Η κάθε εποχή του χρόνου αδέρφια, κρύβει τα μυστικά της. Μια μοναδικότητα που δεν είναι εμφανής με γυμνό μάτι, μόνο  βιώνοντας τα μυστικά της μπορείς να την ανακαλύψεις…

Ήρθε να με δει. Η Άνοιξη κάνει την είσοδό της φλερτάροντας  πρόστυχα με τη φύση  και φτιάχνοντάς ειδυλλιακές μωσαϊκές εικόνες λουλουδιών που θα συμβολίσουν το πέρασμα από το βαρύ χειμώνα, στο γλυκό καλοκαίρι.

Εκείνη,  καθισμένη στο σκαλάκι του σπιτιού παρέα μ’ ένα φλυτζάνι καφέ, να ατενίζει την γλυκειά αυτή αναγέννηση…

-         Κοίτα τη φύση! Πώς ζωντάνεψαν τα φυτά, τα δέντρα μέσα σε λίγες μέρες!

-         Ας ειν’ καλά τα φυτοφάρμακα, περδίκια τα κάνανε.

-         Και τα πουλιά! Κοίτα τα πουλιά πώς πετούν στον ουράνιο θόλο άναρχα κι ανήσυχα απ’ τη χαρά τους για τη νέα άνοιξη!

-         Ας είν΄ καλά οι ψεκασμοί που τα μαστούρωσαν.

-         Και τα κύματα, πώς ανήσυχα κι αυτά ξεπετάγονται από το χάος του πελάγους καλύπτοντας το μεγαλύτερο μέρος της ξηράς σα να θέλουν να κλέψουν κι αυτά κάτι από την αναγέννηση  που συντελείται!

-         Ας είν’ καλά το λειώσιμο των πάγων. Δεν θα μείνει ούτε beach bar όρθιο απ’ τις παλίρροιες. Γαμώτ

-         Καλά, εγώ σου μιλώ για το θαύμα της φύσης, και συ  μόνο αυτά έχεις να πεις? Ούτε ίχνος ρομαντισμού;

-         Τι λες; Εγώ ούτε ίχνος ρομαντισμού; Κοίτα απέναντι, πώς στο πρώτο χλιμίντρισμα της άνοιξης, το κορίτσι κρατώντας ένα τριαντάφυλλο έτρεξε κοντά στο αγόρι και του ψιθύρισε γλυκά στ’ αυτί, και ήρθαν ξάφνου τα πρώτα ανοιξιάτικά τους χαμόγελα;

-         Αχ…! Το είδα αγάπη μου.. και;

-         Θα του είπε να την πηδήξει μάλλον, αλλιώς δεν εξηγείται.

-         …

Το βραδάκι έπιασε κάπως ψυχρούλα. Εκείνη όμως αναζωπυρωμένη από την ανοιξιάτικη διάθεση, έκανε στην άκρη το κρύο, προσδοκώντας μια νύχτα ανεπανάληπτη…

-         Φυσάει αεράκι… η βραδιά απόψε μας φωνάζει!

-         Πες της να το βουλώσει, τουλάχιστον μέχρι να με πάρει ο ύπνος, μετά δε με νοιάζει.

-         Ε όχι και να κοιμηθείς! Δεν ακούς το γλυκό αεράκι; Τα τριζόνια που μας τραγουδάνε; Όλα για μας!  Όλα απόψε παίζουν μουσική για μας!

-         Έχει να φάει μήνυση σήμερα πολύς κόσμος…

-         Ξύπνα πια! Κάνε με να νοιώσω ότι είμαι μοναδική!

-         Και βέβαια θα σε κάνω  να νοιώσεις ότι είσαι μοναδική! Για τι με πέρασες;

-         Επιτέλους!

-         Πάω να κοιμηθώ στο άλλο δωμάτιο.

-         …

Ο αέρας κόπασε. Η μουσική σταμάτησε. Της ήρθε περίοδος. Όμως η Άνοιξη δεν είναι απόλυτα κάτι αντικειμενικό. Δε φτάνει να ανθίσει η φύση. Πρέπει να συντελεστεί και μέσα μας. Έστω κι αν αυτό γίνεται μερικές φορές λίγο … καθυστερημένα…

-         Θέλεις κούκλα μου να κάνουμε τσαχπινιές;

-         Τώρα ήρθαν οι Ρώσοι!

-         Και τι μας νοιάζει εμάς; Σπίτι μας θα μείνουνε; έλα να κάνουμε τανζανιές!

-         Μου ‘΄ρθε περίοδος αδερφάκι μου, πώς το λένε!

-         Και τι θα κάνω εγώ τώρα που μου μπήκε η Άνοιξη; Ανοιξιάτικα μόνος μου θα βγάλω το φίδι απ’ την τρύπα;

Αυτή η εποχή τελικά αδέρφια… Κρύβει μια μοναδικότητα…!

Ποια είναι η διαφορά ομορφιάς και μόδας αδέρφια; Η ομορφιά που λέτε, έχει κι αυτή τα θέματα της. Μπορεί λοιπόν να γουστάρουμε την ομορφιά, όμως αυτή η διαχρονικότητά της,  την κάνει πιο βαρετή κι από  σχόλιο του Παύλου Τσίμα στο δελτίο του mega. Αντίθετα η μόδα, όπως είπε κι ο Όσκαρ Ουάιλντ εξάλλου, είναι μια μορφή ασχήμιας που είναι τόσο ανυπόφορη ώστε πρέπει να την αλλάζουμε κάθε έξι μήνες.

Σ’ αυτό το πλαίσιο της μόδας (που δε βλέπεται) εντάσσεται και η νέα αλλαγή του Πάπα. Μάλλον οι Κονκλαβίτες είδανε ότι οι Γερμανοί δεν έχουνε αφήσει απούλητη  στις χώρες του νότου ούτε κολώνα της ΔΕΗ, αυτή π’ αράζουνε τα περιστέρια και λένε καμιά μαλακία,  κι είπανε να ξεκουμπίσουν το Γερμανό μην τους ξεπετάξει κανένα θεόσταλτο μνημόνιο και τους κάνει το Βατικανό απ΄την πολλή λιτότητα, Κοσσυφοπέδιο.

Τώρα θα μου πείτε γιατί κάνανε Αργεντινό; Κι η Νάπολι Αργεντινό ηγέτη είχε, τον Ντιέγκο Μαραντόνα, και κατέκτησε την Ευρώπη! Αυτά είδανε οι κονκλαβίτες και είπανε «μάγκες το ‘χουμε!». Τώρα θα μου πείτε ο Μαραντόνα, αν με κάποιο τρόπο συμμετείχε στην εκλογή θα το έκανε μόνο για  να βουτήξει την κεφάλα του στην καπνοδόχο του λευκού καπνού να τη δει αλλιώς,  αλλά εντάξει, κανείς δεν είναι τέλειος.

Τέλος πάντων όλη αυτή η τρεμούρα γύρω απ’ το νέο Πάπα, μου έφερε στο μυαλό μια ιστορία ενός που έγινε άγιος. Ξέρετε αδέρφια, για να γίνεις άγιος πρέπει να είσαι δυνατός. Ήρωας. Να σκοτώσεις το δράκο, και τσουπ! Να  ποζάρεις σα γαμπρός στα εξώφυλλα των εικόνων στις εκκλησίες. Ή να είσαι απλώς σκουντούφλης.

Ένας λοιπόν μοναχός Ινσουλίτης  (αυτοί δόγμα είναι όπως οι Ιησουίτες αλλά θέλουνε και την ινσουλίνη τους) είχε βρει κατά λάθος στο δρόμο του ένα τσουβάλι λίρες! Πολλές και χρυσές! Θα άλλαζε η ζωή του μ’ αυτές τις λίρες και θα μπορούσε να αγοράζει ινσουλίνες μέχρι τη Δευτέρα παρουσία! Ως καλός χριστιανός έπρεπε να τις παραδώσει στον ιδιοκτήτη τους, αλλά νίκησε μέσα του ο ανθρώπινος και ποταπός παράγων. Πέταξε το ράσο, κι άρχισε τις κωλοτούμπες.

Αλλά λεφτά που δε βγαίνουν με προσπάθεια εύκολα χάνονται. Έτσι λοιπόν οι λιρίτσες που με τόσο κόπο είχε μαζέψει (απ’ το δρόμο) γίνανε γαρύφαλλα στην Πάολα. Γίνανε πλακάτ εναντίον του  Νταλάρα. Γίνανε κουπόνια του ΚΚΕ. Γίνανε μηνύματα στην Ελεονώρα Μελέτη για την κλήρωση του i-phone. Και οι λίρες μια μέρα εξαφανίστηκαν.  Και το μετάνοιωσε οικτρά. Ξαναφόρεσε το ράσο. Κι έψαξε αυτόν που του άνηκαν,  να τον βρει να ζητήσει συγχώρεση. Τέτοια αμαρτία δε μπορούσε να κουβαλάει! Έμοιαζε με Γολγοθά!

Τον βρήκε εύκολα. Σ’ ένα κελί. Ήτανε στην πτέρυγα μελλοθανάτων. Ζήτησε να τον επισκεφτεί.

-         Κάποτε βρήκα κάποιες λίρες σου.  Τις έφαγα όλες.

-         Και τις θες τώρα; Να φας κι εμένα;

-         Ήρθα να ζητήσω να με συγχωρέσεις! Δε βαστώ αυτή την αμαρτία πάνω μου!

-         Ρε φίλε δε μας παρατάς εσύ κι οι συγχωρέσεις σου; Δε βλέπεις που σε λίγες μέρες θα με κάνουνε φλαμπέ για το master chef; Έχω τον πόνο μου και συ μου λες μαλακίες;

-         Συγχώρεσέ με αδερφέ μου, να μπορέσω να ζήσω την υπόλοιπη ζωή μου με γαλήνη!

-         Ρε δε μας παρατάς!  Ευχούλη! Ρε πού έμπλεξα ο μελλοθάνατος!

-         Είναι δυσβάσταχτη αυτή η τιμωρία που μου επιφυλλάσσεις! Δε μπορώ να ζήσω μ’ αυτόν τον βραχνά!

-         Ρε μας δουλεύεις ή είσαι τόσο φιρφιρίκος; Δε σε συγχωρώ ρε κι άδειασε μου τη γωνιά! Μεταλλαγμένε!

Ο Ινσουλίτης έφυγε. Αλλά δεν εξιλεώθηκε. Δε μπορούσε να κοιμηθεί τα βράδια απ’ τις τύψεις. Επισκέφτηκε το μελλοθάνατο άλλες δυο- τρεις φορές στη φυλακή…

-         Πάλι εσύ;

-         Δος μου συγχώρεση για τη πράξη που έκανα και θα σου είμαι ευγνώμων!

-         Ρε δε πας στο διάολο βλαμμένε; Την άλλη Τρίτη με εκτελούνε ρε! Κι έχω εσένα κάθε τρεις και λίγο να μου παίζεις κουκλοθέατρο!

-         Ζητώ ταπεινά συγνώμη για τις λίρες που καταχράστηκα! Πρέπει να το δεις στα μάτια μου και να το αναγνωρίσεις! Πέφτω στα πόδια σου!

-         Α εσύ δε θέλεις μόνο ψυχίατρο! Εσύ θέλεις ολόκληρο ιατρικό συμβούλιο για να συνέλθεις! Δε σε συγχωρώ ρε, άει στα τσακίδια μ’ έπρηξες!

Ο Ινσουλίτης όμως είχε πάλι πολύ στα σοβαρά τον εξαγνισμό του. Πίστευε στο Θεό και πίστευε ότι η δύναμη του θεού θα άλλαζε τη γνώμη του μελλοθάνατου και θα τον συγχωρούσε. Ίσως η μέρα εκτέλεσης που θα είναι για τον μελλοθάνατο μέρα περίσκεψης, να ήτανε εκείνη που θα τον γλίτωνε αυτόν  από την κατάρα της αμαρτίας και θα τον συγχωρούσε για την κατάχρηση των λιρών…

Ο μελλοθάνατος έσερνε το σταυρό κι από πίσω οι ρωμαίοι φρουροί. Πιο πίσω ο φίλος μας ο Ινσουλίτης.

-         Συγχώρα με αδερφέ!

-         Να τος πάλι ! Άει χάσου ζώον! Δε βλέπεις ότι έχω δουλειά;

-         Ή τώρα ή ποτέ! Σώσε τη ψυχή μου!

-         Μαζί με τον σταυρό που θα μου φορέσουνε, να τους θυμίσεις να σου φορέσουνε μια ζουρλομανδύα! Απίθανε!

-         Συγχώρα με!

-         Θύμισε μου να σε κατουρήσω από το σταυρό!

-         Μη βλασφημείς αδερφέ μου και κάνε το καλό!

-         Δε σε συγχωρώ ρε! Άει σιχτίρ πια!

Τον μελλοθάνατο ετοιμάζονται να τον ανεβάσουν στο σταυρό. Ο κόσμος παρακολουθεί σιωπηλός. Όλα είναι έτοιμα για την εκτέλεση. Ξαφνικά πετάγεται ο εκατόνταρχος ρωμαίος!

-         Μελλοθάνατε, είναι η τελευταία σου μέρα σήμερα…

-         …

-         Δε θα πω κάτι άλλο. Μόνο αυτό. Αν μας αποκαλύψεις ποιος  σ’ έβαλε για να πραγματοποιήσεις τη ληστεία των λιρών, σου δίνουμε χάρη και θα πεθάνει αυτός στη θέση σου!

Ο μελλοθάνατος δεν έχασε δευτερόλεπτο!

-         Αυτός!

Και δείχνει τον Ινσουλίτη.

-         Μα…

Αλλά δεν έχει «μα» στους Ρωμαίους. Λύνουνε τον μελλοθάνατο και τον αφήνουνε ελεύθερο. Στη θέση του κρεμάσανε τον Ινσουλίτη.

Αυτόν η εκκλησία τον ονόμασε άγιο. Δεν είχανε βγει ακόμα τα ανέκδοτα για τους πόντιους βλέπετε.

Άκαπνος πήγε ο Ινσουλίτης. Λευκός καπνός έφερε τον πάπα. Μόνο ο Μαραντόνα όμως τελικά ξέρει  τα μυστικά του.