Παρασκευή με Δευτέρα,

η μια κακή είδηση μετά την άλλη.

Παρασκευή πρωί στο δρόμο για το μετρό,βλέποντας ένα βρώμικο από φτυσίματα και γραπτές βρισιές πόστερ για "το μέλλον της Παγόχωρας με καθαρά παγοχωρίτικο αίμα" ένιωσα αποστροφή για τον ντόπιο εθνικισμό χωρίς όρια, κι έλλειψη εμπιστοσύνης στην οποιαδήποτε κυβέρνηση. Σ'ένα τόπο που παρά το ποσοστό Αφροπαγοχωριτών, Παγοχωριτών μη καθολικούς ή προτεστάντες και Ασιατοπαγοχωριτών, δεν τους υποδέχεται ως υπαλλήλους στη δημόσια υπηρεσία. Και μετά έρχονται και οι αρρωστημένοι να μας κάνουν μαθήματα ιστορίας για καθαρή παγοχωρίαση,απέχοντας από όσα θαυμαστά εναρμονισμένης πολυπολιτισμικότητας συναντάς στη Μ.Βρεττανία.

Παρασκευή απόγευμα ακόμη πιστεύαμε πως για το μακελιό στη Νορβηγία, ευθύνετο κάποια μουσουλμανική τρομοκρατική οργάνωση. Ακόμη και όσοι θεωρούμε πιο τρομοκρατική την δημιουργία σκοτεινών νόμων για τη δική μας ασφάλεια. Πες το επιπολαιότητα,πες το προκατάληψη σαν αποτέλεσμα 10χρονης πλύσης εγκεφάλου,πες το φόβο.Τρόμο έσπειρε τελικά ένας φανατισμένος ξανθός "άγγελος",που αποφάσισε να ξεκολλήσει από τη φλυαρία και να περάσει στις πράξεις κάθαρσης. Κατάφερε όχι μόνο να σκοτώσει τόσους συνανθρώπους μας αλλά και να συντρίψει την θετική προκατάληψη που είχαμε ανά το παγκόσμιο,για την τελειότητα και την γαλήνη της Σκανδιναβίας. Άγγελος καταστροφής. Είναι σίγουρο πως έδρασε χωρίς καμία βοήθεια;

Παγώνεις στη σκέψη των γονιών που αντί ν΄αγκαλιάσουν το παιδί τους,έπρεπε ν΄αναγνωρίσουν το πτώμα του. "Κανένα παιδί δεν ανήκει στο χώμα!" τόνιζα στον Λάβη, που με ρώτησε ό,τι πιο απλό αντί για απάντηση...

- Όσο τραγικό κι αν είναι αυτό που συνέβη...Γιατί δεν κλαίμε καθημερινά για τα παιδάκια που πεθαίνουν από την πείνα; Επειδή είναι κάτι το συνηθισμένο; Αξίζουν δηλαδή περισσότερο οι ζωές των Σκανδιναβών από των Αφρικανών;

Δεν ήθελα ν΄απαντήσω κι ας φώναζε η συνείδηση. Ακόμη φωνάζει για την αναισθησία μας δηλαδή.

Μετά το Σάββατο και την είδηση του θανάτου της Amy Winehouse, τόσο νέα...τί κρίμα τί κρίμα τί κρίμα! Θλιβερο αλλά όχι σοκαριστικό. Για την ακρίβεια ήταν αναμενόμενο,ειδικά με τις τελευταίες φωτογραφίες όπου το ζουμερό κορίτσι είχε αντικατασταθεί από μια σκιά,ένα ερείπιο. Ο Λάβης επανέλαβε την ερώτηση του με διαφορετικό παράδειγμα: "Γιατί δεν λέμε τί κρίμα για τα παιδιά που μεγαλώνουν στα ορφανοτροφεία ενώ έχουν συγγενείς;Γιατί δεν κλαίμε που οι κρατικές χρηματοδοτήσεις για την Παιδεία,την Κοινωνική Αλληλεγγύη και την Υγεία μειώνονται για χάρη των λίγων;"

Κοστολογούμε τη ζωή; Τις ευκαιρίες που δίνει η Μοίρα; Το ταλέντο; Την (πιθανή) μελλοντική δημιουργία που ακυρώθηκε με τον σωματικό θάνατο; Ποιά η διαφορά μεταξύ αυτοκαταστροφής από ανάγκη αγάπης και καταστροφής από ανίατο μίσος;

Σε αντίθεση ο δικός μας Μιχάλης Κακογιάννης,που έφυγε από τη ζωή χθες στα 90 του χρόνια. Μεγάλος Έλληνας Σκηνοθέτης από τη Λεμεσό, που δοξάστηκε τόσο στην Ελλάδα όσο και στο εξωτερικό, και ο Πολιτισμός πενθεί. Διότι πέραν των ταινιών του,πέραν του "Ζορμπά" και της "Στέλλας",εκτός από τις Τραγωδίες ο Κακογιάννης μας δώρισε στίχους σε τραγούδια, μεταφράσεις θεατρικών έργων και σεναρίων, την ονειρική φωταγωγημένη Ακρόπολη και τέλος το Ίδρυμα που έφερε τ΄όνομα του, με σκοπό τη μελέτη, υποστήριξη και διάδοση των τεχνών του θεάτρου και του κινηματογράφου, καθώς και την καταγραφή και διαφύλαξη των δημιουργημάτων των τεχνών αυτών, ενώ ακολούθησε και το Πολιτιστικό Κέντρο του Ιδρύματος.

Πλήρης ημερών σε αντίθεση με την Amy; Δεν ξέρω.

Τί θα πει πλήρης ημερών;

Υπάρχει τιμολόγιο στον χρόνο;

Οι δημιουργοί σβήνουν ούτως ή άλλως πριν ολοκληρώσουν το έργο τους, ανεξάρτητα από την βιολογική τους ηλικία.Αν μπορούσαμε να τους ρωτήσουμε αυτό θα μας έλεγαν όπως άλλωστε οι περισσότεροι άνθρωποι που φεύγουν. Ο χρόνος δεν είναι ποτέ αρκετός διότι η Έμπνευση και η Ολοκλήρωση χρειάζονται περισσότερο από μία ζωή, ειδικά αν οι Θρύλοι φωτίζουν μόνο την ανθρώπινη διάσταση...

Ανάμεσα στα παιδιά που ρίχνουμε στον Καιάδα της Πείνας, μπορεί να βρίσκονται επόμενοι χαρισματικοί Ηγέτες, Θεραπευτές και Ιατροί,Γεωργοί, Εφευρέτες,Επιστήμονες,Δημιουργοί...όπως ακριβώς και στους νέους που σκοτώθηκαν στην Νορβηγία.

Αλλά ακόμη και να μην υπάρχει το ξεχωριστό μέλλον, με τί καρδιά προσπερνάμε οποιονδήποτε υπάρχει στο περιθώριο; Γιατί τόση αδιαφορία;

13 κεράκια, 13 ψυχές. 13 Ήρωες που έπεσαν για ένα τίποτα...

Από τη Δευτέρα το μεσημέρι που καίνε τα σωθικά μου. Ο δικός μας αγαπημένος δεν έπαθε τίποτα αλλά είναι να μην κλαις με τον πόνο των συμπατριωτών σου; Είναι να μην αγανακτάς όταν η αδιαφορία ή η βλακεία (ακόμη δεν αποφάσισε βλέπετε αν ήξερε ή αν είναι ανίκανος) του Προέδρου έβαλε πάνω από την ασφάλεια μας τις προσωπικές του σχέσεις με την Ρωσία και την Συρία.

Από τη Δευτέρα που ασταμάτητα μια κραυγή κουφαίνει το σώμα. Ξεκινάει από τον σταυρόκομπο,που κάποτε λεγόταν στομάχι, διασπάται σε χιλιάδες μικρές κραυγές που πλέον δίνουν οδηγίες στο σώμα. Να δείρει, να σπάσει, να σκοτώσει.Κι ο εγκέφαλος τις σιωπά. Αποχαυνώνει το σώμα, που καταβεβλημένο αναζητά τον λήθαργο. Η λογική της ψυχραιμίας εξατμίζει την Αγανάκτηση. Για ένα δευτερόλεπτο μόνο.

Συνεχής αγώνας να μην σκοτωθούν, η Λογική με την Αηδία.

Αηδία.

Ξανακούσατε εσείς Δολοφόνο που αναλαμβάνει την έρευνα του εγκλήματός του; Ξέρετε πολλούς Κακοποιούς που προσπαθούνε να πιάσουν τον Ένοχο;

ΑΗΔΙΑ ΕΙΣΑΙ ΜΗΤΣΟΦ ΕΣΥ ΚΑΙ ΤΟ ΧΩΡΚΟ ΣΟΥ!

Τρεις μέρες κρυφτό, να εξαφανίσετε τα αποδεικτικά στοιχεία. Το αίμα όμως δεν βγαίνει ποτέ από τα χέρια των Δολοφόνων. Κι αύριο,μέρα ανάμνησης του χουντικού πραξικοπήματος,θα τα σούρετε πάλι σε άσχετους με το έγκλημα. Θα παρελθοντολογήσετε,θα αλαμπουρνεζικίσετε,θα αλλαλουμίσετε. Μια μαύρη τρύπα σε 100 μαύρες τρύπες. Όχι σαν αυτές που μοιάζουν με τις αγκαλιές των όσων έμειναν πίσω αλλά σαν τις άλλες,αυτές που απορροφούν τα πάντα; Α,εκτός από την μαννοσύνη σας, αυτή τρώει τα πάντα!

Αυτή τη φορά δεν καταφέρατε να σπιλώσετε το όνομα κανενός νεκρού. Όσοι παρακολουθούσαμε τις ειδήσεις, γνωρίζαμε πως υπάρχουν ακόμη Ήρωες που αντιστέκονται στην ανικανότητά σας. Η μνήμη μας επιτρέπει να θυμόμαστε τον αγώνα που έκαναν διάφοροι Στρατιωτικοί μα δεν ακούγατε τον κώδωνα του Κινδύνου (Χαζοκώδων του Κατακουζηνού νομίζατε πως ήταν; !)Τώρα, πρόλαβαν κι έμαθαν και οι υπόλοιποι το όνομα του Ήρωα ΑΝΔΡΕΑ ΙΩΑΝΝΙΔΗ!Παραποιήστε,κάψτε,κόψτε,ραντίστε! Δεν θα τελειώσετε μαζί με την οργή του κόσμου! Ακόμη κι αυτών που σας ψήφιζαν τόσες δεκαετίες από φόβο κυρίως!

Μέχρι να παραιτηθείς Μητσόφ,θα είμαστε παντού να ζητάμε ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΣΑΣ!

Μόνο τότε θα αναπαυθούν όσες αγκαλιές μείνανε πίσω,άδειες.

Αιωνία η μνήμη των Αδικοχαμένων μας.Ν΄αναπαύονται οι ψυχές τους.Ουράνια Αγκαλιά να τους μακαρίζει για πάντα...

--------------------------

Σήμερα έστειλα κι ένα μικροσκοπικό μέιλ στους Πρωταγωνιστές, που για κάποιο άκυρο λόγο δεν συγκινήθηκαν καθόλου για τον χαμό 13 ελληνικών ψυχών. Κανένας πλυν του Ανδρέα Πετρουλάκη,κι αυτό μια γελοιογραφία...

Ένιωσα μεγάλη πίκρα ως Ελληνίδα και ως αναγνώστις τους. Δεν ξέρω αν θ΄απαντήσουν ποτέ ή αν θ' ασχοληθούν καν με το Θέμα. Ντροπή στην ομάδα τους, Ντροπή!

Σε όλα τα παιδάκια που μας σκέφτηκαν έστω κι ένα δευτερόλεπτο, ευχαριστώ. Τα λόγια και οι σκέψεις σας ήταν πολύ σημαντικά. Ευχαριστώ.