Με πολλές πιθανότητες αυτό να είναι το τελευταίο μου ποστ για το 2009,ήθελα να είναι "εγώ". Όσο γίνεται. Πέρα από αστεία,χαβαλεδιάσματα και σεξουαλικά υπονοούμενα,που τόσο πολύ τα καταφέρνω σε αυτά είναι η αλήθεια. :)

Φέτος,τα 35α Χριστούγεννα της ζωής μου,θα τα περάσω οικογενειακά. Όπως εξάλλου και τα προηγούμενα 34. Δεν θα πάω στην Βιέννη,ούτε στην Πράγα,ούτε στην Φλωρεντία. Δεν θα περπατάω χέρι-χέρι σε γραφικά δρομάκια με κάποιον,ούτε θα σκύβει γελώντας να με φιλάει όποτε θα λέω καμιά χαζομάρα (και θα με αγαπάει ακριβώς γι' αυτό). Ούτε καν θα πάρω καρτούλα με καρδούλες,που τόσο τις σιχαίνομαι,αλλά γι' αυτόν θα έκανα μια εξαίρεση και θα χαιρόμουν πραγματικά. Θα είμαι περιτριγυρισμένη από ανθρώπους που με αγαπάνε και τους αγαπώ,θα λέμε αστεία,θα γελάμε,θα χορεύουμε κι εγώ θα είμαι μόνη. Και αχάριστη ίσως? Μπορεί. 

Δεν παλεύεται όμως εύκολα η μοναξιά. Κι αν καταφέρεις και την νικήσεις και σου φαίνεται αδιάφορη,θα είναι για λίγο. Εγώ τα έχω καταφέρει πολλές φορές. Όταν βρίσκομαι με καλή παρέα και ξεκαρδιζόμαστε στα γέλια,όταν βγαίνω έξω με τις φίλες μου και πειράζουμε δύσμοιρα αγοράκια,όταν βλέπω στο σινεμά μία πολυαναμενόμενη τανία με αγαπημένο μου πρωταγωνιστή. Όμως έχω καταλάβει ότι δεν είμαι πιο έξυπνη από αυτή. Βρίσκει πάντα τρόπο να με κάνει να αισθανθώ την παρουσία της. Πετάγεται ξαφνικά μπροστά μου όταν είναι πράγματι το τελευταίο πράγμα που περιμένω. Όταν ψωνίζω κάτι σε ένα μαγαζί και δίπλα μου μια κοπέλα ρωτάει το αγόρι της αν της "πηγαίνει" αυτό που δοκιμάζει,όταν είμαι στο γραφείο μου και ακούω τον συνάδελφό μου να μιλάει στην γυναίκα του για το τί θα κάνουν το βράδυ,όταν περπατάω και σκουντουφλάει πάνω μου ένα ζευγαράκι που,από την χαρά και τον ενθουσιασμό του ο ένας για τον άλλο,δεν βλέπει σχεδόν μπροστά του.   

Η αλήθεια είναι ότι φοβάμαι. Φοβάμαι να μείνω μόνη. Φοβάμαι ότι θα γίνω το κορίτσι κάποιου που δεν είναι για μένα,μόνο και μόνο επειδή θα μου στείλει ένα πρωί "καλημέρα,μου λείπεις" στο κινητό,και θα το 'χω πεθυμήσει τόσο αυτό το μήνυμα ρε γαμώτο! Φοβάμαι μην περάσουν κι άλλα χρόνια μοναξιάς. Φοβάμαι μήπως δεν ξανακάνω ποτέ έρωτα. Φοβάμαι μην πεθάνω με όλους τους χυμούς μου...

Κι όταν ακούω κι αυτό το τραγούδι ερμηνευμένο από την Etta James....

I want a Sunday kind of love,
A love to last, past Saturday night,
I'd like to know it's more than love at first sight,
I want a Sunday kind of love.

I want a love that's on the square,
Can't seem to find somebody to care,
I'm on a lonely road that leads me nowhere,
I need a Sunday kind of love.

I do my Sunday dreaming, and all my Sunday scheming,
Every minute, every hour, every day,
I'm hoping to discover a certain kind of lover,
Who can show me the way.

My arms need someone to enfold,
To keep me warm when Mondays are cold,
A love for all my life to have and to hold,
I want a Sunday kind of love.

...άστα να πάνε.

Τα λέμε του χρόνου μάλλον. Χρόνια Ευτυχισμένα σε όλους. Φιλιά.

Αυτές τις μέρες που έχει κρύο,έχει πλάκα να κυκλοφορείς με συγκοινωνίες. Σας προτείνω να το δοκιμάσετε. Προσωπικά φασκιώνομαι με κασκόλια και γάντια κάθε μέρα και μπαίνω στο τρόλλεϋ. Το «μπαίνω» βέβαια είναι σχετικό,γιατί στην πραγματικότητα αισθάνομαι ότι βγαίνω. Όλα τα παράθυρα τέντα! Πάω η δύσμοιρη να κλείσω κάνα παράθυρο κι ακούω:

- Μηηηη!!!Μην το κλείνετε!!!Η γρίπη!!!!!!!!!!

- Πού ρε παιδιά? Πού είναι να την δω κι εγώ?  

Με δυσκολία βρίσκω θέση κοντά σε ένα κλειστό παράθυρο να πάω να ρημαδοκάτσω. Βάζω στοίχημα με τον εαυτό μου σε πόση ώρα θα μου πουν να το ανοίξω. Και όντως,δεν περνάνε 2 λεπτά και μία κυρία δίπλα μου,η οποία κοιτάει μία εμένα και μία το παράθυρο με εμφανή απορία στο βλέμμα,του τύπου «καλά αυτή δεν πάει καλά»,με ρωτάει:  

- Θα σας πείραζε να ανοίξουμε το παράθυρο? Για την γρίπη,καταλαβαίνετε…

Να το ανοίξουμε κι αυτό. Γιατί όχι? Να είμαστε καμπριολέ. Σας ορκίζομαι,ούτε το καλοκαίρι δεν έχω δει τόσα ανοιχτά παράθυρα σε μέσο μαζικής μεταφοράς. Και η μεγαλύτερη πλάκα είναι με τους ηλικιωμένους,οι οποίοι σε άλλη περίπτωση,αν μπορούσαν,δεν θα άφηναν ούτε την πόρτα να ανοίξει πριν φτάσουν στον δικό τους προορισμό. Τώρα ξαφνικά  έχουν γίνει όλοι τζόβενα και δεν τους ενοχλεί το ψωφόκρυο. Παλικάρια σας λέω,δεν μασάνε τίποτα. Στέκονται δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο,ατενίζοντας αγέρωχα την θέα έξω από αυτό,ενώ μεταμορφώνονται σιγά-σιγά από ροδαλοί σε μπλε μαρέν(bleu marine). Τόσο,που αν πας να τους σπρώξεις θα πέσουν μονοκόμματοι,ούτε μέση δεν θα λυγίσουν. Κι έτσι χαρωποί-χαρωποί,σαν στρουμφάκια σε εκδρομή,οδεύουμε προς τας εργασίας μας. 

Κι έχω και τον μπαμπά μου ο οποίος με ρωτάει προχθές. 

- Θα το κάνεις το εμβόλιο?

- Ώχου ρε πατέρα,όχι,δεν θα το κάνω. Εδώ απλό συνάχι δεν με πιάνει,θα με πιάσει η γρίπη?

- Δεν είναι έτσι.

- Και πώς είναι? Άκου να σου πω. Είμαι ένας νέος υγιής οργανισμός,τρώω τα λαχανικά μου,τα φρούτα μου καθημερινά,κοιμάμαι 7-8 ώρες την ημέρα,πηγαίνω στο γυμναστ...

- Σεξ κάνεις?

- Τι?

- Λέω,σεξ κάνεις?

- Εεεε..όοοο..χχχ…ιιι.

- Εμ?   

Εμ? Τι να του απαντήσεις κι αυτουνού? Τέλος πάντων,δεν ξέρω αν θα νοσήσω από την νέα γρίπη αλλά το πλευρίτωμα και τα νεύρα δεν τα γλυτώνω.

Η παραπάνω είναι μια φωτογραφία καμπάνιας κατά του καπνίσματος.

Τί ακριβώς δεν καταλαβαίνω?

Υ.Γ 1. Διαβάστε και την επικεφαλίδα της αφίσας μπας και σας βοηθήσει.Εμένα με μπέρδεψε... 

Υ.Γ 2. Περνάω περίοδο λιτότητας

...μήπως είδε κανείς τον μπελά μου?

  Γιατί τον γυρεύω...

Το βρήκα αστείο και αμέσως σκέφτηκα: "Αν δεν το μοιραστώ με τους φίλους μου,με ποιόν θα το μοιραστώ? Ε?"

Ένας άντρας πάει για εξετάσεις στον ουρολόγο του. Στο ιατρείο του λαμβάνει χώρα ο παρακάτω διάλογος

Ασθενής: Υποσχεθείτε μου ότι δε θα γελάσετε.

Γιατρός: Ξεχνάτε ότι είμαι επαγγελματίας; Στα 20 χρόνια που εξασκώ αυτό το επάγγελμα ποτέ μου δεν έχω γελάσει σε βάρος ασθενή.

Ασθενής: Καλά τότε, του λέει ο άντρας, και βγάζει το παντελόνι του, αποκαλύπτοντας το μικρότερο μόριο που είχε δει ο γιατρός στη ζωή του. Είχε το μέγεθος μιας μπαταρίας του τηλεκοντρόλ.

Ανίκανος να ελέγξει τον εαυτό του, ο γιατρός αρχίζει να χαχανίζει και το χαχανητό του γρήγορα εξελίσσεται σε υστερικό γέλιο. Μετά από 10 λεπτά καταφέρνει να σταματήσει και να ανασυγκροτηθεί.

Γιατρός: Σας ζητώ συγγνώμη, του λέει. Αλήθεια. Δεν ξέρω τι με έπιασε. Στο λόγο της τιμής μου ως γιατρού και τζέντλεμαν σας υπόσχομαι ότι δε θα ξανασυμβεί. Πείτε μου τώρα, τι πρόβλημα αντιμετωπίζετε;    

Ασθενής: Έχει πρηστεί...

* Ο τίτλος είναι δανεισμένος από το μέλος gusfunn