Το παραδέχομαι…δεν είμαι και ο ευγενέστερος άνθρωπος στον κόσμο. Ούτε και ο πιο διακριτικός. Έχω ένα,όχι και τόσο...χμμ...κομψό να το πεις,αβρό να το πεις...τρόπο να μιλάω για τα πράγματα. Αλλά δεν φταίω (νομίζω). Με τσιγκλάνε. 

Μου έχουν πει επανειλημμένως να μην λέω πάντα την γνώμη μου,ή αν δεν μπορώ να συγκρατηθώ να την λέω «με τρόπο». «Μην κάνεις την έξυπνη» είναι η συνήθης συμβουλή. «Μα δεν την κάνω,είμαι» απαντάω. «Δεν χρειάζεται να το ξέρουν αυτό οι άλλοι»,λένε αυτοί. 

Στην ουσία τώρα. Μπαίνω κάθε μέρα στην σελίδα των blogs του Musicheaven. Διαβάζω σχεδόν το 95% των ιστολογίων. Με διασκεδάζει αυτό. Σαφώς και κάποια ποστ μου αρέσουν πολύ,κάποια λιγότερο,κάποια καθόλου,κάποια άλλα μου είναι αδιάφορα,για κάποια ντρέπομαι (κυρίως για τα δικά μου). Αλλά,ρε παιδί μου,αυτά που κατά καιρούς διαβάζω και δεν καταλαβαίνω την ύπαρξή τους είναι αυτά του τύπου(όρα παρακάτω): 

Καλό μήνα!!! (κυρίως θέμα, πρόλογος,αλλά και επίλογος).

Ευχαριστούμε,επίσης. Και?Κάτι άλλο?Μήπως θα ήθελες να μας πεις τουλάχιστον αν,με αφορμή το ξεκίνημα του νέου μήνα,πήρες κάποιες αποφάσεις? Για να σε συγχαρούμε και να σε ενθαρρύνουμε  βρε αδερφέ,αν μη τι άλλο…

Ααααααψουουουουου!!!!!Είμαι αρρωστούλης/αρρωστούλα

Ακολουθεί συνήθως η απαρχή του κακού που τον/την βρήκε,καταριέται τον εαυτό του/της που δεν πρόσεχε και τέλος μας εξηγεί γιατί ο οργανισμός του/της δεν είχε την σωστή αντίδραση στην αντιβίωση. Τα σχόλια σε αυτό το ποστ αρχίζουν και τελειώνουν το ίδιο πρωτότυπα : «Περαστικούλια!!!!» Σε κάποιες περιπτώσεις αφήνουν κι ένα χαμογελάκι ή ένα ταπ-ταπ στον ώμο,έτσι...για συμπαράσταση. 

Φεύγω κι αφήνω πίσω μου συντρίμμια/αντίο για πάντα/ήρθε το τέλος/έχετε γεια βρυσούλες/σας αγαπώ,αλλά…

Κάτι σε πείραξε για να πάρεις αυτή την απόφαση,το καταλαβαίνω. Πριν αποφασίσεις να μας αποχαιρετήσεις για τα καλά όμως,σκέψου...μήπως ήταν το ιμάμ-μπαϊλντί που έφαγες χθες? Δεν ξέρω,λέω...Τώρα,αν απλά θες να σε παρακαλέσουμε να παραμείνεις στην διαδικτυακή μας παρέα,άλλη ιστορία... Όλοι χρειαζόμαστε αγάπη,στοργή αλλά και εμψύχωση.   

Υ.Γ  Ελπίζω να μην με παρεξηγήσετε  γι' αυτό το ποστ.(Ποιόν κοροϊδεύω? Για να με παρεξηγήσετε το έγραψα). Ωστόσο πρέπει να σας πω ότι όλα τα παραπάνω είναι απλά η γνώμη μου, η οποία σαφώς και είναι ασήμαντη,διότι όπως έχει πει και κάποιος: «Οι γνώμες είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Όλοι έχουν από μία.»

Δεν πάει πολύ καιρός που το 69 μου φαινόταν μακρινό όνειρο. Με είχε στοιχειώσει. Ήταν η πρώτη μου σκέψη όταν ξυπνούσα το πρωί και η τελευταία μου πριν κοιμηθώ. Δεν μπορούσα να συγκεντρωθώ σε τίποτα. Μόνο αυτό είχα στο μυαλό. Φανταζόμουν την ώρα που θα το έβλεπα και πώς θα ένιωθα. Σίγουρα η αίσθηση θα ήταν μοναδική. Εξάλλου είχα ρωτήσει κι άλλες φίλες μου και μου είχαν πει τα καλύτερα. «Είναι κάτι αξεπέραστο,κάτι που το βιώνεις με όλο σου το είναι,αξίζει να κοπιάσεις γι’ αυτό»,ήταν τα ακριβή τους λόγια. 

Η αλήθεια είναι ότι πριν αρκετά χρόνια υπήρχε στην ζωή μου αλλά πριν καλά-καλά το καταλάβω,αυτό εξαφανίστηκε. Είχα λυπηθεί πραγματικά τότε. Αισθανόμουν ότι η ζωή μου είχε φτάσει σε ένα τέλμα,ότι δεν υπήρχε ουσία σε τίποτα,έπαψα να ενδιαφέρομαι ακόμα και για τους άντρες. Το μόνο που θα με ευχαριστούσε θα  ήταν να το ξανανιώσω στο σώμα μου. Έπεσα σε βαριά κατάθλιψη μέχρι πριν λίγο καιρό που σήκωσα κεφάλι και είπα ότι το 69 θα ξαναγίνει δικό μου. Δεν ήταν στο χέρι του. Το ήθελα πραγματικά και θα ξαναέμπαινε στην ζωή μου με κάθε τρόπο και κάθε τίμημα. Οφείλω να πω εδώ ότι σε αυτή την μεταστροφή μου,έπαιξε ρόλο κι ένας άντρας,που για χάρη του θα έκανα ο,τιδήποτε. 

Τώρα πια,αισθάνομαι πως για πρώτη φορά στην ζωή μου έχω έναν στόχο. Μετά από πολλή προσπάθεια,νομίζω πως το βλέπω καθαρά. Ένα τεράστιο 69 είναι εκεί μπροστά μου,καθάριο και αστραφτερό και μου κλείνει το μάτι. Δεν έχω παρά να προτάξω το στήθος μου και να προχωρήσω. «Δεν υπάρχει δεν μπορώ,αλλά δεν θέλω» που λέει και ο πάνσοφος λαός. Κι εγώ το θέλω πολύ…  

Υ.Γ  Αυτή η δίατα τελικά έχει αποτέλεσμα. Είμαι ένα βήμα από τα 69 κιλά.   

Ευτυχώς που μέσα στην καθημερινότητα της εργασίας,υπάρχουν και περιστατικά σαν το παρακάτω:

Είμαι στο δωμάτιο της μάσα-μπούκας όταν ακούω να με φωνάζουν από το dealing room (πςςςςς…ποια είσαι τέλος πάντων?) Αφήνω την βοσκή μου (πολύ σαλατικό ρε παιδιά) στην μέση και οδεύω προς το γραφείο που μοιράζομαι με άλλους 11 άντρες (ποδοσφαιρική ομάδα κανονικά). Μου λέει λοιπόν ένας εξ’ αυτών: «Σε ζητάνε…κάποιος από την Κύπρο.»

-  Παρακαλώ

-  Ναι,γεια σας,η δεσποινίς Μαρία Παναγούλια?

-  Μάλιστα

-  Καλημέραν Μαρία 

-  Καλημέρα,ποιος είναι?

-  Με λένε Χριστόδουλον και σε παίρνω από την Κύπρον (ποιος μαύρος και κουραφέξαλα,εδώ μιλάμε για πελλά* προσόντα…)

-  Μάλιστα,τι μπορώ να κάνω για σας Χριστόδουλε?

-  Μαρία σε πήρα (άντε πάλι) για να σου ευχηθώ καλήν εβδομάδαν.

-  Επίσης  Χριστόδουλε. Σας γνωρίζω από κάπου?

-  Μας έχουν συστήσει στο γραφείον σας.

-  Μμμμ,ναι,ε? Εγώ δεν σας θυμάμαι.

-  Τι να πω…τέλος πάντων το τηλεφώνημαν όπως θα κατάλαβες είναι προσωπικόν. Ήθελα απλά να σου πω μιαν καλημέραν και να σου ευχηθώ καλήν εβδομάδαν.

(Εάν μου είχε αφήσει κι ένα χαμογελάκι θα ήταν υποψήφιος blogger στο MH…)

-  Ευχαριστώ και πάλι.

-  Γεια σου Μαρία,θα σε πάρω να τα πούμε κάποιαν άλλην στιγμήν.

-  Όπως θέλετε Χριστόδουλε. 

Μετά από καμιά δεκαριά μέρες με ξαναπαίρνει (μην λέμε τα ίδια)

-  Αυτή,ναι

-  Γεια σου Μαρία σε είχα πάρει και την περασμένην εβδομάδαν.

-  Θυμάμαι (Πάντα θυμάμαι αυτούς που με παίρνουν)

-  Ήθελα να σου ευχηθώ καλόν Σαββατοκύριακον.

-  Ευχαριστώ,επίσης. Βρε Χριστόδουλε,μπορείς να μου θυμίσεις πότε γνωριστήκαμε?

-  Πέρσι,όταν είχα έρθει στην εταιρείαν σου για να ανοίξω λογαριασμόν. Και επίσης..εεε...ήθελα να σου πω ότι με είχες εντυπωσιάσει Μαρία. Είσαι πολύ όμορφην κοπέλα και με πολύ ωραίαν προσωπικότητα.

-  Μάλιστα. Ότι εσύ τώρα με έχεις δει και είμαι και όμορφη…

-  Ναι Μαρία. Γιατί? Υπάρχει πρόβλημαν?

-  Ναι,επιμένω πως δεν σε θυμάμαι.

-  Μα σου είπα… με εξυπηρέτησες όταν ήρθα στην εταιρείαν σου για να ανοίξω λογαριασμόν.

-  Αααααα!!!! Έτσι πες μου. Στην εξυπηρέτηση με γνώρισες.

-  Ναι.

-  Μα δεν είναι εκεί το πόστο μου.

-  Τέλος πάντων Μαρία, εγώ ήθελα να σου ευχηθώ καλήν συνέχειαν και να περάσεις ένα υπέροχο Σαββατοκύριακο. Κατεβαίνεις καθόλου στην Κύπρον?

-  (Κάθε δεύτερο Σαββατοκύριακο...)Όχι Χριστόδουλε,δεν έχω έρθει ποτέ.

-  Μπορεί να ανέβω εγώ στην Αθήνα. Αν είναι,θα σου τηλεφωνήσω να βρεθούμε.

-  Οπωσδήποτε…

Σήμερα το πρωί με ξαναπαίρνει (πλέον η σχέση μας έχει προχωρήσει).

-  Καλημέρα Μαρία.

-  Έλα βρε Χριστόδουλε…πού είσαι εσύ?

-  Με θυμήθηκες,ε?

-  Με προσβάλλεις! Πώς είσαι?

-  Πολύν καλάν. Πήρα για να σου ευχηθώ καλόν μήναν.

-  Αααα…είσαι πολύ ευγενικός. Σ’ ευχαριστώ πολύ.

-  Θα έρθεις καθόλου στην Κύπρον?

-  Μπααα…όχι δεν έχει κανονιστεί κάτι. Εσύ,θα ανέβεις στην Αθήνα?

-  Δεν ξέρω ακόμα. Πάντως αν έρθω θα σου τηλεφωνήσω οπωσδήποτε. Στην Αθήνα μένεις?

-  Όχι,στον Πειραιά.

-  Δουλεύεις πολλά χρόνια στην Αγροτική?

-  Αρκετά

-  Και έχεις σπουδάσει οικονομικά αν θυμάμαι καλά.

-   Όχι,δεν θυμάσαι καλά.

-  Τι έχεις σπουδάσει τότε?

-  Τίποτα σχετικό με την δουλειά μου.

-  Αααα…μάλιστα,λοιπόν και πάλι καλημέραν και καλόν μήναν.

-  Επίσης Χριστόδουλε. Αντίο

-  Γεια σου.

*πελλά=τρελλά (σωστά,κόρες εκ Κύπρου?)

Υ.Γ Επιμένω πως δεν τον ξέρω. Πώς να του το πω χωρίς να τον πληγώσω?