Ήταν υπέροχη μέρα. Κρύο έκανε, αλλά είχε ήλιο λαμπερό, που μου τσιμπούσε τα  μάγουλα  και το απολάμβανα. Κάθισα σε ένα παγκάκι και έκανα λίγη ηλιοθεραπεία προσώπου. Όσο είμαι στην Κύπρο, το αποφεύγω, δεν έχει το δέρμα μου και τις καλύτερες σχέσεις με τον ήλιο. Αλλά εδώ, τώρα, με τέτοιο κρύο, μου λείπει πολύ, τον ζητάω. Και δεν μου χαλάει χατίρι αυτός. Με αγγίζει προσεχτικά, μην με κάψει και εγώ τον αφήνω να νιώσει κύριος της ημέρας, εδώ στην βορειοκεντρική Ευρώπη. Όπου όλοι τον αγαπάνε αλλά σπάνια τους κάνει τη χάρη να παρουσιαστεί. Αγαπάει κι αυτός την Μεσόγειο περισσότερο… Όπως όλοι μας…..Μου έχει λείψει κι αυτή πολύ.

 Για αυτό και απόψε θα σας καληνυχτίσω με ένα υπέροχο τραγούδι του Ζωρζ Μουστακί (τον οποίον ανακάλυψα ως φοιτήτρια στο εξωτερικό-μεγάλη αγάπη εδώ ο Μουστακί, όπως και η Λέανδρος ,η Μούσχουρη και ο Ξαρχάκος) σε στίχους του Δημήτρη Χριστοδούλου…  

ΜΕΣΟΓΕΙΟΣ  

Μεσόγειο τη λεν και παίζουνε γυμνά
παιδιά με μαύρα μάτια αγάλματα πικρά
γέννησε τους Θεούς, τον ίδιο το Χριστό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό
μεσ' τη Μεσόγειο

Το αίμα τους αιώνες σκάλισε εκεί
τα βράχια και τους κάβους και τη βαθιά σιωπή
νησιά σαν περιστέρια αιώνιες φυλακές
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τις βροχές
μεσ' τη Μεσόγειο

Οι κάμποι κι οι ελιές χάνονται στη φωτιά
τα χέρια μένουν μόνα κι άδεια τα κορμιά
λαοί της συμφοράς και πίκρα του θανάτου
το καλοκαίρι εκεί δε χάνει τα φτερά του
μεσ' τη Μεσόγειο

εδώ στη λίμνη αυτή γεννήθηκα κι εγώ
μεσόγειος του φόβου και των πικρών καιρών
τα όνειρα που 'παίζαν στα βαθιά νερά
γινήκαν δέντρα μόνα στα ξερά νησιά
μεσ' τη Μεσόγειο

Τον Παρθενώνα κρύβουν σύννεφα βαριά
στην Ισπανία εχάθη η λέξη "λευτεριά"
αλλά αν η Αθήνα μένει όνειρο πικρό
το καλοκαίρι εκεί δεν τρέμει τον καιρό
μεσ' τη Μεσόγειο…..  

 Φιλούθκια!!!!!!!

Περπατώ στο κέντρο και στέκομαι να θαυμάσω ένα νεοκλασσικό κτίριο. Η προσοχή στη λεπτομέρεια που έδωσε ο αρχιτέκτονας του μου κόβει την ανάσα. Κάποτε θα το συνόδευε ένας μεγάλος κήπος με πολυχρωμία. Τώρα τα λουλούδια που θα μοσχοβολούσαν μέχρι το τέλος του δρόμου, έχουν αντικατασταθεί από μάρμαρα και πεζοδρόμιο. Τι να κάνει η τράπεζα τώρα τον κήπο;

Ε ναι, αυτό το πανέμορφο παλιό τριώροφο αρχοντικό, είναι πια υποκατάστημα μιας από τις μεγαλύτερες τράπεζες στην Ευρώπη. Όπως όλα τα κτίρια με αξία ιστορική, οικονομική και αρχιτεκτονική. Τα προσπερνάμε πια χωρίς να τα προσέξουμε και τα οποία εισερχόμαστε μόνο όταν υπάρχει ουσιαστικός λόγος. Εκτός αν πρόκειται για ουρανοξύστες. Αλλά και αυτοί έχουνε για κορώνα ( ή σύμβολο ιδιοκτησίας;) το σύμβολο μιας τέτοιας εταιρείας. 

Αλήθεια, εσείς το προσέξατε ότι τα περισσότερα κτίρια που ξεχωρίζουν κατά πολύ από όλα τα γειτονικά τους, ανήκουν σε τράπεζες , ασφαλιστικές ή γενικά μεγάλες πολυεθνικές;  

Εμένα πάντως αυτό με πνίγει καμιά φορά. Σκέφτομαι το αναπόφευκτο μέλλον και όλα όσα θα πρέπει να λέω ότι είναι δικά μου αλλά για την ακρίβεια ανήκουνε στην τράπεζα. Εκτός αν τελικά γνωρίσω από κοντά τον ’η Βασίλη… Όποιος τον γνωρίζει,να μου το πει για να του στείλω τη λίστα μου!!!

  Φιλιά!!!

Απόψε θα σας καληνυχτίσω με ένα κυπριακό παραδοσιακό τραγούδι, που διηγείται μια ιστοριούλα.

Τέσσερα τζαι τέσσερα. 

Τέσσερα τζαι τεσσέρα
κάμνουσιν οχτώ
Τέσσερα παλληκάρκα
πασίν στον πολεμό

Στο δρόμον που πηαίννασιν,
επεινάνασιν
Εκάτσασιν να φάσιν
μα εδιψάσασιν

Γυρεύκουν να βρουν βρύση
απάνω στο βουνόν
Τζι ήβρασιν έναν λάκκον
των εκατόν ορκών

Ερίξαν το λαχνίν τους
ποιος εννα κατεβεί
Τζιαι έππεσεν η μοίρα
πας το μιτσίν παιδίν

Δήστε με αδέρφκια μου
τζι εγιώ εννα κατεβώ
Μες το ερημολάτσιην
να φκάλω το νερόν

Τζιαι τότες τα αδέρφκια του
τον σφιχτοδέσασιν
Μες το ερημολάτσιην
τον κατεβάσασιν

Εφκάρτε με αδέρφκια μου
γιατί είδα το νερόν
Εν κότσιηνον τζιαι μαύρον
μα τζιαι φαρματζιερόν

Ώστι να τον τραβήσουσιν
τζιαι να τον φκάλουσιν
Οι όφεις τζιαι τα φίθκια
τον μισοφάασιν

Να πείτε της μανούλλας μου
στα μαύρα να ντυθεί
Γιατί τον γιον της τον μιτσίν
εθ θα τον ξαναδεί…  

Αν χρειαστείτε μετάφραση, ζητείστε την.

Όνειρα γλυκά!!! Φιλούθκια!!!!

Φέτος είπα να μείνω εδώ και να διαβάσω για τις κρατικές εξετάσεις των Λατινικών. Μπούχου μονάχους μονάχους φώκια ή χελώνα θα καταλήξω.

 Το δύσκολο ήταν να το ανακοινώσω στους γονείς μου. Ή μάλλον στη μητέρα μου. Δεν ήμουν ποτέ προσκολλημένη σε κανένα, για αυτό και απολαμβάνω καμιά φορά τη μοναξιά περισσότερο από τον κάθε άλλο.

Η ανακοίνωση έγινε αρχές Νοεμβρίου μέσω τηλεφώνου. «Μάμμα, φέτος αποφάσισα να καθίσω να διαβάσω εδώ. Αν έρθω Κύπρο, δεν νομίζω να προλάβω όσα θέλω να κάνω.» Στην αρχή η μαμά, το πήρε για αστείο (αν και το έκανα ακόμα μια φορά- τότε πάλι δεν με πίστευε). Έτσι πέρασε μια βδομάδα και άκουσε κάπου πόσο ακρίβωσαν τα εισιτήρια. Τηλεφώνησε.    

  -    Ακόμα να κλείσεις εισιτήριο εσύ; Πότε σκοπεύεις επιτέλους να έρθεις;    

 -   Μάμμα, σου είπα ότι φέτος δεν θα έρθω. Απόλυτη σιωπή.

Οι επόμενες μέρες ακολούθησαν με επανάληψη της παραπάνω στιχομυθίας. Καταντήσαμε το τραγούδι «το Σάββατο μπορείς;» Μετά έβαλε τις φωνές, ακολούθησαν τα δάκρυα και εν τέλει τους συναισθηματισμούς περί πόσο θα τους λείψω, τι κρίμα να μην δω τον παππού και τη γιαγιά, και τη μικρή μου ξαδερφούλα που έγινε κιόλας ενάμιση χρονών. Σκέψου δηλαδή να ήμουνα πραγματική μετανάστις κιόλας.

Οι βδομάδες κύλησαν, τα Χριστούγεννα πλησιάζουν και η ερωτοαπάντηση με τη μαμά συνεχίζει. Απτόητη, κατάφερε να μπει και στο ίντερνετ, να ελέγξει και τις προσφορές. Μα κάτω από 450 ευρώ, δεν βρίσκεις μάμμα, όσο και να προσπαθήσεις. Θλίβομαι που την πλήγωσα, και την καταδίκασα να περάσει τις γιορτές παρέα με τρεις απαιτητικούς άνδρες (τον πατέρα και τα αδέρφια μου) αλλά δεν έχω επιλογή.

Μόνη της θα ετοιμάσει φέτος και τα μελομακάρονα και το χριστουγεννιάτικο γλυκό, που κάθε χρόνο στολίζει με ζάχαρη άχνη και πλαστικά στολίδια και όλοι το εγκωμιάζουν εκτός από τα τρία παιδιά της που τόσα χρόνια, ποτέ δεν το άγγιξαν. (είναι βασικά κέικ με γλυκά του κουταλιού). Ή μάλλον το αγγίζαμε παιδιά, όταν τρώγαμε τη ζάχαρη και το αμυγδαλωτό και το αφήναμε φαλακρό….. 

Σήμερα της ανακοίνωσα ότι αγόρασα και δεντράκι να στολίσω. Το πήρε απόφαση επιτέλους. Και της υποσχέθηκα να την περιμένω να ανέβει σε μένα, όταν θα ξεσκάσει λίγο από τη δουλειά. Είναι δυνατόν να πω και άλλο όχι στην μητέρα μου; Που την αγαπώ τόσο αλλά ποτέ δεν της το λέω;

 Φέτος λοιπόν, θα καθίσω εδώ και θα στερηθώ τα γλυκά της και τα φαγητά της. Δεν θα πάω έξω με την παρέα, δεν θα νανουρίσω το μωρό μας, δεν θα παίξω κρυφτό με τα μικρά της θείας μου. Θα χάσω το φλουρί όπως κάθε χρόνο, αλλά τουλάχιστον αυτή τη φορά δεν θα έχω πάρει μέρος στο κόψιμο της βασιλόπιτας γεμάτη ελπίδα για το φλουρί που θα μου φέρει την τυχερή χρονιά.  

Μόνο που θα νιώσω λίγο μεγαλύτερη γιατί αποφάσισα να φτιάξω μελομακάρονα. Δεν ξέρω σε ποιον θα τα χαρίσω, ίσως στα παιδιά που δουλεύουν στο τηλεφωνικό κέντρο ή σε κάποιο διδακτορικό που θα έχει ξεμείνει στη βιβλιοθήκη. Πλάκα θα έχει. Ανυπομονώ!!!!  Εσείς όχι;

Όταν πρωτομετακόμισα στην πόλη μου, ήμουν τρελά ερωτευμένη μαζί της. Είναι πανέμορφη πόλη, με ποτάμι και ένα μεγάλο μεσαιωνικό κάστρο στην αγκαλιά του βουνού. Χαιρόμουν κάθε νύχτα όταν έμπαινα στο λεωφορείο της επιστροφής, γιατί θα περνούσα πάνω από το ποτάμι και θα απολάμβανα τη μαγική εικόνα για τουλάχιστον πέντε λεπτά.  

Η νύχτα στις όχθες του ποταμού, είναι μόνο για ρομαντισμό. Ένα εκατομμύρια φώτα, κάθε χρώματος χύνονται στην επιφάνεια του και σμίγουν σε ένα τρελό χορό. Η απόλυτη νυχτερινή ομορφιά με φόντο το κάστρο και την παλιά πόλη σε ρυθμούς άλλων εποχών. Μμμμμμμμμμμ……… 

Και όμως τώρα, περνώ κάθε νύχτα και πνιγμένη στις σκέψεις, ξεχνώντας τον μαγικό χορό των χρωμάτων του ποταμού. Δεν γυρίζω να θαυμάσω τον πίνακα που δημιουργεί ανάμικτα η φύση με την τεχνολογία. Δεν νιώθω καμία συγκίνηση.  Είναι κρίμα, πραγματικά.

Τραγική η συνήθεια της ομορφιάς, διότι έτσι χάνεται η μοναδικότητα της. Μέσα από τα μάτια μας που την έχουν συνηθίσει και πολλές φορές την περιφρονούν.  

Την τρέλα της εφηβείας που πέταξε κάποια νύχτα μακριά, χωρίς να το καταλάβουμε και έχασε έτσι αξία η ομορφιά της κοπάνας και των μυστικών πάρτι. Με το που περάσαμε στην ενηλικίωση, έχασε την προκλητικότητα της η αλκοόλη, το τσιγάρο και η τρελή μεταμεσονύχτια οδήγηση με τους φίλους γύρω στην πόλη. Τα κεφάλια γέμισαν με άλλου είδους προκλήσεις, ακόμα πιο ωραίες. Που και αυτές με τη σειρά τους, θα παραχωρήσουν την προτεραιότητα σε άλλες, ανάλογα με το πέρασμα του χρόνου…. 

Η ομορφιά που γευόμαστε καθημερινά φθίνει.Σαν ένα κρασί πανάκριβο, που το απολαμβάνεις συχνά και πια δεν ποθείς το άρωμα του και την υφή στη γλώσσα. Σαν ένα εραστή που τόσο ερωτεύτηκες και αγάπησες, αλλά με το πέρασμα του χρόνου απλά σιχάθηκες και κάθε φορά που τόλμαγε να σε αγγίξει, ήθελες να βάλεις τις φωνές και να κλάψεις. Πετάχτηκε κι αυτός στον κάλαθο της ανακύκλωσης. 

Κάπως έτσι βλέπω και τα ρούχα που κάποτε τρελλάθηκα να αγοράσω και τώρα πια δεν τα φορώ γιατί ανήκουν στο ντουλάπι. Τι κρίμα να είσαι βραδινό φόρεμα. Μια ζωή στο ντουλάπι για μια νύχτα υπεροχής.

Μάλλον είναι ωραίο να είσαι τζιν. Βγαίνεις κάθε μέρα έξω από το ντουλάπι και μάλιστα παρέα με ό,τιδήποτε. Από όλων των χρωμάτων τις μπλούζες και όλων των ειδών τα εσώρουχα, μέχρι γόβες κόκκινες και παπούτσια αθλητικά. Χειμώνα καλοκαίρι, βγαίνεις περίπατο. Και κανείς δεν σε βαριέται, το αντίθετο μάλιστα. Όλοι σε αγαπούνε και ζητάνε αντίγραφα σου. Αυτό θα πει ευτυχία. Ή  είναι και αυτή τελικά μια εξάρτηση που γίνεται συνήθεια και με τον καιρό ζητάς κάτι άλλο να σε γεμίζει;  

Απόψε γέμισε η νύχτα μου φεγγάρια
γιατί θα 'ρθεις όπως σε θέλω ερωτευμένος
απόψε δείξανε τ' αστέρια μου σημάδια
πως θα 'σαι εσύ αυτός που χρόνια περιμένω

Θα σε ξεμυαλίσω
με τα ακριβά μου αρώματα
μ' ερωτικά δολώματα
θα σε κατακτήσω
με βλέμματα αλήτικα
με μάγια ανατολίτικα
θα σε ξεμυαλίσω

Απόψε γέμισε η νύχτα μου με υποσχέσεις
για τις στιγμές που πλάι σου θα περπατήσω
απόψε ψάχνω για να βρω καινούριες λέξεις
μια ιστορία δυνατή να σου ζητήσω

Όνειρα γλυκά!!! Φιλιά!!!!

Έχουμε πάψει να ασχολούμαστε. Το έχετε καταλάβει; Μόνο εγώ παραμένω καλή και πιστή στις αξίες σαν το παλιό ξύλινο σκαλιστό μπουφέ της γιαγιάς. Τέλοσπάντων!

 Παλιά χαλούσε το πλυντήριο, φέρναμε τον μηχανικό και το διόρθωνε. Χαλούσε η τοστιέρα, την διόρθωνε ο ηλεκτρολόγος. Γάβγιζε λίγο περισσότερο το σκυλί; Το πηγαίνανε περπάτημα επιπλέον ώρες  και ησύχαζε.  

Προσπαθούσανε οι άνθρωποι να σώσουνε τις σχέσεις τους, Έμεναν σε λιπόθυμους γάμους με την ελπίδα να συνέλθουν, να γεννήσουν ξανά την αγάπη  ή έστω το ενδιαφέρον. Δεν έδιναν τόση σημασία στην βιτρίνα που είχαν προς τους έξω. Νοιαζόντουσαν να έχουν υγεία και όχι τόση ομορφιά κούφια. Πρόσεχαν τα παιδιά τους με νύχια και με δόντια να τα προστατέψουν από τους πιθανούς κινδύνους που παραμόνευαν.

 Αλλά μετά με ένα μπουμ μπαμ και μπεμ, έπεσε η τιμή στην αγορά νέας συσκευής. Συμφέρει η αγορά από την διόρθωση. Και οι εκπτώσεις άλλη μεγάλη χαρά καταναλωτική. Έκσταση!!!!

 Και πάψαμε να έχουμε ανάγκη οποιαδήποτε διόρθωση.(εκτός από την πλαστική) Απλά θέλουμε να ξεμπερδεύουμε όσο το πιο δυνατόν γρηγορότερα. Είμαστε κουρασμένοι, αγχωμένοι. Τρέχουμε να προλάβουμε την προθεσμία, πού να περιμένουμε τώρα τον ηλεκτρολόγο; Παραγγέλλουμε καινούρια προϊόντα από το διαδύχτιο. Εντός της βδομάδας θα παραδοθούν και θα πάρουν και το παλιό να το πετάξουν αυτοί κάπου αλλού. Α, θα πάρουν και το σκυλί γιατί το ξεχάσαμε κάπου στην βεράντα τη νύχτα και σκότωσε τον ύπνο του γείτονα… Σκεφτόμαστε να αγοράσουμε ένα ψάρι. Τι ήσυχα που είναι. Και σε γυάλα! 

Τελειώνουμε τις σχέσεις που μας κουράζουν με την άγνοια και την ανασφάλεια τους. Τώρα δεν γίναμε και ψυχολόγοι, έτσι; Αν ο άλλος χρειάζεται ένα, να πληρώσει να τον έχει. Δεν θυσιάζουμε στιγμή να σκεφτούμε ότι ίσως και να χρειάζεται απλά ένα φίλο. Και όχι απλά ένα εραστή. 

Προσπερνάμε την χάλια σχέση και πάμε στην επόμενη. Έχοντας στο μυαλό ότι θα είναι καλύτερη. Ε και αν τελικά μας βγει κάτι το αντιαισθητικό ή ενοχλητικό στην πορεία, την πετάμε και αυτή και πάμε στην επόμενη.

 Μάθαμε γενικά να πετάμε. Και αν υπήρχε κάποιο κατάστημα με ανθρώπους που να μπορεί να παίρνει το παλιό μοντέλο και να μας φέρνει το τελευταίο, καλά θα ήτανε.Προσέχουμε τόσο την εικόνα που ξεχάσαμε την ουσία. Θέλουμε ύψος σώματος αλλά όχι αξιοπρέπειας. Απαιτούμε βάθος τσέπης αλλά όχι ψυχής. Ποθούμε την ζεστασιά των τέλειων κοιλιακών αλλά όχι της κοιλίτσας.  

 Όσο για τους φίλους; Υπάρχει μια γενική και σταθερή ανακύκλωση τους. Διαλέγουμε να βγαίνουμε με αυτούς που πληρούν τις απαιτήσεις μας όσο το κοινωνικό και οικονομικό τους επίπεδο.

Ε μα δεν μπορώ να κάνω παρέα με την Ελένη που μου κράταγε το χέρι και με τάιζε με το κουτάλι παγωτό κάθε φορά που ράγιζε η καρδιά που είχα κάποτε. Αυτή επιμένει να φοράει απλό τζιν και να δουλεύει ακόμα στην πιο απλή θέση για να έχει χρόνο για την οικογένεια της. Μα πάμε καλά; Την αγαπώ, την εκτιμώ αλλά δεν μπορώ και να βγαίνω μαζί της κάθε φορά. Έχω και ένα επίπεδο να κρατήσω….. Αν μπορούσα να βρω μια Ελένη σε φουτουριστική, μεταλλική έκδοση, τι καλά που θα περνούσαμε και οι δύο!!!!

 Προς το παρόν όμως, τρέχω. Έχω ραντεβού και με τον ψυχολόγο μου…. Μου τον σύστησε ο πλαστικός που γνώρισα στο πάρτι της εταιρείας του πρώην μου. Ε, ήτανε πολύ λίγος για μένα…. Τι να γίνει; Πάλι καλά που είχε αξιόλογο κόσμο στο πάρτι και δεν έπρεπε να το περάσω αγκαλιά με τον μπουφέ. Αλλιώς ποιος θα μου έβρισκε και διατροφολόγο; Αχ μωρέ…. Μήπως είμαι ήδη μεταλλική; Τι καλά!!!!

Απόψε νύχτα Σαββάτου….. με ποιο τραγούδι να σας πω καληνύχτα ; Χμ……Ας πάρουμε ένα αρκετά παλιό…..

Από τον Μάνο Χατζιδάκη και τον ’ρη Δαβαράκη, ένα ντουέτο. Διότι όλοι αγαπάμε τα ντουέτα. Είτε στη μουσική, είτε στην ζωή…..Να είστε καλά παιδιά…..  κι ας σας μεθάει η νύχτα....

Νυχτερινά Αγάλματα 

Απόψε η μοναξιά μου παράφορα μιλά
χορεύουν στη φωτιά μου κορμιά βυζαντινά.
Να σεβαστείς το άβατο, να μη με κυνηγάς,
τ' αγάλματα το Σάββατο ποτέ μην τ' ακουμπάς.

Ξανάρχεται ο χειμώνας κι η νύχτα απ' την αρχή,
θα κλάψει ο Παρθενώνας η Ομόνοια θα βραχεί.
Μεθώ με δυο σταγόνες κι αρχίζω απ' την αρχή.
Οι πόρνες είναι μόνες κι οι άντρες μοναχοί.

Τα λάθη και τα σφάλματα ποτέ μην τα μετράς,
τα πάθη σου είναι αγάλματα Αιόλου κι Αθηνάς.
Τις νύχτες που κοιμάμαι τ' αγάλματα ξυπνούν
τα πάθη μου φοβάμαι, τα κρύβω μην τα δουν.

Η νύχτα είναι σκοτάδι μπορεί και συγχωρεί
και σ' ακουμπάει σαν χάδι και σβήνει την πληγή
την ώρα που τα ράσα σου σ' αφήνουνε γυμνό
και καίγεται η ανάσα σου κι αφήνει έναν λυγμό.

Ξανάρχεται ο χειμώνας η πόλη θα χαθεί,
θα γύρει ο Παρθενώνας και θ' αποκοιμηθεί. 

........................................

Φιλιά!!!!!

Παρασκευή 2 μετά το μεσημέρι. Περιμένω στο κέντρο το λεωφορείο. Το οποίο γνωρίζω πως θα είναι θάνατος. Και το θαύμα της φύσεως, η μεγαλειότητα μου, πήρα καφέ. Καφέ σε πλαστικό, για να τον χύσω σε κάποιον καημένο, ενώ βρισκόμαστε στο σαρδελοκούτι που θα μας πάει σπίτι.  

Έρχεται!!!!! Έρχεται το λεωφορείο. Και τι έκπληξη!!!! Πάλι δεν είναι διπλό!!!!! Απορώ με την λογική του να στέλλουν λεωφορεία διπλά στις δέκα τη νύχτα, τα οποία θα μείνουν άδεια, και στις δύο το μεσημέρι ή στις πέντε ή στις οκτώ που τελειώνουν τα παιδιά από το σχολείο, που κλείνουν οι δουλειές και εν τέλει τα καταστήματα, να επιμένουν με τα μονά.  Θα ήθελα να μιλούσα με τον υπεύθυνο των δρομολογίων. Αλλά πούντον; Θα ήθελα να τον έβλεπα κι αυτόν να στριμώχνεται. Όταν όμως κανονίζουν το είδος λεωφορείου που θα περάσει άνθρωποι που οδηγούνε κάθε χρόνο καινούριο μοντέλο αυτοκινήτου, τι να πεις….. αχ και βαχ και κράτα καλά μην χύσεις τον καφέ πάλι σε κανένα καημένο…. Έχω λίγο το touch της Bridget Jones.  

Βγήκανε είκοσι άτομα, μπήκαμε τριάντα, μέσα  υπήρχαν ήδη άλλοι τριάντα, και δύο βρεφικά καροτσάκια. Αχ σκέφτηκα, να μην αρχίσουνε να κλαίνε, διότι με τον πονοκέφαλο που είχα, δεν ξέρω. Με σπρώξανε και δίπλα στην πόρτα, κάθε φορά που κάναμε στάση, να μπούνε και άλλοι, βρισκόμασταν σε τρυφερές στιγμές με τους διπλανούς. Πολλές φορές και αγγίγματα ακατάλληλα δια ανηλίκους. Γιατί ρε να μην έχουνε τέτοιες ώρες διπλό λεωφορείο;

 Απότομη στροφή, τρόμαξε το ένα μωρό….. Αυτό ήταν….. ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΝα ένα μελλοντικό αστέρι της λυρικής σκηνής….. Προσπάθησε η μαμά του να το ησυχάσει μα δεν τα κατάφερε. Και ως γνωστό, τα μωρά λατρεύουν τις χορωδίες. Ποτέ των ποτών μονωδία. Αρχίζει το ένα, ακολουθούνε τα άλλα…. Και πάμε όλα μαζίΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ ΟΥΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑ Η δεύτερη μαμά, σε πλήρη αναισθησία. Ούτε που προσπάθησε να χαμογελάσει στο μωρό της. Θα μου πεις, αν το ακούς όλη μέρα, κάθε μέρα, παύει να είναι και γλυκό το κλάμα. Και οι ώρες αϋπνίας, ντύνονται με μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια της μητέρας. Όσο νέα και να είναι….. Μπορώ να αρχίσω κι εγώ; Ουαααααααααααααααααααααα!!!!!

 Ησύχασε το ένα, μετά από τρεις στάσεις (οκτώ λεπτά), ηρέμησε και το δεύτερο…. Τι ανακούφιση Θεέ μου…..  ’χου το ρε το μικρούλι, είναι τριών μηνών μόνο…. Για αυτό ακουγότανε σαν νιαούρισμα όσο έκλαιγε μόνο του….. Ξέχασα ότι τα μαλλιά μου τα εισέπνεε ο διπλανός και ότι την βαλίτσα της μπροστινής την έφαγα δύο φορές στα μούτρα. Ευτυχώς δεν έσπασε η μύτη. Πού να τρέχω τώρα να βρω πλαστικό;

 Καλό είναι να τους χαμογελάς πάντα…. Ποτέ κακή σκέψη κοντά σε μωρό. Μόνο χαμόγελα. Για να είναι πάντα ήρεμα και προπάντων ήσυχα… Να μην τους σκοτεινιάσουμε και τις αγνές υπάρξεις…. Μα αφού είναι μάνα μου τα!!!!  Κοίτα το τι καλό που είναι στην φωτογραφία!!!!

Απόψε θα σας καληνυχτίσω με ένα από τα αγαπημένα μου τραγούδια από τα Υπόγεια Ρεύματα. 

Κοιτάς μακριά μα δεν μου λες τι βλέπεις
Μιλάς σωστά μα δεν μου λες τι ξέρεις
έτσι κι εγώ δεν θα σου πω ποτέ μου
πως πάντα θα σε αγαπώ

Κι αναζητώ στα λυπηρά τραγούδια
μα δεν μπορώ να βρω άλλα καινούρια
Τι ήταν και αυτό το ξαφνικό θέε μου
πήρα μονόδρομο ακριβό

και κάνω ευχές σαν πέφτουνε τα αστέρια
μα εσύ δεν θες να΄ρθεις τα καλοκαίρια
σβήσε κι αυτό το όνειρο χαμένο
κουράστηκα να νοσταλγώ………. 

Νιώστε τη μαγεία της Νοσταλγίας……….

Καληνύχτα…… Όνειρα γλυκά και μαγικά……. 

Φιλιά!!!!