Πολλά θ' ακούσεις για την αγάπη. Πολλά περισσότερα θα σκεφτείς. Κι αν δε ξέρεις τις λέξεις, το ένστικτό σου θα είναι κει: να τις θυμίσει, να τις υπαγορεύσει, ώστε να γίνουν αφετηρία μιας νέας ζωής. Και σκοπός. Και -γιατί όχι- αυτοσκοπός. Γιατί η αγάπη δεν είναι ένα ποτάμι που παρασέρνει ο,τι συναντήσει στο τρελλό διάβα του, δεν είναι ορμητική, δεν εκδικείται, δεν αποτεφρώνει. Η αγάπη είναι μια ήσυχη και γλυκειά μελωδία που ενυπάρχει στο καθετί και του δίνει αξία γαληνεύοντας το, το χρωματίζει, και «οπλισμένη» η μελωδία με το πιο ευγενές συναίσθημα, απλώνεται στον κόσμο και τον οραματίζει. Όπως έγραφε και ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ «μίλα μου ψιθυριστά αν μου μιλάς για αγάπη». Γιατί η αγάπη δεν φωνάζει. Δεν κατευθύνει. Μόνο εμπνέει. Δεν βελτιώνει. Αλλάζει τα πάντα. Έτσι όπως ξέρει αυτή. Ήσυχα και απλά.

Από την άλλη ο έρωτας είναι μια σφαίρα. Μια σφαίρα στον πυρήνα της καρδιάς των ανθρώπων, στον πυρήνα της κοινωνίας. Τηδυναμιτίζεικαι τη μεταλλάσσει. Ο έρωτας κρύβει μέσα του την επανάσταση. Μη σκεφτείς όμως μια επανάσταση γαρυφάλλων, αλλά την πιο σκληρή και αιματηρήεπανάστασηπου έρχεται να συντρίψει το παρόνstatus quoκαι να ξαναχτίσει στις στάχτες του ένα άλλο- ίσως καλύτερο, ίσως και χειρότερο. Γιατί ο έρωτας κρύβει μέσα του μια τέτοια δυναμική και ένανναρκισσισμόπου συχνά οδηγεί στην αβεβαιότητα και στο χάος. Αυτό το χάος, ή αλλιώς το αιώνιο σκοτάδι που συμβολίζει το τέλος όσων γνωρίζαμε ως τότε. Αλλά ίσως και το νέο ξεκίνημα. Γιατί ο έρωτας, όπως έγραφε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ, μπορεί να είναι το ωραίοτερο όνειρο, αλλά και ο χειρότερος εφιάλτης.

Πώς μπορούν να συνυπάρξουν άραγε, η αγνότητα κι η υπομονή που αντανακλά η αγάπη με την επιθετικότητα και τον περιορισμένο χρόνο του έρωτα; Κάποιος απλοϊκά σκεπτόμενος ίσως αναλογιζόταν αυτό το σχήμα σα σενάριο αστυνομικής ταινίας, που ο έρωτας ως θύτης προσπαθεί ναποδηγετήσειτο θύμα που λέγεται αγάπη, μέχρι να το διασύρει και να το καταστρέψει. Η επανάσταση όμως πάντοτε μέσα στην αγριότητα των συναισθημάτων που εξασκούνται την ώρα της μάχης, κρύβει μια αθωότητα, μια γνησιότητα, μια αδολία, σχεδιασμένη από ανθρώπους της φαντασίας και της επινοητικότητας. Ίσως και μέσα στον έρωτα λοιπόν, ενσταλλάζεται αυτή η γλυκειά παρθενιά που διαχέει κάθε επαναστατική ενέργεια καιθεμελιώνειτο συναίσθημα της αγάπης. Μια τριγωνική σχέση αλληλεξάρτησης, ένα πυθαγόρειο θεώρημα που η λύση του εκπορεύεται -ή ίσως είναι- το ίδιο το μυστηριο της ζωής.

Ο Γκαμπριέλ Γκαρσία Μάρκες στο μυθιστόρημά του «ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας» διηγείται την ιστορία του Φλορεντίνο Αρίσα, ενός νέου που ερωτεύτηκε με πάθος την επίσης νεαρή Φερμίνα Δάσα μέσα από αλληλογραφία. Οι συνθήκες της ζωής όμως τους φέρανε μακριά και η Φερμίνα παντρεύτηκε άλλον. Ο Αρίσα, τυφλωμένος από το ερωτικό του πάθος είχε δώσει μια υπόσχεση στον εαυτό του: να σκοτώσει τον σύζυγο της Φερμίνα! Ποτέ δεν το έπραξε όμως... Όπως θα έλεγε και ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ «η δειλία του εραστή είναι απόδειξη της αθωότητάς του». Αντίθετα περιπλανήθηκε σε εκατοντάδες αγκαλιές προσπαθώντας να ξεφύγει από τα αδιέξοδα που του δημιούργησε οανεκπλήρωτοςέρωτας. Ορμώμενος όμως από την άσβηστη επιθυμία για την πρώτη του αγάπη, βοηθάει ανθρώπους να εκφράσουν τον έρωτά τους γράφοντας ερωτικά ποιήματα και γράμματα.Στα βαθιά γεράματα και των δύο, όταν ο σύζυγος της Φερμίνα πεθαίνει, ο Αρίσα κάνει την τελευταία του προσπάθεια να κερδίσει την Φερμίνα. Αποφασίζουν τότε να πάνε ένα ταξίδι και να ολοκληρώσουν την αγάπη τους πια...

Όπως αναφέρεται και στον «Βασιλιά Ληρ» ο σκοτεινός πρίγκηψ τελικά είναι τζέντλεμαν. Ίσως ο έρωτας να οδηγεί μαθηματικά στο συναίσθημα της αγάπης, όπως με σοφία περιγράφει ο Μάρκες στο μυθιστόρημά του. Και αυτή η διαδικασία από μόνη της να αποτελεί την υπέρτατη επανάσταση. Μια επανάσταση των θνητών γεμάτη από μελωδίες που μοναδικό της στόχο έχει τη νίκη απέναντι στο θάνατο, μέχρι την τελική κατάκτηση της αθανασίας.

Κι όπως θα έκλεινε ο Ουίλιαμ Σαίξπηρ, «αν η μουσική είναι η τροφή της αγάπης, παίξε κι άλλο!»