Μου αρέσει να παρατηρώ τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Πάντα μου άρεσε. Όπως μου αρέσει και να φέρνω τους ανθρώπους σε δύσκολη θέση. Να τους πιέζω. Όχι γιατί έχω κάποιου είδους βίτσιο (άλλα βίτσια έχω,όχι αυτό),αλλά γιατί πιστεύω πως με αυτό τον τρόπο ίσως βγει κάποια αλήθεια,η δική τους. Είχα μια συζήτηση σήμερα μέσω e-mail με έναν φίλο μου,στον οποίον έλεγα τί μαλακίες έχω ακούσει τελευταία από άντρες (κι από γυναίκες,μην γελιόμαστε,αυτές θα μας/τις πιάσω άλλη φορά).

Και πραγματικά θέλω και την δική σας γνώμη. Να συζητήσουμε ρε παιδί μου,να τα πούμε,όπως θα μαζευόμασταν να κουβεντιάσουμε σε μια καφετέρια,(το οποίο εκ των πραγμάτων δεν είναι εφικτό,μιας και, πού να χωρέσουν τα εκατομμύρια αναγνωστών και σχολιαστών μου?). 

Περίπτωση 1η

Έξοδος σε street bar με φίλους. Πηγαίνω προς τον dj να του πω ότι μου αρέσει πολύ η μουσική που βάζει και πιάνουμε την κουβέντα. Εμφανισιακά μου φαίνεται αδιάφορος,αλλά διακρίνω κάποιο στυλ και πιθανόν κάποια προσωπικότητα. Είναι 42 χρονών και μένει,λέει,μόνος του. Οκ,απολύτως φυσιολογικό. Τον ρωτάω λοιπόν,μια ερώτηση που πολύ πιθανόν να μην την περίμενε:

- Και πώς και είσαι μόνος σου σε αυτή την ηλικία?

Με περίσσιο καμάρι λοιπόν με κεραυνοβολεί: 

- Καλά,εδώ έχω στην κατοχή μου σαράντα χιλιάδες βινύλια,με γυναίκες θα ασχολούμαι?

Προφανώς γαμάει τις τρύπες από τα βινύλια…

Περίπτωση 2η

Στο ίδιο μπαράκι μπαίνει μέσα γκομενάκι σένιο,σίγουρα fourty plus,καθότι ντυμένο πολύ κομψά (κάτι που δύσκολα συναντάς σε άντρες μιας ηλικίας και κάτω) και κάθεται μόνο του στην μπάρα (όχι πάνω μου προφανώς). Τον πλησιάζω,ενώ μια φίλη από την παρέα απορεί που έχω το «θράσος» να μιλήσω σε αυτόν,που είναι όμορφος και τυπάς και λεφτάς κτλ. Την αγνοώ. Πλησιάζω,συστήνομαι,αρχίζουμε το μπούρου-μπούρου,μου λέει πως είναι 46 χρονών και αφού μου αρχίζει ένα λογίδριο με το πόσο κομπλεξικές και στενόμυαλες είναι οι γυναίκες στην Ελλάδα και δεν θα μπορούσε να βγει με κάποια Ελληνίδα πάνω από 35 γιατί όλες σκέφτονται τον γάμο,τον ρωτάω:

- Ωραία,και ποιο είναι το target group σου δηλαδή?

- Στην Ελλάδα?

- Ξέρω 'γω…πες μου στην Αργενινή.

- (γελάει) Το λέω αυτό γιατί οι γυναίκες στο εξωτερικό είναι διαφορετικές.

- Ωραία,δηλαδή είναι οι Ελληνίδες από την μια και όλες οι άλλες,Αφρικανές,Ασιάτισσες,Αυστραλέζες κτλ,από την άλλη… Εν πάσει περιπτώσει,(τον βλέπω να δυσανασχετεί) πες μου για την υπόλοιπη Ευρώπη.

- Ε…εκεί γύρω στα 26-27.

Πες μου ότι σου αρέσουν τα πιπίνια χριστιανέ μου να τελειώνουμε… 

Περίπτωση 3η

Σε άλλο μπαράκι (τα έχω πάρει σβάρνα κανονικά) συναντώ ένα τυπάκι που μου αρέσει (το έχω γνωρίσει παλιότερα,35 χρονών αυτό). Με αυτόν μιλάμε και λίγο πιο άνετα,λέμε και τίποτα "πονηρά". Κάποια στιγμή κι ενώ έχουμε «λυθεί» αρκετά μου λέει:

- Να σου πω,αν γίνει κάτι μεταξύ μας,δεν πιστεύω να μου ζητήσεις τίποτα παραπάνω.

- Μα καλά τώρα…παιδιά είμαστε?(εξανίσταμαι). Ούτε που το σκέφτηκα αυτό. Δηλαδή αν δεν μου το έλεγες εσύ,ούτε που θα περνούσε από το μυαλό μου…

- Μην κοροϊδεύεις. Στο λέω γιατί με μια άλλη κοπέλα είχε συμβεί το ίδιο και μετά μου είχε θυμώσει,δεν μου μίλαγε. Ενώ εγώ ήθελα να κάνω παρέα μαζί της.

- Δεν κοροϊδεύω. Εξάλλου αυτή την βλακεία την ακούω από την πλειοψηφία των αντρών. Οι περισσότεροι το ίδιο λένε. Μην ανησυχείς,δεν θα σε ερωτευτώ. Εσύ να προσέχεις.

- Τί να προσέχω?

- Μην την "πατήσεις" μαζί μου… 

Εμένα όλες αυτές οι συμπεριφορές λοιπόν,μου δείχνουν ανθρώπους που "πάσχουν" από μοναξιά. Προσωπικά τους ακούω,όχι απλά να το λένε,αλλά να το φωνάζουν. Εν κατακλείδι φίλες-φίλοι,το point μου σε αυτό το ποστ  είναι να μην "σφίγγεστε". Δεν χρειάζεται να πείτε την πρώτη παπαριά που θα σας έρθει στο μυαλό για να εντυπωσιάσετε. Χαλαρώστε. Σταματήστε να αμύνεστε και γίνετε λίγο πιο ευάλωτοι. Δεν πονάει,σας το υπόσχομαι. Καθαρίζει. Προσπαθείστε να είστε αληθινοί και όχι ντεμέκ. Βγείτε στην επίθεση,μην κάθεστε στην άμυνα. Μην φοβάστε να χάσετε. Τουλάχιστον θα έχετε παίξει…