Επειδή ο Μάιος είναι ο μήνας των σχέσεων, μερικές καθοδηγήσεις προκειμένου το Σεπτέμβρη να μην μας κλαιν κι οι ρέγγες...

1. Στην παρέα η τύπισσα, πρέπει να έχει μάτια μόνο για τον τυπάκο. Αν κοιτάει δω και κει, το λιγότερο που έχεις να κάνεις είναι να την πάρεις να φύγετε. Το περισσότερο είναι να πάρεις και το τραπέζι μαζί. Δικαιολογίες συνήθεις στο αυτί του τυπάκου “αυτός με κοιτάει συνέχεια” και άλλα τέτοια δεν παίζουν, καθώς για να έχει δει ότι την κοίταξε, αυτό σημαίνει ότι αυτή τον κοίταξε δυο φορές. Μία η κανονική, και μία για επαλήθευση.

Ή αυτό που λέγεται συνήθως...

- Γιατί μωρό μου κάνεις έτσι, δε σ’ αρέσει να θαυμάζουν τη γυναικούλα σου?

Η οποιαδήποτε απάντηση κρύβει κινδύνους. Η μοναδική απάντηση είναι ΟΧΙ! Αλλιώς, μαζί με το μαγιώ που θα αγοράσεις για το καλοκαίρι, πάρε και ένα ζευγάρι κέρατα να το έχεις μαζί για τις δύσκολες ώρες. Κι αν στη στεριά θα γελάνε μαζί σου, μη στενοχωριέσαι, στη θάλασσα θα μετράς και θα σε τρέμουν όλοι καθώς θα μοιάζεις με καρχαρία...

2. Στην παρέα, πρέπει η τύπισσα να δείχνει ότι ο τυπάκος έχει το πάνω χέρι στη σχέση άσχετα με το τι γίνεται στην πραγματικότητα. Αλλιώς, εκτός του γεγονότος ότι οι φίλοι του τυπάκου θα του κρεμάνε στην πλάτη χαρτιά τύπου “Είμαι γάιδαρος”, το κυριότερο, οι φίλες της θα αρχίσουν να τον κοροιδεύουν και θα στραφούν προς αναζήτηση νέου τυπάκου για τη φίλη τους. Θα αρχίσουν τα γνωστά....

- Που τον βρήκες καλέ? Αυτός δεν μπορεί να πει ούτε καλημέρα!

- Είναι καλό παιδί όμως και έχει φιλότιμο! (Θα πει η τύπισσα μπας και σώσει την υστεροφημία της)

- Καλά, εσύ βρες κάποιον άλλον, κι αν αυτό είναι καλό παιδί με φιλότιμο, να τον φωνάξουμε να μας βοηθήσει για καμιά μετακόμιση!

Η εποχή Ξανθόπουλου έχει περάσει ανεπιστρεπτί...

3. Στην παρέα η τύπισσα θα πρέπει να είναι λίγο λιγότερο κοινωνική από τον τυπάκο. Αν συμβαίνει το αντίθετο, θα αρχίσουν οι παρεκτροπές...

- Μας ξεφτίλισες ρεεεε! Να μιλάει η δικιά σου μια ώρα και συ να κρύβεσαι πίσω από τις μπούκλες της!

- Εγώ θαυμάζω τη γυναίκα μου που μπορεί και ξεδιπλώνει το ταλέντο της σε τόσο κόσμο, ενώ η δικιά σου δεν έβγαλε κιχ!

- Όλοι την θαυμάσανε τη δικιά σου,  αγορίνα!

- Είμαι περήφανος για τη δικιά μου μη ξεχνάς ότι είμαι ο πρώτος της! Εσύ που μιλάς είσαι ο πρώτος της?

- Της δικιάς σου? Μπα, δε νομίζω...

Οι αποκαλύψεις θέλουν αν μη τι άλλο, και το σωστό timing...

4. Στην παρέα ο τυπάκος αντίθετα, οφείλει να είναι κοινωνικός και να “κερδίσει” τις φίλες της τύπισσας, ενίοτε και φλερτάροντάς τις. Αν οι φίλες δε γοητευτούνε από αυτόν, πρέπει να αρχίσει να μετρά αντίστροφα...

- Που το βρήκες αυτό το ραμολιμέντο και το κουβάλησες?

- Όχι, είναι έξυπνος και κοινωνικός, απλά “κολλάει” λιγάκι στην πρώτη επαφή. Δεν προσαρμόζεται εύκολα...

- Για καφέ τον καλέσαμε, όχι για φαντάρο!

- Χρειάζεται λίγο χρόνο!

- Αυτός δεν είναι γκόμενος, αυτός είναι ο Παναγιώτης Γιαννάκης στον πάγκο του Ολυμπιακού!

Μπορεί απέτυχες παταγωδώς, αλλά σου έμειναν τουλάχιστον τα play-offs...

Το Πάσχα δε θέλει πολλά για να περάσεις καλά...

ένα αρνί σουβλιστό. όλοι αυτόν τον καιρό κωλοχτυπιούνται από πού κατάγεται τ' αρνί, αν είναι ελληνικό ή ξένο. Να το φάμε θέλουμε, όχι να το ψηφίσουμε! Ή σα να πρόκειται να πιάσουμε ψιλοκουβεντούλα με το αρνί πώς πήγε στο γύρισμα (της σούβλας) ή να μας εκμυστηρευτεί πως μπορεί να πουλήθηκε σαν αργεντίνικο αλλά πάντα μέσα του ένοιωθε Έλληνας!

Τα κόκκινα αυγά. Σε μια άλλη περίπτωση θα ήτανε μια χρήσιμη προσθήκη για το πασχαλινό τραπέζι. Αλλά φέτος δεν ευνοούν οι συνθήκες μου φαίνεται. Γιατί με το πρωτάθλημα που πήρε ο Ολυμπιακός (ο Θεός να το κάνει δηλαδή) μάλλον τα αυγά θα εκσφενδονίζονται στα κεφάλια των παριστάμενων κάφρων (που η κάθε παρέα οφείλει να έχει αν σέβεται τον εαυτό της) παρά θα χρησιμοποιηθούν ως οφείλουν, σα μασαμπούκωμα δηλαδή...

Καλή κι ευχάριστη παρέα. Θα μαζευτούν όλα τα σόγια και θα αρχίσουν για άλλη μια χρονιά τον καθιερωμένο εξάψαλμο...

- Μεγάλωσες παιδάκι μου...

- Κι εσύ! (παρ'τα!)

- Τριαντάρησες ε?

- 27 θειά! 27!

- Άντε να παντρευτείς κι εσύ να νοικυρευτείς...

- Στω...(Άει σιχτίρ κάθε χρόνο τα ίδια και τα ίδια...)

- Να βρεις μια από δω, απ' τα μέρη μας! Ξέρεις τι κοπέλες υπάρχουν???

- Πώς δε ξέρω! Ξαπλώνεις μαζί τους το βράδυ και το πρωί λες κι ευχαριστώ που δε σου ξάφρισαν τουλάχιστον την ταυτότητα...

- Από δω! Κοπέλα από δω! Οι κοπέλες και τα αρνάκια πρέπει να είναι ντόπια!

- Καλά, οκ, αν σφάξετε καμία, φωνάξτε με...

Κάπως έτσι...

(Των ανθρώπων τα πάθη πότε γιορτάζονται?)

Άντε μην τραβήξω κι εγώ καμιά ανάσταση πασχαλιάτικα και γίνει το σώσε!

ΚΑΛΟ ΠΑΣΧΑ!!!

Ο Καζαντζάκης έλεγε πως ο κάθενας μας ακολουθεί τη μοίρα της φυλής του...

Να δούμε τη μοίρα μας λοιπόν κι εμείς...

Οι Έλληνες, ως Έλληνες, ξεκίνησαν να υπάρχουν περίπου από το 2000 π.Χ. Όχι δηλαδή ότι πριν δεν υπήρχανε. Απλά πριν γυρνούσαν σα ρεμάλια εδώ και κει, και συνειδητοποίησαν (η πρώτη μεγάλη ανακάλυψη των Ελλήνων) ότι ένα ρεμάλι δεν είναι τίποτα περισσότερο από ένα ρεμάλι, πολλά ρεμάλια όμως μαζί μπορούν να χτίσουν μια αυτοκρατορία...

Η Τροία ήταν η πρώτη καταγεγραμμένη εκστρατεία όλων των Ελλήνων. Εκεί που ο αρχιρέμαλος ο Αγαμέμνων (Πυργιώτης, γεια σου πατρίδα!) έσφαξε καμια χιλιάδα Τρώες, μόνο και μόνο για να μπει στη μύτη του Μπραντ Πιτ (ε, του Αχιλλέα συγνώμη...)

Στην Αρχαία Αθήνα μετέπειτα οι Αθηναίοι (Ίωνες και ρεμάλια περιοπής κι αυτά) ανακαλύψαν τη δημοκρατία. Γιατί σου λένε, δε γίνεται να σκέφτεται μόνο ένας μαλάκας βασιλιάς για όλη την πόλη! Δόξα τω θεώ η πόλη είναι τίγκα στους μαλάκες! Άλλη μια σπουδαία ανακάλυψη λοιπόν...

Μετά ήρθε η Μακεδονική δυναστεία. Ο Αλέξανδρος απηύδυσε με τα ρεμάλια που τον απάρτιζαν. Έτσι αποφάσισε να κάνει μια εκστρατεία αυτοκτονίας στην Ασία μπας και σκοτωθεί κανένας και ξεβρωμίσει ο τόπος. Αλλά κερδίζανε παντού κι αντί να σκοτωθούν τα ρεμάλια, συνεχώς πολλαπλασιάζονταν. Έτσι απογοητεύτηκε,  κι άρχισε να αφήνει μαλλί. Αφού έγινε σαν τον Χατζηπαναγή, άρχισε να ρεμαλιάζει κι αυτός, αρχηγικά μεν, αλλά σοσιαλιστικά. Πήρε ένα ποδήλατο καλή ώρα, κι άρχισε να το παίζει κοκκινοσκουφίτσα που πάει φαγητό στη γιαγιά της στη Βεργίνα. Έφαγε μια τούμπα και παρτον κάτω τον Κίτσο τον λεβέντη τον αρχιληστή!

Το Βυζάντιο συμβολίζει το μεγαλύτερο ρεμάλιασμα των Ελλήνων. Την πίνανε κανονικά, αλλιώς δεν εξηγούνται αυτά που κάνανε. Στο Βυζάντιο οι Έλληνες για πρώτη φορά ανακαλύψανε τα ομαδικά αθλήματα και φτιάξανε και στάδιο στην Κωνσταντινούπολη. Θα μου πείτε οι Άγγλοι ανακαλύψαν το ποδόσφαιρο. Σιγά... Οι Αμερικανοί το μπάσκετ...Τι λες τώρα? Οι Βυζαντινοί έφεραν ιππόδρομο, πρόδρομο του Καζίνο της Πάρνηθας και του Πόρτο Λάγος, ενώ η τιμή του μπάφου στις διεθνείς χρηματαγορές είχε φτάσει 5 χρυσά νομίσματα το βαρέλι!

Για τη σύγχρονη ιστορία χρειάζονται τόμοι. Στέλνοντας αγωνιστικούς χαιρετισμούς λοιπόν στον Καζαντζάκη, θα του λεγα ευχαρίστως...δε ξέρω αν ακολουθούμε τη μοίρα μας, πάντως έχουμε ταλέντο...

Λοιπόν, κάνοντας πράξη μια ιδέα ενός μέλους (pastella) και φυσικά μετά από πιέσεις και εκβιασμούς (βάζω και λίγο ίντριγκα), θα σας παρουσιάσω, μετά από ενδελεχή έρευνα που έκανα, την καλοκαιρινή collection 2008. Την προτείνω ανεπιφύλαχτα σ’ όλα μας τα θηλυκά μέλη, καθώς και στις εχθρούς τους…

Στην πρώτη φώτο έχουμε ένα λευκό συνολάκι που συνδυάζει απ’ την μία την άνεση και απ’ την άλλη την ομορφιά. Άνεση λόγω του λευκού που δεσπόζει τόσο στο φόρεμα όσο και πάνω απ’ το κεφάλι της, ομορφιά καθώς θυμίζει το αρχαιοελληνικό  κάλλος. Αυτό θα φορεθεί ειδικά από γυναίκες που δε ξέρουν που βρίσκεται ο άντρας τους, με τα κεριά να σας δίνουν τη χάρη της κερατωμένης που τον συγχωρεί (βλέπε χέρια), κι απ’ την άλλη το ρόλο του φωτιστικού για οικονομία ρεύματος…

Το δεύτερο συνολάκι θα πάρει την ονομασία «κοκκινοφουστίτσα». Τα ποτήρια αγοράζονται ασορτί με το φουστανάκι, του οποίου το μόνο ελάττωμα είναι ότι τελειώνει ακριβώς εκεί που δεν έπρεπε. Οι κοκκινοφουστίτσες θα φορεθούν από πυροσβέστριες την ώρα που ξετυλίγουν τη μάνικα, και από νοικοκυρές που ο άντρας τους μοιάζει σαν τον κακό τον λύκο.

Εδώ έχουμε μια casual εμφάνιση που θα κάνει θραύση ειδικά τον Ιούνη με το Euro. Φυσικά η Βραζιλία δε συμμετέχει αλλά η Ελλάδα θα είναι πρώτη μούρη κι έτσι χρειαζόμαστε τέτοιες (αγνές) φιλάθλους. Μπλουζίτσα όσο πιο λίγη τόσο καλύτερα (για σένα φυσικά) , σημαία υποχρεωτική, παντελονάκι προαιρετικό.  

Τόσο καιρό κανείς δε σκεφτότανε ότι ένας άνθρωπος είναι αδύνατο να σηκώνει 300 κιλά? Εδώ εγώ προ ημερών μια ηλεκτρική κουζίνα μετέφερα από το ισόγειο στον πέμπτο, και μου κάνανε αέρα να συνέλθω τρεις ώρες…

Βλέπουμε ανθρώπους με κάτι κοιλιακούς σα βιβλιοθήκες, με μπράτσα σαν τηλεφωνικούς καταλόγους και με κάτι πόδια σαν κορμούς δέντρων και δε μας πέρναγε απ’ το μυαλό ότι αυτό δεν είναι φυσιολογικό. Έπρεπε δηλαδή να βγάλουν δυο κεφάλια μήπως και υποψιαστούμε…

Γιατί τελικά πια στα αθλήματα δεν μετράει τι αθλητής είσαι, αλλά ποιον γιατρό έχεις. Αφού σκέφτομαι, για να ΄ναι πιο δίκαιο δηλαδή, στους Ολυμπιακούς αγώνες όποιος βγαίνει πρώτος να μην παίρνει χρυσό μετάλλιο αυτός, αλλά ο γιατρός του να παίρνει το νόμπελ ιατρικής!

Όμως δεν είναι μόνο η Ελληνική ομάδα που έχει κάνει την προπόνηση psychedelic party. Είναι κι άλλες ομάδες. Γιατί βγάζουν τώρα, λίγο πριν τους Ολυμπιακούς αγώνες αυτό το σκάνδαλο?

Η Ελλάδα έχει σαρώσει τα μετάλλια στην άρση βαρών. Δε ξέρω αν έχουμε τους καλύτερους αθλητές, αλλά σίγουρα γράφουμε τις καλύτερες συνταγές. Οι Κινέζοι όμως το θέλουν το άθλημα αυτό, προκειμένου να αποκτήσουν κίνητρο τα μικρά βλαμμένα Κινεζάκια, να δουν χρυσά μετάλλια, να πάνε κατά εκατομμύρια να γραφτούνε στα σωματεία άρσης βαρών, και οι φαρμακοβιομηχανίες να βγάλουν εκατομμύρια ευρώ…

Την Ελλάδα δεν τη θέλουν. Είναι μικρή αγορά. Αν σαρώνει η Ελλάδα τα μετάλλια, πώς θα εμπνευστούν οι Κινέζοι?

Δεν τους ενδιαφέρει να αποκλειστούμε. Τους ενδιαφέρει να βγούνε πρώτοι. Αν κι εγώ θα θελα να αποκλειστούμε μπας και σοβαρευτούν τα μικρά τερατάκια, να κοιτάξουν λίγο μπροστά τους και να μη θέλουν να βγουν ολυμπιονίκες πάση θυσία. Είναι συγκλονιστικό τι μπορεί να κάνει ο άνθρωπος στην Ελλάδα για μια θέση στο δημόσιο…

Υ.Γ.: Στις 2 Μαΐου αποφυλακίζεται κι  ο τελευταίος του παραδικαστικού κυκλώματος. Απ’ το εκκλησιαστικό σκάνδαλο, όλοι πια είναι έξω. Ο Ζαχόπουλος έδωσε κατάθεση και κανείς δεν τον πήρε χαμπάρι. Ακούμε ειδήσεις, τρελαινόμαστε, ζητάμε δικαιοσύνη τώρα. Μετά από δέκα μέρες ξεφουσκώνουμε, το ξεχνάμε, και ψάχνουμε άλλον για να βγάλουμε το άχτι μας να ξαναφουσκώσουμε, και μετά πάλι να το ξεχάσουμε…

Τώρα που μπαίνει η Άνοιξη, αισθάνομαι ότι έχει αρχίσει ξανά αυτό το παράξενο παιχνίδι της φύσης…

Όπως ο αρκούδος και η αρκουδίτσα…

-         είσαι για έναν αεροπλανικό μαντάμ?

-         Δε φτάνει που σαι 800 κιλά αηδία, μου θες κι αεροπλανικά!

-         Ε τι να θέλω? Δάνειο με επιτόκιο 8%? Άνοιξη μπήκε!

-         Δε μπορώ έτσι! Θέλω ατμόσφαιρα!

-         Καλά, περίμενε μη φύγεις! Θα φέρω κεριά!

-         Όχι δε φεύγω! Ένα τηλεφώνημα θα πάρω μόνο στην αστυνομία για το ποιος βάζει τις φωτιές στα δάση…

Όπως ο λαγός κι η λαγουδίνα…

-         τι θα γίνει επιτέλους ρε λαγέ? Θα μπεις να τελειώνουμε?

-         Μα μπήκα! Δεν το κατάλαβες? Έχω τελειώσει εδώ και δυο λεπτά!!!

-         Δεν είναι να πάρει κάποιος κάποιο τίτλο τελικά, καβαλάει το καλάμι! Όταν σε ονομάσανε «πιο γρήγορο του δάσους» δεν εννοούσαν αυτό!

Όπως ο κροκόδειλος με την κροκοδειλίνα…

-         Έλα μωρή κροκοδειλίνα να σε βάλω κάτω, να σε ξαπλώσω μπρούμυτα και να κάνουμε τρελλό σεξ κάτω απ’ τα νερά!

-         Είμαι ήδη κάτω, είμαι ήδη μπρούμυτα κι είμαι ήδη κάτω από τα νερά… καθόλου φαντασία…τς τς τς…

όπως ο ελεφαντίνος την ελεφαντίνα…

-         Σήμερα ελεφαντίνα μου έχω όρεξη… μπήκε η Άνοιξη!

-         Πάλι θα φας?

-         Όχι! Σήμερα θέλω τρελλίτσες…

-         Να σου πω…δεν τ’ αφήνουμε για την άλλη φορά? Γιατί είναι ώρα κοινής ησυχίας!

-         Και τι μας νοιάζει εμάς? Μόνοι μας είμαστε…

-         Τι μόνοι μας! Όποτε κάνουμε σεξ χοροπηδάει όλο το δάσος!

Όπως ο νυχτερίδος με τη νυχτερίδα…

-         Τι θα γίνει ρε νυχτερίδα? Μας πήρε η μέρα! Γιατί κάθεσαι σωστά? Θα γυρίσεις ανάποδα όπως όλες οι νυχτερίδες μπας και δούμε προκοπή καθόλου σήμερα?

-         Δεν παίζει! Βαρέθηκα την ορθόδοξη στάση!

Τώρα θα μου πείτε πώς μου ήρθαν όλα αυτά… Είναι διάφορες προτάσεις, μπας και συγκινήσω ένα ακόμα κουνουπάκι που δεν μ έχει αφήσει σε χλωρό κλαρί για άλλη μια νύχτα! «Δε πα να ******** ανοιξιάτικα?»

Κάποιοι φωνάζουν να ανοίξουμε την πόρτα στην εξέλιξη. Κι εμείς δεν έχουμε πρόβλημα αν η εξέλιξη είναι μια τύπισσα με ρούχα σε σμίκρυνση και εσώρουχα τρίτης γενιάς (αλλιώς λέγονται «μη εσώρουχα»). Αλλά να έρθει σα ξανθιά δίμετρη μετά με κάτι μπράτσα σα μοσχάρια και χέρια σαν του Παπαφλέσσα, μετά την εγχείρηση φύλου, αυτό πάει πολύ!

Ο πρώτος άντρας έγκυος στον κόσμο είναι γεγονός. Και αναρωτιέμαι: Είναι θέαμα αυτό? Δηλαδή αυτός πως νοιώθει όταν πάει για καφέ με τους φίλους του και του εύχονται «καλή λευτεριά»?

Και εντάξει, δε θα ρωτήσω το αυτονόητο, «πώς έμεινε έγκυος», μάλλον δε θα πήρε το χάπι της επόμενης μέρας. Αλλά θα ρωτήσω, ok, έμεινε έγκυος, το παιδί από πού θα το βγάλει όξω???  Ε? Χμμμ….  Δε θέλω να τον στενοχωρήσω αλλά υποψιάζομαι ότι το παιδί του θα βγει κωλόπαιδο…

Προτού πάω στη σύζυγο, θα πεταχτώ ως την έρμη τη μάνα. Η οποία θα κρύβεται μήπως κανένας γείτονας της ευχηθεί στο δρόμο «Αγοράκι σας εύχομαι, σαν το γιο σας να βγει, λεβέντης!!!». Τι κάνει τότε η έρμη μάνα?

Πάει στον πατέρα μήπως? Κανονικά έτσι θα γινόταν, αλλά για να βγει τέτοιος γιος, μάλλον ο πατέρας την ώρα δε θα μπορέσει να την υπερασπιστεί γιατί πιθανότατα θα βάφει τα νύχια του…

Θα πάει στον άλλο γιο της μήπως? Άσε καλύτερα μην του μπαίνουν ιδέες και μας αμολήσει δίδυμα!

Θα κλειστεί στον εαυτό της. Όπως θα κάνει και η σύζυγος. Γιατί αλλιώς τα ονειρευότανε. Να πάρει ένα θηρίο δυο μέτρα και να της αλλάξει τα φώτα. Πού να φανταζότανε ότι το θηρίο θα της έβγαινε cat-woman?

Και αυτό το προσπερνάμε. Αλλά το να γεμίσει το σπίτι γατάκια, αυτό δεν καταπίνεται με τίποτα!

Η ιατρική εξηγεί όμως και αυτό το συμβάν! (τι σου είναι η τεχνολογία…) το σπερματοζωάριο, την ώρα αιχμής, καθώς πάλευε να μπει να τη χωθεί μέσα στο ωάριο και να τη ξαπλάρει κανονικά με παντόφλα Migato, τσιγάρο και αθλητική εφημερίδα, ξαφνικά βλέπει από μακριά ένα άλλο σπερματοζωάριο που είχε κρυφτεί την ώρα της σύλληψης και δεν ήθελε να μπει μέσα στο ωάριο με τίποτα! «Βρε έλα, είναι η σειρά σου να γονιμοποιηθείς» του λέγανε, αυτό εκεί! Μουτράκια!  

-         τι έχεις φιλαράκο? Δε θα μπεις μέσα? Εσύ δεν έχεις βάρδια σήμερα? Είναι ωραία εκεί, έλα ρε, έχει και γκόμενες…

-         Γκόμενες? Άσε χρυσέ μου! Να μου λείπουν! Τίποτ’ άλλο έχει?

-         Και τι ψάχνεις αγαπητό σπερματοζωάριο?

-         Να μωρέ, χτες που εσύ είχες ρεπό, ο δικός μας πέρασε από συνεντεύξεις για  να μπει σε εκπομπή σε όλα τα κανάλια από όλους τους μεγαλοδημοσιογράφους και συγγραφείς και δε μπορείς να φανταστείς τι έγινε! Της Πόπης το κάγκελο!  Ποιας Πόπης δηλαδή? Μάλλον του Θανάση το κάγγελο!

-         Το γύρισε ο δικός μας δηλαδή?

-         Hellooooooo! Τι σου λέω τόση ώρα?

-         Κοίτα ρε τι πάθαμε! Από Εθνικό θέατρο γίναμε δελφινάριο... Τώρα όμως ο ξεφτίλας μας είναι με τη σύζυγο και σήμερα γονιμοποιείσαι, τι θα γίνει με την πάρτη σου? Όλοι εμείς περιμένουμε να μας κάνεις περήφανους!

-         Δεν πάω, δεν πάω, δεν πάω! Κι ο δικός σου μας τα κανε νταούλια  μέχρι να ολοκληρώσει! Ούτε στις ειδήσεις απέναντι στην Παπακώστα τέτοια δυσκολία για ολοκλήρωση! Με γκάστρωσε κανονικά! Εδώ θα μείνω να γεννήσω κι αν πάρει κανείς τηλέφωνο να με δώσεις, θα είναι το κολοβακτηρίδιο που γνώρισα χτες!

Άντρες έγκυοι, αθλητές τέρατα, gay με νυφικό, μήλα από ντομάτες, σουβλάκι από γάτες. Και πάνε να απαγορεύσουν και το τσιγάρο σε δημόσιους χώρους!

Την εξέλιξή μου μέσα!

Τέσσερα γραφεία. Τρεις υπολογιστές. Κάποιοι πιτσιρικάδες, γύρω στους δέκα,  να ξεφυσάνε προσπαθώντας να φτάσουν όσο πιο κοντά γίνεται, πατώντας νούμερα τηλεφώνου, στον τέλειο αριθμό του κορόιδου…

Πάντα απεχθανόμουν τα τηλέφωνα. Όχι για κανέναν άλλο λόγο αλλά γιατί είναι η μοναδική συσκευή που για να μιλήσεις, πρέπει να χρησιμοποιήσεις τρία όργανα ταυτόχρονα. Δε φτάνει που χρησιμοποιείς το στόμα για να μιλήσεις, δε φτάνει που χρησιμοποιείς το αυτί για να ακούσεις, πρέπει κι από πάνω να σηκώσεις και το χέρι σου!

Ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού από το άγχος να μοιάζει σαν προϊστορικό ζώο που δε ξέρει τι απόφαση να πάρει μπροστά στην εξέλιξη του είδους του. Να παραμείνει πτερόσαυρος  ή να μεταμορφωθεί σε σαυρούλα?  Μια του κίνηση μόνο έφτανε για να δείξει ότι θέλει να παραμείνει παραδοσιακός…

«Περάστε στο γραφείο μου παρακαλώ…»

-         Κύριε Mpriza, κοίταξα το βιογραφικό σας και το βρήκα κάπως ενδιαφέρον…

-         Ναι, πράγματι, έχει πολύ πλάκα, ο προηγούμενος που το είδε με ρώτησε αν έχω κι άλλο!

-         Λοιπόν, πριν ξεκινήσετε να γράφετε, θα πρέπει να βρείτε σπόνσορες για να σας στηρίξουν…

-         Γιατί? Η skoda Ξάνθη είμαι?

-         Όχι κύριε mpriza, απλά η εφημερίδα χρειάζεται διαφημίσεις. Θα πρέπει να πάτε σε επιχειρήσεις και να ζητήσετε να σας χρηματοδοτήσουν. Τι νομίζετε δηλαδή? Πάρετε εδώ μια λίστα με 200 επιχειρήσεις και πείτε τους να σας χρηματοδοτήσουν. Ο,τι μαζέψετε μου το δίνετε. Κι η εφημερίδα θα είναι δίπλα σας…

Το ταλέντο στις πωλήσεις και στις δημόσιες σχέσεις, γενικά πιστεύω, είναι έμφυτο. Ποτέ δεν κατάλαβα γιατί υπάρχουν σχολές που σπουδάζεις marketing και δημόσιες σχέσεις. Αφού ούτως ή άλλως, δε πα να ξέρεις 10.000 ανθρώπους και σε μπλα-μπλα να είσαι φτυστός ο Δαλάι Λάμα, αν δεν είσαι δίμετρη ξανθιά με στήθος πύραυλο, όχι σε δημόσιες σχέσεις δε μπαίνεις, και στο φανάρι ακόμα σου κλείνουν το παράθυρο…

Το μυστικό είναι σ' αυτά, το «όχι» του να το γυρίζεις σε «ναι» με τέχνη και χωρίς να το καταλαβαίνει ο πελάτης… και πάντα με ευγένεια… Αφού παίρνεις πληροφορίες από την εταιρεία σου, ξαμολιέσαι…

-         Θες διαφήμιση ρε?

-         Όχι

-         Στο λαιμό να σου κάτσει!

-         Άντε φύγε από δω ρε!

-         Δε φεύγω! Και κοίτα να κάνεις καμιά διαφήμιση γιατί δεν το βλέπω καλά το μπουρδέλο σου!

-         Κοίτα ρε μ’ ένα μαλάκα που μπλεξα πρωινιάτικα!

-         Θα πάρεις διαφήμιση ή θα μου σκοτίσεις τον έρωτα τώρα, πώς την έχεις δει?

-         Τσακίσου ρε γελοίε απ’ τα μάτια μου, θα φωνάξω την αστυνομία!

-         Να τη φωνάξεις ρε μούτρο για να μάθουνε ποιος κρατάει διπλά βιβλία! Ούτε η Άννα Φρανκ τόσα ημερολόγια!

-         Πάντα με ενδιέφερε η διαφήμιση κι ειδικά στη σπουδαία κι ανερχόμενη εφημερίδα σας αγαπητέ…

-         Τιμή μας να διαφημίσουμε καταστήματα-κοσμήματα όπως το δικό σας…

«Η εφημερίδα θα ναι δίπλα σας…»  Τελικά κάποιοι είναι γεννημένοι να πάνε ψηλά…

Εγώ??? Α πα πα πα πα πα…

Ας τους αφιερώσω λοιπόν, έτσι με αγάπη, μια μπαλάντα…

Σαν παλιό σινεμά και σαν τη Χαλιμά

Σ’ αγγελία ψάχνουν παιδιά

Μα κρύβουν την αλήθεια

Και ψάχνουνε πιπίνια που αφήνουνε απ’ το στήθος τους να βγουν

Δυο μανταρίνια

Μήπως και πληρωθούν

Για στιγμές μυστικές, για εκλάμψεις μαγικές

Σε δουλεύουν θες δε θες,

Και γίνεσαι κεφτέεεεεεεεεεεεεες…

Πάνω-κάτω όλη μέρα

Και σου τάζουνε αέρα

Τώρα είμαι γυμνός

Φυλάξου αφεντικό

Μ’ έκανες να τσαντιστώ

Μπορείς να με κρατήσεις

Μπορείς να μ’ απολύσεις μια στιγμή

Θα στη ρίξω μα συ θα σαι η αφορμήηηηηηη…

Κατά τ’ άλλα…καλημέρα!

Όταν έχεις όνειρα στη ζωή σου θα πρέπει να τα κυνηγάς. Αλλιώς είσαι καταδικασμένος να σε κυνηγούν αυτά. Γιατί δεν πρόκειται να ξεφύγεις απ’ αυτά, ούτως ή άλλως θα κοιμηθείς κάποια στιγμή, δε θα κοιμηθείς? Τι θα τους πεις δηλαδή? Φύγετε, θέλω να δω ειδήσεις? Δεν παίζει, θα ‘ρθουν κρυφά και θα σου κάνουν τον ύπνο μετρό της Νέας Υόρκης…

Έτσι κι εγώ αποφάσισα να κάνω ένα ακόμα βήμα. Παρατάω το καθηγητιλίκι (προς το παρόν) και πάω (κατά τα φαινόμενα) να αρθρογραφώ σε περιοδικό. Η αλήθεια είναι ότι αγνοούσα την παρουσία του συγκεκριμένου περιοδικού, όπως κι άλλοι δέκα εκατομμύρια συμπολίτες μου, αλλά η πρόταση που μου έγινε χτες κι  ήταν πέρα για πέρα τιμητική!

-         Να ρθω να γράφω?

-         Και δεν έρχεσαι? Σάμπως θα σε διαβάζει κανένας?

Το μόνο που με δυσκολεύει λίγο είναι ότι πρέπει να ξεκινήσω να γράφω λιγάκι σοβαρά. Μπορώ φυσικά (προς το παρόν με κάποια μικρή αλλά τόσο σημαντική υποστήριξη) αλλά πού θα πάει, θα τελειοποιηθώ…

Πχ: "Οι Η.Π.Α. ανεξαρτητοποίησαν το Κόσσοβο από μόνοι τους. Τώρα λένε πως πρέπει να μπουν τα Σκόπια στο ΝΑΤΟ επειδή κινδυνεύει να γίνει θύμα του κακού παραδείγματος που έδωσε το Κόσσοβο. Παίρνεις ή δεν παίρνεις μια ντιβανοκασέλα να τους τη φορέσεις κολάρο να κυκλοφορούν σαν αόμματοι?"

Ιδού, εκεί έγκειται το πρόβλημα. Με το που πάω να γράψω σοβαρά, μου βγαίνει το άχτι. Πχ "τα κόμματα της αντιπολίτευσης ζητούν δημοψήφισμα για το ασφαλιστικό. (μέχρι εδώ καλά τα πάω). Η κυβέρνηση αφού ευχαρίστησε τα κόμματα, είπε όχι, δε θέλει δημοψήφισμα. (στρώνω σιγά- σιγά). Γιατί, όπως δήλωσαν ο λαός αγαπάει τις μεταρρυθμίσεις της κυβέρνησης και φτιάχνεται μ’ αυτές. Ποιες άλλες μεταρρυθμίσεις κυκλοφορούν σε DVD σ’ όλα τα περίπτερα?"

Όχι, όχι, μακριά απ’ το πολιτικό ρεπορτάζ. Θα το ρίξω σε πιο «τρυφερές» ειδήσεις. Πάντα προσπαθώντας να γράψω σοβαρά…

"7 στα 10 σύγχρονα ζευγάρια χωρίζουν. Κυριότερη αιτία των διαζυγίων αυτών είναι καταρχάς ότι παντρεύονται. Και δεν είναι αυτό το πρόβλημα, το κράτος έχει προνοήσει για τα πάντα, βοηθώντας τα ζευγάρια αυτά μετά το διαζύγιο, λύνοντας όμως μόνο κατά 70% το πρόβλημα. Με το άλλο 30% τι θα γίνει που δε χωρίζουν με τίποτα?"

Ή  στα κουτσομπολίστικα να παίρνω συνεντεύξεις από καρδιάς από ηθοποιούς και τραγουδίστριες παντρεμένες με παιδιά, "κοινωνικότατες", αλλά κατά τ’ άλλα αξιαγάπητες?

-         Είσαι ερωτευμένη αυτό τον καιρό?

-         Αφού ξέρεις δε μιλάω ποτέ για τα προσωπικά μου…

-         Και αυτός ο δίμετρος που πηγαινοφέρνεις στα μπουζουκτσίδικα?

-         Είναι ένας καλός φίλος. Ξέρεις δεν έχω ξεπεράσει ακόμα τον πρώην άντρα μου και με βοηθάει να τον ξεπεράσω…καταβάλει υπεράνθρωπες προσπάθειες να τον ξεπεράσουμε μαζί δηλαδή…αυτός είναι φίλος…

-         Κι όταν τον ξεπεράσεις, θα μείνεις με το δίμετρο?

-         Αν τον ξεπεράσω όχι, τα ρεκόρ εξάλλου είναι για να σπάνε…

Μ’ αρέσει…

Που τον τελευταίο καιρό δε ξέρω τι μου γίνεται. Αυτό είναι μια κατάκτηση και πραγμάτωση των στόχων μου. Γιατί παλιά ήξερα τι μου γινότανε και παρακαλούσα να το ξεχάσω…

Που μ’ έχει πιάσει μια μούρλια τον τελευταίο καιρό να ακούω όλο δημοτικά τραγούδια. Και μπορεί να μη ξέρω αν το διπλανό διαμέρισμα το έχουν νοικιάσει άνθρωποι ή πιγκουίνοι, αλλά στην ραχούλα όπως πας αριστερά στη Γκιόνα, στη δεξιά πτέρυγα, ένας αϊτός καθότανε…είμαι σίγουρος!

Που δεν βρίσκομαι στο ίδιο μήκος κύματος με τους υπόλοιπους,  προσπαθώ να δω μέσα από τα πράγματα και γενικότερα  κυκλοφορώ σε δρόμους που με οδηγούν τελείως αλλού από την υπόλοιπη μάζα. Τελικά έχει και τα καλά του να δουλεύεις στους υπόνομους…

Καλό μήνα!