Το καλοκαίρι είναι εδώ!

Η ζέστη,ο ήλιος,το καρπούζι,το πεπόνι,οι ρακέτες,τα αντηλιακά είναι εδώ.

Τα μαγιώ,τα ξώπλατα,τα πέδιλα,οι σαγιονάρες,όλα εδώ είναι.

Και όποιος δεν το βλέπει,έχει πρόβλημα.

Αύριο φεύγω για καλοκαιρινές διακοπές σε ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο,με μεγάλη πισίνα και ομπρέλες* στην άμμο.

*του ήλιου (δεν θέλω αηδίες...)

Υ.Γ Πλάκα-πλάκα με βλέπω να γυρίζω πίσω τίγκα στην αντιβίωση με τα ρούχα που έχω πάρει μαζί μου.

Όπως σας έλεγα στο προηγούμενο ποστ,το Λονδίνο το βρήκα πολύ διαφορετικό αλλά και πολύ ενδιαφέρον. Ιδαίτερα μετά από τα παρακάτω δύο περιστατικά:

Περιστατικό πρώτο:

Παρασκευή απόγευμα,πάω με μια φίλη σε ένα μπαράκι. Εκείνη παραγγέλνει την μπύρα της και βγαίνουμε έξω για να καπνίσει,καθ’ ότι απαγορεύεται το κάπνισμα εντός του μπαρακίου. Ο πορτιέρης,ένας δίφυλλος μαύρος τύπος (σ.σ του γούστου μου) μας λέει,λίγο αυστηρά η αλήθεια, να μπούμε μέσα αμέσως μόλις τελειώσουμε το κάπνισμα. Εμείς «σπαζόμαστε». Η φίλη τελειώνει την μπύρα σε χρόνο ντετέ,καπνίζει και δύο τσιγάρα και πάμε και καθόμαστε σε κάτι σκαλάκια λίγο πιο πέρα διότι περιμένουμε κάποιον να μας πάρει (σ.σ με το αυτοκίνητό του).

Λίγο μετά περνάει από εκεί ο δίφυλλος και μας πιάνει την κουβέντα. Κάποια στιγμή μας λέει ότι πάει για λίγο σε ένα άλλο μπαράκι και ότι “You wait here and when I get back,I’ll do you both” (!!!!!!!!!)

Ξαφνικά οι ουρανοί άνοιξαν και άγγελοι Κυρίου έκαναν την εμφάνισή τους πάνω από το κεφάλι μου.

Αααααληλούϊααααααααα! Άααααληλούϊααααααααα! Άααααληλούϊααααααααα!τραγουδούσαν κι εγώ ήμουν έτοιμη να τους συνοδεύσω,όμως την τελευταία στιγμή συγκρατήθηκα.

Λίγο αργότερα βρέθηκα να με τραβάει η φίλη να μπούμε στο αυτοκίνητο που είχε έρθει να μας πάρει. Μάταια προσπαθούσα να της εξηγήσω ότι εγώ είχα αποφασίσει να περάσω το υπόλοιπο βράδυ στα σκαλάκια περιμένοντας τον δίφυλλο. 

Περιστατικό δεύτερο:

Σάββατο βράδυ σε ένα club,αφού έχω χορέψει σαν το κατσίκι,πιάνουν οι κεραίες μου ένα bsb,ήτοι black sexy beast,(σ.σ του γούστου μου). Περνάει από μπροστά μου.Μου χαμογελάει,του χαμογελάω. Ξαναπερνάει από μπροστά μου. Μου ξαναχαμογελάει,του ξαναχαμογελάω. Μου κάνει νόημα να σηκωθώ να χορέψουμε μαζί,του ματαξαναχαμογελάω. Έχω πετρώσει στον καναπέ,δεν αισθάνομαι τα μέλη μου κι αυτός συνεχίζει να μου χαμογελάει.

Μετά από λίγο η παρέα μου σηκώνεται να φύγει. Σηκώνομαι κι εγώ. Λίγο πριν την έξοδο, το σέξυ μαύρο κτήνος με πλησιάζει αποφασισμένο να μου μιλήσει.

“Του αρέσουν οι χοντρές ξανθιές με μεγάλα βυζιά”,σκέφτομαι,“δεν εξηγείται αλλιώς”.

Με χαιρετάει,μου λέει το όνομά του και ότι είναι ο manager του μαγαζιού. (Το βλέμμα μου πρέπει να είναι όπως του κουνελιού όταν του ρίχνεις απότομα φως στα μάτια του*.)Με ρωτάει πότε θα ξανάρθω. Του λέω ότι είμαι από την Ελλάδα κι ότι είμαι διακοπές κι αυτός μου δίνει την κάρτα του. Σκέφτομαι να του πω ότι θα μετακομίσω την επομένη και κάθε μέρα θα είμαι στο μαγαζί του,αλλά συγκρατιέμαι (πάλι). Είμαι έτοιμη να παραδοθώ στην γοητεία του,όταν ξαφνικά συνειδοτοποιώ ότι εγώ κοντεύω να ξαναγίνω παρθένα (λόγω πολύμηνης απουσίας από κάθε είδους συνουσία) κι αυτός,ένας Θεός ξέρει,τί εξοπλισμό κουβαλάει πάνω του. Η πινακίδα με την επιγραφή “EXIT” φάνταζε να είναι η μόνη λύση… 

Κατά τ' άλλα,ωραίο το Λονδίνο,πήγ’ από ‘δω, πήγ’ από ‘κει,απόλαυσα την απουσία κορνών στον δρόμο,την απουσία καπνού στα μαγαζιά,την πολυπολιτισμικότητα και το «κοκάλωμα» των αυτοκινήτων όταν διέσχιζες ως πεζός τον δρόμο (ανεξαρτήτως αν το φανάρι ήταν κόκκινο,πράσινο ή πορτοκαλί).

Υ.Γ Νομίζω πως θα έκανα τρομερή καριέρα ως travel reporter. Όπως βλέπετε,έχω επιλέξει τα πιο ουσιώδη και ενδιαφέροντα σημεία του ταξιδιού μου…

*κλεμμένο

Την πρώτη φορά που επισκέφτηκα το Λονδίνο ήταν χάρη σε έναν ραδιοφωνικό διαγωνισμό,του οποίου το βραβείο ήταν να παρακολουθήσω την συναυλία των,τότε διασήμων,Take That (συμβαίνουν και αυτά...).Ήμουν 19 χρονών,ταξίδευα για πρώτη φορά στο εξωτερικό (και μάλιστα με όλα τα έξοδα πληρωμένα plus 50 λίρες "στο χέρι") και πήγαινα να δω ένα πολύ αγαπημένο μου συγκρότημα (τους οποίους συνάντησα και backstage). Περιττό να πω ότι πέρασα φανταστικά!

Την δεύτερη φορά πήγα για ένα τριήμερο και πέρασα εξίσου τέλεια.

Η τρίτη φορά ήταν την Πέμπτη που μας πέρασε και ήταν εν μέρει για δουλειά και εν μέρει για διασκέδαση.

Σκεφτόμουν λοιπόν,ότι έρχονται κάποια πράγματα στην ζωή σου,που ούτε τα περιμένεις,ούτε και τα επιδιώκεις. Ούτε καν τα ονειρεύεσαι. Όπως αυτό, τώρα. Ένας γνωστός μου είπε για μια θέση σε μια μεγάλη χρηματιστηριακή εταιρεία και εγώ ούτε καν το σκέφτηκα. Απλά έκλεισα εισιτήρια και τσουπ!βρέθηκα εκεί με πολλή καλή διάθεση και χωρίς άγχος.

Το πρωί της Παρασκευής πήγα στα γραφεία της εταιρείας,στην Queen Victoria Street και,αφού μάζεψα με πολύ κόπο το σαγόνι μου από το πάτωμα αντικρίζοντας την θέα των γραφείων,με οδήγησαν στο δωμάτιο όπου θα δινόταν η συνέντευξη. Ομολογώ πως αισθάνθηκα πολύ άνετα καθ' όλη την διάρκειά της. Σκεφτόμουν πως,χωρίς αυτό να περιέχει κάποια δόση αρνητισμού,το πιθανότερο είναι να μην "πάρω" την δουλειά,οπότε,προς τί το άγχος?

Κατά τα άλλα,το Λονδίνο ήταν υπέροχο!Και για κάποιο λόγο,που ούτε εγώ καλά-καλά καταλαβαίνω,το λατρεύω! Ίσως γιατί έχω πάει εκεί μόνο ως επισκέπτρια. Ίσως γιατί είναι τόσο διαφορετικό από την Αθήνα.

Για όλα αυτά όμως,θα μιλήσω στο επόμενο ποστ μου. Τα βαριέμαι τα μεγάλα ποστ. Τώρα που το σκέφτομαι έτσι ήταν και οι εκθέσεις μου στο σχολείο,λιτές και περιεκτικές.

Ό,τι θυμάμαι χαίρομαι....

....με την κυριολεκτική και ας ελπίσουμε και την μεταφορική έννοια του όρου.

Θα μπω σε αεροπλάνο. Δεν είναι η πρώτη φορά βέβαια,αλλά κάθε φορά έχω μια μικρή αγωνία.Δεν αισθάνομαι και πολύ άνετα.Στην απογείωση δε,ζω το προσωπικό μου δράμα.

Ειδικά,που τώρα τελευταία έχουν συμβεί διάφορα ατυχήματα. Προσπαθώ βέβαια να το διακωμωδήσω όσο μπορώ.

Την περασμένη εβδομάδα είχα την παρακάτω στιχομυθία με  μια φίλη:

-Πότε φεύγεις εσύ καλέ? Αυτή την εβδομάδα?

-Όχι αυτή,την άλλη. Περιμένω να πέσουν κάνα-δυο αεροπλάνα ακόμα για να εκτονωθεί το φαινόμενο(…)

Όπως και να ‘χει,αύριο ξεκινάει ένα ταξίδι από το οποίο έχω μεγάλες προσδοκίες. 

Είδομεν… 

Είναι απολαυστικοί αυτοί οι ηλικιωμένοι,μα τον Τουτάτη!Πρωί στον σταθμό των Οινοφύτων,περιμένοντας το τρένο. Δύο γέροι έχουν πιάσει την κουβέντα για τα «κακά» της χώρας μας. 

- Α ρε τι τραβάμε…Να δούμε πόσο θα αντέξουμε ακόμα….

(Πόσο ακόμα να αντέξουν δηλαδή?Κοι οι δύο ήταν πάνω από 80.Αλίμονο σε μας...)

- Με αυτά τα δύο καταραμένα κόμματα που μπλέξαμε….τς τς τς…Ξέρεις ποιοι κατέστρεψαν αυτή την χώρα,ε? Αυτό το κάθαρμα ο Σημίτης και το άλλο,ο Καραμανλής. Ενώ αν ζούσε ο Παπανδρέου,δεν θα συνέβαιναν αυτά τα πράγματα. 

(τρελός Πασόκος αυτός)

- Ναι,σιγά που αυτός ήταν διαφορετικός.Έλα μωρέ,όλοι σκατά ήταν. Όλοι ίδιοι.

- Όχι,ο Παπανδρέου δεν ήταν το ίδιο. Αυτά τα δύο τα καταραμένα τα κόμματα (δις) φταίνε. Αυτός ο Καραμανλής, ο νέος. Ο άλλος,ο γέρος ο Καραμανλής και ο Παπανδρέου δεν ήταν έτσι.

- Ναι,ναι καλά. Όλοι φάγανε! Όλοι κλέψανε σου λέω. Αλλά βέβαια,εμείς δεν είμαστε Σουηδική Αραβία (!!!).Εδώ ο καθένας κάνει ό,τι θέλει και δεν τιμωρείται.Εκεί,άμα κλέψεις,σου κόβουν το χέρι από τον καρπό!  

(Εν τοιαύτη περιπτώσει,θα ήμαστε η χώρα των αναπήρων.Καλά που δεν μπορείς να κλέψεις με το πόδι, γιατί τότε θα είχαμε σοβαρό πρόβλημα…)

 -Τα καταραμένα αυτά τα δύο κόμματα (τρις)…. Ο διάολος να τους πάρει!Μόνο ο Παπανδρέου έκανε κάτι.

- Τίποτα,τίποτα σου λέω.Σκατά όλοι.

- Αλλά βέβαια,φταίμε κι εμείς. Μια ζωή τρωγόμαστε. Αν οι Έλληνες ήμασταν ενωμένοι,ξέρεις τι θα μπορούσαμε να κάνουμε,ε?Ααααχχχ…πολλά πράγματα. Βρε,η Ελλάδα θα ήταν ένα μικρό Παρίσι. Αυτό θα ήταν!

 Α ρε παππού…. 

Υ.Γ Το τραγουδάκι παίζει για ευνόητους λόγους.

"Πρέπει οπωσδήποτε να αλλάξω ζωή, αλλοιώς είμαι χαμένος.
Βέβαια έχω καιρό μπροστά μου, είμαι ακόμα νέος.
Άν μπορούσα να ξεφύγω αυτή την άθλια καθημερινότητα,
υποχρεώσεις συνήθειες και συμβιβασμοί,
αν σταθώ λιγότερο εύκολος στις διάφορες προφάσεις
-- μα ιδιαίτερα αν βάλω πια ένα τέλος σε τούτες τις αιώνιες αναβολές.



Τότε αλήθεια, ίσως φτιάξω κάτι,
ίσως μάλιστα και κάτι το μεγάλο
όπως ονειρευόμουν από παιδί..."


Έτσι έγραφε κάποιος ένα βράδυ με χέρια που τρέμανε.
Και έκλαιγε. Ύστερα νύσταξε κι αποκοιμήθηκε.
Το πρωί, μόλις θυμόταν κάτι αόριστα. Και σε μερικά χρόνια πέθανε....

Τ. Λειβαδιτης

Υ.Γ 1) Κάποιος είχε πει πως το μεγαλείο ενός ποιητή είναι να δεις τους στίχους του και να πεις "Αυτό θα μπορούσα να το έχω γράψει κι εγώ" .

Υ.Γ 2) Αφιερωμένο σε όσους αισθάνονται θεατές και όχι πρωταγωνιστές της ζωής. Δεν ξέρω αν είναι λίγοι ή πολλοί. Ξέρω ότι υπάρχουν.