Ήμουν λέει στον τελευταίο όροφο ενός κτηρίου και ξαφνικά ακούγεται ο θόρυβος ενός αεροπλάνου που μας πλησίαζε. Κοιτάμε έξω και τι να δούμε; Ένα τεράααστιο άσπρο αεροπλάνο με πορτοκαλί γραμμές και πολύ μεγάλη μύτη να αιωρείται πάνω από το κτήριο. Κάποια στιγμή έφυγα από εκείνο το κτήριο και συνάντησα τον πρώην μου (come pussy to your place!) και κάπου στο δρόμο  κάτι, φαντάροι ήταν; αστυνομικοί ήταν; μας σταμάτησαν. Τέλος πάντων, για κάποιον λόγο που δεν κατάλαβα «γάζωσαν» τον πρώην μου. Αυτός σκοτώθηκε (τον σκότωσαν δηλαδή οι σφαίρες, όχι μόνος του). Μετά κοίταξα προς τον ουρανό και είδα το τεράααστιο αεροπλάνο να αιωρείται ακόμα πάνω από το κτήριο που ήμουν. Φανταστείτε ήταν τόοοοσο μεγάλο που κάλυπτε με τη σκιά του σχεδόν όλο το κτήριο.

Αυτό ήταν το χθεσινό μου όνειρο-εφιάλτης. Κατά τ’ άλλα, όλα καλά. Οι τράπεζες με θυμούνται σχεδόν καθημερινά -δεν έχω παράπονο- για να μου υπενθυμίσουν πόσα πρέπει να τους καταβάλλω για να μην "τιμωρηθώ". Η έλευσή μου στη δουλειά (που ακόμη έχω, αν και με μειωμένο μισθό) έχει γίνει πρόβλημα για δυνατούς λύτες, από τη μια λόγω απεργιών, από την άλλη λόγω μειωμένων δρομολογίων των Μ.Μ.Μ.. Η Κοκκίνου εξακολουθεί να τα έχει με τον Μπόγρη (ουφ!), και η Χατζηγιάννης μάλλον θα πάρει τον Μακρυπούλια. Απλά, καθημερινά πράγματα που βασανίζουν την πλειονότητα των Ελλήνων ή ο,τιδήποτε άλλο είμαστε τέλος πάντων... Στη δουλειά μου εξακολουθώ να ακούω «παπαριές» του ακόλουθου τύπου:

-          Ο Παπαδήμας…

-          Παπαδήμος είπαμε

-          Τέλος πάντων…είναι πολύ ευγενική φυσιογνωμία. Τον είχα δει και στο Κολωνάκι μια φορά. Καθόμασταν δύο τραπέζια πιο πέρα με τον κουνιάδο μου σε μια καφετέρια. Απλός άνθρωπος. Έφαγε μια πράσινη σαλάτα κι ένα σάντουιτς.

-          Μμμμμ…

-          Εγώ πάντως νομίζω ότι με αυτόν θα δούμε κάποια διαφορά. Δεν λέω πως θα μας σώσει, αλλά κάτι θα κάνει. Είναι σοβαρός άνθρωπος.

-          Μμμμ…

-          Όπως και η Ντόρα. Πιστεύω πως έχει τα προσόντα να μας εκπροσωπήσει στο εξωτερικό. Έχει τσαγανό.

-          Μμμμμ…

Ευτυχώς υπάρχει ακόμα η σοκολάτα…χμμμ…αλλά κι ένα αγόρι μαγικό που κάνει τις ευχές μου πραγματικότητα (μόνο το τεράαααστιο χρέος μου δεν μπορεί να εξαφανίσει-ακόμα), που με κάνει να γελάω, να χαίρομαι, να ανακαλύπτω καινούρια πράγματα, να βλέπω τη ζωή αλλιώς. Που το αγκαλιάζω και γεμίζει η μέρα μου με πεταλούδες, γέλια και πολύχρωμα μπαλόνια!

Υ.Γ  Σ' ευχαριστώ...