Το Σάββατο στης θείας μου με την τετράχρονη πλέον ξαδερφούλα κολλημένη πάνω μου να της δείχνω το παιχνιδάκι με τις κάρτες εκμάθησης αντίθετων λέξεων-εννοιών. Φοβερό παιχνιδάκι. Μια κάρτα, μοιρασμένη σε δύο εικόνες που όταν τις τραβάς πάνω και κάτω, πετάγονται στη μέση τους οι λέξεις ώστε το παιδάκι να μαθαίνει και τις έννοιες αλλά και ανάγνωση.

- Ποιό είναι το αντίθετο του "κρυώνω" αγγελάκι μου;

- Πυρώννω! (το είπε με μια περηφάνεια κι ένα καμάρι το μωρό μας!)

- Εμ...ναι. Αλλά μόνο στην Κύπρο θα πούμε "πυρώννω". Στην Ελλάδα θα πούμε "ζεσταίνομαι".  Έτσι είναι. Σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας μιλάει ο κόσμος διαλέκτους. Αλλά όλοι μιλάμε την ελληνική γλώσσα.

- Διάλεκτος; Κόρη μου, μιλούμεν ελληνικά στο σπίτι μας! 

(τώρα πάει νηπιαγωγείο το μωρό, την έννοια της διαλέκτου έλειπε να μάθει )

Στο δωμάτιο υπάρχει ένας γιγάντιος χάρτης της Ελλάδας όμως κανένας δεν μπήκε στον κόπο να εξηγήσει στο μωρό -αφού είναι μωρό- τί ακριβώς δείχνει ο χάρτης. Αν και στην Κύρπο ξέρει να σου δείξει την Λευκωσία και την Λεμεσό. Μαθαίνουμε την Αθήνα, την Θεσσαλονίκη, την Κρήτη και  την Πελοπόννησο. Δεν κατάλαβε τί ακριβώς είναι ο χάρτης. Προσπαθώ να την βοηθήσω.  "Στην Αθήνα μένει η νονά σου. Στην Θεσσαλονίκη η Κ. Στην Κρήτη ο θείος μας. Στην Πελοπόννησο ο Α." 

Παίρνω και την Υδρόγειο. Και σε μισή ώρα έχει μάθει τις Ηπείρους, ξέρει που είναι η Κύπρος (μα εν έτσι μιτσιά η Κύπρος;!!! γούρλωμα ματιών) και πού είναι  η Ελλάδα. Θέλει να δει την Γερμανία αλλά και την Αγγλία για να ξέρει πού λείπουμε όλοι στα γενέθλεια της. Μετά θέλει να δει την ΣριΛάνκα που πήγε η Μ. Την βλέπει και αρχίζει να γυρίζει επίμονα την Υδρόγειο με τα δακτυλάκια της. Σταματά.

Σκέφτεται λίγο. 

- Ο ουρανός που επήεν ο παππούς πού είναι;

- Παντού αγάπη μου.Η Γη είναι μέσα στον Ουρανό.

- Τίποτε εν ξέρετε. Δείξε μου το πάνω στην μπάλα.(=Υδρόγειο)

- Άμαν θέλεις να δεις τον παππού, απλά θα κλείεις τα ματάκια σου και θα έρχεται να σου δίνει φιλί στο μέτωπο. Εντάξει αγάπη μου;

- Νναι! 

Και πριν προλάβω να απορήσω πώς και θυμάται ακόμα τον παππού, μου δείχνει τα παπούτσια της.

- Είναι λιλά σαν τα δικά σου. Κοίτα! Αλλά τα δικά μου εν πιο ωραία γιατί έχουν και λουλούδια πάνω. Χαχα!

- Α, ναι. Εν πολλά ωραία! Όμως τα δικά μου έχουν τακούνια!Χα!

- Στον γάμο μου θα φορέσω  κι εγώ τακούνια! Άσπρα. Και άσπρο νυφικό μακρύ. Και θα πάω με μαύρο αυτοκίνητο στην Εκκλησία.

- Γιατί μαύρο αυτοκίνητο;

- Όλες οι νύφες πάνε με μαυρό αυτοκίνητο στον γάμο τους. Μα εν το ξέρεις;

- ε όχι.

- Για αυτό είσαι τόσο μεγάλη κι ακόμα εν έγινες νύφη;

- Σημασία έχει να βρεις τον σωστό γαμπρό όι το σωστό αυτοκίνητο.

- Ε, ναι. Εγώ ήβρα τον. Εν ο Γιώργος που το την προδημοτική.

Να μάθω να μιλώ σοβαρά με τα 4χρονα. 

Σαν ξημερώσει η Κυριακή όμως, μετά από 10ωρο επιτραπέζιων σε παρέα νέων 25-32 με κύρια θεματικά διαλείμματα του γάμου τα σωστά αυτοκίνητα, ρούχα , τη σωστή εκκλησία και το σωστό ξενοδοχείο  και μάσκες ομορφιάς...συνειδητοποιείς ότι εκείνη η παροιμία, που σου λέει ότι  την αλήθεια την μαθαίνεις είτε από τρελλούς είτε από μικρούς, δεν είχε και τόσο άδικο τελικά...ακόμα ένας λόγος που, προς το παρόν τουλάχιστον, δεν κολλάς στο νησί.Ή ότι ένα 4χρονο έχει περισσότερο νου από σένα. 

As simple as that.

Ήρθαν τα Χριστούγεννα κι η Πρωτοχρονιά!

Μαζεύονται όλοι στα εμπορικά κέντρα που ξεφυτρώνουν το ένα δίπλα στο άλλο. Η Εκκλησία προγραμματίζει την ανέγερση του μεγαλύτερου εμπορικού κέντρου της Κύπρου, σε δήμο της Λευκωσίας. Και στην Θεσσαλονίκη, αν δεν λανθάνομαι, το Μ.Κόσμος σε γη της Εκκλησίας έχει ανεγερθεί. Πανέμορφο εμπορικό κέντρο. Με έξτρα αξεσουάρ το χριστιανικό κτίσμα. Μου είχε θυμίσει πλέιμπομπιλ για να είμαι ειλικρινής, την πρώτη φορά που το είδα. Και όλες τις υπόλοιπες. 

Χριστούγεννα και όλη η πλαστική δουλεύει. Σβουυυυυυυυυυυ τρέχουν τα χρήματα. Τα καταστήματα μας εξακολουθούνε να είναι ανήθικα ακριβά. Εκμεταλλεύονται ΟΙ λίγοι την ανάγκη όλων να εκφράσουμε την αγάπη μας με δώρα. Κι εγώ κουβαλώντας μια βαλίτσα δώρα δεν ήρθα από πάνω; Δώρα δώρα δώρα...

Τίμια Δώρα. Ήρθαν και στην Λευκωσία. Τρέχει κόσμος από όλο το νησί να τα προσκυνήσει. Μπαίνω στον πειρασμό να αμφισβητήσω την γνησιότητά τους. Στοπ. Η ιερότητα των διάφορων αντικειμένων της πίστης δεν βασίζεται στην αυθεντική καταγωγή τους αλλά στην πίστη μας. Στα τάματα που έγιναν από γονατισμένους ανθρώπους.  Η Σμύρνα, το Λιβάνι και ο Χρυσός απέκτησαν Ιερότητα μέσα από την Τιμιότητα των ανθρώπων που ψάχνουν για ελπίδα και φως στα πηγάδια των ζωών τους.Σε πηγάδια που δεν έπεσαν από μόνοι τους. Σύρεται η ψυχή από τους καημούς και στέκεται μόνο όταν πιστέψει στη Νίκη της. Για αυτό αφήνουμε την εκνευριστική ειρωνία στο περιθώριο. Όταν έχεις δώσει τα πάντα, δικαιούσαι την ζητιανειά στην ελπίδα.

Ζητιάνα στη γειτονιά μας. Μια μεσήλικη κοροϊδός. Γυρίζει τις γειτονιές της περιοχής. Βδομάδα παραβδομάδα κτυπάει και την πόρτα μας. Απαιτεί χρήματα. Πηγαίνει και με το αυτοκίνητο λίγο πριν την εκκλησία. Σταματά, περπατά και στο προαύλιο της εκκλησίας κάνει την παράλυτη. Σιχαίνομαι αυτή την κοροϊδία, που στερεί την εμπιστοσύνη των "προνομιούχων" σε όλους τους πραγματικά στερημένων υγείας και ευμάρειας συνανθρώπων μας. 

Κτύπησε τις προάλλες την πόρτα μας. Με το που την είδε η μάμμα μου ξεκάπνισε. Της τύλιξε όμως μερικούς κουραμπιέδες σε αλουμινόχαρτο. Πάνω έβαλε και 2 ευρώ. Η κοροϊδός δεν είδε το δίευρο.

- Τί είναι αυτά;

- Κουραμπιέδες. 

- ΑΑΑΑΑ, όι. Η διατροφολόγος μου είπε να μην τρώω κουραμπιέδες. Παχαίνουν!

Σβουν η μάμμα μου. Αν δεν ήμουν ακριβώς δίπλα από την είσοδο, δεν θα το πίστευα.

Κι όμως...οι κουραμπιέδες παχαίνουν. :Ρ

Ο Χρόνος επίσης. (άσχετο)

Στο Δημαρχείο είχανε γιορτή με το χριστουγεννιάτικο σιντι του Καλλίρη. Κλειστά πορτοπαράθυρα και η μουσική δεν θα ακουγότανε πιο δυνατά αν προερχόταν από το λαπτοπ. Προσπαθώ απενγωσμένα να τελειώσω ένα κείμενο για τον Σκόπα και δεν γίνεται. Ο Φρονιμήτης συνεχίζει το Καράτε πάνω σε ένα νεύρο και  ο σκύλος του Μελεαγρου ονομάζεται Ρούντολφ και έχει μύτη φωτεινή!  Ξεκαπνίζω, ποφυσώ. Θα την παίξω (πυροβολήσω) την Δημάρχαινα (τη γυναίκα του Δημάρχου). Τα σκυλιά της γειτονιάς κλαίνε απελπισμένα. Και δεν είναι λίγα. 

Η μάμμα μου κάτω, τραγουδάει παράφωνα μαζί με τον Θανούλη (Καλλίρη) της Δημάρχαινας. Το ίδιο και τα γειτονόπουλα, που τρέχουν στο Δημαρχείο μαζί με πολλά άλλα παιδάκια. Πολλά πολλά πολλά παιδάκια όμως. Αν ήμασταν στα Τζάμπο εννάχε κι έλεος!

"Θα την παίξω! Θα την παίξω! Θα την παίξω!" σκέψη σε μελωδία Άγιας Νύχτας.

Μια είναι η λύση. Μάζεμα Λαπτοπ. Στο πλησιέστερο καφέ με ησυχία. Το Λαστ Κρίστμας στο μπαγκραουντ είναι όαση.

Ο Μάγκνουμ θα κρατάει μούτρα για πολλές μέρες που τον άφησα μόνο του σε αυτό το πανηγύρι. Δεν θα έχει άδικο...

Μόλις επέστρεψα από Βερολίνο.

3 και κάτι μέρες κόμπακτ σε ένα ατελείωτο στασίδι εντός του Μουσειακού Νησιού στο κέντρο της αρχιτεκτονικά πιο πολυμορφικής Μητρόπολης της Ευρώπης.

Οι Βερολινέζοι είναι Αγαπούληδες. 

Όπου πλατεία και Χριστουγεννιάτικο Πανηγύρι. Τους έλειπε ο ρομαντισμός και η γραφικότητα  που έχει το φημισμένο χριστουγεννιάτικο πανηγύρι της πόλης μας όμως το 1 από τα ζεστά κρασόμελα που δοκιμάσαμε ήταν το καλύτερο έβερ!

Είχε ήλιο τις 3 μέρες που ήμασταν εντός των Μουσείων και παγωνιά με χιονόνερο τη μισή που είχαμε ελεύθερο χρόνο.

Το να παρουσιάζεις (και) το τελευταίο αντικείμενο του 3ημέρου σε μια παιγμένη ομάδα νεαρών αρχαιολόγων και να καταφέρνεις να τους ξυπνάς το ενδιαφέρον σε σημείο να σκάνε στα γέλια όταν το απαιτεί το κείμενο σου αλλά και να δημιουργείται συζήτηση με το αίμα να χορεύει στο κεφάλι για τους περισσότερους είναι χασμουρητόστορρυ. Για μένα ήταν εμπειρία ζωής. Και ήταν μπρούντζινος έφηβος του Λυσίππου. Όχι ρωμαϊκό αντίγραφο, όχι μάρμαρα κι αλώνια. Αυθεντικό. Υστερης Κλασσικής Εποχής με Ιστορία Ταξιδιών κι Επεξεργασιών, που θα ζήλευαν ο Φιλέας Φογκ κι ο Κύρος Γρανάζης αντίστοιχα.

Ο έρωτας με την ζωντανή αρχιτεκτονική του Νέου Μουσείου ήταν ακαριαίος. 

Η Νεφερτίτη είναι έτοιμη να σου πει με βασιλικό υφάκι "θα σταματήσεις επιτέλους να με κοιτάζεις τόσο επίμονα;"- Μόνα Λίζα τρώει σκόνη από το χειλάκι της Νεφερτίτης...αν και... μπορεί η Νεφερτίτη να είναι ο ακρογωνιαίος λίθος ενός ιδεώδους που σπρώχνει τα κορίτσια της εποχής μας στον θάνατο από ανορεξία.

Η γερμανική πρωτεύουσα  είναι ατελείωτη! Και δεν κοιμάται ποτέ ενώ τα Δημόσια Μέσα Μεταφοράς πηγαινοέρχονται όλο το 24ωρο. Ανέφερα ότι είναι πάμφθηνη;

Αν επιμένεις, κερδίζεις. Θέλαμε να βρούμε ορίτζιναλ μέρος για ένα ποτό και βρήκαμε. Όταν όλοι οι άλλοι εγκατέλειψαν λόγω παγωνιάς το περπάτημα, η  Α κι εγώ συνεχίσαμε απτόητες. Με αυτό που αποκαλώ Ψυχολόγηση Περιοχής και Κίνησης δλδ Αρχιτεκτονικής Ατμόσφαιρας κι Ανθρώπων.

...

Λόγω πτμτεξ φωτογραφίες σε λίγο.

ΥΓ: Στα Μουσεία οι κλισέ Ελληνίδες τουρίστριες της ηλικίας μας φαίνονται από το χιλιόμετρο. Νομίζουν ότι βρίσκονται στο Κατσαρίδα Fashion Week, φοράνε υπερβολικά βαρύ μέικαπ και σε πατάνε με τα δεκάποντα τακούνια τους. Κρατάνε μαζί με την θορυβώδη γυναικεία τσάντα τον τουριστικό οδηγό στα ελληνικά και δεν σε σώζει τίποτα. Δεν έμεινε συνάδελφος που να μην τις σχολιάσει σήμερα. Ήταν και γκρουπ βλέπετε...Οι Όρνιθες του Καπουτζίδη ένα πράμα...(Κάνουμε κι εμείς χαρές ότι ξεφύγαμε από την μάζα. Μεταξύ μας; Το μόνο που διαφέρει μάλλον είναι τα 3 στρώματα σουβά και τα τακούνια μέρα μεσημέρι.)

ΓΥΓ: Η Καίτη Γαρμπή είναι δημοφιλής κι εκτός Ελλάδας...

ΥΓΥΓ: Θα ξαναγράψω για το Νέο Μουσείο του Βερολίνου. Ναι, είναι απειλή! :Ρ  Θέλω εκεί μετακομίσω...Δεν γράφω "να" για να μην γίνει "αν"...

Μητρόπολη με θάλασσα υπάρχει;

Ποστμόρταλ ΥΓ: Στο μπλογκ δεν έκρυψα ποτέ την αντιπάθειά μου προς τον Τάσσο και την βιτρίνα του. Μόλις διάβασα την εφημερίδα για να μπερδευτώ και να πιστέψω ότι ήρθε η Πρωταπριλιά πριν την ώρα της. Όχι. Όντως κλάπηκε. Τελικά υπάρχουν μακάβρια ανήθικοι υποάνθρωποι. Δεν μπορώ να διανοηθώ ότι γίνονται τέτοια πράγματα! ΗΜΑΡΤΟΝ!!!

Υπερβολικά κουραστική η βδομάδα.

Υπερβολικά αγχωτικό το απόβραδο της Κυριακής, της εβδομάδας, της χρονιάς, της δεκαετίας.

Αυτή τη φορά, δείτε. Μην διαβάσετε...

Από Maisie Maud Broadhead μέχρι Λολίτα κι άννιμεξ με πέρασμα από κάποια αγαπημένα αγάλματα (δεν πιστεύω ότι τ΄αγάπησα...τέσπα!)

:))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))))