Δεν χωράνε πια τα βυζιά μου στα σουτιέν μου! Ούτε η μέση μου στις ζώνες μου! Ούτε καν τα μπούτια μου στα παντελόνια μου! Λες και κάποιος έχει μια τρόμπα και με φουσκώνει καθημερινώς. Σε λίγο με βλέπω να "πετάω" στον ουρανό σαν την θεία του Χάρυ Πότερ στην δεύτερη συνέχεια της επιτυχημένης σειράς ταινιών. (Όποιος την έχει δει,καταλαβαίνει.)

Η κατάστασή μου έχει φτάσει στο απροχώρητο. Είμαι από τις σπάνιες περιπτώσεις ανθρώπων,που σε όποια ψυχολογική κατάσταση και να είναι,έχουν όρεξη (για φαί). Στενοχωρημένη,ευτυχισμένη,αγχωμένη,κουρασμένη,κοιμισμένη...τρώω.

Και δεν είναι πλέον μόνο θέμα αισθητικής,αλλά και υγείας. Η κυρία Χοληστερίνη και τα παιδιά της,τα τριγλυκερίδια,έχουν στήσει τρελό χορό μέσα μου. Σε κάθε κατέβασμα μπουκιάς,ζητωκραυγάζουν αλλόφρονες: Κι άλλο! Κι άλλο!!!!

Υ.Γ 1 Μισώ όλες τις αδύνατες,συμπεριλαμβανομένων και των φιλενάδων μου. Όρα:kazanaki.

Υ.Γ 2 Μισώ την ζυγαριά. Είναι εχθρός μου. Θέλει το κακό μου.

Υ.Γ 3 Μην κάνετε τον κόπο να μου προτείνετε δίαιτες. Ξέρω τον τρόπο. Η θέληση μου λείπει.

Υ.Γ 4 Ζητώ συγγνώμη από όλους τους πιστούς,που μια τέτοια μέρα (και ώρα) διάλεξα ένα τέτοιο θέμα να ποστάρω. Με βλέπω στην κόλαση....

Βολτάρω στο ίντερνετ γιατί δεν έχω τηλεόραση. Μου χάλασε. Πάλι. Για τρίτη φορά. Αν είχα τηλεόραση,δεν θα έγραφα. Θα καθόμουν (ή καλύτερα θα ξάπλωνα) και θα την κοίταζα. Θα την έβλεπα,whatever...

Δεν έχω λοιπόν τηλεόραση. Ωστόσο έχω πολλές κούτες. Και πολλή,μα πάρα πολλή ακαταστασία. Επίσης έχω ένα μικρό κίτρινο ραδιοφωνάκι για να ακούω μουσική, γιατί δεν έχω ούτε ηχοσύστημα. Όχι,αυτό δεν χάλασε. Απλά έχει μπει στην σειρά για τις εξαγωγές.

Πριν από λίγο άνοιξα ένα ντουλάπι και βρήκα ένα κουτί με ένα τριαντάφυλλο φτιαγμένο από κάτι...από πορσελάνη...ξέρω κι εγώ από τι. Είχε και μια αφιέρωση μέσα. Στο μοναδικό λουλούδι,στον μπαξέ της καρδιάς μου, έλεγε. Ήταν από τον πρώτο μου έρωτα. Έρωτας και μαλακίες. Με το συμπάθειο δηλαδή. Το ότι μου είχε βγάλει την πίστη με τα καμώματά του και τις παραξενιές του,δεν έπαιζε ρόλο. Το ότι είχε πάει στο σπίτι της - τότε - καλύτερής μου φίλης για να την απαυτώσει,ούτε αυτό είχε σημασία. Οι αφιερώσεις τον μαράνανε.... 

Μην το ψάχνεις. Τίποτα δεν έχεις. Στιγμές μόνο,με διαφορετική διάρκεια.

Θυμάμαι μια μέρα σε μια παραλία της Μήλου,εγώ κι εκείνος μέσα στον έρωτα και στην γλύκα,να κολυμπάμε γυμνοί. Θυμάμαι ένα βράδυ σε ένα ταβερνάκι στου Ψυρρή μ' εκείνον να με κοιτά στα μάτια και να μου δίνει μια χρυσή καρδιά με τα αρχικά μας επάνω.

Θυμάμαι ένα βράδυ προς ξημέρωμα,εγώ κι ένας πολύ καλός φίλος,έξω από ένα "βρώμικο", να κοντεύουν να μας βγουν τα άντερα από τα γέλια. Θυμάμαι εμένα και τις φίλες μου στις πρώτες μας διακοπές μόνες,να καθόμαστε ξημερώματα σε ένα μαγαζί,να τρώμε μερέντα και να γελάμε με το "τίποτα".

Φαντάζομαι όλες αυτές τις στιγμές σαν άσπρες, σχεδόν αραχνοϋφαντες πεταλούδες,που ακριβώς τότε  που τελειώνει η στιγμή,η στιγμή σου,να φεύγουν μακριά. Να πετάνε γι' αλλού.

Μόνο μην κάνεις το λάθος να τις περιμένεις πίσω. Δεν είναι δικές σου. Μάλλον,δεν είναι μόνο δικές σου. Το ξέρεις αυτό. Ποτέ δεν ήταν...

Υ.Γ Πώς καταφέρνω να συνδυάζω σε ένα κείμενο την βωμολοχία με τον ρομαντισμό,δεν το έχω καταλάβει...

Καληνύχτα ή καλημέρα...αναλόγως πώς θα το δει κανείς...

:)

Νριιιιν!!!! Ντριιιιιιν!!!! Ντριιιιιιιιιιιιιιιιιν λέμε!!!!

Πρέπει να σηκωθώ μάλλον. Για να επιμένει τόσο πολύ το ξυπνητήρι....Πρέπει να είναι καθημερινή. Σίγουρα είναι καθημερινή. Πρέπει να πάω στην δουλειά. Κάνω φιλότιμες προσπάθειες να σηκωθώ.

Κουράγιο...Στο κεφάλι μου χοροπηδάνε 10 χαρούμενοι ελέφαντες με πιατίνια στα πόδια. Δεν θυμάμαι να επέτρεψα ποτέ την πρόσβαση ελεφάντων στο εσωτερικό του εγκεφάλου μου και μάλιστα με συνοδεία μουσικών οργάνων.

Κουράγιο...Πάω στον καθρέφτη. Πρέπει να τον αντιμετωπίσω. Κοιτάζω μέσα του. Βλέπω μια κοπέλα με  μαύρους κύκλους μέχρι το πηγούνι και με ένα μαλλί σαν του Χαϊλάντερ σε κακή μέρα (αφού έχει διαπράξει 8 αποκεφαλισμούς). Ποιά να είναι άραγε?

Κουράγιο...Πάω στην κουζίνα. Ένα ανοιχτό κουτί προφυλακτικών πάνω στο τραπέζι. Βρε λες? Μπαααα....το σεξ δεν ξεχνιέται όσο και να έχεις πιει. Τότε? Ααααα!!!Ναι!Κερνούσα τον κόσμο του μπαρακίου προφυλακτικά.....Δεν κατάλαβα αυτό το ύφος αγαπητέ αναγνώστη...Τί πρόβλημα έχεις? Κοινωνικό έργο επιτελούσα. Άμα του 'ρθει του αλλουνού, να μην έχει?

Κουράγιο....Σκέφτομαι ότι το αλκοόλ θέλει αντοχή κι εγώ δεν την έχω. Αλλά δεν φταίω. Αλήθεια!!! Ερχόντουσαν τα ουρανί σφηνάκια (δεν ήξερα τί ήταν), τα κίτρινα σφηνάκια (ούτε αυτά ήξερα τί ήταν) και τα κόκκινα σφηνάκια (αυτά ήξερα τί ήταν) κι εγώ έλεγα: Ρε παιδιά...δεν πίνω εγώ. Εντάξει, μου έλεγαν, το ξέρουμε. Απλά, το απαιτεί η μέρα.Είχε γενέθλια μια φίλη βλέπεις. Πώς να αρνηθείς?

Μ' αυτά και μ' αυτά έφυγα από το μπαρ τρεκλίζοντας σχεδόν και μπήκα στο αυτοκίνητο μιας κοπέλας, η οποία οδηγούσε με μισόκλειστα μάτια,τύπου Garfield. Πώς στο διάολο έφτασα σπίτι μου, ιδέα δεν έχω.

Κουράγιο....

Υ.Γ ...σε όλους

(ελληνιστί:αφιερωμένο στον Χόρχε)

Όταν μπήκα εδώ μέσα

είπα θα μιλάω μπέσα.

Έχοντας πάντα το "θέμα",

την αποστροφή στο ψέμα.

Έτσι έγιν' η μαντάρα

με τον Jorge και την MPara.

Δεν το έκλεινε το στόμα,

τί δεν έλεγε η βρώμα!

-Χόρχε!Χόρχε!Θέλω αστέρι!

-Τώρα πάρ' ένα μπεγλέρι

-Τί σκληρός που είν' εν μέρει.

Άραγε πώς βρήκε ταίρι?

-Έλα τώρα βρε Χορχίτο,

έχει και ο Μουτσατσίτο!

Έν'αστέρι είν' αυτό

Δεν ζητώ τον ουρανό...

-Όχι!φώναξε ο boss

δεν μπορώ να κάνω αλλιώς

Κάτσε ήσυχη στο blog σου

μην σου σβήσω και το φως!

Χόρχε!Χόρχε!Τότε,θέλω

μοναχά ένα πινέλο.

Για να γράψω την ευχή της

Άντε και καλός πολίτης!!!

Υ.Γ   :)

....πού πήγε το χαμένο σου αστέρι.

Να σου πω εγώ λοιπόν που πήγε. Στο kazanaki πήγε.Καλά διάβασες...Σε ένα blog που το όνομά του είναι κα-ζα-νά-κι!!! Αν είναι δυνατόν!!! Premium το kazanaki...Τί να πω....

Προσωπικά νιώθω αδικημένη. Ε όχι και συγχορδία ματζόρε το kazanaki με 51 χρυσές νότες,κι εγώ περαστική νότα με 4!!!!. (Για να μην μιλήσω για άλλα,πιο αξιόλογα από το δικό μου,μπλόγκια). Να έχουμε βγάλει τα σώψυχά μας τόσο καιρό οι άνθρωποι εδώ μέσα και να κάνουν πρίμιουμ το καζανάκι...Πού οδεύουμε κύριοι???

Γι' αυτό λοιπόν,ενίσταμαι κύριε Πρόεδρε! Απαιτώ ίση μεταχείριση μεταξύ των μελών. Και αν νιώθουν και άλλοι αδικημένοι,ας μιλήσουν και αυτοί (αν δεν κοτάνε βέβαια...).

Κατά τα άλλα,αν ήτανε η ζήλια ψώρα....

Υ.Γ. Δεν κάνω πλάκα...αστειεύομαι...σοβαρά μιλάω...

Σήμερα το απόγευμα πήγα στον Παπασωτηρίου για να αγοράσω ένα παιδικό βιβλίο. Εκεί που περίμενα στο ταμείο,πήρε το μάτι μου ένα βιβλίο που είχε τίτλο "Απλά δεν σε γουστάρει", ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.Το άνοιξα.Είχε μέσα συμβουλές του παρακάτω τύπου:

"Δεν σε πήρε τηλέφωνο?Δεν είναι ότι έχασε τον αριθμό σου.Απλά δεν ήθελε να σε πάρει τηλέφωνο".

"Σε γουστάρει τόσο πολύ,που δείχνει ότι δεν σε γουστάρει.Όχι φιλενάδα,δεν ισχύει κάτι τέτοιο.Πολύ απλά δεν σε γουστάρει."

Και αναρωτήθηκα...(με κίνδυνο πάντα να λιποθυμήσω).

Είναι δυνατόν να χρειαζόμαστε βοήθεια από τα βιβλία για να αποκωδικοποιήσουμε την συμπεριφορά των συνανθρώπων μας? Είναι δυνατόν να λέμε κάτι και να εννοούμε κάτι άλλο? Να προτιμάμε πολλές φορές να εξαφανιζόμαστε,από το να πούμε στον άλλον αυτό που πραγματικά σκεφτόμαστε γι 'αυτόν?

Προσωπικά το θεωρώ απαράδεκτο.Θες να πεις κάτι ρε αδερφέ? Πες το! Τί διάολο στο έδωσε το ρημάδι το στόμα ο Ύψιστος? Απλά και μόνο για να κάνεις πί%$ς και γλυφομ&^$α? Σου έχω νέα! 'Εχει και άλλες χρήσεις...

Θα μου πεις π.χ,"πώς να πω στον άλλον ότι δεν μου αρέσει?" Εντάξει,δεν θα του πεις "Πώς είσαι έτσι?Δεν σε γουστάρω!" Πες ρε παιδάκι μου,"Δεν είσαι ο τύπος μου,δεν με ελκύεις ερωτικά". Δεν είναι κακό. 

Θα μου ξαναπείς (σε αντίθετη περίπτωση) "πώς θα του πω ότι μου αρέσει?" Θα πεις "Μου αρέσεις". Δύσκολο,ε?Εσύ να πεις τέτοιο πράγμα? Εσύ να εκτεθείς? Δεν είναι αυτά για σένα. Ναι,ξέρω.

Κι εγώ έτσι σκεφτόμουν,μέχρι που είπα σε κάποιον ότι ήμουν ερωτευμένη μαζί του,κι ας ήξερα ότι αυτός δεν ήταν. Η αλήθεια είναι ότι,για λίγο, αισθάνθηκα γυμνή. Μετά όμως ένιωσα απελευθερωμένη. Δεν είχα πλέον αυτόν τον βραχνά μέσα μου. Αισθάνθηκα ότι είχα πάει ένα βήμα πιο πέρα.

Γενικότερα,ας μην παραμυθιαζόμαστε μεταξύ μας. Δεν είναι σωστό.

Κι εδώ θα μου πεις,"και τί θα κάνουν οι εκδότες συναφών βιβλίων,άμα εμείς συνεννοηθούμε μεταξύ μας? Κλέφτες θα γίνουν?" Όχι μωρέ,ας εκδώσουν βιβλία με τίτλο όπως αυτό:

"68+1 τρόποι να επιβιώσετε σε μια σχέση,όπου ο σύντροφός σας εκφράζει τα συναισθήματά του"

Υ.Γ (παντελώς άσχετο). Έχω φάει τόσο πολύ αυτές τις ημέρες,που σκέφτομαι να μπω σε νοσοκομείο και να μείνω μέσα για ένα μήνα,με ορό.