Είναι ωραίο να είσαι γυναίκα και να δουλεύεις με άντρες. Σε προσέχουν, σου κάνουν κομπλιμέντα, δεν σε ανταγωνίζονται. Πώς να το κάνουμε ρε παιδιά, η φράση «συναδελφική αλληλεγγύη» παίρνει άλλη διάσταση όταν συνεργάζεσαι με αρσενικά. Όμως, όσο κι αν αισθάνομαι τυχερή που το ζω τα τελευταία 10 χρόνια, τις συζητήσεις για ποδόσφαιρο απλά ΔΕΝ ΤΙΣ ΑΝΤΕΧΩ ΑΛΛΟ! Και φανταστείτε πως είμαι από τις γυναίκες που ασχολούνται με το brutal άθλημα. Ξέρω τι είναι φάουλ, κόρνερ, οφ-σάϊντ, fair-play, πλάγιο, τάκλιν. Επίσης ξέρω και πολλούς ποδοσφαιριστές, εγχώριους και ξένους (τυγχάνει να γνωρίζω τους ωραίους βέβαια, αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι).

Πέρα λοιπόν από όσα έχω ακούσει όλα αυτά τα χρόνια, οι τελευταίες δέκα ημέρες είναι συγκλονιστικές: τρώω το κουλούρι μου με τον Σισέ, πίνω τον καφέ μου με τον Γόντικα και τρώω το μεσημεριανό μου με (ποιόν άλλον;) το Μαρινάκη. Τα ξέρω όλα: τι έγινε κατά την άφιξη και την αναχώρηση του Παναθηναϊκού στο Καραϊσκάκη, κατά τη διάρκεια του αγώνα, στο ημίχρονο, στις κερκίδες, μετά τη λήξη, γιατί η Τζουντ (η γυναίκα του Σισέ, άσχετοι!) του πήρε πίπα μετά τον αγώνα, τι πιστεύει ο γείτονας του πατέρα του συνάδελφού μου του Γιώργου για τον αγώνα (ο οποίος παρεμπιπτόντως μένει στο Αγρίνιο, ο γείτονας, όχι ο συνάδελφος), με πόσες αγωνιστικές πρέπει να τιμωρηθεί ο Ολυμπιακός, γιατί δεν τιμωρήθηκε όσο έπρεπε, πού θα πάει αυτή η κατάσταση με τη βία στα γήπεδα, αν θα παραγγείλουμε σουβλάκι από τον Κάβουρα ή από το Θανάση (όπα! αυτό είναι από άλλη συζήτηση)…τέλος πάντων, ο κατάλογος είναι ατελείωτος.

Και μετά αρχίζουν οι απειλές:

-          Θα σας γαμήσουμε!

-          Θα μας κλάσετε τ’ αρχίδια!

-          Θα σας ανοίξουμε τη σούφρα!

-          Μουνιά!

-          Κολώγαβροι!

-          Παλιοβαζέλια!

Να σας πω την αλήθεια, κι επειδή μόνο σεμνότυφη δε μπορεί να με χαρακτηρίσει κανείς, όλα τα παραπάνω δεν με ενοχλούν. Άλλο είναι αυτό που με ξενερώνει. Πρωί Δευτέρας, είναι η ώρα που καταφτάνουν ένας-ένας οι συνάδελφοι. Προετοιμασμένη να ακούσω τα πρωϊνά μπινελίκια, λόγω του ότι έχει προηγηθεί και ποδοσφαιρικό σαββατοκύριακο, έχω αρχίσει να «βράζω». Αντ’ αυτών ακούω τον εξής διάλογο:

-          Ρε Γιάννη, μήπως είδες τι έγινε την Παρασκευή στα «Μυστικά της Εδέμ»;

-          Όχι ρε Κώστα, το έχασα. Η γυναίκα μου επέμενε να δούμε τα «Ασημένια Φεγγάρια».

 P.S  I rest my case