plyn 2, ola htan adeia. Guess why!

To deutero net cafe pou vrhka, kai sto opoio eimai twra,einai pamf8hno! 50cents thn wra ALLA ELEOS!!! Kleidwmena ta settings, o ypallhlos den gnwrizei to password opotan astalavista! greeklish....bliax!

Tha psaxw gia 3o mexri na mpei h  syndesh...Gia thn opoia den prolava akoma na kanw aithsh. ouffff....

2) den mporw na dw thn EUROVISION! :((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((

3) exw vapsei ta 3/4 tou spitiou monh mou, h sygkatoikos esteile ena sms oti erxetai...thn perasmenh kyriakh auto. To patwma thelei teleiwma. Kamia anakainish den egine kai an den htan toso mpliaaaaaaaaax, tha allaza monh mou thn toualeta.

4) h polh einai international! pragmatika,gyrw mou akouw synexeia no8eumena germanika anamixta me tourkika, ellhnika,kinezika, italika, rwsika, klp klp klp! O kosmos einai eugenestatos, filikos...an to hxera, tha metakomoiza kateu8eian edw, prin 2mish xronia alla den to hxera...oufffff....

5) x8es sto cinema, evlepa ton panemorfo Ashton kai skeftomouna kathe pente lepta  thn tyxerh thn gynaika tou....Ma einai kouklos, edw kai 8 xronia to lew stis filenades mou kai olo xasmouriountai vlepontas ton bliaaaaaaxPitt....ts ts ts

5)stamatw giati den antexw na me vlepw na grafw greeklish KAI EDW!

polla polla sas mmmmMMMMMMMMMMMMMMMmmmmmmmAAAAAAAAAAAAAAAaaaaaaaaaaaaaaAAAAAAAAAAaaaaaaaaaaaakia!!!!!

 :))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

ps: no woman, no cry 4 u! ;)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

1) Κι ενώ εδώ όλα μπαίνουν στο αυλάκι, που θέλουμε να οδηγήσει όπωσδήποτε σε ένα φωτεινό λειβάδι...

Στο κέντρο του κοσμου, 

στο νησί των «ειδικών επί όλων των θεμάτων»,

στο χωριό των απόλυτων ιερέων του ειδους,

στην ευρύτερη-ευρύτερη οικογένεια της μάμμας μου, που κάμνει το τσέρνομπιλ να μοιάζει με ειρηνική, καθιστική εκδήλωση μουσικόφιλων χίππις,έγιναν πράματα και θάματα, που ούτε ναρκομανής, σεναριογράφος βραζιλιάνικης τηλενουβέλας, δεν θα μπορούσε ποτέ να σκαρφιστεί! 

Δεν σας λέω τί όμως! :ΡΡΡΡΡ

Δεν είμαι κουσκουσογράφος!

 2) Ο Μάγκνουμ μας έγινε ολόκληρος παίδαρος! 

3) Βγήκαμε για καφέ με ένα από τα παιδιά της επιδρομής/ανασκαφής στη μέση του πουθενά-Θυμάστε; Δυστυχώς για αυτόν, με φίλησε χωρίς να το περιμένω.Χωρίς να υπάρξει στιγμή ή έστω ένα χιντ ότι δεν με βλέπει φιλικά.  Σαν υπερβολικά ευαίσθητο (κι αναίσθητο) πλάσμα που είμαι, αναουλιάστηκα (ανακατεύτηκα) και έτρεξα στην τουαλέτα, πριν του δείξω πόσο αλλεργική είμαι σε οποιαδήποτε έκφραση οικοιότητας. Ακόμα.

Με τα μάτια γεμάτα δάκρια από τις αναγούλες, τη μασκάρα να έχει φτάσει στο πηγούνι, να με βλέπω στον καθρέφτη, να αφαιρώ τα ίχνη της λιωμένης μασκάρας, σκεφτόμενη ότι τελικά η waterproof είναι καλύτερη,να γελάω και να με δεκατιάζω(μουντζώνω)!!!. Πόσο ηλίθια υπερβολική, μπορώ να είμαι! Τί μωρό! (κατά το What a baby!)Πάλι καλά, που δεν έβαλα και τα κλάματα, δηλαδή!

Όταν στα 17/18 μου έτυχε έτσι το πρώτο φιλί, υπήρξε η ίδια αντίδραση. Συντριβάνι εκρήξεων μπροστά τα τρομαγμένα μάτια του παιδιού, που είχε τολμήσει να μου δείξει πόσο του άρεσα. Να έχω γονατίσει στην άμμο, και να απελευθερώνω το στομάχι μου από τους κόμπους που δημιουργήθηκαν από την ξαφνική εισβολή ανεπιθύμητης γλώσσας στο στόμα μου.Αυτή τη φορά όμως, δεν ήταν ούτε το πρώτο φιλί έβερ και δεν είμαι καν 17.

Όταν επέστρεψα στο τραπέζι, τον βρήκα χλωμό, να μου μιλάει και να τρέμει από τα νεύρα. Η επεξήγηση χρειάστηκε γερή ψυχραιμία κι από τους δύο. Να του εξηγώ ότι είμαι ούφο σε αυτά τα θέματα και θέλω να νιώθω, όχι απλά να βρίσκω κάποιον ελκυστικό.

Ελπίζω πως δεν τον προσέβαλα τόσο πολύ. Ουφ... Φάνηκε να καταλαβαίνει πάντως και ήταν ευγενέστατος και μάνα μου τον...ουφφφφ....

Θέλω να το μιλήσω με την κολλητή μου αλλά κοιμάται! Αύριο...σνιφ,κλαψ.

:(((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((((

 Η εξομολόγηση έλαβε τέλος.

 4) Κωστή μου, θα επανέλθω για την Πάφια με πολύ πολύ πολύ μεγάλο ΠΜ! Ετοιμάσου! :ΡΡΡΡΡΡ

Χθες και σήμερα (χθες και προχθές δηλαδή) γνωρίστηκα τυχαία με 2 διάδες αμερικανών αγοριών. Λάθος. Με την πρώτη διάδα δεν γνωριστήκαμε. Ή; Μου συστήθηκαν... χμ...Τέσπα. Είμαι κουρασμένη και σβουν.

 Έχετε ακούσει για τους Μορμόνους έτσι; Χριστιανική αίρεση με πολυγαμία (ΜΗΝ σας μπαίνουν ιδέες αγόρια. Πολυγαμία = πολυγκρινία και πολυκρεββατομουρμούρα στο ριπλέι) Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες για την συγκεκριμένη αίρεση, δεν με ενδιαφέρουν. Τις έμαθα πολύ μικρή όταν ο πατέρας μου αποφάσισε ότι θα του άρεσε έτσι απλά,για χόμπι να ακούει 2 φορές την εβδομάδα τις ιδέες τους, από 2 νεαρούς ιεροκύρηκες. Δεν θυμάμαι τα ονόματα τους, όμως ο ένας ήταν πανέμορφος και ο άλλος ήταν Ρώσικης καταγωγής. Στην Αμερική πάντως γύρισαν και οι δύο χριστιανοί ελληνορθόδοξοι, χαχαχαχαχαχαχαχαχαχα

Τεσπα, τα Μορμονάκια τα βλέπεις παντού. Είναι νεαρά αγόρια γύρω στα 20,σχεδόν πάντα κυκλοφοράνε με ποδήλατα και για στολή έχουνε λευκά πουκάμισα, μαύρα παντελόνια και κοκκινωπές γραββάτες. Έχουνε και κάτι μαύρες δερμάτινες τσάντες ταχυδρόμου και οργώνουνε τον πλανήτη.Α, και φέρουνε τον τίτλο Elder! Αν είναι δυνατόν δηλαδή! 

Έτρεχα, που λέτε και ξαφνικά με σταματάνε δύο Μορμονάκια. Παρότι τα αναγνωρίζω από το χιλιόμετρο, τα λυπήθηκα και είπα να τους πω τουλάχιστον ένα «γεια»!  Τί το ήθελα; Άρχισε το κήρυγμα. Σόου, τους είπα την αλήθεια:

-         Την τελευταία φορά που 2 από εσάς γνώρισαν κάποιο μέλος της οικογένειας μου, βαφτίστηκαν ορθόδοξοι! Ενδιαφέρεστε να γνωρίσετε τις πραγματικές αλήθειες; (Μα τί ωραία που τα είπα! )

-         Εμ... έχεις την κάρτα μας. Αν θέλεις να βγούμε για φαγητό...

-         Ναι ναι...Αντίο! (Χαχαχαχαχαχα τα καημένα τα παιδάκια)  

Σήμερα, στο τρένο. Κάθονται απέναντι μου δυο τριαντάρηδες αμερικάνοι με πολιτικά ρούχα. (Όμως ξέρεις ότι έχουνε κάποια σχέση με την στρατιωτική βάση, δεν μπορεί!)

 Ήξεραν ότι βρίσκονταν στην σωστή κατεύθυνση αλλά δεν ήξεραν τί ακριβώς τους περίμενε στη συγκεκριμένη πόλη. Και ίσως να ήταν καλύτερα να πετάγονταν μέχρι το Στρασβούργο στη Γαλλία;

-         Χρειάζεστε βοήθεια;

Είναι η ερώτηση, που κάνω πάντα όταν βλέπω ανθρώπους που δεν γνωρίζουν γερμανικά να νιώθουν χαμένοι. 

Πρώτη φορά έρχονταν στην Ευρώπη, ήταν εδώ για δουλειά (Μαντέψτε πού!) και ήθελαν πραγματικά να δουν όσο πιο πολλά τους επέτρεπε ο μηδενικός ελεύθερος χρόνος τους. Μιλήσαμε αρκετά, είχαμε μια ώρα περίπου στο τρένο και παρόλο που ήμουν πτώμα, γέμισα ενέργεια. Τους εξήγησα ότι η επιλογή για την συγκεκριμένη πόλη ήταν δελεαστική μόνο αν μπορούσαν όντως να πεταχτούν στην Γαλλία όμως στις 9 το βράδυ που θα φτάναμε, ποιό τρένο θα μπορούσε να τους πάρει ως εκεί;

Στον σταθμό μας πληροφόρησαν ότι το επόμενο τρένο για Στρασβούργο θα έφτανε στον προορισμό του, κατά τα μεσάνυχτα. Έτσι, αποφάσισαν να μείνουν σε αυτήν την ήσυχη και όμορφη πόλη, όπου πραγματικά δεν κινείται τίποτα μετά τις 9 το βράδυ. Ευτυχώς όμως, είναι καλοκαίρι, αργεί να νυχτώσει κι έτσι πρόλαβα να τους δείξω 1-2 αξιοθέατα στο πόδι, να τραβήξει φώτος ο Τζέρεμι (γνωριστήκαμε σας λέω! :Ρ), να μάθω κάποια πράγματα για τη δουλειά τους,  και να τους οδηγήσω εν τέλει στην μεγάλη πλατεία με τα μπαράκια για να δοκιμάσουν τις μπίρες και την κουζίνα, ενώ εγώ συνέχισα με διάλειμμα 2μιση ωρών το δρόμο  για το σπίτι. Πτώμα αλλά σχετικά χαρούμενη γιατί όλα άρχισαν να μπαίνουν στο αυλάκι. Τώρα που οδηγεί το αυλάκι, ΑΚΟΜΑ δεν ξέρω. Ελπίζω σε ένα ωραίο λειβάδι και όχι στην αποχέτευση. ...ουφφφ....

Μου έδειξαν φωτογραφίες, που είχαν στα κινητά τους από την περιοχή τους! Πράσινα βουνά που κάνουν βουτιές σε τεράστιες λίμνες! Χιονισμένα τοπία χειμωνιάτικα πανέμορφα! Και ένα μικρό σύμπλεγμα νησιών κοντά στον Καναδά!!! Πανέμορφα!

 Έμαθαν και το «Γμτο» ενώ τσακωνόμουν με μια αυτόματη μηχανή για να τους βγάλω τα σωστά εισιτήρια! Τον γύρο όμως τον ήξεραν! Και το «μ4λ4κ4ς!»...Μόνο έτσι κατάλαβε ο Τζέρεμι από που είμαι, χαχαχαχαχαχααχαχα ΕΛΕΟΣ! Μου ζήτησαν να πηγαίναμε μαζί για φαγητό, σαν «ευχαριστώ» αλλά τσου, μπα! Νετ και μπανιάκι!

Ααααχ, είπα να μπω στη webcam να δω ποιοί βολτάρουν στο περίπτερο στην Cosmomusica! Από εκεί η φώτο!!! Έτοιμη! Δεόντως μπριζαρισμένη, συλλεκτική! εεεεε;;;;

ΥΓ:Α, ήταν τρεις στον σταθμό αλλά ο ένας φοβήθηκε την περιπέτεια με το τρένο και επέστρεψε στο χωριό όπου μένουν.ΕΛΕΟΣ!!! Σκέψου να διέσχιζαν και την Ευρώπη δηλαδή! :ΡΡΡΡ

ΥΓα: Καλό Σαββατοκύριακο είπαμε;

πολλά σας μμμμΜΜΜΜΜΜΜμμμμμμμάάάάάάάάάάάκια;

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Είναι μια από αυτές τις βδομάδες, που όλο τρέχεις...

•  ... για να μπεις στο τρένο, μα αυτό τρέχει πιο γρήγορα από σένα, έτσι μένεις απ΄ έξω, χάσκοντας.
•  ... για να πιεις ένα καφέ με ένα γνωστό, μα όλο το αναβάλλεις λόγω υποχρεώσεων και βγάζεις το θυμωμένο παιδάκι από μέσα του σε ένα σμς του στυλ «Αν δεν βρεθούμε ούτε σήμερα, δεν θα σου ξαναμιλήσω!» Καμία λογική δεν τον ικανοποιεί για αυτό τρέχεις, πίνετε τον καφέ στα γρήγορα, εσύ είσαι σχεδόν σίγουρη ότι από την βιασύνη σου, στάθηκε το παγάκι στον λαιμό αλλά ευτυχώς κάνει υπερβολική ζέστη κι έλιωσε...γλύτωσες τον πηγαιμό από παγάκι! Ουφφφ.... Ανάσα!
• ...για να βάψεις ένα διαμέρισμα, του οποίου το πάτωμα θα έπρεπε να είχε τελειώσει την Πέμπτη αλλά είναι Τετάρτη και έτσι, απλά έκανες το πήγαινέλα για να προτάξεις τα δόντια σου στον ιδιοκτήτη... «Αν δεν αλλάξετε την τουαλέτα, ενοίκιο δεν θα πάρετε! Τέρμα!» (Από την τελευταία μου ιστορία, έχω γίνει αρκετά σκληρή σε τέτοιες αναμετρήσεις...!)
•  ... στο τεράστιο εμπορικό για να αγοράσεις καρέκλες πριν τις 6 το απόγευμα, ώστε να τις έχεις κουβαλήσει στο σπίτι ως τις 7 και μετά ακόμα ένα σπριντ μέχρι το πλυντηράδικο για να πλύνεις κάποια ρούχα, που τα φοράς καθημερινά.
• ... τις αράδες όσο πιο γρήγορα γίνεται, και στις εικόνες κρατάς ένα μεγεθυντικό φακό αλλιώς δεν βγαίνει κανένα νόημα από όλες αυτές τις παραστάσεις! Σκέψου να είχες και μυωπία δηλαδή! ...και ιδρώνεις αλλά σκέφτεσαι ότι τουλάχιστον ενυδατώνεται το δέρμα άρα μια χαρά! (΄Ασχετο;)
• ...σκεφτόμενη χίλιες και μια τιμωρίες για τους αιμοβόρους κατασκευαστές πάνινων παπουτσιών! Η χειρότερη είναι να τους αναγκάζουμε να τρέχουνε Μαραθώνιο με τα δημιουργήματά τους, να βγάζουν το ένα ζευγάρι και να φοράνε το επόμενο για να συνεχίσουν κοκ... Μαυρόασπρα πάνινα παπούτσια, βάφτηκαν στις φτέρνες κόκκινα! Μιλάμε εντάξει, ο πόνος ήταν τρομερός αλλά δεν είχα επιλογή από το να διανύσω τις αποστάσεις. Το σοκ όμως τη νύχτα, όταν τα έβγαλα, το έπαθα! Και τώρα οι φτέρνες μου φοράνε από την Δευτέρα, πάμπερς, συγγνώμη...τσιρότα ήθελα να πω!
• ...παλεύοντας με τα διάφορα αντικείμενα, όπως ένα βαρύ κατάλογο που μου έσκισε το χέρι στα καλά καθούμενα και ένα χερούλι που λιμπήστηκε τη ζώνη της μπλούζας και αποφάσισε να μας κρατήσει χωρίς άδεια! Τα χέρια μου είναι γεμάτα μικροπληγές αυτή την εποχή, όλο τσακώνονται με ύπουλα χαρτοειδή!γκρρρρρ....
• ... παρακαλώντας τον ήλιο να φύγει (32 βαθμούς σήμερα!!!) και να υπάρχει στο νετ το καινούριο επεισόδιο από «Υπέροχα Πλάσματα»!
• ...όλο και κάτι θα ξέχασα με τόσο τρέξιμο! :Ρ 

Κάθισα στο ίντερνετ καφέ, ΟΛΕ!

Έβγαλα τα παπούτσια.

Είδα το καινούριο επεισόδιο από Υπέροχα Πλάσματα. Τώρα έχω ακόμα ένα λόγο να αντιπαθώ την Μυρτώ Αλικάκη! (ΜΑ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ ΝΑ ΜΗΝ ΜΙΛΑΕΙ ΣΤΟΝ ΤΕΛΕΙΟ ΑΡΗ;;;;;;) Ουφ....

 Ντους, απολέπιση ις γουέιτινγκ!Ετοίμασα ψες ένα σκραμπ άλλο πράγμα!

Ζάχαρη, φράουλες και 2 κουταλιές ελαιόλαδο! Λιώνεις τις φράουλες, προσθέτεις μπόλικη μπόλικη ζάχαρη και το ελαιόλαδο... Ανακατεύεις, τοποθετείς στο ψυγείο για να είναι υπέροχα παγωμένο... Και σκρααααααααααααααααααααμπ, το δερματάκι ξανανιώνει!

Υπερβολικά ζεστή η μέρα σήμερα. Άκαρδα υγρή. Αποπνικτική.

Κάθισε στον καναπέ. Στον λευκό καναπέ, που προτίμησαν αντί για τον λαδή. Απέναντι, η τηλεόραση είχε δώσει τη θέση της σε ένα πίνακα, με ακατανόητη θεματική για την ίδια.

Ακριβώς μπροστά της, το ποτήρι με τον παγωμένο καφέ, ίδρωνε, και ύγραινε το ξύλο του μικρού κερασένιου τραπεζιού. Ένας παγωμένος γυάλινος εραστής, εύθραυστος σαν γυάλινο ποτήρι και ένας ερωμένος, απαθής σε οποιαδήποτε κατάσταση σαν ξύλο, νεκρό κομμάτι δέντρου. Αγοραίος ιδρώτας, που θα σκουπιστεί πριν προλάβει να εξατμιστεί. Πριν προλάβει να ανανεωθεί ο αέρας της εισπνοής.

Στα πόδια της άφησε ένα περιοδικό να ξεχαστεί και να κολλάει στο δέρμα της. Όταν θα αποφάσιζε να το σηκώσει, θα ανατρίχιαζε. Κόκκινα και ιδρωμένα τα πόδια, σαν το τραπεζάκι. Ε, και;

Χαμένη σε λίγες σκέψεις, στο χάσμα μεταξύ των «θέλω» και των «πρέπει». Αναδιοργάνωσε τα όσα έχει, τα όσα θέλει, τα όσα θα δώσει για να πάρει τα όσα ποθεί. Τί έχει όμως να δώσει;Ένα χαμογελαστό μυαλό, μια καρδιά σφουγγάρι... Γνώσεις αχρείαστες. Πρακτική καμία. Ούτε μια ξένη γλώσσα... Αν και έχει ακούσει σε δεκάδες γλώσσες, αγνώστων που την άγγιξαν σε μια άλλη εποχή, λαϊκούς έπαινους για το σώμα της.

Μισεί αυτό το κορμί. Σπιθαμή σπιθαμή, αν είχε το θάρρος, θα το έγδερνε. Θα το χάριζε σε οποιαδήποτε κοπέλα νόμιζε πως το χρειαζόταν. Μα δεν τολμά.

Εξάλλου, αγαπάει τα γόνατά της. Λατρεύει τα σημάδια που άφησαν τα άγρια παιχνίδια των παιδικών χρόνων. Κι ας ακούει συχνά, πως είναι πραγματικά άσχημα και καθόλου θηλυκά.Ε, και; Αυτή τα βρίσκει όμορφα, ανέγγιχτα από κάθε τι πονηρό και μεμπτό. Ανήκουν στον μικρό εαυτό της, που δεν ανέχεται άλλο τα κλουβιά με τα λευκά υφάσματα και τα εύθραυστα κάλλη της αισθητικής δημιουργίας.

Ανήκουν στον πόθο για τον λαδή καναπέ, που μπορεί να δεχτεί και κάποιο λεκέ. Ανήκουν στο κοριτσάκι που τσακώθηκε πριν λίγο με τον ενήλικο «ιδιοκτήτη» του. Σε αυτό, που θα φύγει με οποιοδήποτε τρόπο από εδώ.Εξάλλου η λευκή πόρτα είναι πάντα ανοιχτή.

Σηκώθηκε. Πάτησε το περιοδικό, χωρίς να το πάρει χαμπάρι. Δεν ένιωσε τον παγωμένο καφέ, που χύθηκε στα πόδια της. Πέταξε τις γόβες. Έβγαλε το κρεμ φόρεμα και τα "αξιοπρεπή" μπεζ εσώρουχα. Στάθηκε μπροστά στον δίμετρο εντοιχισμένο καθρέφτη. Άφησε τα σκουλαρίκια και το μαργαριταρένιο "περιλαίμιο" σε ένα βάζο, χαμογελώντας. Τίναξε τα μακριά, καστανά μαλλιά της. Όμως εξακολουθούσε να μην της αρέσει ο αντικατοπτρισμός. Έτριψε με τα χέρια το πρόσωπο. Τα χρώματα του μακιγιάζ έσμιξαν και έδωσαν γκρι μουζούρες στα μάγουλα, κόκκινες αποχρώσεις στα βλέφαρα.

Προχώρησε γυμνή προς το μπάνιο. Το γέμισε με παγωμένο νερό και σαπούνι. Κάθισε, νιώθοντας ευγνωμοσύνη για το σοκ που υπέστη το δέρμα. Μέσα από τα στήθη της, η καρδιά άρχισε να χορεύει βάρβαρα.Έμεινε στη μπανιέρα ώρες. Πέρασε το απόγευμα και το βράδυ. Αργά τη νύχτα, κι αφού το σώμα της ήταν σίγουρα σε θερμοκρατική αρμονία με το νερό, βγήκε.

Πνίγηκε η κρίση ελευθερίας, δήθεν αξιοπρέπειας που την έπιασε.Αποκοιμήθηκε το κοριτσάκι.Και σήμερα.Για πόσο ακόμα;

Για όσο κατάφερνε να το νανουρίζει.

...

Αφόρητη ζέστη, υπερβολικά δυνατός ήλιος. Συνεχής αίσθηση δίψας.

Κάθισα για λίγο σε ένα παγκάκι, στην άκρη της περιφέρειας του πανεπιστημίου. Πίσω μου, στις ρίζες των θάμνων, πρόσεξα ένα μισοφαγωμένο τρίγωνο τυρί μπρι, τυλιγμένο στη συσκευασία του, καθισμένο πάνω σε ένα κλειστό πακέτο λουκάνικα. Απόρησα, ίσως να το άφησε κάποιος "περιθωριακός"... Δεν ασχολήθηκα περισσότερο, έχοντας απλώσει στα γόνατα την ατζέντα, προσπαθώντας να βρω πού θα πάνε τα τέσσερα τις επόμενες μέρες...

Και ξαφνικά ένας παππούς, γύρω στα 75-80, ντυμένος αξιοπρεπώς, με ρωτάει αν άφησα εκεί το τυρί και τα λουκάνικα.

- Όχι, εκεί ήταν από πριν.

- Χμ... Είναι ακόμα κρύα...

- Εμ... Θα έχουν χαλάσει με τόση ζέστη!

- Όχι, όχι... Αργεί ακόμα η ημερομηνία λήξης...

Τα παίρνει και τα βάζει στην ρούχινη σακκούλα του. Ήρεμα, αργά συνεχίζει την πορεία του...

Σοκάρομαι. Θυμάμαι την είδηση με τους συνταξιούχους στην Ελλάδα, που μάζευαν τα φθαρτά από χάμω, στις Λαϊκές. Την γερμανική διαφήμιση με έναν συνταξιούχο, να μαζεύει από το πάρκο, ένα περιστέρι για να το μαγειρέψει. Τους διάφορους ηλικιωμένους, που συναντάς σε οποιαδήποτε πόλη της περιοχής εδώ, να μαζεύουν άδεια μπουκάλια από τα σκουπίδια.Στην καρδιά της Ευρώπης, όπου η 24ωρη και ταχύτατη πρόσβαση στο ίντερνετ, στοιχείζει κάτι λιγότερο από 30 ευρό το μήνα, οι παππούδες και οι γιαγιάδες αναγκάζονται να περάσουν καταστάσεις που έζησαν ως παιδάκια ή έφηβοι στον Δεύτερο Παγκόσμιο και στην Μεταπολεμική Εποχή.

Σκέφτομαι την πρόβλεψη των 200 ευρώ και ζαλίζομαι περισσότερο με την άνεση των Λίγων!Τους @#$^%$%^@@$#@#$@#$@$@$@!!!!

Ανατριχιαστικός ο εξευτελισμός που βιώνει η τρίτη ηλικία στις μέρες μας.

Ανατριχιαστική η ελαφρότητα των υπολοίπων, που δεν αφουγκραζόμαστε την πραγματικότητα τους.

Τί θα γίνει με τους γονείς μας;

Με μας;

...

Ανοίγω το ΤΙΜΕS και στις 100 πιο ισχυρές προσωπικότητες (Leaders and Revolutionaries) ανακαλύπτω το όνομα του Οικουμενικού Πατριάρχη Βαρθολομαίου, με ένα μικρό άρθρο για το έργο και τις απόψεις του σχετικά με την συνείδηση και το Περιβάλλον.  Επιτέλους, γίνεται λόγος για αυτόν τον Αγωνιστή! Επιτέλους! Χαίρομαι που είναι μόλις 68 χρονών, νόμιζα πως ήτανε μεγαλύτερος. Ακόμα μια φορά, προσεύχομαι νοητά, να του χαρίζει ο Θεός χρόνια. Να μην είναι ο τελευταίος Έλληνας Πατριάρχης στην Κωνσταντινούπολη.

Συγκρίνω την επιλογή του περιοδικού με την συνέντευξη που έδωσε ο Ερντογκάν στο  τελευταίο τεύχος του NewsWeek και την προπαγάνδα για την ύπαρξη δικαιώματος ανεξιθρησκείας στην Τουρκία. Η ερώτηση του δημοσιογράφου για την Σχολή της Χάλκης, φυσικά και δεν τον αφόπλισε. Είπε ξεκάθαρα ότι το συγκεκριμένο θέμα είναι αλληλένδετο με τις εξελίξεις και τα δικαιώματα της "τουρκικής μειονοτητας" της Δυτικής Θράκης.

Όμως, το θέμα δεν έχει μείνει στα στενά όρια των Ελληνοτουρκικών συνόρων. Και αυτό, χάρη στον Βαρθολομή και τον αγώνα του, που καθόλου δεν σκιάζεται από αρρωστημένο Εθνικισμό.

Δεν μπορεί, θα αλλάξει προς το καλύτερο η κατάσταση, έτσι;

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

ααααααααΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑααααααααααααΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑχ!

Μισοτελείωσε κι αυτό!

Έπεσε αρκετό τρέξιμο αλλά άξιζε τον κόπο!

Σας είπα ότι όλα μου τα πράγματα γιοκ! Κράτησαν μόνο το γραφείο, τις λάμπες και τα περιεχόμενα της βιβλιοθήκης μου. Με πείραξε λίγο για ένα ζευγάρι παπούτσια αλλά τέσπα...όλα αυτά ξαναγοράζονται. Δεν τίθεται θέμα! Κάποια δώρα μόνο είναι αναντικατάστατα... αλλά και πάλι ΤΕΣΠΑ! Υγεία να έχουμε και Ψυχραιμία!

Μα όταν έλαβα την επιστολή όπου ζητούσανε να πληρώσω τα έξοδα μεταφοράς και εξόντωσης όλων των αντικειμένων μου, εγύρισε το μάτι μου ανάποδα. Καλή και ευγενική, ναι! Όμως άμαν βράσει το αίμα και θυμηθώ ότι στο χωριό μας δεν πάτησαν το πόδι τους οι Τούρκοι γιατί φοβόντουσαν ,εεεεεεεεεεεεεεεεεεεε δεν θα φοβηθώ ένα ζευγάρι μικροπρεπών Γερμανών!

Πήγα στον δικηγόρο των φοιτητών και του έδωσα τις επιστολές, του ανέφερα τα γεγονότα και μου είπε ότι δυστυχώς δεν είμαι η μόνη με τα ίδια προβλήματα. Ακριβώς την ίδια περίπτωση αντιμετωπίζουν ακόμα 50 περίπου συμφοιτητές. Να πρέπει να πληρώσουν "τα κερατιάτικα"!  Τον λυπήθηκα τον νεαρό, πού να προλάβει να τα βάλει με τους έμπειρους δικηγόρους της πιάτσας; Χμ... Θα δω τί μπορώ να κάνω. Το τελευταίο που θέλω είναι να πάμε σε δίκη!

Στη μεσημεριάτικη συνάντηση που είχαμε με την καθηγήτρια μου για το θέμα της διπλωματικής, με είδε σκεφτική και εκπλάγηκε. Όταν την πληροφόρησα ότι από την τελευταία βδομάδα δεν έκανα απολύτως τίποτα γιατί έχω πιο σοβαρά θέματα, με κάθισε στην καρέκλα και μιλήσαμε. Έκανε ένα τηλεφώνημα σε φίλο της δικηγόρο. Και ό,τι και να ειπώθηκε μεταξύ των δύο δικηγόρων, εντός μιας ώρας το θέμα έληξε. Θα μου πληρώσουν γύρω στα 1500 ευρώ αποζημίωση!

Πετάω πετάω πετάω! Δεν είναι το θέμα των χρημάτων αλλά του γ4μ8τ0! 

....

Βρήκα και σπίτι! Δεν έχει πατώματα και χρειάζεται βάψιμο αλλά είναι κεντρικότατο, το κτίριο διαθέτει ανσανσέρ και ο διαχειριστής φαίνεται νορμάλ. Ευτυχώς θα βάλουν οι ίδιοι το πάτωμα, δεν θα χρειαστεί να τρίψω το τσιμέντο... Φοβάμαι λίγο το συγκεκριμένο μηχάνημα! Θα έχουν τελειώσει μέχρι το Σάββατο και θα μείνει το βάψιμο, που είναι παιχνιδάκι!

Α, ναι! Θα συγκατοικήσουμε με μια γνωστή, που ήταν κι αυτή στο ψάξιμο!

Αυτάαααααα τα νέα από το μικρό μας μέτωπο! Οι λουκανικοφάγοι έχασαν! όχι από μένα διότι πραγματικά τελικά δεν χρειάστηκε να κάνω τίποτα. Αλλά από την καθηγήτρια μου, που ως πέρσι νόμιζα ότι δεν με πάει, κιόλας... Τώρα θα περιμένει άριστη εργασία...Άρα, το θέμα πρέπει πραγματικά να με κεντρίζει!

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

φιλάκια σας πολλάαααααααααααααααααααααααα!!!!

Έξωση. Η γραπτή προειδοποίηση ήρθε ενώ εγώ έλειπα. Κι όταν επέστρεψα, δεν βρήκα το διαμέρισμα μου στη θέση του. Δηλαδή, το διαμέρισμα ήταν στη θέση του...Τα πράγματα μου δεν ήταν.

«Θέλαμε το διαμέρισμά μας για την κόρη μας.» Και έχουνε κάθε μα κάθε δικαίωμα αφού με ειδοποιήσανε γραπτώς 4 βδομάδες νωρίτερα. Χτυπώ το κεφάλι μου, που δεν επέμενα τον Οκτώβριο να ανανεώσουμε ΓΡΑΠΤΩΣ το συμβόλαιο... ...

Ότι η μικρότητα έχει πάμπολλα πρόσωπα, το μαθαίνω διαρκώς. Στο τηλεφώνημα που έκανα στην ιδιοκτήτρια, περίμενε να με ακούσει να κλάψω...Και όμως,βίωσα ξαφνικά, έντονη γαλήνη. Ελευθερώθηκα από την υποχρέωση να δίνω ενοίκιο σε ανθρώπους που δεν εκτιμώ! Κι από το σημείο αυτό, θέλω μόνο να βρω καινούριο διαμέρισμα! Τίποτα περισσότερο! (καλά καλά...και παντοτινή αγάπη, και ένα φίλο στο facebook, που να έχουμε καλό ποσοστό στο movie compatibility!)

Φάνηκα τυχερή, γιατί μια φίλη μου φρόντισε να μου δώσει τα κλειδιά ενός διαμερίσματος κάποιου κοινού φίλου, που τελείωσε με το διδακτορικό του. Βρίσκομαι για πρώτη φορά σε τέτοια δύσκολη θέση. Και είμαι πολύ πολύ τυχερή μέσα στην ατυχία μου, ως συνήθως.

Δεν ξέρω αλλά κάποιος με αγαπάει πολύ, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Κάθε φορά, με φροντίζει. Ακόμα και αν έχεις υπερφυσικές δυνάμεις, είναι σχεδόν αδύνατο να βοηθήσεις μια γελοία φιγούρα σαν τη δική μου, που νομίζει ότι μπορεί να τα καταφέρνει μόνη της πάντα. Είδα κι έπαθα να ομολογήσω στον παπάκη μου τί έγινε, κι ακόμα περισσότερη ώρα χρειάστηκε για να με πείσει ότι δεν χρειάζεται να τα περνώ όλα μόνη μου. Τόση μουρμούρα και να μην ανοίγω ποτέ το στόμα μου για τα πρόμπλεμς! Σαν ο τέλειος πατέρας, θέλει να έρθει να με βοηθήσει. Σαν το αλαζονικά περήφανο παιδί που είμαι, δεν δέχομαι κουβέντα! Θα τα διορθώσω όλα μόνη μου και θα έρθει όταν θα έχω διαμέρισμα, να δει ότι είναι όλα καλά κι ωραία!

Την νύχτα της Ανάστασης, στην εκκλησία, κάθισα δύο ώρες στην λειτουργία. Χάθηκα ανάμεσα στα πολλά «Χριστός Ανέστη» και την φλόγα της λαμπάδας, που έλιωνε αργά και γέμιζε υπομονετικά το παντελόνι μου κέρινα σημάδια. Δεν ένιωθα μόνη και ας περνώ μάλλον τις χειρότερες ώρες από τότε που ήρθα εδώ. Στα μάτια μου μπροστά, περνούσαν όλες εκείνες οι φορές, που κάτι έγινε και με έσωσε. Από τα μικρά μέχρι τα λίγο μεγαλύτερα. Χαμογελάει κυριολεκτικά η καρδιά με τη ζεστασιά αυτών των εικόνων.

Δύο-τρία χρόνια νωρίτερα, ένα πρωί που έβρεχε δυνατά, ξέχασα τη τσάντα μου στο παγκάκι της στάσης. Το πορτοφόλι γεμάτο με πολύτιμα στιχάκια φίλων,κάρτες υγείας, πανεπιστημίου και φυσικά χρήματα. Λίγες ώρες αργότερα, ένας κύριος μου έφερε τη τσάντα άθικτη στο διαμέρισμα μου. Του έλεγα ευχαριστώ και μαζί έστελλα ευγνωμοσύνη που ακόμα υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι!

...αλλά ακόμα και χαζοί άνδρες, που μου θυμίζουνε καμιά φορά, πόση δύναμη πραγματικά διαθέτω!

Όταν είχα πρωτοέρθει, μάθαινα τη γλώσσα σε μια μεγαλούπολη της χώρας. Νόμιζα όμως ότι βρισκόμουν ακόμα στη Λευκωσία, όπου τίποτα δεν μπορούσε να μου συμβεί. Μεταμεσονύχτια ώρα κι ενώ άνοιγα την εξώπορτα της πολυκατοικίας, κάποιος με αγκάλιασε προκλητικά στη μέση και με τράβηξε άγρια από το χέρι. Εκατοστά του δευτερολέπτου, το σοκ να μετατρέπεται σε ενέργεια, να βλέπω το αυτοκίνητο με άλλους 2 άντρες, και ταυτόχρονα να κλωτσώ τον κακούργο με όλη μου τη δύναμη, να τρέχω στο διαμέρισμα φωνάζοντας σαν σειρήνα και να ξεσηκώνεται όλη η πολυκατοικία! Τους είδε και ο διαχειριστής ευτυχώς αλλά δεν τους βρήκανε ποτέ. Δεν με ενδιέφερε κιόλας. Η Κυριακή ήταν έντονα φορτισμένη κυρίως λόγω του σοκ και της ανήσυχης λατρεμένης σπιτονοικοκυράς μου όμως από τη Δευτέρα ένιωθα το γεγονός σα να είχε συμβεί σε κάποια άλλη...

 Έτσι και τώρα! Μια εκστατική διάθεση ελπίδας συμβαδίζει ταυτόχρονα με το άγχος και καταφέρνει να το επισκιάζει. Ξέρω ότι όλα θα πάνε καλύτερα, καλά, περίφημα! Μπήκε και ο Μάης! Ξύπνησε πάλι και η Πολυάννα μέσα μας!!! Δεν είστε ευχαριστημένοι για κάτι; :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))