Το έχω ξαναπεί παλιότερα και το ξαναλέω. Τι δουλειά έχουν οι πεζοί να περπατάνε στους δρόμους? Θα έπρεπε να υπάρχουν ειδικοί δρόμοι (πέρα από τα πεζοδρόμια) γι’ αυτούς. Και εντάξει,εγώ έχω γρήγορα αντανακλαστικά. Δεν είναι όμως όλοι οι οδηγοί σαν και μένα. Ικανοί και τσακάλια.
Οδηγώ στην οδό Σταδίου και βγάζω φλας να στρίψω στην οδό Αμερικής. Μαζί με μένα οδηγεί και η μισή Αθήνα μάλλον γιατί πηγαίνουμε με 20 χλμ. Καθώς όμως κάνω λίγο αριστερά,πετάγεται μπροστά μου ένας πεζός και αναγκάζομαι να κοκαλώσω το αγρίμι μου (γιατί τέτοιο είναι). Αυτό υπακούει. Δέκατα του δευτερολέπτου όμως αργότερα ακούω ένα «μπαμ» και συνάμα αισθάνομαι ένα μικρό αλλά έντονο σπρώξιμο. Να! Αυτά που σας έλεγα για τους άλλους οδηγούς. Δεν πρόλαβε ο άνθρωπος να φρενάρει και έπεσε επάνω μου. Γυρνάω πίσω και βλέπω έναν οδηγό να ωρύεται. Ψύχραιμα,κάνω δεξιά,ανάβω αλαρμάκια και κατεβαίνω. Το ίδιο κάνει και ο από πίσω μου.Περπατώ προς το μέρος του με την σιγουριά της εχούσης το δίκαιο και τείνω το χέρι μου προς αυτόν.
- Καλημέρα σας! Tί κάνετε? Μάρα Παναγούλια
- Εεε…Καλημέρα
- Το ονοματάκι σας?
- Πώς?
- Το όνομά σας λέω.
- Τάδε
- Χαίρω πολύ! Βλέπετε κύριε Τάδε μου υπάρχουν και οι πεζοί στον δρόμο. Τί να κάνουμε? Τα έχω πει εγώ και παλιότερα,δεν είναι η θέση τους εδώ,αλλά ποιος με ακούει?
- Εεε…ναι…ναι… (σαστισμένος). Έχετε δίκιο. Τί να κάνουμε? Συμβαίνουν αυτά.
Προφανώς συμβαίνουν αυτά,διότι εγώ ήμουν η προπορευόμενη. Δεν θα συνέβαιναν όμως αν ήταν το αντίθετο. Τέλος πάντων. Σκύβουμε και οι δύο (προς διαφορετικές κατευθύνσεις) να κοιτάξουμε τις ζημιές στα αυτοκίνητά μας. Η διαφορά είναι εμφανέστατη. Έχετε τσουγκρίσει ποτέ σας πασχαλινά αυγά? Ε…εγώ ήμουν ο «πωπός» και αυτός η «μύτη» του αυγού. Ξαναγυρνάω προς το μέρος του.
- Για να ξέρετε πάντως,μου πήρατε την παρθενιά.
- Τί?
- Εννοώ πως είναι η πρώτη μου φορά,δεν έχω ξανατρακάρει.
- Δεν θα το πιστέψετε…ούτε εγώ.
- Ομοιοπαθούντες λοιπόν…
Αφού κάναμε τα απαραίτητα και μετά το πέρας σχεδόν μιάμισης ώρας,μπορούσαμε επιτέλους να πάρουμε τα τσουγκρισμένα μας αυγά και να φύγουμε. Εγώ,λες και μόλις έχω τελειώσει επιτυχώς μια συνέντευξη,ξαναπηγαίνω προς το μέρος του περιχαρής και του λέω:
- Κύριε Τάδε μου,χάρηκα πολύ που σας γνώρισα. Καλή σας συνέχεια!
- Πώς? Εεεε…ναι…ναι...
Τι να πεις? Άμα είναι ακοινώνητος ο άνθρωπος…
23 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΞεκινάω αυτό το ποστ επισημαίνοντας σας,φίλες και φίλοι, ότι δεν μπορείς να αρέσεις σε όλους. Και σε έναν να αρέσεις εδώ που τα λέμε,είσαι σε πολύ καλό δρόμο. Ξέρω εγώ τι λέω.
Ακούω λοιπόν χθες το πρωί σε μια ραδιοφωνική εκπομπή "έγκριτου" ραδιοφωνικού-ενημερωτικού σταθμού,τον εκφωνητή να εκφράζει την δυσαρέσκειά του για το γεγονός ότι κάποια μερίδα Ελλήνων διαφωνεί με το να δίνεται υπηκοότητα στα παιδιά των μεταναστών. Το συζητάει λοιπόν με την συμπαρουσιάστριά του,η οποία συμφωνεί με αυτόν λέγοντας ότι αυτή αισθάνεται πολύ συγκινημένη και περήφανη που κάποιοι μετανάστες έρχονται στην χώρα μας και που τα παιδιά τους μαθαίνουν ελληνικά και ακολουθούν τον ελληνικό τρόπο ζωής. Συνεχίζει λοιπόν λέγοντας εν ολίγοις τα εξής:
«Ο Μέγας Αλέξανδρος πήγε ως τα βάθη της Ασίας για να μεταδώσει τον ελληνικό πολιτισμό και στις μέρες μας μετανάστες έρχονται στην χώρα μας και μαθαίνουν την γλώσσα μας και τον πολιτισμό μας. Πρέπει να αισθανόμαστε περήφανοι γι’ αυτό».
Κοινώς, ό,τι του φανεί του λωλο-Στεφανή. Σαν να λέμε,ο μετανάστης,προτού γίνει τέτοιος δηλαδή,κοιτάει την φωτεινή υδρόγειο που έχει στο σπίτι του και με κλειστά μάτια δείχνει με το δάχτυλό του ένα μέρος της υφηλίου και μετά παίρνει τηλέφωνο την ταξιδιωτική του εταιρεία να του κλείσει εισιτήρια. Τί σχέση μπορεί να έχει ο "εθνικός μας ιμπεριαλιστής" με τον φουκαρά τον μετανάστη που αναγκάζεται και ξενιτεύεται για λόγους επιβίωσης και όχι για να γνωρίσει άλλους πολιτισμούς,πραγματικά αδυνατώ να καταλάβω.
Και θα συνεχίσω με κάτι πιο light καθώς είμαι και light άτομο γενικότερα. Σε πρωινή πετυχημένη τηλεοπτική εκπομπή,παρουσιάζεται σε video η συνέντευξη της Alicia Keys,την οποία έχει πάρει ένας εκ των παρουσιαστών,ο οποίος σημειωτέον έχει θητεύσει (και θητεύει ακόμη αν δεν απατώμαι) και σε αμιγώς μουσικό κανάλι. Αφού τελειώνει η συνέντευξη,αρχίζουν τα σχόλια και οι ερωτήσεις από τους υπολοίπους. Μία ερώτηση αφορά την ηλικία της καλλιτέχνιδος. Η απάντηση έρχεται αγόγγυστα και με σιγουριά από τον παρουσιαστή:
- Είναι 20!
- Σοβαρά? Είναι τόσο μικρή?
- Ναι,είναι.
- Δηλαδή όταν έκανε την μεγάλη της επιτυχία,το Falling πριν 6-7 χρόνια (περισσότερα είναι,αλλά τέλος πάντων),ήταν μόνο 13?
- Ναι ήταν γύρω στα 13. (Η Alicia Keys παρεμπιπτόντως έχει γεννηθεί το 1981).
Και οκ,δεν θυμάσαι ρε αδερφέ. Πες το,το ρημάδι! Μην κάνεις ότι τα κατέχεις όλα,γιατί δεν τα κατέχεις. Θα μου πεις,τι ασχολείσαι κι εσύ? Κόψε την τηλεόραση. Κόβεται η τηλεόραση ρε παιδιά? Τι είναι,οδήγηση? Α!ναι,το άκουσα κι αυτό από γνωστή μου.
- Εγώ πάντως την έκοψα την οδήγηση.
- Τι εννοείς? Οδηγούσες πριν και τώρα δεν οδηγείς?
- Ναι. Την έκοψα. Αποφάσισα να μην οδηγώ πια.
- Και τί είναι η οδήγηση,τσιγάρο ή σεξ?
Πάνω σε αυτό το τελευταίο έχω να σας πω ότι δεν μπορώ να βρω κανέναν σοβαρό λόγο,έναν λόγο που να «στέκει» τέλος πάντων, που υπάρχουν κλινικές αποτοξίνωσης από το σεξ και συρρέουν εκεί διάφοροι celebrities για να απεξαρτηθούν. (Κλινικές αποτοξίνωσης από την μαλακία θα ήταν χρησιμότερες νομίζω.) Τέλος πάντων και για να επανέλθω στο θέμα του σεξ (typical),είναι που δεν έχουμε εδώ μια τέτοια (κλινική). Διαφορετικά,δεν ξέρω για σας,αλλά εγώ θα φυλούσα καραούλι μέρα-νύχτα απέξω και μετά άϊ βρες τους ασθενείς να τους απεξαρτήσεις.
Τώρα με αυτά που λέω,σκέφτομαι πως δεν είχε και άδικο μια “φίλη μου”,το είδος της γυναίκας της οποίας οι 40 πρώτοι εραστές της είναι πια μια θολή εικόνα στο μυαλό της - διότι προσφάτως παντρεύτηκε - έκανε κι ένα παιδί να το έχει για αξεσουάρ (κάπου πήρε το αυτί μου ότι θα “φορεθεί” πολύ το μωρό φέτος) - και τώρα όλα έχουν παραγραφεί,η οποία, συνεχίζω,δεν έχει άδικο που μου είπε τις προάλλες:
«Ρε συ,εσύ που είσαι πιο μεγάλο τσουλί από μένα δεν έχεις “πάει” με τόσους άντρες όπως εγώ.»
Μετά βέβαια μου είπε πως ελπίζει να μην παρεξηγήθηκα,γιατί με την λέξη τσουλί εννοούσε πως εγώ μιλάω στους άντρες περισσότερο από ό,τι αυτή και ότι τους «την πέφτω» κιόλας άμα λάχει. Μετά από αυτό,τί άλλο μένει να πω εγώ,εκτός του ότι είμαι πλέον μία περήφανη Κινέζα με όνομα κι επίθετο:
Tsou Lee
Υ.Γ Στη φωτό είμαι εγώ μετά από τις απαραίτητες μικροεπεμβάσεις.
17 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΔιαβάζω το τελευταίο μου ποστ και σκέφτομαι: Πόσο αχάριστη είμαι στ’ αλήθεια? Τί άλλο πρέπει να μου συμβεί για να αναφωνήσω: «σ’ευχαριστώ ζωή?» Ποιές καλές δυνάμεις του σύμπαντος συμπράττουν προς όφελός μου,ενόσω εγώ κλαίω και οικτίρω τον εαυτό μου?
Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2010,ώρα 15:24. Κάθομαι στο γραφείο μου και χαζεύω κάτι υπέροχες μωβ γόβες Casadei (περιοδικό Madame Figaro τεύχος Ιανουαρίου σελ. 48),όταν ακούω το τηλέφωνό μου να χτυπάει. Παραδόξως,δεν εκνευρίζομαι. Αντιθέτως αυτός ο ήχος έρχεται στ’ αυτιά μου ωσάν τιτίβισμα ερωτευμένων πιτσουνακίων,ωσάν κελάρισμα ρυακίου,ωσάν ελαφρύ πετάρισμα βλεφάρων πεντάμορφης παρθένας κόρης. Σηκώνω τα μάτια από το περιοδικό και κοιτάζω τον αριθμό που αναγράφεται στην οθόνη. Ναι,αυτός ο αριθμός κάτι μου λέει,είναι γνωστός. Σηκώνω το ακουστικό και αμέσως μιλιούνια θύμησες κατακλύζουν τον νου μου ενώ ακούω την φωνή του συνομιλητή μου.
....Παρακαλώ?
Γεια σας,την Μαρίαν θα ήθελα.
Η ίδια
Μαρίαν,γεια σου. Ο Χριστόδουλος είμαι.
Έλα βρε Χριστόδουλε. Τι κάνεις?
Πολύν καλάν Μαρίαν. Σε παίρνω για να σου ευχηθώ χρόνια πολλάν και καλήν χρονιάν.
Σ’ ευχαριστώ πολύ Χριστόδουλε. Επίσης.
Πώς τα επέρασες Μαρίαν στις γιορτές?
Ωραία,οικογενειακά.
Είσαι παντρεμένη?
Όχι βρε Χριστόδουλε. Εννοώ με την υπόλοιπη οικογένεια,γονείς,θείους,ξαδέρφια…
Αααα οκ. Πάντως… Μαρίαν…θέλω να σου πω πως είσαι πάρα πολύν γλυκιάν….το εννοώ.
Καλοσύνη σου Χριστόδουλε. Ευχαριστώ.
Μαρίαν θα ήθελα το κινητόν σου τηλέφωνον,αν θες να μου το δώσεις φυσικά,γιατί έχω μόνον της δουλειάς σου και ξέρεις…εγώ…προσπάθησα να σε βρω τζαι στις γιορτές αλλά έλειπες.
Ναι,ήμουν σε άδεια.
Γι’ αυτό σου λέω,αν θες δώσε μου το κινητόν σου τηλέφωνον για να μπορώ να επικοινωνώ μαζί σου. Οπότε όταν έρθω στην Αθήναν,να σε πάρω μήπως μπορέσουμε να συναντηθούμε...
Ναι,κοίταξε Χριστόδουλε,το κινητό μου δεν μπορώ να σου το δώσω. Αλλά αν θες,μπορώ να σου δώσω το προσωπικό μου e-mail. Το τσεκάρω κάθε μέρα. Μπορούμε να επικοινωνήσουμε και μέσω αυτού.
Εντάξει Μαρίαν,καταλαβαίνω. Ας μείνουμεν έτσι λοιπόν προς το παρόν. Αν έρθω πάντως τζαι γνωριστούμε,μπορεί να έρθεις μαζί μου στην Κύπρον. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα προκύψει.
(?????????????????????)
Εννοώ ότι δεν ξέρεις πώς μπορούν να έρθουν τα πράγματαν. Δεν μπορείς να το αποκλείσεις αυτό. Πώς σου φαίνεται?
Πώς μου φαίνεται ποιό????? ΝΑ ΕΡΘΩ ΜΑΖΙ ΣΟΥ ΣΤΗΝ ΚΥΠΡΟ?
Ναι!
Τι να σου πω βρε Χριστόδουλε? (ότι χρήζεις επαγγελματικής βοήθειας?) Έτσι όπως το θέτεις,ναι,μπορεί να συμβεί και αυτό. (Όπως μπορεί να βγω και νικήτρια στο επόμενο Next Top Model)
Εντάξει Μαρίαν. Χάρηκα που τα είπαμε. Και πάλι χρόνια πολλάν. Θα τα ξαναπούμε.
Ευχαριστώ. Αντίο.
Υ.Γ Μην αρχίσετε πάλι τα χαζά του τύπου «σε είδε και έπαθε πλάκα», «τι γυναίκα είσαι εσύ» και «αφού σε θέλει,μην τον απορρίπτεις»,γιατί μπορώ πολύ εύκολα να σας αποδείξω ότι δεν με γνωρίζει ο άνθρωπος. Πώς?Χα! Με αποκάλεσε «πολύ γλυκιά».
ΕΙΜΑΙ ΕΓΩ ΠΟΛΥ ΓΛΥΚΙΑ?
ΕΛΕΟΟΟΟΣ!!!!!
11 σχόλια - Στείλε ΣχόλιοΣκέψεις (λέμε τώρα...), συμβουλές (επίσης λέμε τώρα...), και σχόλια (ααα...όλα κι όλα, αυτό μπορώ να το κάνω!)