Μετά τους Κινέζους,οι Ελβετοί. Ακολουθεί πραγματική είδηση,από το πρακτορείο Reuters.

Ένας Ελβετός άνδρας πέθανε,όταν έπεσε από το μπαλκόνι του ξενοδοχείου όπου διέμενε,κατά την διάρκεια ενός αγώνα φτυσίματος.

Η εφημερίδα Blick έγραψε ότι ο 29χρονος άνδρας πήρε φόρα από το εσωτερικό του δωματίου του,ώστε να μπορέσει να φτύσει (!!!) μακρύτερα,αλλά έχασε την ισορροπία του και έπεσε στο δρόμο από ύψος 6,4 μέτρων. Πέθανε στο νοσοκομείο.

Ο νεαρός άνδρας είχε προτείνει τον "διαγωνισμό",όταν αυτός και οι δύο φίλοι του επέστρεψαν από την ντίσκο στο ξενοδοχείο τους,τις πρώτες πρωϊνές ώρες. Ο ένας από τους τρεις φίλους πήγε για ύπνο,αλλά οι άλλοι δύο (τα τζιμάνια!) αποφάσισαν να δουν ποιός μπορεί να φτύσει μακρύτερα από το μπαλκόνι του δωματίου τους......

Μετά από αυτό το περιστατικό,λέγεται ότι σε όλα τα δωμάτια του συγκεκριμένου ξενοδοχείου,έχουν αναρτηθεί πρειδοποιήσεις του τύπου:

ΜΗΝ ΦΤΥΝΕΤΕ!

ΤΟ ΦΤΥΣΙΜΟ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΑΠΟΒΕΙ ΜΟΙΡΑΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΖΩΗ ΣΑΣ!

και

ΑΝ ΠΡΕΠΕΙ ΟΠΩΣΔΗΠΟΤΕ ΝΑ ΦΤΥΣΕΤΕ,ΚΛΕΙΣΤΕ ΤΙΣ ΜΠΑΛΚΟΝΟΠΟΡΤΕΣ!

Τί να πεις...

Υ.Γ Το ποστάκι είναι αφιερωμένο στο Μαράκι,που ξέρω ότι με διαβάζει ανελλιπώς. Φιλάκια και σε περιμένω!!! (Άντε,και με τον άλλον μαζί...)

Ίου ίου ίου ίου ίου!!!!! έκανε το ασθενοφόρο. Όλα τα αμάξια έκαναν στην μπάντα και εγώ ήμουν σίγουρη ότι ο οδηγός του ασθενοφόρου είχε για χόμπυ να τρέχει σε αγώνες ράλλυ τα Σαββατοκύριακα.

Εντάξει,δεν ήταν τόσο τραγικά τα πράγματα,ή μάλλον δεν ήταν καθόλου τραγικά. Αργότερα μάλιστα έγιναν και κωμικά.

Το προηγούμενο βράδυ έμεινα σχεδόν άϋπνη,γιατί είχα γατάκια μέσα στον λαιμό μου και με γρατζουνούσαν. Μου ήταν πολύ δύσκολο να αναπνεύσω,καθώς και η μύτη μου είχε στουμπώσει. Σκεφτόμουν ότι υπήρχαν κι άλλες τρύπες στο σώμα μου που θα μπορούσαν να με βοηθήσουν στην λειτουργία της αναπνοής,αλλά δεν ήξερα πραγματικά πόσο εφικτό θα ήταν.

Το πρωί που πήγα στην δουλειά,αποφάσισαν και τα γατάκια να έρθουν μαζί μου και μάλιστα μιλούσαν και αυτά όποτε αποφάσιζα να ανοίξω το στόμα μου. Μετά από παρότρυνση συναδέλφου,αποφάσισα να πάω στα επείγοντα γνωστού νοσοκομείου της Αθήνας,καθώς όλοι μου είπαν ότι θα έπρεπε να με δει γιατρός,όσο το φαινόμενο ήταν σε "έξαρση".

Παίρνω και γω τα πόδια μου και μια και δυο φτάνω στην αίθουσα αναμονής των επειγόντων περιστατικών,παίρνω το νουμεράκι μου και κάθομαι. Δίπλα μου ακριβώς ήταν μια πόρτα η οποία είχε μια ταμπέλα που έλεγε Ψυχιατρικό Τμήμα. Έρχεται μια κυρία,πελάτισα,όχι γιατρός και με ρωτάει:

Εσείς περιμένετε το ψυχιατρικό?

Τί διάολο,φαίνεται γαμώτο? σκέφτομαι. Όχι,όχι,για το πνευμονολογικό είμαι,της απαντάω.

Ρωτάει κάποιον άλλον κύριο αν είναι αυτός για το ψυχιατρικό και μετά την άρνησή του,φανερά εκνευρισμένη,ρωτάει:

ΚΑΙ ΤΟΤΕ ΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΓΙΑ ΤΟ ΨΥΧΙΑΤΡΙΚΟ?

Σιωπή...

Εντωμεταξύ είχε μπει ένας κύριος που διατυμπάνιζε ότι έχει πρόβλημα στον φάρυγγα,στον λαιμό και στον οισοφάγο και λέγοντάς τα αυτά,άναψε τσιγάρο.ΣΤΑ ΕΠΕΙΓΟΝΤΑ!Και ΚΑΝΕΙΣ γιατρός ούτε νοσοκόμα,του είπε τίποτα. Μόνο κάποιος πελάτης του μίλησε,αφού είχε καπνίσει το μισό.

Να μην σας τα πολυλογώ,που το έχω κάνει ήδη,κάθισα σχεδόν τρία τέταρτα και και κανείς δεν φώναξε ούτε ένα νούμερο. Αποφάσισα να φύγω,όταν μια πελάτισα μου είπε ότι ήταν εκεί από τις 9 το πρωί,έχοντας το νούμερο 38 και ακόμα δεν την είχαν φωνάξει.

Δύο σημαντικά στοιχεία: Η ώρα ήταν 13:45 και εγώ είχα το νούμερο 55.