Παρασκευή απόγευμα κι ακόμα τρέχουμε. Και το πρωί, με μια είδηση, μου στάθηκε ο καφές. Μια γουλιά και κάθισε στο στομάχι, μαζί με χίλιες δυο εκρήξεις που σκεφτόμουνα μέχρι να αρχίσει το μάθημα για τις Μυκήνες.

Η εβδομάδα κυλούσε υπέροχα. Δηλαδή κατρακυλούσε, γιατί τόσο γρήγορα, δεν την έφτανα. Χθες το βράδυ, είχαμε και τα εγκαίνια της έκθεσης για την Αναστήλωση της Ακρόπολης και το Νέο Μουσείο.Όλο το απόγευμα, διακοσμούσαμε το μουσείο της σχολής. Εννοείται πως ετοιμάσαμε και το απραίτητο κόκτειλ πάρτι, με τα κρασάκια, τις ελίτσες, τις σπανακοπιτούλες και την φέτα. (Έλειπε το άκουσμα με το συρτάκι, για να ολοκληρωθούμε ως τρεμπανάλικοκιτς!) Τα αγάλματα υπάρχουν στον χώρο, ούτως ή άλλως. Τραγικά αλλά κάναμε ό,τι καλύτερο μπορούσαμε.Κι ένας από τους υπεύθυνους καθηγητές να αγχώνεται (άγχεται)τί θα γίνει αν χυθεί κόκκινο κρασί. 

- Λευκό κρασί!

- Τί εννοείς Χάρις; Να προσφέρουμε μόνο λευκό κρασί;

- Όχι! Αν χυθεί κόκκινο, θα του ρίξουμε λευκό για να καθαρίσει.

- ωωωωωωωωωωωωωω!!!

Προηγουμένως τον μάλλωσα που παρέγγειλε σπανακοπιτάκια από γερμανικό φούρνο. Τόσες ελληνίδες, κάτι θα μπορούσαμε να είχαμε ετοιμάσει. Και θα ήταν και οριντζινάλ.

Δεν μου πάει ο ρόλος της νοικοκυρεμένης αλλά χτες, μου τον κάρφωσε ο καθηγητής, για αυτές τις δύο απλές κουβέντες...περιπτώσεις; παρατηρήσεις; τιπς; σημειώσεις; συμπτώσεις; ’ρχισε να λέει στα άλλα παιδιά ότι οι Ελληνίδες είμαστε πολύ νοικοκυρές! Τα νεύρα μου! 

Τέσπα, μου καρφώθηκε όμως και η περιέργεια. Πώς βρίσκετε οι Αθηναίοι το καινούριο Μουσείο; Οι φωτογραφίες ήταν άκρως κολακευτικές, αν και κάποια σημεία το φαντάζουν... δωρικότατο. Ο Διευθυντής του, έκανε καταπληκτική δουλειά με την παρουσίαση του Μουσείου και την ιστορία του, που είναι λίγο πολύ γνωστό σε όλους μας.Ακόμα να ανοίξει, εντάξει. Όμως, εσείς που το βλέπετε από την απ΄εξω, πώς το βρίσκετε; Είναι ωραίος ένας μουσεικός περίπατος;

πεταλούρ πτωματέξ. Τρέχω.

Φιλάκια σας πολλά πολλά πολλά!!!!

Διάβαζα χθες ένα βιβλίο μεγαλύτερο κι από τη γιαγιάκα μου. Μια από τις πρώτες μονογραφίες του εικοστού αιώνα για τα αρχαιοελληνικά αγγεία. Μία από τις καλύτερες προσεγγίσεις στον τομέα, μέχρι σήμερα. 

Γραμμένο από γυναίκα, αρχικώς για καλλιτέχνες, αργότερα και για επιστήμονες.

Ξαπλωμένη στο κρεββάτι (έκοψα τα μυθιστορήματα και την ποίηση για αυτούς τους μήνες), λίγο πριν τα μεσάνυχτα, με ένα αρκετά δύσκολο Σαββατοκύριακο και μια έξτρα ώρα, που απαιτούσε ύπνο όχι εδώ και τώρα αλλά  Πριν μια ώρα.

Όταν βρίσκομαι μόνη στο δωμάτιο, και πραγματικά μου αρέσει ένα βιβλίο, θέλοντας και μη αρχίζω να το διαβάζω δυνατά ή ψιθυριστά, ανάλογα τις διαθέσεις και τις δυνάμεις. Μια τρέλλα για το θέατρο, μπορεί να μου κοστίσει ώρες στην ανάγνωση ενός μυθιστορήματος γιατί στο μεταξύ αντί για το κρεββάτι, μπορεί να πεταχτώ στον καθρέφτη και να "παίζω" τους διαλόγους ή να δοκιμάζω τους ρυθμούς των περιγραφών. Τέσπα.

Έτσι κι εψές. Για την ακρίβειαν, προκειται για ένα βιβλίο  στην άσκηση της αγγειοπλαστικής. (που απέφευγα ως μπόρινγκ μπόριγνκ μπόριγνκ. Είχα λάθος λάθος λάθος!), οπόταν είπα να το μετροφυλλίσω για να αποκοιμηθώ όσο το δυνατόν πιο γρήγορα.Μετά το λεξικό, ένας κατάλογος με αγγεία, ονομασίες, τυπολογίες και χρονολογίες, σίγουρα είναι ό,τι πιο βαρετό. 

Κι αρχίζει ο πρόλογος. Η εισαγωγή. Γραμμένο από μια πραγματική συγγραφέα, που λατρεύει το θέμα της. Με το χάρισμα, να φέρει το μέγεθός σου σε αυτό μιας πεταλούδας και να σε αφήσει να ταξιδέψεις ελεύθερα στα τοιχώματα ενός κρατήρα, πριν πέσεις μέσα στο νερωμένο κρασί. Να γλυστρήσεις απαλά πάνω στις καμπύλες ενός αμφορέα, χορεύοντας μαζί με τις φιγούρες. Μουσική, παρακαλώ! Τα φώτα να σβήσουν.

Κι έτσι βρέθηκα, μεσάνυχτα και κάτι, οκλαδόν στο κρεββάτι, με μουσική, να διαβάζω ψιθυριστά τον πρόλογο, και δυνατά το πρώτο κεφάλαιο. Θεατρικό απόσπασμα, τελικά,το γράψιμό της.

Δύο παρά, ήμουν απλά πολύ κουρασμένη για να συνεχίσω. 

Και παραενθουσιασμένη με τη γραφή της, για να κοιμηθώ αμέσως.

Αυτό είναι το θέμα, εξάλλου. Να μπορείς να μεταφέρεις το πάθος σου στους αμύητους.

Τσαααα!!!

ΥΓ κλικ:Οι τοίχοι του δωματιού μου είναι ακόμα άδειοι. Έτσι είμαι. Αν δεν βρω κάτι που να κάνει Κλικ δεν κάνω τίποτα. Ανθρώποι, πίνακες, τραγούδια,αφίσες και βιβλία όλα το ίδιο, τελικά.

Χθες όμως, περνώντας από το περίπτερο του σταθμού, βρήκα το Δίφωνο. Και παρά την εδώ τιμή του και την μουάκατάστασηφινάνς, το αγόρασα. Αντίσταση στον συγκεκριμένο πειρασμό, νόου νόου νόου για αυτόν τον μήνα. Πρέπει να είναι το προτελευταίο τεύχος στην Ελλάδα, δεν κοίταξα καν ποιός μήνας είναι. Δεν το διάβασα ακόμα. Περιμένω το πρωί της Κυριακής.Το ψιλομετροφύλλισα αν και χρειάστηκα 3 λεπτά για να καταλάβω ότι στο εξώφυλλο ήταν ο Γκάρι Μουρ και όχι ο Γιάννης Πάριος...και ελπίζω ότι και πάλι δεν έκανα λάθος, δηλαδή!... Μεγάλο δώρο τα άλμπουμς.Το χαρτόνι όμως με τους στίχους του Η.Κατσούλη και μια ζωγραφιά, μου έκανε Κλικ. Και θα είναι το πρώτο άγγιγμα για τους τοίχους μου, που μέχρι τώρα μένουν γυμνοί σε απόχρωση μπεζ. Πεταλουρ πεταλούρ πεταλούρ...τόση χαρά για ένα κομμάτι χαρτόνι πια! Κι όμως...πεταλούρ πεταλούρ πεταλούρ.

ΥΓ ρυθμός:Οι μέρες τρέχουν με τέτοιο ρυθμό, που νομίζω πως ξυπνάω τη Δευτέρα πρωί πρωί στις 6 και πέφτω για νάνι Παρασκευή νύχτα, λίγο μετά τα μεσάνυχτα. Και μεταξύ βιβλίων, χώματος και σημειώσεων, σιγοτραγουδώ. Γυρνάω πτωματέξ στο σπίτι τις νύχτες και θέλω να κάνω μόνο τραλαλαλαλαλαλα καντάρε οοοο!

ΥΓ σελφκον: Η αυτοπεποίθηση κάνει θαύματα! Ειδικά σε πολλές μαζεμένες στιγμές αμηχανίας ή ενάντια σε δύσκολες, γιαγιάδες ελεύθερες κι ωραίες, γραμματείς.(όπου το χαμόγελο δεν σε βοηθάει σχεδόν ποτέ, μόνο και μόνο επειδή είσαι νέα!)

ΥΓ%:Στο σπίτι ακόμα περιμένουμε το ίντερνετ. 5η βδομάδα, μάσιαλλα τους!

Ας είναι καλά η βιβλιοθήκη!

...και η άσκηση στους υπολογιστές που ακυρώθηκε λόγω δακρυσμένου κλιματιστικού-στάζει το κλιματιστικό στην οροφή.

ΥΓ τελείως άσχετο: Ξέρατε ότι οι (μίνοι τουλάχιστον) πιγκουίνοι ακούγονται σαν βαπόρι;

ΥΓ ποστ: Κανονικό ποστ από φάση σπιτικού διαδυχτίου. (Αμήν και πότε!)

ΥΓ κισσάκια: μμμμμΜΜΜμμμμμάάάάάάάάάάκια πολλά πολλά πολλά, σας είπα;

Σε ριπλέι μια ζωή, η συμβουλή:

 " Βάλε μυαλό!Βάλε νου στην κελλέ (κεφαλή) σου!"

Και όλο βάζω αλλά δεν φτάνει για να γίνουν όλα όσα θέλω ΟΠΩΣ τα θέλω.

Κι αν έχω μάθει να δέχομαι ότι είναι εντάξει να χάσεις στα επιτραπέζια ή στα ενδογηπέδια παιχνίδια, στα της ζωής ΔΕΝ δέχομαι να χάνω!

Να βάζεις μυαλό, εντάξει. Αλλά οι εκ γενετής πονηροί κι απατεώνες θα είναι πάντα ένα βήμα μπροστά αφού αθετούνς όλες τις υποσχέσεις και τις συμφωνίες. Και πάντα εις βάρος σου. Όσο κινείσαι στις νομικές οδούς, δηλαδή...

Να βάζεις μυαλό:

Φέρνει πονοκέφαλο.

Φέρνει ευθύνες και έγνοιες.

Γεννάει ρυτίδες! (Και αν δεν πατήσω τα 35 δεν τις καταδέχομαι που να σπάζουν την πόρτα της επιδερμίδας!)

Αλλά πούντην την επιτυχία;

Πούντην την ευτυχία;

Και όχι... σε πακέτο σπίτι/οικογένεια/λεφτά. (άκουσα ότι για αυτά χρειάζεται και ένα τικ τακ τικ τακ μα δεν το ακούω!)

Αλλά σε αυτό το αίσθημα πληρότητας. Που χαμογελάει η καρδιά, πριν τον εγκέφαλο και το στομάχι. Που κάνεις νοητές τούμπες στον αέρα και αποκτάς βήμα χορευτικό.

Τραλαλαλά τραλαλό,

από σήμερα σταματώ να βάζω μυαλό αφού μόνο σε καλό δεν μου ΄χει βγει!

Χμ...

Γιατί δεν λέμε ποτέ "Βάλε καρδιά!":;;;;;

Πρώτη φορά είδα άντρα να γονατίζει.Δεν περίμενα ποτέ πως ο συγκεκριμένος ξέρει τί θα πει δάκρυ. Είναι τόσο προσγειωμένος, τόσο δυνατός. Βράχος υπομονής και θέλησης.

Για μια ολόκληρη μέρα τα μάτια του δεν έσταζαν μέλι αλλά έμοιαζαν με κόκκινο, θολό γυαλί.Και πάλι δεν ρώτησα γιατί. Διότι ποτέ δεν τον ρωτάς τίποτα. Αν θέλει, θα σου πει. Κι όμως πάλι δεν σχολιάζεις, δεν προσπαθείς να βρεις εξηγήσεις ή λύσεις. Το ανδρικό κλάμα, στην γνησιότητά του, απαιτεί σεβασμό, σιωπή. Ζέστη.

...

Μερικοί το έχουν εύκολο το κλάμα, μα συνήθως είναι κροκοδείλιο. ’ϋλο. Δεν το υπολογίζεις. Δεν έχεις καμία διάθεση να το σεβαστείς. Θέλεις να σταματήσει, κι αν μπορείς θα φύγεις για να μην σε πιάσει το γέλιο με την μικρότητα ή τα νεύρα με την υποκρισία.

...

Όμως αυτό το απόγευμα Κυριακής ήτανε σα να κατάφεραν τα κύματα να διαυρώσουν γιαγάντιους βράχους, μετά από αιώνες προσπάθειας και υπομονής.Ήταν ένας θρήνος που κράτησε για μισή ώρα.Σεισμός και τσουνάμι μαζί, η μόνη στριμωγμένη σκέψη μεταξύ των ερωτηματικών και της σιωπής.

Τραντάζεται το γυναικείο κορμί στους ρυθμούς των λυγμών ενός άντρα. Η αγκαλιά δεν μοιάζει αρκετή.Έτσι ήταν αυτή η μισή ώρα. Να κλαίει μέσα στα χέρια μου  και να μην ξέρω πως να τον βοηθήσω. Τί να πω. Τί να κάνω. Κι όμως ένιωθα κόκκαλα και μύωνες να τρέμουν.

Ακόμα κι αυτό το τεράστιο κορμί, που τόσο καιρό, έμοιαζε ανέγγιχτο από πόνο και θλίψη.

 Μοιραστήκαμε μετά, ένα μπουκάλι κρασί και μια κωμωδία. Σε απόλυτη σιωπή.  

Σήμερα μιλήσαμε κανονικά, σα να μην είχε συμβεί ποτέ αυτό το απόγευμα.Κι ας άρχισε η καινούρια βδομάδα με χίλιες δυο αναποδιές. 

«Θα περάσει κι αυτό. Υπομονή.Ελπίζουμε πάντα για το καλύτερο.»