Τί χτυπιέσαι με το κόμμα(ποιό από όλα σε σπηλώνει είπαμε;) και την παύλα(στάμπα στάμπα) όταν μπορείς να βάλεις τελεία;
μια μεγάαααααλη, στρογγυλή, ένα όμικρον γεμιστό με σοκολάτα και μουσική.
Χωρίς ταμπέλα.
Αν θέλεις ταμπέλα πάρε την τελεία μέσα στον κύκλο. Το απόλυτο τέλος.
Διότι στο τέλος κρύβεται η τελειότητα. Η ολοκλήρωση του κάθε κύκλου.
Για αυτό του καρφώνουμε ένα γεμιστό κουλούρι στη μέση.
Καλά κρασιά (και ουζάκια και μοχίτος!)!!!
ΥΓ: η Λφτχσα έχει απεργίες ακόμα. Λες να μην φύγω τελικά; Μπα, πού τέτοια τύχη! Αν και βαρέθηκα ήδη στο νησί. Ο ήλιος είναι ττττού μάάάτς! Τσουρουφλιστήκαμε πάλι.
τελικά με το κάθε υγ μπαίνει και μια παύλα...ουφφφφφ...τς τς τς
για αυτό βάζω τα φιλάαααααααααααααααααααααααααααααααααααααακια τα πολλά
μετά το πς.
:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Έπαψες πατρίδα να θυμίζεις, το ξέρεις;
Άλλαξες.
Ριζικά.
Ξανά.Για πάντα.
Διαφορετικά.Όπως πάντα.
Σα να εξατμίσηκε η ιστορία σου,εκ νέου χαραγμένη,με λεμόνι αντί για μελάνι.
Σα να ξεράθηκαν όλα τα "μημελησμόνει",το άρωμά τους να τυλίχθηκε από ιώδιο της καραϊβικής μα όχι της Μεσογείου. Και τί απέγινε το γιασεμί; Γιατί δεν κερνούσε τα βράδια, πόθους;
Σπαρταράς ανάμεσα σε δυο χρώματα,δυο ψυχές που μοιάζουν τόσο,όσο δυο νιφάδες χιονιού. (Νομίζεις πως είναι ίδιες μα στην πραγματικότητα ο πυρήνας και η φόρμα είναι αταίριαστα.) Έβαζες τόσα χρόνια κατάρρα στο χώμα να δίνεται στα χέρια των ανθρώπων. "Γόνιμο να ΄ναι!", βάλε ευχή και άσε την να βγει αληθινή.
Μόνο σταμάτα.
Να τρως ξένες μπουκιές,
σαπίζοντας τα όνειρα των νέων,
βιάζοντας το φιλότιμο των παλιών.
Βάλε ευχή.
Πατρίδα να μυρίσεις.
Για όλους.
Τους και μας.
η Μάνα.
6 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Άτε, του χρόνου πάλι! Κι αυτή τη φορά, χωρίς φαρυγγίτιδα!
Το νέο της ημέρας φυσικά: ο Δέλλας στην Ανόρθωση!
Ο Δέλλας και ο Οκκάς έρχονται στην Κύπρο. Χα;;;; Πώς; Πότε; Πού; Τι λέτε; Τι στο καλό θα έρθετε να κάνετε εδώ;;;;;!!!!
Γενικά το ποδόσφαιρο στο νησί αποφάσισε να γίνει επαγγελματικό. Διαφημίσεις για τα εισιτήρια διαρκείας, για τα διάφορα προϊόντα, για το ένα για το άλλο… Μπορεί και να υπήρχαν από παλιά δηλαδή…
Η Ομόνοια κατάφερε να φέρει τον Οκκά! Το δεύτερο νέο. Η παρατήρηση;
Στο νησί, δεν έχουμε νερό λόγω ανικανότητας. Είπαμε να φέρουμε από την Ελλάδα. Το φέραμε, πήγε να το ευλογήσει και ο Αρχιεπίσκοπος…Το νερό έμεινε στο πλοίο. Α, ναι! Ξεχάσαμε τους σωλήνες! Μα γιατί στο νερό υπάρχουνε σκουληκάκια; Για πόσιμο το θέλαμε ή για τα χωράφια; Για τα γκολφ μήπως;
Πού κολλάει το νερό στο ποδόσφαιρο;
Η Ομόνοια φέτος θέλει να πάρει το πρωτάθλημα! Ο «λαός» της είναι τα μητσοφάκια. Η εταιρεία που πλήρωσε η κυβέρνηση μας να φέρει το νερό, είναι η χορηγός της συγκεκριμένης ομάδας. Αναγράφεται ήδη το όνομά της στις καινούριες φανέλες.
Με άλλα λόγια; Ο φορολογούμενος Κύπριος, ασχέτως πολιτικών ΚΑΙ αθλητικών (διότι αυτά πάνε μαζί-ακόμα και η επιλογή σου στις τοπικές μπίρες προδίδει το κόμμα που ψηφίζει!) πεποιθήσεων, έδωσε τον οβολό του για την αναδόμηση της ομάδας του τριφυλλιού. Πληρώνουμε για να κερδίσουν το φετινό πρωτάθλημα. ΕΛΕΟΣ! Ανορθωσιάτες, Ολυμπιακοί (Λευκωσίας), Απολλωνίστες και Αποελίστες όλου του Νησιού ΞΥΠΝΗΣΤΕ κι ενωθείτε!!!
Κάτι μου λέει ότι πληρώσαμε και τους μόδιστρους…διότι απόψε παρουσιάστηκαν και οι «στολές για τις πολιτικές εξόδους» των παικτών. Γκρι κουστούμια με πράσινη γραβάτα.. και άλλα, που δεν θυμάμαι. Τι να πούμε; Μακάρι να μην τα φορέσουν εκτός Κύπρου! :ΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡΡ
- Παλεύω με τον πυρετό, μπας και κοιμηθεί πριν φύγουμε για παραλία.-
Η παραλία γέμισε Λευκωσία.
Η Λευκωσία γέμισε κουρασμένους ανθρώπους, κυρίως ξένους.
Στο οδόφραγμα του Λήδρα Πάλλας, οι φωτογραφίες των Ισαάκ και Σολωμού, ξέφτισαν. Θυμίζουν ρωμαϊκά ψηφιδωτά. Κι από ότι φαίνεται στη μνήμη μας, το 1996 ανήκει στην αρχαιότητα…Λίγα μέτρα πιο πέρα, μέσα στη νεκρή ζώνη, υπάρχει σε ένα μπαράκι, ο ωραιότερος κήπος της πρωτεύουσας… Και όμως δεν έχουμε καμιά τύψη να τον απολαμβάνουμε με καλό φαγητό, έχοντας ως φόντο, κομμάτια της κατεχόμενης πόλης. Πάνω στα ενετικά τείχη και την χωρίστρα τάφρο.Στην ίδια τάφρο που λιντσάρανε τον Σάκη πριν κάτι χρόνια όταν έκανε την πρώτη ελληνοτουρκική συναυλία στο νησί…
Και είναι τέτοιες οι μέρες που οι μεγάλοι ακόμα συζητάνε: Χάσαμε το μισό ή καταφέραμε να κρατήσουμε το μισό;
Μα πλέον δεν έχει καμία σημασία.
Πόσο άλλαξαν τα τείχη σου, Λευκωσία μου!
-Όταν το χασμουρητό και το γέλιο πονάνε, είναι το χειρότερο μου, ειδικά καλοκαιριάτικα! Τςτςτς-
Μια πολύ καλή παιδική φίλη, λαμβάνει μέρος σε ομαδική έκθεση ζωγραφικής. Η πρώτη της «εμφάνιση» στην Κύπρο, στα πλαίσια πολιτιστικών εκδηλώσεων. Αυτή η κοπελίτσα, δέρνεται όλη μέρα σαν (σαν όχι ως!) πωλήτρια σε κάποιο κατάστημα ενώ οι πιθανότητες για διορισμό στη Μέση Εκπαίδευση είναι μηδαμινές. Πήγαμε με την τρίτη παιδική φίλη για να την στηρίξουμε. Εξαιρετικούς πίνακες είδαμε, ταλέντα επίσης. Μέλλον όμως σε αυτόν τον τόπο; Άρχισε ο Υπουργός Παιδείας τα «θα» και τα «θα» για τη δημιουργία της Σχολής Καλών Τεχνών. Τον άκουγαν οι ζωγράφοι και ανάλογα την αφέλεια και τις μέχρι τώρα εμπειρίες τους, γέμιζαν όνειρα ή πίκρα. Διότι πλην από 2, οι υπόλοιποι εργάζονται σε πολύ διαφορετικούς χώρους από αυτόν που επέλεξαν. …Μετά αποκάλεσε τις ζωγράφους «καλλιτέχνιδες» και πνιγήκαμε ταυτόχρονα καμιά δεκαριά άτομα. Κρατήσαμε το γέλιο, απορήσαμε για τον πρώην πρύτανη υπουργό και θυμηθήκαμε πού ζούμε…
Μακάρι τα «θα» να γίνουν πραγματικότητα. Μακάρι να αποκτήσει η Κύπρος Σχολή Καλών Τεχνών με ευαίσθητους και προχωρημένους καθηγητές! Η καλαισθησία απουσιάζει από τον τόπο μας, δυστυχώς. Όλα τα φτιάχνουμε «μέτρια», απλά για να τα φτιάξουμε. Χωρίς να έχουμε υπόψη μας την ομορφιά. Είτε πρόκειται για κτίριο είτε για φαγητό. Λάθος μοιραίο για το νησί της Αφροδίτης…
ΥΓ: Το προηγούμενο ποστ ήταν ως "σχόλιο.απάντηση" σε ένα παλιότερο ποστ της pandora.
Γενέθλειο ποστ αύριο, μετά που θα το χωνέψω ότι φτάσαμε στο ηλικιακό γκρουπ των 30 πλυν! Δεν αρχίζω τώρα με τα "πότε ήμασταν κοριτσάκια και πότε κόψαμε τις κοτσίδες μας"! Ντροπή όταν ακόμα είμαστε τόσο μα τόσο μικροί (στο μυαλό, στην καρδιά, στο κορμί).
Συνεχίζω με μια τούρτα για εισαγωγή. Η συνέχεια πιο αναλυτική. Ο ρυθμός, σχεδόν χορευτικός κι ας με πονάει ο λαιμός.
Σοκολάτα πικρή η τούρτα, απόψε θα ονειρεύομαι τη γεύση της...μιαααααααααμι ας είναι καλά η ξαδερφούλα μου, που είναι Σεφ!!!
Και η δεύτερη εισαγωγή: Τούρτες για όλα τα γούστα (τρώμε που τρώμε τα μούτρα μας θα γλυτώνανε;...ουφφφούξιξ!)
Πώς χωρίζουμε τους άνδρες σε κατηγορίες;
Με βάση τις εμπειρίες μου, των φιλενάδων, των γνωστών και των κολλητών, σκέφτηκα πρώτα τον ονομαστικό διαχωρισμό: Οι Γιώργηδες και όλοι οι άλλοι. Διότι πάντα κάτι τρέχει με τους πρώτους. Ίσως να ευθύνεται και η αριθμητική υπεροχή τους. Πάντως σε κάθε καντούνι (Γωνία) υπάρχουν και 5 Γιώργηδες.
Έχουν άλλον αέρα, «είναι αλήτες και κορμάρες», σίγουρα κάποιοι Γιώργηδες είναι μάλαμα, πάντως για κάποιο λόγο στο χορό « ο Γιώργος κάνει πάντα την αρχή!» Μέχρι και η τρε μπανάλ Μπουβαρί ονειρευόταν να κάνει ένα ψηλό, μελαχρινό γιό και να τον βγάλει Ζορζ. Να κυκλοφοράει για γαμπρός από τις έντεκα και μπρος! (ο συγγραφέας της έδωσε κόρη, τελικά. Έτσι, για να μην πάει ούτε αυτό καλά στη ζωή της)…Μόνο ο Γιωργάκης κατάφερε να σπάσει το καλούπι. Πολύ πριν πέσει από το ποδήλατο. Πολύ πριν αρχίσει το τρέξιμο πίσω από τον Κανένα! (όχι και τόσο άσχετο αφού μιλάμε για Γιώργηδες!)
Να τους χωρίσουμε με βάση τα ζώδια; Πιιιιιιιιι!!!! Δεν έχω ιδέα και δεν είμαι σίγουρη αν όντως οι Σκορπιοί είναι ερωτικοί μα εκδικητικοί ή αν ευσταθούν οι φήμες, που θέλουνε τους Καρκίνους να είναι άκακα κι ευαίσθητα παιδάκια! Χμ…
Κι αν πάρουμε τις χωρίστρες τις κλισέ;
Ο μαμάκιας και ο γυφτέ δεν είναι καθόλου πασέ (για την ακρίβειαν αυξάνονται επικίνδυνα) ενώ το «πολλά βαρύς» ταιριάζει μόνο στον καφέ. Ο μέτρο και ο εμπριμέ, γίνανε σουξέ. Ο τσιγκούνης, ο επιδειξίας και ο νάρκισσος έχουν σε όλα ανοσία. Και όλοι μα όλοι, έχουν τον τρόπο τους να σε τυφλώσουν στην παραλία!
Δεν είναι εποχή το καλοκαίρι για σκέψεις, αυτό είναι σίγουρο!
Χμ…
Αν τους παρομοιάζαμε με ζωάκια; Όλες μας έχουμε γνωρίσει έστω κι ένα γαϊδούρι. Ένα γουρούνι, μερικούς γύπες. Οι πολύ τυχερές δαγκώθηκαν από τίγρεις ενώ κάποιες μπερδέψανε τον Αδάμ με το φίδι. Κάποιες τρίτες, μαζέψανε κάποτε ένα σκυλάκι και ίσως αργότερα το μετάνιωσαν γιατί άρχισε ο αέρας να τις πνίγει αλλά δεν παίρνανε και την απόφαση να το δώσουνε για υιοθεσία ή ευθανασία! Ήταν τόσο, μα τόσο καλούλι!(το σκυλάκι!)
Και κάποιες εξαρτήσεις ή κρυμμένες αλήθειες τους;
Ναι, θα δανειστώ το αρχείο της Μαμάς Φύσης. Πανίδα και χλωρίδα: Και καρτούν και καρτούν! (για άντρες δεν μιλούμε;)
Τα αποτελέσματα αργότερα (έτσι είναι οι αναλύσεις, διαρκούν).
Τούρτααααααααα;;;;;;;;;;;;;;;
:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
19 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Τί έγραψα τις προάλλες; Για τα γραφτά και τα άγραφα; Ναι ναι...
Αυτό ήταν από τα γραφτά των άγράφων! Πρώτη φορά ένιωσα τόσο ούφο με ένα πλάσμα.
Σκοτεινός, μυστήριος, μελαχρινός, ψηλός. Τζιν. Μαύρη μπλούζα. 6ο δάκτυλο στο δεξί του χέρι, ένα τσιγάρο. Δυσανάγνωστο βλέμμα. Ίχνη αγαπημένης ανδρικής κολώνιας. Λιγομίλητος. Φαινόταν να έχει περισσότερα να πει με το ουίσκι του, παρά με κάποιον στην παρέα.Το όνομά του, σχεδόν σημαδιακό (για την ουφοποίηση).
Μας εξέτασε όλες από πάνω μέχρι κάτω. Ήμουν η μοναδική, που δεν είχε φτιάξει τέλεια τα μαλλιά της (μόλις που πρόλαβα να τα λούσω). Το λινό παντελόνι, δεν με έκανε να θυμίζω μπομπονιέρα(το συγκεκριμένο φόρεμα ήταν στα άπλυτα). Το ότι οι άλλοι με έβαζαν να τους μεταφράζω τις διάφορες μπίρες, του κίνησε την περιέργεια:
- Τόσο καλή γνώστις είσαι;
- Δεν πίνω μπίρα. Ενοχλεί με.
- Α...Οκ! (Το βλέμμα του καρφώθηκε στο ποτό μου)
Από τη δύναμη της συνήθειας και μόνο ξέχασα ότι είχα παραγγείλει μια μικρή μαύρη. (Διότι κερνούσε κάποιος στην παρέα, που δεν γνωρίζω καλά και η βότκα είναι πανάκριβη όταν την σκέφτεσαι σε ευρώ! )Αλλά σιγά που θα του εξηγούσα κιόλας!
Χαμογέλασε. Μου πρόσφερε τσιγάρο.
- Ευχαριστώ, δεν καπνίζω...
- Και πώς μας ανέχεσαι τόσην ώρα;
- εεεε...συνήθεια; Παθητική καπνίστρια 10 χρόνια;
Λίγα λεπτά αργότερα, ένα πούρο έκανε περίπατο ανάμεσα στον Α ,στον Κ κι εμένα. Τράβηξα-ήπια-έκανα (πώς το λέτε;) δυο ρουφηξιές. Αυτός ζάβωσε κι έμεινε να χάσκει.
- Ενόμιζα ότι εν καπνίζεις;
- ΕΝ καπνίζω λέμε! (Τώρα πραγματικά υπάρχει σύγκριση;)
-οκ... (ευχάριστη έκπληξη η παντελής έλλειψη ειρωνίας)
Είπαμε να βγούμε την επομένη για καφέ να γνωριστούμε καλύτερα. Δεν ξέρω τί σκεφτόταν αλλά ο καφές κύλησε υπέροχα. Στο κλαμπ σοκαρίστηκε (στον καφέ έμαθε ότι αυτή η μπομπονιέρα που θυμόταν από τις μέρες της Τ (παλιό μεταλ κλαμπ στη Λευκωσία) ήμουν εγώ) γιατί έβλεπε να χορεύουμε με τις άλλες ό,τι τραγούδι ερχόταν στο μυαλό του ατάλαντου dj, ακόμα και τσιφτετέλι.
Στο αντίο, αποφάσισε ότι θα με ακολουθούσε με το αυτοκίνητό του μέχρι το σπίτι μου για να είναι σίγουρος ότι θα φτάσω σώα. Και ως συνήθως μου βγήκε σε αντίδραση και έκανα τον πιο μεγάλο γύρο της Λευκωσίας για να βαρεθεί, να με βρίσει και να φύγει. Δεν το έκανε. Περάσαμε μέσα από όλους τους δήμους της πόλης, μέσα από τους περισσότερους μονόδρομους για να με χάσει. Τίποτα. Αυτός ακόμα εκεί, να μην χάνεται, να μην βρίζει, να μην φεύγει! Σταμάτησα σε ένα περίπτερο. Διψούσα τρομερά. Του αγόρασα κι αυτού ένα μπουκαλάκι νερό και του το έδωσα.
- Είσαι πολλά αντιδραστική. Δεν θέλω να σου επιβληθώ απλά θέλω να ξέρω ότι θα πάεις καλά στο σπίτι σου.
- Θα πάω. Τωρά, θα μπεις εσύ στο αυτοκίνητό σου, εγώ στο δικό μου. Και ο καθένας θα πάει ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ! Εκατάλαβες;
Φυσικά και δεν εκατάλαβε αλλά ήμουν πολύ ζαλισμένη κι αποκαμωμένη για να επιμείνω με άλλη 1 ώρα άσκοπο οδήγημα. Αποφάσισα ότι δεν θέλω να τον ξαναδώ γιατί μου πάει πολύ κόντρα και αν γνωριστούμε καλά, θα φάει κλωτσιά!
Δεν πρόλαβα να ξαπλώσω, άρχισαν τα μηνύματα. 1,2,3,4 κανεί! Στο 4ο ριπλάι δεν μου απάντησε. Δεν ξέρω καν αν τον προσέβαλα γιατί το έγραφα και ήμουν στο 5ο όνειρο!
Σήμερα ήρθε το πακέτο από μόνο του "Πολύ ζόρικη μας βγήκες! Εγώ νόμισα ότι είχα να κάμω με ένα ήσυχο κοριτσάκι. Τωρά έμαθα ότι είσαι Λιονταρίνα!" Βρήκα το περιεχόμενο και την εικόνα ενός μεταλλά να διαβάζει( και να πιστεύει στα )ζώδια, πολύ αστεία! Δεν του απάντησα.
Αρκετά απότομη, ανόητη, αρνητική ήμουν μαζί του. Δεν αξίζει τέτοια συμπεριφορά. Βαριέμαι κιόλας να εξηγώ γιατί επιμένω να κάνω το Γιώτα Άλφα ώστε το Κλικ να ακούγεται Κλακ!
Εξάλλου, όπου να΄σαι φεύγω.
13 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΠερσι τετοια νυχτα,
ξημερωμα,
ημουν σε ενα μπλακονι και σκεφτομουν αν το πεζοδρομιο ειναι αρκετα σκληρο για να δοθει ενα κερασακι "δραμα" στο γραντ φιασκο, που ειχε στηθει εις βαρος μου. Φευγαλεα η σκεψη αλλα υπηρξε. Η επομενη στιγμη, με συνεφερε. "Και σιγα που θα πεθανω εγω για ενα τιποτα! Βρε δεν παμε καλα!!!!"
Η χρονια που ακολουθησε ηταν η χειροτερη μεχρι τωρα.Εχασα την αθωοτητα μου και ειπα να την κηδεψω με ολες τις τιμες. Συνειδητοποιησα οτι οι περισσοτερες πραξεις αγαπης, που γινονται απο ολους μας ειναι στην ουσια, ταιστρες εγωισμου. Και πως συγκινουμαστε, ποσο προθυμα "πεφτουμε" σε αυτες τις βιτρινες ρομαντισμου!
Αλλα αποφασισα οτι δεν θα σκασω κιολας! Την υγεια μου την εχω, αγαπη πολλη χαιρομαι να δινω και να παιρνω, τα βιβλια περιμενουν να διαβαστουν, οι σημειωσεις τρεχουν και δεν περιμενουν, το κρασι δεν κινδυνευει απο την ανομβρια οπως το νερο, το φεγγαρι αρχιζει να γεμιζει καθε φορα που κινδυνευει να εξαφανιστει απο τον ουρανο...και τσααααααααααακ, το καλοκαιρι ξαναηρθε!
Φετος τετοια νυχτα,
τετοια ωρα,
ακουμπισμενη στη γεφυρα, στο κλαμπ, με τους 2 πιο αγαπημενους μου φιλους, για τα γενεθλεια του Γ. Να πεταξω. Να πεταξω απο ευτυχια! Αυτο ηθελα!
Διοτι γιορταζα την επετειο της επιβιωσης! Χοροπηδουσα τραγουδωντας το "Χρονια Πολλα"στον Γ παρεα με τον Α να πεθαινει στα γελια και τον γκρινιαρη εορταζοντα να χαμογελαει οσο πιο πλατια μπορει. Περσι τετοια νυχτα, ειχα ξεχασει για πρωτη φορα σε 14 χρονια να του ευχηθω και ηταν τουλαχιστον σοκαριστικο για ολη την παρεα. Φετος, ξαναγυρισα στα παλια, αγαπημενα λημερια! Του χαχαχαχα και του τραλαλαλα δοσμενα απλοχερα απο τη φυση.
Συνειδητοποιησα οτι ειμαι πολυ πολυ δυνατη, Obelix!!!(Ας ελπισουμε να μην αυτοματιαστηκαμε τωρα) Για αυτο και δεν προκειται να τσακιστω για τιποτα και για κανενα.Αγαπαω τη ζωη και σιχαινομαι τη μιζερια. Κι ας καμια φορα πατιναρουν τα γκριν γκριν και τα ουφουφουφ..Θα τσακιστω να κανω ευτυχισμενους οσους περισσοτερους ανθρωπους μπορω αλλα μαζι κι εμενα.
Τι να σας πω... σιγοτραγουδουσα ολο το απογευμα "Αγαπαω κι αδιαφορω", ενω το "Ροδες", αγαπημενο τραγουδι της εφηβειας πηγαινοερχοταν μονο σαν μελωδια. Για να δωσει τον σωστο ρυθμο, στον φοβερο στιχο του Ασιμου.
Ειναι και η τελικη ευθεια βλεπεις...Του χρονου τετοια μερα...οχι, δεν το σκεφτομαι γιατι δεν ξερω. Κι αυτο ειναι περιφημο!!!
:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
Τελειο μας Σκυριακο!!!
13 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Ενας γιγαντιος κουβας με ονειρα τυφλων,που δεν αντεχανε να βλεπουνε την Ενωση να θρυμματιζεται.Κι ας εριξαν στον ταφο τον Ακριτα της.
Πιστευαν πως υπηρετουσαν την Ελευθερια, κι ας ητανε σκυλακια της Δικτατοριας.
Βεβηλωσανε την Ιστορια απο ηλιθιοητα.Σκοτωθηκανε με τα αδερφια τους για μια χουφτα χωμα.
Νομιζαν πως υψωναν την Γαλανολευκη εναντια στον Δικεφαλο, που ειχε σμιξει με το Σφυροδρεπανο και γεννουσανε συνεχεια Μισοφεγαρα και κοκκινα αστερακια.
Πιστευαν πως θα εφερναν επιτελους το βιολι στην αγκαλια του Αιγαιου.
Μα επεσαν εξω.
Ξεχασαν τα συμφεροντα του Μεγαλου Τσιρκου.
Δεν καταλαβαν οτι ηταν τα μικροτερα πιονια στον χαρτη της πολιτικης.Πως ο ηρωισμος εσβησε στην αγχονη το 1960.
Γεμισε ο κουβας αιμα.Σε πεντε μερες, απλα θα επεφτε στο χωμα να το βαψει ενω κυλουσε απο τα πεντε δακτυλα στην θαλασσα.
Και το Αιγαιο ρουφηχτηκε ακομα πιο μακρια απο την Μεσογειο. Μην και μαγαρεψει περισσοτερο.Βλεπεις, στα κυματακια του ακομα κρυβονταν θρηνοι μικρασιατικοι. Πεισματαρικο το κλαμα του προσφυγα, σμιγει με το αλατι του αφρου και σφυριζει τη μελωδια του βυθου.Οσο κι αν αγριεψει το Αιγαιο, ο θρηνος για το αδικο αιμα, δεν ξαναβγαινει στη στερια.Δεν ειναι ερωτικος καημος για να σπασει μια νυχτα, στα βραχια.
...
Μεχρι το τελος του καλοκαιριου ομως το βιολι της Μεσογειου θα εσπαζε.
Οχι για παντα.
Το Μεγαλο Τσιρκο εχει καινουριο σεναριο για τις επομενες παραστασεις του .
Ποιος ξερει;
Ισως καποτε, αναστηθουν πολλα. Οχι μονο ονειρα.
7 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
Η πολυχρωμία της πόλης αποδεικνύεται ευεργετική για τη διάθεση και την τσέπη. Μετά το πάμφθηνο τούρκικο μπακάλικο με τα γιγάντια ελληνικά καρπούζια που δεν τρώω αλλά χαίρομαι να βλέπω γιατί θυμίζουν σπίτι (το κυπριακό γεύμα του καλοκαιριού που σιχαίνομαι: καρπούζι με χαλούμι), το κρητικό ελαιόλαδο που λατρεύω και τα ολόφρεσκα λαχανικά, τους φούρνους με τις φρέσκες τυρόπιττες και τα πεντανόστιμα μπακλαβαδάκια με πιστάτσιο (φυστίκι Αιγίνης), το διεθνές κατάστημα με το γιασεμί και τα πλαντέν (μπανάνες για μαγειρική), τα μαγαζάκια/εργαστήρια μουσικών οργάνων και το άθλιο ελληνικό μπαράκι, στο οποίο ακόμα δεν έμαθαν ότι η sprite δεν μπαίνει ζεστή στη βότκα ή στο ρούμι…
Ανακάλυψα ένα μικροσκοπικό ελληνικό καφέ στην άκρη του τουρκομαχαλά. Άθλια η διακόσμηση, από τη στάνταρτ που έχουνε τα τούρκικα imbiss με kebab. Αλλά η ελληνική σημαία στο βάθος, που με χαιρέτησε ενώ έτρεχα παραήταν ζωντανή για να μπει στο ασυνείδητο. Σταμάτησα, πλησίασα στο μενού και παρολίγον να τσιριλλίσω (τσιρίξω)! Το πώς χάρηκα που βρήκα φραπέ με ΔΩΡΕΑΝ σέρβις ίντερνετ στο κέντρο της πόλης δεν περιγράφεται! Μόνο που δεν άρχισα να χοροπηδώ στη μέση του στενού. Σοβαρή, μπήκα και κάθισα στο πιο γωνιακό τραπεζάκι που βρήκα. (λατρεία προς τα γωνιακά τραπεζάκια, κατά προτίμηση δίπλα από παράθυρο για να μπαίνει διάχυτο το φως.)
Ο νεαρός στο μπαρ, ψηλός και μελαχρινός, με βαριά προφορά όταν μιλούσε ελληνικά και γερμανικά ακσάντφράι. Κάποιοι άλλοι νεαροί μέσα παλεύανε με κάτι καλώδια. Ετοιμάζονταν για ιδιωτικό τουρνουά κάποιου διαδικτυακού παιχνιδιού, ιδέα δεν έχω ποιού. Η μουσική ήταν από ελληνικό σταθμό, στην οθόνη υπήρχε madtv, παρασύρθηκα. Ήταν η στιγμή που αποφάσισα να τηλεφωνήσω για να έρθω Αθήνα.( Το ότι ναυάγησε το πλάνο άλλη ιστορία, για την οποία ρίχνω μεγάλο μέρος της ευθύνης στην τελευταιαστιγμηατίτηδα μου και στην γρουσουζιά του Ε.) Ένιωθα ότι ήμουν σπίτι κι ας βρισκόμασταν στην καρδιά της Γερμανίας σε ένα τουρκομαχαλά, που μύριζε σκόρδο και donner kebab. Αφού στο ραφιόφωνο κτυπιότανε ο Σάκης!!! Και στην οθόνη μια άγνωστη Ελληνίδα αηδός! Ναι ,ναι με «ήττα»! :ΡΡΡΡΡ Για αυτό μην ψάχνετε τίτλο, όνομα κλπ…προτίμησα να συγκεντρωθώ στην όαση…
Τα παιδιά με τα καλώδια, άρχισαν να σχολιάζουν: που κάθισα άνετη και έβγαλα τις σημειώσεις για την διπλωματική. Που τα μαλλιά μου ήταν αχτένιστα, τα αθλητικά μου λερωμένα, που είχα το χάλι μου το μαύρο δηλαδή… κοκκίνισα γιατί είχανε απόλυτο δίκαιο.
Όμως όταν ήρθε το μελαχρινό παιδί για να πάρει την παραγγελία, τα σχόλια τους κόπηκαν με την ππάλλα του χασάπη. Δεν περίμεναν να ακούσουν «Ένα πολύ παγωμένο φραπέ σκέτο, με λίγο γάλα παρακαλώ.»
Σαν χορωδία άρχισαν βροχή τα «Συγγνώμη, κοπελιά!» κι εγώ γελούσα.
- Αν μου πείτε πού μπορώ να βρω τέτοια μηχανή του φραπέ στη Γερμανία, θα το κάνουμε ντελίτ! Όχι πώς είπατε και κανένα ψέμα!
- Ε…δεν βρίσκεις τέτοιο εδώ! Στην Ελλάδα μόνο. Από εκεί τα φέρνουμε όλοι.
- Τάλαβα….Οκ, ευχαριστώ πάντως!
- Κι από πού είσαι δεν με είπες… πετάχτηκε ο πιο κοινωνικός.
- Όχι από δώ πάντως… (παραήταν μελαγχολικός ο τόνος μου; Δεν πειράζει!)
Πριν φύγω, έκανα μερικούς γνωστούς. Και χάρηκα. Άλλο πράμα η πατρίδα εδώ στα ξένα! Το ότι με πέρασαν για Θεσσαλονικιά παρολίγον να τους κοστίσει τα κεφάλια, χαχαχαχα μετά δοκιμάσανε την Κρήτη… Η Κύπρος ούτε που τους πέρασε από το μυαλό, θεϊκό γέλιο!!!….
Ένα μήνυμα από Κύπρο, που ήρθε την ώρα που έφευγα, με έκανε να πεταλουρίζω κι ας μην φαίνομαι ώριμη γυναίκα ετών 100. Άσχετο ότι όλα πήγανε στραβά φέτος. Στραβά, μαυριδερά κι ανάποδα! Σημασία έχει ότι το καλοκαίρι είναι λάιτ, και η τελική ευθεία στον ορίζοντα! «Αγάπες μου, θα καταφέρουμε να τα πούμε έστω για 2 νύχτες βότκας- βότκας-βότκας-μπίρας-μπίρας-μπίρας-submarines!»Τα καλά νέα της παρέας μου έφτιαξαν τη διάθεση. Λάμπρυνε το χαμόγελο μέσα μου, που κάπου το είχα ξεχάσει τώρα τελευταίως. Και είναι τόσο πιο ζεστό το μέσα χαμόγελο από αυτό της οδοντόκρεμας...Ας είναι καλά τα παιδάκια μου τα γλυκά!!! Κι ας άρχισαν τις ερωτήσεις για το πότε σκοπεύω να αρχίσω να ενδιαφέρομαι ξανά για έρωτες και πασατέμπο...
ΥΓ: Σας σκεφτόμουν όλο το Σάββατο...Ελπίζω να περάσατε ΤΕΛΕΙΑ ΤΕΛΕΙΑ ΤΕΛΕΙΑ!!!
ΧΓΓΚ: Δεν είναι συγκινητική η αγάπη των παιδικών φίλων;
Να είναι περίφημη περίφημη περίφημη η βδομάδα μας!!!!
:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
5 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΧθες το απόγευμα, κατηφορίζοντας το καινούριο μου δρόμο, πέτυχα εντελώς τυχαία τη συγκάτοικο...
- ΩΩΩΩΩΩ, καιρό να βρεθούμε! Τί κάνεις; Πώς ήταν η μέρα σου;
- χααχαχαχαχα μια χαρά! Τώρα επιστρέφω στο σπίτι. Εσύ για πού το έβαλες;
- Είπα να πεταχτώ για νερό. Φραπέ χωρίς νερό δεν γίνεται.
- Φραπέ; Τί είναι αυτό;
- Αν τύχει και βρεθούμε στο σπίτι, θα σου δείξω. Παγωμένος καφές, απλός και τέλειος για τη σημερινή ζέστη.
Δεν περίμενα να βρεθούμε στο σπίτι. Γενικά, η μια μπαίνει η άλλη βγαίνει, στην καλύτερη να συναντηθούμε στο δρόμο. Οι συγκάτοικοι φαντάσματα είμαστε. Καμιά φορά τη νύχτα ακούει η μια την ύπαρξη της άλλης.
Από τη μια έχει τα καλά της αυτή η φανταστική συγκατοίκηση. Το μπάνιο είναι σχεδόν μονίμως ελεύθερο τις ώρε που το χρειάζεσαι. Το γκαζάκι το ίδιο. Από την άλλη, υπάρχουν πρακτικά θέματα που δεν διευθετήθηκαν ακόμα. Θέματα που εμένα με καίνε, αυτή την κάνουν να χασμουριέται. Το ρεύμα, η καινούρια κουζίνα που ακόμα δεν ήρθε, κάποιες μικροεπεμβάσεις που χρειάζεται ακόμα το διαμέρισμα. Όταν συμφωνήσαμε να τα φτιάξουμε σιγά σιγά, δεν συγκεκριμενοποιήσαμε αυτό το "σιγά σιγά". Για μένα φτάνει μέχρι το τέλος του καλοκαιριού, για αυτήν όμως;
Χθες το απόγευμα, την βρήκα να κάθεται στην κουζίνα. Να περιμένει να δει τί σόι πράμα είναι τούτο το "φραπέ" . Έφτιαξα δύο λαχταριστά και προκλητικά παγωμένα για τους 35 βαθμούς της βραδιάς, που δεν έλεγε να ξεκουμπιστεί.
Κι αρχίσαμε να μιλάμε. Για το τί ενοχλεί τη μια, για το τί ενοχλεί την άλλη. Για το ρεύμα και το ίντερνετ, που ακόμα δεν παραγγείλαμε. Για τον ιδιοκτήτη, που είναι απατεώνας και την τέλεια θέση του διαμερίσματος. Για το γλέντι που θα στήσουμε τον Αύγουστο, για τους κοινούς φίλους μας.
- Καλά, τόσους περίεργους παγωμένους καφέδες φτιάχνουν στη Γερμανία, το φραπέ σας που είναι τόσο απλό γιατί δεν το σκέφτηκαν;
- Μην το ψάχνεις. (σκέφθηκα αστραπιαία την ελλειπή τους τεχνολογία που δεν επέτρεψε ποτέ στους αρχαίους Γερμανούς να φτιάξουν τα τεράστια πυθάρια που κυκλοφορούν τόσες χιλιάδες χρόνια στην Μεσόγειο αλλά σώπασα.) Ξέρεις πόσες φορές ζήτησα παγωμένο καφέ χωρίς παγωτό και με κοίταξαν στραβά;
Κι έτσι, πάνω από ένα φραπέ, αρχίσαμε να γινόμαστε συγκάτοικοι με ύλη και εικόνα. Όχι μόνο ήχους στα άγρια ξημερώματα.
Άρχισα να νιώθω το διαμέρισμα σαν σπίτι μου. Επιτέλους.
ΖΓ: Δεν ήταν τέλειο το ΤΕΛΟΣ του "Υπέροχα Πλάσματα";;;;!!!!!!!!
Χάρηκα πολύ που η Έλλη έμεινε με τον Γρηγόρη κι ας είναι Γαύρος κι ας μην είναι αλήθεια, αφού το τέλος γράφτηκε για το Χάπι Εντ της Τηλεόρασης! σνιφφφφφ χαρούμενο...
:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))
Είναι Ιούλιος!!!!!
11 σχόλια - Στείλε Σχόλιο
αρτικ grow-ups as in push-ups Απορίες Απορίες εκτός τόπου και χρόνου αρτίκ επέτειος ημερολογιακά ημερολογιακα ιδεογραφικά Κύπρου εικόνες Κύπρου είκονες μεταφράσεις της Μωβ μορφές Μορφές Παράφωνοι διάλογοι Σκέψεις σΤίχΟι συνείδηση συνταγές Σφηνάκια σφηνάκια Σφηνάκια! τραγούδια για καλημέρα τραγούδια για καληνύχτα τσάγια Τσάγια! τσάγια! Τσάγια Χαμόγελα