Καταλαβαίνεις ότι περνούνε τα χρόνια όταν χτυπάει το τηλέφωνο και δεν αναγνωρίζεις τη φωνή που σου μιλάει. Κάποτε, αυτή η φωνή, άνηκε στην καθημερινότητά σου. Όχι τώρα πια. Και σίγουρα, δεν περιμένεις αυτά τα νέα που έχει να σου διηγηθεί!

-Κόρη,εν με εκατάλαβες;

-εμ...όι...

- η Γ είμαι!

(η ποιά;)

-Ναι, Γ μου, τί κάμνεις; Πώς πάεις;

-Εννά σε φάει η ευγένεια! Αφού εν εκατάλαβες ακόμα ποιά είμαι! Ρε πελλόπλασμα, η Γ, η φίλη σου που το δημοτικό!

-Γ μουυυυυυυυυυυυυυυυυ!!!!!!!!!!!!!!!!!! Τι κάμνεις!!!!!!!;;;;;!!!!!! Κόόοοοοοοοοορη!!!! Μόνο που σένα δεν επερίμενα τηλεφώνημα! Τί κάμνεις; Πού είσαι; Πώς πάεις;

-Κόρη, έχει τέσσερα χρόνια να βρεθούμε;

-Ναι, πάει πολύς καιρός...’τε, πε μου ότι με έπιασες να μου πεις ότι παντρεύεσαι!

-ΝΑΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!!!!!!!!!! Κόρη, εν μπορώ να παντρευτώ τζαι να μεν είσαι τζαμέ!

(Συγκίνηση, μαρμάρωμα, κοκκίνισμα,τρέμουλο, τύψεις γιατί το πιο πιθανόν ότι δεν θα είμαι εκεί, εκτός αν πεταχτώ για σαββατοκύριακο στο νησί)

-Ρε, εχάρηκα πολλά που σε άκουσα! Πότε θα έρτεις να πιούμε τον καφέ μας;

-Αύριο εν καλά;

-Ναι, αμέ! Εν το πιστεύκω! Ουάο, παντρεύεσαι! Πότε κόρη; Πού;

-Στην εκκλησία μας ρε! Πού αλλού; Και στις .......

-Με το καλό, φιλενάδα μου! Με το καλό!

Σε 1μιση μήνα ο γάμος. Κανονίσαμε για τον καφε, να μου δώσει το προσκλητήριο.

Το κοριτσάκι με την σφιχτή κοτσίδα, είχε αποβληθεί από το μυαλό μου, προ πολλού.Από τα δώδεκά μας χρόνια, είχε μετατραπεί σε γυναίκα. Την τελευταία φορά που τυχαία, βρεθήκαμε, την θυμάμαι έντονα. Σαν να ήτανε χτες. Περπατούσαμε με τον Α και μιλούσαμε για ό,τι πιο άσχετο θέμα μας ερχότανε στο μυαλό. Δυο παιδιά στην κοσμάρα τους. ’κουσα ξαφνικά το όνομά μου και πνίξαμε η μια την άλλη στις αγκαλιές! Μπροστά από μια βιτρίνα της σύστησα τον κολλητό από το σχολείο (το Γυμνάσιο) και αυτή μας σύστησε τον αρραβωνιαστικό της! Την επόμενη μέρα θα περνούσανε βέρες!

Ο φίλος/αρραβωνιαστικός της δεν με συμπάθησε. Πώς να συμπαθήσεις ένα κορίτσι που με την είδηση του αρραβώνα, ρωτά προς τί η βιασύνη για το δρόμο της σκλαβιάς!

Ούτε εγώ τον συμπάθησα, τότε. Σκέφτηκα πως της έπεφτε πολύ λίγος. Και ας είναι μια χαρά παιδί. Πάντα για τις αγάπες μας, (φίλες και φίλους καλούς),θέλουμε το καλύτερο και ας μην είμαστε οι ίδιοι άξιοι, να γνωρίζουμε τί και ποιός είναι αυτό το καλύτερο.

Πολύ χάρηκα με την είδηση του γάμου. Αυτό είναι που ήθελε πάντα και στα μάτια του, βρήκε τον σωστό.

Ναι, ωριμάσαμε λίγο. Μπορούμε να χαρούμε για τις επιλογές των άλλων, χωρίς να μας βιάζει κάποια ανώτερη δύναμη να τις κρίνουμε, να τις αλλοιώσουμε, να τις αρνηθούμε. Απλά να τις δεκτούμε, και να χαρούμε με το βλέμμα χωρίς σκιές απόρριψης.

Εξάλλου, θα ακολουθήσουνε πολλά φιλαράκια. Λίαν συντόμως!

Και αύριο, παντρεύεται μια αγαπημένη δεύτερη ξαδέρφη. Και ένας άγνωστος δεύτερος ξάδερφος. Πάνω κάτω στην ηλικία μου. Και εγώ ετοιμάζομαι για το φτου φτου για κάθε φορά που θα ακούω "στα δικά σου"!

Τελευταία βδομάδα του καλοκαιριού.

Δεν ξέρω τί έγραψα πριν σε άλλα ποστς. Δεν θυμάμαι. Βαριέμαι κιόλας να ψάχνω τί έγραψα, τί σκέφτηκα, τί είπα. Μάλλον κάτι πολύ διαφορετικό. Μπορεί και το ίδιο, και απλά να επαναλαμβάνομαι! Ε, δεν πειράζει, δικαιούμαστε να αλλάζουμε οπτικές γωνίες και φακούς επαφής. Ανάλογα με τον βαθμό μυωπίας. Κι εγώ που δεν έχω μυωπία, παίρνω κυάλια, τηλεσκόπια, στηθοσκόπια, και προσπαθώ να βρω τα μίλια μου. Τα χιλιόμετρα μου, έστω.

Ροζ δεν υπάρχει. Μόνο Κόκκινο και Λευκό.

Γαλάζιο δεν υπάρχει. Μόνο Μπλε και ’σπρο.

Γκρίζο δεν υπάρχει.  Μαύρο μόνο, και Λευκό.

Εμείς θέλουμε να βρίσκονται τα γεγονότα και οι πόθοι μας ανάμιχτοι, κάπου στη μέση. Η αλήθεια βρίσκεται πάντα, σε ένα σημείο έντονου χρώματος. Για να φαίνεται. Να δεσπόζει.

Δουλειά μας ν' ανοίξουμε τα ματάκια μας και να την εντοπίσουμε. Και αν τα ματάκια μας δεν φτάνουν, υπάρχουν άλλα αισθητήρια όργανα.

Μα κυρίως το ένστικτο. Η επιστροφή στην αλήθεια.

Αν η καρδιά μας είναι καθαρή, αγνή σαν μικρού παιδιού, μας την δείχνει. Γιατί στην καρδιά δεν υπάρχει λήθη. Μόνο στο μυαλό.

Πολλά σας μμμμμάκια!

Επιστρέψαμε σπίτι!Επιτέλους;!; -Μπα!

Να σας πω για το πως πέρασα; -Μπα! Εδώ ο κόσμος ΚΑΙΓΕΤΑΙ ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ!!!!

Μακάρι να μην ερχόταν αυτή η Παρασκευή! Μακάρι το Σάββατο να έβρεχε!

Τόσες μέρες βλέπω τη μητέρα μου να παρακαλά τα θεία, να στείλουνε βροχές στην Ελλάδα. "Να βρέξει, να σβήσουν οι φωτιές!" Πραγματικά, πρώτη φορά, βρέχει στην Κύπρο, και δεν το χαιρόμαστε! Θέλουμε να φύγει, να πάει πιο πάνω.Και ας διψάσουμε!

Η τηλεόραση δεν δείχνει τίποτα άλλο από τις πυρκαγιές! Οι δημοσιογράφοι έχουνε στήσει το μπάρμπεκιου της ζωής (καριέρας) τους! Ας έπεφταν κι αυτοί μέσα να γλυτώναμε από τη λαλακία που τους δέρνει! Ειδικά τη Στάη, που έδειξε να πονεί περισσότερο για την αρχαία Ολυμπία παρά για τους νεκρούς, πολύ θα ήθελα να της κεράσω μια δυο κουταλιές από κυπριακό τοππούζιν!

Κλαίνε το ελαιόλαδο που δεν θα παραχθεί τα επόμενα χρόνια και το πατέ ελιάς που δεν θα συνοδεύει τα καναπέ στα πάρτι τους. Σκέφτονται όμως πραγματικά, τους ελαιοπαραγωγούς που έχουνε μείνει χωρίς σπίτι; -ΜΠΑ!

Κατηγοράνε την κυβέρνηση και την αποδιοργάνωση της πυροσβεστικής υπηρεσίας! Ότι όλοι αυτοί που κατηγοράνε, έχουνε να κοιμηθούνε 4 μέρες τώρα, το συνηδειτοποιούν; -ΜΠΑ!

Ότι η συκγκεριμένη καταστροφή είναι "φαινόμενο' ανά το παγκόσμιο τα τελευταία 200 χρόνια, το έχουνε συνειδητοποιήσει; Ότι καμιά προηγούμενη κυβέρνηση εντός ή εκτός Ελλάδας δεν έχει αναγκαστεί να πολεμήσει μια τέτοια πυρκαγιά, το κατάλαβε κάποιος από όλους αυτούς τους πολυπερπατημένους νιούςμεν; -ΜΠΑ!

Κάνουνε εικασίες (Διεθνής και ντόπια τρομοκρατία, Αντιεξουσιαστές, πυρομανείς reunion,οικοπεδοφάγοι κλπ) και ικεσίες (βρέξε Θεέ μου), αναμασάνε τα ίδια πλάνα, δείχνουνε κόσμο απεγνωσμένο (σε ποιά κατάσταση περίμεναν να βρισκονται οι πυρόπληκτοι;) να φωνάζει για βοήθεια. Ο Γιωργάκης και η παρέα του (μου θύμισαν την ανδροπαρέα στο Grease) κάνουνε βόλτες και μοιράζουνε υποσχέσεις οι Ψηφοθήρες;! Θα τα κατάφερναν καλύτερα; Ενδιαφέρονται πραγματικά να βοηθήσουν; Αντί να παραθερίζουν εν μέση του φόκου, ας βοηθούσαν έμπρακτα!  -ΜΠΑ!

Το Τασσουλίνι βγήκε κλαμένο στην κάμερα για τον αδερφό ελληνισμό! Τα καταφέρνει στο κλάμα μια χαρά! Κατόρθωσε και ο Τόμης ο Βήτα(ο wannabe) να στείλει 50,000 λίρες στους πληγέντες! Ουάο λεφτά! Κύριε Κύριε Τόμη wannabe (Δεν ξεχνώ!), όλοι έδωσαν περισσότερο από την πάμπλουτη Εκκλησία σου! Ακόμα και ο απλός κοσμάκης! Βάλε το χέρι στην τσέπη της Ελληνικής Τράπεζας πιο βαθειά, πλις!

Ευτυχώς άνοιξαν λογαριασμοί σε όλες τις τράπεζες της Κύπρου και μπορεί ο καθένας να καταθέσει το ποσό που θέλει ή διαθέτει! Ιδιωτικοί έρανοι έχουνε ήδη αρχίσει. Μην κλαιγόμαστε μόνο μπροστά στις οθόνες!

Μερικοί παραπονιούνται για τάσεις καταδίωξης και περιορισμού από τον "Μεγάλο Αδερφό".Ολόκληρα βιβλία γράφτηκαν, γυρίστηκαν και σε ριάλιτι, κάναμε μερικά μέλη τηλεοπτικούς αστέρες και όχι μόνο...

Όμως αγνοούμε όλους τους τοσοδούληδες μεν, υπολογίσιμους δε, "μικρούς αδερφούς" που κυκλοφοράνε ανάμεσά μας, συνήθως πίσω μας.

Πού το εθυμμήθηκα τούτο τωρά; Να σας πω!

Ο μικρός μου αδερφός επέστρεψε από το jamboree και μου στερεί την ελεύθερη πρόσβαση στον υπολογιστή του σπιτιού. Δικαιώματα επίσκεψης, κάποιες ώρες, κάποιες μέρες.Σαν στη φυλακή.Μόνο που εκείνες τις ώρες που μου το επιτρέπει, με δυνάζει συνήθως κάποιο άλλο μέλος της οικογένειας.Ή το έχω σκάσει για αλλού!

Διότι εκτός από τον "Μεγάλο" και τον "μικρό αδερφό"(πεπ κατέχω και από τα δύο), κυκλοφοράνε και πιο επικίνδυνα συστήματα παρακολούθησης με αισθητήρες που η τεχνολογία κατέχει μόνο σε πειραματικά στάδια.

Ονομάζονται "Μάμμαμία", "Μεγάλος Πατέρας", "Θεία Αγωνία", "Θείος Σαμ", κλπ... Και φυσικά όλοι έχουν να προσθέσουν μια πινελιά στη ζωή μας.Πότε με συμβουλές, πότε με κήρυγμα, με διασκεδαστικές ιστορίες από τα παιδικά τους χρόνια, την γκρίνια τους (απίστευτη γκρίνια όμως μετά τα -ήντα!), το πόσο καλύτερα ξέρουνε τα πάντα!

Τραλαλά! Η Αγία Μεγάλη Οικογένεια! Και δεν είμαστε καν στην Βαρκελώνη!

Στην Κύπρο του καύσωνα και των φαλλαρισμένων αστυνομικών, που βρίσκονται παντού! Ένστολοι και μη! Παντού και πάντα! "Αστυνομικός,ο πανταχού παρών και τα πάντα ελέγχων μετά κάμερας και αλκοτέστς!"

Κύπρος- ζεστή σουμάδα κατακαλόκαιρο. Με λίγο χαλουμμούιν τζαι τοματούα. Στην πίττα πάντα λέμε!

Παιδιά, για δύο λεπτά μπήκα, για να γκρινιάξω!

Πάω Πρωταρά, μαζί με τον υπόλοιπο πληθυσμό της Λευκωσίας!

ΥΓ: Διαβάζω ένα τέλειο βιβλίο για τις ευρωπαϊκές γλώσσες! Στα ελληνικά, κυκλοφόρησε μόλις φέτος. Η δουλειά της μεταφράστρια του, με έχει ενθουσιάσει, μια από τις πιο καλογραμμένες αποδώσεις στην ελληνική,ενώ η συγγραφέας του, δεν ξεχνά να τεκμηριώσει τα όσα υποστηρίζει. Το πρωτότυπο, στην γαλλική, κυκλοφόρησε το 1994.

"Η Περιπέτεια των Γλωσσών της Δύσης. η προέλευσή τους,η ιστορία τος, η γεωγραφία τους" της Henriette  Walter, η οποία είναι καθηγήτρια Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο της ’νω Βρετάνης,με πλούσιο συγγραφικό έργο.

Πολλάααααααααααααααααααααααααααααα σας μμμάααααααακια!

Καλήν Παναγιά!

Το λοιπόν...

Το καλοκαίρι του 2007 εξελίχτηκε στο πιο ζωντανό και τρανό τεκμήριο του πόσο διασκεδάζει ο Θεός με τα σχέδια που κάνουμε εμείς οι άνθρωποι. Για αυτό είναι αιώνιος! Δεν λένε πως το γέλιο χαρίζει χρόνια; Ε, με τόσα τρισεκατομμύρια ανθρώπων που πέρασαν από τον πλανήτη, και άλλα τόσα σχέδια που έκαναν και άλλαξαν ή χαλασαν! Πόσο γέλιο λέτε να έριξε ο Κύριος; Πόσα τρισεκατομμύρια χρόνια να κέρδισε από αυτό το γέλιο άραγε; Μωρέ, λες να αρχίσω να γελάω ακόμα πιο πολύ; Μα εν θέλω να ζήσω αιώνια!

Και με την αμπελοφιλοσοφική εισαγωγή, περνάω στο οφτό...(ψητό.Όχι δεν το λέμε έτσι στην Κύπρο!)

Αρχές του Ιούνη, κανονίζουμε να περάσουμε το καλοκαίρι Ελλάδα, να διαβάζουμε παρέα και να πετακτούμε και σε κανένα νησάκι. Και μετά Κύπρο εγώ για τον Δεκαπενταύγουστο. Ακύρωση πρώτη.

Μέσα του Ιούνη, τηλεφωνά η κολλητή μου:

-Κόρη, είπαμε να ενοικιάσουμε ένα σπίτι στην Αγία Νάπα, 5 ζευγάρια. Θέλετε να έρτετε με τον ...;

- Ε, εν ήξερω. Για πότε λέτε;

- Μέσα του Αυγούστου.

- Δεν είμαι σίγουρη.Μπορεί όμως να έρτω μόνη μου, γίνεται;

-Ναι ρε...

- Και από πότε είσαι εσύ ζευγάρι;

-Α..... Να σου πω....

Τέλη Ιουνίου, ξανά η κολλητή στο τηλέφωνο. Στο μεταξύ, εγώ δεν ήξερα τελικά τί και που θα περνούσα το καλοκαίρι. Όλα είχανε γίνει κιμάς για σεφταλιά.

- Κόρη, ήθελα να σου πω ότι τελικά θα πάμε Ελλάδα με τον δικό μου. Αλλά η προσφορά ισχύει για το σπίτι, μέσα Αυγούστου.Πε μου, για να κλείσω το ένα δωμάτιο για σένα αν είναι.

- Ε, άσε να δω αν θα έρτω Κύπρο τελικά. ’φησε το να το μιλήσουμε αργότερα.

 Αρχές Ιουλίου, δύο μέρες μετά δηλαδή. Ξανά η κολλητή στο τηλέφωνο, έξαλλη!

- Θα τον σκοτώσω! Θα τον πνίξω! Έκλεισα εχτές εισιτήρια, ξενοδοχεία και σήμερα με έπιασε να μου πει ότι δεν είναι έτοιμος για σχέση.

-ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ!!!!!!!!!!!!!!!!!

-Θα πάω τελικά τον Αύγουστο στο σπίτι που λέγαμε να ενοικιάσουμε.

-Οκ...

-Θα έρτεις εσύ ή ακόμα αναποφάσιστη;

-Ακόμα αναποφάσιστη.

-Καλά.... Να μου πεις εγκαίρως όμως. Εγώ ακύρωσα τα όλα με τον άλλο.

-ναι.... εγώ δεν ξέρω όμως πως θα εξελιχτούν τα πράγματα και αν τελικά δεν είμαι ακόμα Γερμανία τον Αύγουστο.

Παίδες, το σπίτι αυτό που κρατήσαμε, είναι χωριστήριο πραγματικό! Το σημερινό τηλεφώνημα της έξαλλης (μαζί μου)πια κολλητής:

-Χάρις, φέρε το νου σου τζαι πε μου αν θα έρτεις την Δευτέρα, Αγία Νάπα! Έχει δύο μήνες που σε ρωτώ τζαι εν μου κόφκεις κουβέντα!

-Ε,δεν ξέρω. Θα πάμε 2 κοπέλες μέσα στα 3 ζευγάρια;

-Όχι. Δύο εμείς, η άλλη η κοπέλα που εχώρισε θα έρτει με μια φίλη της και ο ....... εχώρισε με τη φίλη του, έτσι θα έρτει μόνος τους.’ρα 5 ελεύθεροι κι ωραίοι και ένα ζευγάρι θα πάμε.

-Α, μάλιστα. θα έχει πολύ γέλιο δηλαδή! :)))))))))

-Θα έρτεις;

-Κόρη, εν ηξέρω!

-ΓΙΑΤΙ;

-Μπορεί τελικά να έρτει ο ...... Κύπρο.

-Εν πάτε καλά!!!!!! Φέρε το νου σου τζαμέ που τον έχεις!

-Κόρη μου!!!!! Εννα έρτω, άτε! Το πολύ βάλουμε τον να κοιμηθεί με το άλλο το παιδί και τελειώνει η κουβέντα.Εντάξει;

-Ναι.... Εν θα τα πάμε καλά φέτος!

-Ε,ναι.Εθέλαμε να πάμε και Αιγαίο φέτος... Λιωμένο παγωτό! Είμαστε ακόμα εδώωωωωωωωωω

-Που τα εθυμήθηκες τούτα τωρά;

-Θέλω να πάω συναυλία!

-Κόρη, αφήνω σε. Τηλεφωνά ο ......

- Τζαι μετά λαλείς μου εμένα να φέρω το νου μου τζαι να αποφασίσω τι θέλω. Ελπίζω να πάμε τελικά και να μεν χωρίσει και το πέμπτο ζευγάρι!

Κύριε Θεούλη, λυπήθου τους τούτους τουλάχιστον! Εν παντρεμένοι άνθρωποι!

ΥΓ: Πρώτη φορά κάμνω διακοπές με παντρεμένο ζευγάρι, που δεν είναι τουλάχιστον 25χρόνια μεγαλύτεροι σε ηλικία...

Ας πούμε ότι από τα 39,142 μέλη, τα 38,992 βρίσκεστε σε διακοπές!

Καλά να περάσετε!!!!! :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

Το λοιπόν,

εδώ Λευκωσία!

Βροχή δεν έχουμε, νερό δεν έχουμε, όμως το σπίτι μας κατάφερε να πλημμυρίσει! Και μάλιστα, στην κατάλληλη χρονική στιγμή, δηλαδή, τη Δευτέρα το πρωί, που οι γονείς μου άφησαν μόνους στο σπίτι, τον μεγάλο γιο και την κόρη τους. Οι ίδιοι βρίσκονται σε ένα καράβι στο Αιγαίο. Κατά τις έντεκα το πρωί, ξύπνησα από τις φωνές του αδερφού μου... Πλήρης πανικός, φωνές, βρισιές, άγχος τρομερό ο αδερφός και η αναίσθητη αναισθησία μου, να κοιμάμαι ήσυχη στο κρεββατάκι μου, το οποίο είχε μεταμορφωθεί σε βαρκούλα. Χωρίς καμιά υπερβολή!

Τακ, ανοίγω τα μάτια.Τικ, σηκώνομαι να δω γιατί ΤΟΣΟ πανικό και Τρέμουλο ο αδερφός! Τα πόδια μου, βρέχονται. Το μήνυμα εστάλη στον εγκέφαλο. Οκ, νερό παντού! Πρώτη αντίδραση; Μάζεψα όλα τα παπούτσια από το πάτωμα και τα έβαλα σε ένα καλάθι. Αντίδραση δεύτερη; Κατέβηκα τις σκάλες, βγήκα έξω, έκλεισα ρεύμα και νερό. Επέστρεψα, άνοιξα όλα τα παράθυρα και τηλεφώνησα στον πατήρ. Καταφέραμε να συνεννοηθούμε παρά τον πανικό του αδερφού και της μητέρας. Το νερό έβγαινε αλα συντριβανέ από μια σωλήνα ευτυχώς εξωτερική. Σκουριασμένο καπάκι. Μάζεψα κάποια πράγματα που υπήρχαν μπροστά.Έκανα ένα βήμα, πάτησα σακούλι που έπεσε χάμω και βρέθηκα φαρδιά πλατιά στο πάτωμα. Πως πέφτουν τα καρτούν; Ε, έτσι.Χτύπησα το πίσω μέρος του κεφαλιού, ακούστηκε κιόλας. Τελικά, έχει δίκαιο η μαμά μου. Είμαι χοντροκέφαλη και ξεροκέφαλη. Δεν έπαθα διάσειση. Απλά ένα καρούμπαλο, μεγαλύτερο από την παλάμη μου στο πίσω μέρος του κεφαλιού. Φαινόμουν σαν να φούσκωσα δέκα πόντους το μαλλί, σαν εκείνες τις κομμώσεις που βλέπουμε σε παλιές ελληνικές ταινίες και αναρωτιόμαστε πώς το έκαναν; Έτσι!

Ουφφφφ....άλλαξα ρούχα, αφού είχα γίνει παπί και τηλεφώνησα στον υδραυλικό. Στις δώδεκα παρά. Του εξήγησα τί έγινε.Είπε θα περάσεις στις 3-3μιση. Μάλιστα... Πήρα και εκείνο το μπλε το πράγμα που κρατά παγωμένα τα τρόφιμα εντός μιας παγοθήκης και το στερέωσα στο κεφάλι με ένα μαντήλι. Ο αδερφός μου πέθανε από τα γέλια! Του θύμιζα λέει το Καράτε Κιντ σε βερσιόν ανάπηρου. Μήπως το Καράντε Κιντ που προσπάθησε να σπάσει τα τούβλα με το κεφάλι; Κάτι τέτοιο...

Ευτυχώς ο όροφος έχει 2 σιφόνια και με τις σκούπες σπρώξαμε αρκετό νερό προς τα εκεί. Σε μια φάση, διαπίστωσα πως ο αδερφός είχε γίνει καπνός αλά Σπίντι Γκονζάλες. ’ρχισα να τα παίρνω! (Ναι, η αναισθησία είναι τρομερό πλειονέκτημα ώρες ώρες! Διότι παρά τα γεγονότα, ήμουν ήρεμη) Είχε πάει να πιει καφέ;! Μάνα μου!!!!! Πάεις καλά; Οια! Μετά επέστρεψε, ηρέμησα και σφουγγάριζα ενώ σκεφτόμουνα τι καλά που είναι καλοκαίρι και 8α στεγνώσουν πιο γρήγορα τα πατώματα.

Τέλοσπάντων. Τα νερά μαζεύτηκαν, ο υδραυλικός ήρθε,καθάρισε τη σωλήνα, ευτυχώς ήταν μόνο το καπάκι και μετά μου την είπε!

- Κόρη μου, να χαρείς, γιατί δεν μου είπες ότι είχατε τόσο νερό;

- Αφού σας είπα, ότι πλημμυρίσαμε. Ότι άγιωσεν ο τάππος! (Ότι σκούριασε το καπάκι.)

-Ναι, μάνα μου, αλλά εν εκατάλαβα ότι ήταν τόσο πολύ το νερό! Εν εφώναζες, εν μου εφάνηκε να έχεις άγχος!Οι γυναίκες συνήθως φωνάζουν, κάμνουν, φκιάζουν...

-Θέλετε καφέ;

Ήταν το πρώτο πράγμα που σκέφτηκα. Και το τελευταίο πριν βάλω πλυντήρια όλες τις πετσέτες που είχαμε χρησιμοποιήσει στην αρχή αρχή...

ΥΓ: Το κεφάλι το χτυπήσαμε, θα δείξει αν κάναμε καλά που δεν πήγαμε γιατρό. Προσκύνησα στον ’η Δεμέτη, που ξύπνησα σώα.(Φοβόμουνα να κοιμηθώ μπας και δεν ξαναξυπνήσω! ’λλη πελλάρα να φοβάσαι αλλά να μην πηγαίνεις στο γιατρό)

Τις τελευταίες μέρες, απόλαυσα μουσική. Τραλαλά, τραλαλά και τραλαλά!

Συνήθως, όταν αγοράζω κάποιο άλμπουμ, ενώ βρίσκομαι στην Κύπρο, το ακούω στο αυτοκίνητο. Νύχτα, όταν οι δρόμοι είναι σχετικά άδειοι. Στο σπίτι, όλο και κάποιος θα ενοχληθεί, θα ενοχλήσει, θα χαλάσει την ατμόσφαιρα. Ενώ, στο αυτοκίνητο, βρίσκεται ο ήχος, το τιμόνι και ο δέκτης-άνθρωπος. Και όλοι τα υπόλοιπα, έξω, ΕΚΤΟΣ!

Αυτές τις μέρες, είπα να το κάνω ταυτόχρονα με τις δουλειές που χρειάζονταν διευθετήσεις. Από το ένα γραφείο ή ταμείο στο άλλο. Φυσικά, υπήρχε κίνηση, αμπάλατοι οδηγοί, και ΗΛΙΟΣ! Μα η ατμόσφαιρα εντός του μικρού μου micra, έμεινε άθικτη.

Τα τραγούδια με τα οποία γίνεται κλικ, δεν περιμένω να τα ακούσω δεύτερη φορά. Από την πρώτη, αρχίζω το τραλαλά και ας είμαι φάλτσα.Και ας τραγουδώ λάθος λέξεις. Είναι φυσικά άτσαλη, άρρυθμη, σαν κάθε πρώτη φορά με κάτι το άγνωστο. Μα αυτή δεν είναι η μαγεία της πρώτης επαφής;

Ναι, ναι. Πολύ μουσικό το Σαββατοκύριακο. ’κουσα επιτέλους και τα άλμπουμς, που ήθελα από μήνες τώρα, να ανοίξω, μα περίμενα τον καιρό να περάσει, για να γίνει σωστά η "παραδοσιακή" τελετή της ακρόασης.

Προχθές γνώρισα το άλμπουμ-βιβλίο του Ν.Ζουδιάρη "Για ποιό ταξίδι μου μιλάς;"... Οκτώ τραγούδια που κτίζουν ένα διήγημα. Με τις φωνές του τραγουδοποιού, του Π.Παυλίδη και του Λιδάκη... Ίσως από τις καλύτερες μουσικές συμπράξεις...και μου κόλλησε ένα δίστιχο, καθόλου δύστυχο:

" γιατί η σιωπή καμιά φορά,

                                                       λέει  βαριές κουβέντες!"

Σας καλημερίζω!

Καλή μας βδομάδα!!!

Πολλά πολλά φιλιά!

ΥΓ:Σήμερα, είναι του Σωτήρος.Αύριο, γιορτάζει και ο ’γιος Δομέτιος. Το πανηγύρι άρχισε να στήνεται, ενώ σήμερα περνώντας από το εκκλησάκι, γέμισε το αυτοκίνητο άρωμα από τους πρώτους λουκουμάδες.

Θες να ξεπεράσεις μια κατάσταση.

Προσπαθείς με νύχια, δόντια,γυμναστικές,μουσικές,αλκοόλ, αλλαγή περιβάλλοντος, παίζοντας σοντόκου, λύνοντας σταυρόλεξα,πέφτοντας με τα μούτρα στη δουλειά ή τα διαβάσματα,κατεβάζοντας οικογενειακές συσκευασίές παγωτού ή σοκολάτας, ξεχνώντας να φας για μέρες, χορεύοντας, ζωγραφίζοντας (όλα τα ρήματα παθητικά και ενεργητικά, βάλε μια κίνηση, πράξη και κόλλησε ένα -οντας, μην κολλάς στα λίγα που αναφέρω),...

Μπορεί να περάσει καιρός, μπορεί και όχι! Δεν είναι εκεί το θέμα.

Το θέμα είναι πως όλα(ιδιαίτερα ο χρόνος,που υποτίθεται πως είναι ο καλύτερος γιατρός!) αυτά είναι ανούσια, αν στην πραγματικότητα,δεν θες να αλλάξεις την κατάσταση. Αν θες να μένεις κολλημένη/ος σε αυτήν και να παραπονιέσαι που άλλαξε κιόλας! Διότι πρέπει να την ξαναλλάξεις για να μπορέσεις να συνεχίσεις με τα υπόλοιπα της ζωής σου.

Μπλουμ! Ωραίος ο βυθός, αλλά το οξυγόνο το λαμβάνεις με την ανάδυση!

Και τί ωραία!

Για την ανάδυση, χρειάζεται μόνο μια κίνηση.Μια λέξη. Ένα πραγματάκι τόσο ασήμαντο, ικανό όμως να τραντάξει τα πάντα και σε φέρνει στην επιφάνεια.

Το γήτεμα τελείωσε. Η ελευθερία είναι το πολυτιμότερο αγαθό στον άνθρωπο. Τώρα την βιώνεις σε όλα σου τα κύτταρα!

Θυμάσαι και ακόμα μια κουβέντα περί μιας σταγόνας που χρειάζεται για να ξεχειλίσει το ποτήρι.(ή η πισίνα, διότι ο καθένας μας έχει διαφορετικό δοχείο υπομονής/δύναμης/τρέλλας κλπ-άλλοι κυκλοφοράνε με μισογεμάτο ποτήρι για σφηνάκια και κλαίγονται, ενώ άλλοι κουβαλάνε όλη τη θάλασσα της γης με πάσα ψυχραιμία και δύναμη.)

Καλημέρα μας!

Τί όμορφο που είναι να ξυπνάς σε νέο κεφάλαιο!

Τί όμορφη που είναι η κάθε νέα κατάσταση!

Η κάθε νέα αρχή!

Στις ειδήσεις... στο κύριο δελτίο ειδήσεων της ημέρας...8 και είκοσι περίπου.

Προσπερνούμε τις νέες πυρκαγιές στην Ελλάδα, τις πολιτικές κόντρες και το πάθος Τάσσου-Δημητρούλη, τα μνημόσυνα και το βίο του Μακαρίου, τα ευτράπελλα με τις ζώνες και ποσοστά πρασίνου στο Παραλίμνι, τον στρατιώτη που έπαθε θερμοπληξία και τις μαμάδες που διοικούνε τον κυπριακό στρατό! Κρίμα το παιδί, δεν λέω, αλλά στον πόλεμο θα απαιτήσουμε στολές με κλιματισμό; Ε μα κανεί! 

Οκτώ και σαράντα. Ειδήσεις από όλο τον κόσμο:

Η Χίλτον, ως άσωτη κόρη σε παραλλαγή της γνωστής παραβολής, φρονίμεψε, πάει και όπερα.Πούλησε και το σπίτι της... (Μήπως εννοούν ένα από όλα;)

Λύσσαξε η Αντζελίνα με τις εικόνες του Μπραντ να συναντιέται με την Τζέννιφερ. Εσύ πως θα αντιδρούσες αν ο δικός/η δική σου συναντιόταν με την/τον πρώην του/της; Η μόνη διαφορά, είναι ότι η φάτσα σου δεν θα έκανε τον γύρο του κόσμου σε 80 δεύτερα.

Ένας διαγωνισμός για την ανάδειξη της πιο όμορφης παχουλής καλλιτέχνιδος στριπτιζ, διεξήχθη στην Αμερική. Κάπου στην Καλιφόρνια, νομίζω. Πήραν τα τουλάχιστον 100 κιλά τους, το πιο καυτά τους εσώρουχα και χόρεψαν "κούνα το, μωρό μου, κούνα το!" Υπήρχαν πολλές με πανέμορφο πρόσωπο, η αλήθεια να λέγεται! Η πικρή ειρωνία; Τον διαγωνισμό κέρδισε η πιο λεπτή... Αντικειμενικότητα;

Νέο αίμα στο Ιράκ, φωτιές σε Ισπανία, Ιταλία.

Οκτώ και πενηνταπέντε πρώτα λεπτά. Ε, σε αυτές τις 2-3 ειδήσεις είχαμε και πικάντικα, λεπτομερή βιντεάκια! Μην παραπονεθούνε οι τηλεθεατές, ότι δεν υπάρχει έγκυρη ενημέρωση!

Πριν τα αθλητικά ήρθε και το νέο για την Αννούλα. Τη Βίσση! Πώς έμπλεξε έτσι ρε παιδιά; Τί έγινε; Πώς της την έφερε η εταιρεία; Και αυτή, λέει βρίσκεται στη Ν.Υόρκη...Δεν ήταν ποτέ η συμπάθειά μου, όμως η αφαίμαξη από τράπεζες, και μάλιστα με δημόσιο διασυρμό, οποιουδήποτε προσώπου, άγνωστου ή γνωστού, φέρνει αλλεργία!

Και μάλιστα πριν τα αθλητικά και τον καιρό!

Ουφ...

Ε, ναι, πάλι ζέστη θα έχουμε αύριο! Και η υγρασία στο αμήν θα μας φέρει! Δεν στεγνώνουν και τα ρούχα! Από το πρωί, έχω τη φόρμα τη γκρι στην απλώστρα! Τίποτα! Επιμένει βρεγμένα!

Η αντίδραση των γονιών μου, με το τέλος του δελτίου;

"Βάλε ΕΡΤ, μπας και μάθουμε τί γίνεται στον κόσμο!"

BTW, Είδε κανένας την κορδέλα μου; Είναι μπεζ-γαλάζια-καφε!