Επιστροφή με αγαπημένο μου/σας θέμα. Να σας πω την αλήθεια αμφιταλαντεύτηκα για περίπου πέντε δευτερόλεπτα. Είπα να γράψω τις πιο μύχιες και σοβαρές σκέψεις μου,τους προβληματισμούς μου βρε αδερφέ,αλλά μετά είπα "δεν γαμιέται…αφού όλα στο σεξ καταλήγουν (τουλάχιστον στο μυαλό μου...τουλάχιστον αυτόν τον καιρό...χμμμ...τουλάχιστον από πάντα) και αφού κανείς άλλος δεν ασχολείται με αυτό,(όχι με τον δικό μου τρόπο πάντως),θα ασχοληθώ εγώ."

Σαν σήμερα λοιπόν πριν από 2 χρόνια  έγραψα το πρώτο αθώο και εύπεπτο ποστάκι μου και από τότε πολλοί ήσαν αυτοί που αγκάλιασαν το blog μου κι εμένα. Αφιερωμένος λοιπόν σε αυτούς (και όχι μόνο) ο παρακάτω πραγματικός και "ελαφρύς", όσο δεν παίρνει, διάλογος. Όπου Μ εγώ,όπου Ε μία φίλη.

Ε: Πώς τα πέρασες λοιπόν?

Μ: Καλά,καλά,πολύ καλά,σχεδόν τέλεια!

Ε: Χμμμ…για να λες εσύ πολύ καλά,πάω στοίχημα πως περιελάμβαναν και σεξ οι διακοπές.

Μ: Εεεε…κάτι είχε,αλλά πάλι δεν χόρτασα.

Ε: Καλά,γι’ αυτό είμαι σίγουρη. Στο θέμα μας τώρα. Τι έγινε?

Μ: Πολλά και διάφορα.

Ε: Εμένα αυτά με το σεξ με ενδιαφέρουν. Θα μου πεις τώρα ή θα με σκάσεις?

Μ: Αμ εγώ,δεν έσκασα από την ζέστη? Και δεν μπορούσα να φορέσω κι ένα σορτσάκι.

Ε: Ξέφυγες πάλι,αλλά τέλος πάντων. Γιατί δεν μπορούσες να φορέσεις σορτσάκι?

Μ: Γιατί όσο και να το έχω προσπαθήσει,δεν μπορώ να «ρουφήξω» τα μπούτια μου,μόνο την κοιλιά μου.

Ε: Τον χαβά σου εσύ…Για μπες τώρα και στο κυρίως θέμα. Λέγε τί έγινε!

Μ: Τί να σου πω μωρέ? Ότι γνώρισα ένα μούρλια μαυράκι σε ένα μπαρ και δεν ολοκλήρωσα?

Ε: Ωχ!Πες μου ότι του επιτέθηκες του ανθρώπου!

Μ: Εννοείται πως του επιτέθηκα…φραστικά …στην αρχή τουλάχιστον. Μετά επιτέθηκα και σωματικά. Διακριτικά πάντα. Δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς. Η καταγωγή του τύπου ήταν από την Γκάνα,ξέρεις...δυτική Αφρική. Με καταλαβαίνεις,έτσι δεν είναι?

Ε: Σε νιώθω…Και πώς έγινε και δεν ολοκλήρωσες? Δεν είναι του χαρακτήρα σου αυτό.

Μ: Μεγάλη αλήθεια είπες. Δεν ευνοούσαν οι συνθήκες γαμώ τον μπελά μου. Ήμαστε φιλοξενούμενοι και οι δύο και δεν υπήρχε χώρος να…

Ε: Tί? Να τον χωρέσει? Χαχαχα!!!

Μ: Ναι,ναι γέλα εσύ και πίστεψέ με,δεν είναι μύθος τελικά. Άσε με,είμαι απαρηγόρητη. Πρώτη φορά στην ζωή μου μετανιώνω τόσο για κάτι που δεν έκανα. Ξέρεις τί είναι να βλέπεις την πηγή και να μην μπορείς να σκύψεις να πιεις νερό? Κλαψ,λυγμ!!!

Ε: Ok! Δεν είχατε λοιπόν χώρο…το άλλο που είπες,για το ότι δεν είναι μύθος,πού το ξέρεις αφού δεν ευοδώθηκε ο σκοπός?

Μ: Είπαμε δεν φτάσαμε στον προορισμό μας,όχι δεν πήραμε το τρένο. Κάτι έγινε.

E:  Ααααα!!!! Δηλαδή?

M: Δηλαδή …τί να σου πω μωρέ? Έγιναν κάποια προκαταρκτικά

Ε: Και πού έλαβαν χώρα όλα αυτά?

Μ: Στις καρέκλες μιας καφετέριας.

Ε: Ωραία θα ήταν. Είχατε και κοινό?

Μ: Εεε…όλο και κάποιος  περνούσε,αραιά και που,αλλά κανείς δεν χαιρετούσε. Αγενείς όλοι παιδί μου…

Ε: Έλα  ρε συ…σοβαρά?

Μ: Εμ τι? Πλάκα σου κάνω? Γιατί νομίζεις δεν φτάσαμε στο τέρμα της διαδρομής?

Ε: Εν πάσει περιπτώσει,θα μου πεις για τον “μύθο”? Τον είδες?

Μ: Αν και με δυσκολία καθότι ήταν μαύρη νύχτα κι αυτός πίσσα-κατράμι,κάτι είδα…αλλά δεν σου λέω...θα στενοχωρηθείς.

Ε: ΛΕΓΕΕΕΕΕΕ!!!!

Μ: Ε…να…κάποια στιγμή κατέβασε το φερμουάρ και το έβγαλε έξω για να το ηρεμήσει.

E: Χαχαχαχα!!! Να το ηρεμήσει…πλάκα κάνεις…

Μ: Όχι,δεν κάνω. Το έπιασε λοιπόν με τα δυο του χέρια,σημειωτέον τα χέρια ήταν το ένα μετά το άλλο,όχι το ένα πάνω στο άλλο,και το πίεζε για να κατέβει.

Ε: Χαχαχαχα!!! Να κατέβει?Χαχαχα!!!

Μ: Κάτσε να δεις πώς θα σου κοπεί το γέλιο τώρα. Ο "Γουίλυ" ο μαύρος θερμαστής λοιπόν,περίσσευε από τα χέρια του.

Ε:  Γκασπ!Περίσσευε? Πολύ?

Μ: Χα!Πολύ,πάρα πολύ… Αλλά το χειρότερο δεν ήταν αυτό. Το χειρότερο ήταν ότι εγώ ήμουν θεατής σε όλο αυτό που διαδραματιζόταν μπροστά μου…Κλαψ,λυγμ!!!

Ε: Ειλικρινά…πώς το άντεξες αυτό? Δεν σε αναγνωρίζω.Με απογοήτευσες…

Μ: Γιατί,εγώ δεν απογοητεύτηκα? Κλαψ,λυγμ!!!

Ε: Μην κλαις. Μου σπαράζεις την καρδιά …Ααααχ!!! Ώστε περίσσευε πολύ,ε?

Μ: Ααααχ!!!!Ναι…περίσσευε. Κλαψ,λυγμ!!!

Ε: Και δεν μου λες,είχε μεγάλα χέρια αυτός?

Μ: Εσύ τι λες? Τεράστια!!!! Κλαψ…λυγμ…μπουχούουουουου!!!!!!

Ε: Αυτό είναι αυτό που λένε…τον πού%#*ο κλαίγανε!!!!    

Υ.Γ Μην αρχίσετε τώρα τα «χιλιόχρονο το blogάκι σου!» και «να το δεις όπως επιθυμείς!» κι άλλες τέτοιες αηδίες. Αλλού είναι το θέμα μας…