Μόνος. Στενοχωρημένος. Κλεισμένος στον εαυτό του. Νομίζει ότι έχασε τα πάντα στη ζωή του. Πού και πού κάνει “αποδράσεις” από τη “φυλακή” του και εμφανίζεται στον έξω κόσμο.

Εκείνη αλλού. Πέρασε όμορφα. Συνεχίζει να μαζεύει κι άλλες εμπειρίες. Κατηγορείται για την ηθική της την οποία ο περίγυρος θεωρεί ανύπαρκτη...

• να με παρατήσει τόσο ωμά? Τόσο απότομα?

• Ε ωμά και απότομα θα σε παράταγε! Πώς ήθελες να σε παρατήσει δηλαδή? Σιγά μην το πρωτοκολλούσε!

• Για να αποκτήσει νέες εμπειρίες! Τελικά δεν το περίμενα να είναι τόσο ανήθικη!

• Αυτό είναι το λάθος μας. Θεωρούμε ανήθικες όσες γυναίκες κουβαλάνε μέσα τους την ηθική μας, την ηθική των αντρών. Και αντί να τις αισθανόμαστε πιο κοντά μας και να τις αγαπάμε περισσότερο, τις σιχαινόμαστε, τις μισούμε. Μισούμε δηλαδή στην ουσία και σιχαινόμαστε τον ίδιο μας τον εαυτό!

• Αηδίες! Και πώς λέγεται δηλαδή αυτό που εσύ προσπαθείς, παλεύεις, κάνεις τα πάντα για μια γυναίκα κι εκείνη σε χρησιμοποιεί σα φτηνό κουτάκι της κόκα-κόλα? Πού σε βρίσκει σε καλή κατάσταση, σε πίνει, μετά σε τσαλαπατάει και σε πετάει έτσι αποτελειωμένο στον πρώτο κάδο απορριμμάτων που θα βρει μπροστά της? Πώς λέγεται αυτό κύριε αμπελοφιλόσοφε?

• Οικολογική συνείδηση λέγεται! Να πώς λέγεται! Φαντάζεσαι να το πέταγε κάτω?

• ....................

Ετούτο το blog στη διαδρομή του έχει αγαπήσει πολλούς. Φωτομοντέλα, τελειωμένους εθνοπατέρες, τρικολόρε πολιτικούς, γιατρούς χωρίς όρια (σύνορα), εραστές της κακιάς ώρας, σούπερ-ήρωες και ανθρωπάκια όλων των ειδών που συναγωνίζονται μαζί μου στη φτήνια…

Ο Χριστόδουλος ήτανε μια από τις «αγάπες» αυτού του blog. Ποτέ δεν τον συμπάθησα, καθώς θεωρούσα πάντα ότι οι κινήσεις είχαν μια συγκεκριμένη αλληλουχία, που ήτανε απέναντι από αυτά που εγώ έχω στο μυαλό μου…

Ήτανε καλοκαίρι του 2000. Έπινα τον καφέ μου στο μπαλκόνι χαζεύοντας το δάσος του mon repos. Ξαφνικά ακούω από μέσα έναν απίστευτο θόρυβο, σε αμέτρητα ντεσιμπέλ, σα να σκάσανε για πρωινό οι 300 του Λεωνίδα και πετούσανε τις ασπίδες τους εδώ και κει όπως εμείς πετάμε τα μπουφάν μας…

Δεν ήτανε τίποτα απ’ αυτά. Ήταν η τηλεόραση που ο συγκάτοικός μου τότε την είχε βάλει τέρμα καθώς μίλαγε ο Χριστόδουλος σε ανοικτή συγκέντρωση στην Αθήνα για τις ταυτότητες…

-         Κλείστον ή χαμήλωσέ τον! Έλεος! Ρόμπα μ’ έκανες!

-         Τώρα που μιλάει η αρχηγάρα? Κοίταξε εδώ κοσμοπλυμμήρα που γίνεται!

-         Ε τι να πω…προσοχή στα φρεάτια…

-         Άκου τι λέει ο μαγκας! Η εκκλησία δεν συναλλάσσεται, ούτε δωροδοκείται!

-         Έλα ρε! Σοβαρά?

-         Η εκκλησία επίσης ούτε εξαγοράζεται, ούτε πρόκειται να λυγίσει στις προκλήσεις!

-         Ούτε αυτό?

-         Κι ούτε υποχωρεί στα πιστεύω της και δεν υπολογίζει κανένα κόστος!

-         Ούτε κι αυτό?

-         Κι ούτε συμμαχεί με δυνάμεις που θέλουν τον περιορισμό της!

-         Οκ λοιπόν, μας ενημέρωσε τι δεν κάνει η εκκλησία. Υπάρχει περίπτωση να μας ενημερώσει κάποιος για το τι στο καλό κάνει?

Ο Χριστόδουλος αναμφισβήτητα υπήρξε μεγάλος ηγέτης. Δε θα μπορούσε ο καθένας να κατεβάσει κάτω στους δρόμους δυο εκατομμύρια κόσμο, ούτε ο εγκέλαδος. Και εμάς που ποτέ δεν τον εκτιμήσαμε, σίγουρα μας βοήθησε να καταλάβουμε καλύτερα τον εαυτό μας. Και κυρίως στο μέλλον να προσέχουμε περισσότερο…

Δε μπορώ να το κρύψω…τις χαίρομαι αυτές τις μέρες γιατί κρύβουν όλο νοήματα. Αρκεί να έχεις τις κεραίες σου ανοιχτές…

Κατάλαβα το νόημα της φιλίας. Πας, εκμυστηρεύεσαι σε κάποιον οτιδήποτε, καμιά απατεωνίτσα που χεις κάνεις κι εσύ σαν άνθρωπος κι αυτός σου ορκίζεται ότι δε θα το πει πουθενά. Εν ολίγοις δηλαδή είναι τάφος, άσχετο αν σαν καλός φίλος δίπλα ετοιμάζει το δικό σου. 

-         Ώπα ρε μάγκα, δεν είπαμε πως δε θα πεις τίποτα?

-         Δεν το πα σε κανέναν! Είδες να μιλάω σε κανέναν? Μόνος μου μίλαγα!

-         Μπροστά στην κάμερα όμως!

-         Άρα συμφωνούμε ότι δεν το πα σε κανέναν, διαφωνούμε στη σκηνοθετική άποψη…

Κατάλαβα το νόημα της εργασίας. Ο αδερφός μου μετά από χρόνια ταλαιπωρίας, τελικά αγόρασε έναν βρεφονηπιακό σταθμό και όπως δείχνουν τα πράγματα, δε θα ξαναδουλέψει στη ζωή του…

-         Πού πας κατακαημένε με το σκουλαρίκι στ’ αυτί και τα δεκαοχτώ δακτυλίδια? Τα παιδάκια θα νομίζουν ότι ήρθε να τους κάνει μάθημα ο Jim Morrison!

-         Αν δεν έχεις βρει τίποτα μέχρι του χρόνου, θες να σε πάρω μαζί μου στο σταθμό?

-         Τι να κάνουμε? Να παίζουμε κουτσό?

-         Πασιέντζα στον υπολογιστή ρε γίδι!

-         Δεν το έθεσες έτσι πριν! Ναι, αυτή είναι μια σοβαρή επαγγελματική πρόταση!

-         Και θα βάλουμε και πόκερ!

-         Πες το έτσι! Και  με προοπτικές δηλαδή!

Κατάλαβα το νόημα του έρωτα. Σ’ αγαπάει. Δε μπορεί χωρίς εσένα, γι’ αυτό βρίσκει έναν άλλο παράλληλα, που όμως σου μοιάζει. Την αγαπάς. Και σε πνίγει η απουσία της γι’ αυτό και προσπαθείς να πιαστείς απ’ ο,τι χέρι να ‘ναι, μπας και σωθείς. Εσύ χέρι προσπάθησες να πιάσεις πάντως, άλλο το τι τελικά έπιασες, δεν ευθύνεσαι εσύ…

-         Την αγαπάω αλλά θέλω πού και πού αλλαγή! Τι να κάνω?

-         Αν θες αλλαγή να πας να ψηφίσεις, όχι να π***ξεις!

-         Και σένα τι σε νοιάζει? Φαντάρος είμαι, την πρώτη που βρήκα στο λιμάνι και μου μίλησε, τη βούτηξα και της έδωσα να καταλάβει!!! Αμέ! Αλήθεια, εσύ γιατί δεν ήρθες να με πάρεις που είχαμε συμφωνήσει?

-         Γιατί δε μπόρεσα να έρθω! Είχα δουλειά. Έστειλα τη δικιά μου να ρθει να σε πάρει…

Ο πόνος του ξεχείλιζε από τις μύτες των ποδιών…

- Με παράτησε η τσουράπω! Μ’ έστειλε για βρούβες!

Όταν πρέπει να χειριστείς τέτοια θέματα, είναι καλό να παίρνεις μαθήματα από την ιστορία.

Πρώτος-πρώτος την έκανε ο Κοραής. Ήθελε πολύ να πολεμήσει, αλλά είχε ένα πρόβλημα. Το σπίτι του έβλεπε φάτσα το λιμάνι της Χίου. Κάποια μεσημέρια ερχόντουσαν τουρκικά καράβια και ρίχνανε κανονιές στο λιμάνι. Αυτό δεν τον πείραζε και πάρα πολύ, ούτως ή άλλως ξένοι ήτανε. Αυτό όμως που τον έκανε «Τούρκο» ήτανε η συμπεριφορά των Ελλήνων που απαντούσανε!

-         Και καλά, αυτοί είναι τουρκόγυφτοι, δε σέβονται τίποτα! Εσείς δε ντρέπεστε να βαράτε κανονιές, ευρωπαίοι πράμα, τις ώρες κοινής ησυχίας???

Μετά από αυτό δεν είχε επιλογές. Πήρε τα μάτια το κι έφυγε για το Παρίσι. Πήρε όμως μαζί του τον άσβεστο πόθο για λευτεριά, τον πόνο του για τη σκλαβωμένη πατρίδα, καθώς και μια μήνυση από τον έλληνα υπεύθυνο των κανονιών για άδικη επίθεση…

Ούτε εκεί όμως κάθισε ήσυχος. Συνεχώς έστελνε επιστολές δίνοντας κουράγιο στους εξεγερμένους αδερφούς.

«Ω! Τέκνα της πατρίδος! Δακρύζομεν βλέποντάς σας να πολεμήτε τον εχθρόν με σθένος και παλληκαριά! Σνεχίστε τον αγώνα σας! Ημεις ήμεθα εδώ έτοιμοι όποτε μας το ζητήσει η πατρίς να προσφέρομεν το παν για την ελευθερίαν της! Αγωνισθείτε! Εγώ τώρα πάω να παίξω μπριτζ και μετά είμαι καλεσμένος στη madame Sabine όπου θα εγκαινιάσει τον νέο της πολυέλαιο σε κλειστόν κύκλον! Εκεί θα μιλήσω για σας αδέρφια μου! Σας εύχομαι καλήν λευτεριάν! Ευχηθείτε μου καλά κέρδη!»

Ήταν, όπως κάθε διανοούμενος, υποστηρικτής της μέσης οδού. Μέση οδός είναι να μην κάθεσαι στ’ αυγά σου. Μέση οδός είναι όμως και να μην τα πετάς από φόβο μη λερωθεί το μπλουζάκι σου. Εν τέλει πήρε το μέρος των εξεγερμένων. Ούτως ή άλλως τσάμπα ήτανε…

Όπως κι η εκκλησία που όποτε τη ρώταγαν οι φτωχοί κι αγράμματοι έλληνες…

-         να κάνουμε επανάσταση?

-         Όχι τέκνα μου! Αυτές είναι σκέψεις του διαβόλου!

-         Μα αυτοί ξεκίνησαν πρώτοι και δε μας ΄χουν αφήσει ούτε μανικετόκουμπο!

-         Και τι φοβάστε? Μήπως δε σας βάλουν στο καζίνο? Η μοναδική επανάσταση τέκνα μου είναι η Δευτέρα παρουσία!!! Αυτή είναι η επανάσταση!

-         Και δε μας το λεγες ρε πάτερ και καθόμαστε και κυνηγιόμαστε με τους Τούρκους και ιδρώνουμε κι οι μισοί άντρες έχουν αρπάξει βηχαλάκι τρελλο?

-         Τη μέση οδό τέκνα μου! Η μέση οδός! Μέχρι να ρθει  Δευτέρα παρουσία!

Ο πόνος του ξεχείλιζε από τις μύτες των ποδιών…

-         Με παράτησε η τσουράπω! Μ’ έστειλε για βρούβες! Θα πάω να τα σπάσω όλα! Μάλλον τα φτιαξε με άλλον!

-         Χαλάρωσε αδερφέ! Διδάξου απ’ τους προγόνους σου! Ξέρεις τη μέση οδό? Αυτή να ακολουθήσεις!

-         Τι να κάνω δηλαδή?

-         Να πας με ευγένεια σπίτι της και να της γράψεις μια επιστολή που θα λέει «καλή συνέχεια σ’ ο,τι κάνεις!»

-         Τι ανοησίες είναι αυτές? Ωραία, το παίζω πες «μέση οδός»…κι αν είναι κει κι ο άλλος???

-         Πάρα πολύ ωραία! Αυτή θα ναι στο σπίτι της η δευτέρα παρουσία!

Το ότι δεν έχω ίντερνετ αυτές τις μέρες, δε σημαίνει ότι δε συνεχίζω να ζω στον κόσμο μου. Ναι! Το ομολογώ. Έχω δει ΤV λίγο πάνω από το κανονικό. Και μ' έβαλε σ' έναν κόσμο που θα ήθελα να ζήσω, όμως δεν τα έχω καταφέρει δυστυχώς μέχρι στιγμής. Σκάνδαλα, κερατώματα, ροζ ιστορίες, πολιτικά σκάνδαλα εκετομμυρίων ευρώ, σεξ, μίζες, εξώγαμα...

Και τους παρακολούθησα, οι μισοί να θάβουν τους άλλους μισούς από την τηλεόραση. “Ωραίο συναίσθημα!” σκέφτηκα, “και μοντέρνο!”. Κι εμείς οι μαλάκες καθόμαστε και θάβουμε πίσω από την πλάτη, σαν τον παλιό καλό καιρό...

Και κάνω διάφορες σκέψεις, έτσι για να περνά η ώρα...

Ο Ζαχόπουλος άκουσα συνέρχεται σιγά-σιγά. Ελπίζω το κρεβάτι του στον 5ο όροφο του νοσοκομείου να μη βλέπει παράθυρο...

Ο Τριανταφυλλόπουλος σοκαρίστηκε με τις γυμνές φωτογραφίες του Ζαχόπουλου στο “Πρώτο Θέμα”. Η γυναίκα του δε, όπως είπε, κοκκίνησε βλέποντας τις. Ευτυχώς δηλαδή πριν δέκα χρόνια που είχε βάλει ο ίδιος βίντεο τον Κορκολή στην εκπομπή του, εκείνη δεν είχε γεννηθεί ακόμα...

Το Υπουργείο πολιτισμού είναι ανίκανο και δε ξέρει πώς να απαντήσει στις επιθέσεις και στους χαρακτηρισμούς που δέχεται απ' όλες τις πλευρές. Είναι λογικό να μη ξέρει από χαρακτηρισμούς. Εξάλλου εδώ και τέσσερα χρόνια μόνο αποχαρακτηρισμούς κάνει...

Η γυναίκα του Πασχάλη, επί έξι μήνες προσπαθούσε να μας πείσει ότι το παιδί δεν είναι του άντρα της. Μετά το τεστ και την αποκάλυψη περιμένουμε νέα εκστρατεία από μέρους της, ότι μπορεί μεν το παιδί να ναι δικό του, αλλά δεν του μοιάζει!

Η γυναίκα του Πασχάλη, υποψήφια βουλευτής της ΝΔ το 2007, είπε πως το παιδί δεν ήταν του άντρα της και την άλλη την έβγαζε τρελλή. Τελικά το παιδί είναι του άντρα της και η άλλη δεν είναι τρελλή. Έχει δηλαδή όλα τα φόντα να διαδεχτεί το Ζαχόπουλο!

Ο Καραμανλής, λένε, είχε τυφλή εμπιστοσύνη στο Ζαχόπουλο. Φαίνεται είχε δει τις φωτογραφίες που ήτανε ο δεύτερος γυμνός, αλλίως το “τυφλή” δεν εξηγείται...

Πήγε, σαβουρώθηκε, γκρεμοτσακίστηκε, βγήκαν όλα στη φόρα, δημιούργησε πρόβλημα, τον πήρανε και τα κανάλια, νασου κι οι γυμνές φωτογραφίες...δεν ήξερε, δε ρώταγε? Ο άλλος βγήκε, είπε “στιγμιαίο λάθος” και καθάρισε!

Πάντως, κι ας λένε οι κακεντρεχείς, ο Ζαχόπουλος έδωσε ένα τέλος στην ιστορία που θα ζήλευαν ακόμα κι οι ιππότες στο μεσαίωνα. Ο Σαίξπηρ μόνο, αυτός ο αξεπέραστος δημιουργός, κατάφερε να αγγίξει λίγο απ' την απολυτότητα των τόσων πολλών συναισθημάτων που κρεμιόντουσαν σα μορταδέλες μέσα στο υπουργείο πολιτισμού. Μόνο με τα λόγια ενός Ρωμαίου και μιας Ιουλιέτας μπορεί να δοθεί κάπως το μεγαλείο του έρωτα που βίωσαν εκεί τα δύο πιτσουνάκια, προσαρμοσμένο πάντα στη σύγχρονη πραγματικότητα...

• Ρωμαίο! Ρωμαίο! Γιατί να σαι ο Ρωμαίος? (γενικέ γραμματέα! Γενικέ γραμματέα! Γιατί να σαι ο γενικός γραμματέας?)

• Γιατί ξέρω τον Καραμανλή μωρή ηλίθια! (διαχρονική απάντηση...)

Καλημέρα σας...

Πάντα μ' αρέσανε τα ρίσκα. Αλλά επίσης δε μ' αρέσει να χρωστάω κιόλας. Αυτά τα δυο χαρακτηριστικά όμως είναι ασύμβατα.

Γιατί, αν το ρίσκο δεν είναι συναισθηματικού τύπου, σημαίνει κυρίως χρήματα. Γιατί εξάλλου τι άλλο να ρισκάρεις? Μανταλάκια? Ή τυρόπιτες?

Έτσι λοιπόν, αν είσαι του ρίσκου, και ταυτόχρονα το φοβάσαι και λίγο, μοιάζεις με τον τύπο που χωρίζει τη δικιά του, ανοίγει την πόρτα να φύγει αλλά κάτι τον κρατάει πίσω. Δεν είναι οι τύψεις αυτές, αλλά το δάχτυλό του που έχει σφηνώσει στην εξώπορτα που η τύπισσα βάρεσε με θυμό φωνάζοντας “Άει σιχτίρ ηλίθιε!”. Άρα στο τέλος ο τύπος δεν έμεινε μόνο χωρίς γκόμενα, αλλά και χωρίς δάχτυλο. Αυτό λέγεται αλλιώς και ως “το ρίσκο του Πασχάλη”.

Όταν θέλουν να σου κάνουν πρόταση για ρίσκο, πρέπει να ξέρουν πότε θα σε πετύχουν. Το πρωί είναι αδύνατο. Γιατί αν δεν έχεις πάρει την καφείνη σου σωστά, υπάρχει πιθανότητα ο άλλος που θα σου ρθει με το πακέτο των προτάσεων του, όχι μόνο να μη γίνει δεκτός αυτός και το πακέτο του, αλλά παίζει η πιθανότητα να το φορέσει και καπέλο.

Η καλύτερη ώρα είναι μετά το φαγητό. Εκεί σε βρίσκουνε ναρκωμένο και μπαιλντισμένο. Το πιο σημαντικό όμως είναι δε, ότι σε πολλές ερωτήσεις αντί για σένα απαντάει το κοτόπουλο που μόλις έχεις καταβροχθίσει κι έχει εκδικητικές τάσεις.

Έτσι με βρήκανε και μένα...

• Είσαι να ανοίξουμε μια επιχείρηση μαζί?

• Αν βρήκες καλό άλλοθι...

• ξεκόλλα ρε, να φτιάξουμε μια επιχείρηση! Συνεταιράκια!

• Και τι να πουλάμε ρε καημένε? Τράπουλες? Ή βίους Αγίων?

• Όχι ρε! Κάτι που το κατέχουμε! ********* (να μην το ματιάσω)

• και πόσο πάει το μαλλί?

• 250.000 ευρώ! Δηλαδή...τίποτα!!!

• το “τίποτα” ως απάντηση αντιστοιχει στην ερώτηση “Τι είναι ο άνθρωπος”. Στην απάντηση “250,000 ευρώ” αντιστοιχεί μια άλλη ερώτηση! “πόσο μαλάκας είσαι”!

• Θα πάρουμε δάνειο βρε συ! Μπλα μπλα μπλα μπλα θα τα κονομήσουμε μπλα μπλα μπλα 2.000 ευρώ το μήνα μπλα μπλα μπλα μπλα έτοιμο το μαγαζί μπλα μπλα μπλα! (σαν τη διαφήμιση, άκουγα μόνο ο,τι χρειαζότανε)

• και δεν το κάνουμε ρε φίλε? Ούτως ή άλλως πιο κάτω δε γίνεται! Κο!

• Ωραία! Βάζουμε μπρος!

• Εννοείται! Κο Κο! Γουστάρω! Κο Κο Κο Κο Κο Κο Κο.....

(όταν μίλησε το κοτόπουλο...)

Γι' άλλη μια φορά γυρίζοντας αργά στο σπίτι, το σκηνικό γνώριμο. Σκοτάδι παντού, ένα λαμπατέρ στη γωνία να φωτίζει συνεχώς σα να είμαστε γηροκομείο που φωταγούνε το δρόμο προς την τουαλέτα όλη τη νύχτα μην τυχόν τους πέσει κανένας γέρος απ΄το μπαλκόνι, κι έναν αδερφό να κάθεται σαν το Βούδα μπρος στην τηλεόραση, βλέποντας άλλο ένα μεταμεσονύχτιο έργο με πρωτότυπο σενάριο, κάτι μαύροι να πλακώνονται δίπλα σ' ένα γήπεδο μπάσκετ, κάπου στο New Jersey...

Προτού πέσω στο κρεβάτι σα λιπόθυμος, τον ρώτησα (από ευγένεια γιατί κουτούλαγα), αν πήγε κάπου το βράδυ. Τι το θελα? Είπε ωραία πράγματα, στην αρχή βαριόμουνα αλλά μετα ξύπνησα...

• είχαμε συνάντηση παλιών συμμαθητών! 11 χρόνια μετά! Χαμός!

• Θυμήθηκες τα παλιά?

• Τα παλιά τα θυμήθηκα, αυτούς δε θυμήθηκα!

Κι εδώ είναι το μεγάλο ερώτημα. 20 γυναίκες, 20 άντρες. Όλες οι γυναίκες αποκατεστημένες. Όσες σπουδάσανε μπήκανε σε ιδρύματα, νοσοκομεία, τράπεζες. Όσες δεν, είχαμε απλά μια καλή δουλειά.

Απ' την άλλη οι άντρες. Με τα ίδια προσόντα, ένα απόλυτο μηδενικό. Κι αυτό δεν είναι τυχαίο. Γιατί αν επικρατεί ο φασισμός των αντρών για τις υψηλότερες θέσεις (που είναι όμως λίγες και ¨κλεισμένες¨), για τις άλλες θέσεις επικρατεί ο φασισμός των γυναικών.

Γιατί οι υψηλόβαθμοι, απ' το να βλέπουν κάθε πρωί τον νταγλαρά με την τσίμπλα στο μάτι να κρέμεται σα σταλαγμίτης και να ρουφά το φραπέ του σαν το μυρμηγκοφάγο στο ροζ πάνθηρα, προτιμούν απέναντί τους όμορφα κοριτσάκια, που ενίοτε (όπως αποδεικνύει η ιστορία) μπορούν να αποδειχτούν και “διαθέσιμα”...

Οι διάλογοι μεταξύ τους, ενδεικτικοί. Άντρες ανασφαλείς, χαμένα κορμιά, να κρύβουν τη μιζέρια τους κάτω από μυστηριώδη βλέμματα και σηκωμένους γιακάδες. Γυναίκες με λυμένα τα βασικά προβλήματά τους, εκτός απ' το αυτονόητο, για το οποίο φυσικά και οι ίδιες ευθύνονται...

Γιατί αν ψάχνεις άντρα αποκατεστημένο να δοθείς, πρέπει καταρχάς να μην τους παίρνεις τη δουλειά.

Το σκηνικό προβλέψιμο. Γυναίκες να κάθονται από τη μία σαν πάπιες όταν τις φωτογραφίζουν στο ζωολογικό κήπο, κι απ' την άλλη οι άντρες, το χαλαμανταριό της αρκούδας...

Οι άντρες ρωτούσαν με απορία τις γυναίκες...

• Γιάννα, εσύ τι δουλειά κάνεις?

• Εγώ δουλεύω σε ίδρυμα 7 χρόνια!

• Μπράβο...μπράβο...

• Εσύ Ελένη?

• Εγώ είμαι σε μια κλινική! Μια χαρά!

• Σε κλινική ε? Μπράβο...μπράβο...

• Βρε συ, ομόρφυνες το ξέρεις?

• Εσύ Μαρία?

• Εγώ δε σπούδασα, υπάλληλος σε μια εταιρεία είμαι...

• Μπράβο Μαρία...μπράβο Μαρία...

Οι γυναίκες προσπαθούσαν να δούνε τι γίνανε οι "πρώτοι" άντρες της ζωής τους...

• Νίκο! Έχεις γίνει άλλος άνθρωπος! Δε μπορώ να το πιστέψω! Πολύ ωραίο ντύσιμο και ακριβό!

• Τίποτα δεν είναι τυχαίο ξέρεις...

• Τι κάνεις στη ζωή σου? Ασχολείσαι με κάτι?

• Ε? πώς...πώς...

• με τι?

• Ε...να....ασχολούμαι με υπολογιστές...

• Πολύ ωραία! Και τι κάνεις δηλαδή?

• Τι να κάνω...ξέρω γω? Ασχολούμαι με υπολογιστές!

• Αυτό το κατάλαβα! Τι τους κάνεις δηλαδή? Τους πλένεις?

• Ε όχι φυσικά! Γενικότερα πράγματα...

• (κατάλαβα...αυτός στο chat μπαίνει όλη μέρα...)

• Εσύ Βασίλη?

• Εγώ τι?

• Τι κάνεις στη ζωή σου?

• Κοίτα...πολλά πράγματα...

• Όπως?

• Κοίτα...τώρα τίποτα...αλλά έχω μεγάλα σχέδια για το μέλλον!

• Πολύ ωραία! Τι δηλαδή?

• Θα οργανώσουμε κάτι με κάποια παιδιά!

• Σπουδαία! Τι δηλαδή θα οργανώσετε?

• Ε αυτό δεν το έχουμε βρει ακόμα! Κάτσε να βρω τα παιδιά πρώτα!

• (κατάλαβα...αυτός ψάχνεται για πέντε επί πέντε...)

• Εσύ Δημήτρη?

• Εγώ μια χαρά! Τι άλλα?

• Δόξα τω Θεώ, βρήκα έναν άνθρωπο που κάτι έχει καταφέρει!

• Ναι, ναι, δεν έχω παράπονο! Τι άλλα?

• Και με τι ασχολείσαι αν επιτρέπεις?

• Πως! Εννοείται ότι σου επιτρέπω! Αλλοίμονο! Τι άλλα?

• Ναι αλλά δε μου πες με τι ασχολείσαι...

• μάλιστα...πώς να στο πω...

• Τι?

• Κοίτα, με κάτι ασχολούμαι, αλλά δε ξέρω πως το λένε...

• (κατάλαβα...αυτός κάνει τον κλόουν σε παιδικά πάρτυ...)

• Εσύ Μιχάλη?

• Εγώ δούλεψα πολύ, και κατάφερα δουλεύοντας να τελειώσω τη νομική!

• Μπράβο Μιχάλη! Δικηγόρος δηλαδή!

• Ναι αμέ!

• Και τι υποθέσεις έχεις? Πού δουλεύεις τώρα?

• Πουθενά.

• Τι πουθενά? Δεν τελείωσες δικηγόρος?

• Ναι αμέ!

• Και τι κάνεις?

• Περιμένω να γίνω!

• (κατάλαβα...αν κι αυτός δεν πάει απαραίτητα χάλια...κι ένας άλλος κάτι περίμενε κάτω από ενα δέντρο και ανακάλυψε το νόμο της βαρύτητας...)

• Εσύ Γρηγόρη?

• Τι εγώ?

• Εσύ τι κάνεις στη ζωή σου?

• Εγώ? Ένα νέο ξεκίνημα!

• Πολύ καλά! Δηλαδή?

• Πέρασα στο μουσικό πανεπιστήμιο της Θεσσαλονίκης!

• 30 χρονών? Τώρα σου ρθε να σπουδάσεις?

• Ποτέ δεν είναι αργά!

• (κατάλαβα...αυτόν τον βλέπω ένα ρεσιτάλ να δίνει στη ζωή του κι αυτό να ναι στο τάβλι...)

Τι να πεις...όταν οι γυναίκες ψάχνουν ένα καλύτερο μέλλον, οι άντρες ψάχνουν συνεχώς μια καλύτερη διακαιολογία...

Καλημέρα!

Εγώ δεν έχω πρόβλημα να συμφωνήσω με τη γιαγιά μου...

• Γιαγιά, πάει το ίντερνετ, δεν έχω πια!

• Τι είναι αυτό το ίντεφερν παιδάκι μου? Περαστικά σου αγόρι μου, αφού σου πέρασε...

Και σιγά το πράγμα, έχω ακριβώς κάτω από το σπίτι μου ίντερνετ καφέ. Και θα ξαναβάλω κιόλας σπίτι. Αλλά το πρόβλημα είναι ότι δεν έχω τηλέφωνο, ήρθαν από τον ΟΤΕ, το κόψανε για να κάνουνε κάτι αηδίες που θέλανε, και το αφήσανε στο έλεος του και φύγανε!

Το θεματάκι το ξανασυζήτησα με την σοφή και άρτι αφιχθείσα γιαγιά που ρθε Αθήνα για να δει τους συγγενείς της...

• Γιαγιά, μας κόψανε το τηλέφωνο!

• Όφου παιδάκι μου, τώρα βρήκανε οι κουζουλοί? Και πως θα κανονίσω με τη θειά σου την Ελένη, τη θειά σου την Ελευθερία, τη θειά σου την Αργυρούλα, τη θειά σου την Σπυριδούλα, τη θειά σου τη Μηλίτσα και τη θειά σου την Καλιρρόη?

• Αμάν! Θα σκάγανε εδώ όλες αυτές? Μπορεί στον ΟΤΕ να μην έχουνε ούτε ιερό ούτε όσιο, αλλά τουλάχιστον έχουν timing!

Ήρθε ένας τεχνικός του ΟΤΕ την Κυριακή των Φώτων. Δεν ήξερε την τύφλα του μάλλον, αλλά ήρθε για να διακαιολογήσει το τριπλάσιο μεροκάματο λόγω Κυριακής, αλλά και αργίας. Μπήκε στο σπίτι σαν τον εξολοθρεφτή, δε ρώτησε καν τι βλάβη είχε, δεν πρόλαβαμε να του πούμε ούτε καλημέρα, ούτε να τον ενημερώσουμε, πήρε το τηλέφωνο κι άρχισε να το κάνει σβούρες στον αέρα...

• μην του κάνετε αέρα κύριε, δεν έχει άσθμα, τηλεφωνάκι είναι!

• Σας παρακαλώ κύριε, αφήστε με να κάνω τη δουλειά μου!

Τραβάει από πίσω κάτι καλώδια...

• καλωδιάκια είναι κύριε, δεν είναι προβοσκίδες, πώς τα τραβάτε έτσι?

• Πού καταλήγει αυτό το καλώδιο?

• Στο ποτάμι! Πού θέλετε να καταλήγει το καλώδιο κύριε, στην πρίζα φυσικά...

• μπορώ να δω την πρίζα?

• Να δούμε αν μπορέσει να σας δεχτεί...

• θέλω να αποσυνδέσω το καλώδιο και να το ξανασυνδέσω!

• Πίσω απ' την τηλεόραση είναι, αλλά σας παρακαλώ με το μαλακό, αυτή δε φταίει σε τίποτα, plasma του θεού είναι κι αυτή...

Μπαμ μπουμ ντοινγκ ντοινγκ χλάπατις και χλούπατις γκντουπ γκντουπ γκντουπ αχ! σβοοοοοοοομ γδυηφηφθυηφγρβφη έεεεεεεεεεελα! ΟΚ! Τέλος!

• Το τηλέφωνό σας θα λειτουργήσει σε δυο ώρες!

• Ελπίζω μ' αυτά που του κάνετε όταν θα συνέλθει, να θυμάται ότι ήταν τηλέφωνο...

αυτό έγινε στις 6 του μηνού τουτουνού. Οι δυο ώρες γίνανε δυο μέρες. Τα πάλαι ποτέ τηλέφωνά μας δεσπόζουν στο χώρο τους ακόμα , μόνο και μόνο για λόγους συναισθηματικούς...

τηλεφωνώ στον ΟΤΕ...

• τι πρόβλημα υπάρχει???

• είχαμε ένα τηλέφωνο...

• και?

• Δούλευε κανονικά. Μέχρι που ρθε ένας δικός σας, κι αφού το πήγαινε το τηλεφωνάκι πέρα-δώθε λες και είχε λόξυγγα, έβγαλε καλώδια, έβαλε καλώδια...

• και τι έγινε???

• θερμοσίφωνας! Εμφανισιακά όμως παρέμεινε τηλέφωνο...

• δε φταίμε εμείς κύριε!

• Ποιος φταίει? Ο τεχνικός σας μόνο δάχτυλο δε του βαλε!

• Το πρόβλημα είναι δικό σας, εσωτερικό!

• Εννοείται! Εσωτερικό και ψυχολογικό! Αν το τηλεφωνο είχε πόδια θα χε πάει κλαμμένο στο αστυνομικό τμήμα για βιασμό!

• Δε μπορώ να σας βοηθήσω παραπέρα. Αν έχετε άλλο πρόβλημα κάνετε έγγραφη αναφορά...

• Άστο κοπελιά! Έτσι ούτε σε μια τετραετία!!!

Δεν είμαι υπέρ των ιδιωτικοποιήσεων, αλλά τι να τους ευχηθώ σ' αυτή τη φάση???

Ποτέ των ποτών! π(ΟΤΕ)!

Η αλήθεια είναι ότι θέλω να ξεφύγω και τα μάτια μου να δουν κάτι πιο πέρα απ' όσα βλέπουν συνήθως. Δηλαδή θέλω ένα ταξίδι. Αλλά φοβάμαι. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, αλλά γιατί όλο αυτό το σκηνικό που περιγράφω αποκαλείται "αλλαγή παραστάσεων"... Για έναν απλό άνθρωπο αυτό λέγεται ανανέωση κι είναι ξεκούραστο...Για έναν κινητό θίασο, όπως εγώ, αυτό λέγεται τουρνέ και είναι απίστευτα κουραστικό...

Αλλά εγώ θα το κάνω και σύντομα. Θα πάρω την τρισάθλια βαλίτσα μου που απ' την υπερχρήση έχει βγάλει εξογκώματα και μοιάζει σαν να την ανέσυραν μόλις απ' τον Τιτανικό, και θα φύγω...

Ο πρώτος τόπος που μου ρχεται στο μυαλό είναι τα Χανιά, που διαθέτω τριώροφο. Στο ισόγειο έχει κολώνες όπου στηρίζει το σπίτι που βρίσκεται στον πρώτο όροφο. Στο δεύτερο όροφο έχει κεραμίδια. Θα μου πείτε πού το είδα το τριώροφο! Σπίτι μου είναι, όπως θέλω να το φωνάζω! Αμάν!

Αλλά για να πας Χανιά, όπως και σ' όλη την Κρήτη, υπάρχει στα πλοία μονοπώλιο. Τα χουν κανονίσει τόοοοσο καλά οι δυο συγκεκριμένες εταιρείες που διώχνουνε όποια εταιρεία τολμήσει, όχι να αγκυροβολήσει, αλλά και να πλύνει τα ρούχα της στα νερά του Κρητικού πελάγους...

Αλλά η αίσθηση που νοιώθεις πηγαίνοντας εκεί είναι μοναδική. Κάνεις ένα σωρό ώρες να φτάσεις, λόγω έλλειψης ανταγωνισμού, κι έτσι σου φαίνεται ότι πας πχ στην Καραιβική! Μπορεί αντικειμενικά η Κρήτη να είναι ομορφότερη (εννοείται), αλλά σίγουρα σε πρακτικό επίπεδο η πιο όμορφη γυναίκα πάντα είναι αυτή που δεν έχεις πάει ακόμα...

Συν που το ταξίδι, λόγω μονοπωλίου, κοστίζει μια περιουσία. Το πληρώνεις χρυσάφι και νοιώθεις ένας μικρός Κροίσος. Γιατί δεν έχεις εντύπωση ότι πας στο νησί αλλά πως το νοικιάζεις. Ειδικά αν πάρεις αμάξι μαζί σου κοστίζει όσο ένα αντιτορπιλικό, νοιώθεις να σε πλυμμηρίζει εθνική υπερηφάνια, να σε πλυμμηρίζει ρίγος και συγκίνηση, αν το καράβι δεν είναι τρύπιο...

Αλλά έχω κι άλλα μέρη να πάω. Στην εξωτική Ηλεία όπου το σπίτι μου αναδύεται επιβλητικά μέσα από τα έλατα, σαν αυτοκίνητο πνιγμένου που το ανασύρει ο γερανός μέσα από τη θάλασσα...

Αν μείνεις μια μέρα εκεί, ηρεμείς. Αν μείνεις δύο, ηρεμείς πολύ. Αν μείνεις τρεις, παίρνεις σακούλες ηρεμίας και για το σπίτι. Αν μείνεις παραπάνω, μάλλον θα σε βρουνε τα ΕΚΑΜ πάνω από καμιά βρυσούλα παγωμένο αλλά προσέξτε, με μια μεγαλειώδη ηρεμία να έχει ζωγραφιστεί στο κατά τ΄ άλλα παγωμένο σου πρόσωπο...Τόσο γοητευτική εικόνα που το καλό της υπόθεσης είναι ότι θα σε θυμούβται όλοι για πάντα. Το κακό είναι ότι θα σε θυμούνται μόνο όταν θα θέλουν να φτιάξουν παγάκια...

Αλλά μπορώ να πάω κι αλλού. Η Κέρκυρα που δε με ξεχνά και δεν τη ξεχνώ ποτέ. Εκεί άφησα τα ωραιότερα χρόνια της ζωής μου, αλλά δε θέλω να πηγαίνω συχνά γιατί είναι σαν να της τα ζητάω πίσω. Έχω τα δίκια μου κι εγώ γιατί κάποια πράγματα είναι ανεκτίμητα και απλά δε χαρίζονται. Έχει τα δίκια της κι αυτή, γιατί κάθε στιγμή είναι μοναδική, δε μπορείς να την πηγαινοφέρνεις, και έχει μέρος των πνευματικών δικαιωμάτων...

Μπερδεμένο το μυαλό μου. Θυμίζει έναν τύπο που έχει δυο προσκλήσεις, μία για τα καλλιστεία και μία για τον ιππόδρομο και μπερδεύεται. Ποντάρει ο,τι έχει και δεν έχει στο πιο όμορφο άλογο και στην πιο γρήγορη μοντέλα...

Μπορεί να χάνει και στα δύο κατά κράτος, αφού το άλογο αποδεικνύεται φτηνή απομίμηση του "μικρού πόνυ" από τα παιδικά που δεν μπορούσε να πάρει τα πόδια του, μπορεί η μοντέλα να μη στέφεται ούτε Μις αγροκαλλιέργεια, αλλά έχει πετύχει το μυαλό αυτό το ακατόρθωτο...

Ανακάλυψε ταλέντα και στα δύο, που ούτε τα ίδια δεν είχανε σκεφτεί ποτέ...

ΟΚ! Το κατάλαβα! Θέλω ξεκούραση...(αλλάγη παραστάσεων δηλαδή, αλλά με άλλη διατύπωση...)

Καλημέρα...

Η αδιαφορία, ο ατομικισμός, ο ανταγωνισμός κυριεύουν τα πάντα. Διαφημίζονται οπουδήποτε και μας σκεπάζουν.

Αυτό όμως είναι ο,τι φαίνεται. Αλλά υπάρχει κι η αγάπη. Μπορεί να μην είναι πρώτο θέμα στα δελτία ειδήσεων, να μην προβάλλεται, να μην τοιχοκολλείται στις μεγάλες λεωφόρους, όμως υπάρχει. Χωρίς να επιβάλλεται.

Δεν παρουσιάζεται πάντα με τον παραδοσιακό τρόπο αλλά μ’ έναν κάποιο μαγικό είναι παρούσα παντού, μέσα στο σπίτι, στις γειτονιές, στους χώρους διασκέδασης. Παντού.

Ενώνει ωκεανούς και ηπείρους. Και χιλιάδες χιλιόμετρα είναι ικανή να τα μετατρέψει μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα σ’ ένα χάρτινο τοίχο. Όποιος έχει ζήσει επί μακρόν σχέση εξ αποστάσεως, μπορεί να καταλάβει…

Εγώ δεν το χω ζήσει  ευτυχώς. Το χω βιώσει όμως μέσα από ιστορίες άλλων. Ασφαλώς ρομαντικές….με την αγάπη να φτάνει ως τα μπούνια…

-         Με σκέφτεσαι μωρό μου?

-         Αμ κάνω και τίποτ’ άλλο? Συ μωρό μου?

-         Όλη τη μέρα αυτό κάνω κι εγώ μωρό μου!

-         Πώς τα περνάς εκεί μωρό μου?

-         Πώς να τα περνάω μωρό μου? Μοναξιά, μελαγχολία…μου λείπεις παράφορα και νοιώθω πολύ μόνη…εσύ?

-         Ανία, βαρεμάρα και μουντάδα κι εγώ μωρό μου…περιμένω να γυρίσεις πάλι πίσω, μου ‘λειψες τρελλά…

-         Θα ρθω μωρό μου, και θα γίνουμε όπως ήμασταν…θυμάσαι μωρό μου?

-         Ξεχνιόνται αυτά μωρό μου? Θα ξεκινήσουμε πάλι απ’ την αρχή, σα να γνωριζόμαστε πρώτη φορά μωρό μου…

-         Σε σκέφτομαι…

-         Κι εγώ…

-         Σε θέλω…

-         Κι εγώ…πάρα πολύ! Πάρ’ το χέρι σου!

-         Ε?...

-         Απ’ το τηλέφωνο…(γκλουπ) και βαλ’ το στην καρδιά σου…πόσο χτυπάει για μένα?

-         Συνέχεια και δυνατά! Θέλω να σφίξω στα δυο μου χέρια το γυμνό κορμί σου…

-         Ναι…

-         Να το μυρίσω, να το χαϊδέψω…

-         Αχ ναι…

-         Και να ξαναπιάσουμε μαζί το ζενίθ της απόλαυσης!!!

-         Αχ αχ ναι….

-         Σ’ έφτιαξα μωρό μου?

-         Πολύ!!! Ξαναβαλ’ το χέρι σου!

-         .........