Μικρός Λαός που δεν παρέδωσε Γη και Ύδωρ.

ΟΧΙ

Πάλεψε, νίκησε μα σκλαβώθηκε.

Δεν χωράει το Έπος του '40 σ' ένα μονάχα πνεύμα, ούτε φυλάγεται σε ΟΧΙ ναφθαλίνης.

Γέλασε. Διότι  η φωτιά δεν πείνασε στην Κατοχή.

Κακή φωτιά, που με μια είδηση - ο θάνατος ενός ποιητή- άνευ σημασίας για τον μέσο Έλληνα του σήμερα,

ξέσπασε, θέριεψε κι έκαψε τους δρόμους.

- Έκαψε ακόμα και το θράσος των ξανθοψημένων Σνίτζελ-

Στον ύστατο αποχαιρετισμό, που φύλαξαν οι Έλληνες στον Κωστή Παλαμά.

Μεγαλύτερη Αντίσταση κι από το ΟΧΙ που είπανε στους μετροσέξουαλ πιτσαδόρους-όου Μάμμα μία.

Ελευθερία.

Κι ας είναι το ποίημα του, που επέλεξα, παλαιότερο του έπους...

Εγώ είμ' εδώ ανυπόταχτος και παραστρατισμένος,
εγώ δαγκώνω με θυμό της φτώχειας το ψωμί,
νόθος της τέχνης είμ' εγώ και της ιδέας διωγμένος
από μιαν έγνοια ο νους θολός, δαρμένο το κορμί.

Ο λύχνος μου στης ιερής μελέτης το τραπέζι
σαν ένα νεκροκάντηλο στα μάτια μου αχνοπαίζει
όλα πολέμια κρύα βιβλία, κοντύλια και χαρτιά.
Με καίει κακιά φωτιά.

Εμέ η ζωή μου πλάνεμα και η γέννησή μου λάθος
το λόγο δεν ορέγομαι, δεν ξέρω το ρυθμό
σέρνουν εμένα δυό άλογα, τ' αράπικο το πάθος
και τ΄ αφροστάλαχτο όνειρο μπορεί και στο γκρεμό.

Κωστής Παλαμάς 

Φυλακή. Ένα κοινωνικό περιθώριο με κάγκελα και βασανιστήρια της κολάσεως για τους κακούς της κοινωνίας. Σκοτάδι. Ξύλο. Απομόνωση. Καθόλου γλυκά. Καθόλου χαρά. Ένας χώρος μεταξύ Κόλασης και Στοιχειωμένου  Υπόνομου. Παγωμένο τσιμέντο που ξεχειλίζει από τερατώδεις φάτσες και αιμοβόρους εγκληματίες. Καθόλου Μουσική.

Κάπως έτσι φανταζόμουνα μικρή την Φυλακή, όπου στέλλει το Κράτος Μας και η Κοινωνία Μας όλους τους κακούς. Για Φόνο και Κλοπή αγαθών. 

Πριν ακόμα τελειώσουμε το Δημοτικό, στις Ειδήσεις, η φυλάκιση μιας γλυκειάς γυναίκας που βλέπαμε κάθε, μα κάθε μέρα στο σχολείο. Πανύψηλη, νταρντάνα, μελαχροινότατη, με μακριά μαλλιά σε κοτσίδα,αιωνίως ντυμένη φτωχά, να έρχεται στο σχολείο ώστε να προσέχεις τις δίδυμες κόρες της. Το ένα κορίτσι στριμωγμένο στο αναπηρικό καροτσάκι, το άλλο να σέρνει με δύναμη κι επιμονή τα βήματά του.Είχαν ακόμα 2 ή 3 αδέρφια, δεν θυμάμαι ακριβώς.

Αυτήν ακριβώς τη μητέρα είχε φροντίσει το Κράτος Μας να φυλακίσει για χρέη. Θυμάμαι να  φωνάζω τον μπαμπά μου να έρθει να δει την κυρία Ε. Να στριγγλίζω όπως πάμε ΤΩΡΑ να την βγάλουμε από την φυλακή. "Μα δεν ντρέπουνται τίποτε πλέον!Δεν έχουν τον Θεό τους! Εβάλαν φτωχή γυναίκα με άρρωστα μωρά στην φυλακή;Για ένα τόσο μικρό ποσό! Οι ξεφτιλισμένοι!" Πριν τελειώσει την κουβέντα του, είχε πάρει κιόλας τα κλειδιά για να φύγει. Δεν ήταν μόνος του ευτυχώς. Υπήρχαν ακόμη πολλοί άνθρωποι τότε στην περιοχή μας.  Μέχρι το τέλος της βδομάδας ήταν πάλι στο σχολείο με τα κοριτσάκια της. 

Εκείνη την βδομάδα, έχοντας χάσει τον ύπνο μου με την Ανακάλυψη/Αποκάλυψη επέλλανα τον παπά μου στις ερωτήσεις. Γιατί πάει ένας καλός άνθρωπος φυλακή; Γιατί να μπεις στη φυλακή λόγω οικονομικού χρέους και όχι λόγω ηθικού χρέους όπως στην περίπτωση να απαιτείς χρήματα από έναν γονατισμένο άνθρωπο;

Ανακαλύπτεις ότι εκτός από τους ανθρώπους που καταδικάζονται σε φυλάκιση λόγω λάθους, υπάρχουν πολύ περισσότεροι, που φυλακίζονται διότι το Σύστημα μας έχει ανάγει το Χρήμα στον Υπέρτατο Θεό. Ο φόνος παραγράφεται. Ο βιασμός, επίσης. Το οικονομικό "έγκλημα" όμως;Ακόμα και "Στο Παρά Πέντε" το έδειξε υπέροχα ο Καπουντζίδης. Μπορείς να καταδικαστείς 15 χρόνια για Φόνο και για Κλοπή 20. Θυμάστε την υπόθεση στην Αμερική όπου ένας απλός πολίτης καταδικάστηκε για κλοπή ... πίτσας;

Φυσικά ένα παιχνίδι είναι κι αυτό. Ρίσκο. Αν κερδίσεις, θα ανέβεις στα πιο ψηλά στρώματα της Κοινωνίας. Αν χάσεις, θα μπεις φυλακή για πάρα πολλά χρόνια. Αν φοβάσαι τους όρους, αναγκαστικά μένεις πίσω αλλά ...ενώ σίγουρα ΔΕΝ θα γίνεις Πολιτικός ή Μεγαλοεπιχειρηματίας, σίγουρα θα είσαι υπόλογος σε κάποια Τράπεζα για τουλάχιστον μια περίοδο χρονικά γενναιόδωρη.Μπορείς βέβαια, να παίξεις με κάποιο υποπροϊόν, όπως τα ναρκωτικά ή τα όπλα, τα έργα τέχνης ανθρώπων και σαρκός. Πολλές διαφορετικές πίστες για τους τολμηρούς. 

Και για τους μη τολμηρούς,είχαν εφεύρει τις πιστωτικές. Να ζεις τις στιγμές τώρα και να τις πληρώνεις αργότερα. Φυσικά, οι Μεγαλοεγκληματίες που φτιάχνουνε τους Κανόνες των Παιχνιδιών, φρόντισαν όπως ο μέσος πολίτης να έχει ανάγκη την Πίστωση. Όχι για εγωιστικές πολυτέλειες και στιγμές μαγικές. Αλλά για βασικά είδη ανάγκης και λεπτά επιβίωσης. Κι ενώ οι που φτιάχνουνε τους Κανόνες, ξεζουμίζουν τόσο τα Κράτη όσο και τον μέσο θνητό, ο τελευταίος είναι που έχει περισσότερες πιθανότητες να καταλήξει στην απόγνωση. Τουλάχιστον σε αυτή τη Ζωή, σε αυτή την Κοινωνία. Κι ενώ την Κρίση την φτιάξανε οι "στόριτέλλερς", υποφέρουν οι πολίτες του μεσαίου στρώματος. Παντού, οι τράπεζες απέκτησαν σε μια νύχτα τα χρήματα των Κρατών αλλά συνεχίζουνε τις κατασχέσεις ακινήτων και τη φυλάκιση ανθρώπων, που αφού απολύθηκαν δεν μπορούνε να ξοφλήσουν το χρέος τους.

Και τα Κράτη τί κάνουνε για αυτό; Οι Λόμέικερς; Οι Στόριτέλλερς; Πετάνε τους λαθρομετανάστες στις γειτονικές περιοχές για να "βοηθήσουνε" τους πολίτες τους, επιστρέφουνε πρόσφυγες σε εμπόλεμες περιοχές-τραγικό ότι αυτοί φτιάξανε τους εκεί πολέμους;-, πουλάνε Φόβο για το Μέλλον και υπόσχονται Ελπίδα. Ιδιώτικοποίηση όλων των κρατικών πόρων-στη Γαλλία έχουνε αυτοκτονήσει δεκάδες υπάλληλοι μετά την ιδιωτικοποίηση της france telecom- η έννοια ξεφεύγει από την τραγωδία. Αποχαύνωση. Ντροπή μας που τα δεχόμαστε. Φτου μου και σας!

Που Σου:

Χθες είδαμε το Πελχαμ123 (βασισμένο σε μυθιστόρημα όμως ...βασικά, ριμέικ της ταινίας του 1974) με τους Ντ.Γουάσινγκτον και Τζ.Τραβόλτα. Στο τέλος φυσικά και νίκησε Το Κράτος (αμερικανιά, χαλλόου!) αλλά πολύ θα ήθελα να είχε κερδίσει ο Τραβόλτα (παρά τα όσα είχε κάνει στο έργο). Κι έμεινα με την απορία: Τα χρήματα τα παίρνει (ΚΑΙ αυτά ) το Κράτος;

Που Σου αντίλαλος:

Απλά θα ήθελα να ξαναφτιάχναμε τους Κανόνες εμείς οι απλοί πολίτες παρά να καθόμαστε να μας σκοτώνουν κάθε μέρα και από λίγο διάφοροι Νομικοί, Δικηγόροι,Μάνατζερς, Λογιστές, Πολιτικοί,Δημοσιογράφοι (αυτές οι ιδιότητες μου έρχονται, συμπληρώστε όσες θέλετε),που σκέφτονται μόνο την Πραγματοποίηση των ...Παθών τους!

Η Μερφινική βδομάδα συνεχίστηκε αλλά εντάξει. Τερματίστηκε πλέον εκτός αν πάμε για μήνα! :) 

Τουλάχιστον πήγαμε εκδρομή. Βουνά-αχ τα βουνά-και χιόνι. Πολύ χιόνι. Μετά βέβαια κρεββάτωμα, πυρετός και κεφάλι ντραμς μα δεν πειράζει. ’ξιζε τον κόπο. Μερικές φώτος μπορείτε να δείτε στο σλάιντ δίπλα.

Είχα μια απορία. Έχετε ακούσει το τραγούδι "Λίγο Όνειρο Ακόμα" από τον Φίλιππο Πλιάτσικα;

Το άκουσα πριν λίγες βδομάδες από τον Δίεση μα δεν ήμουν σίγουρη ότι άκουγα καλά. Το "Mensch" στα ελληνικά; Και σε βέρσιον χιλιοβρασμένου μπρόκολου; Αποκλείεται...

Προχθές που το ξανάκουσα όμως... ΕΛΕΟΣ!!!! Ναι,έκαναν το τραγούδι χιλιοβρασμένο μπρόκολο!!!

Έχει κατακρεουργήσει ένα από τα αγαπημένα μου γερμανικά τραγούδια του υπέροχου Χέρμπερτ Γκρούνερμάιερ.

Δεν έχω τίποτα ενάντια στα ριμέικς. Κάνε το ριμέικ. Αλλά δώσε το πάθος που αξίζει στο κομμάτι. Διατήρησε το νόημα των στίχων. Σεβάσου τη δουλειά αυτού που σίγουρα θαύμασες για να θέλεις να μιμηθείς. Δώσε το σε κάποιον άλλο καλλιτέχνη, με πιο δυνατή φωνή. Κάποιον που ο λαιμός του δεν αντανακλάει μονότονα τη μια μελωδία μετά την άλλη. 

Μια Μερφινική βδομάδα.

Ξεκίνησε πανηγυρικά με την άρνηση του Μπέμπου να πάιξει 7ο επεισόδιο από τη σειρά Κάντι Κάντι! ΝΑΙ ΝΑΙ καλά διαβάσαμε. Κάντι Κάντι! :))))))))))))))) Μετά από ένα άρθρο στο Προσωπομπούκικο για το ποιόν της Κάντι, ήθελα όπωσδήποτε να υπερασπιστώ μια από τις αγαπημένες ηρωϊδες των παιδικών χρόνων. Έλα όμως που δεν θυμόμουνα τίποτα !Δηλαδή πέραν του Τέρι-ααααχ ο Τέρι!-την ύπαρξη μιας ’ννης και τα 2 παλιόπαιδα...τίποτα.  

Είδα κάποια τυχαία επεισόδια, θυμήθηκα το άγχος και το κλάμα που περνούσαμε τότε για την Κάντι και είκοσι χρόνια αργότερα συνειδητοποιώ πως πρόκειται για το μεγαλύτερο ιαπωνικό και ιταλικό προπομπό των λατινοαμερικάνικων σαπουνόπερων. Κάποιοι κολλήσανε για πάντα το μικρόβιο και μέχρι σήμερα παρακολουθούν Μαριμαρισμένες αγριόγατες και τυφλές παρθένες. Εγώ, μετά από τόσο δάκρυ και άγχος, το γύρισα μόνιμα στα σιτκομς. Δεν αντέχω άλλο άγχος-μια η Κάντι μια η Φρουτοπία, μια τα όσα συμβαίνουν στην πραγματική ζωή, τί να το κάνεις; Γιατί ν'ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι για φίκτιοναλ κάρακτερς που δεν σου προσφέρουν καν λίγο γέλιο;

Κάπως έτσι ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι του Μπέμπου και έσβησε. Τον πήγα στον γιατρό. 350 ευρώ η θεραπεία. Πήρα και δεύτερη γνώμη. Και τρίτη. Ο Ε έτρεξε για να με προλάβει από βλακεία λόγω τεχνολογικής ανυπαρξίας στις γνώσεις μου. 

"Θα πάρεις άλλο λαπτοπ, τέλος! Θα πάμε να πουλήσουμε αυτό όσα όσα και θα δώσεις 300 ευρώ για να παρεις καινούριο."

Έτσι κι έγινε. Με 400 ευρώ πήρα καινούριο λαπτοπ! Συν τα 300 ευρώ δηλαδή που άξιζε ο Μπέμπος μου...Δεν του δίνω το ίδιο όνομα, να μην γρουσουζέψουμε το μέλλον του, που ελπίζουμε να είναι μακρύ και γαλήνιο.

Αλλά οικονομία ΔΕΝ πρόκειται να κάνω όταν το θέλω, αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Όλα πέφτουνε στο πορτοφόλι σου... τη στιγμή που πίστεψες ότι μπορεί και να το μισογεμίσεις.

Μερφινική βδομάδα.

• Κυριακή νύχτα κοιμήθηκε ο Μπέμπος.

• Την Δευτέρα το πρωί, πήγα στον φούρνο για ένα σάντουιτς. Μέσα σε 3 λεπτά έγινε χαμός: έβαλα τρικλοποδιά σε μια ανόητη που βούτηξε το πορτοφόλι μου. Δέκα ευρώ είχε μέσα αλλά δεν θα χάσω μια βδομάδα από τη ζωή μου για να αποκτήσω και πάλι όλες τις κάρτες τραπεζών,ασφαλειών,τρένων κλπ κλπ κλπ για 10 ευρώ. Τέσπα, έπεσε χάμω και άρχισε να φωνάζει για αστυνομία και δικαστήρια.Πάνε να την βοηθήσουνε να σηκωθεί, κρατάει ακόμα το πορτοφόλι μου, οι κυριούλες με βλέπουνε κάπως-"αυτοί οι ξένοι!" :Ρ-αλλά μπορεί και να μου φάνηκε. Πάντως, όλοι πήρανε το μέρος της. Για μερικά δευτερόλεπτα. Της άρπαξα το πορτοφόλι από τα χέρια, θυμώσανε όλοι με το θράσος μου-Και τρικλοποδιά και κλέφτρα!- πήγανε να με αρπάξουνε κιόλας αλλά ποιός είδε την Λοφίτισσα και δεν την φοβήθηκε; :Ρ Αφού απέδειξα ότι το πορτοφόλι είναι δικό μου κι αλλάξανε κατεύθυνση οι φάτσες έκπληξης κι επίπληξης,βγήκα να πάρω οξυγόνο. Ευτυχώς η ανόητη δεν είχε κτυπήσει. Μου είπανε να καλέσουμε την αστυνομία. Δεν υπήρχε περίπτωση. Για να κλέψει πορτοφόλι σε φούρνο, πολλή απελπισία. Βγήκε κι αυτή κόκκινη. Παίρνω τα δέκα ευρώ και της τα δίνω.Σχεδόν απολογητικά. Και μετά έτρεξα για το τρένο.

• Όλη την υπόλοιπη μέρα κυκλοφορούσα με μια τρύπα ναααα στο καλσόν μετά από σύγκρουση με καρέκλα μπαμπού με δόντια. Δέκα ώρες να το γνωρίζεις αλλά να μην μπορείς να κάνεις και τίποτα. Δεν ξανασχολιάζω γκότθικ κορίτσια με χιλιότρυπα καλσόν.
  

• Την Τρίτη έμεινε το κεφάλι σε στάση  "Χαίρε ω Χαίρε Λευτεριά!" Όταν γυρίζεις να δεις τη σημαία δηλαδή.

• Την Τετάρτη κι αφού με χίλιες δυο ασκήσεις έφυγε το βλέμμα της σημαίας, έχασα 2 τρένα και 2 ώρες δουλειάς από ηλίθιο λόγο: πιάστηκε το φερμουάρ της μπότας. Ενώ την φορούσα και δεν είχα προλάβει να φορέσω και την άλλη. Επί είκοσι λεπτά, με το ρολόι όμως γιατί είχαμε και ένα τρένο να προλάβουμε, προσπαθούσα να κινήσω το φερμουάρ. Τίποτα. Ούτε πάνω ούτε κάτω.Σπαστικό. Αφού όμως έχασα και τα δύο τρένα, απέκτησα μια ωραία φουσκάλα στον δεξή δείκτη και αποφάσισα ότι η ανδρική δύναμη οφείλει να εκτιμείται περισσότερο κουνήθηκε και το @#$%@#$@ το φερμουάρ. Ήπια δεύτερο καφέ για να συνέλθω και βουρ για τον σταθμό. Και αν πιστέψουν πως το ντοσιέ στο έφαγε η γάτα, να πιστέψουν ότι πάλευες με μια μπότα στις 7 παρά το πρωί, γιοκ. Δεν υπάρχει περίπτωση. Αφού γελάνε και δεν πήρα πόδι, πάλι καλά. Αλλά πώς να πάρεις πόδι μονόμποτη; εεεε;;

Και μετά άρχισε το κρύο. 5 βαθμοί. 5! Μα 5! Και είναι ακόμα Οκτώβρης.

Σεντόνι σεντόνι αλλά κάνει κρύο είπαμε. Κάπως έπρεπε να σκεπαστούμε! :Ρ

 :)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

 Κοπιάστε για γλυκό ή αλμυρό

για ζεστό καφέ 

ή κάτι κρύο

Έχω σήμερα γιορτήηηηηηηηηηηη!

:)))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))

κι ένα τραγουδάκι από τα αγαπημένα:

Μνήμη-προποστ

Αρχές δεκαετίες ενενήντα. Αυλή δημοτικού σχολείου. Μεσημέρι,μετά τη μία. Στις δυο και μισή θα έρθει ο παππούς. Η αυλή δεν είναι άδεια, πολλά παιδιά σχολάνε στις δυο και μισή. Μερικά πάλι,μένουνε στους τριγύρω δρόμους και αρνούνται να αφήσουν το μεσημεριανό παιχνίδι. Ένα μεσημέρι σαν όλα τα άλλα. Σκαρφαλώσαμε στο δίχτυ, στην κορφή του "τριγώνου" και μιλάμε "σοβαρά". Παίζουμε μπάσκετ. Τσακωνόμαστε με αγόρια που θέλουν να βασανίσουν μια σαύρα (μισιαρό).Ο πιο νταής θα φάει κλωτσιά και η σαύρα θα επιστραφεί στο κυπαρίσσι της.

αισθήσεις

Η ζωή δεν έχει σκοτάδια. Υπάρχει αγάπη. Μέλλον. Το παρελθόν είναι μικροσκοπικό για να μουδιάσει το παρόν μας. Αν χτυπήσουμε,υπάρχει αγκαλιά και φιλί να γιατρέψει την πληγή. Αν τσακωθούμε,αύριο ή μεθαύριο το πολύ θα το έχουμε ξεχάσει. Η μέρα μας είναι μεγαλύτερη από αυτή των μεγάλων. Δεν παραπονιόμαστε ποτέ για τα όσα δεν προλάβαμε να κάνουμε σήμερα. 

Ο θάνατος σπάνια άγγιξε το χέρι μας. Σπανιότατα κόντεψε να μυρίσει τα μαλλιά μας η ασθένεια. 

παρον - ποστ

Τέλη της δεκαετίας του μηδέν.

Αυλή δημοτικού σχολείου. Απλά για ένα περίπατο. Το τρίγωνο μοιάζει μικροσκοπικό. Κάγκελα παντού. Τί τα θέλουν τόσα κάγκελα και τόσο ψηλά; Εμείς γιατί δεν τα είχαμε ανάγκη; Πνίγομαι.

διαπιστώσεις

Αγάπη. 

Ψυχοφθόροι έρωτες, αποχωρισμοί από αγαπημένους. Θάνατος. Ασθένειες. Σε κάποια φάση, νομίζεις πως όχι μόνο τόλμησε ο Χάρος να σου χαϊδέψει τα ακροδάκτυλα, σου ψιθύρισε κιόλας ένα θρασύτατο "να ζεις" με φωνή βαθειά. Ράγισε το είναι σου.

Μαθαίνεις να συνηθίζεις τον θάνατο. Ακόμα κι αυτόν που έγινε σε ατύχημα. Μέρος της ζωής τα ατυχήματα,βλέπεις. Ακόμα κι αν ο φίλος που έφυγε ήταν μόλις 20 χρονών. Έχεις δει την υπερβολική προστασία να σκιάζει τη μοίρα του παιδιού του. Να κατανοείς την ύπαρξη σαρκασμού στη μοίρα. Τον χωρισμό που σε έκαψε, τον μάζεψες στο σωστό ράφι της αποθηκούλας. Τις ήττες στο πανεπιστήμιο και στη δουλειά, τις αφήνεις γιατί πάντα έρχονται καλύτερα. Τις φιλίες που εξατμίζονται τις αντικαθιστάς με καινούριες. Κρατάς τις παλιές που ακόμα έχουν ήλιο.

Κάποια πράγματα ακόμα να τα καταλάβω. Υπάρχει ακόμα μεσημέρι και παιχνίδι.

φλαςμπακ και παρόν

Σε εκείνη την αυλή, παίζαμε κάθε μεσημέρι με ένα παιδάκι. Στο τελευταίο χρόνο του δημοτικού, απλά μιλούσαμε για όσα αντικαθιστούν το παιχνίδι με τόση φυσικότητα.Μετά σπάνια. ’λλα σχολεία, άλλες παρέες.

Χαθήκαμε με τα χρόνια. Τί πιο φυσιολογικό και τούτο. Να χάνεσαι με τους συντρόφους. 

Κατανοητό να χωρίζουν οι δρόμοι.

Μέχρι που ακούς το όνομα σε μια είδηση. Δεν πίστευες ποτέ ότι ταιριάζουν τα δυο τους. Το όνομα και το θέμα της είδησης, εννοώ.

Έφυγε πέρσι με τον πιο άγριο τρόπο. ’δικα.

"Οικογενειακή Τραγωδία". "Αδελφοκτονία".

Τώρα, άρχισε η δίκη. Γράφονται πολλά.

Εκτός από το πιο απλό: πόσο εύκολα μπορεί ο θυμός,στιγμιαία, να σκοτώσει.

τσάι

Όταν κολλάμε σε κάτι, όταν το αφήνουμε να μας νικήσει. Ό,τι και να είναι αυτό το "κάτι, όλοι μας είμαστε ικανοί να σκοτώσουμε αλλά και υποψήφιοι να σκοτωθούμε. 

Κι όσο περνάνε τα χρόνια, τόσο μεγαλώνει το παρελθόν μας. Αν δεν φροντίσουμε να στοιβάσουμε περισσότερες ηλιαχτίδες από σκιές, μαραζώνει το μέλλον μας, που ολοένα και μικραίνει.

ΥΓ εντός του ποστ

ΥΓ1: Δεν ξέρω πως αντέχεις την ζωή μετά από ένα "έγκλημα".Μπορείς ως γονιός να μισήσεις χρόνια το παιδί σου γιατί σου στέρησε το άλλο σου παιδί; Μπορείς να συνεχίσεις να το αγαπάς; ή οφείλεις να το αγαπήσεις περισσότερο;Πόσες φορές θα μπεις στο τρυπάκι να δεις πού έφταιξες εσύ;

ΥΓ1α: Συγγνώμη για το θέμα αλλά εχει πολύ καιρό που με βασανίζει το γεγονός.

ΥΓ2:  Να τους προσέχεις.

 Ποστ άφτερ ποστ-ή ποστποστ ποστ

Ξημερώνει.

Λατρεύω τα βράδια. Αν είναι Φύση, υπάρχει αρκετή ώρα ακόμα. Αλλιώς, άγνωστο αν θα προλάβουμε το βράδυ.- απλή σκέψη χωρίς ίχνος μοιρολατρείας-.

Πείτε μου δεν είναι υπέροχα τα βράδια;

Ξέρεις ότι αν και κοριτσάκι,

μεγαλώνεις...

...όταν αρχίζεις να πίνεις περισσότερο πράσινο τσάι παρά βότκα

...όταν ψάχνεις για μπότες με ανατομική,άνετη,αντιστρές,αντιφουσκαλική,προδερμ αερόσολα,

...όταν έχεις επενδύσει χρήματα ΚΑΙ σε ανατομικές παντόφλες για το σπίτι

...όταν τα άρθρα στα γυναικεία περιοδικά σου μοιάζουν με καλοκαιρινές τηλεοπτικές επαναλήψεις.Πόσες φορές τα ίδια και τα ίδια;

...όταν έχεις φορέσει τουλάχιστον δύο φορές την ίδια μόδα αλλά σε διαφορετικές δεκαετίες-σώζεσαι μόνο όταν την πρώτη φορά τα ρούχα ήταν παιδικά :Ρ

...όταν στη λίστα με τα τοπ χαρακτηριστικά του Μίστερ Πέρφεκτ στρογγυλοκάθισε η ικανότητα για τέλειο μασάζ στα πόδια-πάνω από το "να του αρέσουν τα σοκολατάκια με αλκοόλ για  να τρώω μόνη μου όλα τα υπόλοιπα" που είχες προσθέσει στα 19.

...όταν συνειδητοποιείς πως αυτός ο Μίστερ Πέρφεκτ, δεν πρέπει αναγκαστικά να οδηγεί μηχανή,μπορεί να είναι και φαν άλλης ομάδας,άλλης πολιτικής,άλλων ιδεών,άλλης κουζίνας. Φτάνει να έχει μεγάλη καρδιά κι αγκαλιά. Κι ας μην έχει όλα του τα μαλλιά...αλλά όλα του τα μυαλά! 

...όταν ξέρεις πως όποιον από τους νυν προτεινόμενους για Αρχηγό Κράτους ψηφίσεις, δυστυχώς,η δική σου καθημερινότητα δεν θα αλλάξει.-εκτός αν έχεις πια ΤΟΣΟ μέσο. Αλλά για να βάλεις μέσο,θα πει ότι παραμεγάλωσες κι αγχώθηκες :Ρ

...όταν είχες προλάβει να αγαπήσεις τραγούδια των VIPS-ότι πήγαινες δημοτικό δεν αλλάζει τίποτα.

... όταν θυμάσαι το πρώτο όνομα του καφέ στην γωνία,που στο μεταξύ έχει αλλάξει τουλάχιστο 5 ονόματα.

...όταν προσέχεις πόσο πολύ σου θυμίζεις ... τους γονείς σου.

...όταν το αγαπημένο σου κλαμπ έχει μετατραπεί εδώ και χρόνια σε Γκούντις.

...όταν εκτιμάς πολύ περισσότερο τα ντολμαδάκια που έφτιαξες από τα ντολμαδάκια με φύκια που σου πασάρουν για κλάσσικ φέιβοριτ οι αυτοαποκαλούμενοι τρέντι φίλοι σου.

...όταν έχεις δει τον Τιτανικό στο σινεμά. Κι έκλαιγες. Και είχες μάθει το τραγούδι. Και όλα τα άλλα της Σελίν Ντιόν πριν από αυτό. Κι ας είχες αρχίσει να την σνομπάρεις.

...όταν δεν καταδέχεσαι να δανειστείς τα παπούτσια της μαμάς σου γιατί άρχισαν να μοιάζουν με αυτά που φορούσε κάποτε η γιαγιά σου.

...όταν έχεις δώσει σε όλα όσα ήθελες να δώσεις πριν δέκα χρόνια αν και μένουν κι άλλα πολλά ακόμα...

...όταν δεν ξέρεις γιατί έγραψες αυτή τη λίστα χρησιμοποιώντας τόσες πολλές φορές τη λέξη "όταν"...Αφού μιλάμε για το ΤΩΡΑ!